คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : : สองรัก: chankai 3
สองรัก 3
"อา...ไค....อืม..."เสียงทุ้มครางต่ำพร้อมกับแรงสั่นไหวของร่างกายที่ย้ำกระทำ กดกระแทกเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่ายกับอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความต้องการ ความรุ่มร้อนรุ่มหลงคิดถึงใครอีกคน
ร่างกายว่าเจ็บแล้วแต่ยังเจ็บน้อยกว่าหัวใจที่บอบช้ำ หัวใจที่ถูกทำร้ายมาตลอดห้าปีที่อยู่ด้วยกันหลังจากวันที่พี่ชายฝาแฝดได้เดินออกไป จงอินคนนี้ก็ต้องทนรับความเจ็บปวดทางจิตใจจากคนที่รัก จากคนที่ปากบอกว่ารักแต่หัวใจกับมีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ
"พี่รักเรานะ" เสียงสุดท้ายเอ่ยบอกก่อนจะหมดแรงหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าเพราะฤทธิ์เหล้าที่ชานยอลมักดื่มเป็นประจำและสุดท้ายก็เห็นจงอินเป็นตัวแทนของไค
"นี้หรอมันคือความรักของพี่ที่มีให้กับผม ไหนพี่บอกว่ารักผมแต่ทำไมพี่ถึงให้ผมเป็นตัวแทนของไคด้วย"จงอินบอกทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดทรมานใจ ไม่มีสักครั้งที่ร่วมรักกันแล้วชื่อของพี่ชายฝาแฝดไปหลุดออกมาจากปากของชานยอลเลย
พี่รักผมคนเดียวไม่ได้หรือไง....
ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะต้องมานั่งร้องไห้เสียใจ ไม่ต้องมานั่งเสียน้ำตาแบบนี้ ตลอดห้าปีผมต้องทนเจ็บปวด เสียใจมาตลอดที่พี่ชานยอลไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว หัวใจของเขาที่จะต้องเป็นของผมคนเดียวกลับต้องแบ่งให้ใครอีกคนที่เป็นพี่ชายแท้ๆของผม
ถ้าวันนั้นผมมั่นใจในตัวเอง ตอบรักพี่ชานยอลไปตั้งแต่ตอนนั้น วันนี้ผมคงไม่ต้องทนเจ็บปวดอยู่แบบนี้
เพราะความคิดโง่ๆของผมมันทำให้ผมต้องทนเจ็บกับมันต่อไปเพราะเพียงผมรักผู้ชายคนนี้หมดหัวใจของผม
ทางด้านชานยอลถึงรู้ว่าผิดที่ใช้จงอินเป็นตัวแทนของไค รู้ว่าไม่สมควรทำกับคนที่รักเขาแต่เขาไม่สามารถที่จะหักห้ามใจไม่ให้ทำกับจงอินได้เลย เมื่อเห็นหน้าจงอินเขามักจะเห็นเป็นไคเสมอ ไคคนที่เขารักตั้งแต่แรกเห็นไม่ใช่เพราะความผูกพันอย่างที่เป็นกับจงอินตลอดมา
ถึงจะรักจงอินแต่ไม่ได้รักทั้งหมดหัวใจ รักเพราะเอ็ดดู ความสดใสของแฝดน้องที่มันเกิดจากความผูกพันที่เกิดจากความเข้าใจผิดของเขานั้นเอง
ถ้าจะถามผมว่าผมรักใครมากกว่ากัน ผมตอบได้อย่างมั่นใจว่าผมรักไคมากกว่าจงอิน
ตลอดห้าปีไคไม่ได้ติดต่อโทรคุยกับจงอินเลยนอกจากเฟสทามหากัน แชตทางเฟสหากันเท่านั้นแต่ชานยอลไม่เคยถามถึงไคจากจงอินเพราะเขาไม่อยากทำร้ายจงอินไปมากกว่านี้ แค่นี้เขาก็ทำร้ายจงอินมามากพอแล้ว
ถึงไม่ได้ถามถึงความเป็นอยู่ของไคจากจงอินแต่ชานยอลก็เฝ้าติดตามไคจากในเฟสที่คอยดูภาพ สเตตัสที่ไคมักจะอัพเป็นประจำพร้อมกับเด็กน้อยผู้ชายวัยห้าขวบที่ไคมักจะอัพรูปลงทุกวัน ที่ชานยอลได้แต่เฝ้าดูด้วยรอยยิ้มอยู่ห่างๆที่ไม่สามารถแสดงตัวได้เลย
แค่ได้เห็นหน้า เห็นรอยยิ้มของไคและเด็กชายวัยห้าขวบมันก็ทำให้ผมมีความสุข มีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขของผม....
อังกฤษ กรุงลอนดอน
รอยยิ้มที่เคยจางหายไป รอยยิ้มที่เคยมีแต่น้ำตา วันนี้กลับไม่มีมันอีกแล้ว ความเสียใจผิดหวังถูกลบเลือนออกไปเมื่อรู้ตัวว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ในท้องหลังจากมาอยู่อังกฤษได้เดือนหนึ่ง สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นปาฎิหารณ์สำหรับไคมากที่รู้ว่าท้องได้ ไคดีใจไม่น้อยที่จะมีเจ้าตัวเล็ก มีดวงใจที่จะอยู่เคียงข้างตัวเอง เขาจะอยู่กับลูกตามลำพังโดยที่จะไม่ให้ใครรู้ว่านี้คือลูกของเขากับชานยอล เขาทำผิดกับน้องชายฝาแฝดมา ทำให้น้องชายเสียใจเขาจะไม่มีทางทำร้ายน้องชายได้อีก
"ไค ไค แจฮยอนหิว"เสียงลูกชายวัยห้าขวบเอ่ยเรียกทำตาแป๋วๆอย่างน่าสงสาร จนคนเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดถึงกับยิ้มกับความขี้อ้อนของลูกชาย
"ทานของว่างรอเทาก่อนนะ ถ้าเทามาค่อยทานข้าวกัน"
"แล้วเมื่อไรพ่อเทาจะมา แจฮยอนอยากทานข้าวพร้อมกับพ่อเทา"ไคถึงกับยิ้มที่ลูกชายจะติดเทามากกว่าตนและยังเรียกเทาว่าพ่ออีก
"ใครอยากทานข้าวกับพ่อไหนบอกพ่อหน่อยซิ"เสียงทุ้มขี้เล่นแทรกขึ้นมานั้นทำให้แจฮยอนวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอด
"ผมครับ ผมอยากทานกับพ่อเทา"เสียงใสเจื้อยแจ่วสร้างรอยยิ้มให้กับไคและเทาไม่น้อย
"งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า เทาก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน"เทาอุ้มแจฮยอนมานั่งรอที่โต๊ะอาหารและช่วยไคจัดโต๊ะอาหารจรพร้อมทานอาหารเย็นพร้อมหน้าพร้อมตา
ไคมองภาพสองพ่อลูกด้วยรอยยิ้ม เทาดูแจฮยอนดีมาก รักแจฮยอนเหมือนลูกทั้งที่แจฮยอนไม่มีสายเลือดตัวเองเลยแต่เทาก็เลี้ยงดูแจฮยอนมาจนโตด้วยความรัก ตลอดห้าปีไคก็มีเทาคอยเข้ามาดูแล มาอยู่เป็นเพื่อน ประคับประคองชีวิตคู่กันมา
"ไคอีกสองอาทิตย์เราต้องกลับเกาหลีกันแล้ว รอบนี้ผมคงอ้างคุณแม่เหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้ว"เสียงเครียดเป็นกังวลเอ่ยออกมา เขารู้ดีว่าไคไม่อยากกลับเกาหลีเพราะอะไร และเขาก็อยากอยู่ที่นี้กับไคแต่เขาคงจะปฎิเสธมารดาไม่ได้อีก เพราะตั้งแต่เรียนจบเทาก็หาข้ออ้างให้แจฮยอนโตก่อนแล้วค่อยกลับ ที่แม่ขอเขาก็ยอมและตอนนี้แม่ต้องการให้พาหลานกลับไปอยู่ที่เกาหลี เรียนที่เกาหลีเขาก็ไม่สามารถจัดได้
"เราจะได้กลับเกาหลีกันแล้ว แจฮยอนอยากเจอคุณย่า"เสียงใสร้องบอกท่ามกลางความเงียบ ไคมองหน้าลูกชายที่มีรอยยิ้มเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขที่จะได้กลับเกาหลี
"ผมคงหนีต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมคงต้องยอมรับความจริงและเผชิญหน้ากับมันสักที"น้ำเสียงเรียบแฝงไปด้วยความกังวลเอ่ยบอกออกมา เทาเคลื่อนมือมากุมบีบให้กำลังใจ ไคยิ้มน้อยๆไม่อยากให้เทาต้องพลอยไม่สบายใจไปด้วย
อาหารมื้อค่ำจบลงไคพาลูกชายเข้าไปอาบน้ำนอน ส่วนเทานั้นอาสาจะล้างจานเก็บครัวเองที่มันจะเป็นแบบนี้ทุกวันกับการใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน
เทาเดินเข้ามาในห้องยืนมองดูสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้ม ไคลูบผมลูกชายอย่างอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรักที่มีให้กับลูกชาย
"แจฮยอนเป็นเด็กที่น่ารักมากเลยรู้ไหม มันทำให้ผมนะรักแจฮยอนเหมือนกับลูกของผม"เทาเดินมานั่งข้างๆไค สายตาอ่อนโยนทอดมองเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
"แจฮยอนเป็นลูกนาย เค้าจะเป็นลูกของนายคนเดียวเทา"น้ำเสียงนิ่งเอ่ยขึ้นสายตาทอดมองลูกด้วยความรัก
"แจฮยอนจะเป็นลูกของเราสองคน ผมจะทำหน้าที่ของพ่อให้ลูกจนกว่าไคจะไม่ต้องการผม"มือใหญ่กุมมืออีกฝ่ายไว้ เทาไม่ใช่ไม่รู้ว่าไคยังมีเยื่อใยต่อคนรักเก่าแต่เขาไม่อยากจะทำให้ไคจมอยู่กับความทุกข์ความเจ็บปวดนั้นได้
"จะมีนายคนเดียวที่เป็นพ่อของแจฮยอน ผู้ชายคนนั้นไม่มีสิทธิ์ในความเป็นพ่อของลูกผม"น้ำเสียง แววตาหนักแน่นของไคนั้นสื่อได้ชัดเจนว่าชานยอลจะไม่มีสิทธิ์ในตัวของลูก
ความคิดเห็น