คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Blacklist & L : กับดักร้ายผู้ชายอันตราย :: CHARPTER 23
- 23 -
: : L’s SIDE : :
“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อของนาอึนที่มองผมด้วยความไม่ชอบใจ ซึ่งผมรู้สึกได้ แต่ที่แปลกใจก็คือตอนที่เจอท่านแรกๆท่านยังเอ็นดูผมอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ถึงมองผมด้วยสายตาแบบนี้ล่ะ?
“มาทำไม?!!” ท่านเดินเข้ามาหาผมพร้อมกระชากเสียงใส่ผมอย่างไม่สบอารมณ์
“มาหานาอึนน่ะครับ” ถึงแม้ว่าจะถูกถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ตอบกลับไปด้วยความสุภาพอยู่ดี
“ไม่อยู่! แล้วก็ไม่ต้องมาอีกนะ!”
“อ้าว แล้วนาอึนไปอยู่ที่ไหนเหรอครับ ?”
“ไม่รู้!!” ท่านตะโกนเสียงดังก่อนจะส่งสายตาขุ่นๆมาที่ผม จนไอ้แดฮยอนที่อยู่ข้างๆผมสะดุ้งไปเลย มันลากผมถอยห่างออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดบางอย่างให้เราได้ยินกันแค่สองคน
“มันแปลกๆนะมึง ทำไมพ่อกับแม่นาอึนถึงทำตัวแปลกๆกับมึง แต่ก่อนก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้นิ”
“นั่นสิ ...แต่กูรู้สึกว่ามีคนแอบมองพวกเราอยู่” ผมปาดสายตาไปยังชั้นสองของบ้านพ่อกับแม่ของนาอึน ซึ่งมันเหมือนจะเป็นห้องๆหนึ่ง แต่เมื่อผมมองขึ้นไปบนห้องนั้นผ้าม่านก็ถูกรูดปิดอย่างรวดเร็ว แสดงว่ามีคนอยู่บนนั้นสินะ!!
“นาอึน” ผมเรียกชื่อนาอึนเบาๆก่อนที่จะมองไปที่ห้องนั้นอย่างไม่วางตา ผมคิดว่าคนที่ปิดม่านนั้นนั่นแหละที่เป็นนาอึน!
“ไหน ?” ไอ้แดฮยอนที่ได้ยินเสียงผมเรียกนาอึนชะเง้อมองหา ผมจึงส่งสายตาไปยังห้องนั้นให้มันรู้แทน
“คุยอะไรกันฮะ?!” เสียงพ่อของนาอึนเรียกผมกับไอ้แดฮยอนที่กำลังซุบซิบกันอยู่ให้กลับไปสนใจท่านอย่างเสียไม่ได้
“เอ่อ... นาอึนไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆเหรอครับ ?”
“คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นที่ต้องมาเล่นตลกกับนายรึไง?!”
“ป่าวครับ ...แต่ผมคิดว่านาอึนน่าจะอยู่ที่นี่ ให้ผมเข้าไปหานาอึนได้มั๊ยครับ ?”
“เอ๊ะ!! ก็บอกว่าไม่อยู่ไง! กลับไปได้แล้ว!” พ่อของนาอึนออกปากไล่ผมเสียงดัง แต่ผมก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมแม้ท่านจะเข้ามาผลักผมก็ตาม
“ขอร้องล่ะครับ ให้ผมได้เจอกับลูกสาวพ่อเถอะครับ” ผมมองหน้าพ่อของนาอึนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขอร้อง ...ก็ผมมันทำผิดไว้นิ ผมก็ต้องอดทนสิ!
“ก็บอกว่าไม่อยู่ไง!!”
“งั้นผมขอเข้าไปดูข้างใน”
“ไม่ได้!”
“ทำไมล่ะครับ ?”
“ก็เพราะฉันไม่ต้องการให้นายเหยียบเข้าไปในบ้านฉันไง!”
“เพราะอะไรครับ ?”
“ก็เพราะฉันไม่ชอบนายไง!” ผมมองหน้าพ่อของนาอึนนิ่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นท่ามกลางความตกใจและงุนงงของทุกคน
“ผมมีเรื่องจะขอโทษพ่อกับแม่ ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่รู้รึยัง...” ผมนิ่งทำใจไปพักก่อนจะสบตาพ่อของนาอึนอย่างไม่กลัวเกรงอะไรเลย
“นาอึนกำลังท้องลูกของผมอยู่... เรื่องนี้ผมเป็นคนผิดเอง ผมเป็นคนทำร้ายลูกสาวของพ่อกับแม่ ผมขอโทษจริงๆนะครับ แต่ผมรักลูกสาวของพ่อกับแม่จริงๆ ...ได้โปรดให้ผมได้เจอลูกสาวของพ่อกับแม่เถอะนะครับ ได้โปรดให้ผมได้แก้ตัวเถอะนะครับ” ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของนาอึนจะใจอ่อนรึป่าว แต่ทุกคำที่ผมพูดออกไป มันเต็มไปด้วยความจริงใจของผมจริงๆนะ
“...” ไร้เสียงวี่แววตอบรับกลับมา ทั้งพ่อและแม่ของนาอึนไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ ท่านยังคงนิ่งและปล่อยให้ผมมองท่านด้วยสายตาที่อ้อนวอนอยู่อย่างนี้
“กลับไปได้แล้ว” ในที่สุดพ่อของนาอึนก็พูดออกมา เพียงแต่ครั้งนี้ท่านไม่ได้กระชากเสียงหรือทำเสียงไม่พอใจใส่ผมแล้ว แต่ท่านก็ยังคงไล่ผมกลับอยู่ดี
“พ่อครับ ได้โปรดช่วยผมด้วยเถอะนะครับ ผมสัญญาจะไม่ทำให้นาอึนต้องเสียใจหรือร้องไห้อีกแล้ว”
“ฉันบอกให้กลับไป”
“ไม่ครับ ผมจะไม่ยอมกลับ ถ้านาอึนยังไม่ยอมคืนดีกับผม”
“นาอึนไม่อยากเสียใจเพราะนายอีกแล้ว! เข้าใจไหมฮะ?!” ท่านกระชากเสียงใส่ผมอีกครั้งอย่างสุดทนเมื่อผมยังคงดื้อดึงและไม่ยอมไปอยู่อย่างนั้น
“เข้าใจครับ ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้นาอึนต้องเสียใจอีกแล้ว ได้โปรดเถอะครับ ผมรู้ตัวว่าผมทำผิดจริงๆ แต่ผมก็รู้ตัวแล้ว ผมขอแค่โอกาสที่ให้ผมได้แก้ตัวเท่านั้นก็พอครับ”
“ไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้น ลูกสาวฉันต้องเจ็บมาแค่ไหนฉันเพิ่งจะได้รู้ ฉันไม่ยอมให้ลูกสาวฉันกลับไปมีชีวิตแบบนั้นแน่!”
“ผมรับรองว่าจะไม่มีอะไรแบบนั้นอีกแล้วแน่นอนครับ”
“นายรับรองได้แล้วพ่อของนายล่ะ? รับรองได้มั๊ย?” พ่อของนาอึนเอ่ยปากถามคำถามที่ตอบยากสำหรับผมมาทำเอาผมนิ่งงันไปเลย ...เรื่องของพ่อผมมันเป็นเรื่องที่ควบคุมอะไรไม่ได้จริงๆ
“กลับไปได้แล้ว ...ลูกสาวของฉันไม่มีวันมาเจอนายหรอก”
“คุณ... อย่าทำอย่างนี้เลยนะ” แม่ของนาอึนที่เงียบมาตลอดเอ่ยปากขึ้น ทำเอาทุกคนหันไปมองท่านเป็นตาเดียว ท่านค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาตรงหน้าของผมพร้อมมองผมนิ่งๆ
“ลุกขึ้นได้แล้วแอล” ผมนิ่งไปพักก่อนที่จะค่อยๆลุกยืนขึ้นสบตาแม่ของนาอึนอย่างเดาทางอะไรไม่ถูก
“จะทำอะไรคุณ ?” พ่อของนาอึนสะกิดถามแม่ของนาอึนด้วยความไม่เข้าใจเหมือนกันกับผม
“ฟังนะคุณ... ถ้าคุณทำตามคำขอของลูก ลูกของเราก็จะเสียใจอยู่อย่างนั้นตลอดไป คุณดูไม่ออกเหรอว่าลูกเรารู้สึกยังไงกับแอล”
“คุณหมายความว่ายังไง ?”
: : NAEUN’s SIDE : :
ฉันรูดผ้าม่านปิดอย่างรวดเร็วเมื่อแอลปาดสายตามองมาทางห้องของฉัน ฉันคิดว่าเขาคงไม่เห็นนะ ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านของพ่อและแม่แล้วล่ะ เรื่องทุกอย่างฉันก็บอกกับพวกท่านหมดแล้วด้วย ฉันขอร้องให้พวกท่านปิดบังทุกคนว่าฉันอยู่ที่นี่โดยเฉพาะแอล ถ้าเขาเกิดมาถามหาฉันก็ให้ไล่กลับไปทันที
ฉันเดินกลับมานั่งที่เตียงและพยายามไม่คิดอะไรให้มากมาย ก่อนจะหยิบหนังสือที่อ่านทิ้งไว้มาอ่านต่อ แต่ก็ต้องพับเก็บที่เดิมเมื่อในหัวสมองของฉันมีแต่เรื่องของคนที่มาตามหาฉันอยู่ข้างนอกบ้าน
“เลิกคิดได้แล้วนาอึน” ฉันทึ้งหัวตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปที่ผ้าม่านที่ฉันเพิ่งรูดปิดไปเมื่อครู่อีกครั้ง ฉันค่อยๆเปิดมันออกทีละนิดเพื่อจะได้ไม่เป็นที่สังเกตก่อนจะชะเง้อออกไปดูคนที่กำลังอยู่ข้างนอก
ฉันรู้สึกแปลกใจอย่างมากที่เห็นแอลกำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าพ่อของฉัน นี่เขากำลังพูดอะไรเนี่ย? ฉันอยากรู้จริงๆ ฉันยืนมองเขาอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนที่แม่ของฉันจะเดินเข้าไปหาแอลแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน ฉันรู้สึกอยากวาบไปอยู่ตรงนั้นซะจริงๆ จะได้รู้ว่าคุยอะไรกัน
ฟึ่บ!
ฉันรีบปิดผ้าม่านอีกครั้งเมื่อแอลหันมามองทางห้องของฉันอีกรอบ เขาต้องสงสัยอะไรแล้วแน่ๆ เลิกดูเถอะนาอึน! เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็กลับไปที่เตียงอีกครั้ง
Rrrrrr~~~
เสียงโทรศัพท์ของฉันค่อยๆดังขึ้น ฉันรีบคว้ามันขึ้นมาด้วยความรวดเร็วทันที อ้อ! ตอนนี้ฉันเปลี่ยนเบอร์ใหม่ไปแล้วล่ะ แล้วคนที่รู้เบอร์ของฉันก็มีแค่สามคนเท่านั้นก็คือ พ่อ แม่และก็ยัยกอริลลาโบมีที่ตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่นอยู่ ส่วนคนที่โทรมาตอนนี้ก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยโบมี
“ว่าไงยัยโบมี ?” ฉันกดรับโทรศัพท์ก่อนที่จะกรอกเสียงเรียบเข้าไป แต่ตอนนี้โบมียังไม่รู้เรื่องของฉันกับแอลหรอกนะ
“ฉันว่าจะกลับไปเกาหลีสักหน่อย แต่ฉันคงไม่ได้ไปอยู่กับแกนะ ฉันจะไปอยู่บ้านฉัน เดี๋ยวฉันจะให้แกพาเที่ยวเหมือนเดิมนะ”
“อ่อ ช่วงไหนเหรอ ?”
“ประมาณอาทิตย์หน้าแกว่างไหม ?”
“อืม โอเค” ฉันตอบตกลงก่อนที่จะชวนยัยโบมีคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อยจนกระทั่งวางสายไป ฉันจึงฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าแอลอยู่ข้างนอกรึป่าว ฉันจึงรีบไปเปิดผ้าม่านแอบดูตรงที่เดิม แต่เมื่อมองลงไปข้างล่างกับไม่พบใครสักคน
แกร๊ก~~~~~~~
เสียงกลอนประตูถูกไขออกก่อนที่มันจะค่อยๆถูกเปิดออกมา นั่นมันทำให้ฉันถึงกับนิ่งงันไปทันที เมื่อคนที่ไขประตูเข้ามาในห้องของฉันคือแอล เขาค่อยๆก้าวเข้ามาหาฉัน ในขณะที่ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ฉันคิดแล้วว่าต้องเป็นเธอที่แอบมอง” เขายิ้มน้อยๆให้ฉันก่อนที่จะคว้าร่างของฉันเข้าไปกอดโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว
“อย่าหนีไปไหนเลยนะ” เขาลูบหัวฉันเบาๆ ฉันที่ได้สติก็พยายามผลักเขาออกทันที แต่ก็เหมือนเดิมไม่มีประโยชน์อะไรเลย
“ออกไป! ปล่อยฉัน!”
“ไม่ ขอโทษที่น้อยใจนะ ถ้าเธอไล่ฉันอีก ฉันก็ไม่ยอมไปแล้ว”
“ปล่อยนะ! ...นายไปทำยังไง?! พ่อกับแม่ของฉันถึงได้ยอมให้นายเข้ามาหาฉันได้! นายไปหลอกอะไรพวกท่านล่ะ?!” ฉันโวยวายลั่นแต่เจ้าของอ้อมกอดที่กอดฉันไว้ก็เอาแต่หัวเราะเบาๆพร้อมกับยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ก็เพราะฉันรักเธอจริงๆไง พ่อกับแม่เลยให้ฉันเข้ามาได้ J”
“เพ้อเจ้อ! ถึงพ่อกับแม่ฉันจะยอมให้นายเข้ามา แต่ฉันก็จะไล่นาย!”
“เอาสิ แต่คราวนี้ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปหรอกนะ^^” เขาผละมายิ้มกวนประสาทให้ฉันทั้งๆที่เขาก็ยังคงกอดฉันอยู่
“ออกไป!”
“ไม่! ...ฟังนะ ถ้าเธอไม่ยกโทษให้ฉันก็ไม่เป็นไร ฉันจะเริ่มใหม่เอง กะอีแค่จีบเมียตัวเองให้ติดเนี่ย มันไม่อยากหรอก ;) ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉันก่อนที่จะขโมยหอมแก้มฉันไปหนึ่งที ฉันได้แต่ตกใจก่อนที่จะดิ้นให้พ้นจากอ้อมกอดของเขา แต่ก็ไม่หลุดสักที T^T
“ปล่อย!! พ่อคะ! แม่คะ! ช่วยหนูด้วย!” ฉันร้องลั่นแต่ก็ไม่พบคนที่ฉันเรียกหาเข้ามาช่วยอะไรเลย ฉันกรีดร้องในใจด้วยความโมโหพร้อมพยายามทุบตีไปตามร่างกายของแอล
“อะ แอล” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงสั่นเมื่อรู้สึกมวนๆท้องอยากจะอาเจียนขึ้นมา มือที่ทุบเขาเมื่อครู่ก็หยุดลง แล้วก็เหมือนเขาจะรู้ตัวเมื่อเขารีบพาฉันเข้ามาที่ห้องน้ำได้ทันเวลาพอดี ฉันอาเจียนออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง ก็เพราะว่าแพ้ท้องอย่างนี้ทำให้ฉันต้องบอกความจริงกับพ่อแล้วก็แม่ของฉัน ฉันจะอ้วกอยู่บ่อยครั้งทั้งวันทั้งคืนอยู่อย่างนี้ จนฉันยังรำคาญตัวเองเลย
“แพ้ท้องอย่างนี้บ่อยมั๊ย ?” แอลที่ยืนลูบหลังฉันอยู่ถามขึ้น แต่ฉันก็ไม่ยอมตอบกลับไป
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะดูแลเอง” เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมตอบ เขาก็รวบรัดพูดคนเดียวเองซะเลย
ฉันที่รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นนิดนึงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพยายามพาตัวเองกลับไปนั่งบนเตียง แต่ก็มีแอลคอยเดินตามมาตลอด พอเขาเข้ามาจับตัวฉัน ฉันก็สะบัดทิ้ง จนเขาเอาแต่เดินตามฉันอย่างเดียวเลย
“นอนพักไปเลยไป”
“ออกไปจากที่นี่ซะ” ฉันมองเขาตาขุ่น
“อือ เดี๋ยวออกไป ถ้าเธอนอนพักนะ” ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนจะล้มตัวนอนหลับตาหันหลังใส่เขา เขาจึงค่อยๆดึงผ้าห่มมาคลุมให้กับฉัน
“ฉันนอนแล้ว นายก็ออกไปซะสิ” ฉันลืมตาขึ้นมาเหล่มองเขาก็พบเขายังคงยืนยิ้มมองมาที่ฉันอยู่ที่เดิม
“อือ เดี๋ยวออกไปแล้ว” เขาเริ่มขยับเมื่อพูดจบ แต่ก็ต้องผิดคาดเมื่อเขาก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่จนฉันยังตกใจเลย ฉันกำลังจะลุกขึ้นโวยวาย แต่ก็ต้องหยุดชะงักค้างไว้ เมื่อแอลพูดขู่ตามนิสัยของเขามาซะก่อน
“ถ้าไม่นอน ฉันก็ไม่ออกแล้วก็ไม่ทำแค่หอมแน่” ฉันชะงักก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วก็หลับตาลงด้วยความโมโห ตอนที่ฉันหลับตาไปแล้วฉันยังคงได้ยินเสียงหัวเราะของแอลเบาๆอยู่เลย ฉันนี่นึกอยากจะกระโจนเข้าข่วนหน้าหล่อๆของเขาเหลือเกิน
สักพักเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น ฉันคิดว่าเขาคงออกไปแล้วแน่ๆเลย จึงปรับท่าให้นอนได้สบายขึ้นก่อนจะค่อยๆหลับไปอย่างอ่อนล้า
ตกเย็นฉันก็ค่อยๆตื่นขึ้นมาก่อนจะปรับสายตาครู่นึง ฉันค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นพร้อมกับสอดส่องสายตาไปทั่วห้องก็ไม่พบแอลแล้ว สงสัยจะกลับไปแล้วจริงๆ …หึ! มาง้ออะไรเนี่ย?! ไม่มีความอดทนซะเลย!
ฉันค่อยๆพาตัวเองเดินมาที่ห้องรับประทานอาหารเพื่อทานอาหารเย็นกับพ่อและแม่ของฉัน ช่วงนี้ฉันกินเยอะขึ้นมากๆเลยล่ะ แค่มื้อเย็นที่จะกินนี้ฉันก็คงไม่อิ่ม ฉันจึงต้องมีพวกขนมติดไว้ที่ตู้เย็นเยอะแยะมากมายเอาไว้กินเล่นตอนหิวๆหรือก็ไม่อิ่มน่ะ
“อ้าว นาอึน นั่งเลยลูก” เสียงแม่ของฉันที่กำลังวางอาหารลงบนโต๊ะร้องทักขึ้นก่อนที่ท่านจะหายเข้าไปในครัวอีกครั้ง ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ที่เป็นที่ของฉันก่อนจะพบว่าวันนี้แม่ของฉันจัดจานไว้สี่จาน ใครจะมากินข้าวกับเราอีกนะ?
“เพิ่งตื่นเหรอลูก ?” พ่อของฉันที่เพิ่งเข้ามาถามฉันพร้อมกับนั่งลงบนที่ของท่าน ฉันจึงพยักหน้าตอบท่านช้าๆ
“พ่อคะ... ทำไมถึงใจอ่อนให้กับแอลล่ะคะ ? หนูบอกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าหนูไม่ยอมให้เขามาเจอหนูอีกแน่ๆ” ฉันพ่นคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจของฉันใส่พ่อของฉันขึ้นมา ท่านยิ้มบางๆก่อนที่จะตอบฉันกลับมา
“ก็เขาบอกว่ารักลูกนิ อีกอย่างเขาก็เป็นพ่อของหลานพ่อนะ^^”
“พ่อคะ แต่เขา...” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบ แม่ของฉันก็เข้ามานั่งลงบนที่ของท่านพร้อมกับพูดแทรกขึ้นทันที
“แม่กับพ่อก็แค่ให้โอกาสลูกเขยก็ไม่มีอะไรมาก ...เราน่ะ ลืมเรื่องเก่าๆได้แล้ว เริ่มต้นใหม่สักที” แม่ของฉันยิ้มบางๆให้ฉันก่อนที่ท่านจะหัวเราะคิกๆกับพ่อของฉัน
“ไม่มีวันหรอกค่ะ อีกอย่างเขาก็ไม่มีทางที่จะยอมอดทนง้อหนูนานๆหรอกนะคะ” ฉันพูดขึ้นอย่างน้อยใจนิดๆ ก็จริงนิ! ทุกครั้งเขาไม่เคยอดทนได้นานเลย ดูอย่างตอนนี้สิ! เขาก็กลับไปแล้ว
“แล้วถ้าเขาทนได้ หนูจะยอมเริ่มใหม่มั๊ยล่ะ ?” ฉันนิ่งเงียบไปเมื่อถูกถามด้วยคำถามที่ฉันไม่ค่อยอยากจะยอมรับสักเท่าไหร่ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องขึ้นมา
“ทานข้าวเถอะค่ะ”
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก ? แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ ?” แม่ของฉันถามฉันเหรอ? ฉันก็นั่งอยู่นี่นิ ไม่ได้ไปไหน จะกลับมาได้ไง? แล้วก็ไม่ได้ซื้ออะไรมานิ ฉันกำลังจะกินข้าวหรอกนะ!
“อาหารแล้วก็ขนมน่ะครับ” ฉันหันขวับไปข้างหลังทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยก่อนจะพบแอลที่กำลังถือถุงใส่ของอยู่มากมาย นี่เขายังไม่กลับเหรอ?
“แม่บอกว่านาอึนกินจุขึ้นมาก ผมก็เลยออกไปซื้อขนมมาใส่ไว้ในตู้เย็นเพิ่มน่ะครับ” เขายิ้มน้อยๆก่อนจะเดินผ่านฉันเข้าไปในครัวเพื่อเอาของเข้าไปเก็บไว้แล้วก็ออกมานั่งลงอยู่ข้างฉัน
“นี่มันอะไรกัน ?” ฉันถามขึ้นอย่างงงๆ
“จะกินข้าวไม่ใช่เหรอลูก ? กินสิ” พ่อของฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะตักอาหารแล้วก็ใส่เข้าปากตัวเองอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนข้างตัวฉันก็อารมณ์ดีไม่แพ้กัน เขาเอื้อมไปตักอาหารมาใส่จานฉันให้อย่างเอาใจ
“กินผักเยอะๆนะ ลูกจะได้แข็งแรง ^^”
แค่ง้อเมียตัวเองมันไม่ยากหรอกใช่ไหม?
: : Writer Talk : :
สวัสดีค่าาาาา ><'
ขอโทษที่หายไปนานนะ
ไรต์ไปเคลียร์งานมาน่ะ
อาทิตย์หน้าสอบแล้ว
อาจจะไม่ได้มาอัพนะคะ
ขอโทษจริงๆนะคะทุกคน
แต่หลังจากสอบเสร็จ
ไรต์จะขยันรัวๆเลยค่าา^^
ความคิดเห็น