คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 18 : คำถาม
“ มินจี เต้นรำกับฉันนะ”
“ หา??” ฉันมองมินโฮงง ตานี่เดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อชวนฉันเต้นรำงั้นเหรอ บ้าไปแล้ว
“ เธอ..จะเต้นรำกับฉัน...ได้ไหม” มินโฮถามพร้อมกับยิ้มออกมา ฉันแพ้รอยยิ้มของวงนี้นะ
“ เต้นรำกับฮยองเถอะฮะนูนา นะๆ” แทมินรบเร้า
“ เอาเลยโซดา มินโฮมันไม่เคยชวนใครเต้นรำด้วยหรอกนะ เอาเลยๆ” พี่อนยูก็เชียร์ด้วย แต่คนที่ฉันอยากเต้นรำด้วยคือพี่นะ พี่จินกิ
“ อยากให้ฉันเสียหน้ารึไง” มินโฮขู่ภายใต้รอยยิ้มนั่น
“ อืมๆ” ฉันจับมือมินโฮที่ยื่นมาและลุกขึ้นเดินไปที่ฟลอเต้นรำด้วยกัน
“ ว้าว ปีนี้ชเวมินโฮเลือกโซดา นักศึกษาแลกเปลี่ยนของเราครับ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ”
“ ไม่ต้องกังวลหรอกน่า ฉันยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน”
“ ฉันประหม่าเพราะนายนั่นแหละ” ฉันเอื้อมมือไปจับไหล่สูงของมินโฮไว้ ขอบคุณส้นสูงคู่นี้จริงๆ มินโฮเองก็จับเอวฉันไว้ มันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย
“ ค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามจังหวะเพลง อย่าเกร็งเข้าใจไหม” ฉันพยักหน้าตามที่มินโฮบอกก่อนจะเริ่มก้าวเท้าไปตามจังหวะเพลง มินโฮมองหน้าฉันนิ่ง สายตานั่นเหมือนต้องการสื่อความหมายอะไรสักอย่าง แต่ฉันดันมองไม่ออกว่ามินโฮต้องการสื่ออะไรกับฉัน จริงอยู่ที่มินโฮเป็นคนนิ่งเงียบ แต่ฉันว่านั่นคงเป็นแค่ภายนอกเท่านั้นแหละ จริงๆแล้วตานี่ไม่ใช่คนขรึมอะไรมากหรอก ก็แค่รักษาภาพของคาริสม่าน่ะ แต่ก็เพราะความขรึมเก๊กหล่อของเค้าไม่ใช่รึไงที่ทำให้สาวๆใจละลายน่ะ ฉันมองไปรอบๆและพบว่าสาวๆหลายคนในงานกำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาอิจฉา เฮอะ! มันก็น่าอิจฉาอยู่หรอกนะ ฉันเต้นรำกับไอดอลชื่อดังแถมยังเป็นทูตของมหาวิทยาลัยอีก ตานี่มันดังเกินหน้าเกินตาจริงๆ
“ คิดอะไรอยู่”
“ หือ? อะไรนะ”
“ ฉันถามว่าเธอคิดอะไรอยู่”
“ ป่าวนี่”
“ ก็สายตามันฟ้องนี่นา ถามหน่อยสิเรื่องพี่จินกิน่ะ”
“ เอ่อ ทำไมต้องเรื่องนี้” ฉันย้อนถามพลางหมุนตัว
“ ก็ฉันสงสัย”
“ ไปคุยที่หอพักไม่ได้รึไง”
“ ตรงนี้แหละเหมาะที่สุดแล้ว”
“ อยากรู้อะไรก็ถามมา”
“ เธอชอบอนยูฮยองใช่ไหม” ฉันนิ่งไป มินโฮมองเข้ามาในดวงตาฉันอย่างต้องการคำตอบ ฉันยืนนิ่งไม่ได้เคลื่อนไปตามจังหวะเพลงอีกแล้ว คิดอะไรนะถึงได้ถามคำถามนี้ออกมา
“ ฉัน ฉัน...”
“ ใช่ไหม?...เธอชอบพี่อนยูแบบที่ผู้หญิงคนหนึ่งชอบผู้ชายคนหนึ่งใช่ไหม ไม่ใช่แบบที่ปลื้มศิลปิน”
“ มินโฮ ฉัน...” ฉันนิ่งไปกว่าเดิม เหมือนโดนจี้จุด มันใช่! ฉันไม่ได้รักพี่อนยูแบบที่แฟนคลับรักเค้า แต่ฉันรักพี่อนยูเหมือนที่พี่มีโซรักพี่อนยู
“ เอาล่ะ เพลงจบแล้ว เราควรจะโค้งขอบคุณและเดินกลับโต๊ะนะ” มินโฮยิ้ม ฉันยืนนิ่งก่อนจะทำตามที่มินโฮบอก
“ นูนาเต้นรำเก่งจังเลยนะฮะ” ฉันหันไปยิ้มน้อยๆให้น้องก่อนจะจิบน้ำส้มในแก้ว (มินโฮไม่ให้ดื่มไวน์)
“ โซดาดูนิ่งๆนะ เป็นอะไรรึป่าว” พี่จงฮยอนถาม ทำให้มินโฮที่นั่งเงียบๆหันมามองฉัน
“ คงเหนื่อยนน่ะค่ะ” ฉันตอบยิ้มๆ
“ เหนื่อยใจล่ะสิที่เต้นรำกับมินโฮ ฮ่ะๆ คนนี้น่ะเต้นรำเก่งที่สุดในวงแล้วนะ” พี่อนยูพูด ฉันส่งยิ้มบางๆไปให้
“ งานเลิกแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวอ่ะ” พี่จงฮยอนพูดพลางลูบท้องเบาๆ
“ เดี๋ยวพี่โทร.บอกมีโซให้เตรียมอาหารไว้แล้วกัน” พี่อนยูพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาพี่มีโซ
“ ที่รักครับ วันนี้เตรียมอาหารเย็นให้หน่อยนะ เดี๋ยวงานเลิกจะกลับไปกิน..อื้ม เอาสาวๆมาด้วยนะ จ้าๆ ไม่ได้ดื่มสักหน่อย เข้าใจแล้วครับที่รัก...”
ฟุ่บ!
“ ยัยบ้า ทำอะไรของเธอเนี่ย” มินโฮรีบเข้ามาคว้าแก้วน้ำส้มในมือฉันทันก่อนที่มันจะร่วงลงพื้นแตกกระจาย
“ โทษทีๆ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางห้องน้ำของหอประชุม แค่อยากอยู่เงียบๆคิดอะไรคนเดียวน่ะ ตั้งแต่รอยยิ้มบนเวทีของมินโฮ สิ่งที่เค้าถามตอนเต้นรำ เฮ้อ~ ฉันกำลังเป็นอะไรเนี่ย ไม่น่าแสดงความอ่อนแอออกไปแบบนั้นเลย
ปึง!
“ เธอใช่ไหมโซดา นักศึกษาแลกเปลี่ยนน่ะ” ผู้หญิงในชุดเดรสสีแดงสดเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนของเธออีกสองคน
“ อืม ทำไมเหรอ”
เพี๊ยะ!
เฮ้ย! ตบกันง่ายๆแบบนี้เลย อะไรกันเนี่ย!!?
“ ฉันไปทำอะไรให้เธอมิทราบ ถึงได้มาตบหน้าฉัน ปล่อยนะ!” ฉันพยายามดิ้นแต่แม่สองคนนี้แรงเยอะปานกระทิง ตัวก็เท่าๆกันทำไมแรงเยอะนักวะ
“ เธอ! กล้าดียังไงถึงไปเต้นรำกับมินโฮของฉัน!!” มินโฮของฉัน?
“ เค้ามาชวนฉันเต้นรำ ฉันไม่ได้ออกไปเต้นรำกับเค้าสักหน่อย”
“ แพศยา!” อ้าว ด่าฉันอีก ยัยบ้านี่!
“ ฉันบอกความจริงก็หาว่าฉันโกหก ถามจริงเหอะ เธอต้องการอะไรจากฉัน”
“ หึ! ก็แค่อยากสั่งสอนที่เธอทำตัวเกินหน้าเกินตาฉันไงล่ะ จัดการ” อ้าวเวร นี่ฉันกำลังจะโดนรุมใช่ไหมเนี่ย คิดผิดรึป่าววะที่เข้ามาเรียนที่เดียวกับมินโฮเนี่ย
“ หยุดนะ! ถ้าพวกเธอแตะต้องโซดาแม้แต่ปลายเล็บ ฉันไม่รับประกันนะว่าพวกเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง” พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยฉันแล้ว มินโฮยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องน้ำ เค้าประกาศลั่นแล้วเดินเข้ามาดึงฉันออกไปจากแม่กระทิงสองคนนี้ได้อย่างง่ายดาย
“ ฉันขอสั่ง พวกเธอห้ามยุ่งกับโซดา เพราะเธอคือคนของฉัน!” มินโฮสั่งเสียงกร้าวแล้วลากฉันออกมา บ้าเอ๊ย! ฉันยังไม่ได้เอาคืนเรื่องที่ยัยนั่นตบฉันเลยนะ
“ มากันแล้วเหรอ งานเลิกแล้วล่ะ” ซังอาที่ยืนอยู่หน้างานเดินเข้ามาหาฉัน นี่ฉันเข้าไปในนั้นนานจนงานเลิกเลยเหรอ
“ ฉันจะกลับแล้ว” มินโฮลากฉันออกมาและพบว่าพอร์ชของเค้ามาจอดอยู่หน้างานแล้ว เฮ้ๆ แล้วคนอื่นล่ะ
“ แล้วคนอื่นๆล่ะ นายไม่กลับพร้อมพวกเขาเหรอ?”
“ ถ้าคนอื่นที่เธอพูดหมายถึงอนยูฮยองล่ะก็ พวกเค้ากลับกันไปนานแล้ว กลับบ้าน!”
“ เหวอๆ ชเวมินโฮ ฉันเจ็บนะ ปล่อยฉัน!” ฉันโดนลากลงมาจากบันไดหน้างาน เฮ้ยๆ ฉันใส่ส้นสูงอยู่นะ ส้นสูงนะยะ!
“ เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ยฮะ!” ฉันสะบัดมือจนหลุดแล้วเอ่ยถามมินโฮเสียงดัง
“ ฉันโมโห! ขึ้นรถ!” ให้ตายเถอะ ฉันไม่เคยเจอมินโฮในเวอร์ชั่นวีนแตกแบบนี้เลย อะไรของมันวะ งง!
“ ไม่!! จนกว่านายจะยอมบอกฉันว่านายโมโหอะไร โมโหฉันงั้นเหรอ?”
“ ป่าว ฉันโมโหตัวเอง ขึ้นรถเถอะ” มินโฮเปิดประตูแล้วยัดฉันเข้าไป บ้าเอ๊ย!
“ นายโมโหตัวเองเรื่องอะไร” ฉันถาม มินโฮไม่ตอบฉันแล้วออกรถ
“ ฉันถามไม่ได้ยินรึไง”
“ ฉัน..”
“ ฉันอะไร”
“ ฉันโมโหตัวเองที่ดูแลเธอไม่ได้ โมโหที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัว โมโหมากๆๆๆ”
“ มินโฮ....”
“ เธอก็รู้ว่าฉันจะโมโหตัวเองเมื่อทำหน้าที่ของตัวเองได้ไม่ดี”
“ ก็รู้ แต่เรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุ นายไม่ได้ผิด”
“ ฉันผิด!”
“ มันเป็นอุบัติเหตุ มินโฮ นายเลิกโทษตัวเองได้แล้ว”
“ ฉันผิด ฉันผิดที่ดูแลเธอได้ไม่ดีพอ..เธอเลยต้องเจ็บตัวเพราะฉัน ฉันขอโทษนะ ขอโทษนะโซดา”
“ ขอบคุณนะ”
“ ...?”
“ ขอบคุณที่คอยดูแลฉัน พวกนั้นคงไม่กล้าแล้วล่ะ”
“ ฉันชักจะใจไม่ดีแล้วสิ”
“ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย นายอ่ะคิดมาก”
“ คิดมากสิ เฮ้อ~”
“ ไปหาอะไรกินกันไหม”
“ พี่อนยูบอกว่า..เอ่อ..งั้นไปกินร้านอาหารแถวนี้ดีกว่าเนอะ มีร้านสปาเก็ตตี้ร้านนึง อร่อยมากเลย”
“ ไปหอพักนายก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก” ฉันยิ้ม แม้ในใจจะอยากร้องไห้ก็ตาม
“ ไม่เอาอ่ะ เธอไปเดี๋ยวจานแตกที่หอพักแตกอีก อีกอย่างฉันก็ขี้เกียจไปดูพวกนั้นมันสวีทกัน”
“ อิจฉาพวกนั้นก็บอกมาเถอะ”
“ เออดิ มันน่าอิจฉาไหมเล่า อย่าให้มีมั่งนะ ชิๆ”
“ ฮ่ะๆ เหมือนเด็กเลยอ่ะชเวมินโฮ” มินโฮยู่หน้าแล้วเลี้ยวรถเข้าไปจอดในร้านสปาเก็ตตี้ที่เค้าบอก ร้านนี้ตกแต่งออกไปจากตะวันตก อืม สวยดีนะ หรูหราแบบสบายๆ
“ ผมเอาสปาเก็ตตี้ครีมซอสฮะ แล้วก็น้ำมะนาว”
“ ของฉันเป็นสปาเก็ตตี้กุ้งอบ ส่วนเครื่องดื่ม..น้ำส้มแล้วกันค่ะ” พนักงานจดรายการอาหารก่อนจะรับเมนูแล้วเดินกลับไป
“ ฉันอยากดื่มไวน์” ฉันพูด ก็คนมันอยากจริงๆนี่นา
“ ไม่เอาอ่ะ เธอดื่มเยอะมันไม่ดีนะ ไว้โอกาสหน้าเถอะ”
“ ยังจะมีโอกาสหน้าอีกเหรอ”
“ ฮ่ะๆ ไม่รู้สิ อ่า งานคริสต์มาสไง”
“ มันเพิ่งจะผ่านมาเหอะ”
“ ก็รอปีนี้ไง อีกไม่นานหรอก”
“ ตั้งหลายเดือนอ่ะ”
“ เอาน้ำองุ่นไปก่อนได้ไหม คีย์มันซื้อมาเต็มตู้เลย ฉันดื่มทุกวันจนเอียนแล้วเนี่ย”
“ โหวว~! นายอ่ะ”
“ เลิกทำหน้าเหมือนถูกขัดใจจะได้ไหม”
“ ก็นายขัดใจฉันอ่ะ”
“ ฉันไม่อยากให้เธอดื่ม ถ้าไม่จำเป็นนะ เป็นผู้หญิงมันไม่เหมาะ”
“ เชอะ!”
ความคิดเห็น