ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {FIC} Crazy Story Chankai EXO

    ลำดับตอนที่ #47 : : สองรัก: chankai 4

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 608
      1
      24 ก.ค. 57

    สองรัก 4

     

     

                ชานยอลต้องรีบออกไปทำงานแต่เช้าด้วยความรีบทำให้ชานยอลลืมโน้ตบุ้คเอาไว้ที่บ้านและยังเปิดหน้าจอค้างไว้ทำให้จงอินหน้าเดสท็อปที่มีรูปพี่ชายของตนพร้อมกับเด็กน้อยวัยห้าขวบที่พี่ชายชอบถ่ายลงเฟสประจำ

     

                น้ำตาจงอินร่วงเผาะอย่างเจ็บปวดเสียใจ รวดร้าวใจกับสิ่งที่เห็น แค่ตอนร่วมรักยังทำให้เจ็บไม่พอหรือไง ยังต้องการให้เขาเจ็บปวดกันไปถึงไหน

     

                ถึงแม้ว่าจะต้องเจ็บแทบขาดใจ ถึงแม้ว่าจะเจ็บเจียนตายแต่จงอินก็ยังเปิดโปรแกรมรูปที่ทุกอัลบั้มจะมีแต่รูปไคของพี่ชายของเขา หน้าต่างเฟสที่ไม่ได้ปิดเอาไว้ บล็อกส่วนตัวที่เปิดทิ้งเอาไว้มันทำให้จงอินปล่อยโฮ มือกำไว้ที่หน้าอกอย่างเจ็บปวดแทบขาดใจ

     

                 ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีพี่ก็รักนาย นายเป็นรักแรกของพี่ไค รักแรกที่พี่ไม่สามารถลืมนายได้เลย

     

                พี่พยายามจะรักจงอินอย่างที่รักเราแต่พี่ก็ทำไม่ได้ ตลอดเวลาถึงพี่จะรักจงอินแต่มันแตกต่างจากความรักที่พี่มีให้นาย พี่รักนายอย่างคนรัก แต่พี่รักจงอินอย่างน้องชาย พี่รู้คำตอบแล้วว่าความรักที่มีให้จงอินแค่ความผูกพันธ์ไม่ใช่ความรักชู้สาวอย่างที่จงอินต้องการ แต่เมื่อนายต้องการให้พี่รักจงอิน อยู่กับจงอินพี่จะทำตามอย่างที่นายต้องการ แต่พี่ยังยืนคำเดิมว่าพี่ยังรักนายไม่เปลี่ยนแปลง

     

     

                แค่ได้เห็นรูปนาย แค่ได้เห็นหน้าพี่ก็มองมีความสุขแล้ว ถึงจะได้แค่มองอยู่ห่างก็ตามพี่ก็พอใจแล้ว เด็กน้อยแจฮยอนถ้าเป็นลูกของเราสองคนมันคงจะดีมากที่เรามีลูกด้วยกัน พี่อยากให้แจฮยอนเป็นลูกของเราเหลือเกิน แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อความรักของเราไม่สามารถจะบรรจบลงได้ แต่พี่ก็รักนายตลอดไปถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน

     

     

                จงอินปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าวที่ทุกคำๆทุกๆประโยคมีแต่พี่ชายฝาแฝด มีแต่บอกรักไคที่ไม่เคยบอกรักคนที่อยู่ข้างกายเลย ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันก็เพียงเพราะหน้าที่ ความรับผิดชอบที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะว่ารักเลย

     

                 "จงอิน...."เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอย่างรู้สึก สีหน้าแววตามีแต่ระคนรู้สึกผิดที่้เห็นอีกฝ่ายปล่อยโฮ ร้องไห้กอดตัวเองอย่างเจ็บปวด

     

                ใบหน้าที่เต็มเปื้อนไปด้วยน้ำตามองหน้าคนที่รักอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

     

                "พี่ขอโทษ"ชานยอลย่อลงตรงหน้าเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด

     

                "พี่เคยรักจงอินคนนี้บ้างไหม"เสียงสั่นอันเจ็บปวดเอ่ยถามทั้งน้ำตา ชานยอลนิ่งงันไม่มีคำพูดใดออก จงอินยิ้มหัวเราะสมเพชตัวเอง

     

                "ผมมันโง่เองที่คิดว่าพี่รักผม เชื่อมาตลอดว่าพี่จะลืมไค จะรักแค่ผมคนเดียว แต่มันไม่ใช่เลย พี่ไม่เคยรักผม ไม่เคยรักแม้แต่น้อย พี่รักแต่ไค รักไคเพียงคนเดียว!"ตะคอกอย่างอัดอั้นเจ็บปวด มือทั้งสองข้างทุบหน้าอกแกร่งอย่างแรงที่ชานยอลยอมให้จงอินทำร้ายเขาให้สาสมใจ ให้สมกับความเลวของเขาที่ได้ทำลงไป

     

                จงอินร้องไห้จนหมดแรงจนสลบไป ชานยอลต้องอุ้มร่างจงอินมานอนบนเตียงเช็ดหน้าตาให้จงอินที่มีแต่น้ำตาเปอะเปื้อนเต็มแก้มทั้งสองข้าง

     

                 "พี่ขอโทษที่พี่ไม่สามารถรักเราได้"น้ำเสียงอันเจ็บปวดบอกอย่างรู้สึกผิดที่เขาไม่สามารถรักจงอินได้อย่างที่จงอินต้องการ

     

     

     

     

     

     

                ไคเดินทางกลับเกาหลีพร้อมกับเทาที่เทาพาสองแม่ลูกมาไหว้พ่อแม่ที่บ้าน ที่คุณฮวางทั้งสองต่างเอ็ดดูหลานชายและลูกสะใภ้ ไม่ได้นึกรังเกียจเลยที่ลูกชายหาลูกสะใภ้ผู้ชายมาให้และยังมีลูกได้อีก

     

                ท่านทั้งสองต่างเอ็ดดู ต่างรักไคและแจฮยอนอย่างมาก ตอนรู้เรื่องลูกชายคุณนายฮวางถึงกับบินไปดูลูกชายถึงอังกฤษและเล่นงานลูกชายที่ทำอะไรไม่คิด แต่พอรู้ความจริงจากปากของไคก็อดสงสารไม่ได้และชื่นชมลูกชายตัวเองอย่างมากที่มีความเป็นลูกชายเป็นสุภาพบุรุษที่รับแจฮยอนมาเป็นลูกของตัวเอง ในเมื่อลูกชายทำในสิ่งที่ถูกคนเป็นแม่อย่างคุณนายฮวางก็ต้องยินดีและให้ลูกชายทำในสิ่งที่ถูกและท่านก็ยินดีรับไคและแจฮยอนเป็นหลานอย่างเต็มใจ

     

                เทาให้ไคพาลูกขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องก่อน ส่วนตัวเขานั้นจะต้องเข้าไปคุยธุระกับพ่อแม่ในห้อง ที่เรื่องนี้คุณฮวางทั้งสองต้องการคุยกับลูกตามลำพัง

     

                "พ่อกับแม่มีอะไรคุยกับผมหรอครับ"เทาถามขึ้นเมื่อนั่งอยู่ตรงหน้าผู้บังเกิดเกล้าทั้งสอง สีหน้าของท่านทั้งสองเครียดไม่น้อย

     

                "เทาจำลูกคุณอาแทซองได้ไหม"คุณนายฮวางถามขึ้นด้วยเสียงเครียด

     

               "น้องโบรัมหรอครับ"คุณฮวางพยักหน้าน้อยๆ "มีอะไรหรือเปล่าครับ"คุณฮวางทั้งสองมองหน้ากันอย่างลำบากใจ

      

               "แทซองต้องการให้ลูกแต่งงานกับหนูโบรัมตามที่พ่อกับแม่ตกลงกันไว้"

     

                "แต่ผมมีครอบครัวแล้ว มีลูกมีเมียแล้วๆจะให้ผมไปแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างไงกัน!"เทาบอกอย่างฉุนขาด

     

                "แม่ได้บอกแทซองไปแล้ว แต่แทซองเค้าจะยืนยันให้ลูกแต่งงานกับหนูโบรัมให้ได้ ถ้าลูกไม่แต่งเค้าจะฟ้องร้องบริษัทเราที่เราทำผิดสัญญากับเขา"

     

                "พ่อรู้ว่าแกไม่ได้รักหนูโบรัม แต่แกก็รู้ว่าบริษัทนี้มีความหมายกับพ่อมากแค่ไหน แกช่วยพ่อได้ไหม ถือว่าทำเพื่อพ่อสักครั้ง"เทารู้สึกอึดอัด ลำบากใจไม่น้อย

     

                "อีกอย่างแกกับหนูไคก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน หนูแจฮยอนก็ไม่ใช่ลูกของเราแท้ๆพ่อว่ามันคงไม่มีปัญหาเท่าไร หนูไคต้องเข้าใจ"

     

                "ผมขอคุยกับไคเค้าก่อน ผมไม่อยากให้ไคกับลูกต้องมาผิดหวังกับตัวผม ถึงเราสองคนจะไม่มีสัมพันธ์อะไรกันแต่ผมก็ไม่อยากให้คนที่ผมรักดูแลมาตลอดต้องมาผิดหวังในตัวผมได้" เสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์เอ่ยบอกออกมาและขอตัวเดินออกไป ที่คุณฮวางยิ้มออกมาที่ลูกชายทำตามที่ขอ

     

     

                จื่อเทาเข้ามาในห้องที่แจฮยอนหลับไปแล้วเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาทั้งวัน สีหน้าเครียดของเทาที่ไครับรู้ได้ดีต้องลุกเดินมานั่งข้างเทาที่นั่งอยู่ด้วยสีหน้าเครียด

     

                  "มีอะไรหรือเปล่า"น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยถามมือกุมไว้ให้กำลังใจ

     

                 "พ่อต้องการให้ผมแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนพ่อ"เทาบอกอย่างเหนื่อยล้าใจ เอนหลังพิงกับเบาะ

     

                "ถ้าเป็นเพราะเรา นายไม่ต้องห่วงเรา ทำเพื่อเรา นายควรมีชีวิตของนาย"ไคไม่ต้องการเป็นภาระให้กับเทามากขึ้น แค่นี้เทาก็ทำเพื่อเขาและลูกมามากพอแล้ว

     

                 "แต่เราสองคนสัญญากันแล้วไงว่าเราจะเป็นพ่อเป็นแม่ให้กับลูก ไคบอกเราเองว่าแจฮยอนจะมีเราเป็นแค่พ่อเราเป็นพ่อคนเดียวเท่านั้น"

     

                "แล้วใช่ว่าเทาจะแต่งงานแล้วเทาจะเป็นพ่อของแจฮยอนไม่ได้ เทายังเป็นพ่อของแจฮยอน เราจะให้เทาเป็นพ่อของแจฮยอนคนเดียว" ถึงไคพูดออกมาแบบนั้นก็ไม่ได้ทำให้เทาสบายใจขึ้น "เทาอยู่กับเราก็ไม่ได้รักเราแบบชู้สาวนี้ เทากับเรารักกันแบบเพื่อน เพื่อนคนหนึ่งที่สามารถดูแลกันได้"

     

                "ถึงเราจะรักกับนายแค่เพื่อน แต่เราก็มีคนที่เรารักอยู่แล้ว เราไม่อยากแต่งงานกับคนที่เราไม่ได้รัก"

     

                "ถ้าเทาไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น เทาก็ต้องพาคนรักของเทามา เทาจะมีใครเราไม่ว่าหรอกนะ"

     

                "มันคงไม่มีโอกาสที่เราจะอยู่กับเค้าได้ ในเมื่อเค้าไม่เคยรักเราเลย"เสียงเศร้าเอ่ยออกมาเมื่อนึกถึงคนที่แอบรักแต่มันไม่มีทางามหวังเมื่อคนคนนั้นมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว "เราจะอยู่กับนายและลูกจนกว่านายจะไม่ต้องการให้เราเป็นพ่อของลูก"เทาบอกด้วยรอยยิ้มและเอนซบไหล่ของไคที่ทั้งสองยิ้มให้กัน

     

     

     

     

                  ตั้งแต่วันนั้นจงอินก็เอาแต่เงียบซึม ไม่พูดไม่จาเอาแต่ร้องไห้อยู่ในห้องเพียงคนเดียว

     

                ชานยอลได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆที่เขาอยากเข้าไปขอโทษอยากเข้าไปดูแต่จงอินกับไล่เขาไม่ต้องการให้ชานยอลเข้ามาดูแลเพียงเพราะหน้าที่ เพียงเพราะทำตามที่พี่ชายฝาแฝดสั่งเอาไว้

     

                "ผมจะพาจงอินไปอยู่ด้วยสักพัก ถ้าจิตใจจงอินดีขึ้น พี่ค่อยไปปรับความเข้าใจ" คยองซูเอ่ยบอกออกมาที่เขาใจเย็นสุดแล้ว แต่สำหรับแบคฮยอนจ้องมองชานยอลยังโกรธไม่พอใจในตัวรุ่นพี่อย่างมาก

     

                "ถ้าพี่ไม่รักมันก็ปล่อยมันไป ไม่ใช่มาทำร้ายให้มันเจ็บแบบนี้!" แบคฮยอนขึ้นเสียงตวาดใส่รุ่นพี่

     

                "แบคฮยอนพอ!" คยองซูห้ามเพื่อนที่ใช้แต่อารมณ์ "ขึ้นไปอยู่บนรถกับจงอิน!" เอ่ยไล่เพื่อนที่ทำสีหน้ากระฟัดกระเฟียดหน้าเหวี่ยงใส่รุ่นพี่แล้วเดินไปขึ้นรถ

     

                 "จงอินเป็นเพื่อนรักผมและผมรู้ว่ามันรักพี่มากแค่ไหน แต่ถ้าการที่มันรักพี่แล้วมันเจ็บแบบนี้ ผมว่าเลิกกันไปกันดีกว่าจะได้ไม่ต้องมีใครเจ็บ เจ็บครั้งเดียวดีกว่าเจ็บไปตลอดชีวิต"คยองซูว่าออกมาตรงๆที่ไม่ต้องการเห็นเพื่อนต้องเจ็บอีก "ถ้าพี่ไม่รักจงอิน พี่คงรู้ว่าจะต้องทำอย่างไงกับปัญหานี้"คยองซู   พูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไปที่ต่อไปนี้ก็หน้าที่ของรุ่นพี่ว่าจะจัดการปัญหานี้อย่างไง จะยอมทนอยู่ด้วยกันและเจ็บทั้งสองฝ่ายกับเลิกกันไปไม่ต้องทนเจ็บกับการอยู่ด้วยกัน

     

                จงอินสายตาทอดมองเหม่อลอยออกไปจากรถ น้ำใสๆรินไหลออกจากดวงตาคม แบคฮยอน       คยองซูเฝ้ามองเพื่อนอย่างสงสารจับใจแต่ไม่รู้จะช่วยเพื่อนอย่างไงกับปัญหานี้

     

     

     

     

     

    talk

     

     ใครรอฟิคที่จะจัดส่งรอกันหน่อย ช่วงนี้ไรต์ไม่ค่อยว่าง

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×