ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC SJ] LOVE SONG เพลงรักของเรา [KIHAE / WONCIN]

    ลำดับตอนที่ #7 : Track 7 :Secret Love

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 499
      2
      3 เม.ย. 55



    ก๊อกๆๆ

    เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้คนที่ขะมักเขม้นอยู่กับการดูทีวีสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ยิ่งเห็นว่าคนที่มาเคาะเป็นใคร คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันทันที


    “ถ้ากูจำไม่ผิดมึงต้องอยู่ที่ซุปเปอร์ไม่ใช่หรอ มาทำอะไรห้องกูไม่ทราบครับ”อีกคนไม่ตอบ เดินเลี่ยงเข้าไปนั่งในห้องอย่างตามอำเภอใจ ให้คนเป็นเจ้าของห้องต้องส่ายหน้า


    “ทะเลาะกันมาหรอ”


    “...”


    “คิมคิบอม ถ้าไม่ตอบกูมึงออกไปเลย”คยูฮยอนเอ่ยอย่างโมโห มาถึงมันก็นั่งเงียบ แล้วรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น


    “กูทะเลาะกับดงเฮ”


    “เรื่อง”


    “...”


    “...”


    “กูจะเลิกชอบดงเฮ”คยูฮยอนทำตาโต


    “ตลกล่ะ เป็นเชี่ยไรอีก”คิบอมตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้คยูฮยอนตั้งแต่ต้น เล่าจบก็โดนอีกคนสวดยกใหญ่


    มึงต่างหากที่เป็นคนผิดไม่ใช่มัน มึงไม่เคยบอกมันแล้วมันจะรู้ไหมว่ามึงชอบมัน แล้วมันกำลังเสียใจมึงไปซ้ำเติมมัน เป็นมึงมึง
    ไม่โกรธหรอ มึงผิดเต็มๆเลย คิบอม


    “แต่ก็ใช่ว่ากูไม่เคยแสดงออกหนิว่าชอบมัน”


    “อย่าว่ากูเข้าข้างมันเลยนะ แต่การแสดงออกของมึงสำหรับคนที่รู้จักกันนานขนาดนั้น ถ้ามันจะมองเป็นเหมือนพี่ชายก็ไม่
    แปลกหรอก”



    “...”


    “กลับไปคุยกับมันซะ”


    “ไว้ก่อน”


    “มึงรู้ไหมยิ่งมึงหนีมาอย่างนี้ มึงยิ่งทำให้มันรู้สึกผิด”


    “ให้มันมีความรู้สึกกับกูบ้างก็ดี”


    “มึงมันเอาแต่ใจไม่แพ้ไอ้เตี้ยเลย กูไม่คุยกับมึงแล้ว”คยูฮยอนบอกอย่างโมโห เมินคนที่เถียงคำไม่ตกฟากแล้วหนีไปนั่งเตียงซี
    วอน


    “เออว่าแต่ซีวอนมันไปไหน”คยูฮยอนยักไหล่


    “ไปหาฮยอกแจมั้ง”คิบอมเลิกคิ้ว พรางส่ายหน้า


    “ไม่นะ ขากลับกูออกมาพร้อมซองมินกับฮยอกแจ”


    “กูว่าแมร่งชักแปลกๆล่ะ เมื่อเช้ามันก็บอกกูจะไปเรียนกับฮยอกแจ แล้วก็หายหัวไปไหนไม่รู้ทั้งวันเลย”คยูฮยอนหันมาบอกเพื่อนซี้


    “มันนอกใจฮยอกแจป่าวว่ะ”คิบอมมองคยูฮยอนแล้วก็ส่ายหน้า


    “ไม่หรอกมั้ง มันรักฮยอกแจจะตาย อีกอย่างฮยอกแจก็นิสัยดี เอาอกเอาใจมันดีออก”


    “ใครจะรู้มึงอย่าลืมว่ามันเจ้าชู้ แถมยังขี้อ้อนขนาดนั้น บางทีโดนอ้อนมากๆมันอาจจะเบื่อก็ได้”คิบอมส่ายหน้า


    “มึงอย่าไปคิดแบบนั้นเลย กูคิดแล้วสงสารฮยอกแจ”


    “นั่นสิ ถ้าเกิดมันนอกใจน้องเขาจริงๆ จะทำยังไงล่ะ”


    “มึงคิดว่ามึงกับกูจะทำอะไรได้ล่ะ”คิบอมตอบคำถามคยูฮยอน แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง


     


    ขณะเดียวกันคนที่กำลังถูกพูดถึงกำลังเดินเข้าไปในห้องชมรมพันธุ์ไม้เงียบๆ เสียงน้ำกระทบกับใบไม้ทำให้ซีวอนรับรู้ได้ว่ายังมีคนในชมรมเหลืออยู่ ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆร่างเพรียวที่กำลังยืนรดน้ำเงียบๆ ก่อนมือหนาจะวางบนบ่าเล็กช้าๆ


    “เฮ้ย”เสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมหันกลับไปมองอย่างเร็ว ทำให้น้ำในสายยางที่มือขาวถืออยู่ พุ่งใส่อีกคนเข้าเต็มๆ


    “ขอโทษๆๆ”ฮีชอลร้องบอกอย่างตกใจ ทิ้งสายยางในมือแล้ววิ่งไปปิดน้ำทันที


    “ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเอง”ซีวอนบอกพรางสะบัดผมที่เปียกน้ำเบาๆ


    “ก็นายมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอ่ะ ฉันก็ตกใจสิ”ฮีชอลร้องบอก


    “เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างในก่อนเหอะ ถ้านายเปียกแบบนี้นานๆแล้วไม่สบายฉันจะรู้สึกแย่”ซีวอนพยักหน้า พรางเดินตามร่าง
    บางเข้าไปในห้องเล็กๆข้างเรือนกระจก


    มือเรียวเปิดตู้ล็อคเกอร์พรางค้นหาอะไรบางอย่าง ซักพักก็ได้เสื้อผ้ามาหนึ่งชุดพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก


    “ของพี่หรอ”ฮีชอลส่ายหน้า


    “นายคิดว่าถ้าเป็นของฉันนายจะใส่ได้รึไง รีบเปลี่ยนเหอะ ฉันจะออกไปรอข้างนอก”ซีวอนพยักหน้า มองฮีชอลที่เดินออกไปแล้วจึงจัดการกับเสื้อผ้าตัวเอง


    ซักพักร่างสูงก็เดินออกมา


    “ไม่แน่นไปใช่ไหม”


    “ครับ ว่าแต่เจ้าของเขาจะไม่ว่าหรอพี่”ฮีชอลส่ายหน้า


    “ไม่หรอก ว่าแต่นายแวะมาทำไมอีกล่ะ”


    “เอ่อ..ผมจะมาหาพี่คังอินน่ะครับ”


    “หมอนั่นกลับไปตั้งแต่เย็นแล้ว วันหลังถ้านายจะมานายต้องมาก่อนห้าโมง ไม่งั้นไม่มีทางเจอหรอก”ฮีชอลยิ้มให้บางๆ


    “แล้วทำไมพี่ยังไม่กลับล่ะ”


    “ฉันรอรดน้ำต้นไม้เสร็จก็จะกลับแล้ว”ซีวอนพยักหน้า


    “งั้นผมช่วยล่ะกัน พี่ไปเก็บของเหอะ”ร่างสูงพูดจบก็เดินไปคว้าสายยางที่เพิ่งจะพุ่งน้ำใส่ตนมาถือไว้


    “จะเอางั้นก็ได้”ฮีชอลเมื่อเห็นว่าตัวเองคงจะห้ามชายหนุ่มรุ่นน้องไม่ทัน ก็เดินไปเก็บข้าวของเตรียมกับหอพัก

     


    เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ข้างๆกระถางปุ๋ยทำให้ซีวอนที่กำลังรดน้ำต้นไม้หันไปสนใจ ก่อนจะตะโกนเรียกเจ้าของโทรศัพท คนมือขาวรีบวิ่งมาคว้าโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมาดูชื่อก่อนจะรีบกดรับสาย


    “อยู่ไหนแล้ว”


    “อื้ม อยู่กับรุ่นน้อง”


    “นายไม่รู้จักหรอก รีบๆมานะ”


    “อื้ม จะรอ”สิ้นบทสนทนาร่างบางก็หันกลับมาสนใจร่างสูงที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่


    “พอได้แล้วมั้ง ต้นนั้นจะตายแล้ว”ซีวอนที่มัวแต่แอบฟังบทสนทนาเมื่อครู่สะดุ้ง


    “อ่ะ ขอโทษครับ เหม่อไปหน่อย”


    “ฉันว่านายกลับบ้านได้แล้วล่ะ ฉันเองก็จะกลับแล้ว”


    “ครับ แล้วพี่จะกลับยังไงหรอ”ซีวอนเอ่ยถามพรางม้วนสายยางเก็บ


    “เดี๋ยวฉันกลับพร้อมเพื่อนนะ ส่วนเสื้อผ้าพวกนี้เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้แล้วกัน”


    “เอ่อ ผมว่าผมเอาไปซักเองก็ได้”


    “ไม่ต้องหรอก ฉันทำเปียก ฉันรับผิดชอบเอง”ฮีชอลยส่งยิ้มให้บางๆ แต่ทุกครั้งที่ซีวอนได้เห็น ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้ใจกระตุกได้ทุกครั้ง

     


    แรงสั่นในกระเป๋ากางเกงทำให้คนที่มัวแต่มองหน้าหวานรู้สึกตัว


    “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน พี่ก็กลับดีดีนะครับ”ฮีชอลพยักหน้า


    “บ๊ายบาย”ร่างเพรียวรอจนชายหนุ่มเดินออกไป จึงทิ้งตัวลงนั่งก้มมองถุงเสื้อผ้าของร่างสูงเมื่อครู่เงียบๆ


    “รอนานไหม”เสียงทุ้มที่เดินมาเงียบๆรอทัก


    “ตกใจหมดเลย มาให้ซุ่มให้เสียงหน่อยไม่ได้หรอ”ฮีชอลเงยมองคนที่ยินอยู่ตรงหน้าหน้ามุ่ย


    “ทำอะไรอยู่ แล้วนั่นถุงอะไรน่ะ”


    “อ๋อ พอดีฉันดันทำเสื้อรุ่นน้องเปียก ก็เลยรับผิดชอบไปซักให้นะ”


    “ผู้ชาย
    ?”ฮีชอลพยักหน้า มองหน้าฮันกยองที่ดูขรึมผิดปกติแล้วก็หัวเราะ


    “หึงหรอ”


    “ถ้าฉันเอาเสื้อผ้าผู้หญิงมาซักบ้าง นายจะรู้สึกยังไงล่ะ”ฮีชอลได้ยินดังนั้นก็เข้าใจทันทีว่าแฟนหนุ่มของตนโกรธเรื่องอะไร มือเรียวคล้องแขนร่างสูง


    “กล้าทำแบบนั้นหรอ”นิ้วยาวชี้ไปที่หน้าเข้ม ทำให้อีกคนหัวเราะออกมาแล้วงับนิ้วเรียวนั้นเบาๆ


    “ใครจะกล้า แฟนดุขนาดนี้”


    “ดี งั้นก่อนอื่นช่วยขนของพวกนี้กลับให้หมดเลย”


    “งั้นขอค่าตอบแทนก่อนละกันนะ”พูดจบจมูกโด่งก็ก้มลงสูดความหอมจากแก้มใสเต็มแรง


    “นี่ น่าไม่อาย”


    “อายทำไม ก็แฟนฉันอ่ะ”ฮีชอลมองคนรักของตัวเองแล้วก็ส่ายหน้า


    มีคนรักแบบนี้แล้วนายยังจะคิดไม่สนใจคนอื่นอีกหรอ ฮีชอล

     


    ขณะเดียวกันซีวอนที่เดินออกมาแล้วก็คุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเซ็งกะตาย


    “มึงเป็นไร ไอ้เตี้ย”


    -มึงอยู่กับคิบอมรึป่าว-


    “ป่าว”


    -งั้นมึงมาหากูหน่อยดิ-


    “ไปทำไม”


    -กูรู้สึกผิดอ่ะ ซีวอน กูไม่รู้จะปรึกษาใคร-


    “เออๆ เดี๋ยวกูไปหาที่ห้อง อย่าเพิ่งร้องไห้นะมึง”


    -ไอ้บ้า กูไม่ใช่คนขี้แยขนาดนั้นนะ- ซีวอนอยากจะบอกกลับว่าไอ้เสียงสั่นๆแบบนี้ ไม่ใช่ว่าน้ำตากำลังจะไหลรึไง


    แต่ด้วยความเป็นห่วงคนที่กำลังหวั่นไหวอยู่จึงไม่ได้เอ่ยออกไป



    เสียงเคาะประตูทำให้ร่างบางรีบลุกขึ้นไปเปิด เมื่อเห็นหน้าคนที่รอก็ยิ้มหวาน


    “กูนึกว่ามึงจะไม่มาแล้ว”ซีวอนโอบไหล่ดงเฮ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องช้าๆ


    “ไหนเล่าให้กูฟังสิ เกิดอะไรขึ้น”ซีวอนทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นมองคนตัวเล็กที่เล่าทุกอย่างออกมาอย่างต้องการหาที่ระบายแล้วก็ลูบไหล่เล็กเบาๆ


    “กูไม่รู้ว่ากูจะพูดกระทบใจมัน อยู่ๆมันก็เดินออกไป มึงว่ามันจะโกรธมึงไหม”


    “แล้วมึงไม่โกรธมันแล้วหรอ”ดงเฮส่ายหน้า


    “กูแค่ครึ่งปี กูยังเจ็บขนาดนี้ มันรักคนคนนั้นมาครึ่งชีวิตเลยนะ แล้วกูดันไปบอกว่ามันรักใครไม่เป็นอีก กูนี่มันจริงๆเลย”


    ซีวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่


    “ไว้มันกลับมามึงค่อยคุยกับมันล่ะกัน”


    “มันจะกลับหรอ ไม่ใช่โกรธกูไปนอนห้องพวกมึงแล้วล่ะ”ซีวอนมองหน้าหวานสลับกับข้าวของบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่ยังเก็บไม่เรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยพูด


    “กูมีความคิดดีดี เรียกมันกลับมามึงสนมั้ย”


    “อะไร”ซีวอนกระซิบข้างหูขาว


    “จะได้ผลหรอ มันไม่ใช่คนเห็นแก่กิน”


    “คิบอมอาจไม่เห็นแก่กิน แต่ไอ้คยูฮยอนมันสุดๆเลย ถ้ามันมาคิบอมก็ต้องมา”


    “ฉลาดว่ะมึงเนี้ย”คนตัวสูงยักไหล่


    “รีบไปจัดการเหอะ เดี๋ยวกูโทรตามเอง”ดงเฮพยักหน้า เดินไปหาหม้อสุกี้มาตั้งก่อนจะนึกขึ้นได้


    “เออ กูถามอะไรหน่อยสิ”


    “อื้ม”


    “มึงรู้ไหม คนที่คิบอมชอบคือใคร”ซีวอนมองหน้าดงเฮนิ่ง แล้วก็ส่ายหน้า


    “มึงไว้รอถามมันเหอะ”ซีวอนพูดทิ้งไว้ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์อีกทาง



    ผ่านไปไม่นานบุคคลที่ทั้งคู่รอทั้งสองก็มาถึง คยูฮยอนเดินเข้ามาตามกลิ่นอาหารก่อนจะนั่งลงหน้าหม้อ


    “หอมๆๆ กูเริ่มหิวแล้ว”คิบอมมองหม้อสุกี้แล้วก็เหลือบมองหน้าหวานที่กำลังมองหน้าเขานิ่งก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วเดินเข้า
    ไปในห้องน้ำ


    เห็นหน้าดงเฮแล้วใจอ่อน ต้องทำให้รู้ซะบ้างว่าขาดเขาแล้วเป็นยังไง


    “ซีวอน”เสียงหวานร้องโวยวาย พรางเดินไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง


    “เออ กูเห็นแล้ว”


    “ไหนมึงบอกทำสุกี้เรียกมันกลับมาจะได้ผลไง”


    “ก็ได้ผลแล้วไง มันกลับมาแล้ว”


    “แต่มันยังงอนกูอยู่อ่ะ”


    “เอาน่า เดี๋ยวมันก็หาย นั่นไงมันเดินออกมาแล้ว”ซีวอนกระซิบเบาๆกับคนตัวเล็ก


    คิบอมมองดงเฮที่เข้าไปนั่งซุกอยู่กับซีวอนบนเตียงแล้วก็โมโห ซึ่งซีวอนก็สังเกตเห็น


    “ไหนๆก็ไหนๆไปซื้อเบียร์มากินกันด้วยดีกว่า”เสียงทุ้มเอ่ยบอกพรางลุกขึ้นยืน


    “คยูฮยอนมึงไปกับกูหน่อยดิ”เจ้าของชื่อส่ายหน้า


    “มึงเอาคิบอมไปนู้นมันว่าง”


    “เออ เดี๋ยวกูไปเอง กูจะไปซื้อบุหรี่ด้วย”ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋าตังค์เดินนำออกไป โดยมีดงเฮกับซีวอนมองตากันปริบๆ


    จวนจนทั้งสองคนออกไปแล้ว ดงเฮก็มานั่งถอนหายใจข้างๆคยูฮยอน


    “คยูฮยอน มึงรู้ไหมคิบอมชอบใคร”มือหนาที่กำลังจัดจานชามชะงัก


    “มึงอยากรู้จริงๆหรอ”


    “อื้ม”


    “มึงรู้จักมันนานกว่ากู ทำไมมึงไม่รู้ล่ะ”


    “ก็มันไม่บอกกู”


    “มันก็ไม่ได้บอกกูเหมือนกัน แต่กูรู้เอง”


    “ยังไง”คยูฮยอนมองคนขี้สงสัยแล้วก็เอ่ย


    “มันแสดงออกกับคนคนนั้นไม่เหมือนคนอื่น ดูแลเอาใจใส่ไม่ต่างกับผู้ชายทำให้ผู้หญิงคนนึง ทุกอย่างที่มันทำเพราะคนคนเดียว”


    “....”


    “ถ้ามึงอยากรู้ว่าคือใครมึงก็ลองนึกย้อนดูเอาเองล่ะกัน”


    “บอกไม่ได้หรอ”คยูฮยอนส่ายหน้า “กูบอกไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องของกู”


    ดงเฮทำหน้าหงุดหงิด เอาไว้แอบถามกับเจ้าตัวก็ได้ว่ะ ชิ


    ไม่นานคิบอมกับซีวอนก็ถือถุงพลาสติกใบใหญ่เดินเข้ามา ก่อนทั้งสี่จะนั่งกินนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้นคิบอมกับดงเฮที่แทบไม่ได้พูดเรื่องเดียวกัน


    ยามที่ดงเฮพูด คิบอมจะเงียบ พอคิบอมพูดดงเฮเสริม คิบอมเงียบ จนท้ายที่สุดแล้วคนหน้าหวานเริ่มเบื่อจะสนใจกระดก
    กระป๋องเบียร์จนคนข้างๆอย่างคยูฮยอนชักเป็นห่วง


    “มึงจะกินอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวก็เมาตายหรอก”

    “เรื่องของกู”ซีวอนส่ายหน้า “ให้มันกินไปเหอะ เดี๋ยวมันก็ซวยเอง”ดงเฮไม่สนใจคำซีวอนยังคงกระดกกระป๋องเบียร์ในมืออย่างเมามันส์จนไม่นานหน้าหวานก็เริ่มแดงกล่ำ ประครองตัวเองไม่อยู่


    “เลิกกินได้แล้ว”มือหนายิ้มกระป๋องเบียร์ออกจากมือขาว ก่อนจะพยุงอีกคนให้ลุกขึ้น


    “ไม่ต้องมายุ่งกับกูเลย ไป”


    “...”


    “ที่ตอนคุยด้วยไม่คุย ตอนนี้เสือกมายุ่งกับกู ไปไกลๆตีนเลย”คิบอมมองร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรง แต่ปากยังไม่หยุดขยับอย่างเหนื่อยใจ


    “มึงเอามันไปนอนที่เตียงเลย คิบอม”ซีวอนร้องบอก


    “กูไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกความรักของมึงซะหน่อย ก็กูไม่รู้หนิว่ามึงมีคนที่ชอบแล้ว แต่กูก็น้อยใจนะเว้ยที่มึงไม่บอกกู”คิบอมมองคน
    เพ้อที่มองตัวเองตาแป๋วแล้วก็เอ่ยถาม


    “อยากรู้ไหมกูรักใคร”ดงเฮพยักหน้า พยายามเอาแขนของตนไปวางบนไหล่คิบอมจนสำเร็จ


    “ บอกมาๆ”


    “มึงไง”


    “...”ดงเฮนิ่งไปพักนึง ก่อนจะหัวเราะ


    “ตลกว่ะ เอาเหอะ กูไม่ถามแล้วก็ได้ แต่ถ้ามึงอยากให้กูช่วยบอกกูนะกูจะช่วยมึงจีบ ..อุ๊บ”คิบอมปิดริมฝีปากที่พร่ำบอกแต่สิ่งที่เขาไม่อยากฟังให้เงียบลง มองตาเรียวที่ปรือลงแล้วก็ดูดเม้มกลีบเนื้อนิ่มเบาๆ
    สัมผัสวาบวามทำเอาร่างบางสั่นเล็กน้อย
    หากแต่คิบอมยังคงไม่พอ ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นสีแดงสดเข้าไปในโพรงปากกวาดหาความหวานจนอิ่มเอิมแล้วจึงผละออกมา พร้อมๆกับดงเฮที่สลบไป


    ซีวอนกับคยูฮยอนมองทั้งคู่ตาโต ก่อนจะรีบเสไปอีกทาง เชี่ย จะให้พวกกูดูหนังสดรึไง

     


    เช้าวันรุ่งขึ้นสภาพในห้องดูเละไม่เป็นท่า คยูฮยอนนอนอยู่ปลายเตียง มือกอดหมอนรูปกระต่ายแน่น ส่วนซีวอนนั่งหลับพิงตู้เย็นอย่างสบายใจ คิบอมกับดงเฮยังคงนอนอยู่บนเตียง แต่ที่ดูจะพิเศษหน่อยคือดงเฮนอนอยู่ในอ้อมกอดของคิมคิบอม


    คนตัวเล็กขยับตัวพรางหยิบแขนหนาที่พาดอยู่ตรงเอวออก ดวงตาสีน้ำตาลกระพริบอยู่หลายครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มองรอบๆห้องพรางนึกถึงเรื่องเมื่อคืน


    “เมื่อคืนกูกินสุกี้ กูเมา คิบอมพากูมานอน แล้ว....”คิดได้ปุ๊ปดงเฮก็หันไปมองคนที่อยู่บนเตียงปั๊ป


    “มึงรักกูจริงๆหรอว่ะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ เหมือนจะถามกับคนที่นอนอยู่ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ


    เปลือกตาหน้าที่ปิดอยู่ก็ลืมขึ้นมาทันที


    “เดี๋ยวกูจะพิสูจน์ให้มึงดูว่ากูรักมึงแค่ไหน”คิบอมมองประตูห้องน้ำนิ่ง





    TBC


    ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
    อยากอ่านคู่ไหนเยอะๆบอกกันได้นะค่ะ
    ^V^
    ฟังเพลงนี้แล้วชอบมากก มันโดนจริงๆ




    CRY.q
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×