คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : :กลรัก ลวงใจ: 9
กลรัก ลวงใจ:9
วันเปิดเรียนวันแรกของจงอินมาถึงที่มีคนเป็นพ่อมาส่งถึงหน้าโรงเรียน ที่ทำให้จงอินตื่นเต้นไม่น้อยกับการมาเรียนวันแรก ต้องเจอเพื่อนใหม่ๆที่ทำให้จงอินเกร็งอยู่ไม่น้อยและยังไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับใครจนเข้ามาถึงห้องเรียน
“นายชื่ออะไรหรอ”เสียงใสเล็กถามขึ้นพร้อมกับร่างบางของคนที่ถามนั่งอยู่ข้างๆ
“เราชื่อจงอิน”ยิ้มกลับอย่างเป็นมิตร
“ฉันชื่อแทยง มีอะไรก็บอกเราก็ได้” จงอินยิ้มอย่างเป็นมิตรที่มีเพื่อนใหม่อย่างแทยง
“เหมียวนายมาทำอะไรตรงนี้”เสียงที่ดังขึ้นทำให้แทยงหันขวับอย่างค้อนๆ
“ไอ้โย่งอย่าเรียกฉันว่าเหมียวได้มั๊ย เดี๋ยวจงอินก็คิดว่าเป็นชื่อเล่นของฉัน”
“นายก็เลิกเรียกฉันไอ้โย่งก่อนซิเหมียว ฉันถึงจะเลิกเรียกนายว่าเหมียว”อีกคนก็ไม่ยอมเหมือนกัน จงอินได้แต่ยิ้มที่เขาก็ยังไม่รู้จักอีกคน “ฉันชื่อแจฮยอนนะยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่อย่างนาย” จงอินยิ้มให้กับเพื่อนใหม่
“จงอินชั้นขอเตือนนายเอาไว้ก่อนเลยนะ อย่าไปเชื่อไอ้โย่งมันให้มากนะ ไอ้นี้มันไว้ใจไม่ได้ โอ๊ย......”แทยงร้องออกมาเมื่อโดนฝ่ามือของมินโฮตีที่ศรีษะ
“ปากหรอนั้นเหมียว ชั้นว่าจงอินคบกับนายมีแต่เสียล่ะซิ ปากอย่างนี้น่าจะจูบซะให้เข็ด”แจฮยอนทำท่าจะจูบแทยงดีที่แทยงดันร่างของแจฮยอนออกให้ไกลตัว จงอินนั่งดูอย่างยิ้มๆที่นึกถึงตอนที่ตัวเองถูกชานยอลจูบเมื่อหลายวันก่อน
“จองแจฮยอยนั่งที่ได้แล้ว”เสียงครูสาวที่ดูดุดังขึ้นทำให้แจฮยอนกลับมานั่งที่ของตัวเองที่อยู่โต๊ะหลังของจงอินและแทยง ทั้งสองต่างแหย่แกล้งกันไม่เลิก
“วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้พวกเรารู้จัก จงอินออกมาแนะนำให้เพื่อนๆรู้จักเราหน่อย”จงอินเมื่อโดนอาจารย์เรียกก็เดินออกมาแนะนำตัวหน้าห้อง
“เราชื่อจงอิน ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ” จงอินบอกด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้เพื่อนในห้องต่างหลงใหลและชอบรอยยิ้มหวานของจงอินกันเป็นแถว
“น่ารักแบบนี้มีแฟนหรือยังครับ”เสียงเพื่อนที่อยู่ในห้องตะโกนถามออกมา ที่มีเสียงโห่ตามออกมจงอินได้แต่ยิ้ม แต่แทยงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเบะปากอย่างหมั้นไส้ที่เกี้ยวล้อจงอิน
“ถึงจงอินไม่มีเค้าก็ไม่เอานายเป็นแฟนหรอกไอ้หน้าเป็ด”แทยงตะโกนว่าแทนเพื่อนใหม่และถลึงตาใส่อีกคน คนที่โดนว่าก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“พอทั้งสองคนเลย จงอินเรากลับไปนั่งที่ได้แล้ว”ครูประจำชั้นห้ามทัพของนักเรียนทั้งสอง ก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้
“จงอินนายอย่าไปยุ่งกับฮันซลมันเด็ดขาดนะ ไอ้นี้มันนิสัยไม่ดี”แทยงเตือนเพื่อนใหม่ จงอินพยักหน้ารับรู้
“นายนะอยู่กับแทยงตลอดรู้มั๊ย อย่าไปไหนคนเดียว” แจฮยอนเสริมอีกคน
“ขอบใจนายสองคนมากนะที่เตือนชั้น” จงอินบอกออกมากับความหวังเป็นห่วงของเพื่อนทั้งสอง จงอินรู้สึกว่าโชคดีที่ได้เจอเพื่อนอย่างแทยงและแจฮยอน
เมื่อหมดชั่วโมงเรียนในช่วงเช้าจงอินก็ลงมาทานอาหารกลางวันกับแทยงและแจฮยอนที่โรงอาหารแต่ก็ถูกกลุ่มของฮีนซลเข้ามาก่อกวน ทให้จงอินอึดอัดใจไม่น้อย
“ว่าไงจ๊ะจงอินยังไม่ตอบฉันเลยนะว่านายมีแฟนหรือยัง” ฮันซลที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับคยูฮยอนและมองด้วยสายตาอย่างเจ้าชู้มายังจงอิน
“ฮันซลฉันว่านายอย่ามายุ่งกับจงอินเลยดีกว่า” แจฮยอนตอบแทนเพื่อน
“ไม่ใช่เรื่องของนาย!!” ฮันซลว่าออกมาแล้วหันกลับไปมองจงอินอย่างต้องการคำตอบ “ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันจะถือว่านายยังไม่มีแฟนแล้วฉันก็สามารถจีบนายได้” ฮันซลเคลื่อนมือมาจับอย่างถือวิสาสะ จงอินสะบัดมืออย่างตกใจ
“ฉันมีแฟนแล้ว แล้วนายก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก!!!” จงอินโพร่งออกมาด้วยความฉุนโกรธ ไม่พอใจที่ถูกเพื่อนร่วมห้องถือวิสาสะจับมือ
“ฉันไม่อยากเชื่อนายหรอกนะว่านายจะมีแฟนแล้ว”ฮันซลยังไม่เลิกตอแย
“ถ้านายไม่เชื่อเย็นนี้นายก็จะได้เจอแฟนของฉัน เค้าจะรับมาฉันเย็นนี้ ถ้านายอยากเห็นเย็นนี้นายก็อยู่รอแล้วกัน แทยง แจฮยอนฉันอิ่มแล้วเราขึ้นห้องกันเถอะ” จงอินบอกกับเพื่อนทั้งสองและรีบลุกออกมาจากโต๊ะที่เพื่อนใหม่ทั้งสองตามออกมา ฮันซลมองตามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
จงอินกลับขึ้นมาบนห้องที่มีแค่เขาและแทยง แจฮยอนเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ข้างบนเพราะเพื่อนคนอื่นต่างยังอยู่ข้างล่าง
“จงอินนายมีแฟนแล้วจริงหรอ”แทยงถามขึ้นเพราะคิดว่าเพื่อนคนสร้างเรื่องโกหกฮันซลเท่านั้น
“ทำไมหรอแทยง”
“ถ้านายไม่มีแฟนจริง ฮันซลคงไม่หยุดแค่นี้แน่และคงเล่นนายหนักแน่ ฉันรู้จักนิสัยฮันซลดี”แทยงบอกอย่างเป็นห่วงเพื่อน จงอินก็หนักใจไม่น้อยหวังว่าวันนี้อาชานยอลจะมารับเขาตามสัญญานะ ฮันซลจะได้คิดว่าอาชานยอลเป็นแฟนของเขา แต่เสียงข้อความเข้าทำให้จงอินล้วงมือถือขึ้นมาดูและยิ้มออกมากับข้อความที่ถูกส่งมาให้
“ถ้านายอยากรู้ว่าฉันมีแฟนจริงหรือเปล่า เย็นนี้นายก็กลับพร้อมฉันซิ” จงอินเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ตอนนี้ทำให้จงอินยิ้มออกมาได้อย่างไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว ในเมื่อเย็นนี้คนที่สัญญาเอาไว้กับเขาจะมารับตามที่ตกลงสัญญากันเอาไว้
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนจงอินก็ลงมารอชานยอลตรงโต๊ะมาห้าหินหน้าโรงเรียนที่มีแทยงและแจฮยอนนั่งรออยู่เป็นเพื่อนที่อยากจะเห็นหน้าแฟนของเพื่อนด้วยและไม่อยากให้จงอินต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง เพราะไม่ไว้ใจฮันซลกลัวว่าฮันซลจะเข้ามาแกล้งหรือทำอะไรเพื่อนของเขาหรือเปล่า ฮันซลจะเดินเข้ามาหาจงอินกลับต้องหยุดชะงักและแอบมองดูเมื่อมีชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถและเดินตรงเข้ามาจงอิน และจงอินก็วิ่งเข้าไปหาและเกาะแขนของชายคนนั้นอย่างสนิทสนม
“รออานานหรือยัง” ชานยอลถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงหลานที่จงอินเกาะแขนแกร่งเอาไว้และยิ้มให้กับชานยอล
“สักพักแล้วครับ อามารับผมช้านะครับ” จงอินดูจะกล้ามากขึ้นกว่าเดิมที่แตกต่างจากวันแรก
“จงอินผู้ชายคนนี้หรอแฟนของนาย”แทยงถามขึ้น ชานยอลยิ้มหน้าบานถึงจะงงก็ตาม
“มีอะไรหรือเปล่า”เสียงทุ้มอ่อนโยนถามขึ้น แจฮยอนที่เป็นคนรอบคอบหันมองดูรอบๆและเห็นว่าฮันซลยืนมองดูจากข้างหลังก็เอ่ยพูดออก
“คือจงอินบอกว่าวันนี้แฟนของจงอินจะมารับล่ะครับ ถ้าพวกเราอยากเห็นก็ให้อยู่รอดูแฟนของจงอินครับ”แจฮยอนบอกออกมาและส่งซิกให้คนที่โตกว่าให้หันไปมองข้างหลังที่ฮันซลยืนดูและแอบฟังอยู่ ทำให้ชานยอลเข้าใจอะไรมากขึ้น
“ฉันแฟนของจงอินเอง” ชานยอลบอกออกมาและโอบไหล่บางเข้ามาใกล้ร่างของตัวเองและหอมแก้มนิ่มโชว์ จงอินก้มหน้างุดบีบมือแน่นที่ถูกอาชานยอลหอมต่อหน้าเพื่อนๆ
“ผมนึกว่าคุณเป็นพ่อของจงอินซะอีก จงอินมีแฟนรุ่นพ่อก็ไม่บอกเราเลยนะ”คำพูดของแทยงทำให้ซีวอนถึงกับยิ้มแห้งๆ จงอินได้แต่กลั้วหัวเราะออกมา
“ไม่ต้องหัวเราะเลยนะเรา” ชานยอลตีหน้าเข้มกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง
“ก็มันจริงที่แทยงพูดนี้ครับ อาก็ยอมรับความจริงซิครับ” จงอินพูดออกมาที่ตอนนี้ชักกล้ามากขึ้น
“อยู่กับเพื่อนนี้เก่งมากเลยนะ เดี๋ยวอาจะลงโทษซะให้เข็ดเลย”คำพูดกำกวมของชานยอลทำให้จงอินเงียบกริบ ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลยทำให้เพื่อนทั้งสองต่างยิ้มออกมา
“สงสัยอาชานยอลต้องทำโทษน่ากลัวแน่เลย ทำให้จงอินเงียบลงในพริบตาทันที”แทยงบอกออกมาอย่างใสซื่อแต่กลับทำให้ชานยอลถึงยิ้มออกมา
“ประมาณนั้นแหละ” ชานยอลพูดเป็นนัยๆและยิ้มออกมาเมื่อมองจงอินที่ก้มหน้างุดด้วยความเขินอายกับคำพูดของตัวเอง “เดี๋ยวอาพาจงอินกลับก่อนแล้วกัน ถ้ามีอะไรก็บอกอาได้เลย เดี๋ยวอามาจัดการเอง” ชานยอลบอกกับเพื่อนใหม่ของหลานชายทั้งสอง
“ครับ”แทยงบอกด้วยรอยยิ้ม
“ฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะแทยง แจฮยอน” จงอินหันมาลาเพื่อน
“อืม...”ทั้งแทยงและแจฮยอนต่างยิ้มให้กับเพื่อนที่จงอินถูกชานยอลโอบไหล่เดินขึ้นรถไปและหันมาโบกมือให้กับเพื่อนอีกครั้ง
เมื่อจงอินกลับออกไปฮันซลก็เดินออกมาหาแทยงและแจฮยอนที่กำลังจะเดินกลับบ้าน
“เมื่อกี้ใครมารับจงอิน” ฮันซลถามขึ้นเมื่อเดินมาดักหน้าแทยงและแจฮยอน
“แฟนจงอิน นายก็เห็นแฟนของจงอินแล้วก็เลิกยุ่งกับจงอินซะ”แทยงว่า
“จงอินจะมีแฟนรุ่นพ่อนี้นะ ฉันไม่อยากเชื่อ”
“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อแล้วกัน แต่ฉันบอกนายได้อย่างเดียวว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนจงอินจริงๆถ้านายยังคิดยุ่งกับจงอินเค้าคงไม่เอานายไว้แน่ฮันซล นายคงไม่โง่พอดูไม่ออกหรอกนะว่าพ่อลูกเค้าจะยืนเกาะแขนหอมกันขนาดนั้นได้”แทยงว่าและเดินควงแขนแจฮยอนออกไป
จงอินที่นั่งเงียบมาตลอดทางที่ไม่พูดอะไรเลย ทำให้ชานยอลต้องจอดรถข้างทางริมสวนสาธารณะ จนจงอินต้องหันหน้ามากลับมาอย่างกังวลใจไม่น้อย
“มีอะไรไม่สบายใจก็อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวซิครับ เล่าให้อาฟังได้นะ”มือใหญ่เคลื่อนมากุมเล็กของหลานชาย
“จงอินไม่อยากไปเรียนเลยครับอาชานยอล”เสียงเศร้าบอกออกมาเมื่อนึกเรื่องของฮันซลที่มายุ่งกับเขาเมื่อตอนเที่ยงทำให้จงอินไม่อยากกลับไปเรียนที่นั้นอีก
“ทำไมล่ะครับ อาว่าเพื่อนของจงอินก็น่ารักและนิสัยดีด้วยนะครับ”
“แทยงกับแจฮยอนเค้าดีกับผมมากเลยนะครัรบ แต่ผมไม่อยากไปเจอคนที่ชื่อฮันซลครับอา ผมไม่อยากให้เค้ามายุ่งกับจงอินอีก จงอินกลัวครับอา”
“คนนี้ใช่มั๊ยครับที่ทำให้จงอินของอาต้องบอกเพื่อนๆว่าอาเป็นแฟนของจงอิน”
“ครับ”ตอบสั้นๆ ชานยอลจับคางเรียวสองสายตาประสานกัน
“จงอินไม่ต้องกลัวนะครับ เด็กคนนั้นไม่มีทางทำอะไรจงอินของอาได้อีก อาไม่มีทางให้ใครมาแกล้งหรือทำร้ายจงอินของอาได้ เดี๋ยวอาจัดการเรื่องนี้ให้เองนะครับ จงอินไม่ต้องกลัวไปนะครับ” จงอินได้แต่ยิ้มและพยักหน้าเข้าใจที่ในใจยังกังวลกลัวอยู่ลึกๆ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้อาจะไปส่งเราที่โรงเรียนเองนะครับ”
“ครับอา”
“แล้วจงอินของอาก็เลิกกังวลกลัวได้แล้วนะครับ ยิ้มให้อาหน่อยซิครับคนเก่งของอา” จงอินระบายยิ้มออกมา รอยยิ้มของจงอินทำให้ชานยอลยิ้มตามและประทับจูบลงไปบนปากเรียวได้รูปที่แค่ทาบทับกันและผละออกจากกัน จงอินคนขี้อายก็กลับมาอีกครั้งที่ก้มหน้างุดและหันไปมองนอกกระจกด้วยความขวยเขิน ชานยอลเคลื่อนใบหน้าคมเข้มไปใกล้กกหู
“จงอินคนเดิมของอากลับมาแล้ว คนน่ารักของอาเลยรู้มั๊ย เดี๋ยวอาพาเราไปทานไอศกรีมก่อนกลับบ้านนะครับ” ชานยอลกระซิบข้างหูและหันไปขับรถต่อ
“อาชานยอลครับ”เสียงหวานใสเรียกเอาไว้ ทำให้ชานยอลต้องหยุดรถและหันมามองหลานชาย จงอินนั้นเคลื่อนใบหน้าหวานมาหอมแก้มกร้านอย่างรวดเร็วและหันกลับไปมองนอกกระจกอย่างเขินอายที่เป็นครั้งแรกที่จงอินหอมแก้มชานยอลก่อนที่ชานยอลไม่ต้องร้องขอ ทำให้ชานยอลถึงกับระบายยิ้มออกมากับความน่ารักของหลานชายและขับรถออกไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่แตกต่างจากจงอินเลย นั่งยิ้มเขินอายมองออกไปนอกกระจก
ใจจ๋าจงอินสั่นไปหมดแล้ว จงอินไม่กล้ามองหน้าอาชานยอลแล้วอ่ะ จงอินอายที่เป็นคนหอมแก้มอาชานยอลก่อน *_*
TALK
มาอัพให้อ่านกันแล้วเรื่องนี้ มีตัวป่วนมาจีบจงอินของเราแข่งกับอาชานยอลอีกคนแล้ว อาชานยอลจะจัดการคนมาจีบจงอินอย่างไงกันนะ งานนี้ต้องมารอดูกัน อย่าลืมเม้นกันด้วยนะคะ #หลานจงอินอาชานยอล
ความคิดเห็น