คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : : กามเทพสื่อรัก : Chankai 1
:กามเทพสื่อรัก: chankai
เช้าวันจันทร์แสนวุ่นวายภายในบ้านหลังเล็กๆคุณน้าแสนหล่อของคิมซอนซากำลังกระวีกระวาดทำอาหารเช้าให้หลานสาววัยห้าขวบก่อนไปเรียน ที่วันนี้คิมจงอินพลาดตื่นสายที่เมื่อคืนเผลอดูบอลดึกไปหน่อยก็เลยทำให้เช้านี้ตื่นสาย
“น้าจงอินเร็วๆซิคะ ซอนซาสายแล้วนะ”หนูน้อยซอนซาเร่งคุณน้าของตัวเองที่กำลังทำอาหารเช้าให้ตัวเองอยู่
“เสร็จแล้วครับคนเก่งของน้า”จงอินถือถ้วยโจ๊กมาให้หลานสาวนั่งกอดอกหน้ามุ่ย “อย่าเพิ่งงอนน้าเลยนะ ขืนซอนซางอนน้าอยู่แบบนี้ ซอนซาต้องไปเรียนสายแน่ๆ”จงอินบอกกับหลานสาวที่ดูท่าทางงอนเข้าแล้ว
“ก็ได้คะซอนซาจะยังไม่งอนน้าจงอินตอนนี้ ให้ซอนซาทานเสโจ๊กอิ่มก่อนซอนซางอนน้าจงอินแน่ๆ”จงอินยิ้มกับท่าทางงอนของหลานสาวตัวน้อยที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก
ซอนซานางฟ้าตัวน้อยของจงอินที่จงอินเลี้ยงดูหลานสาวมาตั้งแต่แบเบาะเมื่อรู้ว่าพี่สาวเพียงคนเดียวเกิดตั้งท้องก่อนเรียนจบมหาลัยและ ยังถูกแฟนหนุ่มทิ้งไปเรียนเมืองนอกทำให้จงอินต้องช่วยพี่สาวเลี้ยงดูลูกสาวก่อนที่พี่สาวจะเสียไปเพราะโรคหัวใจ จงอินจึงรับหน้าที่เป็นทั้งพ่อและน้าให้กับนางฟ้าตัวน้อยแสนน่ารัก
จงอินไม่รู้เลยว่าพ่อของหลานสาวเป็นใคร หน้าตาเป็นเช่นไร จงอินไม่เคยได้เห็นแม้แต่รูปจงอินก็ไม่คิดจะหยิบออกมาดูเลย ไม่เคยคิดอยากจะเห็นหน้าผู้ชายใจร้ายคนนั้นที่ทำให้พี่สาวเขาทั้งเสียใจและร้องไห้และทำให้หลานสาวแสนน่ารักต้องกำพร้าพ่อและมีปมด้อยเป็นเด็กไม่มีพ่อถึงทุกวันนี้
ถึงจงอินรู้จงอินก็จะไม่ขอเรียกร้องให้ผู้ชายเลวๆพรรค์นั้นมาเป็นพ่อของหลานตนเองเด็ดขาด หลานคนเดียวเขาเลี้ยงดูได้ แค่เขาเป็นครูสอนเต้นก็มีเงินพอจะเลี้ยงดูหลานสาวคนนี้ไปจนโตและยังมีเงินจากพ่อแม่ที่ส่งมาให้เขาและหลานสาวใช้ทุกเดือนที่ก็มากพอที่จะใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน
เขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องเรียกร้องให้คนเลวคนนั้นมาเป็นพ่อของหลาน
“ตั้งใจเรียนนะครับคนเก่งของน้า”จงอินลูบผมหลานสาวเมื่อมาส่งถึงโรงเรียน
“ซอนซาจะตั้งใจเรียน จะไม่แอบหลับในเวลาเรียนเมื่อน้าจงอินด้วย”จงอินถึงกับหัวเราะกับคำพูดคำจาของหลานสาว
“ดีแล้วครับ เดี๋ยวตอนเย็นน้าจะมารับซอนซากลับนะครับ ถ้าใครมารับห้ามไปกับเขาเด็ดขาด”ทุกครั้งจงอินจะต้องบอกให้หลานสาวไม่ไว้ใจคนง่ายๆให้ระวังตัวพวกลักพาตัวเด็กไปขาย เขาไม่อยากประมาณเสียหลานสาวไป
“ซอนซาจะไม่ไปกับใครทั้งนั้นถ้าไม่ใช่น้าจงอิน น้าซูโฮมารับ ซอนซาจะไม่ไปกับเขาด้วยเด็ดขาด”จงอินยิ้มบางๆและหอมแก้มหลานสาวที่หลานสาวฉลาดและเก่งไม่แพ้ตน
“เข้าเรียนได้แล้วครับคนเก่งของน้า”จงอินบอกกับนางฟ้าตัวน้อยและนางฟ้าตัวน้อยก็หอมแก้มคุณน้าสุดหล่อทั้งสองข้างก่อนที่จะเดินเข้าไปในโรงเรียน จงอินยืนส่งหลานสาวจนซอนซาเข้าไปในโรงเรียนเรียบร้อยเขาก็ขึ่นรถกลับบ้านเพื่อเตรียมไปสอนเต้นให้กับเด็กนักเรียนาต่อ
ปาร์คชานยอลลุกชายเพียงคนเดียวของตระกลูปาร์คที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกหลังจากไปเรียนเมืองนอกมาห้าปี ที่จริงแล้วชานยอลจบมาได้ปีกว่าแล้วแต่ติดว่าเขายังไม่อยากกลับจึงขออยู่ศึกษางานที่อังกฤษก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงานบริษัทของตระกลู
และพอกลับมาก็นัดเพื่อนซี้อย่างคริสมาเจอพบปะสังสรรค์กันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานเกือบห้าปีที่ชานยอลได้บินไปเรียนเมืองนอก
“ได้ข่าวว่ามึงแต่งงานกับซูโฮแล้วดิ”ชานยอลถามขึ้นที่มองหน้าเพื่อนที่มีความหล่อ ความสูงไม่ต่างกัน
“กูแต่งงานกับซูโฮได้ปีกว่าแล้ว แล้วมึงละแต่งงานยัง”คริสถามกลับ
“ยังว่ะ ตั้งแต่กูเลิกกับยอนฮีไปกูก็ไม่ได้มองใครเลย อาจมีบ้างแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร”ชานยอลบอกออกมาตามความจริง คริสจ้องมองเพื่อนคิดว่าจะบอกเพื่อนไปดีไหม
“มึงรู้เรื่องยอนฮียัง”ชานยอลส่ายหน้าเป็นคำตอบ พอเลิกกับยอนฮีไปเขาก็ไม่รู้เรื่องของอดีตแฟนสาวเลย คริสส่ายหน้าอย่างละอาย
“ยอนฮีเสียไปเมื่อสี่ปีก่อน”คริสบอกออกมาทำให้ชานยอลตกใจไม่น้อย “ถึงยอนฮีจะจากไปแต่ยอนฮีก็ยังทิ้งสิ่งมีค่าให้กับมึง”คริสพูดเป็นนัยๆ
“ยอนฮีทิ้งอะไรไว้ให้กู ไอ้คริสมึงบอกกูมาซิ”
“ลูกสาวมึงไง ยอนฮีท้องกับมึงก่อนที่มึงจะไปเรียนเมืองนอก วันนั้นยอนฮีตั้งใจจะไปบอกมึงเรื่องลูกแต่มึงกลับบอกเลิกยอนฮีเพื่ออนาคตของมึง”ชานยอลถึงกับชาวาบไปทั้งกาย ไม่เคยคิดเลยว่าจะทำร้ายยอนฮีมากขนาดนี้ “พอมึงบอกเลิก ยอนฮีเขาก็ไม่เคยจะเหนี่ยวรั้งมึงไว้ด้วยคำว่าลูก เขายอมให้มึงไปและยอมเก็บลูกเอาไว้เพื่อให้เขาเกิดมาบนโลกนี้ที่ไม่มีพ่อ”คริสได้โอกาสพูดก็พูดออกมาตรงๆไม่กลัวว่าเพื่อนจะโกรธเคืองเขาในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ชานยอลต้องรับรู้
“แล้วตอนนี้ลูกกูอยู่ไหน อยู่กับใคร ไอ้คริสมึงบอกกูดิ”
“มึงไม่ต้องเป็นห่วงไป ลูกสาวมึงเขาอยู่กับน้าชายเขาอย่างมีความสุข เขาเลี้ยงลูกสาวมึงอย่างดี”
“กูอยากไปหาลูก มึงรู้ใช่ไหมว่าลูกกูอยู่ไหน”คริสถึงกับยิ้มขำ
“กูจะบอกมึงก็ได้ แต่กูไม่รู้นะว่าน้าชายของลูกมึงจะยอมให้มึงได้เจอลูกมึงหรือเปล่า”คริสบอกออกมาที่เขารู้ว่าจงอินคงไม่มีทางให้ชานยอลได้พบลูก ขนาดชื่อไม่อยากจะได้ยินด้วยซ้ำ งานนี้ชานยอลคงไม่ได้เจอลูกง่ายๆ “บ้านเก่าของยอนฮี ลูกมึงอยู่ที่นั้นและกูหวังว่ามึงจะไม่ทำให้ลูกมึงเสียใจผิดหวังกับมึงอย่างที่มึงทำกับยอนฮีแล้วกัน ถ้ามึงทำให้นางฟ้าของกูกับซูโฮร้องไห้เสียใจเมื่อไร มึงโดนกูฆ่าตายแน่ไอ้ชานยอล”ดักคอ ขู่ไว้ก่อนเพราะซอนซาเปรียบเป็นนางฟ้าตัวน้อยในใจของพวกเขา
ชานยอลออกมาจากร้านก็ตรงไปรอลูกสาวที่หน้าบ้านทันที บ้านยังคงปิดเงียบคงไม่ยังไม่มีใครกลับมาแต่ชานยอลก็ยังคงเฝ้ารออยู่หน้าบ้านเพื่อรอลูกสาวตัวน้อยที่เขาทิ้งไปตั้งแต่อยู่ในท้องและไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขามีลูกสาวกับแฟนเก่า
“น้าจงอินคืนนี้น้าจงอินต้องให้ซอนซาดูโปโระโระนะ”เสียงที่พูดคุยกันของน้าหลานทำให้ชานยอลที่นั่งอยู่ในรถรีบลงมาและเห็นลูกสาวแสนน่ารักเขาถึงกับยิ้มออกมา
“ซอนซาลูกพ่อ”เสียงเอ่ยเรียกด้านหลังทำให้สองน้าหลานหันไปมอง จงอินที่เกลียดอดีตพี่เขยอยู่แล้วจ้องมองพี่เขยอย่างเกลียดชัง
“น้าจงอินผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของซอนซาหรอค่ะ”ซอนซาถามขึ้น ชานยอลระบายยิ้มออกมาแต่กับจงอินกับไม่มีรอยยิ้ม
“น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน น้าก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อของหนูเหมือนกัน”จงอินตอบตามจริง “แต่เท่าที่น้ารู้มาจากแม่ของหนู แม่ของหนูบอกว่าพ่อของซอนซาได้จากซอนซาไปแล้ว เขาจากพวกเราไปไกลแสนไกลแล้ว”จงอินบอกออกมาที่ชานยอลรู้ความหมายดีว่าจงอินคงไม่อยากให้เขาได้อยู่กับลูกและไม่อยากให้ลูกตนเองนั้นมารู้ว่าเขาเป็นพ่อ
“คุณเป็นน้าประสาอะไรถึงสอนหลานแบบนั้น”ชานยอลถึงกับขึ้น จงอินตวัดสายตามามองชายหนุ่ม
“ซอนซาครับหนูเข้าไปรอในบ้านก่อนนะครับ น้าขอคุยกับคุณลุงคนนี้ก่อน”จงอินเอ่ยบอกกับหลานสาวอย่างอ่อนโยน ซอนซามองคนที่อ้างพ่ออย่างลังเลแต่ก็ยอมทำตามที่น้าชายบอก
“คุณจะห้ามไม่ให้พ่อลูกไม่พบกันไม่ได้ ผมมีสิทธิ์ในตัวของซอนซาเหมือนกัน ผมก็มีสิทธิ์ที่จะดูแลแกเหมือนกัน”จงอินถึงกับยิ้มหัวเราะออกมา
“สิทธิ์ความเป็นพ่อหรอ คุณมาทวงสิทธิ์ตอนนี้มันสายไปแล้ว”จงอินว่าหยัน สายตาเกลียดชังมองคนตรงหน้า
“ผมรู้ว่าผมผิดที่ทิ้งลูก ทิ้งยอนฮีไป ถ้าวันนั้นผมรู้ว่าว่ายอนฮีมีลูกผมก็คงไม่ไปเรียนเมืองนอก ไม่ทิ้งเขาไปแบบนี้”
“ถึงพี่ยอนฮีบอกคุณก็ทิ้งไปอยู่ดีเพราะคุณหมดรักในตัวของพี่ยอนฮีแล้ว อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณบอกเลิกพี่สาวผมก่อน คุณทำร้ายพี่สาวของผมที่รักคุณหมดหัวใจ คุณไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย”ยิ้มหยัน “คุณรู้ไหมพี่ยอนฮีเจ็บปวดเสียใจมากแค่ไหนที่คุณบอกเลิกและหมดรักในตัวพี่สาวของผม พี่ยอนฮีเกือบตายไปพร้อมกับลูกในท้องกับอาการตรอมใจของพี่ยอนฮี แต่ดีที่ผมและครอบครัวของผมอยู่ข้างพี่ยอนฮีตลอดเวลา ให้พี่ยอนฮีให้คิดถึงลูกในท้องที่กำลังจะเกิดมา ให้นึกถึงความรักของครอบครัวที่อยู่เคียงข้างไม่เคยทอดทิ้งไปไหน ที่มันต่างจากความรักจากใครคนอื่นที่เอาแต่ได้ เห็นแก่ตัวที่ไม่เคยเห็นความรักของพี่สาวผมเลย”จงอินว่าออกมาอย่างเจ็บแค้นที่เขาต้องทนเห็นพี่สาวเจ็บปวดเพราะถูกผู้ชายทิ้ง
“คุณกลับไปที่ของคุณเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับพวกเราอีก ผมไม่อยากให้ซอนซารู้ว่าเขามีพ่อไร้ความผิดชอบอย่างคุณ ผมไม่ต้องการให้แกต้องมาเสียใจร้องไห้เพราะพ่ออย่างคุณ”จงอินว่าออกมาพร้อมหันหลังจะเดินเข้าบ้าน
“ผมไม่มีทางทำตามที่คุณบอกได้ ผมเป็นพ่อของซอนซา ผมมีสิทธิ์ที่จะมาหาแกและให้แกรู้ว่าผมเป็นพ่อ ผมจะทำทุกอย่างให้แกยอมรับผมเป็นพ่อให้ได้”จงอินหยุดชะงักเดินถึงในใจกลัวกับคำพูดแต่ก็ทำนิ่งและเดินเข้าไปในบ้าน
“ซอนซาพ่อจะมาหาหนูทุกวัน จนกว่าหนูจะยอมรับพ่อและให้อภัยพ่อคนนี้ พ่อรักหนูนะครับ”ชานยอลตะโกนให้ลูกสาวได้ยิน จงอินทำเป็นไม่ได้ยินเดินเข้ามาในบ้านถึงรู้ว่าผู้ชายคนนี้พูดจริงทำจริงแต่เขาจะไม่มีทางให้คนใจร้ายอย่างปาร์คชานยอลมาทำให้นางฟ้าตัวน้อยเสียใจ ร้องไห้อย่างพี่สาวเขาได้อีกและไม่มีทางยกซอนซาให้กับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
ชานยอลไม่ละความพยายามที่จะมาหาลูกสาว อยากกอด อยากหอมลูกสาวให้หายคิดถึงและอยากบอกลูกสาวเพียงคนเดียวว่าเขาเป็นพ่อ ไม่อยากให้ลูกสาวต้องเข้าใจผิด ชานยอลจึงแอบมาพบลูกสาวที่โรงเรียนที่เป็นทางเดียวที่เขาจะได้เจอกับลูกสาว
“ผมว่าซอนซาครับ”เอ่ยบอกกับครูสาวฝ่ายประชาสัมพันธ์
“คิมซอนซาหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ”
“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิชั้นจะประกาศเรียกให้คะ”ครูสาวยิ้มให้กับคุณพ่อยังหนุ่ม “คิมซอนซาอนุบาลสองห้องหนึ่งมาพบผู้ปกครองด้วยคะ”เสียงประกาศของครูที่ได้ยินไปทั่งโรงเรียนทำให้ซอนซาที่กำลังเล่นอยู่กับเพื่อนเลิกเล่นและวิ่งมายังห้องประชาสัมพันธ์ที่คิดว่าน้าจงอินหรือน้าซูโฮมาหาตัวเอง
ชานยอลยืนรอลูกสาวอย่างใจจดใจจ่อพอเห็นลูกสาววิ่งมาชานยอลถึงกับยิ้ม นั่งย่อตัวลงอ้าแขนให้ลูกสาววิ่งเข้ามากอดแต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ชานยอลคิดเมื่อซอนซากับยืนนิ่ง ห่างกับเขาไม่น้อย
“ซอนซาวมาหาพ่อซิครับ มาให้พ่อกอดหน่อย”เสียงนุ่มเอ่ยบอกกับลูกสาวตัวน้อย ซอนซาส่ายหน้าน้อยๆ “ซอนซาโกรธพ่อหรอครับที่พ่อทิ้งซอนซากับแม่ไป”ชานยอลเดินเข้ามาใกล้ลูกสาว ย่อตัวนั่งให้เท่าลูกสาว “ซอนซาพ่อของโทษที่ทิ้งหนูกับแม่ไป แต่ถ้าพ่อรู้ว่าแม่กำลังท้องหนูอยู่พ่อจะไม่มีทางทิ้งหนูกับแม่ไปเด็ดขาด”
“แต่พ่อไม่ได้รักแม่ พ่อไม่ได้รักแม่แล้วๆพ่อจะมาอยู่กับแม่ทำไม”เสียงสั่นของนางฟ้าตัวน้อยเอ่ยบอกออกมาที่เมื่อวานได้ยินน้ากับพ่อคุยกัน
“ถึงพ่อไม่ได้รักแม่แต่พ่อรักหนูนะครับ พ่อรู้ว่าพ่อทำให้แม่ของหนูเสียใจแต่พ่อก็ต้องเลิกกับแม่ของหนูเพราะพ่อไม่ได้มีใจให้กับแม่ของหนูแล้ว แต่ถ้าแม่ของหนูบอกพ่อสักคำว่ามีหนูพ่อก็จะอยู่กับแม่ของหนูเพื่อหนู ถึงพ่อจะไม่ได้รักแม่แล้วก็ตาม”ซอนซาน้ำตาไหลออกมา
“พ่อใจร้ายกับแม่ พ่อใจร้าย พ่อไม่รักแม่อย่างที่น้าจงอินบอกจริงๆ”หนูน้อยบอกออกมาทั้งน้ำตา ชานยอลเจ็บหนึบในหัวใจที่เห็นลูกสาวร้องไห้
“พ่อขอโทษที่ทำให้หนูกับแม่ต้องเสียใจ”ชานยอลกอดปลอบลูกสาว เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่เห็นแก่ตัวทิ้งลูกและยอนฮีไป “ต่อไปนี้พ่อจะไม่ทำให้หนูกับแม่ต้องเสียใจอีกแล้ว พ่อขอชดเชยความผิดที่พ่อได้ทำเอาไว้กับหนูกับแม่โดยการดูแลหนู เป็นพ่อที่ดีของหนูได้ไหม ให้พ่อทำหน้าที่ที่ดีให้กับลูกของพ่อได้ไหม”ชานยอลบอกออกมา มือเช็ดน้ำตาให้กับนางฟ้าตัวน้อย
“พ่อจะไม่ทิ้งซอนซาไปอีกแล้วใช่ไหม พ่อสัญญากับซอนซาได้ไหมว่าพ่อจะไม่ทิ้งซอนซาเหมือนอย่างที่ทิ้งแม่ ซอนซากลัวๆว่าพ่อจะทิ้งซอนซษไปอีก”
“พ่อสัญญาครับว่าพ่อจะไม่ทิ้งหนูไปไหนอีก พ่อจะดูแลหนูอยู่ที่นี้เราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“ครอบครัวของเราต้องมีน้าจงอินด้วยนะคะ น้าจงอินเป็นคนที่ซอนซารักมากที่สุด น้าจงอินเป็นทุกอย่างของซอนซาเลย”หนูน้อยหยุดร้องไห้เมื่อพูดถึงน้าชายที่ดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆและเป็นคนเดียวที่นางฟ้าตัวน้อยรักมากที่สุด
“ได้ซิครับ”ชานยอลยิ้มน้อยๆและหอมแก้มลูกสาวทั้งสองข้าง “วันนี้พ่อจะพาซอนซาไปเที่ยว ไปทานอร่อยๆด้วยกันซอนซาอยากไปกับพ่อไหม”นางฟ้าตัวน้อยครุ่นคิดใจหนึ่งก็อยากไปใจหนึ่งกลัวว่าน้าชายจะมารับแล้วไม่เจอจะทำให้เป็ยนห่วงได้
“ซอนซากลัวน้าจงอินมารับแล้วไม่เจอซอนซา”เสียงอ่อนเศร้าบอกออกมา ชานยอลถึงกับยิ้มและลูบผมอย่างเอ็ดดู
“เดี๋ยวพ่อจะโทรบอกน้าคริสให้บอกน้าจงอินว่าพ่อมารับหนูไปเที่ยวด้วยกัน น้าของเราจะไม่เป็นห่วง”ชานยอลบอกกับลูกสาวที่ทำให้ซอนซายิ้มร่า “พ่อว่าเราไปกันดีกว่า”ชานยอลอุ้มลูกสาวขึ้นอกเดินไปขึ้นรถ ซอนซายิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ได้ไปเที่ยวกับพ่อถึงแม้ว่าก่อนหน้าจะรู้เสียใจเป็นธรรมดาตามประสาเด็กแต่พอได้อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อก็ทำให้ความรักที่ขาดหายไปตั้งแต่เด็กกลับมาอีกครั้ง มาเติมเต็มให้นางฟ้าตัวน้อยได้มีรอยยิ้มความสุขที่อบอุ่นจากพ่อแท้ๆ
ทางด้านจงอินที่รู้เรื่องว่าชานยอลแอบไปรับลูกก็ทำให้นึกโกรธไม่น้อยแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ที่ได้แต่เฝ้ารอหลานสาวอยู่ที่บ้านที่มีซูโฮและคริสมารออยู่ด้วยที่ไม่อยากให้จงอินต้องเผชิญหน้ากับชานยอลแค่สองคน
“น้าจงอินซอนซากลับมาแล้ว”เสียงใสของหลานสาวทำให้จงอินหันมามองถามเสียง นางฟ้าตัวน้อยของทุกคนวิ่งเข้ามากอดจงอินอย่างคิดถึง
“ซอนซาน้าบอกเราแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ไปไหนกับคนอื่นที่ไม่ใช่น้าหรือน้าซูโฮ”จงอินที่หงุดหงิดเรื่องชานยอลที่มายุ่งกับหลานสาวตัวเองก็เผลอเสียงดุใส่หลานสาว ซอนซาหน้าเศร้าลงน้ำตาคลอ
“แต่ซอนซาไปกับพ่อมานะคะ ซอนซาไม่ได้ไปกับใครเลย”เสียงเศร้าบอกออกมา จงอินมองหลานสาวถึงกับเสียใจไม่น้อยและรู้สึกน้อยใจที่เห็นหลานสาวรักและเข้าข้างชานยอลขึ้นมาทั้งที่เพิ่งเจอแค่วันเดียว
“แปลว่าน้าผิดที่น้าห้ามไม่ให้พบพ่อ แปลว่าน้าผิดที่น้าแค่ห่วงเรา ไม่อยากให้เราเสียใจเหมือนกับแม่ของเรา น้าผิดเองที่ห้ามไม่ให้เราเจอพ่อของเรา”น้ำเสียงสั่นเอ่ยออกมา “ในเมื่อซอนซาไม่เห็นว่าน้าเป็นน้า เห็นว่าผู้ชายคนนี้ที่ทิ้งแม่และหนูไปเป็นคนดี ทำให้หนูมีความสุข น้าก็จะไม่ห้ามหนู น้าจะไม่ห้ามให้ซอนซาอยู่กับพ่อ”จงอินบอกออกมาอย่างเจ็บปวด “แต่น้าไม่มีทางอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้ ผู้ชายที่ทำให้แม่ของหนู พี่สาวของน้าต้องตาย น้าไม่ไม่สามารถอยู่รวมกับเค้าได้”จงอินบอกออกมาแล้วเดินออกไปทั้งน้ำตาอย่างเสียใจ ซอนซาวิ่งตามคุณน้าแต่ก็ไม่ทันที่จงอินขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว
ซอนซาได้แต่ร้องไห้ตัวโยอย่างหน้าสงสาร ซูโฮต้องเข้ามากอดหลานสาวที่เอาแต่ร้องไห้เรียกหาน้าชาย ชานยอลที่เห็นลูกสาวร้องไห้ก็เจ็บหนึบทั้งหัวใจ จงอินมีความหมายเป็นคนสำคัญกับลูกสาวของเขาไม่น้อย
ซูโฮพาซอนซาขึ้นไปอาบน้ำบนห้องและลงมาอีกครั้งเมื่อซอนซาหลับไปแล้วที่เห็นสองเพื่อนซี้กำลังปรึกษากันด้วยความเครียดว่าจะออกไปตามหาจงอินอย่างไง
“เดี๋ยวจงอินก็คงจะกลับมา จงอินไม่ปล่อยให้ซอนซาอยู่คนเดียวได้”ซูโฮบอกออกมาที่เขารู้ว่าจงอินหลานรักสาวมากแค่ไหน
“ไอ้ชานยอลมึงต้องเข้าใจหน่อยนะมึงว่าจงอินเขานะเจ็บปวดเสียใจกับการจากไปของยอนฮี จงอินรับรู้ทุกอย่างว่ายอนฮีเจ็บปวดเสียใจมากแค่ไหนกับการที่ถูกมึงบอกเลิกและหมดรัก มึงก็ต้องทำใจยอมรับตรงนี้ให้ได้”คริสพูดเตือนสติเพื่อน อยากให้เพื่อนได้รับรู้ความเจ็บของคนอื่นที่ตัวเองได้ก่อเอาไว้
“การที่ซอนซายอมรับนายเป็นพ่อง่ายๆเพราะซอนซากำพร้าแม่มาตั้งแต่เด็กมีแต่จงอินที่คอยดูแล พอมาเจอพ่อเด็กที่ต้องการพ่อแม่ก็ยอมรับพ่อของตัวเองถึงแม่ว่าจะทิ้งตัวเองไปก็ตามแต่ในใจลึกๆของเด็กแล้ว เด็กยังมีความฝังใจอยู่ว่าพ่อรักตัวเองจริงไหม พ่อจะทิ้งตัวเองไปอีกไหม สิ่งนี้มันยังคงฝังอยู่ในใจเด็ก”ซูโฮพูดออกมาให้อีกฝ่ายได้เข้าใจและไม่คิดจะกลับมาแค่รับผิดชอบเท่านั้น
“ชั้นรู้ ตอนที่ชั้นไปรับซอนซาๆก็ถามชั้นว่าชั้นรักแม่ไหม พ่อจะไม่ทิ้งหนูไปอีกไหม รู้ไหมคำถามนี้มันแทบทำให้ชั้นเจ็บไปถึงข้างใน รู้สึกผิดไม่น้อยกับลูกและยอนฮี”
“และนายตอบลูกไปว่าอย่างไง”
“ชั้นก็ตอบความจริงว่าชั้นไม่ได้รักยอนฮีแล้ว ชั้นถึงอยู่กับแม่ของเขาไม่ได้”ซูโฮถึงกับนึกฉุนขึ้นมา
“นายไปพูดแบบนั้นได้ไงชานยอล นายรู้ไหมมันยิ่งทำให้ซอนซาเป็นเด็กเก็บกด ฝังใจว่าพ่อแม่ไม่รักกัน ถึงนายไม่ได้รักยอนฮีแล้วแต่นายก็ไม่ควรพุดแบบนี้กับลูก”ซูโฮว่าออกมา
“แต่ซอนซาก็เข้าใจชั้น ซอนซาไม่ได้ว่าอะไรชั้นขอแคชั้นไม่ทิ้งเขาไปอีก”
“หึหึ...นายนี้ไม่เข้าใจหัวใจลูกของตัวเอง ชั้นเข้าใจในสิ่งที่จงอินได้ทำกับนายแล้วชานยอล ชั้นเห็นด้วยที่จงอินทำกับนาย นายเป็นพ่อคนไม่ได้แค่ความสุขของลูกนายก็ทำไม่ได้”ซูโฮว่าเป็นชุดเขาโมโหจริงๆ
“ซูโฮใจเย็นก่อน ไอ้ชานยอลมันผิดก็จริงแต่เราควรที่จะให้โอกาสมันได้อยู่กับลูกบ้าง”ซูโฮเมินหน้าใสอย่างไม่พอใจ
“ชั้นจะบอกให้นายรู้ไว้อย่างนะเด็กใสซื่อบริสุทธิ์ จะขาวสะอาดขึ้นอยู่กับพ่อแม่ที่เลี้ยงดู เด็กโตไปจะเป็นอย่างไงก็ขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่ที่ตแต่งแต้มเติมสีให้เค้า นายคงจะแต่งแต้มให้ซอนซาเป็นเด็กที่สดใสไม่ใช่เด็กที่มีแต่ความมืดมนมีแต่สีดำอยู่ในชีวิตแก”ซูโฮบอกออกมา “ชั้นหวังว่านายคงไม่ทำให้หลานสาวชั้นต้องเจ็บเสียใจเหมือนแม่แกอีกคนก็แล้วกัน”ซูโฮบอกออกมาและเดินออกไป คริสเห็นคนรักเดินออกไปด้วยความโกรธก็ตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจ
“ตอนนี้เป็นโอกาสของมึงแล้วที่จะอยู่ดูแลลูกมึงและให้ความรักกับแกสิ่งที่ขาดหายไปเมื่อห้าปีก่อน”คริสให้กำลังใจเพื่อนและเดินตามคนรักออกไปที่ปล่อยให้ชานยอลได้อยู่ดูแลลูกด้วยตัวเอง
ชานยอลขึ้นมาดูลูกสาวที่นอนหลับไปทั้งน้ำตา มือหนาเคลื่อนไปเช็ดน้ำตาของลูกสาวอย่างรู้สึกเสียใจและเสียงละเมอของนางฟ้าตัวน้อยทำให้เขาสงสารลูกสาวเหลือเกินไม่คิดเลยว่าจงอินจะมีความสำคัญ มีอิทธิพลกับลูกสาวเขาไม่น้อย
“เรามาตกลงกัน ถ้าซอนซายอมไปผมและยอมรับผมเป็นพ่อคุณต้องยอมเดินออกไปจากชีวิตของซอนซา คุณต้องให้ผมได้ดูแลแกบ้าง ให้ผมได้ทำหน้าที่พ่อโดยไม่มีคุณอยู่”ชานยอลบอกกับอีกฝ่ายทีมาดักเจอจงอินที่โรงรียนสอนเต้นก่อนที่จะไปรับลูกสาว
“ถ้าคุณทำได้ผมจะไปเอง แต่คุณต้องห้ามบีบคับซอนซาให้ซอนซาไปด้วยเค้าเอง”
“ผมจะทำตามที่คุณบอก ถ้าซอนซายอมรับผมเป็นพ่อคุณต้องทำตามสัญญาที่ให้เอาไว้ด้วย”
“ผมไม่ผิดสัญญากับคุณแน่”ถึงไม่อยากจะทิ้งหลานสาวแต่จงอินก็ยอมที่จงอินรู้ว่าซอนซารักเขามากแค่ไหนและผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้มีความผูกพันกับซอนซาเลย
ชานยอลรู้สึกผิดกับลูกสาวไม่น้อยที่ทำให้น้าชายที่ดูแลมาตลอดต้องเป็นฝ่ายเดินออกไปจากชีวิตของลูกสาว แค่เขาต้องการให้ลูกมาอยู่กับตัวเอง อยุ่ในดูแลของตนแต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นคนทำให้ซอนซานางฟ้าตัวน้อยเสียใจร้องไห้ได้ขนาดนี้
“ฮืฮ...น้าจงอิน อย่าทิ้งหนูไป ฮืฮ...”เสียงละเมอของนางฟ้าละเมอออกมาทำให้คนเป็นพ่อรู้สึกผิดเจ็บปวดไม่น้อยกับความเห็นแก่ตัวของตัวเองเพียงแค่ต้องการให้ลูกมาอยู่ด้วยกับตัวเอง
ผมไม่มีความเป็นพ่อเลยซินะ อย่างที่ซูโฮบอกว่าผมไม่ควรที่จะเป็นพ่อของซอนซาด้วยซ้ำ......
Talk
ไรต์บอกไม่ดราม่า ไม่ดราม่าจริงๆนะ เดี๋ยวรอตอนสองนะ ยังไม่จบ เดี๋ยวไรต์จะสลับอัพกับทูอินเลิฟนะค่ะ ทูอินเลิฟจะเป็น3p ชานไคคริส รอติดตามแล้วกัน ใครรอรักต้องห้ามกำลังปั่นมาให้อ่านกันคะ
ตอนนี้ไรต์เปิดจองฟิคอยู่นะค่ะ ใครสนใจเข้าไปอ่านรายละเอียดในหน้าสั่งจองได้เลย
#ficcz
ความคิดเห็น