คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่ 44 : ไม่รู้จัก
“ ก็โซดาไง ฉันอยากได้เธอมาเป็นสะใภ้คนเล็ก”
“ ฉันไม่อนุญาต!”
“ อะไรกันวะ หวงลูกสาวจริงๆ”
“ แกไม่มีลูกสาวแบบฉัน แกจะไปรู้อะไร”
“ เออ! ฉันมันไม่มีลูกสาว เลิกตอกย้ำฉันสักทีได้ไหมวะ” พ่อเข้าไปตบไหล่อาชินโจ พ่อของโซดาเบาๆ ผมนั่งลงข้างซอฮยอนแล้วยกมือขึ้นปิดหน้า เครียดจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
“ ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องเถอะค่ะ ฉันไม่เอาไปบอกใครหรอก”
“ เด็กบ้า เวลาแบบนี้ยังจะพูดเล่นอีก”
“ ก็แค่อยากเห็นพี่ยิ้มบ้าง อ๊ะ! พี่อนยูออกมาแล้ว” ผมเงยหน้ามองพี่อนยูที่เดินทำหน้าจะร้องไห้ก็ไม่ปานออกมาจากห้องฉุกเฉิน ซอฮยอนลุกให้พี่อนยูได้นั่งข้างผมแล้วเธอก็นั่งถัดไปอีกที่นึง
“ เจ็บเป็นบ้า”
“ ขอบคุณนะครับอนยูฮยอง”
“ ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก”
“ สบายเหรอ? ผมว่าฮยองจะแย่เอานะ พักผ่อนพอรึป่าว”
“ พอดิ พี่นอนกลางวันไปตั้งเยอะ”
“ ผมจะฟ้องพี่มีโซ”
“ เดี๋ยวเอาเลือดคืนซะเลยนิ”
“ ไหนญาติของคนไข้ครับ” คุณหมอเดินออกมาอีกครั้ง ผมยืนขึ้นอย่างมีความหวัง
“ ผมครับ” พ่อของโซดารีบเข้าไปหาคุณหมอทันที
“ คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่จากการที่ถูกรถชนอย่างแรง สมองอาจได้รับความกระทบกระเทือน คนไข้อาจความจำเสื่อม แต่ไม่ต้องกังวลครับ แค่มีอะไรมากระตุ้นให้เธอนึก เธอก็จะจำเรื่องทั้งหมดได้เอง”
“ ลูกสาวผมไม่เป็นอะไรแน่แล้วนะครับหมอ”
“ ครับ หมอจะย้ายคนไข้ไปห้องพักธรรมดาคืนนี้ ขอตัวก่อนนะครับ” คุณหมอยิ้มให้แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน โล่งอกไปที โซดาปลอดภัย
“ โซดาปลอดภัยแล้วพี่อนยู โซดาไม่เป็นอะไรแล้ว” ผมกอดพี่อนยูแน่น พี่อนยูลูบหลังผมเบาๆแล้วพยักหน้า
“ คุณมินโฮ ผมไม่อนุญาตให้คุณมาเยี่ยมลูกสาวของผม และขอล่ะ อย่ามาเจอมินจีอีก”
“ ทำไมล่ะครับ”
“ ออกห่างเธอให้มากที่สุดเท่าที่คุณจะทำได้ ถ้าอยากให้มินจีปลอดภัย”
“ .....” ผมเงียบไปพักนึงก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พ่อของโซดากล่าวลาพ่อของผมนิดหน่อยแล้วเดินจากไปพร้อมกับน้าโซอึน
“ ไม่ต้องเศร้าไป พ่อจะช่วยลูกเอง”
“ จะไม่เป็นไรแน่เหรอครับ ถ้าผมไปหาโซดา คุณอาเล่นผมแน่”
“ (ไม่เป็นไรหรอกมินโฮ คุณคิมเค้าจะกลับไปนอนที่บ้านเพื่อไปทำงานในตอนเช้าน่ะ น้าเฝ้าโซดาคนเดียว)”
“ แล้วทำไมน้าโซอึนถึงโทร.หาผมล่ะครับ”
“ (ก็เราอยากเจอโซดาไม่ใช่เหรอ? ไม่อยากเห็นหน้าโซดาเหรอ)”
“ อยากสิครับ”
“ (งั้นเจอกันที่โรงพยาบาลนะ ห้อง 226)”
“ ขอบคุณนะครับ” ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วคว้าเป้ออกจากหอพัก ผมรู้ว่าโซดาฟื้นมาได้สองวันแล้ว และเธอ...จำใครไม่ได้เลย
.
.
//...โรงพยาบาลโซล ห้อง 226…//
“ โซดา” ฉันหันไปมองผู้ชายร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้อง ใครกันนะ? ตั้งแต่ฟื้นมานอกจากคนในครอบครัวแล้วฉันจำใครไม่ได้อีกเลย เฮ้อ~
“ ...??”
“ เป็นยังไงบ้าง” เค้าวางเป้สีดำของไนกี้ลงบนโต๊ะข้างๆเตียงผู้ป่วยของฉัน แล้วเข้ามาจับมือฉัน
“ ปล่อยมือฉันค่ะ”
“ โซดา...”
“ ฉันบอกให้ปล่อย”
“ เธอจำฉันไม่ได้เหรอ?” ฉันมองคนตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว เค้าเป็นใครกัน?
“ ฉันจำไม่ได้ คุณเป็นใครค่ะ”
“ มินโฮไง ชเวมินโฮ”
“ ชเวมินโฮ? เท่าที่จำได้ ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้” มือที่จับอยู่ปล่อยออกอย่างรวดเร็ว เค้าดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มให้ฉัน
“ ตกใจนะ อย่าเล่นแบบนี้สิ ฉันไม่ตลกเลยนะโซดา”
“ ฉันไม่ได้เล่นค่ะ แต่ฉันไม่รู้จักคุณจริงๆ”
“ เธอ..พอจะจำอะไรได้บ้างไหม จำชายนี่ได้ไหม?”
“ ชายนี่?”
“ อื้ม ชายนี่...เธอจำชายนี่ได้ใช่ไหม”
“ ไม่ค่ะ ฉันจำไม่ได้ ชายนี่คืออะไรเหรอค่ะ”
“ แม้แต่ศิลปินที่เธอชอบยังจำไม่ได้เลย ฉันไม่น่าคาดหวังกับมันเลยเนอะ”
“ เป็นอะไรรึป่าวค่ะ ทำไมดูเศร้าๆ”
“ ป่าวหรอก ในเมื่อเธอจำชายนี่ไม่ได้ ตัวฉัน..เธอ....ก็คงจำไม่ได้เหมือนกัน”
“ .....?”
“ งั้นเรามาทำความรู้จักกันใหม่นะครับคุณคิมมินจี”
“ หือ?”
“ ฉันน่ะชื่อชเวมินโฮ เป็นเมมเบอร์ของวงชายนี่ วงที่เธอชอบมากที่สุด”
“ .....”
“ ฉันเป็นคนที่ดูแลเธอตั้งแต่มาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัย จำคอนกุกได้ไหม?”
“ ฉันจำคอนกุกได้ ฉันเคยเรียนที่นั่น” ฉันพยักหน้าแล้วตั้งใจฟังประโยคถัดไปของคนตรงหน้า
“ ฉันช่วยเธอไว้สามครั้งจากการที่เธอโดนผลักตกน้ำ”
‘ มันไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ ตื่นสิ โซดา ฉันบอกให้เธอตื่นไง’
‘ แค่กๆ มะ มินโฮ’
‘ ขอบคุณที่เธอยังปลอดภัย’
“ แล้วฉันก็สอนเธอว่ายน้ำด้วยนะ”
“ สอนฉัน?”
“ อื้ม เธอพยายามมากเลยตอนนั้นน่ะ”
“ คุณต้องการอะไรถึงได้มาเล่าอะไรแบบนี้ให้ฉันฟัง”
“ ฉันแค่อยากให้เธอจำความทรงจำของเราได้บ้าง ฉันรู้สึกแย่ที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องเป็นแบบนี้ โซดา เมื่อไรเธอจะจำฉันได้สักที”
“ .....”
“ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันอึดอัดแค่ไหนที่พูดอะไรไม่ได้เลย”
“ ออกไปจากห้องเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“ โซดา..”
“ ออกไปเถอะค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณจริงๆ” มินโฮจำต้องลุกแล้วเดินออกไปจากห้อง ฉันยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองแน่น อยู่ดีๆก็ปวดหัวขึ้นมา
“ โอ๊ย!”
“ โซดา!” น้าโซอึนที่บอกว่าจะไปซื้อของกลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้งพร้อมกับเดินมาหาฉันที่กุมหัวตัวเอง
“ น้าโซอึนค่ะ โซดาปวดหัวจังเลย”
“ นอนพักก่อนนะโซดา พักก่อนๆ” ฉันเอนตัวนอนลง ปวดหัวจังเลย
“ น้าโซอึนค่ะ เมื่อกี้มีผู้ชายคนนึงมาหาโซดาด้วย”
“ มินโฮเหรอ?”
“ ทำไมน้ารู้ล่ะ เค้าเป็นใครเหรอค่ะ”
“ โซดาจำมินโฮไม่ได้เหรอ?”
“ ไม่ค่ะ โซดาจำไม่ได้ว่ารู้จักผู้ชายคนนี้”
“ ถึงว่าตอนเดินสวนกันที่ลิฟต์มินโฮถึงได้ดูเศร้าๆ”
“ น้ารู้อะไร เล่าให้ฉันฟังเถอะค่ะ นะ”
“ เฮ้อ~ น้าล่ะเครียดจริงๆนะโซดา พ่อของหนูเอาแต่โทษเรื่องที่หนูประสบอุบัติเหตุว่าเป็นความผิดของมินโฮ มินโฮน่ะไม่ได้ผิดอะไรเลย พ่อหนูไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ”
“ เพราะเค้าเหรอค่ะ?”
“ โซดา ฟังน้าให้ดีนะ...”
“ .......”
“ ...มินโฮน่ะ ไม่เคยคิดร้ายกับหนูเลย ในทางกลับกันเค้าเป็นห่วงหนูมาก น้าอยากให้โซดาจำเรื่องของมินโฮได้เร็วๆจัง”
“ เค้าเป็นคนรักของโซดาเหรอค่ะ?”
“ น้าว่าก็ไม่เชิงนะ นอนพักเถอะ จะได้หายป่วยไวๆ” ฉันพยักหน้าแล้วหลับตาลง พยายามข่มตาให้หลับ เฮ้อ~ ทำไมฉันต้องความจำเสื่อมด้วยนะ ฉันน่าจะจำอะไรที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นได้บ้างสิ
ความคิดเห็น