คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : : แค่ได้รัก : Chankai
: แค่ได้รัก : ChanKai
ปาร์คชานยอล หนุ่มหล่อสุดฮฮตของโรงเรียนพวกดีกรีเป็นประธานชมรมบาสที่สาวๆต่างหลงใหลในความหล่อ ความเฟร์ลลี่ของชายหนุ่ม รอยยิ้มพราวเสน่ห์ที่เปล่งประกายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มต่างทำให้สาวๆรุ่นน้องในโรงเรียนต่างกรี๊ดกร๊าด รุมล้อมชอบชานยอลและบ้างคนยังมาสารภาพรักกับชานยอล แต่ชานยอลกลับไม่รับรักและยังบอกว่ามีคนรักอยู่แล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าคนรักของชายเป็นใคร ใครคือผู้โชคดีคนนั้น
จงอินก็เป็นอีกหนึ่งคนที่แอบหลงรักประธานชมรมบาสที่ตัวเองสมัครเข้ามาอยู่ชมรมด้วยเพื่อที่จะได้มาอยู่ใกล้กับรุ่นพี่ที่ชอบ แค่ได้มอง แค่ได้อยู่ใกล้แค่นี่จงอินก็มีความสุขแล้ว
และในทุกเช้าจงอินมักจะมาแต่เช้าก่อนใครและจะแอบเอานม แซนด์วิชพร้อมดอกกุหลาบมาวางไว้ที่ล็อคเกอร์ของรุ่นพี่ในทุกเช้าที่ไม่แสดงตัวให้รุ่นพี่รู้ว่าเป็นเขาที่เป็นคนทำมาให้
และทุกครั้งที่ชานยอลมาเปิดล็อคเกอร์ในตอนเช้าเขาจะต้องเห็นแซนท์วิช นมและดอกกุหลาบพร้อมจดหมายที่อีกฝ่ายเขียนทิ้งไว้ให้ ถึงชานยอลจะไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายให้รู้สึกแย่
“เกิดเป็นไอ้ชานมันดีจริงๆมีคนเอาของกินมาให้ทุกเช้า มาบอกรักทุกวันจนทำให้ผู้ชายทั้งโรงเรียนเป็นโสดกันหมดแล้ว”จงแดแซะเพื่อนสุดหล่อที่นั่งทานแซนด์วิชอารมณ์ดี คนที่แอบมองอย่างจงอินได้แต่ยิ้มที่รุ่นพี่ไม่ทิ้งขนมที่เขาตั้งใจทำให้ทุกเช้า แค่นี้จงอินก็มีความสุขแล้ว
ผมไม่หวังอะไรมาก ผมแค่หวังให้รุ่นพี่ชอบในสิ่งที่ผมทำให้ก็พอ......
พอถึงเวลาเข้าเรียนจงอินมักจะแอบมองชานยอลอยู่บนห้องที่เขานั่งอยู่หลังห้องริมหน้าต่างที่จงอินชอบนั่งมองชานยอลลงมาเล่นบอลกับเพื่อนๆในช่วงคาบว่าง
จงอินได้แต่นั่งมองชายหนุ่มรุ่นพี่ พอชานยอลมองขึ้นมาบนห้องจงอินก็ทำเป็นหันกลับมาที่ทำเป็นเหมือนไม่ได้มองชานยอล แต่คนถูกมองทำไมจะไม่รู้ว่ามีคนแอบมองตัวเองอยู่แต่เขาก็แค่ไม่อยากทำให้อีกฝ่ายนั้นอายและไม่อยากจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้
“พวกเธอไม่ลงไปดูพี่ชานยอลเล่นบอลหรอแก”เพื่อนสาวในห้องคุยกันที่มองดูชายหนุ่มรุ่นพี่เล่นบอลอยู่กลางสนนาม
“ชั้นอยากเป็นแฟนพี่ชานยอลจริงๆแต่คงหวังอ่ะแก ก็พี่ชานยอลนะมีแฟนอยุ่แล้ว ใครบอกรัก สภาพรักไปพี่ชานยอลก็จะบอกว่ามีคนรักอยู่แล้ว”
“ชั้นอยากรู้เหลือเกินว่าใครเป็นแฟนพี่ชานยอล ชั้นว่าคนนั้นต้องโชคดีมากเลย”จงอินได้แต่นั่งฟังสิ่งที่เพื่อนจับหัวคุยกันเรื่องแฟนนิรนามของชานยอลที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
“เฮ้ย....แกนั้นต้องเป็นแฟนของพี่ชานยอลแน่เลย”เพื่อนอีกคนเสียงดังขึ้นมาและชี้ไปที่ชายหนุ่มร่างบางที่เดินเอาน้ำมาให้ชานยอลดื่มและชานยอลก็รับมาดื่มและขยี้ผมเล่น สร้างความอิจฉาให้กับสาวๆไม่น้อย
จงอินได้แต่มองอย่างเจ็บปวดลึกๆแต่ไม่แสดงออกมา ภาพที่คนสองคนเล่นอาจเป็นเพียงเพื่อนเล่นกันเท่านั้น ถ้าชานยอลไม่เอ่ยปากบอกว่าเป็นแฟนกัน จงอินก็ไม่คิดว่าผู้ชายตัวเล็กคนนั้นเป็นแฟนรุ่นพี่ที่ชอบ จงอินยังคงมีความหวังอยู่ในใจลึกๆ
จงอินเดินลงมาบนห้องเมื่อถึงเวลาพักเที่ยงที่เขาเดินผ่านกลุ่มของชานยอล จงอินเดินช้าๆเพื่อที่จะแอบมองชานยอลอยู่ห่างๆแต่ชานยอลกลับหันมายิ้มให้กับจงอินเมื่อเห็นหน้า ที่ชานยอลจำได้ว่ารุ่นน้องคนนี้เป็นรุ่นน้องชมรมเดียวกัน
“จงอินอย่าเพิ่งไปซิ”ชานยอลเอ่ยเรียกจงอินที่กำลังรีบเดินออกไปจากจุดนี้ ถึงในใจจะดีใจลึกๆก็ตามแต่ชานยอลเรียกตนแต่จงอินกลัวว่าจะทำอะไรออกไปให้ชานยอลเห็นด้วยไม่รู้ตัว
“รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”จงอินปรับเสียงนิ่ง ทั้งที่ในใจเต้นตุบตับรัวเป็นกลองอยู่แล้ว
“เย็นนี้ที่ชมรมจะมีการคัดตัว เราอย่าลืมมาด้วยล่ะ”ชานยอลบอกออกมาจงอินได้แต่พยักหน้ารับที่ในใจเต้นรัว พูดไม่ออก
“ชานยอลนายอยู่นี่เอง”คนเมื่อเช้าที่อยู่กับชานยอลที่สนามบอลเดินเข้ามาเกาะแขนชานยอล ทำให้ใจของจงอินเศร้าลงแต่ก็ฝืนยิ้มออกมาให้กับรุ่นพี่ทั้งสอง
“แบคฮยอนนายมาหาชั้นมีอะไรหรือเปล่า”แบคฮยอนคือเพื่อนห้องเดียวของชานยอล และเป็นคนที่ชานยอลสนิทและให้ใจมากที่สุด จนทุกคนคิดว่าแบคฮยอนเป็นแฟนของชานยอล
“เย็นนี้เราไปกินไอติมกันนะ ชั้นอยากกินไอติม”แบคฮยอนออดอ้อนชานยอล
“ได้ซิ เดี๋ยวชั้นคัดตัวเสร็จชั้นจะไปกับนาย”ชานยอลบอกออกมาที่สร้างความเจ็บให้จงอินไม่น้อยที่เดินออกมาแล้วยังได้ยินคนทั้งสองคนกัน
พี่ชานยอลผมจะมีหวังได้เป็นคนอยู่ในสายตาพี่บ้างไหมครับ ผมจะหวังเป็นคนนั้นในใจพี่บ้างไหม.....
จงอินบอกกับตัวเองในใจที่เขาก็อยากอยู่ในสายตาของชานยอลเหมือนกัน อยากเป็นคนที่ชานยอลรักเหมือนกับแบคฮยอน ถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาคิดมันจะมากเกินไปก็ตาม
จงอินมาดูการคัดตัวนักกีฬาบาสตามคำชวนของชานยอล การคัดตัวที่มีแต่ตัวเกร็งๆตัวเก่งทั้งนั้นที่ส่วนมากจะเป็นเด็กมอปลายที่จงอินก็อยากจะลงคัดตัวแต่ติดที่ว่าเขายังไม่เก่งพอที่จะเข้าทีมโรงเรียนได้ เขาคงได้แข่งแต่ในโรงเรียนในงานกีฬาสีเท่านั้น
จงอินเตรียมน้ำ เตรียมผ้าเช็ดหน้า ผ้าเย็นให้กับนักกีฬาที่กำลังจะลงคัดตัวอีกไม่กี่หน้าที่ข้างหน้า การคัดตัวเริ่มขึ้นจงอินได้แต่นั่งเชียร์ชานยอลอยุ่ขอบสนามที่มีเพื่อนๆในชมรมมานั่งด้วย ส่วนแบคฮยอนก็นั่งอยู่รวมกับกลุ่มของชานยอลที่คอยดูชานยอลตลอดเวลา จนจงอินได้แต่นั่งเศร้า สายตาเศร้ามองชานยอลอย่างเจ็บไม่น้อย
“รักเขาทำไมไม่บอกเค้าไปล่ะ มานั่งแอบมอง แอบส่งดอกไม้ ขนมให้ทุกวันนี้แบบนี้เค้าไม่มีทางรู้ได้หรอกนะ”เสียงที่เอ่ยขึ้นทำให้จงอินตกใจไม่น้อยเมื่ออีกฝ่ายรู้ว่าเป็นเขาที่เป็นคนเอ่ของไปวางที่ล็อคเกอร์ของชานยอลทุกเช้า
“ผมไม่กล้าครับพี่จุนมยอน พี่จุนมยอนก็รู้ว่าพี่ชานยอลก็มีแฟนอยู่แล้วและแฟนเค้าก็นั่งอยู่นั้นด้วย”จุนมยอนเพื่อนห้องเดียวกับชานยอลถึงกับยิ้มหัวเราะออกมา
“นายไม่กล้า แล้วนายจะรู้ได้อย่างไงว่าผลของมันจะเป็นอย่างไง พี่ว่านายบอกไอ้ชานยอลมันไปเถอะ แค่ได้บอกยังดีกว่าไม่ได้บอกรึ”
“บอกไปมันก็ไม่มีความหมายอะไร บอกไปผมของมันพี่ชานยอลก็เห็นผมเป็นแค่น้องอยู่ดี ถึงผมแอบหวังไว้บ้างให้พี่ชานยอลรักผม มีผมอยู่ในสายตาบ้างแต่ผมก้รู้ว่าผมไม่มีทางเป็นคนนั้นของพี่ชานยอลได้ ในเมื่อพี่ชานยอลมีพี่แบคฮยอนอยู่ในใจแล้ว ถึงต่อให้ผมบอกออกไปคำตอบก็เหมือนกับคนอื่น”จงอินบอกอย่างเศร้าๆเจ็บปวดลึกๆ “ผมขอแค่ได้เฝ้ามอง แอบมองพี่ชานยอลแค่นี่ก็พอ ขอแค่ได้รักอยู่แบบนี้ก็พอ ดีกว่าที่พี่ชานยอลจะเกลียดผม”น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บและเดินลุกออกจากไป จุนมยอนได้แต่มองตามและส่ายหน้ากับความรักของรุ่นน้องคนนี้
“ไปแกล้งอะไรอีกล่ะจุนมยอน”คริสคนรักของจุนมยอนที่อยู่ในกลุ่มของชานยอลเหมือนกัน จุนมยอนไม่พูดอะไรและเดินเข้าไปหาชานยอล
“ไอ้ชานยอลถ้าแกไม่อยากเสียคนดีๆอย่างน้องจงอินไป ก็ควรที่จะสารภาพรักกับน้องเค้าได้แล้ว ไม่ใช่ทำเป็นพ่อพระเอกไปได้ ไม่งั้นแกก็จะอกหักและเสียใจที่ทำให้น้องเขาเสียใจที่คิดว่าแกไม่รัก มีแฟนอยู่แล้ว”จุนมยอนโพล่งออกมาที่ทุกคนหันมามองเพื่อนตัวสูงตาเดียว
“ไอ้ชานยอลมึงอย่าบอกนะว่ามึงรู้มานานแล้วว่าผู้ชายปริศนาที่ส่งขนมให้มึงทุกเช้าคือน้องจงอิน”จงแดว่าออกมาและมองชานยอลจับผิด
“กูรู้ต้องนานแล้ว”ชานยอลยอมสารภาพความจริงออกมา “กูรู้ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่น้องเขาแอบมาวางที่ล็อคเกอร์กูแล้ว แต่กูไม่พูดไปกูรอให้น้องเขามาสารภาพรักกับกูเองและกูค่อยบอกว่ารักเขาไป”
“แล้วที่มึงบอกว่ามีแฟนแล้วก็คือน้องเขาใช่ไหม”คริสเอ่ยขึ้นเมื่อรู้คำตอบ ชานยอลพยักหน้าให้เพื่อน ทุกคนแทบจะตบกบาลชานยอล
“แล้วจุนมยอนรู้ได้ไงว่าจงอินมีใจให้กับไอ้ชานยอล”คราวนี้จงแดหันมาถามเพื่อนตัวขาวตัวเล็ก
“พวกมึงดูสายตาน้องเขาไม่ออกเลยหรือไงว่าคิดอย่างไงกับไอ้ชานยอลมัน แค่สายตามองแวบเดียวก็รู้แล้วน้องเขามีใจให้ แต่ติดว่าเขาไม่กล้าบอกออกไปและยังมีไอ้หมาพุดเดิ้ลตัวนี้ติดไอ้ชานยอลแจน้องเขาก็ไม่กล้าจะสารภาพแล้ว”
“กูผิดอีก”แบคฮยอนเกาหัวตัวเอง จู่ๆความผิดก็มาลงที่เขา
“กูไปสารภาพกับน้องเขาก่อนแล้วกัน พวกมึงก็คัดตัวน้องๆไปแล้วกัน”ชานยอลเมื่อรู้เรื่องทุกอย่างก็รีบวิ่งตามจงอินออกไป ต้นเหตุของเรื่องการเข้าใจของเรื่องก็ถูกเพื่อนรุมสกรัมที่ชอบติดชานยอลแจและชอบทำตัวเป็นแฟนกับชานยอล เกือบทำให้จงอินเด็กรุ่นน้องถอยใจไม่กล้ารักชานยอลอีก
จงอินที่เดินออกมาที่จู่ๆฝนก็ตกและจงอินกลับไม่มีรถมาและเดินตากฝนอยู่แบบนั้นเหมือนกับพระเอกมิวสิกพออกหักก็จะเดินตากฝน ทำร้ายตัวเอง
“ทำเป็นพระเอกมิวสิกไปได้นะ”เสียงที่ดังขึ้นทำให้จงอินหลุดจากความเหม่อลอย จงอินหันมามองคนข้างๆที่เปียกฝนไม่ต่างจากเขา
“พี่ชานยอล”
“ใช่พี่เอง พี่ชานยอลคนที่นายเอาขนมไปให้ทุกวัน แอบมองพี่ทุกวันไงล่ะ”ถึงตอนนี้ชานยอลจะรู้ความจริงแล้วก็ตามแต่จงอินกลับไม่ได้ดีใจ ในเมื่อผู้ชายคนนี้มีคนรักอยู่แล้ว
“ถ้าพี่ไม่ต้องการผมจะไม่เอาไปให้พี่อีกแล้ว พี่ไม่ต้องห่วงนะว่าผมจะเข้าไปยุ่งกับพี่”ชานยอลถึงกับหัวเราะ ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้โง่ขนาดนี้นี่นะ นี้เขายอมยืนตากฝนแบบนี้ยังไม่รู้อีกหรือไง
ชานยอลไม่ได้พูดอะไรแต่จับไหล่ของจงอินให้หันมาและทาบทับจูบลงบนกลีบปากของจงอินทันทีเมื่อจงอินหันหน้ามา
จงอินตาเบิกโต ตกใจไม่น้อยเมื่อรุ่นพี่ที่ชอบจูบตัวเองกลางสายฝน จูบยังไม่พอยังโอบรั้งเอวจงอินให้มาแนบชิดมากขึ้น ที่จงอินก็ปล่อยให้รุ่นพี่จูบตัวเองอย่างที่ใจต้องการ
“พี่ไม่เคยจูบใครแบบนี้มาก่อนเลย มีแต่เราคนเดียวที่พี่จูบและทำกับเราแบบนี้”จงอินยิ้มน้อยๆ “ถ้าจงอินยังชอบพี่อยู่ ยังรักพี่อยู่ ยังหวังจะให้พี่เป็นแฟนกับจงอิน พี่ขอโอกาสอีกสักครั้งที่จะรักจงอิน เป็นคนที่จงอินรักมาตลอด”จงอินยิ้มออกมาอย่างซาบซึ้งใจ
“ผมไม่เคยเลิกรัก ผมไม่เคยเลิกหวัง ผมยังเสมอว่าสักวันพี่ต้องเป็นแฟนผมและรักผมอย่างที่ผมรักพี่”แค่นั้นก็ทำให้ชานยอลดึงจงอินเข้ามากอดท่ามกลางสายฝนที่เป็นพยานรักในครั้งนี้
TALK
มาลงให้อ่านสักที ตอนนี้สั้นมากไรต์ขอโทษนะสำหรับตอนนี้ เดี๋ยวแก้มือเรื่องหน้าแล้วกัน
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นและติดแท๊กได้ในแท๊กนี้ #ficcz
ความคิดเห็น