คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Blacklist & L : กับดักร้ายผู้ชายอันตราย :: CHARPTER 18
- 18 -
: : NAEUN’s SIDE : :
ฉันหมดแรงที่จะดิ้นให้หลุดพ้นจากคนเอาแต่ใจที่กำลังเล่นสนุกกับร่างกายของฉันอย่างเมามันส์แล้ว เขากำลังสนุกกับการฝากร่องรอยแดงๆไว้เต็มร่างกายของฉัน ในขณะที่ฉันเจ็บลึกเข้าไปในหัวใจที่ถูกเขากำลังจะทำร้ายไม่มีชิ้นดี ต่อให้ร้องไห้ขนาดไหนร้องขอขนาดไหน เขาก็ไม่มีทางหยุดการกระทำบ้าๆแบบนี้เลย
ฉันสะดุ้งเฮือกทันทีที่รู้สึกได้ว่ามีมือหนามาวนเวียนอยู่แถวๆตะขอเสื้อในของฉัน แต่ฉันก็รู้ตัวช้าไปแล้วเพราะเขาทำการปลดมันออกแล้วก็กระชากมันทิ้งออกจากร่างกายของฉันไปแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันนิ่ง
“อย่ามอง!” ฉันขู่เสียงขุ่นเพราะรู้เจตนาของเขาดี
“ยิ่งห้ามก็ยิ่งอยาก” ทันทีที่เขาพูดจบฉันก็รีบเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองที่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรปกปิดไว้แล้ว แต่แอลก็บ้ายิ่งกว่าอะไรเขาคว้าข้อมือทั้งสองข้างของฉันออกแล้วก็จ้องหน้าอกของฉันเนิ่นนานเพื่อป่วนประสาทฉัน ใบหน้าฉันเห่อร้อนขึ้นด้วยความอายและความโกรธพลันน้ำตาที่ไหลตอนแรกหยุดชะงักลงพร้อมเสียงสะอื้น
“หยุดเดี๋ยวนี้!!” ฉันดิ้นอย่างแรงเมื่อเห็นว่าเขายังจ้องหน้าอกของฉันอยู่อย่างไม่กระพริบตา ฉันทั้งอายทั้งโกรธแต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย!
เนิ่นนานที่ฉันถูกเขาจ้องหน้าอกเพื่อที่เขาจะยั่วโมโหฉัน เขาก็ก้มลงมาครอบครองหน้าอกของฉันอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้มันทำให้ฉันขนลุกซู่ขึ้นมามากกว่าเดิม มือทั้งสองข้างฉันถูกปล่อยโดยอัตโนมัติเพราะเขาใช้มันมาขยุ้มหน้าอกของฉันอย่างไม่เกรงใจ ในขณะที่มืออีกข้างของเขาก็เลื่อนมาเพื่อที่จะถอดกระโปรงฉันออก ฉันรีบไปปัดมือเขาทิ้งทันที แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเขากระชากมันขาดแล้วโยนมันทิ้งทันที
ฉันเหลือป้อมปราการด่านสุดท้ายคือกางเกงในที่เขายังไม่ได้ถอดออกไป ถ้าเขาถอดออกไปได้เมื่อไหร่ฉันคงไม่เหลืออะไรแล้ว ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่มือหนาที่กระชากกระโปรงฉันขาดก็เอื้อมมาลูบไล้ขาอ่อนของฉันอย่างจาบจ้วง ฉันเถิบขาหนีเขาอย่างรวดเร็วแต่เขาก็ตามมาล่วงเกินฉันได้อยู่ดี
“หยุดได้แล้ว หยุด” ฉันร้องเสียงดังในขณะที่มือก็ทั้งจิกข่วนและทุบตีเขาไปเรื่อยๆ แอลกำลังล่วงเกินฉันอย่างหนักจนฉันแทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว เขากำลังสนุกกับการได้ครอบครองและสัมผัสทุกส่วนของฉัน ในขณะที่ฉันก็ทั้งจิกทั้งข่วนแต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไร
และแล้วสิ่งที่ฉันกลัวก็มาถึงเมื่อเขาถอดปราการชิ้นสุดท้ายของฉันไปได้ แล้วไม่รอช้าเขาก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทัน เขาก็กลับเข้ามาแทรกกลางอยู่ระหว่างขาของฉันโดยที่ฉันปัดป้องอะไรไม่ได้เลย
“ถะ ถอยออกไป... ออกไป...” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อทุกอย่างเดินมาถึงจุดสำคัญ
“ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บหรอกนาอึน เธอจะเป็นของฉันอย่างสมบูรณ์แบบ” แอลพูดเสียงพร่าพร้อมมองฉันเยาะๆ ฉันเขยิบขึ้นถอยห่างเขาก็ตามมาจนชิดติดกัน
“ไม่เอาๆ...” และนั่นคือคำปฏิเสธที่ไม่เป็นผลของฉันเมื่อเขาเยื้องกายเข้ามาใกล้และทำตามความต้องการของร่างกายของเขา เสียงฉันกรี๊ดลั่นเมื่อเขาเข้ามารวมร่างกายกับฉัน...
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดเพราะคิดว่าตัวเองฝันไป แต่ทุกอย่างก็ต้องสลายไปหมดเมื่อมือที่พาดอย่างเจ้าของมาที่เอวของฉันตอบเรื่องทุกอย่างได้ดีว่าฉันไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างคือเรื่องจริง! ฉันกับแอลมีอะไรกันแล้ว! ฉันรีบลุกขึ้นพรวดแต่ก็ต้องทรุดลงไปเพราะปวดเมื่อยตามร่างกายและช่วงล่างไปหมด
“ตื่นเร็วนะ สงสัยติดใจ” น้ำเสียงเย็นๆร้ายๆแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ ‘แอล’ เขาตื่นแล้วและกำลังมองฉันด้วยสีหน้าเย้ยหยันอยู่ เขาคว้าร่างของฉันให้เขาไปใกล้แล้วก็มอบรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ให้
“เมื่อคืนเธอนี่นอนสลบหมดแรงคาอกฉันเลย ฉันยังไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ ...ขอบใจที่ตื่นเร็วมาให้ฉันสนุกต่อ” พูดจบแอลก็ลุกขึ้นทาบทับร่างฉันแล้วก็กดจูบหนักๆเหมือนเคย ฉันที่ยังปวดเมื่อยและเจ็บอยู่กับครั้งก่อนเบ้หน้าขึ้นมาทันที แม้พยายามผลักเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเรื่องก็ลงเอยเหมือนเดิมคือฉันต้องตกเป็นของเขาอีกครั้ง...
สายๆของวันนั้นฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยความปวดเมื่อยและเจ็บปวดก็พบว่าคนข้างกายที่ฝากร่องรอยไว้กับฉันไม่อยู่แล้ว ฉันกวาดสายตาไปทั่วเตียงก็พบเลือดเต็มไปหมดแล้วมันก็ไม่ใช่เลือดใครที่ไหนเพราะมันคือเลือดฉัน! แอลเป็นคนแรกของฉัน... ฉันค่อยๆประคองตัวเองลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวดอย่างยากลำบาก
“วันนี้ไม่ต้องไปมหา’ลัยนอนพักไปซะ” น้ำเสียงที่แสนคุ้นเคยลอยเข้ามาพร้อมกับเจ้าตัวที่ยืนเช็ดผมที่เพิ่งสระของเขาอยู่ที่ริมประตู ซึ่งเขากำลังมองมาที่ฉันอยู่ด้วยความเรียบนิ่ง ฉันเมินหน้าหนีเขาอย่างเจ็บปวด ทุกๆการกระทำของเขามันสร้างบาดแผลให้ฉันมากเหลือเกิน ฉันทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ
“ฉันก็จะไม่ไปไหนเหมือนกันเพราะฉะนั้นทนเหม็นหน้าฉันไปเถอะ” เขาพูดทิ้งท้ายแล้วก็หายเข้าไปในห้องแต่งตัว ฉันนั่งนิ่งอยู่สักพักภาพเมื่อคืนก็ลอยเข้ามาเรียกน้ำตาให้ไหลกลับออกมาอีกครั้ง ฉันเจ็บทั้งกายและหัวใจจริงๆ
เมื่อแอลออกจากห้องไปแล้วฉันก็พยายามประคองร่างกายที่อ่อนล้าและเจ็บปวดมากมายของตัวเองเข้าไปชำระล้างร่างกาย ฉันใช้เวลาอย่างนานในการขัดถูกร่องรอยต่างๆที่เขาฝากไว้ แต่มันก็ไม่เจือจางหรือหายไปเลย เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันก็ออกมาและก็พบกลับความแปลกประหลาดใจเมื่อเสื้อผ้าที่ถูกฉีกจนขาดกระจุยได้หายไปแล้วแถมผ้าปูที่นอนและผ้าห่มที่มีแต่คราบเลือดก็หายไปเหมือนกัน คงเป็นแอลที่เข้ามาทำความสะอาดสินะ...
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งด้วยความเหนื่อยแรงและเหนื่อยใจ ไม่มีทางไหนเลยที่ความทุกข์ของฉันจะสิ้นสุดลง การที่ได้มารักกับแอลมันทำให้ฉันเหนื่อยและเจ็บจริงๆ ฉันหลับตาลงเพื่อไล่น้ำตาที่มันกำลังจะไหลลงมาออกและฉันก็ผล็อยหลับลงไปอย่างงั้น
“กลับออกไปเดี๋ยวนี้!!” เสียงแอลโวยวายเสียงดังอยู่ข้างนอกเรียกให้ฉันที่เผลอหลับไปสักพักตื่นขึ้นมา
“ฉันจะมาดูหน้านังนั่น! เอามากกกันถึงบ้านเลยรึไง?!!” นั่นเสียงใครน่ะ? คุ้นๆนะ... มินอา! ต้องใช่มินอาแน่ๆ ยัยนั่นคงรู้เรื่องที่ฉันมาอยู่บ้านของแอลแล้วแน่ๆถึงได้ตามมาอาละวาดอย่างนี้เนี้ย! แล้วฉันจะทำอย่างไงดี?
“มันก็เรื่องของฉัน!” เสียงแอลพูดเสียงดังด้วยความโมโหแสดงว่ายัยนั่นคงกำลังปลุกปั่นอารมณ์โกรธของแอลอีกแล้วแน่ๆ
“ฉันจะไปจัดการยัยนั่น!”
“ออกไป! และอย่าคิดที่จะทำอะไรนาอึน ไม่งั้นเราเห็นดีกันแน่!” ไม่รู้เป็นเพราะอะไรหัวใจของฉันถึงได้ตุ้มๆต่อมๆเมื่อได้ยินแอลพูดปกป้องฉัน แต่ความเจ็บปวดที่ผ่านเข้ามาเมื่อคืนก็ทำให้ฉันหยุดชะงักลง
“ปกป้องมันรึไงหะ?! นายไล่ฉัน แต่ปกป้องยัยนั่นเนี่ยนะ?!!”
“ใช่ ฉันทำอะไรที่มันชัดเจนแล้วเธอก็น่าจะเข้าใจนะ ฉะนั้นออกไป!” สาบานเลยว่าฉันไม่ได้อยากรู้ เล่นมาแนบหูฟังกับประตูซะขนาดนี้ -*- ตอนแรกก็ไม่ค่อยสนใจหรอกนะ แต่เสียงมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆก็เลยทำให้ฉันสงสัยขึ้นมาน่ะสิ!
“เห้ยยย!!” เสียงแอลร้องเสียงหลงแล้วประตูห้องนอนของแอลก็ถูกเปิดออกมา ฉันเซถลาออกไปเล็กน้อยแล้วจึงค่อยทรงตัวยืนได้อย่างหวุดหวิดแทบล้มลงไป ทันทีที่ทรงตัวได้สายตาฉันก็ประสานเข้ากับมินอาทันที
“ออกไปเลยยัยบ้า!” แอลเดินเข้ามายืนหยุดอยู่ข้างหน้าฉัน โดยเขายืนอยู่ระหว่างฉันกับมินอา เขากำลังปกป้องฉันสินะ...
“รอยนั่น! นี่นาย...” มินอามองมาที่ซอกคอของฉันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อและก็เปลี่ยนเป็นโมโหทันทีที่เธอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เธอเปลี่ยนมามองหน้าแอลอย่างเอาเรื่องแทนทันที
“ทำไม ? มีอะไร ?” แอลทำหน้านิ่งใส่มินอาอย่างไม่สนใจอาการของเธอเลย เขามันชักจะหน้าด้านเกินไปแล้วนะ!
“นายกับยัยนี่...”
“มีอะไรกันแล้ว!” เขาต่อประโยคของมินอาได้หน้าตาเฉย จนอีกฝ่ายช็อคค้างไปเลย ในขณะที่ฉันแทบจะทึ้งหัวเขาตอนนี้ทีเดียว
“กลับไปได้แล้ว เธอก็รู้ว่าฉันไม่อยากเจอเธอ” แอลพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งในขณะที่อีกฝ่ายยืนค้างไปเลยเมื่อได้ยินความจริงจากปากแอลไปเมื่อครู่ เมื่อเห็นว่ามินอายังคงยืนอยู่อย่างนั้นแอลก็เป็นฝ่ายลากเธอออกไปโดยที่หญิงสาวก็ยังคงนิ่งเฉยไม่ตอบรับใดๆเหมือนเคย
ฉันมองตามทั้งคู่หายออกไปจนลับตาก็กลับเข้าห้องไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูห้องไว้ ฉันจะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบเมื่อคืนเกิดขึ้นอีกแล้ว ไม่มีทางเด็ดขาด! ฉันจะต้องออกห่างจากเขาให้ถึงที่สุด... ฉันจะไม่ให้อภัยเขาอีกแล้ว... ต่อจากนี้ไปคงมีเรื่องให้ฉันต้องกลุ้มใจมากอีกแน่ๆเพราะมินอารู้เรื่องของฉันกับแอลแล้ว ไม่ใช่แค่อยู่ด้วยกัน แต่เป็นมีอะไรกัน! ฉันจะเจออะไรอีกเนี่ย?!!
ฉันเอนตัวลงกับที่นอนไปได้พักนึงประตูห้องที่ฉันคิดว่าล็อคดีแล้วก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องนี้ที่กำลังเดินมุ่งหน้าอย่างหาเรื่องมาทางฉันอยู่ ฉันจึงลุกขึ้นนั่งอย่างระวังตัวทันที
“ลืมไปรึไง ? ฉันเป็นเจ้าของบ้านนะ! แค่ล็อคประตูหนีฉันไม่พ้นหรอก!” แอลพูดด้วยใบหน้าแสนบึ้งของเขา เรื่องฉันกับแทมินเขาคงยังไม่หายโกรธสินะ แต่เขาก็ได้ระบายความโกรธใส่ฉันไปหมดแล้วนิ! แล้วจะมาอะไรกับฉันอีก?!!
“ไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวจะเป็นลมซะอีก” เมื่อเห็นว่าฉันนั่งนิ่งไม่ไหวติงใดๆเขาก็ทำท่าจะเข้ามา ฉันก็รีบถอยหนีไปอีกฝั่งของเตียงทันที
“รังเกียจฉันมากเหรอนาอึน ? ...เธอรังเกียจคนที่เป็นสามีของเธอเหรอ ?” เขาชะงักไปพักนึงก่อนจะแค่นยิ้มที่มุมปากน้อยๆเพื่อเยาะเย้ยฉัน ฉันได้แต่มองหน้าเขาด้วยความเจ็บใจ ก็เขามันเหนือกว่าฉันทุกอย่างนิ! ฉันมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆจะไปทำอะไรได้!
“ลงไปกินข้าวกับฉันดีๆ อย่าให้ฉันต้องทำอะไรแบบที่เธอไม่ชอบเลย” ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาเจ็บแค้นปนน้อยใจอย่างสุดๆ คนรักกันเขาทำกันอย่างนี้เหรอ? เมื่อเห็นว่าดื้อต่อไปก็ไม่เป็นประโยชน์แถมยังทำร้ายตัวเองซะเปล่าๆ ฉันก็ลุกขึ้นเดินนำออกไปโดยไม่หันกลับมามองผู้ชายเอาแต่ใจคนนั้นเลย
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารระหว่างฉันกับแอลเต็มไปด้วยความอึดอัดเพราะไม่ว่าจะทำอะไรคำพูดประชดประชันจากปากของเขาก็จะลอยมาไม่เว้นวรรค ฉันรู้สึกไม่ค่อยอยากอาหารอะไรทั้งนั้น จึงกินไปได้นิดเดียวแล้วก็รวบช้อนวางลงเพื่อที่จะเริ่มคุยเรื่องสำคัญกับคนตรงหน้าของฉันให้รู้เรื่อง
“ฉันจะกลับไปอยู่บ้าน” ทันทีที่ฉันพูดจบเสียงวางช้อนเสียงดังก็เกิดขึ้นทันทีไม่ต้องเดาว่ามาจากใคร แอลกำลังเริ่มโมโหขึ้นอีกครั้งจากคำพูดของฉันเอง
“ไม่มีทาง!!”
“นายไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉัน!” ฉันเริ่มขึ้นเสียงบ้างเมื่อฝ่ายตรงข้ามขึ้นเสียงใส่ฉันมาก่อน
“ทำไมจะไม่มี?!! ฉันเป็นอะไรกับเธอ ? เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ!”
“งั้นเราก็เลิกกัน!” ฉันหลุดพูดมันออกไปด้วยความเหนื่อยใจ จนแอลผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมตบโต๊ะดังปังทันที
“หยุดพูดเรื่องเลิกไปเลย! มันไม่มีทางเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแน่!” แอลประกาศเสียงกร้าวอย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วนายจะให้ฉันทนอยู่กับนายไปทำไม?!! ในเมื่อนายไม่ได้ทำดีกับฉันสักนิด!”
“ทนเหรอ ? อยู่กับฉันเนี่ย! มันต้องใช้ความอดทนมากมั๊ย?!” เราสองคนเริ่มขึ้นเสียงใส่กันมากขึ้นเรื่อยๆโดยไม่มีใครยอมใครเลยสักนิด ถ้าฉันยอมฉันก็ต้องยอมตลอดไป ที่ผ่านมาฉันยอมเค้ามามากเกินไปแล้ว!
“นายลองมาเป็นฉันมั๊ยล่ะ?! จะได้รู้ว่าฉันอดทนกับคนเอาแต่ใจอย่างนายขนาดไหน!!” ฉันขึ้นเสียงดังจนฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะหอบขึ้นมาน้อยๆแล้ว ในขณะที่แอลตอนนี้ดูน่ากลัวสุดๆไปเลย เขากำลังจ้องฉันจนลูกตาแถบทะลักแล้วเนี่ย!!
“อดทนมากใช่มั๊ย?! ...ได้! งั้นก็ไม่ต้องทน!” พูดจบแอลก็พรวดพราดออกไปข้างนอกทันที ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังเขาไปด้วยความโกรธไม่แพ้กัน ดีให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ก็ดี! มันเจ็บดีนะนาอึน!!
ฉันใช้เวลาไม่นานในการเก็บของของตัวเองที่นำมาไว้ที่บ้านของแอลและก็รีบกลับบ้านของตัวเองทันที ฉันจะต้องจบเรื่องของฉันกับแอลลงไว้แค่นี้จริงๆ ขืนดันทุรังกันต่อไปก็จะมีแต่จะเจ็บปวดเสียเปล่าๆ แต่ตอนนี้ที่หัวใจฉันมันกำลังเจ็บมากๆเลย มันทั้งเจ็บ โกรธและน้อยใจผสมปนเปกันไปอย่างบอกไม่ถูก ได้เวลาปล่อยทุกอย่างแล้วจริงๆสินะ...
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่แทบจะไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ต้องฝืนตัวเองลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปเรียน แม้แผลที่หัวใจและร่างกายจะยังไม่หายดี แต่ฉันก็ต้องฝืนตัวเองขึ้นมา แอลหายไปจากฉัน เขาหายจากฉันไปแล้ว...
ฉันมามหา’ลัยด้วยสภาพไม่ต่างจากซอมบี้ซักเท่าไหร่ ตอนนี้ทุกคนคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงของแอลกันหมดจึงไม่ค่อยมีใครกล้ามายุ่งกับฉันสักเท่าไหร่ ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยมีอยู่แล้วนะ...
“นี่!” เสียงแหลมๆลอยตามอากาศมาเหมือนจะเรียกฉัน แต่เหมือนจะไม่ใช่นะ ช่างเถอะ!
“หยุดก่อนสิยัยบ้า!” คราวนี้เจ้าของเสียงเอื้อมมือมาคว้าไหล่ฉันไว้เลยแฮะ! สงสัยจะเรียกฉันนั่นแหละ ฉันหยุดก้าวแล้วหันไปหาเจ้าของเสียงที่เรียกฉันอย่างงงงวย พี่ยุนโจเองเหรอ...
“อื้อหือสภาพ... ไม่ต่างกันเลย”
“คะ ?”
“ทะเลาะอะไรกับไอ้บ้าแอลใช่มั๊ย ?” พี่ยุนโจถามมาอย่างตรงประเด็นทำเอาฉันชะงักไม่กล้าตอบทันที เรื่องของฉันกับเขามันไม่ใช่แค่ทะเลาะกัน แต่มันจบลงแล้วต่างหาก
“...”
“เป็นใบ้รึไงยะ?!” เมื่อเห็นว่าฉันนิ่งใส่ พี่ยุนโจก็ขึ้นเสียงแหลมๆแบบเอาแต่ใจเหมือนเคย แต่ฉันในตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะกลัวเลยก็ว่าได้
“เออ! ให้มันได้อย่างนี้สิ! เป็นใบ้กันทั้งคู่แถมสภาพไม่ต่างกัน” พี่ยุนโจพ่นลมหายใจอย่างรำคาญออกมาน้อยๆ ฉันที่ฟังอยู่ถึงกลับแปลกใจในคำพูดของเขา ทั้งคู่เหรอ??
“ไปดูไอ้แอลมันหน่อยไปจะเป็นบ้าแระ! เลิกโกรธมันสักแป๊ปนึง ถือว่าช่วยฉันแล้วกัน” พี่ยุนโจมองหน้าฉันอย่างขอความเห็นใจ ซึ่งปกติฉันเป็นคนที่กลัวพี่เขามากๆอยู่แล้ว ถ้าพี่เค้ามาขออะไรฉันไม่สามารถที่จะปฏิเสธพี่เขาได้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ถ้าเป็นเรื่องผู้ชายคนนี้ฉันขอปฏิเสธค่ะ!
“ขอโทษนะคะพี่ยุนโจ ฉันมีเรียนตอนนี้น่ะค่ะ ฉันสายแล้วขอตัวนะคะ” ฉันรีบรวบรัดตัดตอนเตรียมชิ่งหนีทันที แต่คนตรงหน้าของฉันก็คว้าแขนฉันได้ไว้ก่อน ทำให้ฉันหนีไปได้ไม่ทัน T^T
“หยุด ถ้าเธอหนีเตรียมตายคามือฉันได้เลย” เฮือกกกกกกก ผู้หญิงอะไรน่ากลัวมากมาย ถ้าเป็นแค่คำพูดปกติฉันจะไม่อะไรเลย แต่ดูตอนนี้สิใบหน้าน่ารักของพี่ยุนโจแทบจะกลายเป็นปีศาจน่ากลัวอยู่แล้ว T__T
สุดท้ายฉันก็ถูกพี่ยุนโจลากมาที่ห้องพิเศษของกลุ่ม ‘Blacklist’ ในมหา’ลัยจนได้ โดยตลอดทางที่เดินมาพี่ยุนโจก็พูดขู่ฉันสารพัดให้ฉันเป็นคนง้อแอล ถ้าง้อไม่ได้ฉันเจอดีแน่! ขู่แบบนี้แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะ?
พี่ยุนโจเปิดประตูห้องเดินนำฉันเข้าไป สิ่งที่ฉันเห็นอย่างแรกคือกระป๋องเบียร์ ฉันค่อยๆสำรวจตามพื้นไปเรื่อยๆก็พบว่ามันมีกระป๋องเบียร์เกลื่อนกลาดเต็มห้องไปหมด ฉันมองไปที่โซฟากลางห้องก็พบแอลที่นอนเมาไม่รู้เรื่องอยู่ตรงนั้น สภาพเขากับฉันไม่ได้ต่างกันเลย นี่เขาคงดื่มมันหนักมากสินะ แล้วที่ออกจากบ้านมา...มาอยู่นี่สินะ
“เห็นแล้วใช่มั๊ย ? จัดการด้วยล่ะ” พี่ยุนโจยืนพูดอยู่ข้างๆฉันในขณะที่มองไปที่แอลซึ่งเขากำลังรู้สึกตัวและก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนที่เขาจะค่อยๆปรับโฟกัสสายตาและหันมาเห็นฉันพอดี ทันทีที่เห็นฉันเขาก็ผุดลุกขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึงแสนเย็นชาทันที
“มาทำไม?!!” นั่นคือคำแรกที่เขาทักทายฉันด้วยเสียงขุ่นๆ
“จะเก๊กไปทำไมวะไอ้แอล ?” พี่ยุนโจที่ยืนอยู่ข้างฉันพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้เพื่อนของเธอ ก็นั่นสิ! จะเก๊กไปทำไม?!
“แกพายัยนี่มาทำไม ? พาออกไปเดี๋ยวนี้เลย!” แอลมองฉันด้วยสายตาขุ่นเคือง เออให้มันได้อย่างนี้สิ! ขนาดเมานะยังจะไม่เลิกเอาแต่ใจ!
“ฉันขอตัวนะคะพี่ยุนโจ” เมื่อเห็นว่าแอลไล่ฉันให้ออกไป ฉันจึงได้โอกาสที่จะออกไปพอดี ฉันจึงทำท่าจะเดินออกไป
“หยุด ถ้าออกไปเจอดีแน่!” ฉันชะงักกึกทันที สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันเอาแต่ใจชอบออกคำสั่งเหมือนกันเป๊ะ!
“ถ้าเขาอยากจะออกไปแกก็ให้เขาออกไปสิวะ! จะรั้งไว้ทำไม ? ...รู้มั๊ย ? เขาใช้ความอดทนขนาดไหนกับคนเอาแต่ใจแบบพวกเรา!!” สาบานว่าเมา?! คนเมาบ้าอะไรพูดแขวะได้ดีจริงๆ เออ! อยากให้ไปก็จะไปวะ!
“ไปนะคะพี่ยุนโจ” ฉันหันไปพูดลากับพี่ยุนโจอีกครั้ง คราวนี้พี่เค้ายื่นมือมาคว้าแขนฉันไว้ทันที
“เข้าไปหามันแล้วก็คุยกันซะ” พี่ยุนโจพูดเสียงเย็นพรางมองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง จนฉันรู้สึกขนลุกด้วยความกลัวขึ้นมา ฉันมองใบหน้าหวานๆของพี่ยุนโจกับใบหน้าแสนบึ้งตึงของแอลสลับไปมาอย่างชั่งใจ เมื่อเห็นว่าฉันตัดสินใจไม่ได้พี่ยุนโจก็เป็นฝ่ายผลักฉันให้เข้าไปหาแอลเอง
“คุยกันดีๆนะ เดี๋ยวจะล็อคหน้าห้องไว้ ถ้าเคลียร์กันไม่ได้ก็ไม่ปล่อย!!” พูดจบพี่ยุนโจก็รีบชิ่งออกไปทันที ฉันได้แต่มองตามพี่เขาไปด้วยอาการเหวอๆ ในขณะที่แอลผุดลุกขึ้นอย่างโงนเงนด้วยอาการเมา
“หึ! คุยดีๆเหรอ ?” แอลแค่นยิ้มมองฉันอย่างเยาะเย้ย ฉันมองเขาด้วยความกลัวจนเผลอถอยหลังหนีไปอย่างระแวงๆ
“จะหนีฉันทำไม ? คิดว่าฉันจะทำอะไร ? ถ้าฉันจะทำ! ต่อให้เธอหนีก็ไม่มีทางรอด!”
ฟึ่บ!!
ไวเท่าความคิดเมื่อพูดจบแอลก็พุ่งเข้ามาคว้าตัวฉันไว้ จนฉันเองยังตกใจ ฉันได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขาลอยเข้ามาแตะจมูกจนเผลอทำจมูกย่นอย่างไม่ชอบใจทันที
“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว... ทำไมยังมาให้ฉันเห็นหน้าล่ะ?! อดทนมากไม่ใช่เหรอ ? ฉันปล่อยเธอแล้วนิ! มาให้ฉันเลวใส่ทำไมล่ะ?!” แอลพูดคาดคั้นฉันในขณะที่เขาก็กำลังเขย่าตัวฉันอย่างบ้าคลั่งเพื่อเค้นเอาคำตอบจากปากฉัน
“ฉันไม่ได้อยากมา...”
“หึ! นี่สินะ... ความจริง” แอลหยุดเขย่าร่างฉันเมื่อได้รับคำตอบจากปากฉันจริงๆแล้ว แวบหนึ่งฉันเห็นแววตาเขาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้วแววตาคู่นั้นก็กลับมามองฉันด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง จนฉันเองยังรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาเลย
“ดี... อะไรที่ฝืนใจคนฉันชอบทำ” พูดจบแอลก็เหวี่ยงร่างของฉันไปที่โซฟาอย่างแรงจนฉันรู้สึกจุกขึ้นมา พอตั้งสติจะหนีก็ไม่ทันเมื่อเขาตามมาทาบทับร่างของฉันอย่างรวดเร็วพร้อมรวบแขนทั้งสองข้างของฉันไว้
“มาให้ฉันเลวใส่ก็ดี จะได้จำฉันไว้ขึ้นใจ!” แอลแค่นยิ้มเยาะน้อยๆก่อนที่เขาจะก้มลงมากดจูบที่แสนรุนแรงมอบให้กับฉัน และบทรักที่แสนรุนแรงก็เกิดขึ้นกับฉันอีกครั้งจนได้ ความรู้สึกครั้งนี้คือฉันเจ็บร้าวเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจไม่แตกต่างจากครั้งที่ผ่านมาเลยสักนิด ต่อให้กรี๊ดร้องแค่ไหนเขาก็ไม่เบามือกับฉันเลย! น้ำตาของฉันมันไม่ได้ช่วยให้หัวใจของเขาอ่อนลงสักนิด...
หึ! ผมก็แค่รักเท่านั้นแหละที่ทำไป! ^^
: :Writer Talk : :
มาเสิร์ฟแล้วค่าาาา^^
เรื่องจะเป็นไงต้องติดตามชมนะคะ!
อย่าลืมเม้นต์กันด้วยเน้อ^^
อีกคนก็เอาแต่ใจ อีกคนก็งอน
เรื่องจะลงเอยยังไงน้ออ??
:
ความคิดเห็น