ลำดับตอนที่ #71
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : :แค่เพียงรัก: TAO x JONGIN x CHANYEOL 100%
:แค่เพียงรัก: TAO x JONGIN x CHANYEOL
หิมะแรกเริ่มตกโปรยปรายลงมาอยู่ด้านนอก คิมจงอินเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดได้แต่นั่งกอดเข่าบนขอบหน้าต่างติดกระจก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย สายตาเศร้าทอดมองหิมะสีขาวที่ตกลงโปรยลงมาเหงาหงอย คิดถึงใครบ้างคน ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นคืนคริสมาสต์อีฟก็ตาม คืนแห่งความสุขที่ทุกคนจะต้องมีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะแต่จงอินกลับมานั่งเศร้าสร้อยคิดถึงใครบ้างคนอยู่
วันคริสมาสต์ของทุกปีจงอินต่างเฝ้ารอ เฝ้ารอให้คำอธิฐานเป็นจริง ไม่ใช่เฝ้ารอของขวัญจากคุณลุงซานตาคอสแสนใจดี แต่เฝ้ารอคนที่ให้คำสัญญาว่าจะกลับมาหากัน จงอินได้แต่นับวันเฝ้ารอให้คำอธิฐานนั้นเป็นจริง ที่รอมาตลอดห้าปี
"เมื่อไรคุณสองคนจะกลับมาหาผมนะ" เสียงเศร้าเอ่ยบอก หวังว่าคนที่เฝ้ารอมาตลอดห้าปีจะกลับมาหากัน มาคอยเล่น มาคอยอยู่ด้วยกัน มาอยู่เป็นเพื่อนจงอินคนนี้ที่ต้องอยู่คนเดียวมาตั้งแต่พ่อแม่เสียตั้งแต่จงอินอายุสิบสอง
และการจากไปของพ่อแม่ครั้งนั้น มันทำให้จงอินได้พบกับชายหนุ่มทั้งสองที่เข้ามาปลอบโยน คอยอยู่ให้กำลังใจ อยู่เป็นเพื่อนจนทำให้จงอินหายเศร้า เลิกร้องไห้ กลับมามีรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง
แต่พอจงอินกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ก็ต้องกลับมาเศร้า ไร้รอยยิ้มอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มทั้งสองจะต้องจากลากันไปที่อยู่ด้วยกันมาตลอดห้าเดือน แต่ชายหนุ่มทั้งสองให้คำสัญญากับจงอินเอาไว้ว่าคริสมาส์ตจะกลับมาหา มาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
แต่นี้ห้าปีแล้วที่ชายหนุ่มทั้งสองยังไม่กลับมาหาจงอิน แต่จงอินก็ยังมีความหวังว่าชายหนุ่มจะกลับมาหาตนตามสัญญาที่ให้กันไว้
ผมเชื่อในคำสัญญาของคุณทั้งสอง ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตามผมก็จะรอคุณ
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ แต่งตัวมีภูมิฐาน สง่างาม ดูเพอร์เฟคไปทุกอย่าง ยืนมองจงอินอย่างคิดถึงสุดใจ ยิ่งเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของจงอินแล้วยิ่งทำให้จื่อเทาและชานยอลรู้สึกผิดกับจงอินไม่น้อย ที่ต้องไปให้จงอินอยู่คนเดียวตามลำพังมาตลอดห้าปี ถึงแม้ตลอดห้าปีที่หายไป ชานยอลกับจื่อเทาก็แอบแวะเวียนมาดูจงอินบ่อยๆ แค่ไม่ได้ปรากฎตัวให้จงอินเท่านั่น
ถึงไม่ได้อยู่กับจงอินแต่ชานยอลและจื่อเทาก็ส่งพี่เลี้ยงให้มาอยู่เป็นเพื่อน ที่ทั้งสองต้องทำแบบนี้ก็เพราะอยากให้มั่นใจมากกว่านี้และให้ทุกอย่างลงตัว เข้าที่เข้าทางแล้วค่อยกลับมาหาจงอิน มาอยู่กับจงอินที่หลังจากนี้ไม่ต้องปล่อยให้จงอินอยู่เพียงลำพังต่อไป
"มึงพร้อมจะกลับไปหาจงอินยัง" ชานยอลหันมามองจื่อเทาที่เอ่ยคำถามที่รู้แก่ใจดี
"หรือว่ามึงยังไม่พร้อม" ย้อนถามกลับ หัวเราะในลำคอและยักคิ้วกวนๆสไตล์จื่อเทา
"สำหรับกู กูพร้อมนานแล้ว มึงก็รู้ว่ากูรอมาตลอดห้าปีมาเพื่ออะไร" สองพี่น้องคนละแม่ต่างยกยิ้มมุมปาก ยิ้มให้กัน อย่างรู้ความคิดของกันและกัน
ทั้งสองต่างตัดสินใจดีแล้วกับเรื่องของจงอิน และคิดว่าจงอินก็ต้องมีใจตรงกับเขาทั้งสอง
*******************************
จงอินยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ริมหน้าต่าง โดยไม่รู้เลยว่าคนที่เฝ้าคอยรอมาตลอดห้าปีได้กลับมาหาตนแล้ว
"จงอิน" จงอินหันไปตามเสียงเรียก รอยยิ้มบางๆยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เมื่อเห็นว่าใครยืนอ้าแขนรอให้เขาวิ่งเข้าไปหา
ร่างโปร่งบางวิ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายทั้งสองทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ
"ฮึก....พี่ชานยอล พี่จื่อเทากลับมาหาผมแล้ว" เสียงสะอื้นปนความดีใจ น้ำตาเต็มไปด้วยความตื้นตันใจที่อ้อมกอดที่คิดถึงก็ได้กลับมามอบความอบอุ่นให้เขาอีก
ชานยอล จื่อเทาต่างโอบกอด มอบความอบอุ่น ความรักให้กับจงอิน จื่อเทากดจูบกลางกระหม่อมของคนเป็นน้อง ชานยอลลูบผมปลอบประโลมน้องให้หายเศร้า
"ไม่ร้องนะเด็กดีของพี่" เสียงทุ้มอบอุ่นของชานยอลเอ่ยบอกเมื่อคลายกอดจากน้อง ปลายนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาบนแก้มทั้งสองข้างให้กับเด็กขี้แย
"โตแล้วยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะ" จื่อเทาขยี้ผมอย่างเอ็ดดู พลางเดินจูงมือจงอินมานั่งบนพื้นพรม ดึงข้อมือเล็กให้มานั่งบนตักแกร่ง แขนแกร่งโอบกอดเอวบางเอาไว้ คางวางเกยบนไหล่เล็กของคนบนตักที่นั่งยิ้มไปด้วยความสุขที่พี่ชายทั้งสองทำตามสัญญา
"พี่สองคนจะไม่ทิ้งผมไปอีกแล้วใช่ไหม" สายตาเต็มไปด้วยความสุขมากมาย
"พี่สองคนจะกลับมาอยู่กับจงอิน จะไม่ทิ้งให้จงอินต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว" จงอินยิ้มทั้งหน้าทั้งตา รอยยิ้มสดใสของจงอินมันสร้างรอยยิ้มคมคายให้กับสองพี่น้องไม่น้อย
"แต่พี่กับจื่อเทามีเรื่องต้องคุยกับจงอินกันก่อน เราจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องเพื่อที่จงอินและพี่สองคนจะไม่มีใครต้องมาเสียใจภายหลัง" ชานยอลเอ่ยขึ้น
"เรื่องอะไรหรอครับ" แววตา สีหน้ามองพี่ชายทั้งสองอย่างสงสัย
"จงอินรู้ใช่ไหมว่าพี่สองคนคิดอย่างไงกับจงอิน พี่สองคนไม่เคยคิดว่าจงอินเป็นน้องเลย พี่คิดกับจงอินมากกว่าคำว่าพี่น้องที่มีให้กัน"
"และการที่พี่สองคนหายไปเกือบห้าปี เพื่อให้ตัวเองแน่ใจว่าพี่รักจงอินจริงๆ" จงอินได้แต่ก้มหน้าเม้มปากแน่น ชานยอลต้องเชยคางเรียวขึ้นมาให้สบตากัน "พี่อยากให้แน่ใจในตัวเองมากขึ้น อยากให้ทุกอย่างลงตัว เข้าทีเข้าทางก่อนแล้วค่อยกลับมาหาจงอิน ที่สำคัญให้จงอินโตพอจะเข้าใจในความรักที่พี่มีต่อเรา"
"แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่จงอินจะรักพี่สองคนไปในเวลาเดียว รักพร้อมกันสองคนไม่ได้ พี่รู้ว่ามันคงไม่มีทางเป็นไปได้กับความรักของเรา" เสียงเศร้าของจื่อเทาเอ่ยขึ้น จงอินที่เงียบมานานแทรกกลางขึ้นมา
"ทำไมผมจะรักพี่ชานยอล พี่จื่อเทาพร้อมกันไม่ได้" จื่อเทา ชานยอลจ้องมองใบหน้าของน้องที่ในใจเต็มไปด้วยความหวัง "ผมรักพี่ชานยอล รักพี่จื่อเทา ผมไม่สามารถจะเลือกใครสักคนได้ ผมต้องการพี่สองคน ขอแค่พี่สองคนรักผมก็พอ" จงอินไม่ใช่เด็กอินโนเซ้น ไร้เดียงสา ตลอดเวลาห้าปีจงอินคิดทบทวนมาตลอดและรู้ใจตัวเองว่ารักพี่ชายทั้งสอง
"จงอินเราคิดดีแล้วหรอ" ชานยอลถามเพื่อความมั่นใจ มือใหญ่กุมมือน้องเอาไว้
"ผมคิดดีแล้วครับ ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ผมสนเพียงอย่างเดียวคือพี่สองคน ขอแค่พี่รักผมก็พอ ผมไม่ขออะไรอีกแล้ว" จื่อเทา ชานยอลถึงกับยิ้มออกมา ต่างพากันฟัดแก้มคนละข้างของจงอิน
"แล้วพร้อมจะเป็นเมียพี่หรือยัง" จื่อเทากระซิบข้างหู จงอิมยิ้มมุมปากกับสัมผัส คำพูดของพี่ชาย
"พร้อมจะให้พี่ทำหน้าที่สามียังครับ" จงอินยกยิ้มหันมองพี่ชายทั้งสองสลับกัน และค่อยๆลุกยืนเต็มตัว สองพี่น้องได้แต่จ้องมองคนเป็นน้องด้วยรอยยิ้มอย่างเจ้าป่าที่ได้ตะครุบเหยื่อสำเร็จ
ฉากคัท
..
...
....
......
.........
.,..........
"อะไรนะจงอินท้อง!!" จื่อเทาถึงกับเสียงดังตกใจเมื่อรู้ว่าเมียท้อง
"ครับ ผมท้องได้สองเดือนแล้ว" จงอินตอบเสียงเบาด้วยความกลัวในใจ กลัวว่าจื่อเทาไม่ต้องการลูกและไม่ต้องการตน
ชานยอลเดินมานั่งโอบไหล่กอดปลอบจงอิน ที่เขารู้ว่าจงอินกำลังคิดมากอยู่ในตอนนี้ และเขาก็รู้ว่าลูกในท้องเป็นลูกของจื่อเทา ชานยอลมั่นใจว่าเด็กในท้องเป็นลูกจื่อเทาร้อยเปอร์เซนต์ เพราะช่วงสองเดือนก่อนชานยอลมีบินไปดูงานเมืองนอก ให้จื่อเทาอยู่ดูแลจงอิน และที่สำคัญเขาป้องกันตลอด ไม่ใช่ชานยอลยังไม่อยากมีลูก แต่ทั้งสามตกลงกันไว้แล้วว่าถ้ามีลูกก็อยากให้รู้ว่าลูกในท้องเป็นลูกใคร ใครเป็นพ่อของลูกที่จะได้ไม่กังขาให้กับสองพี่น้อง
"ไอ้จื่อเทามึงอย่ามาทำสันดานเชี่ยที่นี้ มึงไม่อยากมีลูกทำไมมึงไม่ป้องกัน" ชานยอลใส่พี่น้องคนละแม่
"ใครว่ากูไม่อยากมีลูก กูอยากมีต่างหาก แค่กูตกใจว่ามันเร็วเกินไปไหมที่จงอินจะท้อง" จงอินถึงกับยิ้มดีใจทั้งน้ำตา
"กูคิดว่ามึงกลัวว่าลูกจะออกมาเขียวเหมือนมึง" จงอินถึงกับหน้ายู่งอน
"ปากมึงนะปาก จงอินมานั่งกับพี่ตรงนี้" จงอินรีบลุกไปนั่งกับจื่อเทาทันที ชานยอลโดนเมียงอนสักแล้วงานนี้
"ขอบคุณนะครับที่มีเจ้าตัวเล็กให้กับพี่" จงอินยิ้มน้อยๆซบศรีษะกับไหล่กว้าง มีความสุขเหลือเกินที่มีครอบครัวสมบูรณ์แบบอย่างที่ฝันเอาไว้
Talk
ครบ 100 ฉากคัทตามไปที่บล็อกนะคะทุกคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น