คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : :กลรัก ลวงใจ: 11
:กลรัก ลวงใจ: 11
จงอินยังหลับอยู่ในโอบกอดของชานยอล รอยยิ้มบางๆของชานยอลระบายยิ้มออกมาที่ได้นอนโอบกอดหลานชาย ปากหยักได้รูปกดจูบลงหน้าผากมนของคนในอ้อมขนาดหลับใหลยังน่ารักได้มากขนาดนี้
“จงอินครับตื่นได้แล้วนะครับ”เสียงทุ้มเอ่ยเรียกข้างหู จงอินไม่ใช่คนหลับลึกจึงปลุกได้ง่าย
“กี่แล้วโมงแล้วครับอา”เสียงงัวเงียถามขึ้น มือเล็กขยี้ตาดวงเล็ก
“ทุ่มครึ่งแล้วครับ จงอินลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะครับ เราจะได้ลงไปทานอาหารเย็นกัน” ชานยอลคลายอ้อมกอดจากจงอินที่ยังคงนั่งสะลึมสะลือ
“ครับอา”จงอินเอ่ยบอกก่อนลุกเดินลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ ชานยอลมองตามยิ้มๆแล้วเอนตัวลงนอนใช้แขนหนุนแทนหมอนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ชานยอลนั้นนอนรอจงอินอาบน้ำเสร็จจะได้ลงไปทานอาหารเย็นพร้อมกัน
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นนั้นชานยอลล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดรับทันทีเมื่อเห็นเบอร์เพื่อนโทรเข้ามา
“ว่าไงมึง”
“ไอ้ชานยอลคืนนี้กูคงกลับดึก มึงอยู่เป็นเพื่อนจงอินไปก่อนนะมึง กูไม่อยากปล่อยให้จงอินอยู่คนเดียวตามลำพัง” ซองแจบอกออกมาอย่างเป็นห่วงลูกชาย เพราะเขาไม่เคยปล่อยให้ลูกชายให้อยู่คนเดียวตามลำพัง
“มึงไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวกูดูจงอินแทนมึงเอง กูไม่ปล่อยให้หลานอยู่คนเดียวได้หรอก” ชานยอลบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม กูจะทิ้งว่าที่ภรรยาของกูไว้คนเดียวได้ไงครับพ่อตา^^
“กูฝากด้วยแล้วกัน กูคุยงานเสร็จกูกับซูยองจะรีบกลับ”
“มึงไม่ต้องห่วงไปหรอกจงอินอยู่กับกูปลอดภัยอยู่แล้ว”
“ขอบใจมึงมากนะ เดี๋ยวกูเข้าไปคุยงานก่อนแล้วกัน” ซองแจบอกออกมาแล้วรีบวางสายทันทีชานยอลนอมยิ้มอย่างสุขใจ มันเป็นหน้าที่ของลูกเขยอยู่แล้วครับพ่อตา
แล้วยิ่งยิ้มไปอีกเมื่อเห็นร่างบางของหลายชายวัยสิบสี่เดินออกมาจากห้องน้ำที่ใส่กางเกงขาสั้นแค่เข่าที่มีเสื้อยืดที่ดูสมสัดส่วนไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป
“เมื่อกี้อาคุยกับใครหรอครับ” จงอินถามขึ้นเมื่อเดินเอาผ้าเช็ดตัวมาพาดแขวนไว้ที่ราว
“พ่อของจงอินครับ”รอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้พร้อมกับร่างหนาที่เดินเข้ามาโอบกอดไหล่บางเอาไว้
“คุณพ่อโทรมีอะไรหรอครับ”เสียงใสถามขึ้น ชานยอลนั้นพาจงอินเดินมานั่งที่ปลายเตียง
“พ่อเราให้อาอยู่นอนกับจงอินไปก่อน เห็นว่าจะกลับดึกไม่อยากปล่อยให้จงอินของอาต้องอยู่คนเดียว” จงอินหันหน้ามามอง เอียงคออย่างน่ารัก
“แต่พรุ่งนี้อาต้องไปทำงานนี้ครับ แล้วเสื้อผ้าอาก็ไม่ได้เตรียมมาด้วยนี้ครับ”เสียงใสเอ่ยออกมา
“อาโทรไปบอกคนรถที่บ้านแล้วให้เอาเสื้อผ้าของอามาให้ที่นี้ จะให้อาขับรถกลับไปอาก็ไม่อยากปล่อยให้เราอยู่คนเดียว” ชานยอลบอกออกมาที่นิ้วโป้งเค้นคลึ้งแก้มนิ่มให้หยดน้ำที่ติดบนแก้มออกจากใบน้าสีน้ำผึ้งของหลานชาย จงอินได้แต่นั่งยิ้มและมองดูการกระทำแสนอบอุ่นอ่อนโยนของชานยอล “หิวยังครับจงอินของอา” จงอินพยักหน้าน้อยๆชานยอลจึงโอบไหล่หลานชายเดินออกมาจากห้อง
สองร่างที่นั่งทานอาหารเย็นกันสองคนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของคนทั้งสอง ถึงแม้จะทานแค่สองคนก็ตามก็ไม่ได้ทำให้จงอินเหงาลงถึงไม่ได้ทานกับพ่อแม่ก็ตาม การได้ทานกับอาชานยอลก็ทำให้จงอินมีความสุขไม่น้อยและบ้างที่ก็รู้สึกว่ามีความสุขมากกว่าตอนที่ทานกับพ่อแม่อีกด้วยซ้ำ
พ่อครับอย่าโกรธ อย่าน้อยใจจงอินเลยนะครับ
เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ชานยอลก็พาจงอินมานั่งดูดาวริมสระน้ำที่ทั้งสองนั่งหย่อนขาลงไปในสระนั่งดูเคียงข้างกัน มือใหญ่เคลื่อนมากุมมือเล็กที่จับอยู่ขอบสระ จงอินหันมามองด้วยรอยยิ้มหวาน
“อารู้มั๊ยครับว่าจงอินไม่เคยมานั่งดูดาวแบบนี้มาก่อนเลย นี้เป็นครั้งแรกของจงอินเลยนะครับที่ได้นั่งดูดาว”บอกด้วยรอยยิ้มที่ใครเห็นใครก็ต้องหลง
“อาดีใจจังที่อาเป็นคนแรกของจงอินในทุกอย่าง ที่ไม่มีใครเคยทำแบบที่อาทำได้ทำกับจงอิน”เสียงทุ้มบอกออกมา จงอินหันมามองด้วยหัวใจพองโต
“จงอินก็ดีใจครับที่อาเป็นแฟนคนแรกของจงอิน ทำให้จงอินมีความสุขในสิ่งที่จงอินไม่เคยทำมาก่อน”ถึงจะยังอายกับคำว่าแฟนแต่จงอินก็อยากบอกให้อีกคนรู้ว่าตัวเองมีความสุขมากแค่ไหนกับการที่ได้ทำอะไรกับผู้ชายที่ชื่อ ปาร์คชานยอล
“กล้าพูดแบบนี้ก็แปลว่าหายอายอาแล้วซิ เป็นจงอินคนเก่งของพ่อเราแล้วล่ะซิ” ชานยอลแซวออกมา จงอินอมยิ้มน้อยๆ
“หรือว่าอาอยากให้จงอินอายล่ะครับ”ใบหน้าหวานสีน้ำผึ้งก้มงุดแต่ก็ยังส่งเสียงตอบกลับออกมา จงอินไม่อายแล้วอายังมาทำให้จงอินอายอีกนะฮ่ะ :)
“ก็เวลาเราอายนะน่ารักมากเลยรู้มั๊ย แก้มแดงๆปากแดงๆทำให้อานะอยากจูบเรามากเลยรู้มั๊ย แต่อาก็อยากให้เราเป็นแบบเมื่อเย็นนะที่กล้าจะเล่นกับอา กล้าที่จะพูดกับอา เป็นจงอินคนเก่งที่อาไม่เคยเห็นแบบที่เราชอบทำเวลาที่อยู่พ่อแม่ของเรา”
“อาอยากให้จงอินกล้ากับอามากขึ้นใช่มั๊ยครับ” ชานยอลยิ้มเป็นคำตอบ “ก็ได้ครับ จงอินจะกล้าพูด กล้าเล่นกับอามากขึ้นนะครับ”รอยยิ้มหวานส่งมาให้ ชานยอลนั้นต้องขโมยจูบจงอินและยังยิ้มกรุ้มกริ้มให้กับหลานชายที่กลายสภาพเป็นแฟนแล้วในตอนนี้
ชานยอลเห็นว่าดึกมากแล้วก็พาจงอินขึ้นมานอน พอขึ้นมาจงอินก็ยังเอาแต่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะหนังสือ ชานยอลก็ปล่อยให้หลานชายอ่านหนังสือส่วนตัวเขานั้นก็ขอเข้าไปอาบน้ำข้างในห้อง จนชานยอลอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยรอยยิ้มที่เห็นยังเห็นจงอินยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ชานยอลเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนแล้วเดินมาเก็บหนังสือที่จงอินเก็บเข้าที่ จงอินปากยู่เข้าหากันอย่างงอนๆ
“ไปนอนได้แล้วนะครับ พรุ่งนี้เราต้องตื่นไปโรงเรียนกันแต่เช้านะครับ”
“แต่จงอินยังอ่านไม่จบเลยนะครับ จงอินขออ่านให้จบก่อนนะครับ” จงอินยังดื้อจะอ่านให้จบ
“ไม่ดื้อนะครับ จงอินอ่านดึกมันไม่ดีต่อสุขภาพของจงอินนะครับ อาเป็นห่วงจงอินรู้มั๊ยครับ” ชานยอลบอกออกมาอย่างเป็นห่วง ทำให้จงอินยอมเชื่อและทำตามที่ชานยอลบอก เดินกลับมานอนบนเตียง
“อาชานยอลครับ”เสียงหวานเอ่ยเรียก ทำให้ชานยอลต้องหันมามอง
“ก่อนนอนคุณแม่จะต้องให้จงอินดื่มนมก่อนนอนด้วยครับอา” ชานยอลถึงกับยิ้มออกมาและลูบผมหลานชาย
“เดี๋ยวอาลงไปเอาให้นะครับ”รอยยิ้มอบอุ่น อ่อนโยนส่งมาให้ จงอินนั้นระบายยิ้มออกมาและเอาเจ้าตุ๊กตาแมวตัวโปรดมากอด เมื่ชานยอลเดินลงไปเอานม
“นี่นี่ รู้ไหมจงอินมีความสุขมากเลย อาชานยอลเค้าดูอบอุ่นและทำให้จงอินทุกอย่างเลย จงอินอยากอยู่กับอาชานยอลแบบนี้ต่อไปแล้วซิ” จงอินบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม สายตากลมใสมองตุ๊กตาแมวนี่นี่
ชานยอลนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วนม จงอินต้องวางตุ๊กตาตัวโปรดลงข้างกายและรับนมมาดื่ม พอดื่มหมดก็ส่งให้ชานยอลไปเก็บวางไว้ที่โต๊ะและหันมาเช็ดมุมปากของจงอินที่มีคราบนมติดอยู่ตรงมุมปาก จงอินนั่งมองด้วยรอยยิ้มถึงจะเขินกับการกระทำของชานยอลก็ตาม
“นอนได้แล้วนะครับ” ชานยอลบอกออกมาและดึงผ้าห่มมาห่มให้กับจงอินแค่อก จงอินหันไปหยิบตุ๊กตามากอดแต่กลับโดนมือใหญ่แย่งกลับมา “คืนนี้อาจะไม่ให้เรากอดเจ้าตุ๊กตาตัวนี้อีกแล้ว”
“ถ้าจงอินไม่ได้กอดนี่นี่ จงอินจะนอนไม่หลับนะครับอา”
“อาว่าถ้าจงอินนอนกอดอา จงอินก็จะนอนหลับและฝันดีด้วยนะครับ” ชานยอลบอกออกมาและสอดตัวลงใต้ผ้าห่มรั้งร่างบางเข้ามากอด ใบหน้าหวานแนบชิดอิงแอบกับอกกว้างอย่างเขินอายแต่จงอินก็มีความสุขกับการได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของคนแก่อย่างอาชานยอล มือเล็กวาดแขนเรียวมาโอบกอดเอวของชานยอล สองร่างนอนอิงแอบกันอยู่บนเตียงด้วยความสุขเต็มเปี่ยมหัวใจ
อ้อมกอดของอาชานยอลทำให้จงอินมีความสุขเหลือเกิน นี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าความรัก ความรักที่เด็กอย่างจงอินได้รับจากอาชานยอล.........
ตอนเช้าจงอินเตรียมตัวไปโรงเรียนในเช้านี้ที่มีสารถีสุดหล่ออย่างอาชานยอลไปส่งในเช้านี้ ก่อนไปจงอินเข้าหอมแก้มบิดามารดาก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า ชานยอลยืนมองดูรอยยิ้มที่ได้เห็นความสดใส ความน่ารักของหลานชาย
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“ครับพ่อ”จงอินบอกด้วยรอยยิ้ม
“ไปขึ้นรถได้แล้วค่ะ อาชานยอลรอเราอยู่”ซูยองบอกลูกชายที่ยังไม่ยอมขึ้นรถ
“จงอินไปเรียนก่อนะครับ” จงอินโบกไม้โบกมือให้กับบิดามารดาและวิ่งไปขึ้นรถ ชานยอลยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสองและเดินขึ้นรถที่มีจงอินนั่งรออยู่บนรถและขับรถออกไปทันที ซองแขและซูยองมองดูรอยยิ้ม
ไม่นานชานยอลก็ขับรถมาจอดหน้าโรงเรียนของจงอิน ที่เริ่มมีนักเรียนเดินเข้าโรงเรียนกันแล้ว
“ไม่หอมอาก่อนไปเรียนหรอครับ” ชานยอลท้วงออกมาเมื่อเห็นว่าหลานชายไม่ยอมหอมแก้มเหมือนกับซองแจเพื่อนของตน จงอินยังคงนั่งนิ่ง ไม่กล้าหอมแก้มของชานยอลที่ยังเขินอายคุณอาสุดหล่ออยู่ “จงอินไม่หอมอา อาน้อยใจแล้วนะครับ”น้ำเสียงน้อยใจเอ่ยบอกออกมาที่แกล้งเบือนหน้าไปทางอื่น ทำให้จงอินถึงกับยิ้มออกมากับท่าทางงอนของคนแก่
จงอินขยับตัวขึ้นมาหอมแก้มกร้านของอาชานยอล พอหลานหอมชานยอลถึงกับยิ้มออกมาและรั้งจงอินเข้ามากอด
“ปล่อยจงอินเถอะครับ จงอินจะต้องเข้าเรียนแล้วนะครับ” จงอินบอกออกมาที่โดนรั้งร่างเอาไว้
“หอมแก้มอีกข้างของอาด้วยซิครับ” จงอินก้มหน้างุด ชานยอลยิ่งรั้งร่างบางเข้ามากอดมากขึ้น จงอินต้องเงยหน้าขึ้นมามอง “หอมอีกข้างแล้วอาจะปล่อยนะครับ” จงอินต้องยอมทำตามใจคนแก่ เคลื่อนหน้าไปหอมแก้มอีกข้างและถอยออกมาแต่ก็โดนชานยอลจูบตอบกลับไปทั้งสองข้างและตามด้วยปากเรียวบางที่โดนจูบไปหนึ่งที
“คนแก่เอาแต่ใจ” จงอินบอกออกมาด้วยใบหน้าบู้แต่ดูน่ารักไม่น้อย ชานยอลได้แต่ยิ้มและปล่อยให้จงอินลงจากรถที่เขาเดินตามมาส่งด้วยที่เจอกับแทยงและแจฮยอนที่กำลังเดินเข้ามาพอดี
“วันนี้ให้แฟนมาส่งด้วยนะจงอิน”แทยงแซวออกมาที่เห็นชานยอลเดินมาส่งจงอิน จงอินมองหน้าเพื่อนอย่างงอนๆที่แซวเขาให้อาย
“ชั้นอยากเจอเด็กที่ชื่อฮันซล เราสองคนพาชั้นไปพบหน่อยได้มั๊ย” ชานยอลเอ่ยขึ้นมา
“มาพอดีเลยครับ” แจฮยอนบอกออกมาเมื่อเห็นฮันซลกำลังเดินเข้ามา
“อาจะทำอะไรครับ” จงอินถามขึ้นเมื่อเห็นชานยอลกำลังเดินเข้าไปหาฮันซล
“ไปจัดการคนที่กล้ามาจีบแฟนอา” จงอินถึงกับยิ้มออกมาและปล่อยให้ชานยอลได้เคลียร์กับฮันซล แทยงและแจฮยอนอยากรู้ว่าแฟนของเพื่อนจะจัดการฮันซลเด็กจอมเกเรอย่างฮันซลอย่างไร จึงดึงมือจงอินเข้าไปหาชานยอลที่ยืนเคลียร์กับฮันซล
“นายใช่มั๊ยที่กล้าเข้ามาจีบจงอินคนรักของชั้น”เสียงเข้มดุถามขึ้นที่จงอินไม่เคยเจอชานยอลในโหมดนี้มาก่อน
“ใช่ครับ คุณมีอะไรหรือเปล่า”
“ชั้นขอเตือนนายไว้ก่อนเลยนะ ห้ามมายุ่งกับจงอินอีก ถ้านายยังมายุ่งกับจงอินอีก ชั้นไม่เอานายไว้แน่” ชานยอลขู่ออกมา
“ทำไมผมต้องกลัวคนแก่ตัณหากลับอย่างคุณด้วยล่ะครับ เด็กอย่างผมยังมีดีกว่าคนแก่อย่างคุณด้วยซ้ำ” ฮันซลต่อกรอย่างไม่กลัว ชานยอลนึกโมโหเด็กก้าวร้าวคนนี้ขึ้นมา
“ก็ลองดูซิว่าเด็กอย่างนายจะสู้อำนาจ อิทธิพลคนแก่อย่างชั้นได้หรือเปล่า”เสียงเข้มดุดันเอ่ยออกมา ที่ทำให้ฮันซลนึกกลัวอยู่ไม่น้อยแต่ทำใจดีสู้เสือ “ถ้านายไม่อยากให้พ่อแม่ของนายที่ทำงานบริษัทของชั้นต้องถูกไล่ออกเพราะลูกอันธพาลอย่างนาย ไม่อยากให้ตกงานไม่มีเงินส่งเด็กอย่างนายเรียนก็ลองดูซิ ชั้นสามารถทำได้ทุกอย่างถ้าคนที่ชั้นรักต้องเจ็บตัวหรือโดนทำร้ายเพราะเด็กอย่างนาย”เสียงเข้มดุดันเอ่ยออกมาและเดินมาหาจงอินที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยรอยยิ้ม ที่แตกต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
“จงอินอากลับก่อนไปทำงานก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนเย็นอาจะมารับ”
“ครับ” จงอินยิ้มรับ
“ชั้นฝากจงอินด้วยนะ ถ้ามีใครทำอะไรจงอินโทรหาชั้นเลย” ชานยอลหันมาสั่งเพื่อนทั้งสองนของหลานชายและเดินออกไปขึ้นรถและหันมายิ้มให้กับจงอินอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถขับออกไป
TALK
มาต่อกันแล้วกัน งานนี้อาชานยอลเป็นยอมเป็นคนแก่รังแกเด็กอย่างฮันซล บอกแล้วว่ายุ่งกับจงอินของอาชานยอลไม่งั้นจะต้องโดนดีแน่ ยังมีหวานละมุนให้กันอีก ฟิคเรื่องนี้มีแต่ความหวานละมุนไม่มีดราม่าให้รีดเดอร์ปวดใจกันแน่ #หลานจงอินอาชานยอล
ความคิดเห็น