คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
ใครบอกกันว่าในรั้วมหาลัยมีแต่ความสนุก ชีวิตเฟรซชี่ ปี 1 ที่แสนจะเหนื่อยล้า กำลังหอบสังขารที่หนักอึ้งปีนป่ายบันไดเลื่อนรถไฟฟ้าสถานีใกล้สถานศึกษาเพื่อกลับบ้าน ใบหน้าหล่อเหลาของผมชุ่มไปด้วยหยดน้ำที่ล้างทำความสะอาดมาอย่างดี ผมสอดส่องหาที่ยืนพิงกาย ผมเลือกตรงประตูฝั่งข้ามแล้วยืนหลับ อ่านไม่ผิดครับ ผมเหนื่อยเกินของีบหลับสักแปบก่อนถึงห้องพัก ถ้าชีวิตผมเป็นแบบนี้ทุกวัน เกียรตินิยมอันดับ 1 คงต้องหลุดลอยแน่ๆ
“โอ๊ย! ขอโทษครับ” เด็กนักเรียนชายในชุดพละสีม่วงคนหนึ่งกระแทกมาที่ผม จนผมต้องตื่น ไอ้พวกเด็กบ้า เย็นขนาดนี้เพิ่งจะกลับบ้านกันหรือไง ผมเงยหน้ามองสัญญาณไฟที่บอกว่าไม่กี่ป้ายก็จะถึงสถานีปลายทางหรือจุดหมายของผม แต่อย่างหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจ ทำไมที่นั่งก็มีว่างมากพอ เด็กพวกนี้ถึงไม่ไปนั่งแล้วมารวมกลุ่มเบียดผมอยู่แบบนี้ ซึ่งมันต่างจากผมที่ตอนนั้นมีคนเต็มโบกี้ ผมข่มตาหลับแล้วนับ 1 ไป 100 ระดับอารมณ์ปุดๆ ที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกรบกวนการพักผ่อน
กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยมาแตะจมูกให้แปลกใจ ทั้งๆ ที่ตัวผมรายล้อมไปด้วยเด็กนักเรียนชาย แต่กลิ่นหวานยั่วยวนนี่ไม่น่าจะมาได้ แถมใกล้ตัวมากจนแทบจะทนไม่ไหว ผมมองเด็กหนุ่มใกล้ตัวแต่จุดโฟกัสดันไปสะดุดที่สะโพกที่แสนจะนุ่มมือ มันนุ่มจริงๆ ไม่คิดมาก่อนว่าก้นผู้ชายจะให้สัมผัสดีขนาดนี้ ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ มือผมกำลังลูบไล้กับสิ่งที่ผมกล่าวถึงอยู่
“ไอ้นิว เป็นไร” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเขาถาม นิวยืนตัวแข็งเมื่อรู้สึกได้ถึงมือของผมที่กำลังปฏิบัติการแปลกๆ
“มะ... ไม่ ไม่มีไร” นิวบอกเพื่อนแล้วหันมามองผมที่กำลังหันหลังมองทิวทัศน์ฝั่งตรงข้ามกับประตูทางออก เมื่อรถไฟฟ้าเคลื่อนมาถึงสถานีหนึ่ง กลุ่มเพื่อนของนิวได้ลงกันไปหมดเหลือเพียงนิวคนเดียว เขาหันหน้ามามองผมที่คราวนี้ผมไม่ได้แกล้งมองที่อื่นพร้อมกับส่งยิ้มให้
“คุณทำบ้าอะไร” เสียงแตกพร่าของเด็กหนุ่มบ่งบอกความโกรธจัด นัยน์ตาสีเข้มสะท้อนอารมณ์ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ผมยังคงยิ้มให้ด้วยใบหน้าไร้เดียงสา ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด นิวส่งเสียงจิ๊จ๊ะหงุดหงิดกับอาการแสดงออกของผม ยิ่งทำให้อยากแกล้งขึ้นไปอีก
พอประตูรถไฟฟ้าปิด ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อพละสีม่วง สัมผัสแผ่นหลังตั้งแต่ขอบกางเกงวอร์มสีดำไล่ขึ้นไปช้าๆ จนถึงช่วงไหล่ บีบที่หัวไหล่นิดหน่อย แล้วย้อนกลับลงมาที่ขอบกางเกงอีกครั้งแล้วเลื่อนมือช้าๆ ค่อยๆ ลูบจากเอว ช้าๆ ไปที่หน้าท้อง
‘สถานีปลายทาง ขอบคุณที่ใช้บริการ ...’
ผมชักมือกลับแทบไม่ทัน เหลือบมองใบหน้าของเด็กน้อยข้างตัวที่ขึ้นสีแดงก่ำจนถึงใบหู นิวรีบจ้ำอ้าวออกจากตัวขบวนรถไฟฟ้าทันทีที่ประตูเปิด ผมก็รีบเดินตามแล้วคว้าข้อมือไว้เกือบไม่ทัน เราทั้งคู่ยืนมองหน้ากัน ปล่อยให้ผู้โดยสารคนอื่นๆ ทยอยลงจากชานชาลา มีบ้างบางคนที่หยุดดูแต่ไม่ได้ติดใจอะไร พอคนไปหมดแล้ว เหลือเพียงผม เขา และเจ้าหน้าที่ชุดสีฟ้าที่ไม่ได้สนใจอะไรพวกผมเลยแม้แต่นิดเดียว
“นี่พี่ต้องการอะไรจากผม” เขาเอ่ยถามหลังจากที่เงียบกันอยู่นาน นั่นสิ ผมอยากได้อะไร ทำไมต้องมาฉุดรั้งแบบนี้ด้วย ผมมองใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ มีน้ำคลอนิดๆ หน้าตาก็ออกจะธรรมดา แล้วผมต้องการอะไรกัน สายตาเลื่อนมามองที่อกเสื้อด้านซ้ายให้ผมยิ้มได้แบบนึกอะไรออก เสียงบ่นเบาๆ ไม่ได้ใจความราวกับเรียกให้ผมเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที่กำลังทำปากขมุบขมิบ
“น้อง... เคยจูบป่ะ” ผมถามคำแปลกให้คนอายุน้อยกว่าเบิกตาโตด้วยความตกใจ ยกขาถีบ แต่ผมไวกว่า ด้วยความเป็นพระเอกสูงถึงได้รู้จังหวะ ถึงรอดจากการเจ็บตัวครั้งนี้ได้ แต่เพราะเบี่ยงตัวหลบเลยทำให้มือเลื่อนหลุดจากข้อมือของผู้ประทุษร้าย ผู้ต้องหาเลยถือโอกาสวิ่งแจ้นกระโดดลงบันไดหนีไม่คิดชีวิตด้วยใบหน้าที่แดงกว่าเดิม เรียกเสียงหัวเราะได้ดีจริงๆ กลไกสมองผมเริ่มคิดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว เพราะผมชักจะถูกใจในความน่ารักของเจ้าเด็กนี่ซะแล้ว
Official Page : ปาก้าปัง
ความคิดเห็น