คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : : มายา : chankai 1
: มายา : chankai 1
คิมจงอินลูกชายของประธานนาธิบดีเกาหลีคนล่าสุดของเกาหลี ที่ถูกทามทาบให้เข้าวงการบันเทิงทั้งที่ผู้เป็นบิดาห้ามออกคำสั่งไม่ให้ลูกชายเข้าวงการบันเทิง ห้ามทำงานอะไรที่เกี่ยวกับวงการทั้งนั้น แต่จงอินกลับไม่ฟังเขายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเดินในเส้นวงการบันเทิงที่ตัวเองชอบ
ประวัติของจงอินถูกปิดเป็นความลับ ไม่มีใครรู้ตัวจริงของจงอินว่าเป็นใครมาจากไหนนอกจากผู้ใหญ่ในค่ายไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ จงอินจะไม่ให้ใช้ชื่อของพ่อ ชื่อของตระกลูมาทำให้เสียหาย เขาจะไม่ทำให้พ่อต้องมาเดือดร้อนเพราะเขา เขาจะเป็นจงอินเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่มีความฝันอยากจะเป็นนักแสดงในวงการบันเทิง
จงอินทิ้งทุกอย่างมาอยู่ตัวคนเดียวพร้อมกับผู้จัดการที่เป็นพี่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กที่ขอตามมาด้วย เพื่อมาดูแลคุณชายของตน ไม่อยากให้คุณชายของตนต้องมาลำบากอยู่คนเดียว
“วันนี้คุณชายไม่มีงานแล้วครับ”ลูฮานบอกกับเจ้านายหนุ่มเมื่อหมดตารางสุดท้ายของวัน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ก็ไปพักเถอะครับ วันนี้พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”จงอินหันมาบอกด้วยรอยยิ้มกับผู้จัดการส่วนตัว
“ครับคุณชาย ถ้าคุณชายต้องอะไรเพิ่มมาเรียกผมได้เลยนะครับ”ลูฮานบอกออกมาที่จงอินยิ้มน้อยๆเป็นการรับรู้
ลูฮานเดินกลับไปห้องของตัวเองที่บ้านนี้จงอินเก็บน้ำพักน้ำแรงซื้อมาด้วยตัวเอง เงินที่เขาหามาได้จากทำงานของเขาเอง เงินที่ทำมาจากหยาดเหงื่อแรงกายของเขาที่ไม่ต้องแบมือขอเงินพ่อแม่เหมือนตอนเด็กๆ
จงอินเดินเข้ามาในห้องนอนล้มตัวบนเตียงกว้างอย่างหมดแรงที่วันนี้ต้องทำงานเหนื่อยทั้งวันกับการถ่ายหนังที่มีฉากต่อสู้กับคนร้าย การเข้าฉากวันนี้ทำให้เขาหมดแรงไม่น้อย
ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นจงอินล้วงมันขึ้นมาดูและปรากฎข้อความหมายหน้าจอจากคนที่ส่งมาให้เขาตลอดสองสัปดาห์หลังจากได้ร่วมงานถ่ายแบบด้วยกันเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว
วันนี้ถ่ายหนังทั้งวันคงเหนื่อยน่าดู อย่างไงอย่าลืมรักษาสุดภาพด้วยนะครับ และอย่าลืมทานน้ำผลไม้ ของบำรุงที่ผมเอาไปให้คุณเมื่อเช้าด้วยนะครับ ผมจะเอาไปให้คุณเองแต่ผมเห็นคุณกำลังถ่ายอยู่ผมเลยไม่อยากเข้าไปรบกวนคุณ ผมเลยฝากผู้จัดการของคุณไว้ ผมหวังว่าคุณจะทานมันนะครับ
จากชานยอล
จงอินได้อ่านข้อความถึงกับคิ้วขมวดสงสัยว่าชานยอลเอาของมาให้เขาจริง ในเมื่อลูฮานไม่ได้บอกเขาและไม่เห็นลูฮานยกลงมาจากรถ เพื่อให้หมดข้อสงสัยจงอินก็เดินออกไปหาลูฮานที่ห้อง
“มีอะไรครับคุณชาย”
“วันนี้ชานยอลมาหาผมใช่ไหม”ลูฮานตกใจไม่น้อยแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ
“ครับคุณชาย”
“แล้วทำไมไม่บอกผมว่าชานยอลมาหาผมที่กองถ่าย”
“ผมไม่อยากให้คุณชายต้องเสียเพราะผู้ชายคนนี้ ผมไม่อยากให้คุณชายต้องไปยุ่งกับคนอย่างปาร์คชานยอล ผ็ชายคนนี้ไม่หวังดีกับคุณชายนะครับ”
“ผมจะคบกับใคร ผมจะรู้จักกับใครไม่ใช่หน้าที่กงการของนาย”
“คุณชายครับผู้ชายคนนั้นมันไม่ดีอย่างที่คุณชายเห็น มันเข้าหาคุณชายมันหวังประโยชน์กับคุณชาย คุณชายเชื่อผมเถอะครับว่าปาร์คชานยอลไม่ใช่คนดีอย่างที่เราเห็น”
เพี๊ยะ ฝ่ามือบางตบลงใบหน้าที่หวานกว่าตน แรงที่ตบลงใบหน้าหวานอย่างแรงทำให้ใบหน้าของลูฮานหันไปตามแรงตบ
“นายไม่มีสิทธิ์จะตัดสิทธิ์มใครถ้านายไม่รู้จักเค้าดีและชั้นไม่ต้องการให้นายมาบังคับเหมือนพ่อของชั้น ชั้นโตพอที่จะตัดสินใจเอง ชั้นโตพอที่จะทำตามหัวใจตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีใครมาคอยขีดทางเดินให้กับชั้น ถ้านายยังอยู่กับชั้นก็อย่าทำแบบนี้อีก อย่าคอยสั่งเหมือนอย่างที่พ่อชั้นทำ!”เสียงกร้าวแข้งกระด้างเอ่ยกับพี่เลี้ยงคนสนิทพร้อมหันหลังกลับออกไปปล่อยให้ลูฮานเจ็บปวดกับคำพูดของเจ้านายที่จงรักภักดีมาตั้งแต่เด็ก เขาไม่คิดว่าคุณชายที่แสนใจดีจะเปลี่ยนไปเพราะผู้ชายที่ชื่อชานยอลที่คิดจะเข้ามาทำร้ายคุณชายของเขา
เพราะผมรักคุณชาย ผมถึงไม่ต้องการให้คุณชายต้องเสียใจ เจ็บปวดกับไอ้ผู้ชายอย่างปาร์คชานยอล
ชานยอลที่นอนกระดิกเท้าฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเมื่อส่งข้อความไปให้จงอินเรียบร้อย จะไม่ให้อารมณ์ดีได้อย่างไงเมื่อจงอินส่งข้อความมาขอบคุณและยังนัดเจอกับเขาอีก มันเป็นอะไรที่ช่างดีใจกว่าถูกหวยสักอีก
“อารมณ์ดีเชียวนะไอ้ชานยอล”เซฮุนแซวเพื่อนอย่างหมั่นไส้
“จะไม่ให้กูอารมณ์ดีได้ไงว่ะมึง ก็คุณชายจงอินลูกชายประธานนาธิบดีนัดเดทกับกูอาทิตย์นี้ มึงว่ากูควรดีใจไหม”ชานยอลบอกอย่างอารมณ์ดี
“นี้มึงเอาจริงใช่ไหมไอ้ชานยอล”ชานยอลหัวเราะในลำคอ
“ใครว่ากูจะเอาจริง กูแค่อยากจะแก้แค้นแทนพ่อแม่กูเท่านั้นที่พ่อมันทำให้พ่อแม่กูต้องตาย ครอบครัวมันทำให้ครอบครัวต้องหมดสิ้นทุกอย่าง ทำให้กูต้องเสียพ่อแม่ไปเพราะพ่อแม่มัน”ชานยอลบอกอย่างแค้นชิงชัง เมื่อสิบห้าปีก่อนพ่อของจงอินเป็นแค่สส.ธรรมดาและวันที่พ่อของจงอินไปหาเสียงแถวบ้านเขาที่ไม่มีใครรู้เลยว่าคืนนั้นว่าประธานนาธิบดีของประเทศได้ขับรถชนคนตายและยังเอาศพของพ่อแม่เขาไปโยนทิ้งไว้นี้ ที่ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนทำนอกจากชานยอลลูกชายคนเดียวที่รอดมาได้
และก็ทำให้ชานยอลแค้นฝังใจและคิดจะแก้แค้นแทนพ่อแม่ที่เขาตามเฝ้าดูตระกลูคิมมาตั้งแต่ต้นรวมถึงลูกชายคนเดียวของตระกลู พอรู้ว่าลูกชายเข้าวงการบันเทิงก็เข้าทางชานยอลที่เขาก็เข้าวงการมาก่อนหน้าแล้วและมันจะทำให้เขามีโอกาสได้แก้แค้นตระกลูคิม
“มันถึงเวลาที่พวกมันต้องชดใช้กรรมที่มันทำกับชั้นเอาไว้ พวกมันต้องเจ็บปวดอย่างตายทั้งเป็น”เสียงเคียดแค้นชิงชัง สายตาแข็งกร้าวลุกวาวกับความแค้นในใจที่ทนเก็บไว้มาตลอดสิบห้าปี
มันถึงเวลาที่ความแค้นจะต้องถูกชำระ ความแค้นจะต้องจบลงด้วยมือของเขาเอง........
ลูฮานได้แต่เฝ้าดูจงอินอยู่ห่างๆที่ไม่กล้าขัดใจคุณชายของตนที่กำลังเตรียมตัวออกเดทกับนายแบบหนุ่มอย่างปาร์คชานยอลที่เข้าหาคุณชายของเขา แค่เขามองนายแบบคนนี้แวบเดียวก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เขามาไม่หวังดีกับคุณชาย เข้ามาเพื่อหาผลประโยชน์จากตัวคุณชายของเขา ถึงจะรู้เจตนาของนายแบบหนุ่มดีแต่ลูฮานกลับทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อคุณชายของเขาก็มีใจให้กับนายแบบหนุ่มและไม่ฟังคำคัดค้านของเขาเลย
“นายไม่ต้องไปกับชั้น ชั้นต้องการไปคนเดียว”
“คุณชายให้ผมตามไปด้วยนะครับ ให้ผมตามไปอยู่ห่างๆก็ได้ครับ”สายตาจขว้างจิกมองอีกกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจ
“ชั้นไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง!!”เสียงห้วนตวัดบอกอย่างไม่พอใจและเดินชนลูฮานออกไป ลูฮานได้แต่มองด้วยสายตาเศร้าที่คุณชายของเขาหลงนายแบบนั้นมาก จนทำให้ไม่ยอมฟังความเห็นจากใคร
ชานยอลที่นั่งรอจงอินอยู่ห้องอาหารด้วยอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เหยื่อติดเบ็ดเดินเข้ามาให้เขาทำร้ายเอง เขาจะทำให้ตระกลูคิมเจ็บปวดไม่น้อยไม่ต่างจากเขาที่ได้รับจากตระกลูคิม
ร่างสูงยกยิ้มร้ายเมื่อเห็นคนที่นัดเขามากำลังเดินเข้ามาในร้านและตรงมาหาเขาที่วันนี้ไม่มีผู้จัดการส่วนตัวอย่างลูฮานตามมาด้วย ไม่ตามเข้ามาเป็นก้างขว้างคอ ไม่ให้เขาได้ใกล้ชิดกับจงอิน แต่คนอย่างปาร์คชานยอลไม่มีทางยอมแพ้ในเมื่อความแค้นบังตาเขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ความแค้นสำเร็จ
“รอนานไหมชานยอล”จงอินถามขึ้นอย่างรู้สึกผิดที่เห็นอีกฝ่ายมารอเขาอยู่ก่อน
“ผมก็เพิ่งมาได้สักพักเองครับ”ยิ้มละลายใจให้กับอีกฝ่าย และเดินอ้อมโต๊ะมาลากเก้าอี้ให้จงอินนั่ง
“ขอบคุณมากนะชานยอล”ยิ้มขอบคุณเมื่อนั่งลง ชานยอลก็เดินมานั่งที่ของตัวเอง
“จงอินจะทานอะไรสั่งเลยนะครับ วันนี้ผมเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงเอง”
“ได้ไง ผมเป็นคนโทรนัดชานยอลออกมาจะให้ชานยอลมาเลี้ยงผมได้อย่างไงกัน มื้อนี้ผมจะเลี้ยงเอง”จงอินบอกยิ้มๆ
“ก็ได้ครับ ผมยอมให้จงอินเลี้ยงผมก็ได้ แต่จงอินต้องไปกับผมที่หนึ่งนะครับ ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนกัน”
“ได้ซิ”จงอินยิ้มน้อยๆให้กับนายแบบหนุ่ม ชานยอลกระหยิ่มยิ้มในใจที่หลอกล่ออีกฝ่ายได้
นายแบบหนุ่ม พระเอกหนุ่มที่พูดคุยที่มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะที่เป็นที่สนใจของลูกค้าที่เข้ามาทานอาหารที่เห็นไอดอลทั้งสองมาทานอาหาร ทื่ต่างฝ่ายต่างซุบซิบแอบถ่ายรูปทั้งสองเอาไว้ ไอดอลทั้งสองกลับไม่ได้สนใจในเมื่อเป็นเรื่องปกติที่จะออกมาทานข้าวกับเพื่อน จงอินก็ไม่ได้จะสนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ถึงรูปออกไปก็บอกกับนักข่าว แฟนคลับว่าเขาทั้งสองเป็นพี่น้องกัน เป็นพี่น้องร่วมค่ายที่มันไม่ผิดที่จะมาทานข้าวด้วยกัน
แต่ผิดกับชานยอลที่คิดว่าเขาจะใช้รูปที่แฟนคลับที่เอาไปลงไปปล่อยเล่นงานจงอินที่หลัง จะทำให้ทุกคนเห็นว่าเขากับจงอินเป็นมากกว่าเพื่อน สำหรับเขาไม่สนใจ ไม่แคร์อยู่แล้วถ้าจะมีคนมาว่าเขาเป็นเกย์ เป็นชายรักชายถึงจะเสียหาย ถูกแอนตี้ก็ยังน้อยกว่าจงอินที่เป็นถึงลูกชายของผู้นำประเทศ ถ้าใครได้รู้คนที่จะเสียหาย ถูกโจมตีประณามมากที่สุดก็หนีไม่พ้นจงอินและคนตระกลูคิม
ชานยอลทำท่าทีสนิทสนมจงอินให้มากที่สุด ขนาดเดินออกมาจากร้านชานยอลก็เดินมาข้างจงอินและกุมมือบางเอาไว้ จงอินมองน้อยๆอย่างเขินอายแต่ก็ไม่ได้ห้ามที่ยอมให้ชานยอลได้เดินกุมมือเขาไปขึ้นรถ ที่ไม่รู้ว่าชานยอลจะพาจงอินไปที่ไหนกัน
“ชานยอลจะพาผมไปไหน”จงอินถามขึ้นด้วยความสงสัย ชานยอลยิ้มน้อยๆและเคลื่อนมือมากุมมือบางเอาไว้
“ไปถึงแล้วคุณจะรู้เอง”จงอินคิ้วขมวดเข้าหากัน ได้แต่สงสัยในใจที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพาตนไปไหน
ชานยอลขับพาจงอินมายังโรงแรมหรูติดกับแม่น้ำฮัน จงอินหันมามองชานยอลด้วยแววตาระคนตกใจที่อยู่ๆชานยอลพาเขามาที่นี้ พามาในที่โรงแรมแห่งนี้
“ไม่ต้องตกใจครับ ผมพาจงอินมาที่นี้เพราะผมมีบ้างอย่างที่จะบอกกับจงอิน”พูดให้อีกฝ่ายไม่ตื่นตระหนกมากจนเกินไป
รถมาจอดยังลานจอดรถของชั้นที่ชานยอลได้จองเอาไว้ ชานยอลลงมาเปิดประตูให้กับจงอินและเดินโอบเอวพาจงอินมายังห้องพักที่ชานยอลได้เปิดจองเอาไว้ที่มีเซฮุนแอบคอยถ่ายรูปตลอดเวลาตามที่เพื่อนสั่ง
“ขอให้มึงมีความสุขนะมึงไอ้ชานยอล”เซฮุนเอ่ยบอกออกมาเมื่อได้ภาพสมใจตามที่เพื่อนต้องการ
จงอินที่ถูกโอบเอวเดินเข้ามาในห้องที่ถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงาม โรแมนติคเต็มไปด้วยแสงเทียน ดอกกุหลาบสีขาวดอกกุหลาบที่จงอินชอบมากที่สุดถูกจัดใส่แจกันอย่างสวยงามและยังมีโรยอยู่บนเตียงนอนที่เรียงเป็นคำว่ารักจงอิน
จงอินน้ำตาคลอดวงตาสวย รอยยิ้มที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยความสุขที่ยิ้มออกมาพร้อมกับร่างสูงที่สวมกอดจากด้านหลัง แขนแกร่งโอบกอดเอวสอบ จงอินยิ้มทั้งน้ำตาอย่างตี้นตันปิติใจที่ไม่รู้เลยว่ามันเป็นภาพลวงตา ภาพมายาที่อีกฝ่ายได้สร้างขึ้นให้ตนหลงเชื่อ ตายใจกับเกมนี้
“ผมรักจงอินนะครับ รักตั้งแต่แรกเห็น ผมไม่เคยรักใครเท่ากับจงอินมาก่อน จงอินเป็นคนทำให้ผมรู้จักคำว่ารัก รู้จักว่าการรักใครคนหนึ่งมีความสุขมากแค่ไหน”คำหวานหูถูกสรรแต่ง สร้างขึ้นให้อีกฝ่ายโง่งมหลงเชี่อกับคำๆที่ทุกคนอยากได้ยิน
“จงอินรักผมไหมครับ จงอินเคยรักผู้ชายคนนี้ที่ไม่มีอะไรไหม”คำตัดพ้อเอ่ยขึ้น จงอินแกะมือแกร่งออกจากเอว หันกายมาหาคนที่รอคำตอบอยู่
“ผมก็รักชานยอลเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่กล้าจะแสดงออกไปเพราะผมกลัวว่าชานยอลจะเกลียดผม ผมแอบมองชานยอลตั้งแต่ชานยอลเข้ามาในค่ายแล้ว ชานยอลเป็นรักแรกของผม”
คนโง่ที่ต้องตายและเจ็บด้วยคำว่ารักจอมปลอม
ชานยอลยิ้มอย่างดีใจที่นัยน์ตาคมแฝงไปด้วยความสะใจที่จงอินโง่งม หลงเชื่อคำกวงๆคำหลอกลวงที่เขาได้สร้างขึ้นเพื่อทำร้ายอีกฝ่ายให้เจ็บตายทั้งเป็น
“ขอบคุณนะครับที่รักผม”น้ำเสียงทุ้มอบอุ่นเอ่ยบอกออกมาพร้อมกับประกบจูบกลีบปากเรียวที่จงอินก็รับจูบแสนเร่าร้อนของอีกฝ่ายอย่างเต็มใจ ปล่อยใจไปกับอีกฝ่ายไม่สนว่ามันจะง่ายเกินไปที่จะมีอะไรกับคนที่ตัวเองรัก
สองร่างบนเตียงต่างนัวเนีย คลอเคลียอยู่บนเตียงกว้างที่ถูกโรยด้วยดอกกหลาบสีแดง ชานยอลรุกเร้าร่างโปร่งอย่างหิวกระหาย ช่ำชองในรสรักกามาที่ทำให้อีกฝ่ายคล้อยตามไปด้วยความรักที่มีให้ชานยอลหมดหัวใจ ที่ไม่รู้เลยว่ากำลังถูกหลอกใช้ แก้แค้นกับสิ่งที่พ่อแม่ทำให้
“ผมรักชานยอล ผมรักชานยอล”ชานยอลกระหยิ่มดีใจ ยิ้มเหยียดกับสิ่งที่ได้ยินจากคนข้างใต้ที่เฝ้าแต่บอกว่ารักเขา
“ผมก็รักจงอินนะครับ จงอินจะเป็นของผมคนเดียว ผมจะไม่ทำให้จงอินที่มารักคนอย่างผม”จงอินยิ้มทั้งตาทั้งปากกับความสุขกับคำว่ารักของชายหนุ่ม
“เราจะยอมเป็นของชานยอลคนเดียว”ชานยอลยกยิ้มแพรวพราวและเริ่มหาความสุขจากร่างกายของจงอินที่จะได้มาฟรีๆและทำให้คนตระกลูคิมได้รู้ถึงรสชาติของความเจ็บปวดว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน
แสงเทียวที่เปลวไสวดับลงไปพร้อมกับรสรักทางกายของคนทั้งสอง ที่หนึ่งคนยอมเพราะความรักที่มีให้ต่อคนที่รัก หนึ่งคนทำลงไปเพราะความแค้น เพื่อแก้แค้นที่ไม่ได้มีความรักอย่างที่อีกคนต้องการ
ลูฮานที่แอบตามจงอินมาถึงกับทรุดหน้าห้องเมื่อรู้ว่าคนในห้องกำลังมอบความรักให้กันอยู่ คนที่เขาแอบรักมาตั้งแต่เด็กตอนนี้กลับต้องเป็นของอีกคน ต้องเป็นของคนเลวอย่างปาร์คชานยอล คนอย่างเขาไม่สามารถจะห้ามคุณชายของเขาได้เลย ในเมื่อคุณชายของเขายอมจะเป็นของอีกคน
ชานยอลยืนมองดูร่างเปลื่อยเปล่าที่นอนบนเตียงอย่างเหยียดหยันหลังจากจบบทรักไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ชานยอลหัวเราะอย่างสมเพชกับคนโง่อย่างจงอินที่เชื่อคำว่ารักปลอมๆจากเขา คำว่ารักที่มันไม่มีอยู่จริงเลย
“สุดท้ายลูกชายของแกก็เป็นของชั้น ชั้นจะทำให้ลูกชายแกเจ็บปวดกับสิ่งที่แกทำไอ้คิมจงฮยอน!”ชานยอลบอกออกมาที่นึกถึงคนเลวอย่างคิมจงฮยอนที่ทำให้เขาต้องเสียพ่อแม่ไป เขาจะเอาทุกอย่างที่เป็นของพ่อแม่คืนมา เขาจะไม่ให้พ่อแม่ต้องมาตายฟรีเพราะคนเลวอย่างคิมจงฮยอน
“ชั้นจะทำให้นายมีความสุขไปก่อนจงอิน จะทำให้นายรักชั้นจนขาดชั้นไม่ได้ แล้วชั้นจะทิ้งนายเหมือนหมาอย่างที่พ่อแม่นายทำกับชั้นเอาไว้ นายจะต้องถูกทิ้งและเจ็บปวดอย่างที่ชั้นเจ็บ”ชานยอลเดินเข้ามานั่งข้างร่างบางที่เปลือยเปล่าที่นอนหลับอยู่ในห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยจากบทรักที่ผ่านมา รอยยิ้มกระหยิ่มร้ายฉายออกมาที่ได้เห็นร่างกายของจงอินเป็นของเขาและจะต้องถูกเขาทำร้ายต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเวลาที่พ่อของจงอินจะพังลงไปต่อหน้า วันนั้นเขาจะทิ้งจงอินอย่างที่พ่อแม่ของจงอินทำกับครอบครัวของเขาไว้
Talk
ครบ 100 แล้ว บอกได้เรี่องนี้ดาร์ก เจ็บปวดกันสุด พี่ชานเลวสุดๆกับเรื่องนี้ บอกไม่ได้ว่ากี่ตอนจบนะ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นติดแท๊ก #ficcz
เปิดจองฟิค vol 2 หน้าประมาณ 300 หน้า ราคา 300 บ. สำหรับ vol 2 เรื่องที่จะมีอยู่ในเล่ม จากตอนที่สั่งจองจะมากามเทพสื่อรักด้วย ไรต์ตัดทิ้งไม่มีนะคะ แต่จะมี 2 เรื่องใหม่เข้ามาที่ไรต์จะแต่งลงในเล่มเท่านั้น สำหรับคนที่สั่งจองเท่านั้น
เรื่องที่อยู่ในเล่ม
:หัวใจรัตติกาล:
:คนใจอ่อน:
:can’t stop love:
:The legend:
:The legend: Special 1-2
: หนี :
:MEMoRY Love:
: just you :
: just you : Special 1
: time of love:
: time of love: Special 1
:มายา:
ความคิดเห็น