คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : ตอนที่ 40 : ผิดหวัง
~ซารังแฮโย คือแดมานอึล จอฮานึลมันคึม จองมัลคือแดนึนแนกา ซานึนอียูอึนกอลโย
คือแดรึลอาจูมานนี คือแดลมีชิโทรก อานาจูโกชิพพอ อาจิกมันนีปารึนกาจโย คือรอนกาจโย~ (One-SHINee)
“ ว่าไง”
“ (อยู่ไหนน่ะ เสียงดังจัง)”
“ อยู่กับคีย์ นายมีอะไรรึป่าวมินโฮ”
“ (อยู่ซูเปอร์มาร์เก็ตกันเหรอ?)”
“ อื้อ จะเอาอะไรไหม”
“ (เอาชาเขียว บอกออมม่าด้วยว่าหมดแล้ว แล้วก็ช็อกโกแลของมักเน่ด้วยนะ อ้อๆ นมด้วย)”
“ นายคุยกับคีย์เองไหม”
“ (ไม่ล่ะ เดี๋ยวจะเข้ารายการแล้ว แค่จะโทร.มาถามว่าสีแดงกับสีเขียว เธอชอบสีไหนกว่ากัน)”
“ ถามทำไม”
“ (บอกมาเหอะน่า)”
“ สีแดง”
“ (อืม งั้นแค่นี้นะ)” อะไรของเค้ากันนะ โทร.มาเพื่อถามว่าฉันชอบสีอะไรงั้นเหรอ? ตลกแระ
“ มินโฮเหรอ?”
“ อือ หมอนี่ประสาทกลับแน่ๆ”
“ ทำไมอ่ะ”
“ มินโฮโทร.มาถามว่าฉันชอบสีอะไรมากกว่ากันระหว่างสีแดงกับสีเขียว ถามทำไมก็ไม่รู้”
“ มันคงมีเหตุผลของมันแหละ”
“ มินโฮบอกว่าให้ซื้อชาเขียว ช็อกโกแลตแล้วก็นมด้วย”
“ อืมๆ กำลังจะเดินไปซื้อนี่แหละ เธอจะเอาขนมอะไรอีกไหม”
“ ไม่ล่ะ ฉันยังไม่อยากกินตอนนี้”
“ ฮ่ะๆ ไปเลือกนมกันเถอะ” ฉันกับคีย์เดินมาที่แผนกขายพวกเครื่องดื่มกับนม อืม เยอะดีแท้
“ เอานมรสกล้วยไปเยอะๆก็ได้ ฉันชอบ”
“ จริงดิ มินโฮก็ชอบ”
“ ฉันจะแย่งเค้าก็ตอนที่มาอยู่นี่แหละ ฮ่ะๆ”
“ ฮ่ะๆ ได้ข่าวว่าเธอลงแข่งว่ายน้ำด้วยใช่ไหม”
“ ช่ายๆ อีกสองวันจะถึงวันแข่งรอบชิงฯแล้วล่ะ ฉันกังวลจัง”
“ ไม่ต้องกังวลหรอก แค่พยายามให้เต็มที่ก็พอ”
“ ทำให้ดีที่สุดแล้วมันจะออกมาดีที่สุดใช่ไหม”
“ ถูกต้อง!”
“ ฮ่ะๆ ฉันก็คิดว่างั้นนะ” ฉันซื้อของกับคีย์อยู่อีกพักใหญ่ก่อนจะกลับมาช่วยกันจัดของที่หอพัก
“ ของห้องมินโฮน่ะ อยู่ในถุงนี้หมดแล้ว”
“ ฉันจะเอาไปวางไว้ที่ห้องแล้วกันนะ” ฉันเดินถือถุง(ใบใหญ่)เข้ามาในห้องมินโฮแล้วก็ต้องสะดุดตากับกล่องสีเงินที่วางอยู่บนเตียง อะไรกันนะ
‘เป็นของขวัญสำหรับนักกีฬาคนเก่ง เอาไว้ใช้คู่กันตอนหน้าหนาวนะ...มินโฮ’
ฉันเปิดกล่องดูและพบว่ามันคือผ้าพันคอสีแดงผืนไม่ใหญ่มาก แต่ดูแล้วคงอุ่นน่าดูเลย แต่เอ๊ะ! สีแดง..
‘ (...แค่จะโทร.มาถามว่าสีแดงกับสีเขียว เธอชอบสีไหนกว่ากัน)’
ที่ถามเพราะจะซื้อผ้าพันคอมาให้อย่างนั้นเหรอ ยังไงก็ขอบคุณนะชเวมินโฮ ^^
วันแข่งขันว่ายน้ำรอบชิงชนะเลิศ สระว่ายนน้ำมหาวิทยาลัยคอนกุก
“ พยายามเข้านะ ฉันจะรอดู” ผมบอกโซดาระหว่างรอการแข่ง วันนี้ผมมีแข่งบาสนัดพิเศษแต่โชคดีที่ยิมกับสระว่ายน้ำไม่ได้ไกลกันมาก พอแข่งเสร็จผมเลยมาดูโซดาได้
“ ฉันจะพยายามเต็มที่ คอยดูนะมินโฮ ฉันต้องชนะโบฮยอนให้ได้”
“ เธอทำได้แน่” ผมเดินไปนั่งที่ที่นั่งข้างสนาม โซดาเดินไปประจำที่แล้ว อยู่ๆผมก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี เหมือนกับว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับโซดา ขอร้องล่ะ อย่าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับเธอเลย
“ พร้อม...เริ่ม!!” นักกีฬาปล่อยตัวแล้ว และโซดาก็นำไปเป็นที่หนึ่ง ผมดีใจกับผลงานของเธอมาก ผมว่างานนี้โซดาชนะแน่ ผมเห็นว่าเธอกำลังกลับตัวเตรียมเข้าฝั่งเพื่อคว้าชัยชนะแต่อยู่ๆ โซดาก็จมลงไปในน้ำ ไม่นะ!
ตูม!
ผมโดดลงไปโดยไม่ได้ฟังเสียงห้ามของซึงโจที่มาดูการแข่งด้วย เกิดอะไรขึ้นกับโซดา ทั้งที่ว่ายนำมาแล้วทำไมถึงได้จมลงไป ผมคว้าร่างเล็กแล้วว่ายให้โผล่พ้นน้ำ โซดาสำลักน้ำเล็กน้อยแต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง
“ ซึงโจ มาช่วยกันหน่อย”
“ ทำไมถึงได้จมลงไปได้วะ”
“ ไม่รู้” ซึงโจรับโซดาขึ้นไป พอขึ้นไปบนขอบสระได้หน่วยพยาบาลก็วิ่งเข้ามาหาโซดาแล้วรีบปฐมพยาบาลเธอ
“ เป็นอะไร ทำไมอยู่ๆถึงจมลงไป”
“ มินโฮ อยู่ดีๆฉันก็ปวดขา ปวดมากๆ” โซดาบอกผมเสียงสั่น พลางจับที่ต้นขาตัวเอง
“ ทำไมล่ะ”
“ ฉันไม่รู้ รู้แค่มันปวด”
“ ไปนั่งพักตรงนั้นเถอะ” หน่วยพยาบาลพาโซดามานั่งพักที่เก้าอี้แถวนั้น หรือว่าจะเป็นตะคริว
“ เป็นตะคริวรึป่าวโซดา” ผมถามย้ำแต่เธอส่ายหน้า
“ ก่อนลงแข่งเธอกินอะไรไปบ้าง”
“ ดื่มแค่น้ำเอง” ผมรีบเดินไปดูขวดน้ำของเธอทันที มันมีอะไรอยู่ในนี้นะ
“ ขอโทษนะครับ ช่วยตรวจสอบให้ทีว่ามีอะไรปนเปื้อนอยู่ในนี้รึป่าว”
“ มีอะไรเหรอมินโฮ” โซดาถามผม ตอนที่ผมส่งขวดน้ำของเธอให้กับเจ้าหน้าที่
“ ฉันสงสัยว่ามีคนเล่นไม่ซื่อ”
“ ....”
“ ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
“ มินโฮ...ฉันแพ้แล้ว” โซดาก้มหน้าลงแล้วพูดเสียงเบา
“ ไม่ได้แพ้ซะหน่อย เธอชนะนะโซดา”
“ จะชนะได้ยังไง ฉันแพ้แล้วมินโฮ ฉันขอโทษ”
“ อย่าร้องไห้เลย เธอชนะตัวเธอเองได้แล้วไง แบบนี้ยังเรียกว่าแพ้อยู่อีกเหรอ”
“ มินโฮ...”
“ ไม่ร้องนะมินจี” ผมนั่งลงตรงหน้าแล้วเช็ดน้ำตาให้เธอ โซดาคงจะผิดหวังมากถึงขนาดร้องไห้ออกมา ผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้เลย
“ ฉันมันผิดเองแหละ ฉันพยายามไม่พอ ฉันมันแย่”
“ เลิกโทษตัวเองสักที แค่เธอปลอดภัยฉันก็ดีใจแล้ว”
“ ...”
“ ถ้าเลือกระหว่างชัยชนะกับการที่เธอปลอดภัย ฉันเลือกอย่างหลังดีกว่า ปีหน้ากีฬามหา’ลัยก็จัด เธอไปคว้าแชมป์ปีหน้าก็ได้”
“ แต่ฉัน...”
“ ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันดีใจที่เห็นเธอปลอดภัย เธอพยายามเต็มที่แล้ว ไม่มีอะไรน่าเสียใจเลยสักนิดโซดา”
“ ....”
“ ขาเป็นไงบ้าง หายปวดรึยัง”
“ กินยาไปเมื่อกี้คงน่าจะดีขึ้นแล้ว”
“ งั้นถ้าหายแล้วเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ ฉันจะไปดูทางนั้นหน่อย ซังอาฝากโซดาด้วยนะ”
“ อืม นายไปเถอะ” ผมพยักหน้าแล้วเดินมาหาซึงโจที่คุยอยู่กับเจ้าหน้าที่
“ เป็นไงบ้างซึงโจ ได้เรื่องอะไรไหม”
“ เรื่องใหญ่เลยว่ะ ในน้ำมีสารปนเปื้อนจริงๆ”
“ สารอะไร”
“ เป็นเหมือนยาที่กระตุ้นกล้ามเนื้อ แต่มันใส่ในปริมาณที่มากเลยทำให้โซดาปวดขา เธอไม่ตายก็ดีเท่าไรแล้วมินโฮ”
“ ถึงกับตายเลยเหรอ”
“ เออดิ ปริมาณที่ผสมมันมากเกินกว่าที่ใช้กันทั่วไป ฉันว่างานนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะ คนทำกะจะให้โซดาถึงตายเลย”
“ ฉันว่าฉันรู้ว่าใครทำ”
“ ถ้านายคิดเหมือนฉันก็ตามมา” ผมเดินตามซึงโจไปอีกที่ ผมเห็นโบฮยอนกำลังเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด สีหน้าไม่ได้มีความสำนึกอะไรอยู่เลย
“ โบฮยอน เป็นเธอใช่ไหม”
“ อะไร ฉันทำอะไร”
“ เรื่องน้ำดื่มของโซดาไง เธอเป็นคนผสมยานั่นลงไปใช่ไหม”
“ ฉันไม่ได้ทำ”
“ โกหก”
“ นายจะมาปรักปรำฉันไม่ได้นะ นายมีหลักฐานรึไง”
“ ถึงตอนนี้ไม่มี แต่อีกไม่นานฉันจะต้องหาหลักฐานมาจับเธอให้ได้”
“ มันจะมากไปแล้วนะมินโฮ”
“ ทำไมต้องร้อนรน ไหนบอกไม่ได้ทำ” ซึงโจพูดขัดขึ้นมา
“ ร้อนรนยังไง”
“ ก็เธอถือกระเป๋ามือสั่น แถมตัวก็สั่นแบบนั้น จะให้ฉันคิดว่าเธอหนาวรึไงกัน”
“ ก็ใช่น่ะสิ หลีกไป” โบฮยอนเดินแทรกกลางระหว่างผมกับซึงโจ ผมมั่นใจ มั่นใจว่าจะต้องเป็นโบฮยอนที่ทำแบบนี้ ผลักโซดาตกน้ำได้ เรื่องนี้มันก็คงไม่ยากสำหรับโบฮยอนหรอก
++ วู้ๆๆ ตอนที่ 40 แล้วอ่ะ ฮ่ะๆๆ ตอนนี้ไรเตอร์กำลังมึนค่ะ เริ่มงงกับฟิคภาคพิเศษตัวเอง 55 ขอเรียนก่อนนะ คือมันเริ่มอึน มึน และค้าง มากๆๆๆ 55 ไรเตอร์แลดูอาการหนัก เม้นท์กันเยอะๆนะค่ะ ขอบคุณค่า ^^ ++
ความคิดเห็น