คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : : just you : chankai end
: just you : chankai
C.Y. Entertainment บริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่เกาหลีอีกหนึ่งบริษัทที่ปั้นไอดอลให้มีชื่อเสียงดังไปทั่วเอเชีย ไม่ว่าจะปั้นใครมา ปั้นวงไหนก็ต่างโด่งดังเป็นที่นิยมของวัยรุ่นทั่วเอเชีย
หนึ่งในที่ทำให้บริษัทและศิลปินโด่งดังมีชื่อเสียงก็คงหนีไม่พ้นปาร์คชานยอลเจ้าของบริษัท CEO ของค่ายที่ได้ก่อตั้งค่ายมาด้วยสองมือของตัวเองและไม่ใช่แค่ชานยอลคนเดียวที่ทำให้บริษัทได้เจริญเติบโตได้อย่างรวดเร็ว ศิลปินในค่ายได้รับความนิยมยังมีสองเพื่อนซี้ที่ลงมาช่วยและทำงานด้วย
ลูฮานครูสอนเต้นที่อดีตเป็นถึงนักร้องบอยแบนด์ชื่อดังของจีนที่หันหลังให้กับวงการมาเป็นครูสอนเต้นให้กับเด็กๆในสังกัด คัดเลือกเด็กเทรนที่มีพัฒนาการที่ดีขึ้น สามารถจะก้าวขึ้นมาเป็นศิลปินคนต่อไปของค่าย ลูฮานถือว่าเป็นหนึ่งตัวแปรสำคัญของค่ายที่ทำให้ค่ายได้เด็กที่มีความสามารถ พัฒนาเข้ามาเป็นศิลปินของค่าย
คิมจุนมยอนเพื่อนตัวเล็กของกลุ่มที่ได้เข้ามาช่วยหาเด็กเทรนเข้ามา เป็นฝ่ายคัดสรรเด็กเทรนที่มีออร่า ความสามารถในการเป็นไอดอล ศิลปินของค่าย แต่ละคนที่จุนมยอนหามาไม่เคยทำให้ชานยอลและลูฮานต้องผิดหวังแม้สักคน
และวันนี้ก็เป็นวันประชุมที่จะต้องคัดเด็กเทรนที่พร้อมจะก้าวขั้นมาเป็นไอดอลวงต่อไปของวงการ ที่ทุกฝ่ายต่างมาประชุมคัดเลือกเด็กแต่ละคนเพื่อหาไปเป็นบอยแบนด์วงใหม่ของเคป็อบ
“จุนมยอนนายคัดเด็กมาแล้วใช่ไหม”ชานยอลเอ่ยถามเพื่อน จุนมยอนยื่นแฟ้มเอกสารโปรไฟล์เด็กๆให้กับท่านประธาน
“โปรไฟล์เด็กทั้งหมดที่ชั้นและฝ่ายแคสติ้งได้คัดเลือกมาให้เป็นบอยแบนด์วงต่อไป”จุนมยอนบอกกับเพื่อนรักที่พ่วงตำแหน่ง CEO ของค่าย
ปัง !
จู่ๆชานยอลก็เขวี้ยงเอกสารลงบนโต๊ะอย่างแรง ลูฮานที่ไม่รู้อะไรถึงกับตกใจที่ต่างกับจุนมยอนที่เตรียมตัวเตรียมใจมาตั้งแต่แรกแล้วว่าจะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้
“ทำไมถึงมีชื่อจงอินอยู่ในนี้ด้วย ชั้นบอกนายแล้วใช่ไหมว่าจงอินยังไม่พร้อมที่จะเป็นศิลปิน จงอินเพิ่งอายุสิบเจ็ดยังไม่สมควรที่จะเป็นศิลปินตอนนี้”พอรู้ว่าเพื่อนองค์ลงเพราะอะไรลูฮานถึงกับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
“นี้นายจะขัดความฝันของเด็กไปทำไม จงอินฝันอยากเป็นนักร้องนายก็ควรให้น้องมันเป็น ไม่ใช่ขัดความฝันของน้องมัน”จุนมยอนเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด
“แต่จงอินยังเด็ก ยังไม่พร้อมที่จะเป็นนักร้อง”
“ข้ออ้างของมึงชัดๆไอ้ชานยอล ที่มึงไม่น้องมันเป็นศิลปินเพราะมึงหวงน้อง ไม่อยากให้น้องต้องเจอคนมากมาย ไม่อยากให้น้องเจอใครต่อใคร”ลูฮานว่าออกมา
“เออ!กูหวง ก็เมียกูมึงจะทำให้กูไง จะให้กูทนเห็นเมียไปให้ใครต่อใครมองหรือไง กูทนไม่ได้หรอกที่เห็นคนจะจ้องกินเมียกู”จุนมยอน ลูฮานส่ายหน้าอย่างระอากับตาแก่หวงเด็ก
“แต่ผมอยากเป็นศิลปิน ผมอยากเป็นนักร้อง”เสียงที่โพล่งแทรกเข้ามาทำให้ชานยอลตบหน้าผากตัวเองอย่างปวดหัว
“จงอินแต่เราแค่สิบเจ็ดเอง รอให้ยี่สิบปีก่อนแล้วค่อยเป็นนะ”ชานยอลบอกกับเด็กในสังกัดของตัวเอง
“แล้วตอนที่จะเอาผมเป็นเมียทำไมพี่ไม่พูดแบบนี้บ้างละ ทั้งที่ตอนนั้นผมอายุสิบห้าเอง” แรง คำเดียวที่จุนมยอนอยากจะมอบให้กับเมียของเพื่อน
“ก็อย่างที่จงอินพูดก็ถูกนะ ตอนที่มึงจะเอาน้องไม่เห็นบอกเลยว่าน้องยังเด็ก ยังไม่ถึงเวลาของน้อง แต่พอมาตอนนี้มึงเสือกบอกว่าน้องเด็กเกินไป”ลูฮานก็หนุนหลัง สนับสนุนหลังจงอินอีกแรง
“อย่างผมก็ต้องได้เป็นศิลปินกับเพื่อนๆ ถ้าพี่ไม่ให้ผมเป็นศิลปินผมกับพี่จบกัน!”พูดแค่นั้นก็เดินออกไป ปล่อยให้ชานยอลแทบบ้าปวดหัวที่เมียนั้นดื้อจะเป็นศิลปินให้ได้
“ตัดสินใจได้แล้วก็ช่วยเซ็นต์อนุมัติให้ผมด้วยนะครับท่านประธาน”จุนมยอนพูดเสียงล้อเลียนท่านประธานบริษัทที่ดูจะลำบากใจไม่น้อยกับการตัดสินใจครั้ง
ไม่อยากให้เมียเป็นศิลปินก็ไม่อยาก ไม่อยากเลิกกับเมียก็ไม่อยาก ทำไมชีวิตของปาร์คชานยอลถึงรันทดแบบนี้นะ
จงอินนึกโมโห หงุดหงิดไม่น้อยที่คนรักของตนเองไม่ยอมให้เขาเดบิวต์เป็นศิลปินตามความฝันตัวเอง ตลอดเวลาห้าปีที่ฝึกเป็นเด็กเทรนของค่ายเขาก็ตั้งใจซ้อม ไม่เคยโดดซ้อมแม้สักครั้งเพื่อความฝันของตัวเอง แต่ความฝันกับต้องถูกคนรักที่เป็นถึงซีอีโอค่ายดับลงทลายลงเพราะความหวงไม่เข้าท่า คิดแล้วน้อยใจชะมัด รู้แบบนี้ไม่ยอมเป็นเมียตาแก่หูกางหรอก เป็นแล้วกลับต้องเป็นไข่ในหิน ไม่ได้ทำอะไรดั่งใจเลย
ชานยอลกลับคอนโดของตัวเองที่นี้เป็นรังรักของเขากับจงอิน ที่เขาได้ซื้อห้องนี้ไว้ให้กับจงอินเป็นของขวัญวันเกิดอายุสิบหกที่เขาได้จงอินมาเป็นภรรยาตอนจงอินอายุสิบห้า ทั้งที่ตอนนั้นก็ถูกเพื่อนๆห้ามเตือนไม่ให้เอาเด็กเทรนมาเป็นแฟน แต่เขากลับไม่ฟังที่เขานั้นรักจงอินจากใจจริง ไม่ได้หวังหลอกลวง ไม่ได้ต้องการแค่ความสนุกชั่วคราวอย่างที่ทุกคนคิด แต่เขามีใจให้กับจงอินเด็กน้อยของเขาจริงๆและจงอินก็ไม่ได้ใช้เขาเป็นสะพานไต่เต้าให้ขึ้นมาเป็นนักร้องอย่างที่ใครๆคิด
เด็กน้อยที่นั่งกอดอก ใบหน้างอง้ำ บึ้งตึงทำให้ชานยอลพรั่งพรูหายใจอย่างหนักใจ ไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ให้กับจงอินฟังอย่างไงดี รู้ว่าจงอินมีความฝันเป็นศิลปิน รู้ว่าจงอินตั้งใจฝึกเพื่อให้ตัวเองได้เป็นศิลปินที่ทุกคนยอมรับความสามารถ เขารู้ความฝันของน้องแต่เขาไม่อยากให้ความรักของเขาต้องจบลงเพียงเพราะการก้าวเข้ามาเป็นไอดอลที่ทุกอย่างต้องดีพร้อมและพร้อมเป็นแบบอย่างให้กับแฟนคลับ เรื่องส่วนตัวจะถูกปิดให้เป็นความลับเพื่อรักษาภาพพจน์ของศิลปินไม่ให้ด่างพร้อย
“จงอินหันมาคุยกับพี่ดีๆก่อนนะครับ”เสียงอ่อนโยน นุ่มนวลเอ่ยบอกกับคนข้างกายที่หันหลังกอดอกไม่ยอมหันหน้ามาคุยกัน “พี่รู้ว่าจงอินอยากเป็นนักร้อง อยากเป็นศิลปินที่อยากให้ทุกคนยอมรับ”เมื่ออีกฝ่ายไม่หัน ชานยอลก็เอ่ยขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจเหตุผลของเขา
“จงอินรู้ไหมถ้าจงอินเป็นศิลปิน ความสัมพันธ์ของพี่กับจงอินก็ต้องจบลง ความสัมพันธ์ของเราสองคนต้องถูกปิดความลับไม่ให้ใครรู้ได้ ถ้ามีใครรู้ความสัมพันธ์ของเราสองคน จงอินจะต้องถูกขุดขุ้ย ถูกโจมตีจากพวกนักข่าว ถูกแฟนคลับ พวกแอนตี้ทำร้าย พี่ทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นคนที่พี่รักต้องโดนทำร้ายที่พี่ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย” จงอินนิ่งเงียบแต่ร่างกายสั่นไหว จนชานยอลถึงกับโผกอดคนรักที่กำลังร้องไห้
“แต่พี่ก็รู้ว่ามันเป็นความฝันของผม พี่ก็รู้ว่าผมตั้งใจผึกซ้อมมากแค่ไหน ผมพยายามมันกับมากเพื่อที่จะเป็นศิลปิน”จงอินเอ่ยเสียงสั่น “ผมรู้ว่าพี่ห่วงผม รักผม ไม่ต้องการให้ผมต้องโดนกระแสต่อต้าน แต่ผมอยากให้พี่เชื่อใจผม ให้พี่เข้าใจผมบ้าง”ชานยอลจับไหล่เล็กของเด็กน้อยให้หันมาเผขชิญหน้า
“จงอินจะยอมเลิกกับพี่แล้วเป็นศิลปินใช่ไหมครับ จงอินยอมที่จะทิ้งพี่เพื่อความฝันของจงอินใช่ไหม”น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บปวด สายตาเศร้าอันเจ็บปวดจ้องมองคนตรงหน้าที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน “ถ้าจงอินอยากเป็นศิลปิน อยากทำความฝันของเราให้เป็นจริง พี่ก็จะไม่คัดค้านพี่จะอนุญาตให้เราเป็น แต่ความรักของเราต้องจบลงตั้งแต่ตอนนี้”
“ไม่นะ ผมไม่อยากเลิกกับพี่ ผมไม่อยากทิ้งพี่ ผมต้องการพี่ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่”เสียงสั่นที่เต็มไปด้วยน้ำตาบอกกับคนรักตัวสูง
“แต่จงอินต้องเลือกระหว่างความฝันกับความรัก ถ้าจงอินเลือกความฝันพี่จะเดินออกจากชีวิตของจงอิน พี่ไม่ต้องการเป็นถ่วงของจงอิน ถึงความรักไม่ใช่ตัวถ่วงของพี่แต่มันจะเป็นถ่วงความฝันของจงอิน”จงอินถึงกับชาไปทั้งหัวใจ เจ็บไปทั้งใจ ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่เขารักและเขาไม่สามารถจะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งได้ ถ้าเขาเลือกความฝันเขาก็ต้องกลับทำร้ายคนที่รักเขา มีแต่มอบความรัก ความห่วงใยให้กับเขามาตลอด
“ไม่ ผมไม่เลิกกับพี่ ผมไม่มีทางทิ้งความรักของเราไปได้ ผมไม่สามารถจะทำร้ายคนที่ผมรักได้”จงอินสวมกอดเอวคนรัก ใบหน้าซบลงกับอกกว้าง
“พี่ก็รักจงอินนะครับ แต่เพื่อความฝันของจงอินพี่ก็ต้องทำเพื่อไม่ให้จงอินถูกโจมตีจากอีกฝ่ายได้”น้ำเสียงนิ่ง อ่อนโยน ฝ่ามือใหญ่ลูบศรีษะเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน รักสุดหัวใจ เขารักจงอินมาก รักจนไม่อยากให้จงอินต้องเจ็บ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเด็กคนนี่
“เราไม่มีทางอื่นเลยหรอครับพี่ มันมีทางอื่นอีกไหมที่จะไม่ให้เราเลิกกันถ้าผมเป็นนักร้อง”น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถาม ดวงตาแดงกล่ำช้อนขึ้นมามองใบหน้าคมที่ดวงตาสั่นไหว
“พี่คิดแล้วมันก็ไม่มีทางไหนที่ดี่เท่าวิธีนี้อีกแล้ว”เสียงวูบไหวสะท้อนความเจ็บปวดได้ชัดเจน
“ผมต้องเลือกจริงๆใช่ไหม”ชานยอลพยักหน้าเป็นคำตอบ “ถ้าผมต้องเลือกผมขอเลือกที่จะรักพี่ อยู่กับพี่แบบนี้ต่อไป เลือกความรักของเราสองคน ความรักที่จะทำให้ผมและพี่มีแรงก้าวเดินต่อไป”จงอินตัดสินใจแล้ว เขาตัดสินใจที่จะอยู่กับความรัก ไม่ใช่กับความฝันที่เขาต้องการจะเป็นตั้งแต่เด็ก ถ้าเขาเลือกความฝันก็คงไม่มีความสุขถ้าไม่มีความรัก ไม่มีผู้ชายที่รักเขาอยู่เคียงข้าง เขาจะอยู่ไม่ได้ถ้าต้องเลือกกับผู้ชายที่ทำเพื่อเขามาโดยตลอด
“ขอบคุณที่เลือกพี่ ขอบคุณที่เลือกความรักของเรา”ชานยอลรั้งจงอินเข้ามากอดทั้งน้ำตา เขาไม่คิดว่าจงอินจะยอมทิ้งความฝันของตัวเองเพื่อมาอยู่กับเขา ไม่คิดว่าเด็กคนนี้ทำเพื่อเขาจริงๆ
“ไอ้ชานยอลไอ้แก่ตัณหากลับ แกไปขัดขว้างความฝันของน้องมันทำมัน!!!”จุนมยอนถึงกับมาโวยวายมาเล่นงานชานยอลที่ห้องทำงานเมื่อจงอินเข้ามาบอกเขาว่ามาถอนตัวจากเป็นสมาชิกของบอยแบนด์วงใหม่ของค่าย
“กูไม่ได้บังคับให้จงอินเลือก จงอินเลือกของจงอินเอง”ชานยอลตอบหน้านิ่ง
“ไอ้ชานยอลกูรู้ว่ามึงรักน้อง ห่วงน้อง หวังดีกับน้อง แต่มึงไม่คิดถึงจิตใจของจงอินบ้างหรือไงว่าน้องต้องเจ็บเสียใจมากแค่ไหนที่รอการเดบิวต์มาตลอด แต่กลับไม่ได้เดบิวต์เพราะเลือกความรักมากกว่าความฝัน”จุนมยอนว่าแทงใจดเพื่อน ชานยอลนิ่งชะงัก “กูไม่รู้ว่ามึงไปพูดอะไรกับน้อง แต่กูอยากให้มึงรู้บ้างว่าน้องมันมีความฝันที่อยากจะเป็นนักร้อง น้องมันทุ่มเททุกอย่างเพื่อความฝันนี้ มึงอาจคิดว่าจงอินอาจจะลืมและยอมรับสิ่งที่เลือกได้ แต่กูจะบอกมึงอย่างหนึ่ง มึงจะสร้างรอยแผลให้ติดตัวน้องตลอดชีวิต”
“แต่กูทำเพื่อจงอิน มึงก็รู้ว่าวงการนี้มันน่ากลัวมากแค่ไหน ถ้าวันหนึ่งมีคนรู้ว่าจงอินอยู่ในสถานะภรรยากู จงอินจะต้องถูกโจมตีจากสื่อ แอนตี้แฟนมากแค่ไหน จงอินจะต้องถูกคนสังคมตราหน้าหวังดังทางลัดถึงยอมเป็นเมียกู ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้เป็นศิลปิน แล้วมึงคิดว่ากูจะทนเห็นน้องโดนเล่นงานได้หรือไงกัน”ชานยอลระบายออกมาให้กับเพื่อนฟัง
“แต่กูไม่อยากให้ความฝันของจงอินต้องจบลงแค่นี้ กูอยากให้น้องทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง ให้จงอินได้มีรอยยิ้มกับความฝันของตัวเอง”จุนมยอนเอ่ยขึ้นที่อยากให้เพี่อนเข้าใจอะไรมากขึ้น “กูจะบอกมึงให้นะถึงต่อหน้ามึงจงอินจะมีรอยยิ้มให้มึง แต่ลับหลังมึงจงอินมีแต่น้ำตา นั่งเศร้าซึมคนเดียว ถ้ามึงไม่เชื่อมึงก็แอบไปดูน้องมันที่ห้องซ้อมก็ได้ แล้วมึงจะเห็นความจริงที่ซ่อนอยู่ใบหน้าของน้องมัน”จุนมยอนทิ้งระเบิดไว้ให้เพื่อนแล้วเดินจากไป การที่จุนมยอนทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้น้องชายที่เขารักอย่างน้องแทนๆต้องหยุดความฝันลงเพียงเพราะความรัก ถึงจะทำตามความฝันแต่ความรักก็คงเดินอยู่เคียงข้างเราตลอดไป
เมื่อโดนเพื่อนทิ้งระเบิดไว้ให้คิดชานยอลก็เดินมายังห้องซ้อมที่ตอนนี้ภายในห้องซ้อมไม่มีใครนอกจากจงอินที่ยังคงซ้อมอยู่ในห้อง ชานยอลแอบมองดูคนรักเต้นอยู่ตรงประตู จงอินดูตั้งใจซ้อมอย่างจริงจังแต่อยู่ๆจงอินก็ทรุดลงนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างไม่อายใคร แค่ได้เห็นน้ำตาของจงอิน ชานยอลก็เจ็บปวดไปทั้งหัวใจนี่เขาทำร้ายน้องขนาดนี้เลยหรือไง ชานยอลเดินเข้ามาในห้องนั่งลงตรงหน้าน้องชายที่เขารัก
“พี่ขอโทษที่ทำให้เราเสียใจ พี่เห็นแก่ตัวที่อยากเก็บจงอินไว้คนเดียว เห็นแก่ตัวที่ไม่ต้องการให้จงอินเจอเรื่องแย่ๆเจ็บปวด พี่ขอโทษ”เสียงเศร้าแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
“พี่ชานยอล”จงอินเงยหน้าขึ้นมาทั่งน้ำตา
“พี่ยอมให้จงอินเป็นนักร้องแล้ว พี่ยอมให้จงอินทำตามความฝันของเรา”
“แล้วความรักของเรา”
“ความรักของเรายังคงดำเนินต่อไปแต่คงให้ใครรู้ไม่ได้กับความสัมพันธ์ของเรา”
“พี่ชานยอล...”จงอินสวมกอดร่างสูงทั้งน้ำตาอย่างดีใจ
“ความฝันความรักของเราจะเดินไปคู่กัน จะไม่มีอะไรต้องหยุดลง”ชานยอลลูบผมปลอบคนในอ้อมกอด
“ผมจะไม่ปล่อยมือพี่ ผมจะอยู่กับพี่ตลอดไปถึงแม้ว่าจะเป็นศิลปินแล้วก็ตาม”จงอินบอกด้วยรอยยิ้ม
“แต่พี่จะให้เราเป็นศิลปินได้แค่ปีเดียวนะครับ หลังจากนั้นจงอินต้องออกจากวง”จงอินถึงกับชะงักและยิ้มออกมา
“ได้ครับ ผมจะออกวงอย่างที่พี่ต้องการ ผมจะทำหนึ่งปีของผมให้เต็มที่สุด”ชานยอลถึงกับโล่งใจที่จงอินยอมรับข้อเสนอของเขา
จุนมยอนและเด็กๆที่แอบดูถึงกับยิ้มดีใจ กระโดดโลดเต้นที่ซีอีโอของค่ายยอมให้จงอินเดบิวต์กับพวกตน แต่ถึงจะให้แค่หนึ่งปีก็ตามแต่ก็ยังดีกว่าที่จงอินจะไม่ได้เดบิวต์ไปกับพวกตน
เมื่อทุกอย่างลงตัวจงอินและเพื่อนๆต่างก็ต้องฝึกซ้อมหนักเพื่อจะเดบิวต์เป็นไอดอลวงใหม่ของวงการ ที่ทุกวันจงอินจะต้องอยู่ซ้อมดึกๆกับเพื่อนๆแต่ชานยอลก็ยังมานั่งเฝ้ารอจนจงอินจะซ้อมเสร็จและกลับบ้านไปพร้อมกัน ชานยอลจะใช้เวลาช่วงนี้อยู่กับจงอินถ้าหลังจากนี้แล้วพวกเขาจะมีเวลาให้กันน้อยลงและจงอินก็คงต้องย้ายหอไปอยู่กับเพื่อนๆ
“พรุ่งนี้เราก็ต้องย้ายไปอยู่หอกับเพื่อนแล้ว ต่อไปพี่ก็คงต้องนอนห้องนี้คนเดียวพี่คงเหงาแย่เลย”เสียงเศร้าของคนรักทำให้จงอินถึงกับอมยิ้ม แขนเรียววาดแขนโอบกอดเอวคนตัวสูง
“ไม่ต้องมาเศร้าเลยนะพี่ หอใหม่ผมก็คือที่นี้ไม่ใช่หรอครับแต่แค่คนละห้องกับคนละชั้นกับห้องเราเท่านั้น”ชานยอลถึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“คิดไปพี่ก็คิดถูกที่พี่ยอมซื้อคอนโดแห่งนี้ให้เป็นหอพักของศิลปินค่ายเรา ถ้าพี่ไม่ซื้อไว้แต่แรกนะพี่คงไม่ได้นอนกอดเราทุกคืนแบบนี้หรอก”
“พี่นะเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการที่สุด”จงอินว่าออกมาที่เขารู้ว่าคนที่กอดอยุ่ตอนนี้วางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้วที่ซื้อคอนโดแห่งนี้ไว้ทั้งหมดเพื่อที่จะไม่ให้เขาไปอยู่ไกลตัว
“ถ้าพี่ไม่ทำพี่ก็คงไม่ได้นอนกอดเมียทุกคืน ไม่ได้อยู่ใกล้เมียแบบนี้”จงอินได้แต่ยิ้มและหอมแก้มกร้านของร่างสูง และมองหน้ากันอย่างยิ้มๆกับความสุขเล็กๆ
วันเดบิวต์มาถึงที่ทุกคนเตรียมพร้อมกับการเดบิวต์สเตจเป็นครั้งแรก ชานยอลที่มาดูจงอินขึ้นสเตจครั้งแรกที่มาในฐานะซีอีโอของค่ายที่ไม่ใช่ฐานะสามีของเด็กน้อย
“ตั้งใจทำให้มันดีที่สุด ทำให้สมกับความฝันของทุกคนที่รอวันนี้กันมานาน”ชานยอลบอกกับเด็กๆทุกคนและหันมายิ้มให้กับจงอินอย่างรู้กัน “เทาอย่าเซอร์วิทกับจงอินให้เกินหน้าเกินตา ไม่งั้นนายกลับไปชั้นเล่นงานนายแน่”ชานยอลขู่เทาที่พักนี้คู่จิ้นเทาไคมาแรงเหลือเกินและยิ่งเห็นภาพของเด็กทั้งสองอยู่บนเวทีแทบจะทำให้ชานยอลอยากลากจงอินกลับบ้านและมาลงโทษซะให้รู้แล้วรู้รอด
“ผมรู้แล้วครับท่านประธาน”เทายิ้มแซวๆท่านประธานจอมหวงเมียก่อนที่จะเตรียมขึ้นสเตจ
รอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของจงอินทำให้ชานยอลยิ้มตามเมื่อเห็นคนรักมีรอยยิ้ม มีความสุขที่ได้ทำความฝันของตัวเองเป็นจริง ที่เดบิวต์ไม่เท่าไรก็มีแฟนคลับตามมาให้กำลังใจ มีแฟนคลับที่คอยซับพอร์ตเด็กๆให้มีพลังในการก้าวเดินต่อไปกับเส้นทางมายา
จงอินได้ทำความฝันของตัวเองเป็นจริง ความฝันที่เดินคู่ไปพร้อมกับความรัก ใครว่าความรักและความฝันจะอยู่คู่กันไม่ได้ ถ้าเราเลือกที่จะอยู่กับมัน เลือกไม่ทิ้งมัน มันก็จะอยู่กับเราตลอดไป
1 ปี หลังจากเดบิวต์ชื่อเสียงความโด่งดังของจงอินก็ดังไปทั่วเอเชีย แฟนคลับมากมายต่างให้การซับพอร์ตมากขึ้น ให้การสนับสนุนมากขึ้น ที่ความดังของเด็กๆต่างเป็นทอล์ฟออฟเดอะทาวให้กับวงการเพลงไม่น้อย ในเมื่อเดบิวต์ไม่ถึงปีวงของจงอินต่างได้รับรางวัลมากมายจากทุกเวที
แต่ความดังกับต้องสะดุดลงเมื่อมีข่าวฉาวหลุดออกไปให้นักข่าวต่างสืบขุ้ยและต่างต้องการกับข่าวของจงอินที่มีคนปล่อยข่าวออกไปว่าจงอินนั้นเป็นเกย์และคบผู้ชายด้วยกัน มีเสี่ยเลี้ยงจงอินตั้งแต่ต้น ทำให้แฟนๆและนักข่าวต่างต้องการรู้ความจริงของความจริงเรื่องนี้
“ใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้ ข่าวของจงอินหลุดไปได้ไง!”ชานยอลเสียงกร้าวอย่างไม่พอใจเมื่อมีข่าวโจมตีจงอินอย่างเสียหาย จนลูฮานต้องตบบ่าเพื่อนใจเย็นลง
“พวกผมไม่ได้เป็นคนปล่อยข่าวนี้นะ พวกผมไม่กล้าทำร้ายเพื่อนตัวเองได้”เทาบอกออกมา ที่ฝ่ายบริหารแต่ละคนเครียดไม่น้อย
“แต่ผมรู้ว่าเป็นใครที่เป็นคนปล่อยข่าวนี้”เซฮุนโพล่งขึ้น ทุกคนหันมาทางเซฮุนสายตาเดียว “คนที่ปล่อยคือเยจิน”เซฮุนเอ่ยออกมาที่เขาไปได้ยินโดยบังเอิญว่าเยจินเด็กเทรนของค่ายที่เตรียมจะเดบิวต์อีกไม่นานได้เป็นคนปล่อยข่าวของเพื่อนของเขา
“เซฮุนเราจะปรักปร่ำใครโดยไม่มีหลักฐานไม่ได้ ถ้าเยจินบอกไม่ได้ทำเราก็เอาผิดไม่ได้”ลูฮานเอ่ยบอกกับเด็กหนุ่ม
“นี่ไงครับหลักฐานที่ผมเพิ่งได้ยินมาเมื่อวาน”เซฮุนล้วนไอโฟนขึ้นมาและเปิดคลิปที่อัดเสียงไว้ให้ทุกคนได้ฟัง
“นาริเธอไปตามเยจินมาพบชั้นที่นี้ด่วน”
“ค่ะท่านประธาน”นาริเลขาสาวรีบออกจากห้องประชุมไปตามหญิงสาวที่ถูกพาดพิงกับเรื่องการปล่อยข่าว
“แล้วมึงจะทำอย่างไงต่อไปกับเรื่องนี้”จุนมยอนถามขึ้นเพราะข่าวที่ออกไปไม่ได้ดีต่อกับจงอิน
“บอกความจริงไปก็ได้ครับ ถึงอย่างไงผมก็ต้องออกจากวงอยู่ดี”จงอินเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทุกคนต่างมองจงอินอย่างไม่เห็นด้วยกับการออก “ทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าผมต้องออกจากวง ก็ถือว่าเป็นโอกาสดีที่ผมต้องออกจากวงโดยที่ไม่ต้องหาเรื่องโกหกแฟนคลับ”
“ถ้าทำอย่างนั้นนายก็จะถูกนักข่าว แฟนคลับจะโจมตีเราหนักได้”จุนมยอนบอกออกมาที่ไม่เห็นด้วย
“ใครจะคิดอย่างไงก็ช่าง แต่แค่พวกพี่ ทุกคนที่นี้เข้าใจผมๆก็ไม่สนใจ ไม่แคร์อะไรแล้ว ผมขอแค่ให้พวกพี่ทุกคน เพื่อนๆในวงเข้าใจผมก็พอแล้ว”จงอินบอกด้วยรอยยิ้ม
“พวกชั้นห้าคนเข้าใจนายดีจงอิน ไม่เคยที่จะโกรธไม่เห็นด้วยกับนาย ถ้านายเลือกแล้วพวกชั้นก็ยอมรับในสิ่งที่นายเลือก”แบคฮยอนเอ่ยขึ้นที่ทุกคนก็เห็นด้วยกับแบคฮยอน
“พวกนายอยู่ได้โดยที่ไม่มีชั้นนะ”จงอินถามขึ้นที่ทุกคนพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ถ้าเป็นสิ่งที่จงอินต้องการก็ทำอย่างที่จงอินบอก”ชานยอลเอ่ยขึ้นมา
“เข้าทางมึงเลยดิ”จุนมยอนแขวะเพื่อน ชานยอลยักไหล่อย่างไม่หยี่ระ “ถึงจงอินต้องออกแต่ก็ต้องจัดการลงโทษคนปล่อยข่าวนี้ ถ้าไม่จัดการลงโทษจะทำให้คนอื่นเป็นเยี่ยงอย่าง”จุนมยอนบอกออกมาที่ประตูห้องเปิดเข้ามาพอดี
เด็กสาววัยยี่สิบเดินเข้ามาอย่างหยิ่งผยอง ไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปจนทำให้ทุกคนในห้องต่างเบ้ปากกับเด็กสาวคนนี้ที่หน้าตากับนิสัยไม่เข้ากันเลย
“นาริเดี๋ยวคุณติดต่อลงข่าวในเวบออฟฟิชเชียลด้วยว่าจงอินจะออกจากวงตั้งแต่วันนี้เป็นต้น ส่วนเหตุผลก็บอกไปตามความจริง แล้วช่วยจัดการจองไฟล์บินไปฝรั่งเศสให้ผมสองที่ ผมขอไฟล์บ่ายนี้เลย”
“ได้ค่ะท่านประธาน”นาริโค้งศรีษะแล้วรีบทำตามที่ท่านประธานสั่ง
“ถึงต้องหนีไปเมืองนอกเลยหรอค่ะ”เสียงหวานเอ่ยถามหยันๆ จุนมยอนส่ายหน้าระอากับเด็กคนนี้เหลือเกิน
“จุนมยอนเดี๋ยวนายจัดการให้เยจินออกจากการเป็นเกิล์ดกรุ๊ปวงใหม่ของเราและหาคนอื่นเข้ามาแทน”ชานยอลไม่สนใจกับเด็กสาวเลย
“ท่านจะทำกับชั้นแบบนี้ไม่ได้!!”
“ทำไมชั้นจะทำไม่ได้ในเมื่อเธออยากทำตัวเอง ทำผิดกฎของค่ายที่เอาข่าวไปปล่อยให้สื่อ”เสียงทรงอำนาจกร้าวว่าใส่เด็กสาวที่น้อยครั้งนักชานยอลจะโหดใจร้ายกับเด็กๆในค่ายของตน
“ถ้าท่านไล่ชั้นออก ชั้นก็จะประจานให้สื่อรู้ว่าท่านกับจงอินมีอะไรกัน คนที่เลี้ยงจงอินคือท่าน”เด็กสาวไม่ยอมเหมือนกัน
“ก็เอาซิถ้าเธออยากปล่อยข่าว อยากทำอะไรก็เชิญเพราะชั้นก็ไม่สนอยู่แล้ว”ชานยอลบอกเสียงนิ่งเยือกเย็น
“ท่านก็เตรียมเสียหายได้เลย เพราะชั้นก็ไม่ยอมเหมือนกัน”เยจินบอกออกมาและหันจะเดินออกไปแต่ก็ถูกเซฮุนเรียกไว้ก่อน
“ถ้าเธอไม่อยากให้ภาพของเธอกับโปรดิวเซอร์หลุดว่อนเนตไป เธอก็คงรู้นะว่าควรทำอย่างไง”เยจินถึงกับชาวาบ เซฮุนโชว์ไอโฟนของตัวเองที่มีภาพของหญิงสาวกับชายหนุ่มที่มีสัมพันธ์ด้วย
“ไม่ใช่แค่โปรดิวเซอร์อย่างเดียวซิ ยังมีรุ่นพี่คนอื่นอีกที่เธอคิดใช้เขาเป็นสะพานไต่เต้าให้ตัวเองดัง”แบคฮยอนเสริมขึ้น “ถ้าเธอคิดจะแลกกับภาพพวกนี้ก็เชิญเธอบอกสื่อได้เลยนะเยจิน พวกชั้นจะได้จัดการปล่อยภาพพวกนี้ให้ว่อนเนตและบอกด้วยว่าเป็นใคร”บอกอย่างเป็นต่อ เยจินมองอย่างเจ็บใจและเกลียดชังที่ทำอะไรจงอินไม่ได้เลย
“พวกเธอนี้ร้ายใช่เล่น”จุนมยอนบอกออกมาเมื่อเห็นเด็กๆเอาคืนเยจินจนเยจินไม่กล้าจะเล่นกับพวกเขา
“อยากมาร้ายกับเพื่อนเราก่อน เราก็ต้องเอาคืนให้เจ็บไปถึงใจ”เซฮุนบอกออกมา ทุกคนต่างส่ายหน้าและยิ้มออกมากับเด็กๆที่รักและปกป้องกันและกัน
ข่าวของจงอินถูกเขียนโจมตีอย่างหนักในทางลบมีทั้งแฟนรับได้และรับไม่ได้ แต่จงอินก็ไม่ได้แคร์เรื่องข่าวเหล่านั้นเท่าไรในเมื่อชีวิตจริงของเขามีคนที่คอยรักและเข้าใจเขาตลอดมา ขอแค่ให้ชานยอลและเพื่อนๆในวงเข้าใจเขาก็ตามแค่นี้จงอินก็มีความสุขแล้ว
จงอินที่หลบมาอยู่ฝรั่งเศสกับชานยอลที่ทั้งสองต่างใช้เวลาร่วมกัน ชดเชยเวลาที่ขาดหายไปตลอดหนึ่งปีที่จงอินและชานยอลต้องทำงานหนัก ไม่ได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้ พอได้อยู่ด้วยกันชานยอลก็จัดหนักกับจงอินตั้งแต่มาถึงฝรั่งเศส ตั้งแต่วันแรกจนจถึงวันนี้ที่เป็นวันที่สามจงอินก็ไม่ได้ออกไปไหนที่ได้แต่นอนอยู่ในห้องให้คุณสามีจัดการกินตัวเองทั้งตัว
ในเมื่อคุณสามีตามใจให้เขาทำตามความฝันมาตลอดหนึ่งปี จงอินก็ขอให้รางวัลกับคุณสามีสักหน่อยถึงมันจะต้องเหนื่อยเปลื้องตัวก็ตาม จงอินก็ยอม ยอมให้กับความรักที่คุณสามีมีให้กันตลอดมา
“พี่ขออีกรอบนะครับ เสร็จรอบนี้แล้วพี่สัญญาว่าจะพาเราไปเดินเที่ยวด้วยกัน”พูดจบชานยอลก็กดจมูกโด่งลงซอกคอระหง จงอินได้แต่นอนให้คุณสามีได้ทำตามใจตัวเอง
พี่ก็พูดกับผมมาแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วนะครับ ไม่เห็นพี่ทำตามสัญญาของผมเลยพี่ชานยอลคนแก่จอมหื่น
TALK
ครบ100 แล้ว มาต่อให้อ่านกันอย่างทันใจ เจอกันเรื่องหน้านะจ๊ะ
มีรีดเดอร์สงสัยว่าฟิคไรเตอร์สองเรื่องที่แต่งของชานไคที่มีชานไคมีลูกจะมีชื่อน้องแทยงและน้องแจฮยอนเป็นลูกของชานไคตลอด ไรต์อยากบอกว่าไรต์ติ่งน้องทั้งสองคน ชอบน้องทั้งสองก็เลยเอามาเป็นลูกชานไคตลอด น้องทั้งสองเป็นเด็กเทรนเอสเอ็มรุกกี้ ^^ #ficcz
ความคิดเห็น