คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :Valentine Day: Chankai
:Valentine Day: ChanKai
14 กุมภาพันธ์ วันแห่งความรัก
ไม่ว่าวัยไหนของวันนี้ต่างก็เห็นหนุ่มสาวเดินถือดอกกุหลาบ ตุ๊กตา ช็อคโกแลคกันให้กวักไขว่จนคนไม่มีคู่ต่างก็อิจฉาบรรดาคนมีความรักในวันนี้ แม้กระทั่งเด็กอนุบาลยังเดินถือดอกกุหลาบเข้ามาในโรงเรียนให้กับคนที่ตัวเองชอบ บ้างคนก็หวังจะมาสารภาพรักในวันนี้
“จงอินเราแปะให้เธอสามดวงนะ”หนูน้อยเยรินวัยหกขวบแปะสติกเกอร์รูปหัวใจบนปกเสื้อนักเรียนเพื่อนชาย จงอินได้แต่ยิ้มให้กับเพื่อนและนั่งมองเพื่อนๆที่กำลังแปะสติกเกอร์รุปหัวใจให้กันและแลกดอกไม้ให้กัน
“จงอินเป็นอะไรไปถึงนั่งหน้าเศร้าแบบนี้ล่ะ วันนี้วันวาเลนไทน์นะ จงอินไม่ควรมานั่งเศร้าแบบนี้”แทมินเพื่อนสนิทเอ่ยบอกกับเพื่อนรักที่นั่งเท้าคางคนเดียว “เป็นเรานะเราไม่มานั่งหน้าเศร้าแบบนี้หรอก เราจะยิ้มแฉ่งให้ใครๆอิจฉาไปเลยว่ามีคนมาชอบเราและติดหัวใจให้เราด้วย”
“นี่เซฮุนดูซิเรานะได้ดอกกุหลาบก็เยอะแยะและยังมีเพื่อนผู้ชายติดสติกเกอร์หัวใจให้กับเรามากมาย”เสียงแบคฮยอนเอ่ยดังที่ต้องการให้จงอินและแทมินได้ยิ่งว่าเขานะฮฮตและมีเพื่อนๆมารุมชอบตัวเองทั้งนั้น
“ไม่เหมือนคนแถวนี้เลย ไม่มีใครเอาของมาให้ มีสติกเกอร์ก็ไม่กี่ดวง ก็แบบนี้แหละคนไม่น่ารัก คนไม่ได้ขาวเหมือนอย่างพวกเราก็เลยไม่มีใครกล้าเอาดอกไม้ สติกเกอร์มาติด”เซฮุนก็เสริมขึ้นมาอีกคน แทมินหมั่นไส้เพื่อนจอมอวดทั้งสองเหลือเกิน
“พี่ชานยอลป.2มา”เสียงเซ่นแซ่ดดังขึ้นเมื่อพี่ปาร์คชานยอลสุดหล่อของน้องๆเดินตรงมายังห้องป.1ของพวกเขา
“แบคฮยอนพี่ชานยอลต้องเอาดอกกุหลาบ ช็อคโกแลต อมยิ้มมาให้นายแน่เลย”เซฮุน แบคฮยอนกระดี๊กระด๊าและเบ้ปากให้จงอินเป็นการเยาะเย้ย จงอินได้แต่ส่ายหน้าและนั่งหันหน้าไปอีกทีทาง
“พี่ชานยอล.........”แบคฮยอนถึงหน้าแตกเพล้งเมื่อชานยอลไม่ได้เดินมาหาตัวเองแต่เดินตรงไปหาใครอีกคน แทมินหัวเราะใส่เพื่อนตัวขาวที่หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ
“พี่เอาอมยิ้ม ดอกกุหลาบมาให้น้องจงอินครับ”น้ำเสียงสุภาพ อบอุ่นของพี่ชานยอลป.2ทำให้ทุกคนต่างหลงใหลและอิจฉาจงอินเหลือเกิน “รับไว้ซิครับ”ชานยอลยื่นอมยิ้มมาให้คนตรงหน้า จงอินรับมาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับดอกกุหลาบ ชานยอลไม่พอเท่านั้นก็ยังติดสติกเกอร์รูปหัวใจให้กับจงอินเต็มเสื้อ
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ”ชานยอลขอจงอินเป็นแฟนแบบไม่ทันตั้งตัว อีกฝ่ายได้แต่ยิ้มเขินอายและพยักหน้ารับเป็นคำตอบ
“จงอินเป็นแฟนพี่ชานยอลแล้ว จงอินเป็นแฟนพี่ชานยอลแล้ว”แทมินตะโกนอย่างดีใจและหันไปแลบลิ้นให้กับแบคฮยอนและเซฮุนที่เชิดหน้าใส่แทมินและจงอินที่ได้พี่ชานยอลเป็นแฟน
หลังจากตกลงเป็นแฟนกับพี่ชานยอล จงอินก็มีพี่ชานยอลมายืนรออยู่หน้าทุกวันรอกลับบ้านด้วย ลืมบอกไปว่าบ้านพี่ชานยอลกับน้องจงอินอยู่ซอยเดียวกัน ห่างกันแค่หลังเดียวทีอีกหลังก็เป็นบ้านของแทมินที่อยู่ตรงกลางบ้านของพี่ชานยอลและน้องจงอิน
ชานยอลมายืมรอรับจงอินทุกเย็นและต้องเห็นท่าทางอาการของแบคฮยอนกับเซฮุนที่แอบชอบตัวเองเชิดหน้าใส่ เมินใส่ตัวเขาเพราะไปเลือกจงอินเป็นแฟน
“โอ๊ย....”จงอินร้องออกมาที่ล้มลงไปนั่งกับพื้นที่โดนแบคฮยอนเดินชนจนล้ม ชานยอลเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาดู แบคฮยอนไม่ได้สนใจและไม่ใสใจว่าจงอินจะเจ็บมากแค่ไหน หน่ำซ้ำยังแลบลิ้นใส่อีก
“เจ็บมากไหมจงอิน”ชานยอลค่อยประคองน้องชายตัวเล็กลุกขึ้นยืนที่แทมินช่วยถือกระเป๋า
“ผมเจ็บขาพี่ชานยอล”จงอินบอกออกมา
“งั้นขี่หลังพี่แล้วกัน พี่จะแบกเรากลับบ้านเอง”ชานยอลหันหลังให้จงอินได้ขึ้นมา พอจงอินอยู่บนหลังเรียบร้อยชานยอลก็พาน้องเดินกลับบ้านที่มีแทมินเดินตามหลังเหมือนเป็นส่วนเกินของพี่ชานยอลและน้องจงอิน
มีแฟนแล้วลืมเพื่อนเลยนะจงอิน.........
“จงอินอมยิ้มพี่ให้จงอินครับ”ชานยอลวิ่งเข้ามาหาน้องชายที่เป็นถึงแฟนของตัวเองที่นั่งเล่นทรายอยู่กับเพื่อนๆ
“จงอินอยากกินไอติม พี่ชานยอลซื้อไอติมให้จงอินนะ”
“แต่น้าแจยองสั่งพี่ไว้ไม่ให้จงอินกินไอติมนะ จงอินไม่สบายอยู่จงอินกินไอติมไม่ได้”จงอินถึงกับหน้างอง้ำเมื่อโดนห้ามไม่ให้ทานไอศกรีมของโปรดของตัวเอง
“ถ้าพี่ชานยอลไม่บอกม๊า ม๊าก็ไม่รู้หรอก พี่ชานยอลให้จงอินกินไอติมนะ นะพี่ชานยอลสุดหล่อของน้องจงอิน”
“ก็ได้แต่พี่จะให้จงอินทานได้แค่แท่งเดียว”จงอินถึงกับยิ้มร่าได้และนั่งรอให้พี่ชานยอลไปซื้อไอติมจากโรงอาหารให้ “ไอติมมาแล้วครับ”ชานยอลยื่นไอติมไม้ให้กับน้องชายที่รับด้วยรอยยิ้ม ชานยอลนั่งลงลข้างๆจงอินและมองดูจงอินด้วยรอยยิ้มที่ดูจงอินจะมีความสุขกับการกินติมเหลือเกิน
“พี่ชานยอลใจดีกับจงอินที่สุดเลย”จงอินอบกออกมาหลังจากทานไอติมหมด
“ก็จงอินเป็นแฟนพี่ๆก็ต้องดูจงอินให้ดี”
“พี่ชานยอลเป็นแฟนจงอิน พี่ชานยอลก็ต้องซื้อไอติม อมยิ้มให้กับจงอินทานทุกวันนะ ถ้าพี่ชานยอลซื้อให้จงอินทานทุกวัน โตขึ้นจงอินจะแต่งงานกับพี่ชานยอล จะเป็นเจ้าสาวให้กับพี่ชานยอลคนเดียว”
“จริงนะครับจงอิน จงอินไม่หลอกพี่นะ”น้ำเสียงดีใจของเด็กน้อยวัยเจ็ดขวบเอ่ยออกมา
“จริงครับ แต่พี่ชานยอลจะต้องซื้อไอติม อมยิ้มให้จงอินทานทุกวันนะ ถ้าพี่ชานยอลไม่ซื้อให้จงอิน จงอินก็ไม่แต่งงานเป็นเจ้าสาวให้พี่ชานยอล”
“เรื่องแค่นี้เอง พี่นะซื้อให้เราทานได้ทุกวันอย่างสบายๆ”บอกอย่างใจป้ำในเมื่อชานยอลคนนี้เป็นถึงลูกชายเจ้าของบริษัทผลิตยาสีฟันระดับประเทศ
จุ๊บ
ชานยอลถึงจับแก้มตัวเองอย่างอึ้งๆเมื่อจงอินจุ๊บลงที่แก้มตัวเองและรีบวิ่งเข้าไปเล่นกับแทมินต่อ ชานยอลมองจงอินด้วยรอยยิ้มที่จงอินได้แต่ก้มหน้าเล่นทรายกับแทมินด้วยความเขิน
โตขึ้นพี่ทำมากกว่าจุ๊บนะครับ..........
ในทุกๆวันชานยอลจะซื้ออมยิ้ม ไอติมมาให้จงอินได้ทานทุกวันตามที่ทั้งสองได้สัญญากันไว้และชานยอลก็ไม่เคยผิดสัญญากับจงอินสักวัน หลังจากเลิกเรียนชานยอลก็จะมาพร้อมอมยิ้มและยังพาจงอินไปซื้อไอติมทานทุกวันก่อนกลับบ้านและก็เป็นผลพลอยได้ของแทมินด้วยที่จะได้กินไอติมแสนอร่อยพร้อมกับเพื่อนด้วย ที่ชานยอลนั้นก็ซื้อให้แทมินทานเหมือนกับจงอิน เพราะไม่อยากให้แทมินหาว่าเขาลำเอียงที่เลี้ยงแต่จงอิน
“พี่ชานยอลจะจบป.6แล้วๆแบบนี้ใครจะมาซื้อไอติมให้เราสองคนตอนล่ะครับ”แทมินเอ่ยขึ้นเมื่ออีกไม่กี่เดือนพี่ชายใจดีก็จะจบป.6และต้องย้ายไปเรียนมอปลายที่อื่น
“ถึงพี่จะจบไปแล้วพี่ก็ต้องมารับจงอินกลับบ้านเหมือนเดิมและยังต้องมาซื้อขนมให้เราสองคนเหมือนกับทุกวัน”ชานยอลบอกด้วยรอยยิ้มที่มือยังกุมมือของจงอินอยู่
“ถ้าพี่ชานยอลยังไม่เลิกกับชั้นไปก่อน นายจะกินไอติมจนเบื่อแน่”จงอินบอกกับเพื่อนที่เดินเข้าๆ
“นี่นายกับพี่ชานยอลตกลงกันไว้ โดยที่ชั้นไม่รู้หรือเปล่า”แทมินมองหน้ารุ่นพี่และจงอินอย่างต้องการคำตอบ
“พี่และจงอินสัญญากันว่าถ้าพี่ซื้อไอติมและอมยิ้มให้จงอินทุกวันจนจงอินโต จงอินจะแต่งงานกับพี่และจะเป็นเจ้าสาวให้กับพี่”ชานยอลบอกด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขที่เขาไม่เคยลืมสัญญาเมื่อสี่ปีที่แล้วเลย
“นี่ไปสัญญากันตอนไหนนี้ทำไมผมไม่เห็นรู้เลย”
“นายจะอยากรู้ไปทำไม ไม่เห็นเป็นเรื่องที่นายต้องอยากรู้สักหน่อย”จงอินว่าออกมา
“ถ้าชั้นรู้นะ ชั้นก็จะได้เอาเย้ยแบคฮยอนกับเซฮุนซิ ให้มันสองคนอกแตกตายไปเลย”จงอินถึงกับส่ายหน้าที่เพื่อนยังไม่ถูกกับแบคฮยอนและเซฮุน ถึงจะขึ้นป.5แล้วก็ตาม
“พี่ว่าอย่าไปยุ่งกับแบคฮยอนและเซฮุนเลย พี่ไม่อยากให้เราสองคนต้องไปมีเรื่องกับสองคนนั้น”
“ผมกับจงอินก็ไม่อยากมีเรื่องหรอกฮ่ะ ถ้าไอ้หมาเตี๊ยกับไอ้ขาวนั้นไม่มาเรื่องจงอินก่อน ผมก็ไม่ไปยุ่งให้เสียเวลาหรอก”แทมินเผลอหลุดออกมาและจงอินแทบอยากจะเตะเพื่อนลงถนนเหลือเกิน “พี่ชานยอลผมขอตัวก่อนนะครับ ผมลืมไปเลยว่าแม่ให้รีบเข้าบ้าน”แทมินเอาตัวรอดคนเดียวปล่อยให้เพื่อนได้อยู่กับชานยอลกันตามลำพัง
“พี่ชานยอลผมก็จะรีบเข้าบ้านเหมือนกัน”
“ไม่ต้องรีบเลย”ชานยอลรั้งมือจงอินเอาไว้ “มาคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน”ชานยอลเดินจูงมือจงอินมาคุยที่บ้านตัวเอง
“พี่ชานยอลมันไม่ได้มีอะไรมากจริงๆไม่ต้องไปฟังแทมินมันหรอก”จงอินเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาในบ้านของชานยอล สีหน้าหน้าตาของชานยอลที่บ่งบอกว่ากำลังโกรธเรื่องที่แบคฮยอนกับเซฮุนมาแกล้งเขาที่โรงเรียน
“จงอินจะไม่บอกพี่จริงๆใช่ไหมว่าแบคฮยอนกับเซฮุนแกล้งเรา”เสียงนิ่ง สายตามองน้องชาย
“พี่ชานยอลอย่าทำเสียงแบบนี้ซิ จงอินไม่ชอบเสียงแบบนี้ของพี่เลย”
“ถ้าไม่ชอบจงอินก็ต้องเล่าความจริงให้พี่ฟัง ถ้าไม่เล่าให้พี่ฟังพี่ก็จะไม่ยุ่งกับจงอินและจะโกรธจงอินมากกว่านี้”ชานยอลขู่น้องชายตัวเล็กที่ต้องเล่นไม้นี้
“จงอินบอกก็ได้ แบคฮยอนกับเซฮุนท้าต่อยกับจงอิน แต่จงอินไม่รับคำท้าของแบคฮยอนเพราะจงอินไม่อยากทำร้ายแบคฮยอนที่ตัวเล็กกว่าจงอิน”จงอินเล่าออกมาแต่ชานยอลยังเชื่อไม่หมดต้องมีมากกว่านี้ สายตาที่จ้องมองตัวเองทำให้จงอินต้องยอมเล่าจนหมด “พอผมไม่รับคำท้า แบคฮยอนก็เข้ามาต่อยผมเลยและยังให้เซฮุนเอามีดมากรีดกระเป๋าผมให้ขาดอีก จนผมทนไม่ไหวก็เลยต่อยแบคฮยอนไปหนึ่งหมัดเป็นการสั่งสอนสักบ้างว่าผมไม่ได้อ่อนแอ คอยแต่ให้รังแกอย่างเดียว”
“แล้วทำไมไม่ให้ใครมาตามพี่ พี่จะได้ไปจัดการแบคฮยอนกับเซฮุนให้เรา”
“จงอินไม่อยากให้พี่ต้องมาเดือดร้อนเพราะจงอินและไม่อยากให้แบคฮยอนมองว่าผมสู้คนไม่เป็นจนต้องพึ่งพี่ตลอด”
“ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีกรู้ไหม ถ้ามีอะไรต้องบอกพี่เลย ห้ามปิดพี่เด็ดขาด”
“ครับ”จงอินยิ้มอย่างอุ่นใจที่มีพี่ชายคนนี้เคียงข้าง ถ้าพี่ชานยอลยังใจดีและรักเขาอยู่แบบนี้ คิมจงอินคนนี้ถือว่าโชคดีที่สุดในโลกแล้ว
14 / 02 /2014
Valentine Day วงกลมแดงๆที่วงไว้ในวันสำคัญของคนมีคู่รักที่คนมองยิ้มมองดูปฎิทินด้วยรอยยิ้ม ที่เขาไม่เคยลืมวันนี้เลย วันที่ทำให้เขาได้สารภาพรักกับจงอิน เด็กชายข้างบ้าน สิบสี่ปีแล้วที่เขากับจงอินรักกัน สิบสี่ปีแล้วที่เขาคอยดูแลจงอินมาโดยตลอดไม่เคยลืมความรักที่มีให้กันเลย
“จงอินถึงเวลาที่เราต้องทำตามสัญญากับพี่แล้วนะ”เอ่ยบอกกับคนในรูปด้วยรอยยิ้มและลุกขึ้นคว้ากระเป๋าตังค์เดินออกจากห้องตรงไปหาใครอีกคน
“จงอินมึงจะรีบไปไหนว่ะ”แทมินเอ่ยถามเพื่อนที่ดูจะรีบร้อนเหลือเกิน
“กูนัดกับพี่ชานยอลเอาไว้ เดี๋ยวเค้าจะมารับกูไปดินเนอร์”
“แม้ๆสามีมารับดิรีบเชียวนะมึง”
“ต้องรีบดิว่ะ กูไม่อยากให้พี่ชานยอลต้องรอนาน มึงก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของกูกับพี่ชานยอล”
“กูรู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบที่พี่ชานยอลขอมึงคบเมื่อสิบปีที่แล้ว แล้วมันคงเป็นวันที่พี่ชานยอลของมึงจะขอมึงแต่งงานด้วยไอ้จงอิน”จงอินนึกถึงคำสัญญาถึงกับยิ้มออกมา “แต่กูว่ามึงไม่ต้องแต่งงานกับพี่ชานยอลหรอก ถ้ามึงกับพี่ชานยอลอยู่กินด้วยกันอย่างฉันท์สามีภรรยาแล้วจะแต่งงานไปทำไม มึงนะเสียประตูหลังให้พี่ชานยอลกี่รอบต่อกี่รอบต่อกี่รอบแล้วก็ไม่รู้”จงอินถึงกับเขินอายหน้าแดงเมื่อเพื่อนสนิทพูดตรงเหลือเกิน
“กูก็ไม่ได้หวังว่าจะให้พี่ชานยอลขอกูแต่งงานหรอก แต่กุแค่อยากรู้ว่าพี่ชานยอลยังจำสัญญากับกูได้ไหม”จงอินพูดยิ้มๆถึงชานยอลไม่ขอแต่งงานกับเขาก็ไม่เป็นไรสำหรับเขาอยู่แล้ว ในเมื่อชานยอลได้พิสูจน์ตัวเองว่ายังรักเขาอยู่และไม่เคยเลิกรักเลย
ติ๊ด ติ๊ด
“กุไปก่อนนะพี่ชานยอลมารอกูแล้ว”จงอินรีบล่ำลาเพื่อนและรีบวิ่งไปขึ้นรถที่ชานยอลนั้นมารอรับอยู่หน้ามหาลัย
พอมาถึงรถจงอินก็ปิดประตูและหอมแก้มคนรักทันที ไม่ต้องรอให้ชานยอลเอ่ยขอจงอินคนนี้ก็เต็มใจให้ชานยอลคนรัก ชานยอลยิ้มๆและหอมแก้มนิ่มกลับไปและเคลื่อนรถขับออกไปที่ไม่พูดอะไรสักอย่าง ปล่อยให้จงอินสงสัยว่าเขาจะพาไปไหน
ชานยอลไม่ได้พาจงอินไปไหนแต่กลับพาจงอินกลับมาที่บ้านของตัวเองที่ตอนนี้ทั้งสองย้ายมาอยู่ด้วยกันที่คุณนายปาร์คและคุณคิมก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อเห็นลูกชายทั้งสองรักกันเพราะหล่อนก็ทำใจเรื่องนี้ไว้นานแล้วตั้งแต่เด็กทั้งสองมาบอกว่าตกลงคบกันเป็นแฟนตอนประถม ที่ตอนนั้นแค่คิดว่าเป็นความรักเด็กๆแต่พอขึ้นมัธยมความรักของเด็กทั้งสองก็มีมากขึ้น คุณนายปาร์คและคุณนายคิมก็ต้องยอมทำตามใจของลูกชายทั้งสอง ที่อยากให้เห็นลูกชายมีความสุข
“พี่ชานยอล....”จงอินเข้ามาในบ้านถึงกับน้ำตาคลอเอ่ยเรียกคนรักอย่างซาบซึ้งใจกับบรรยากาศในบ้านที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้ อมยิ้มที่ชานยอลเคยซื้อให้ทานสมัยเด็กๆที่จงอินไม่ยอมทานมันและเก็บใส่โหลเอาไว้
“แต่งงานกับพี่นะครับ”ชานยอลคุกเข่ายืนช่อดอกกุหลาบให้กับคนรักที่น้ำตาไหลคลอ ถึงจะรู้และคิดว่าพี่ชายคนนี้จะต้องขอแต่งงานมาแล้วก็ตามแต่พอเจอเข้าจริงๆก็ทำให้จงอินขี้แย ร้องไห้ขึ้นมา
“ครับ จงอินจะแต่งงานกับพี่ชานยอล”ชานยอลลุกขึ้นมาดึงจงอินเข้ามากอดและหยิบรีโมตที่ถือมาด้วยเปิดวีดีโอที่นั่งทำทั้งวันทั้งคืนเพื่อจะเซอร์ไพรซ์และขอจงอินแต่งงานแล้ว
เพลง ภาพที่เปิดคลอไปด้วยทำให้จงอินน้ำตารินไหลอย่างซาบซึ้งใจ ประทับใจกับสิ่งที่ชานยอลทำให้กับเขาในวันวาเลนไทน์ปีนี้ วาเลนไทน์ที่แสนมีความสุข อบอุ่นหัวใจที่ได้มาจากชานยอลทุกปี แต่ปีนี้พิเศษกว่าปีอื่นเพราะปีนี้เขาทั้งสองจะแต่งงานกัน
หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุด หยุดความรักทั้งหัวใจ หยุดกับเธอคนเดียว
จงอินมองภาพในวีดีโอที่มีรูปของตัวเองเล่นอยู่บนจอทีวี น้ำตาใสๆคลอไหลออกมาไม่หยุดกับภาพในเพลง คำบรรยายในเพลงที่ชานยอลตั้งใจทำเต็มที่ ขนาดลงทุนให้เพื่อนแปลเพลงไทยให้เป็นเกาหลีและนำมาร้องใส่เสียงตัวเองลงไป ตั้งใจฝึกร้องเพลงหยุดเพลงนี้ให้กับจงอินเป็นพิเศษ
เพลงที่ชานยอลตั้งใจเลือก ตั้งใจทำให้จงอินเป็นพิเศษ ให้กับเจ้าของหัวใจที่ทำให้เขายอมหยุดหัวใจไว้ที่จงอินตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จัก
ฉันอยากหยุดเวลานี้ ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้านั้นกล้าจะเปิดหัวใจ ตั้งแต่วินาที ที่ชั้นมีเธอเข้ามา
หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุด หยุดความรักทั้งหัวใจ หยุดกับเธอคนเดียว
“หัวใจของพี่หยุดได้หยุดไว้ที่จงอินเพียงคนเดียว”เสียงทุ้มอบอุ่นกระซิบบอกข้างหูแขนแกร่งตวัดกอดร่างเล็กและกดจูบแก้มนิ่มคนรักที่ยิ้มทั้งน้ำตา มองดูภาพในบนจอ
“หัวใจของผมก็หยุดไว้ที่พี่ชานยอลคนเดียว”จงอินบอกด้วยรอยยิ้มเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของเขากับพี่ชายตัวสูงที่รักกันมาตั้งแต่เด็กและจะรักกันไปจนจวันตาย
เมื่อหัวใจของคนทั้งสองได้หยุดไว้ที่กันและกัน
TALK
ครบ100แล้ว โอ๊ยแต่งเองฟินเอง ฟินตัวระเบิดแล้ว ฟิน หวานกันไหมกับพี่ชานยอล น้องจงอินเวอร์นี้ ฟังเพลงแล้วได้อารมณ์ไปด้วยเลย
ติดแท๊กสกรีมได้ในแท๊กนี้ #ficcz
ความคิดเห็น