คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : : memory love : chankai 1
:MEMoRY Love:chankai 1
ความสดชื่น อากาศแสนบริสุทธิ์ของธรรมชาติในยามเช้าของไร่ love sky เป็นไร่เล็กๆที่อยู่นอกเมือง ไร่ที่เติบโตมาด้วยความรักของเจ้าของไร่ที่มีแต่คนรัก คนรักที่เจ้าของไร่คนนี้รักมากที่สุดที่ไม่สามารถอาจลืมเลือนได้
ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของไร่เดินลงมาตรวจตราดูแลไร่ในทุกเช้า ชายหนุ่มเดินดูทุกแถว ทุกจุดของไร่เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดกับไร่ ดอกไม้ของเขาได้
“แทยง...”เสียงเข้มสายตาดุมองลูกชายคนเดียวอย่างตำหนิ คนเป็นลูกได้แต่ก้มหน้ากัดปากอย่างรู้สึกผิด “วันนี้ลูกต้องไปเรียนไม่ใช่หรือแล้วทำไมถึงมาวิ่งในไร่ได้”คนเป็นพ่อเอ่ยถามลูกชายวัยสิบห้า
“วันนี้โรงเรียนปิดครับพ่อ เมื่อคืนผมลืมบอกพ่อว่าโรงเรียนปิด”ชานยอลจ้องมองลูกชายอย่างจับผิด “พ่ออย่ามามองผมแบบนี้ซิ ผมไม่ได้โกหกพ่อนะ ถ้าพ่อไม่เชื่อพ่อโทรถามครูจงแดได้เลย”โดนสายตาจับผิดเข้าไป แทยงลูกชายตัวแสบรีบแก้ตัวพัลวัลชานยอลถึงกับยิ้มขำกับลูกชายจอมซน ก๋ากั๋นคนนี้
“วันนี้เราหยุดก็ดีแล้ว พ่อจะได้พาเราเข้าโซลไปหาอาเซฮุนของลูก”แทยงถึงกับตาโตตกใจไม่เชื่อว่าพ่อจะพาเข้าโซล ตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมาพ่อไม่เคยให้เขาไปโซลเลย แม้อาเซฮุนจะมาขอมาอ้อนวอนให้หลานไปอยู่ด้วยแต่ชานยอลกลับไม่อนุญาตให้ลูกไปเที่ยวในโซล ที่แทยงก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงของพ่อว่าทำไมไม่ให้เขาไปเที่ยวโซลบ้าง แต่เหตุผลเดียวที่แทยงรู้ว่าพ่อไม่อยากให้ไปเจอแม่ที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็กโดยที่ไม่บอกลาพ่อสักคำแล้วยังทิ้งลูกชายวัยแบเบาะให้อยู่ตามลำพังกับผู้เป็นพ่อ
“พ่อจะให้ผมไปเที่ยวโซลจริงหรอพ่อ พ่อจะพาผมจริงหรอ”เสียงตื่นเต้นดีใจถามออกมา
“พ่อจะโกหกเราทำไม ถ้าเราอยากไปเข้าไปเตรียมตัวพ่อจะพาเราเข้าโซล”
“ผมไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะพ่อ”บอกอย่างรีบร้อนแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ชานยอลมองลูกชายยิ้มๆ
แทยงพ่อหวังว่าลูกจะไม่เจ็บปวดถ้าลูกได้รู้ความจริงเรื่องแม่ของลูก
รอยยิ้ม เสียงใสของลูกชายที่ช่างฉอเลาะชวนคุยมาตลอดทางทำให้ชานยอลอดยิ้มตามลูกชายไม่ได้ ตลอดเวลาสิบห้าปีที่อยู่ได้เพียงเพราะลูกชายคนเดียว ลูกชายที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดจากความรักของเขาและจงอินคนรักของเขา ที่ได้เดินจากชีวิตของเขาไปหลังจากคลอดแทยงได้เพียงสองวัน จงอินก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างกลับไปอยู่โซลโดยที่ไม่ทันได้บอกร่ำลาเขาสักคำ
ถ้าวันนั้นผมอยู่กับจงอิน ผมคงรั้งไม่ให้จงอินทิ้งผมกับลูกไปเช่นนี้
รถเก๋งคันเล็กมาจอดอยู่บ้านเซฮุนรีบออกไปดูเมื่อเห็นว่าพี่ชายพาหลานชายมาหาทั้งที่สิบห้าปีพี่ชายคนนี้ไม่เคยจะพาลูกชายคนเดียวมาโซลเลย ไม่เคยที่จะเข้ามาโซลสักครั้ง ถ้าเขาอยากเจอหลานก็ต้องดันด้นไปหาที่ปูซานเอง
“อาเซฮุนนนน”เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปกอดคุณอาตัวขาวอย่างดีใจและสวมกอดอย่างคิดถึง ชานยอลได้แต่ยืนยิ้มบอกด้วยรอยยิ้มที่เห็นสองอาหลานกอดกันกลม “แทยงคิดถึงอาที่สุดเลย”หนุ่มน้อยบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม เซฮุนระบายยิ้มน้อยๆ
“อาก็คิดถึงเราเหมือนกัน”เซฮุนหอมแก้มหลานชายทั้งซ้ายและขวาอย่างคิดถึง
“สองอาหลานจะกอดกันอีกนานไหมครับ”เสียงที่แทรกขึ้นมาทำให้เซฮุนมุ่ยหน้าไปหาคนที่ชอบขัดเหลือเกิน
“แทยงอาว่าเราเข้าไปข้างในบ้านกันดีกว่า”พูดอย่างงอนๆและจูงมือหลานชายเข้าไปในบ้าน ชานยอลได้แต่ยิ้มขำหัวเราะน้องชายจอมขี้งอนที่ถูกแฟนหนุ่มขัด
“ผมว่าพี่เข้าบ้านก่อนดีกว่า”ลูฮานเอ่ยบอกกับน้องเขยที่ทั้งสองยิ้มให้กันที่ถูกลูกและแฟนลืมไปโดยปริยาย
“พ่อพรุ่งนี้ผมขอไปเดินห้างกับอาเซฮุนนะ ผมอยากออกไปเดินเล่นไปเที่ยวในโซลบ้าง”พอเข้ามาถึงชานยอลก็ถูกลูกชายเข้ามาเกาะแขนออดอ้อน ทำตาปริบๆดูให้น่าสงสาร
“พ่อให้ไปก็ได้ แต่เราห้ามดื้อกับอาเค้าเด็ดขาด”
“เย้ รักพ่อที่สุดเลย”แทยงตะโกนอย่างดีใจและหอมแก้มกร้านของคนเป็นพ่อหนึ่งฟอดก่อนที่จะวิ่งไปหาคุณอาที่กำลังเตรียมอาหารเย็นในวันนี้
“พี่คิดอย่างไงถึงยอมให้แทยงมาโซลได้ ทั้งที่ตลอดพี่ไม่เคยให้แทยงมาเลย”ลูฮานถามออกมาตรงๆชานยอลยิ้งจางๆ
“อย่างที่เรากับเซฮุนเคยบอกกับพี่ไว้ ต่อให้พี่หนีไปไกลแค่ไหนพี่ก็ไม่มีทางความจริงพ้น ถึงพี่จะปิดบังลูกไว้สักวันความจริงจะปรากฎขึ้นและแทยงก็คงต้องตามหาความจริงนั้นเอง”ชานยอลบอกออกมาเสียงเครียด
“พี่ยอมให้แทยงได้เจอแม่ของเขาได้แล้วใช่ไหม พี่ยอมที่จะให้ลูกรู้ความจริงแล้วว่าใครเป็นแม่ของเขา”
“ลูฮานพี่ไม่เคยปิดลูกว่าใครเป็นแม่ของเขา พี่บอกเขาเสมอว่าจงอินเป็นแม่ของเขาแต่แค่พี่ไม่บอกความจริงว่าทำไมแม่ถึงทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังแบเบาะ สิ่งเดียวที่พี่ไม่กล้าบอกลูกได้”ชานยอลบอกออกมากับความกลัวที่ไม่กล้าบอกลูกออกไปว่าเป็นเพราะอะไรแม่ถึงทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังเด็ก
“ผมเข้าใจพี่นะ แต่ผมอยากให้พี่บอกกับลูกตรงๆผมไม่อยากเห็นหลานต้องเจ็บมารู้ความจริงภายหลังด้วยตัวเอง”ลูฮานพูดเตือนสติพี่เขย ทั้งสองคุยกันโดยไม่รู้เลยว่าแทยงนั้นแอบฟังตั้งแต่แรก
แทยงที่แอบฟังผู้ใหญ่คุยกันก็เดินอย่างไร้เลื่อยลอย ผิดหวังขึ้นมาบนห้องของตัวเองกับความจริง ความสงสัยที่คับคาใจอยู่ในตอนนี้ แม่มีอะไร แม่ทำอะไรถึงทิ้งเขากับพ่อไป
แทยงหยิบรูปของแม่ที่ติดกระเป๋าไว้ตลอดขึ้นมาดู น้ำใสๆไหลออกมาอย่างเจ็บปวดกับความเสียใจ ผิดหวังที่ต้องมารู้เรื่องของแม่ ถึงจะรู้ว่าแม่กับพ่อเลิกกัน แม่ทิ้งเขากับพ่อไปแต่แทยงไม่รู้เหตุผลที่แท้จริง เหตุผลที่โหดร้ายสำหรับเด็กอายุสิบห้า
“แทยงหลานอยู่ในห้องหรือเปล่า”เสียงเรียกอย่างเป็นห่วงของอาทำให้แทยงรีบเช็ดน้ำตาและเดินมาเปิดประตูให้กับอาด้วยรอยยิ้ม “เป็นอะไรหรือเปล่าถึงรีบขึ้นมาบนห้อง”
“ไม่มีอะไรครับอา พอดีผมเอากระเป๋าขึ้นมาเก็บครับอา”จำใจต้องโกหกเพื่อไม่ให้ทุกคนเป็นห่วง
“ถ้ามีอะไรก็บอกอาได้นะ”เซฮุนลูบผมหลานชายอย่างอ่อนโยน เป็นห่วง
“อาครับ อาช่วยเล่าเรื่องของแม่ให้ผมฟังได้ไหม”เซฮุนถึงกับชะงัก ตกใจไม่น้อยที่หลานชายขอให้เขาเล่าเรื่องคนเป็นแม่ให้ฟัง
“แทยงอยากรู้เรื่องแม่ไปทำไม ในเมื่อแม่ของหลานทิ้งหลานกับพ่อของหลานไป ไม่เคยเหลียวหลังกลับมาดูแลหลานเลย”เซฮุนบอกออกมาด้วยความโกรธ เจ็บแค้นแทนพี่ชายและหลานชาย
“ผมแค่อยากรู้ว่าแม่เขามีเหตุผลอะไรถึงทิ้งผมกับพ่อไป ทำไมถึงทิ้งผมไปได้ทั้งที่ผมก็เป็นลูกของเขา”แทยงบอกทั้งน้ำตาอย่างเจ็บปวด เซฮุนต้องดึงหลานชายเข้ามากอด
“คนเก่งของอาอย่าร้องไห้ซิครับ ถึงแทยงจะไม่มีแม่แต่แทยงยังมีพ่อที่รักแทยงนะครับ พ่อที่ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อแทยง เลี้ยงดูแทยงด้วยความรักทั้งหมดที่พ่อคนหนึ่งจะมีให้ลูกได้ แทยงจะต้องเข้มแข็งเพื่อพ่อเขารู้ไหม แทยงต้องรักพ่อเขาให้มากๆเพราะพ่อเขามีแค่แทยงคนเดียว”
“ผมรู้ครับอา แต่แค่ผมอยากรู้ว่าพ่อทำอะไรผิดแม่ทิ้งพ่อไป แม่มีเหตุผลอะไรถึงทิ้งผมกับพ่อไปด้วย”
“สักวันแทยงจะได้รู้ความจริง แต่มันยังคงไม่ใช่เวลานี้”เซฮุนลูบผมหลานชายอย่างสงสาร “ไม่ว่าเหตุผลนั้นจะเป็นอะไรก็ตามแต่แทยงก็ต้องเข้มแข็งเอาไว้เพื่อตัวเองและพ่อของหลาน”เซฮุนพูดให้หลานชายทำใจและเข็มแข็งล่วงหน้าเพราะความจริงมันคงโหดร้ายกับหลานชายเขาไม่น้อย เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงที่จงอินทิ้งลูกและคนรักไป เหตุผลที่เซฮุนก็ต้องการรู้เหมือนกันแต่มันคงไม่ใช่เวลานี้ มันต้องรอให้หลานชายของเขาเข้มแข็งมากกว่านี้แล้วเขาจะพาหลานชายไปหาคนใจร้ายที่ทิ้งลูกตัวเองได้ลงคอ
พอรู้เรื่องของแม่แทยงก็เริ่มสืบหาประวัติของแม่จากในเนต แทยงไล่อ่านประวัติของแม่จากสื่อที่เขียนถึงแม่ ที่แม่ของตนนั้นเป็นถึงประธานบริษัทคิมกรุ๊ปบริษัทยักษ์ใหญ่อสังหาริมทรัพย์ ข้อความต่างๆที่ถูกเขียนถูกลงต่างไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาและพ่อสักนิด มีแต่ลูกใหม่ของแม่ที่ถูกถ่ายคู่อยู่ในเฟรมส่วนคนรักของแม่นั้นตามข่าวว่าเสียไปตั้งแต่แม่อยู่เมืองนอก
แทยงเจ็บปวดเสียใจไม่น้อยที่ได้รับรู้เรื่องของแม่ผ่านสื่อทุกอย่างทำให้แทยงเจ็บไม่น้อย แม่ทิ้งเขากับพ่อไปก็เพื่อหน้าตาตัวเอง เพื่อฐานะตัวเองถึงทำให้แม่ทิ้งเขากับพ่อได้ลงคอ
“ทำไมแม่ใจร้ายกับผมและพ่อได้ขนาดนี้ ทำไมใจร้ายใจดำแบบนี้”แทยงบอกอย่างเจ็บปวดระคนผิดหวังเสียใจไม่น้อย
ร่างสูงโปร่งยืนกอดอกมองดวงจันทร์อยู่ตรงระเบียงห้องกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเศร้า ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มที่ถูกฉายออกมมาเมื่อต้องอยู่คนเดียว
เป็นอยู่แบบนี้ทุกคืนที่จงอินจะออกมายืนมองพระจันทร์ในยามค่ำคืนและปล่อยให้น้ำตารินไหลไปกับความเจ็บเสียใจที่จะไม่มีใครรับรู้ความอ่อนแอ ความเสียใจ เจ็บปวดของจงอินได้ในเมื่อจงอินไม่เคยแสดงออกมาให้ใครเห็น
แต่จงอินกลับไม่รู้เลยว่าลูกชายของตัวเองรับรู้ความเจ็บปวดของแม่มาตลอด ทนแอบมองเห็นแม่ร้องไห้อยู่คนเดียวมาตลอด
“แม่ครับ”เสียงเรียกของลูกชายทำให้จงอินรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันมายิ้มให้กับลูกชาย
“ยังไม่นอนอีกหรอแจฮยอน วันนี้ลูกก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ
“แม่อยากร้องไห้แม่ร้องออกมาเถอะครับ แม่ไม่ต้องเข้มแข็งเพี่อผมก็ได้”เป็นครั้งแรกที่แจฮยอนกล้าพูดอย่างที่ใจคิด “ผมไม่รู้ว่าแม่ร้องไห้เรื่องอะไรกัน ผมไม่รู้ว่าตลอดสิบห้าปีที่เกิดมาแม่พบเจอเรื่องอะไรบ้างถึงทำให้แม่ต้องมาแอบร้องไห้คนเดียวแบบนี้”จงอินพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา “ผมไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ ไม่อยากเห็นต้องเจ็บอีกต่อไปแล้ว ถ้าสิ่งที่ผมอยากรู้มาตลอดจะทำให้ความเจ็บในใจของแม่ทุเลาลงได้บ้าง แม่ระบายเล่าให้ผมฟังได้ไหม ให้ผมทำหน้าที่ลูกที่ดีให้กับแม่ได้บ้างไหม”จงอินเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ปล่อยรินไหลออกมาพร้อมกับรั้งลูกชายเข้ามากอดทั้งน้ำตา
จงอินพาลูกชายเข้ามาในคุยในห้อง วันนี้จงอินตัดสินใจจะยอมบอกความจริงกับลูกชายอีกคนให้ลูกชายได้รู้เรื่องในอดีตของตน เรื่องราวที่ทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อยและรู้สึกผิดมาตลอดสิบห้าปี
“เมื่อสิบห้าปีก่อนแม่ได้รักผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่แม่รักมากที่สุด รักจนทำให้แม่ยอมทำผิดกับคุณยายหนีไปอยู่กับเขา แต่แม่อยู่กับเขาได้ไม่กี่เดือนแม่ก็ถูกคุณยายเอาตัวกลับมาทั้งที่ไม่ได้ล่ำลากัน แม่ต้องทิ้งลูกอีกคนของแม่เพื่อกลับมาอยู่กับคุณยาย”น้ำเสียงเศร้าเจ็บปวดเอ่ยออกมา
“แม่มีลูกอีกคนและเป็นพี่ชายผมด้วย”แจฮยอนเอ่ยในสิ่งที่ตัวเองเข้าใจ
“ใช่แม่มีลูกอีกคนและลูกของแม่ยังเป็นฝาแฝดกันด้วย”แจฮยอนสีหน้าสงสัยไม่น้อย “แจฮยอนลูกมีพี่ชายฝาแฝดที่แม่ไม่สามารถพาพี่เค้าอยู่กับเราได้ แม่ไม่สามารถพาพี่เค้ามาอยู่กับเราได้”แจฮยอนอึ้งไม่น้อยเมื่อรู้ความจริง “แม่ขอโทษที่แม่ต้องโกหกลูกว่าลูกเป็นลูกของคุณอาซีวอนแต่แม่ต้องทำเพราะเพื่อความปลอดภัยของลูกและพี่ชายและพ่อของลูก ถ้าแม่ไม่ยอมทำคนของคุณยายจะเล่นงานพ่อของลูก แม่จึงต้องขอร้องให้อาซีวอนรับเป็นพ่อของหนูเพื่อปกป้องหนูจากคุณยาย”
“เพราะแบบนี้เองคุณยายถึงเกลียดผม ไม่รักผมอย่างลูกหลานคนอื่น”น้ำเสียงเศร้าเอ่ยออกมา
“ไม่เอาครับ ไม่คิดแบบนี้คนเก่งของแม่”จงอินลูบผมลูกชายปลอบประโลม
“แม่ครับแล้วพ่อรู้ไหมครับว่ามีผมอีกคน”จงอินหน้าสลดลง
“พ่อเราไม่รู้ว่ามีลูกอีกคน ตอนที่แม่คลอดพ่อเราออกไปทำงาน ไม่ได้อยู่กับแม่และคุณยายเรายังสั่งพยาบาลหมอไม่ให้บอกความจริงเรื่องที่แม่มีลูกแฝด ให้ทุกคนคิดว่าแม่มีแค่พี่เราคนเดียว”
“ทำไมคุณยายต้องทำแบบนั้นด้วย ทำไมคุณยายต้องใจร้ายด้วย”
“เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่แม่ขอคุณยายเพื่อให้แม่พาเรามาด้วย แม่ขอคุณยายว่าจะไม่กลับไปหาพ่อและพี่ของลูกอีกแลกกับให้แม่ได้ลูกมาอยู่กับแม่ ให้แม่ได้มีโอกาสเลี้ยงลูกทำหน้าที่แม่ให้กับลูกบ้าง”เสียงเศร้าลง
“แม่ยังรักพ่ออยู่ใช่ไหมครับ”แจฮยอนกุมมือนิ่มของแม่เอาไว้ จงอินยิ้มน้อยๆให้กับลูกชาย “ถ้าแม่ยังรักพ่ออยู่ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมจะออกตามหาพ่อและตามพ่อให้เจอ ผมจะทำให้แม่และพ่อกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ผมจะทำให้ความสุขของครอบครับกลับมาเติมเต็มอีกครั้ง มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง”แจฮยอนบอกอย่างมีความหวัง รอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังที่จะทำให้พ่อแม่กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
จงอินยิ้มน้อยๆและรั้งลูกชายเข้ามากอดทั้งน้ำตา ลูกชายที่เป็นดั่งดวงใจ เป็นตัวแทนของความรักของเขากับชานยอล ลูกชายที่ทำให้จงอินอดทนและเข้มแข็งเพื่อลูกชายมาโดยตลอดถึงแม้ว่าจะต้องทนกับความเจ็บระทมเจ็บปวดมาตลอดสิบห้าปี
ตื่นเช้ามาทุกคนในบ้านต่างตามหาแทยงกันให้กวักที่หาทุกห้องกลับไม่เจอเงาของลูกชายทำให้ชานยอลอดเป็นห่วงลูกชายไม่ได้
“พี่ชานยอลใจเย็นก่อน แทยงอาจไปเดินเล่นแถวนี้ก็ได้”ลูฮานเอ่ยขึ้นให้พี่เขยคลายกังวล
“ผมรู้แล้วว่าแทยงจะไปไหน”เซฮุนโพล่งขึ้นมา ชานยอลหันมามองน้องชายทันที
“บอกพี่มาว่าแทยงไปไหน เรารู้อะไรบอกพี่มา”
“แทยงรู้เรื่องแม่ของตัวเอง ถ้าผมเดาไม่ผิดแทยงต้องไปหาแม่ของขา”ชานยอลขาวาบไปทั้งกาย ข่มตาอย่างเจ็บปวด
“พี่ชานยอลอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดมันจะช้าจะเร็วความจริงก็เปิดเผยอยู่ดี”ลูฮานเอ่ยขึ้น
“เซฮุนเอาเบอร์จงอินมาให้พี่ พี่จะโทรหาเขา”ชานยอลพูดออกมาเซฮุนรีบหาเบอร์จงอินที่ได้มาจากเพื่อนที่ทำงานอยู่ที่บริษัทของจงอิน
“เซฮุนนายมีอะไรหรือเปล่า”เบอร์ที่จงอินไม่เคยลบแต่ไม่เคยโทรหาหลังจากเจอเซฮุนเหวี่ยงและต่อว่าเขาหลังจากที่เขาได้ทิ้งลูกและพี่ชายของเพื่อนคนนี้มา
“พี่เองจงอิน”คำพูดสั้นๆทำให้จงอินถึงชาวาบไปทั้งตัว พูดอะไรไม่ออก “ตอนนี้ลูกกำลังไปหานาย ถ้านายไม่อยากเจอลูกนายก็หนีลูกไปซะ อย่าให้ลูกเจอนายและเจอคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของลูกออกมาจากปากของนาย”จงอินถึงกับชากับคำพูดจี้ใจดำของอดีตคนรัก “พี่จะไปรับลูกกลับมาเอง พี่จะไม่ทำให้นายต้องมาลำบากใจเพราะลูกและพี่อีก”ชานยอลพูดจี้ใจดำและตัดสายทิ้งที่สร้างความเจ็บปวดให้กับจงอินไม่น้อย คำพูดที่ทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน
พี่คงเกลียดผมมากซินะ...........
Talk
ครบ 100 แล้ว ชานไคจะมาเจอกันแล้ว จงอินได้เจอลูกอีกคนแล้วจะเป็นอย่างไง จะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ลูก ต้องติดตามกันต่อไป ไม่ใช่ตอนเดียวจบแน่นอนแต่ไม่รู้ว่ากี่ตอนจบสำหรับเรื่องนี่
ความคิดเห็น