คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ตอนที่ 46 : สมุดเตือนความจำ
หลายวันต่อมา…//
“ ฮยองว่าสมุดเตือนความจำจะช่วยให้โซดาจำพวกเราได้เหรอ” คิบอมถามอนยูฮยองออกไป หลังจากวันนั้นที่พี่อนยูกลับมาจากโรงพยาบาลเค้าก็บอกให้ผมเขียนความทรงจำเกี่ยวกับโซดาลงสมุดเล่มนี้ให้หมด
“ ได้สิ ต้องได้”
“ แล้วถ้าเค้าจำไม่ได้ล่ะ?”
“ คงต้องหาวิธีอื่น”
“ มีแผนสำรองเหรอฮยอง”
“ ไม่มี”
“ โหวว~ ฮยองอ่ะ”
“ ยังไงก็ลองดูก่อนเถอะน่า ไปหาโซดากันเถอะ”
.
.
//...โรงพยาบาลโซล ห้อง 226…//
“ โซดา พวกเรามาแล้ว”
“ วันนี้ดูพวกคุณสดใสกันจังเลยนะค่ะ”
“ แน่สิ นี่ พี่มีอะไรมาให้เราด้วยนะ”
“ อะไรค่ะ” ฉันถามพร้อมกับรับสมุดเล่มหน้าสีน้ำตาลมาถือไว้
“ สมุดเตือนความจำ”
“ สมุดเตือนความจำ?”
“ ใช่แล้วล่ะ ลองเปิดดูสิ” ฉันมองพี่อนยูอย่างสงสัยก่นจะเปิดสมุดเตือนความจำทีละหน้า หน้าแรกเป็นเหมือนประวัติของชายนี่ที่แต่ละคนเขียนเอง(เพราะลายมือไม่เหมือนกันเลย) แล้วต่อมาก็คือเรื่องราวของฉัน...กับมินโฮงั้นเหรอ?
“ เจอกันครั้งแรกที่สนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัย...”
ปึก!
‘ โอ๊ย!’
‘ ใครเตะมา!?’
‘ ฉันถาม ว่าใครเป็นคนเตะมา!?’
‘ ฉันเอง’
‘ นายเองเหรอ ชเวมินโฮ’
“ วันนั้นเป็นวันแรกที่ฉันเดินเข้าไปในมหา’ลัย และฉันก็ได้เจอกับมินโฮ ไอดอลชื่อดังของเกาหลี” ฉันพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นที่พอจะนึกขึ้นมาได้บ้าง
“ นึกออกแล้วเหรอ แล้วจำอะไรได้อีกบ้าง” คีย์ถามอย่างตื่นเต้น ฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วเปิดสมุดดูต่อ
“ ทูตมหาวิทยาลัย?”
“ ....”
“ ใครกันค่ะ?”
“ มินโฮไง มินโฮน่ะเป็นทูตของม.คอนกุก” พี่อนยูอธิบาย ฉันมองไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ปลายเตียง
“ ชเวมินโฮ”
“ ไง คิมมินจี” เค้าทักฉัน รอยยิ้มแบบนั้นฉันจำได้ดี แต่แววตาที่ดูเศร้าๆที่กำลังมองมายังฉัน..ไม่เคยเห็นเลยสักนิด
“ หอพัก SMTOWN?”
“ เป็นหอพักของพวกเราน่ะ เธอเคยไปนอนค้างที่นั่นหลายครั้งแถมได้นอนห้องของมินโฮด้วยนะ” พี่อนยูอธิบาย
“ ห้องของมินโฮ?”
“ ใช่สิ เป็นผู้หญิงคนที่สองต่อจากแม่มันเลยนะ” คีย์เสริม
“ เด็กชายชื่อมินโฮ เค้าเป็นใครเหรอ?”
“ อ้อ วันนั้นน่ะเธอกับฉันช่วยตามหาแม่ให้เด็กที่ชื่อมินโฮในแฟชั่นมอลล์น่ะ เธอพอจะจำเจ้าตัวเล็กนั่นได้ไหม” มินโฮถาม แต่ฉันส่ายหน้า จำไม่ได้เลยแฮะ
“ แล้วเจ้าหญิงคืออะไรค่ะ?”
“ วันนั้นมีงานเลี้ยงที่มหาวิทยาลัยของพี่มินโฮฮะ นูนาน่ะใส่ชุดนั้นแล้วเหมือนเจ้าหญิงเลย” แทมินพูดยิ้มๆ มินโฮเห็นฉันทำหน้างงเลยหยิบส่งมือถือมาให้ ในนั้นมีรูปที่ฉันใส่ชุดเดรสสีขาว
“ งานตอนนั้น..มินโฮขอฉันเต้นรำ”
‘ มินจี เต้นรำกับฉันนะ’
‘ เธอ..จะเต้นรำกับฉัน...ได้ไหม’
“ มินโฮ โซดาจำได้ด้วยว่านายขอเธอเต้นรำ”
“ แล้วนายก็เข้ามาช่วยฉันตอนที่โดนทำร้ายในห้องน้ำ”
‘หยุดนะ! ถ้าพวกเธอแตะต้องโซดาแม้แต่ปลายเล็บ ฉันไม่รับประกันนะว่าพวกเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง’
‘ ฉันขอสั่ง พวกเธอห้ามยุ่งกับโซดา เพราะเธอคือคนของฉัน!’
“ ยูกึน? ยูกึนคือใคร”
“ แม้แต่ยูกึน นูนาก็จำไม่ได้เหรอครับ”
“ ...??”
“ ยูกึนน่ะเป็นลูกของพวกเราเอง”
“ ยูกึนเรียกเธอว่ามินจีออมม่าด้วยนะโซดา” มินโฮเสริม ยูกึนเนี่ยนะเรียกฉันว่ามินจีออมม่า ไม่มีทางอ่ะ
‘ ยูกึน นั่งตักมินจีออมม่านะครับ”
‘ ผมชองยูกึน ลูกชายสุดหล่อของมินโฮอัปป้าครับ’
‘ ยูกึนครับ แต่มินจีออมม่ายังไม่หายโกรธอัปป้าเลย ทำไงดีล่ะครับยูกึน’
จุ๊บ~
‘ มินจีออมม่า หายโกรธมินโฮอัปป้านะครับ’
“ วันนั้นที่สวนสนุก...” ฉันพูดพลางจับแก้มตัวเอง เค้าง้อฉันด้วยการหอมแก้ม จำได้แล้ว ฉันจำวันนั้นได้แล้ว
“ เธอจำอะไรได้เหรอโซดา”
“ วิธีง้อของนาย ฉัน..ฉันจำได้..นาย...หอมแก้มฉันเป็นการง้อ” มินโฮยิ้มแต่ทุกคนตาโต
“ นายหอมแก้มโซดาแล้วเหรอ?! ทำไมพวกเราไม่รู้”
“ แล้ว...แล้วเธอจำอะไรได้อีกบ้าง”
“ เราไปเกาะนามิด้วยกัน นายช่วยฉันอีกครั้งตอนที่โดนผลักตกสระ แล้วนายก็ไปเฝ้าฉันที่โรงพยาบาลด้วย”
“ ......อะไรอีก เธอจำอะไรได้อีก”
“ ก่อนกลับเราไปโดดบันจี้จัมพ์ด้วยกันแต่ว่าฉันไม่ยอมเพราะกลัว นายเลยโดดเป็นเพื่อน แถมนายยังบอกกับฉันอีกว่านายคือชเวมินโฮของฉัน”
“ โหววว~ เลี่ยน!”
“ ^^ ”
“ แล้วเราก็เคยไปเยี่ยมพี่จงฮยอนด้วยกัน ไปรับพี่มินซอกด้วยกัน แถมวันนั้นฉันยังขับรถกลับมาที่หอพักของนายเพราะนายเมา” ฉันพูดสิ่งที่เข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ความจำฉันกำลังจะสมบูรณ์
“ เล่าต่อสิ”
“ นายเป็นคนสอนฉันว่ายน้ำ และฉันก็แพ้การแข่งขันนั้น..”
“ นั่นเพราะมีคนเล่นไม่ซื่อต่างหาก”
“ แต่ฉันก็ยังแพ้..”
“ แล้วจะเก็บมาคิดทำไม ตอนนี้เธอจำพวกเราได้แล้วใช่ไหม” มินโฮนั่งที่ลงปลายเตียง แล้วดึงมือฉันไปกุมไว้ ฉันพยักหน้าหนักแน่น
“ โซดา ฉันชื่ออะไร” เค้าถาม
“ มินโฮ ชื่อของนายคือชเวมินโฮ” มินโฮยิ้มแล้วดึงฉันเข้าไปกอด อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นและคุ้นเคย ฉันคิดถึงจัง
ปัง!
“ ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าห้ามมาที่นี่!!”
ความคิดเห็น