คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : เรื่องคืนนั้น
โรเอร์ับรถแวนสีน้ำาลันเิมมาอหน้าบ้านสวนริมน้ำอโทรินทร์แล้วรีบลมาเปิประูรถอย่ารวเร็ว
“อบุมานะุโรป เี๋ยววันหลัพาไปเที่ยวใหม่นะ”ไม้โทพูหยอเย้าโรเอร์ที่มาเปิประูให้แล้วึเินเ้าบ้านไปโยไม่สนใเสือหน้าบูที่้อะินหัวโรเอร์
“ะไม่ทัันหน่อยเหรอ โท”เพิร์ลประท้วอย่าอไม่ไ้เมื่อเห็นว่าโทรินทร์ำลัะเินเ้าบ้านไปโยไม่สนใเาเลย นมันนอย์นะ อะไรันเา็แ่โมยูบอนโทรินทร์หลับอยู่แล้วมัน็เลยเถิไปนิหน่อยนโทรินทร์ื่นเอไม่เห็น้อทำเป็นเรื่อให่เลย(หราเรื่อเล็เหรอออออ ) โทรินทร์หันมามอ้อนพร้อมแลบลิ้นใส่่อนะเปิประูเ้าบ้านไป
“พี่เอ ไอ้พี่เอ”โทรินทร์ะโนเรียพี่ายนลั่นบ้าน พร้อมเินไปหยิบน้ำในู้เย็นมาใส่แ้ว็้อะัับระาษโน้สีเหลือที่เียนิไว้
“ูไม่อยู่ แพรรี่มาหามึรออยู่บนห้อ ระวัระเบิล พี่มึ”ให้มันไ้อย่านี้สิ ไอ้พี่เวร แพรมาทีไรหายหัวทุที ถ้าเป็นโรอหายทั้บ้านแล้ว ิแล้วเหนื่อยหาน้ำิน่อน่อยึ้นไปแล้วัน พูพลาหยิบแ้วน้ำที่วาไว้มาื่ม้าๆราวับ้อารถ่วเวลาแล้วมอไปที่ท่าน้ำอย่าิหนั
“เฮ้ย”โทรินทร์ที่ำลัมอบรรยาาศในบ้านถึับอุทานออมาพร้อมสะบััวออทันทีที่มีมือมาอา้านหลั
“แพร เล่นไรบ้าๆ หัวใะวาย” โทหันไปบ่นอย่าใเมื่อเห็นว่านที่มาอเป็นใร แพรรี่นั่นเอที่อเ้ามาโยไม่ทันั้ัว
“ทำไม โทรัเียแพรมาเลยเหรอ ? ”แพรรี่ถามอย่าน้อยใที่โทสะบัออเธอ อออย่าเหมือนรัเียแ่ับผู้ายนนั้นเาูบมือโท โทยัไม่ทำอะไรเา พร้อมน้ำาที่รื่นึ้นมาทันที นโทึ่มออย่า อยู่รีบเินมาปลอบ
“แพร โทไม่ไ้หมายวามยัั้นแ่โทใ ือโทมออะไรเรื่อยๆอยู่แล้ว็มาอใร็้อใล่ะ”โทรินทร์พยายามอธิบายให้แพรรี่ฟัพร้อมเอามือแพรมาุมไว้เพื่อปลอบโยน แพรรี่ร้อไห้ออมาเบาๆ มอโทรินทร์อย่าัพ้อ
“โทไม่โทรหาแพรเลย โทหายไปเลย แพรหาโทไม่เเลย โทโรธแพรเหรอ”พูพร้อมุัวเ้าไปในอ้อมออนที่เธอรัอย่าเสียวั โทรินทร์ไ้แ่รอาไปมาแล้วอปลอบแพรรี่ไปอย่าสสาร
“โทแ่อยาิอะไรนิหน่อย แล้วโท็ิว่าแพร้อารเวลาเหมือนัน เลยอยู่เียบๆสัพัอ่ะ้ะ”พูแล้ว่อยๆันแพรออาอ้อมอแล้วเสไปหยิบแ้วน้ำื่มอย่าอึอัใ
“โทูไม่ีใเลยนะที่เอแพร”แพรรี่ับสัเวามอึอัไ้อย่าัเน ูอึอั ห่าเหินน เธอใหาย
“ีใสิ แพรือเพื่อนโทเลยนะ ทำไมโทระไม่ีใล่ะ”อบพร้อมยิ้มแล้วยื่นแ้วน้ำให้แพรอย่าลบเลื่อนพิรุ เหุาร์ที่สวนสาธาระมันทำให้เธอลัวารเผิหน้าับแพรเพียลำพัเลยทีเียว
“โท โทำอนเราไปเที่ยวอัมพวา้วยันไ้ไหม”แพรรี่เินทำทีสำรวบ้านโทรินทร์แ่็แอบับสัเโทรินทร์ไป้วย แพรรี่เินไปนั่โฟาัวยาวและมอไปที่โทรินทร์รๆ พร้อมถามออมา
“แพระพูมันึ้นมาทำไม เรื่อมันผ่านมาแล้ว ”โทรินทร์อารม์เสียอย่าเห็นไ้ั เหุาร์ที่อัมพวาเรื่อืนนั้นมันเป็นวามผิพลาที่เธอไม่เยลืม ืนนั้นระหว่าที่ไปเที่ยวันที่อัมพวาเธอเมามาเพราะทะเลาะับพี่เอพี่ไหมเรื่อแพรรี่มา
at casa amphawa guesthouse
“โทเินีๆหน่อย ถึโฮมสเย์แล้ว”แพรรี่พูพลาประอโทรินทร์เินให้รทาแ่็่ายาเย็นเหลือเิน
“แพรบอโทเอว่าื่มให้เ็มที่แพรรับผิอบโทเอนี่ะ”โทรินทร์หันไปับแ้มแพรรี่และท้วออมาเบาๆ ะที่แพรมอยิ้มๆแล้วับมือโทรินทร์ให้แะไว้ที่บ่าะที่้มลถอรอเท้าโทรินทร์ออเพื่อนำไปเ็บที่ั้นให้ เธอับโทอบออเที่ยวันเอรั้นี้็เ่นัน
“เอาเถอะโท ับบ่าแพรไว้นะ เี๋ยวล้ม”
“ราบ ผมมม”โทรินทร์รับำอย่ามึนๆ แล้วมอไปที่ที่นั่ิริมน้ำแล้วเินไปทันทีะที่แพรรี่้มถอรอเท้าเ็บเ้าั้นอยู่รีบวารอเท้าและเินามไปทันที
“ไหนบอราบบบผมม แล้วเินมาทำไมรนี้ ลไปายนะโท”แพรรี่บ่นอย่าเหนื่อยใ อบเหลือเินแม่น้ำ ทะเลนี่
“แพรว่านายเาะมีวามทรำไหม”โทรินทร์ถามแพรรี่ออมาะที่สายาับ้อสายน้ำที่ำลัหยอล้อับแสันทร์ แสาวอย่าสนุสนาน ู่าสบเสียริ
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะโท”แพรรี่หันไปมออย่าหวั่นใ โทรินทร์ภายนออาูเหมือนนเ้มแ็ แ่้าในเปราะบามา อะไรนิหน่อย็เ็บมาิมาแล้ว แล้วไหนะนิสัยไม่่อยพูอี ถ้าไม่สนิทะูแทบไม่ออเลยว่าิอะไรอยู่
“โทไม่อยาำ โทอยาลืมทุอย่าเลย”โทรินทร์ที่เมามายพูออมาอย่าใิ
“ถ้าโทาย แพระายับโทไหม?”โทรินทร์หันมาถามพร้อม้อาอแพรรี่อย่าหาำอบ
“แพระไปับโท ทุที่แ่มีโท็พอ”แพรรี่พูอย่ามั่นใพร้อมุัวเ้าไปในอ้อมออโทรินทร์ที่โอบอระับไว้แน่น
“มีแ่แพรที่รัโทมานานี้”โทรินทร์พูพร้อมับมอไปที่สายน้ำหน้าโฮมสเย์ สายน้ำที่เียบสบ สายน้ำลุ่มลึเินะาเา ทำไมทุน้อห้ามเธอไม่ให้บับแพรรี่้วย แพรรี่รัและหวัีับเธอเหมือนทุนนั่นแหละ
“โทรัแพรไหม”ึม โทรินทร์พยัหน้าเพื่อยืนยันำอบอย่ามั่น
“โทรัแพร รัมา้วย และะรัลอไป”แพรรี่หยิบโทรศัพท์ึ้นมาถ่ายวีีโอเธอรู้ว่าเธออาะไม่ไ้อยู่ับโทรินทร์แ่เธอะอเ็บเรื่อนี้ไว้หล่อเลี้ย้าในหัวใเธอลอไป
“โทพูให้แพรฟัอีรั้ไ้ไหม”พูพร้อมเรอร์ที่โทรศัพท์ แล้วมานั่้าๆโทรินทร์
“โทรัแพร รัมา รัลอไป”โทรินทร์พูพร้อมึแพรรี่เ้ามาุ๊บแ้มเบาๆแล้วในะที่ำลัถอใบหน้าออแพรรี่็ันใบหน้านเ้าไปแล้วบเบียริมฝีปาบาเ้ามาทันทีนโทรินทร์ใรีบถอนใบหน้าออมามอเพื่อนทันที
“เล่นไรบ้าๆแล้วแพร”โทรินทร์พูแล้วเินไปนั่ริมเสาหน้าบ้านิน้ำอย่าสับสนในะที่แพรรี่เินามมาอโทรินทร์า้านหลัแล้วเอาใบหน้ามาบไหล่โทรินทร์ไว้
“แพรรัโท รัมา โท็รัแพร แพรรู้”โทรินทร์ไ้แ่นั่นิ่ในะที่แพรรี่พร่ำพรรนาถึวามรัในใอโทรินทร์ไ้แ่สับสน เธอิับแพรรี่แ่เพื่อนริๆหรือเปล่า
“แพรโทไม่รู้อ่ะ โทอยู่ับแพรโทมีวามสุนะ แ่แพร็รู้ว่ามันไม่ถู้อ”โทรินทร์ล่าวออมาหลัาเียบไประยะหนึ่
“วามถู้อมันอยู่ที่ใเรานะโท แ่เรารััน มัน็ถู้อแล้ว”แพรรี่มอโทรินทร์อย่าหาำอบ แล้วเินมาทรุอยู่หน้าโทรินทร์แล้ว่อยๆโน้มศรีษะโทรินทร์ลมาหา้าๆในะโทรินทร์ที่ปล่อยใให้แพรรี่ไปในอนนั้นวบนริมฝีปาบาทัู้่แนบเ้าหาันสนิทะที่ทุอย่าำลัะเลยเถิ โทรินทร์ลับเป็นฝ่ายไ้สิึ้นมา่อนแล้วผลัแพรรี่ออไปอย่าแรนแพรรี่ระเ็นออไปไลพอประมา
“โทอโทษ เราเป็นเพื่อนันีที่สุแล้ว”โทรินทร์มอแพรรี่อย่ารู้สึผิ แ่แพรรี่รุมานานี้แล้วลับเ้ามาอโทรินทร์ไว้แน่นพยายามให้โทรินทร์ยอมรับว่าโทรินทร์รัเธอ
“แพรรู้นะว่าโท็หวั่นไหว รับวามริออมาเถอะโท”โทรินทร์พยายามแะมืออแพรรี่ออเพราะเธอำลัอึอัับสิ่ที่แพรรี่ทำ แ่เธอ็ยอมรับว่าหวั่นไหวแ่มันไม่ใ่วามรัแบบนรัแน่เธอแน่ใ
“มันเป็นไปไม่ไ้หรอแพร โทรัแพรแบบเพื่อน แพรเหาแพรเลยหวั่นไหวมัน็เท่านั้น” โทรินทร์พยายามให้เหุผลับแพรรี่ที่อนนีู้ะไม่มีเหุผลเสียแล้ว
“โทรู้ไ้ยัไ? โทไม่ใ่แพรนะ แพรรู้ีว่าแพรรัโทรัั้แ่แร ทำไมโทไม่เ้าใแพรเลย”แพรพยายามอโทรินทร์ไว้ทั้น้ำา
“แพร อย่ายึิเลย เราับมือันในานะแฟนลำบาริๆ และเรา็มั่นใว่าเราิับแพรแ่เพื่อน”โทรินทร์พู่อนะเินเ้าห้อนอนไปทันทีทิ้ให้แพรวาร้อไห้อยู่รนั้น
“โทอาะโรธที่แพรพูเรื่อนี้ แ่โทหลอัวเอว่ามันไม่เยเิึ้นไม่ไ้ โทอาะแล้ลืมมัน แ่มัน็เยเิึ้น“แพรรี่พูพร้อมเินมาหาโทรินทร์ที่ยืนอยู่ที่้าโฟาแล้วมอาหาำอบว่าโทรินทร์รู้สึยัไับเธอันแน่แ่็้อเห็นแ่แววาที่เห็นลับูเป็นมิรแ่ไม่ใ่นรั ไม่ใ่สายาแบบที่โทรินทร์มอับเพิร์ลที่เธอเห็นเมื่ออนบ่าย ทำไมมันเ็บนานี้นะ แพรมอหน้าโทรินทร์อีรั้่อนะหันหลัหยิบุแรถาระเป๋าาเออมาเพื่อเรียมลับ่อนที่เธอะาใายลไปรนี้ เพราะอย่าน้อยถ้าะายเธอ็อไปายให้ไลๆานที่ไม่รัเธอ
”โทอบแพรหน่อยว่าโทใ้อะไรลบเรื่ออเรา โทบอแพรหน่อยแพรหมทาที่ะลบเรื่ออเราริๆ”แพรรี่หันมามอาโทรินทร์พร้อมพูทิ้ท้ายทั้น้ำา่อนะเินออไป
ความคิดเห็น