คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 34 : ผีคิบอม
//...หอพัก SMTOWN...//
“ มินโฮๆ ถึงหอพักแล้ว” ฉันเลี้ยวรถเข้ามาจอดในชั้นจีของหอพัก ลุงยามองฉันงงๆแต่ก็ยิ้มให้ อืม.. แปลกดีนะ
“ ..........”
“ ตื่นได้แล้วชเวมินโฮ ไม่งั้นฉันจะปล่อยให้นายนอนในรถนี่นะ”
“ ..........”
“ นับถึงสาม ถ้านายไม่ตื่นฉันจะปล่อยนายไว้ที่นี่แหละ”
“ ..........”
“ หนึ่ง”
“ ...(บิดตัวเอียงไปด้านซ้าย)...”
“ สอง”
“ ...(นอนนิ่งไม่รู้สึก)...”
“ สาม”
ปัง!
ฉันปิดประตูรถเสียงดังแล้วเดินมาที่ลิฟต์เพื่อไปที่ชั้นของชายนี่ แต่ยังไม่ทันที่ลิฟต์จะมาถึงฉันก็เดินกลับไปที่รถ แล้วเปิดประตู มินโฮยังคงนอนนิ่ง หลับลึกไปไหม?
“ ชเวมินโฮ ตื่นได้แล้วนะ ถึงหอพักของนายแล้ว” ฉันเอาหูฟังออกแล้วพูดเสียงดัง ฉันชักจะง่วงแล้วนะ
“ มินโฮ!”
“ เธอเสียงดังมากรู้ตัวรึป่าว” มินโฮลืมตาขึ้นมาแต่โดยดีแล้วบิดขี้เกียจ
“ หลับสบายไหม?”
“ ก็ดี แต่ปวดหลังไปหน่อย”
“ ตามขึ้นไปข้างบนแล้วกัน ฉันง่วงแล้ว”
“ คืนนี้ฉันนอนห้องตัวเองนะ” ฉันหยุดเท้าทันทีแล้วหันไปมองหน้าคนที่กำลังปิดประตูรถแล้วเดินตามมา
“ นายว่าไงนะ?!”
“ คืนนี้ฉันจะนอนที่ห้อง”
“ แล้วฉันล่ะ?”
“ ก็นอนห้องฉันนั่นแหละ”
“ ไม่เอา!”
“ งั้นก็ไปนอนบ้าน”
“ ได้” ฉันรับคำแล้วเดินต่อ แต่มินโฮกลับรั้งแขนไว้ ตกลงหมอนี่มันจะเอายังไงกับฉันกันแน่วะเนี่ย
“ อะไร ก็จะกลับไปนอนบ้านไง”
“ ไม่ให้ไป!”
“ อะไรของนายเนี่ยมินโฮ เมาแล้วนะ”
“ ไม่ได้เมาสักหน่อย”
“ เอางี้ เดี๋ยวฉันจะไปนอนอีกห้องนึงแล้วกัน”
“ ไม่ได้”
“ แล้วจะเอายังไง”
“ นอนห้องฉัน...กับฉัน”
“ เออก็ได้ ง่วง!!” ฉันสะบัดมือแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์ เรื่องมากจริงโว้ย คนยิ่งง่วงๆอยู่
.
.
คืนนั้นเอง...//
“ ฉันจะไปเอาชาร้อนๆมาให้ เผื่อว่าอาการเมาค้างของนายจะดีขึ้น”
“ บอกว่าไม่ได้เมาไง ฉันไม่เป็นไร” ฉันเถียงเรื่องเมาไม่เมากับมินโฮมาตั้งแต่อินชอน ยันตอนนี้คือห้องนอนของเขา ฉันจะได้นอนห้องเดียวกับมินโฮแหละ นอนห้องเดียวกับไอดอลชื่อดังของเกาหลีเลยนะ โหย~ ดีใจตายเลย เฮอะ!
“ ถึงงั้นนายก็ควรจะดื่ม รอแป๊บนึง” ฉันเดินออกมาจากห้องแล้วพบว่าทางเดินด้านนอนเปิดแค่ไฟสลัวๆพอให้เห็นทาง นี่กี่โมงแล้วล่ะ คงเกือบเที่ยงคืนแล้วมั้ง กว่าจะถึงโซลก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ทะเลาะกับมินโฮเรื่องห้องนอนอีก ไหนจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นานพอควรเลยล่ะ
ฉันเดินเข้ามาในครัวแล้วเปิดไฟ ทุกคนคงนอนกันหมดแล้ว วันนี้นอนกันเร็วจัง ปกติตีสามโน่นแหละ อืม...ฉันควรจะแวะไปบอกฝันดีที่ห้องนอนรวมไหมนะ ไม่ดีกว่า รบกวนเวลานอนพวกนั้นเปล่าๆ ว่าแล้วก็เดินมาหยิบแก้วสีฟ้าของมินโฮมาเติมน้ำร้อน (กาน้ำไฟฟ้าจะเสียบปลั๊กไว้ทั้งคืน เพราะวงนี้มันพวกดื่มน้ำเยอะน่ะ) ใส่ผงชาแล้วคนให้เข้ากัน แค่นี้ก็เรียบร้อย ฉันรีบปิดไฟแล้วเดินออกมาจากห้องครัวมาที่ห้องของมินโฮเตรียมจะยกมือเคาะตามมารยาทแต่...
จึกๆ
“ หือ?...OoO!!”
“ ^___^”
“ กรี๊ดดดดดดด~!!!” ฉันรีบเปิดเข้าไปในห้องแล้ววางแก้วชาลงบนโต๊ะเสียงดังตึง มะ..เมื่อกี้ มันผีใช่ไหม ผีแน่ๆ หน้าขาวๆแบบนั้นผีชัวร์เลย ได้ยินว่าหอพักนี้มีผีด้วยนี่ อ๊ากก~! เจอดีแล้วไงฉัน
“ กรี๊ดเสียงดังลั่นหอแบบนั้นจะปลุกคนอื่นให้ตื่นรึไง”
“ มินโฮ ผีอ่ะ!” ฉันรีบไปนั่งที่โซฟาข้างมินโฮแล้วกอดแขนเค้าไว้แน่น ฉันยิ่งจิตอ่อนอยู่นะ ฮือ~ ฉันไม่ได้มาทำมิดีมิร้ายที่นี่ซะหน่อย ทำไมต้องมาหลอกกันด้วยเล่า T^T
“ ผีอะไร ไม่มีหรอก”
“ มีสิ ก็ตอนที่ฉันจะเข้ามาในห้องน่ะ ฉันเจอผี”
“ ไหนลองบอกสิว่าหน้าตาผีมันเป็นยังไง”
“ ก็หน้าขาวๆ ตาโตๆ แถมมันยังยิ้มให้ฉันด้วย”
“ งั้นเดินไปดูกัน”
“ ไม่ไป!”
“ ไปเถอะน่า บางทีอาจจะไม่ใช่ผีอย่างที่เธอว่าก็ได้นะ”
“ ฉันกลัว”
“ มีฉันอยู่ เธอจะกลัวอะไร” มินโฮแกะมือฉันที่กอดแขนของเขาออกแล้วจับไว้
“ ไม่ไปได้ไหม”
“ ไปเถอะ” มินโฮจูงฉันมาที่ประตูห้องก่อนจะค่อยๆเปิดประตู ฉันได้แต่เอาหน้าซุกไหล่มินโฮ ก็คนมันกลัวนี่
“ นี่น่ะเหรอ ผีที่เธอบอก”
“ ไม่รู้ กลัว~!”
“ เงยหน้ามองดีๆสิ ไม่ใช่ผีซะหน่อย”
“ ไม่เอา”
“ โซดา...”
“ ไม่ๆๆ”
“ คิมมินจี เธอดูก่อนสิ” ฉันเงยหน้าแต่โดยดี แต่ก็ยังคงหลับตาไว้
“ ลืมตาด้วย”
“ ^_____^”
“ กรี๊ดดดดด~!!!”
“ โอ๊ย~! เลิกกรี๊ดสักทีได้ไหม นี่ไม่ใช่ผีแต่เป็นคิบอมต่างหากเล่า มองดีๆสิยัยเบ๊อะ!”
“ เอ๋??” ฉันหันไปมองหน้าผีอีกครั้งและพบว่าคือคิบอมจริงๆ ด้วยความหมั่นไส้เลยฟาดมือไปที่แขนนั่นทีนึง
“ มาตีฉันทำไมเนี่ย เจ็บนะ!” ผีคิบอมโวยลั่นพลางลูบแขนตัวเองปอยๆ
“ ใครใช้ให้นายมาสะกิดหลังฉันเล่า! แถมยังมาร์กหน้าซะขาวแบบนั้นอีก”
“ ฉันผิดเหรอ? ก็ฉันได้ยินเสียงคนเดินเลยออกมาดู นึกว่าเป็นโจร”
“ ไอ้บ้า! นายเห็นฉันเป็นคนร้ายรึไง นายใจร้ายที่สุดเลยนะคีย์”
“ ใจร้ายยังไงวะ ไปนอนดีกว่า เชอะ!”
“ เชอะ!” ฉันเชอะใส่คีย์แล้วเดินกลับเข้ามา มินคีย์คุยอะไรกันนิดหน่อยก่อนที่ประตูห้องนอนจะปิดลง
“ เธอนี่มันกระต่ายตื่นตูมจริงๆ” มินโฮพูดยิ้มๆแล้วยกแก้วชาขึ้นจิบ
“ ก็เพราะฉันไปเอาชามาให้นายไม่ใช่รึไงถึงได้เจอผีคิบอมน่ะ”
“ แล้วฉันบอกเธอรึป่าวว่าไม่ต้อง”
“ บอก”
“ เธอไม่ฟังฉันเองนะ”
“ ก็ฉันห่วงนายนี่ เกิดนายตื่นมาปวดหัวแล้วไปเรียนไม่ไหว จะทำยังไง”
“ ห่วง?”
“ เอ่อ..ก็แค่กลัวไม่มีคนดูแลเท่านั้นแหละ นอนแล้ว!” ฉันรีบกระโดดขึ้นเตียงแล้วมุดตัวลงไปในผ้าห่มสีฟ้า(ของมินโฮ)ทันที หน้าอายชะมัด
“ ฉันจะนอนบนเตียง เขยิบไปหน่อยได้ไหม” มินโฮเดินไปปิดไฟ(ฉันได้ยินเสียง) แล้วเดินมาที่เตียงพร้อมกับบอกเสียงนิ่งๆ
“ ...”
“ ถ้าไม่เขยิบไป ฉันกอดเธอนะ” ฉันเขยิบออกมาแล้วดึงหมอนข้างมากั้นไว้
“ ห้ามข้ามเขตมาทำอะไรฉันนะ”
“ บอกตัวเธอเองเถอะ”
“ นี่นาย..!”
“ ฉันเหนื่อย อยากพักมาก แบ่งผ้าห่มมาด้วย” มินโฮพูดแล้วล้มตัวลงนอน พลางดึงผ้าห่มจากฉันไป แมนมากเลยนะนาย
“ ขอบคุณที่วันนี้ดีกับฉันนะ ฝันดี” มินโฮพูดก่อนจะเงียบไป ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอ คงหลับไปจริงๆแล้วนั่นแหละ ฉันนอนบ้างดีกว่า
++ อัพเพิ่มอีก 2 ตอน อิอิ อ่านคอมเม้นท์แล้วปลื้มจัง เอ้อ~!..รีดเดอร์คนไหนเรียนพิเศษแถวบางกะปิบ้างอ่ะ งื้อออ~ ไม่มีเพื่อนไปเรียน ฮ่ะๆๆ (คึๆๆ : ชายนี่) ดูเถอะดู เดี๋ยวจะลบนิยายออกให้ดับให้หมดเลย (ทำได้เหรอ? : ชายนี่) เออๆ ไม่ได้ๆ อ่า..อ่านของมินโฮแล้วอย่าลืมอ่านให้ครบทุกคนนะ เดี๋ยวพระเอก-นางเอกเค้าจะน้อยใจ คิคิ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะค่ะ ^^ ++
++ ออนนี่~~ คิดถึงสุดๆเลย โมว่าจะกลับไปอยู่บ้านแล้วอ่ะ มันยังไงๆไม่รู้สิ ตอนที่ออนนี่ออนได้ โมก็กำลังเรียนเลย งื้อๆๆ คิดถึงๆ ออนนี่ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ ^^ ++
ความคิดเห็น