บ่วงรักรอยแค้นแต่บางบรรพกาล. by...เถากาลี

:แม่เฒ่า:

"นางทาสอัปลักษณ์"

แม่อยู่หัวแห่งอาณาจักรโยนกนาคราช

พระน้องนาง เจ้าบัวน้อย ศรีมิ่งแก้ว

องค์ฝาแฝดของแม่อยู่หัวท่านหญิงจ้าวมิ่งขวัญ

"อันโต๋ข้าน้อยนี่บ่เคยฮู้ดอกว่า...ความสุขคืออันใด๋อันความฮักคือสิ่งใด๋แลความถืกต้องคืออันใด๋ โต๋ข้าน้อยถือกำเนิดมาข้อยนี่ฮู้แต่เพียงว่าโต๋ข้าต้องมีหน้าตี๊ปกบ้านป้องเฮือนต้องฮ้ายซ้ำใด๋ก็ต้องฆ่าผู้ใด๋จักกี่แสนกี่ล้านซีวิตจนซากศพท่วมอันเขาไกราสขอเพียงเฮือนข้าคนของข้าน้อยอยู่รอดปลอดภัยมีสุขนั่นคือสิ่งตี๊ข้ายินดีตี๊จักบ่ย่นย่อท้ออันโต๋ข้าน้อย

'เจ้าขวัญ'ผู้นี้ต้องเฮ็ดไปซั้วกัปล์ซั่วกาลข้าก็จักบ่หน่ายหนีไปม่องใด๋เป็นแม่นมั่น!...."

บ่วงแค้นแห่งข้าอันเจ้านาง'ดารารัตติกาล'นั้นนับกัปล์นับกันนับอีกกี่หมื่นล้านล้านอสงไข อันบ่วงรักร้อยรัดน้องหญิงข้านั้นนับกาลนานเนามิอาจสูญสลายแลหายไป!

แลอันว่าบ่วงอาฆาตพยาบาทแห่งตัวข้ามิอาจจักสลายดังกาลเวลา

ให้เจ้าชายโฉดหญิงชั่ว จงจือจารเอาไว้เสียเถิดว่าบ่วงริษยาของเจ้านาง'โสมาวดี'หญิงผู้ร่านราคะมิแลเจ้า'อัครเดชเดโช'พอเพียงในคู่แห่งตนจงรอ...จงรอข้าผู้นี้ให้ได้หวนคืนกลับมาชำระแค้นคืนต่อพวกเจ้าทุกผู้ที่ย่ำยี่น้องหญิงแห่งข้า!....

 

 

                                                                                                      

​"จงจือจงจำเอาใส่สมองของสูเจ้าทั้งสองให้จารใจ!!!

เอาไว้เถิดนาคาองค์รัชทายาทแห่ง'อาณาจักรศิลาฐะปุระนคร' มันผู้กระทะการอันกระหายเลือดกระหายสวาทแลหมิ่นเกียรติแห่งเราชาว'โยนกนาคนคร'แล้วละก็...

จักหมื่นกัปล์ล้านล้านอสงไขอันตัวข้าพระนาง'นพนารีรัตน์ศิขรินทร์'แม่เจ้าอยู่หัวจักพลิกฟ้าพลิกดินพลิกนรกภูมิเพื่อตามเอาโลหิตสูเจ้ามาทาปฐพีนี้ให้เนืองนอง

หากเจ้ามิก่อบาปก่อกรรมใยจักได้รับผลนั้นบ่ได้ดอกหนาทุกกรรมเจ้าเป็นผู้หวานเมล็ดแห่งกรรมก็จงมาช่วยกันเก็บรับผลกรรมที่สุมสูทั้งสองช่วยกันหว่านเอาไว้นั้นคืนกลับไปเสียเถิด...อย่าได้ช้าที...อัครเดชเดโชแลนางโสมาวดีเจ้าเอ๊ย...

ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..."

องค์ท้าวเธออัครเดชเดโช แลองค์พระแม่เมืองมหาเทวี โสมาวดี

ขอขอบพระคุณเครดิตภาพวาดโดย"ครูมะตูมชาญศิลป์"เป็นอย่างสูงนะคะ

มิได้มีเจตนาคัดลอกหรือละเมิทลิขสิทธิ์แต่อย่างใดเพียงนำมาใช้ประกอบเพิ่มอถรรรสในนวนิยายเท่านั้น

ขอบคุณอย่างสูง

เถากาลี...

ช่อพุด