ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {FIC} Crazy Story Chankai EXO

    ลำดับตอนที่ #4 : : ทาสรัก : ChanKai 1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.48K
      1
      16 ก.พ. 57

       



    :ทาสรัก: ChanKai 1

     

     

                ปาร์คชานยอล คุณชายแห่งราชนิกูลของเกาหลี คุณชายใหญ่ของตระกลูปาร์คที่เต็มไปด้วยความสามารถต่างๆความเพรียงพร้อมทั้งรูปร่าง หน้าตาที่หล่อเหลา สมกับเป็นคุณชายตระกลูปาร์คที่มีแต่คนนับหน้าถือตา ให้ความเคารพ ย้ำเกรงคุณชายแห่งราชนิกูล

                    ถึงจะเป็นคุณชายแต่คุณชายชานยอลก็ทำตัวเป็นเพียงสามัญชนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้ถือยศศักดิ์ ฐานันดรเหมือนอย่างราชนิกูลคนอื่น คุณชายชานยอลให้ความเท่าเทียมกับทุกคนที่เท่าเทียมกับตน ถึงแม้ว่ามารดาของคุณชายชานยอลจะถือเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ก็ตาม แต่คุณชายชานยอลก็ไม่คิดทำตาม ในเมื่อคนเราเกิดมาเท่าเทียมกัน มีร่างกายสามสิบสองเหมือนกัน แล้วทำไมเขาจะต้องถือตัว ถือยศให้เหมือนคนอื่น คนเรามีความเป็นมนุษย์ความเท่าเทียมกันตั้งแต่เกิด แต่แค่เกิดมาอยู่คนละทีคนละทาง ไม่ได้เกิดมามีฐานะ มีเงินทองเหมือนกันก็แค่นั้น

                    “คุณชายจะไปไหนครับ”คิมจงแดเลขาส่วนตัวของคุณชายใหญ่ตระกลูปาร์คเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคุณชายกำลังจะออกไปข้างนอกด้วยเสื้อผ้าชุดลำลองแสนสบาย

                    “เราจะออกไปพักผ่อนหย่อนใจที่บ้านพักริมทะเล”ชานยอลบอกอย่างเบื่อหน่าย

                    “คุณชายบอกคุณหญิงยังครับว่าจะไปพักผ่อนที่บ้านพักริมทะเล”

                    “เรายังไม่ได้บอก เราก็ฝากเจ้าบอกด้วยแล้วกัน”ชานยอลบอกอย่างเบื่อหน่าย น่ารำคาญที่จะไปไหนต้องคอยบอกผู้เป็นมารดาตลอดเวลา นี้เขาโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆที่จะต้องคอยมาบอกผู้ใหญ่ตลอดเวลา

                    ชานยอลหุนหันเดินออกมาขึ้นรถที่ไม่รอเลขาส่วนตัวให้ชักช้า พอจงแดมาถึงคุณชายก็ขับรถออกไปแล้ว จงแดได้แต่ถอนหายใจ งานนี้เขาคงโดนคุณหญิงซอฮยอนเล่นงานหนักแน่ ที่บังอาจปล่อยให้คุณชายไปเที่ยวเล่นตามลำพัง

     

                    ชานยอลขับรถออกมาจากคฤหาสน์อย่างเหนื่อยหน่ายใจ พรั่งพรูลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นอยู่ของเขาที่ไม่มีอิสระ ไม่เป็นตัวของตัวเองที่ต้องคอยอยู่ในกรอบที่มารดาวางเอาไว้ ต้องทำอะไรตามที่มารดาต้องการ เขาเบื่อหน่ายกับชีวิตคุณชายเหลือเกิน ถ้าเลือกเกิดได้เขาขอเป็นปาร์คชานยอลธรรมดาที่ไม่ใช่คุณชายราชนิกลูเช่นนี้

                    ชานยอลขับรถมาเรื่อยๆจนมาถึงบ้านริมพักทะเลที่เป็นบ้านตากอากาศที่เขาออกแบบด้วยตัวเอง เขาใช้เป็นที่พักหย่อนใจในเวลาที่ไม่สบายใจ ในเวลาทุกข์ใจ ในเวลาที่ไม่อยากอยู่ในความวุ่นวายในเมือง ชานยอลก็จะแอบหลบมาพักอยู่ที่นี้ตามลำพัง

                    ชานยอลจอดรถอยู่หน้าบ้านพักอยู่นานที่ยังไม่ยอมลงจากรถ สายตาทอดมองท้องทะเลที่มีเกลียวคลื่นซัดเข้ามากระทบฝั่ง ทำให้เขาระบายยิ้มออกมา ความเหนื่อยล้าคลายหายเป็นปริทิ้งเมื่อเจอความสวยงามของท้องทะเล

                    คุณชายหนุ่มเดินลงมาจากรถด้วยรอยยิ้ม เดินตรงไปยังชายหาดทอดมองท้องทะเลกว้างใหญ่สุดลูกลูกตา เกลียวคลื่นซาดซัดเข้ามากระทบชายฝั่งทำให้ความเครียด ความอึดอัดของคุณชายผู้สูงศักดิ์จางหายไปกับเกลี้ยวคลื่นที่ย้อนกลับสู่ท้องทะเล

                    “ไอ้เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไอ้เด็กต่างด้าว แกกล้าดีอย่างไงมาแกล้งลูกชายชั้น!!”เสียงชาวบ้านที่ดังขึ้นทำให้คุณชายชานยอลหันกลับไปมองตามเสียงและเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังทุบตี เอาหินเขวี้ยงเด็กหนุ่มคนหนึ่งอยู่ ชานยอลถึงกับวิ่งไปห้ามไม่ให้หญิงคนดังกล่าวทำอะไรเด็กที่ไม่มีทางสู้

                    “ทำไมต้องทำกันรุนแรงขนาดนี้ด้วย!!!”เสียงเข้มตวาดอย่างโกรธจัด เมื่อเห็นสภาพร่างกายของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดเต็มไปด้วยรอยทุบตี ศรีษะมีบาดแผลเลือดออก

                    “คุณชายไอ้เด็กนี้มันเกเรลูกของดิชั้นก่อน มันมาแกล้งมาลูกชายดิชั้น”หญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกอย่างสุภาพกับชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์

                    “จงอินไม่ได้แกล้ง จงอินไม่ได้ทำแจจินก่อน แจจินมาทำจงอินก่อน”จงอินบอกออกมาทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บ สายตาดุจ้องมองเด็กที่ถูกพาดพิงถึง แจจินถึงกับหลบอยู่หลังแม่ ชานยอลมองเด็กคนนั้นดังกล่าวอย่างระอาและหันกลับมาอุ้มจงอินอยู่ในอก จงอินตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นชายแปลกหน้ามาอุ้มตน

                    “ต่อไปนี้เด็กคนนี้เป็นคนของชั้นและชั้นหวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์อย่างวันนี้เกิดขึ้นอีก!!”เสียงแข็งเอ่ยขึ้นกับบรรดาชาวบ้านและครอบครัวของเด็กแจจินที่ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าจะเงยมองหน้าชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ที่เป็นถึงราชนิกลูของประเทศ

                    จงอินที่ถูกอุ้มอยู่ในท่าเจ้าสาวถึงกับตัวแข็งเกร็งที่ต้องมาถูกชายหนุ่มอุ้ม ทั้งที่ทั้งชีวิตจงอินไม่เคยได้รับความหวังดี ความอบอุ่นจากใครมาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกที่จงอินได้รับความอบอุ่น ความห่วงใยกับชายคนที่เข้ามาช่วยเขาเอาไว้จากสองแม่ลูกใจร้าย

                    “คุณชายเจอจงอินได้อย่างไงครับ”ร่างบางวิ่งเข้ามารับหน้า เอ่ยถามคุณชายชานยอลอย่างตกใจเมื่อเห็นจงอินมาด้วย

                    “จุนมยอนไปเอากล่องยามาให้ชั้น ชั้นจะทำแผลให้เด็กคนนี้”ชานยอลสั่งพ่อบ้านที่คอยให้มาดูแลบ้านหลังนี้

                    “ครับคุณชาย”จุนมยอนไม่รอช้ารีบไปเอากล่องยาทำแผลมาให้คุณชายชานยอลและเข้าไปหยิบกะละมังใบเล็กใส่น้ำมาให้คุณชายเช็ดตัวให้กับจงอิน

                    “เดี๋ยวชั้นจะทำแผลให้”พูดนิ่งๆและหยิบสำลี น้ำยาล้างแผลมาเช็ดตามรอยแผลบนตัวของจงอิน ชานยอลค่อยๆทำกลัวว่าเด็กหนุ่มจะเจ็บ จงอินนั้นได้แต่เม้มปากด้วยความเจ็บแสบเมื่อโดนสำลีชุบแอลกอฮอล์ถูตามแผลที่โดนทำร้ายทำให้จงอินเจ็บแสบไม่น้อยแต่ก็อดทนเอาไว้จนชานยอลทำแผลให้เสร็จ

                    “จุนมยอนเดี๋ยวไปทำข้าวต้มให้เด็กคนนี้ทานด้วย ทานเสร็จจะได้ทานยา”

                    “ครับคุณชาย”จุนมยอนโค้งศรีษะให้คุณชายและเดินออกไป จงอินได้แต่นั่งนิ่ง ตัวเกร็งไปด้วยความกลัวเมื่อรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าที่ช่วยเข้าไว้เป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์

                    “ไหนบอกชั้นมาซิว่าไปมีเรื่องกับคนพวกนั้นได้อย่างไง”เสียงทุ้มถามขึ้นที่ไม่ได้ดุ ไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนตอนที่ช่วยเขาเอาไว้

                    “แจจินมาหาเรื่องผมก่อน มาแกล้งผมตอนที่ผมกำลังหาเปลือกหอยให้พี่จุนมยอน แจจินเข้ามาแย่งเปลือกหอยของผมโยนทะเล ผมจะเอาคืนแต่แจจินไม่ยอมจนแม่ของแจจินมาเห็นผมเค้าเลยเล่นงานผมคิดว่าผมไปแกล้งลูกชายของเขาก่อน”น้ำเสียงเศร้าเอ่ยเล่าออกมา ชานยอลนึกสงสารเด็กคนนี้ไม่น้อยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

                    “ต่อไปนี้จะไม่มีใครแกล้งเธอได้อีกแล้วหรือถ้ามีใครแกล้งเธอก็มาบอกชั้น เดี๋ยวชั้นจัดการเอง”น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยบอกกับเด็กหนุ่ม จงอินรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นในใจกับความเป็นห่วงเป็นใยของเจ้าชายที่ขี่ม้าขาวมาช่วยเขาไว้ทัน

                    “คุณชายข้าวต้มได้แล้วครับ”จุนมยอนเดินเข้ามาพร้อมถาดข้าวต้มที่วางบนโต๊ะข้างๆโซฟา

                    “จุนมยอนเดี๋ยวขึ้นไปจัดเสื้อผ้าให้จงอินด้วย ให้เขานอนกับชั้นคืนนี้”จุนมยอนตกใจไม่น้อยกับคำสั่งของคุณชายผู้สูงศักดิ์

                    “มันจะดีหรอครับคุณชาย จงอินเป็นแค่เพียงเด็กธรรมดาจะให้นอนกับคุณชายได้เช่นไง”

                    “ชั้นสั่งให้ทำก็ต้องทำ ไม่ใช่ให้มาขัดชั้น!!!”ขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ จนจุนมยอนต้องยอมทำตามที่คุณชายสั่ง จงอินได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าจะพูดอะไรมาเมื่อเห็นคุณชายกำลังโกรธ “มาทานข้าวต้มก่อนจะได้ทานยาและอาบน้ำนอน”ชานยอลถือถ้วยข้าวต้มขึ้นมาและตักข้าวป้อนให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า

                    “คุณชายผมทานเองได้ครับ คุณชายไม่ต้องป้อนผมก็ได้”จงอินดันมือใหญ่ออก

                    “ทำไมถึงไม่อยากให้ชั้นป้อน ทั้งที่มือเธอก็เจ็บอยู่”

                    “คุณชายอยู่สูงกว่าผมมาก ผมเป็นเด็กกำพร้าไร้พ่อแม่ไม่สมควรที่จะให้คุณชายมาป้อน ผมไม่อยากให้คุณชายลงมาเกลื้อกกลั้วกับเด็กอย่างผม”ชานยอลถึงกับส่ายหน้ากับความคิดของเด็กคนนี้

                    “ถึงชั้นจะเป็นคุณชายแต่ชั้นก็เป็นแค่คนธรรมดาเหมือนกัน มีแขนมีขาเหมือนกับเธอ คนเราไม่ได้วัดกันที่ฐานะบรรดาศักดิ์หรอกนัก ถึงจะต่างกันแต่ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกันที่ไม่มีใครดีเดไปกว่ากัน”ชานยอลร่ายยาวที่จงอินรู้สึกปลื้ม ประทับใจหลงรักคุณชายคนนี้ขึ้นมาในใจ ถึงแม้ว่าจะไม่สมควรที่จะรักคุณชายก็ตามแต่จงอินก็เผลอใจรู้สึกดีๆกับคุณชายไปแล้ว

                    “เดี๋ยวชั้นจะป้อนเธอเอง ป้อนเสร็จเธอจะได้กินยานอน”จงอินได้แต่พยักหน้ารับและยอมให้คุณชายชานยอลป้อนข้าวต้มทีละคำ ทีละคน ที่หัวใจของจงอินรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีคุณชายชานยอลคอยดูแล เมตตากับเด็กคนนี้ เด็กที่กำพร้าพ่อแม่ เด็กจรจัดคนหนึ่งที่คุณชายไม่ได้รังเกียจจงอินคนนี้เลย

                    จงอินจะรัก ซื่อสัตย์ต่อคุณชายเพียงคนเดียว......

                    ชานยอลป้อนข้าวต้มจนหมดถ้วยหันไปวางถ้วยข้าวต้มลงที่เดิมและหยิบยาที่วางไว้ๆข้างมาให้จงอินได้ทานแก้อาการอับเสบ ปวดระบม จงอินก็รับมาทานแต่โดยดีไม่ได้ดื้อเหมือนกับเด็กคนอื่นเลย

                    “เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำให้เรียบร้อยและนอนที่ห้องของชั้นไม่ต้องไปนอนที่อื่น”จงอินอยากจะบอกออกไปเหลือเกินแต่ก็ถูกสายดุจ้องมอง จนจงอินไม่กล้าที่จะพูดออกไปกับความไม่เหมาะสม

                    “ครับ”จงอินรับคำแล้วลุกขึ้นเดินไปบนห้องที่จงอินคุ้นชินที่นี้เป็นอย่างดี จงอินนั้นจะมาเก็บกวาดบ้านช่วยจุนมยอนทำความสะอาดบ้านทุกวันเพื่อตอบแทนจุนมยอนที่เลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็ก

                    “จุนมยอนมาคุยกับชั้นข้างนอกหน่อย”ชานยอลเอ่ยบอกกับพ่อบ้านที่เดินเข้ามา

                    จุนมยอนเดินตามคุณชายชานยอลมายังหน้าบ้านที่ติดกับทะเลและยังมีสระน้ำเล็กๆให้ว่ายเล่น ชานยอลได้แต่กอดอกนิ่งทอดมองไปท้องทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตาก่อนที่จะเอ่ยขึ้นกับพ่อบ้านของตน

                    “พ่อแม่ของจงอินไปไหน ทำไมถึงทิ้งจงอินไว้คนเดียวแบบนี้”น้ำเสียงนิ่งเอ่ยถามที่เขาอยากรู้เรื่องของจงอินมากขึ้น

                    “พ่อแม่ของจงอินเสียไปตั้งแต่จงอินยังแบเบาะครับ พ่อแม่ของจงอินถูกสังหารจากโจรทางทะเล ตอนนั้นพ่อแม่ของจงอินกำลังออกไปปลาแต่กับถูกโจรปล้นและฆ่าตายจนหมด”จุนมยอนเล่าออกมากับชีวิตของจงอินที่กำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กและยังถูกต่อว่าต่างๆนานา

                    “แล้วตอนนี้จงอินอยู่กับใคร ใครเป็นคนเลี้ยงจงอินมาตั้งแต่เด็ก”

                    “พ่อแม่ของผมเป็นคนรับเลี้ยงจงอินมาตั้งแต่เด็กครับ และจงอินก็อยู่ในความปกครองของผมครับคุณชาย”ชานยอลหันมามองพ่อบ้านของตน

                    “อย่างนั้นก็ดี จะไม่ต้องมีใครรู้เรื่องนี้”

                    “คุณชายหมายความเช่นไรครับ”จุนมยอนถามขึ้นอย่างสงสัย

                    “ชั้นจะรับจงอินมาดูแล อยู่ในความปกครองของชั้น ชั้นอยากให้จงอินมาอยู่ในฐานะคนรักของชั้น”

                    “คุณชายมันจะไม่เร็วไปหรือครับและอีกอย่างจงอินกับคุณชายแตกต่างกันสิ้นเชิง จงอินไม่สมควรที่จะคู่กับคุณชายนะครับ”

                    “นายเอาอะไรมาวัดว่าจงอินไม่คู่ควรกับชั้น”เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ จุนมยอนถึงกับก้มหน้านิ่ง “ชั้นถูกใจจงอินตั้งแต่แรกเห็นและชั้นก็เอ็ดดูจงอินไม่น้อย ชั้นไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนนอกจากจงอินและนายว่าชั้นควรที่จะให้จงอินมาเป็นคนรักของชั้นไหม”

                    “ผมแค่คิดว่ามันเร็วไป คุณชายเพิ่งเจอกับจงอินเป็นครั้งแรกผมไม่คิดว่าคุณชายจะรักจงอินได้”จุนมยอนพูดตรงๆชานยอลถึงกับยิ้มออกมา

                    “จุนมยอนนายรับใช้ชั้นมานาน นายยังไม่รู้จักนิสัยชั้นหรือไง”ชานยอลถามด้วยรอยยิ้มขำ “นายก็รู้ว่าถ้าชั้นไม่เคยมองใคร ไม่รักใครมาก่อนแต่จงอินกับเป็นคนแรกที่ชั้นอยากดูแลและอยากให้เขาอยู่กับชั้นด้วย”

                    “ถ้าคุณชายคิดอย่างที่คุณชั้นบอก ผมก็โล่งใจเพราะผมไม่อยากเห็นจงอินต้องเจ็บ ร้องไห้เสียใจอีกแล้ว แค่นี้จงอินก็เจ็บมามากพอแล้ว”จุนมยอนเอ่ยบอกออกมาที่เขาเป็นห่วงไม่ใช่เรื่องอะไร แค่เป็นห่วงจิตใจของจงอินที่กลัวจะเจ็บปวด เสียใจกับความรักที่คุณชายมอบให้

                    “นายเชื่อใจชั้นจุนมยอนว่าชั้นจะไม่ทำให้จงอินเสียใจ ชั้นจะทำให้จงอินมีรอยยิ้มและเป็นเด็กที่สดใสอย่างที่นายต้องการ”ชานยอลยิ้มให้กับคนตรงหน้า จุนมยอนยิ้มออกมาได้ถ้าน้องชายที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจะมีความสุขและมีคนดูแลอยู่ข้างๆ

                    ชานยอลเมื่อคุยกับจุนมยอนเสร็จก็ขึ้นมาบนห้อง พอเข้ามาเขาถึงกับยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นจงอินนอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม ขายาวก้าวเข้ามาข้างเตียงที่มีเด็กหนุ่มนอนอยู่ในห้วงนิทรา ฝ่ามือใหญ่ลูบผมอย่างเอ็ดดู สายตาทอดมองใบหน้ามนของจงอินด้วยรอยยิ้ม

                    ถึงจะเจอจงอินเป็นครั้งแรก ถึงจะเพิ่งเจอกันแต่ชานยอลก็อยากจะดูแลจงอิน ไม่อยากปล่อยให้จงอินไปไหนไกล อยากจะครอบครองให้มาอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเด็กคนนี้ แค่เห็นน้ำตาชานยอลก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยและสงสารจงอินเหลือเกิน

                    ยี่สิบแปดที่ผ่านมาชานยอลไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ไม่เคยจะรักใคร อยากจะดูแล อยู่ใกล้ๆอยากกอดเอาไว้ให้หายเหงา หายเจ็บ แต่จงอินกลับเป็นคนแรกที่ชานยอลอยากจะทำเช่นนี้

                    นี่ซินะที่เรียกว่ารักแรกพบ.......

                    “นายเป็นคนแรกที่ทำให้ชั้นไม่เป็นตัวของตัวเองเลย นายเป็นคนแรกที่จะทำให้ชั้นรัก”รอยยิ้มบางๆฉายขึ้นและริมฝีปากอุ่นร้อนกดจูบหน้าผากมนของเด็กหนุ่มที่หลับพริ้มอยู่ในห้วงนิทรา

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                    คุณหญิงซอฮยอนกลับมาจากดูงานเมืองนอกถึงกับโกรธโทสะไม่น้อยเมื่อกลับมาไม่เจอลูกชายอยู่บ้านและยังตามหาตัวลูกชายไม่เจอทั้งที่โทรมาบอกก่อนล่วงหน้าแล้วว่ามีเรื่องจะต้องคุยกันหลังจากหล่อนกลับมาจากดูงาน

                    “คุณชายหายไปกี่วันแล้ว!!!”เสียงทรงอำนาจตวาดถามสาวเลขาส่วนตัวของลูกชาย

                    “สองวันแล้วครับคุณหญิง”

                    “แล้วปล่อยให้คุณชายไปได้อย่างไงกัน ทำไมไม่ห้ามเอาไว้หรือตามคุณชายกลับบ้าน!!!

                    “กระผมติดต่อคุณชายไม่ได้ครับ แล้วไม่รู้ว่าคุณชายไปไหนด้วย ผมตามหาคุณชายทุกทีที่คิดว่าคุณชายจะไปแล้วครับ”จงแดจำต้องโกหกตามที่คุณชายสั่งเอาไว้

                    “ภายในวันพรุ่งนี้ถ้าคุณชายยังไม่กลับ ชั้นจะเล่นงานพวกแกทุกคน!!!”เสียงทรงอำนาจสั่งอย่างเอาเรื่องที่ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองคุณหญิงของบ้าน

                    “คุณป้าเป็นอะไรไปค่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”หญิงสาวที่เข้ามาใหม่เอ่ยถามผู้มีอำนาจที่สุดในคฤหาสน์

                    “ออกไปก่อน”ซอฮยอนหันไปสั่งสาวใช้ เลขาจงแดให้ออกไปได้

                    “มีเรื่องอะไรกันค่ะคุณป้า”

                    “ก็ตาชานยอลล่ะซิไม่รู้หนีไปเที่ยวที่ไหน ไม่ยอมกลับบ้านสักที ทั้งที่รู้ว่าหนูกยองอาจะกลับมาหา”น้ำเสียงไม่พอใจของซอฮฮยอนเอ่ยบอกออกมาที่ทำให้กยองอาถึงกับยิ้ม

                    “เดี๋ยวพี่ชายก็กลับมาค่ะและอีกอย่างกยองอาก็กลับมาอยู่เกาหลีแล้ว ไม่เจอพี่ชายวันนี้พรุ่งนี้ก็ต้องเจอพี่ชายอยู่ดี”หญิงสาวบอกด้วยรอยยิ้มหวาน ดูน่าเอ็ดดู

                    “แต่ป้าก็รู้สึกผิดที่ทำให้หนูมาเสียเวลา ต้องมารอพี่เค้าเก้อ”

                    “ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ได้เจอพี่ชายหนูก็อยู่คุยเล่นเป็นเพื่อนคุณป้าก็ได้”น้ำเสียงหวานติดออดอ้อนทำให้คุณหญิงซอฮยอนยิ้มออกมา

                    “ป้าคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกให้หนูมาเป็นสะใภ้ของตระกลู”กยองอายิ้มอย่างดีใจกับความรัก ความเอ็ดดูจากประมุขใหญ่ของบ้านที่เลือกให้ตนเองเป็นสะใภ้ของตระกลู เป็นคุณหญิงของตระกลูปาร์คคนต่อไป

                    “หนูก็ดีใจค่ะที่คุณป้าให้ความเอ็ดดูและรักหนู”กยองอากอดซอฮยอนอย่างออดอ้อน เอาใจ ซอฮยอนลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็ดดู คนนี้นี่แหละที่เหมาะจะเป็นคุณหญิงคนต่อไปของตระกลู ไม่มีใครจะเหมาะเท่ากับจางกยองอาอีกแล้ว

                    คนที่จะสะใภ้ของตระกลูจะต้องเป็นจางกยองอาเพียงคนเดียว

     

     

     

     

     

     

     

                    สองวันที่ได้มาอยู่กับจงอินที่นี้ทำให้คุณชายผู้สูงศักดิ์มีเสียงหัวเราะ มีรอยยิ้มกับการได้มาพักผ่อนหย่อนใจที่นี้ แค่เห็นจงอินยิ้ม หัวเราะอย่างมีความสุขชานยอลก็มีความสุขตามแล้ว เขาตามใจจงอินทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจงอินจะไม่ได้ร้องขอก็ตามแต่ชานยอลก็พร้อมที่จะมอบให้จงอินคนเดียว

                    “อ๊ะ...คุณชาย”จงอินร้องอย่างตกใจเมื่อถูกคุณชายสวมกอดจากด้านหลัง

                    “กลัวชั้นหรอจงอิน”น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามข้างหูที่จงอินตัวเกร็งไม่กล้าขยับไปไหน “ตอบชั้นมาซิจงอิน”ริมฝีปากใกล้กับแก้มนิ่มมากขึ้น

                    “ไม่ได้กลัวครับ”เสียงแผ่วเบาตอบออกมา ชานยอลยิ้มน้อยๆและกดริมฝีปากกับแก้มนิ่ม คนโดนหอมถึงกับอึ้งตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าคุณชายจะกล้าทำกับตัวเองแบบนี้ จงอินได้แต่ก้มหน้างุดด้วยความเขิน

                    “รู้ไหมเธอเป็นคนแรกที่ชั้นหอม เป็นคนแรกที่ชั้นกอดแบบนี้และเป็นคนแรกที่ชั้นอยากจะรัก”คนที่ได้ฟังถึงกับหน้าร้อนผาว เอี่ยวหน้าหันมามองคนที่สวมกอดจากด้านหลัง ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณชายจะรักตัวเอง

                    ชานยอลค่อยๆคลายอ้อมกอดออกและจับไหล่เล็กให้หันเข้ามาหาตัวเอง ฝ่ามือใหญ่จับคางเรียวให้เงยขึ้นมาสบตา ดวงตาคมเข้มจ้องมองใบหน้ามน ใบหน้าที่เขาหลงใหลและทำให้เขาประทับใจตั้งแต่แรกเห็น

                    “รู้ไหมว่าชั้นไม่เคยอยากอยู่ใกล้ใครแบบนี้มาก่อนเลย ไม่เคยคิดจะรักใครมาก่อน แต่เธอทำให้ชั้นรักเด็กอย่างเธอ ยิ่งเวลาชั้นอยู่ใกล้ๆเธอทุกวันมันทำให้ชั้นรู้ว่าชั้นเริ่มจะรักเธอและรักเธอมากขึ้นทุหวัน”จงอินน้ำตาคลออยู่หน่วยตา ยิ้มบางๆให้กับคนที่บอกว่ารักเขาทั้งที่เขาเป็นแค่เด็กกำพร้า

                    “ผมดีใจเหลือเกินที่คุณชายรักเด็กอย่างผม รักเด็กที่ไม่มีอะไรอย่างผม รักเด็กที่ต่ำต้อยอย่างผม”จงอินบอกออกมาทั้งน้ำตาอย่างซาบซึ้งใจกับความรักของเขา “ผมก็รักคุณชาย รักตั้งแต่แรกเห็นถึงรู้ว่ามันไม่ควรที่คนอย่างผมจะรักคุณชาย แต่ผมก็ยังจะรักถึงจะรู้ว่าวันข้างหน้ามันจะเจ็บก็ตาม”จงอินบอกออกมาทั้งน้ำตากับความรู้สึกของตัวเอง น้ำตาแห่งความดีใจ ซาบซึ้งใจกับความรักที่ไม่ได้ฝันลมแล้งๆอย่างที่คิดเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอคุณชาย

                    ริมฝีปากทั้งสองทาบทับจูบกันอย่างแนบแน่นไม่มีการล่วงล้ำใดๆจูบที่เป็นตัวแทนของความรัก จูบที่จะเป็นตัวแทนของคำสัญญาของวันข้างหน้าว่าจะมีกันและกันตลอดไป

                    ถ้ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน ผมไม่อยากจะตื่นจากความฝันนี่เลย ความฝันที่ทำให้ผมมีความสุข มีแรงที่จะก้าวเดินต่อไป ก้าวไปพร้อมกับเขา ก้าวไปด้วยกันกับความรักของเราสองคน

     

     

     

     

     

                    สองสายตาสบประสานกันอย่างลึกซึ้งมีความหมาย รอยยิ้มหวานพิมพ์ใจยิ้มให้กับคนด้านบนที่คร่อมทับร่างกายของตัวเองอยู่ มือทั้งสองสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว จงอินตัดสินใจแล้วจะยอมเป็นของคุณชายผู้สูงศักดิ์ถึงแม้ว่าสักวันจะตื่นจากความฝันก็ตามจงอินก็ยอมที่จะยอมรับมันเอง

                    ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนลงมาใกล้กับใบหน้ามนที่ยิ้มละมัย รอยยิ้มหวานๆช่างตราตรึงใจของชานยอลเหลือเกิน และทำให้เขาตัดสินใจจะให้จงอินเป็นคู่ชีวิตของเขา อยู่เคียงกายเขาตลอดไปตราบทั้งชีวิต

                    “ชั้นรักเธอนะจงอิน”เสียงละมุนอบอุ่นเอ่ยบอกกับร่างบางกับริมฝีปากห่างไม่ถึงเซน

                    “ผมก็รักคุณชายเหมือนกัน”สิ้นเสียงริมฝีปากอุ่นร้อนก็กดจูบบนกลีบปากเรียวบางของคนข้างใต้ มือทั้งสองสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน ให้หัวใจนำพาความสุขของคนทั้งสอง

                    ผ้าม่านพลิ้วไสวกับแรงลมที่ผ่านพัดเข้ามา พลิ้วไสวกับความรักของคนทั้งสองที่กำลังมอบให้กันอยู่บนเตียง สายลม ท้องฟ้า ท้องทะเลต่างรับรู้ความรักที่ทั้งสองต่างมอบให้กันหวานซึ้ง เป็นพยานรักให้กับคนทั้งสองกับความรักที่มอบให้กันอย่างสุขสมอารมณ์  ไม่มีคำว่าฐานะ ถาบรรดาศักดิ์กับความรักของคนทั้งสองอีกแล้ว

                    ต่อไปนี้จะมีแค่ความรัก จะมีแค่กันและกันตลอดไป..........

                    เสียงครางหวาน เสียงทุ้มสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแต่อบอวนไปด้วยความรัก ความสุขที่ต่างมอบให้กัน

                    ร่างกาย ความต้องการทางกาย ความรักต่างสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกับคนสองคนที่เชื่อมเป็นหนึ่งเดียวกับหัวใจที่มีให้กันที่ไม่สามารถแยกออกมาจากกันได้

                    ยิ่งรักมากเท่าไรยิ่งต้องมากเท่านั้น ต่างร้องเรียกหากันและกันจนไม่สามารถหยุดความรักบนเตียงลงได้ รักที่ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปในเวลาตอนนี้ อยากจะมอบให้กันจนกว่าจะเหนื่อยล้ากันลง

     

     

     

     

     

                    ชานยอลจ้องมองร่างเล็กๆที่นอนเปลือยเปล่าหนุนตักโอบกอดเขาอยู่อย่างกับลูกแมวขี้อ้อน แววตา รอยยิ้มของจงอินทำให้ชานยอลยิ้มออกมา

                    “ไม่เสียใจนะที่เป็นของชั้น”ฝ่ามือใหญ่ลูบผมนิ่มอย่างรักใคร่

                    “ไม่เลยครับ ผมไม่เสียใจเลยที่ได้เป็นของคุณชาย ผมมีความสุขต่างหากที่เป็นของคุณชาย”ชานยอลถึงกับยิ้มออกมาและก้มลงมาหอมแก้มของคนที่โอบกอดเขาอยู่

                    “ชั้นจะพาเธอกลับโซลด้วย ชั้นจะพาเธอไปอยู่ในฐานะคุณหญิงของชั้น”จงอินเงยหน้าขึ้นที่ในใจแฝงไปด้วยความกลัว ทีไม่รู้ว่าคนในตระกลูของชานยอลจะรับเด็กอย่างเขาหรือเปล่า

                    “คุณชายผมขออยู่ที่นี้ต่ออีกสองสามวันได้ไหม อย่าเพิ่งไปโซลได้ไหม”จงอินหยันตัวลุกขึ้นนั่ง สีหน้าเป็นกังวลที่ยังไม่พร้อมกลับโซลตอนนี้

                    “ทำไมถึงไม่อยากไปโซลตอนนี้มีอะไรหรือเปล่า”แขนแกร่งตวัดโอบกอดร่างเล็กให้มานั่งบนตัก สวมกอดเอวเอาไว้

                    “ผมอยากซึบซับความสุข ความทรงจำดีๆกับคุณชายที่นี้ก่อน ผมอยากเติมเต็มความสุขของเราไว้ที่นี้ก่อนๆที่เราจะกลับโซลกัน”ถึงจะเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความกังวล กลัว รู้สึกหวั่นไหวกลัวกับเหตุการณ์ข้างหน้า

                    “เราจะอยู่ที่นี่กันต่ออีกสามวัน แต่หลังจากนี้เราจะกลับไปอยู่โซลด้วยกัน”ชานยอลกุมมือเล็กเอาไว้บอกให้มั่นใจ สบายใจว่าเขาจะไม่มีทางให้จงอินต้องโดดเดียวอยู่เพียงคนเดียวในคฤหาสน์ของเขา “เชื่อใจชั้นนะจงอิน เชื่อใจว่าเราชั้นรักเธอและไม่มีทางทำให้เธอเสียใจกับความรักของชั้น”

                    “ผมเชื่อใจคุณชาย ผมจะไม่หวั่นไหวสิ่งใดๆทั้งนั้น ผมจะเชื่อมั่นในความรักของเรา ความรักที่คุณชายมอบให้กับผม”จงอินบอกออกมาและซบศรีษะกับอกแกร่ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้าจงอินคนนี้จะเข้มแข็งและเชื่อมั่นในความรักของคุณชายที่มอบให้กับเด็กอย่างเขา

                    ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจงอินคนนี้จะเป็นทาสรักของคุณชายตลอดไป ถึงแม้ว่าคุณชายจะไม่รักและต้องการจงอินแล้ว จงอินก็จะเป็นทาสรักของคุณชายไปจนวันตาย...........

     

     

     

     






     

    TALK

                เรื่องนี้ก็แบ่งเป็นสองพาร์ทนะ คือมันยาวมากก็เลยตัดเป็นสองพาร์ทสำหรับเรื่องนี้ หวานซึ้งกันพอไหมค่ะความรักของคุณชายกับจงอิน ไรต์แต่งไปยิ้มไปเลยกับเรื่องนี้  ส่วนพาร์ทสอง พาร์ทจบพรุ่งนี้เช้าอาจจะอัพลง50 ก่อนแล้วตอนดึกพรุ่งนี้หลังเลิกงานจะกลับมาอัพทีเหลือให้จบ

    อย่างไงอ่านแล้วก็อย่าลืมเม้นกันนะจ๊ะ  ใครไม่สะดวกเม้นหรือเล่นในทวิตก็ติดแท๊ก #ficcz ได้นะจ๊ะ ไรต์อ่านทุกทวิตนะ จะได้มีแรงต่อค่ะ 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×