คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Blacklist & L : กับดักร้ายผู้ชายอันตราย :: CHARPTER 25
- 25 -
: : NAEUN’s SIDE : :
“นี่! ขยับไปหน่อยได้ไหม ? จะมาเบียดอะไรฉันนักหนา!!” ฉันบ่นกระปอดกระแปดเมื่อร่างของแอลที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆฉันเขยิบเข้ามาชิดฉันจนเกินเหตุ ฉันเดาได้เลยว่าเขาจะต้องแกล้งฉันแน่ๆ
“ก็มันหนาวนิ” เขาบอกพร้อมกับเอื้อมมือมาพาดที่เอวของฉันก่อนจะรั้งร่างของฉันเข้าไปกอด ฉันเองก็ยังสะดุ้งตกใจเหมือนกันก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งและตั้งท่าโวยวายทันที
“นี่! เลิกมาทำอย่างนี้เลยนะ แค่ฉันให้นายเข้ามานอนด้วย มันก็ดีแค่ไหนแล้ว?!” ฉันมองหน้าแอลที่กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยอารมณ์ขุ่นๆ แต่สายตาของเขาที่มองกลับมามันดูไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยจริงๆ
“อย่าบ่นนักสิ มานอนต่อเหอะ” เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้กวนอารมณ์โมโหของฉันจริงๆ ฉันล่ะอยากจะชกหน้าหล่อๆของเขามากกกกกกกกกกกก
“ไม่นอน! ฉันไม่อยากนอนแล้ว!” ฉันทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่น ทำให้แอลลุกพรวดขึ้นมานั่งตามฉันด้วยเพราะคำพูดและท่าทางของฉันทันที
“เห้ย จะมาไม่นอนได้ไง ? กำลังท้องอยู่นะ ดูแลตัวเองหน่อยสิ” หึ! เขามันก็ห่วงแค่เนี้ยะแหละ! ฉันเบ้ปากน้อยๆ เมื่อเขายกเรื่องท้องขึ้นมาพูด
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
“ไม่ยุ่งได้ไง เธอเป็นเมียฉันนะ” ฉันหันขวับไปมองเขาทันทีที่เขาใช้สรรพนามเรียกฉันด้วยคำที่ฉันไม่ชอบเอามากๆสักเท่าไหร่ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนตัวเขาด้วยความหมั่นไส้
“บอกแล้วไง! อย่ามาเรียกอย่างนี้! นี่ๆๆ!” ฉันตีมือใส่ร่างของเขาด้วยความหมั่นไส้และก็ไม่ยั้งมือเลยสักนิด แต่ว่าเขากลับหัวเราะร่วนแล้วก็ปัดป้องเท่านั้น มันยิ่งทำให้ฉันอารมณ์ไม่ดียิ่งขึ้นไปอีก ยิ่งเห็นใบหน้าและรอยยิ้มของเขามันก็ยิ่งทำให้อารมณ์ของฉันขุ่นขึ้นเรื่อยๆ
“ฮ่าๆ ก็เธอเป็นเมียฉันนิ^^” แอลทำหน้ากวนประสาทก่อนจะยักคิ้วกวนๆมาให้ฉัน มันยิ่งทำให้ฉันไม่ลังเลเลยที่จะฟาดฝ่ามือเข้าไปอีกและก็แรงยิ่งขึ้น
“โอ๊ยๆ พอแล้วๆ เจ็บจริงแล้วเนี่ย” เขาว่าพลางรวบมือของฉันก่อนจะดึงร่างทั้งร่างของฉันเข้าไปกอด ฉันก็ได้แต่ดิ้นเหมือนเคย ก็อย่างว่าอ่ะนะ! ฉันไม่เคยสู้อะไรเขาได้เลย ฉันต้องเป็นฝ่ายที่แพ้แล้วก็ต้องยอมเขาตลอด เมื่อไหร่ๆ เมื่อไหร่ฉันจะชนะเขาสักทีฮะ?!!! ฉันได้แต่บ่นกับตัวเองในใจอย่างยาวเหยียด จนกระทั่ง....
“รักนะ” ฉันหยุดนิ่งทันทีที่แอลพูดคำที่ทำให้ฉันต้องใจเต้นไปกับเขาอีกแล้ว อีกแล้วที่เขาพูดมัน... ก่อนหน้านี้ฉันพยายามที่จะปฏิเสธคำๆนี้และก็ไม่เคยเชื่อเขาเลยสักครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้หัวใจของฉันมันถึงเต้นแรงเพราะคำๆนี้ล่ะ?
ริมฝีปากอุ่นๆของแอลทาบทับลงมาบนริมฝีปากบางของฉัน ในขณะที่ฉันยังคงคิดอะไรอยู่ในสมองและพยายามค้นหาคำตอบให้ตัวเองอยู่ ฉันแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่าตอนนี้แอลทำอะไรไปกับร่างกายของฉันบ้าง รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันมานอนอยู่บนเตียงแล้วก็มีเขาที่กำลังมอบจูบแสนหวานให้กับฉันอยู่
ฉันหลับตาลงเพื่อคิดทบทวนเรื่องต่างๆพร้อมกับยอมให้แอลทำอะไรๆกับร่างกายของฉันได้ตามใจเขา ภาพต่างๆที่เขาเคยทำร้ายฉันไว้ผุดขึ้นมาในสมองสลับทับซ้อนกับภาพของเขาที่ทำให้ใจของฉันเต้นแรง เนิ่นนานที่ฉันใช้เวลาจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
จนกระทั่งฉันลืมตาโพล่งขึ้นมาทันทีที่รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของร่างกายก็เพราะว่าฉันสัมผัสได้ว่าผิวหนังบนร่างกายของฉันมันหนาวขึ้นมาอย่างแปลกๆ โถ่เอ้ย! นี่เขาถอดเสื้อผ้าของฉันออกไปเหรอ?! ทำไมถึงได้เร็วแล้วก็เชี่ยวชาญขนาดนี้? ฉันดันร่างของแอลที่กำลังกดจูบไปทั่วร่างกายเปลือยเปล่าของฉันอยู่ตอนนี้ออกทันที
“แอล ออกไปเลยนะ” ฉันพูดเสียงพร่าพร้อมกับหน้าแดงขึ้นมา นี่ฉันไม่ปฏิเสธเขาเลยรึไงเนี่ย?! ถึงได้เลยเถิดมาอยู่ในสภาพอันตรายแบบนี้ได้! โอ๊ยยยยย! อยากจะตบตัวเองนัก! ฮือ... แล้วทำไมเขาไม่ออกไปจากตัวฉันล่ะ? แล้วนี่เขาก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วเหรอ?
“อะ แอล... ลูก...” ฉันพูดเสียงแผ่วเรียกสติแอลเมื่อเขาทำท่าจะไม่ยอมถอยออกไปจากตัวฉันเลย แต่มันก็ได้ผลเพราะแอลหยุดชะงักทันทีที่ฉันพูดถึงลูกขึ้นมา เขานิ่งไปสักพักก่อนที่จะออกห่างจากตัวฉันแล้วก็ทิ้งตัวนอนแผ่หลาลงอยู่ข้างๆฉันทันที
“เฮ้อ~~ เกือบลืมเลย ความผิดเธอเลยนะ ทำไมต้องน่าฟัดขนาดนี้ด้วยเนี่ย ?” เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะมองฉันด้วยสายตาเสียดายเบาๆ ฉันหน้าแดงยิ่งขึ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วก็คำพูดของเขา
“สะ เสื้อผ้าฉันล่ะ ?” ฉันเปลี่ยนเรื่องเมื่อสายตาที่มองมามันทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวๆขึ้นมาบวกกับสภาพที่ไร้อะไรปกปิดแบบนี้แล้ว มันยิ่งทำให้อุณหภูมิในร่างกายของฉันพุ่งสูงขึ้นมาซะงั้น
“ฉันโยนไปไหนแล้วก็ไม่รู้” เขาบอกหน้าตายก่อนจะค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ฉัน ฉันรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคุมร่างที่กำลังโป๊อยู่ตอนนี้พร้อมกับลุกขึ้นทันทีก่อนที่เขาจะเข้ามากอดฉันได้ทัน สายตาของฉันเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าของฉันและแอลที่โดนเจ้าตัวถอดทิ้งออกมาอยู่ปลายเตียง มันทำให้ฉันรีบเข้าไปตะครุบอย่างรวดเร็วทันที ฉันโยนเสื้อผ้าของแอลคืนไปให้เขาก่อนที่ตัวเองจะเดินหลบออกมาใส่เสื้อผ้าตามเดิม
เมื่อแต่งตัวเสร็จตามเดิมแล้วฉันก็เดินออกมาก่อนจะพบกับร่างของแอลที่ใส่เสื้อผ้ากลับไปตามเดิมพร้อมกับหลับลงไปแล้ว ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข่มตาหลับลงอยู่ข้างๆเขาได้อย่างสบายใจขึ้นมานิดนึง
ฟึ่บ~ ฟั่บ~
ฉันนอนพลิกตัวไปมาอย่างนี้อยู่หลายรอบมาสักพักนึงแล้ว เหตุก็เพราะว่าฉันนอนไม่หลับแล้วฉันก็หิวมากๆ แต่ว่าสิ่งที่ฉันอยากกินตอนนี้มันไม่มีน่ะสิ! ด้วยความโมโหหิวทำให้ฉันต้องลุกพรวดขึ้นมานั่งอย่างอารมณ์เสีย แต่มันทำให้ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆของฉันตื่นขึ้นมาซะงั้น
“เป็นอะไรไป ?” แอลลืมตาขึ้นมาถามฉันด้วยน้ำเสียงติดจะงัวเงียนิดๆ
“ฉันหิว”
“ตอนนี้เนี่ยนะ ?” รู้สึกเขาจะเริ่มตื่นขึ้นมาเมื่อได้รับคำตอบของฉัน ฉันพยักหน้าตอบรับเขาช้าๆก่อนที่เขาจะลุกขึ้นนั่งตามฉัน
“งั้นก็ไปซิ เดี๋ยวฉันพาไป ข้างล่างมีของกินเยอะแยะเลย” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธเขาช้าๆ แต่มันกลับทำให้แอลมีสีหน้าแปลกใจขึ้นมาทันที
“ทำไมล่ะ ?”
“ฉันอยากกินไก่ตุ๋นโสมร้านโปรดของฉันที่อยู่เมืองข้างๆน่ะ” คนตรงหน้าทำหน้าไม่อยากจะเชื่อเมื่อได้ฟังคำตอบของฉันแล้ว ฉันก็ได้แต่ทำสีหน้าหงอยๆขึ้นมาทันทีที่ไม่เห็นท่าว่าจะได้กิน
“ตอนนี้เนี่ยนะ?!” ฉันพยักหน้ายอมรับช้าๆ มันยิ่งทำให้แอลนิ่งค้างไปเลย
“นายไปซื้อให้ฉันกินหน่อยนะ”
“แต่นี่มันดึกแล้วนะนาอึน พรุ่งนี้เถอะ” ทันทีที่เขาพูดคำว่า ‘พรุ่งนี้เถอะ’ น้ำใสๆก็ไหลเอ่อล้นรอบดวงตาคู่หวานของฉันอัตโนมัติ แล้วมันก็ยิ่งไหลออกมาเมื่อเขายังทำท่านิ่งเฉยอยู่อย่างนั้น ฉันมองใบหน้าของแอลด้วยท่าทางอ้อนๆที่น่าสงสารเพื่อให้เขายอมใจอ่อน
“ตีสองแล้วนะนาอึน” น้ำตาของฉันทะลักออกมาทันทีที่เขายังไม่ยอมใจอ่อน
“ก็ได้ แต่เธอต้องให้รางวัลฉันด้วยนะ” ฉันรีบพยักหน้าตอบรับอย่างไม่คิดทันที นาทีนี้ไก่สำคัญที่สุด! ไม่ว่าจะเป็นรางวัลอะไรฉันก็ให้เขาได้จริงๆตอนนี้ แอลจู่โจมยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มของฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ตอนแรกฉันก็จะโวยวายหรอกนะ แต่พอนึกถึงไก่ตุ๋นโสมร้านโปรดแล้วฉันก็ต้องยอมสงบลงอ่ะนะ
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการอ่อนเพลียน้อยๆ จำได้ว่าเมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับเพราะแอลแล้วก็เพราะหิว …เออใช่! หิว! เมื่อคืนแอลไปซื้อไก่ตุ๋นโสมให้ฉันนี่น่า แต่ฉันยังไม่ได้กินก็เพราะว่ารอจนหลับไปน่ะ อ้าว... แล้วเขาไปไหนเนี่ย? หรือว่ายังไม่กลับ? ทำไมตอนนี้ยังไม่กลับมาล่ะ? ฉันรีบลุกขึ้นพรวดอย่างใจคอไม่ดีทันทีก่อนจะรีบวิ่งไปที่หน้าต่างเพื่อส่องดูรถของแอลว่าอยู่รึป่าว ...ไม่อยู่!!
ฉันรีบวิ่งลงไปหาแม่ของฉันที่ฉันคิดว่าคงกำลังเตรียมอาหารเช้าให้พวกเราอยู่แน่ๆ ขาทั้งสองข้างกึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยความร้อนใจมาเรื่อยๆ จนมาพบเข้ากับแม่ของฉันที่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัวด้วยท่าทางมีความสุขดีไม่ได้ทุกข์ร้อนใดๆ
“แม่คะ!! แอลล่ะคะ?!! แอลไปไหน?! ทำไมเขาออกไปซื้อของตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังไม่กลับมาล่ะคะ?!! ฮึกก ฮือ...” ฉันพ่นคำถามแสนยาวเหยียดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาด้วยความกลัวและไม่สบายใจที่ยังไม่ได้เจอแอลในตอนนี้ ฉันกลัว...กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป...
“ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องร้องไห้ล่ะ ?” แม่ของฉันวางมีดที่กำลังหั่นผักอยู่ลงก่อนจะเดินเข้ามากอดปลอบฉันอย่างงงน้อยๆ
“อะ แอล.. เค้าหายไป...” ฉันพูดเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของแม่ฉันพลางน้ำตาก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย
“หายไปไหน ? ทะเลาะกันรึป่าวลูก ?”
“ปะ ป่าวค่ะ ...เขาแค่ออกไปซื้อของให้หนู ฮึก... แต่ ตะ.. ตอนนี้เขายังไม่กลับมาเลย” ฉันว่าพลางสะอื้นเป็นจังหวะไปด้วย
“แล้วหนูร้องไห้ทำไม ? หนูก็ไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ ?”
“หนูกลัว... กลัวว่าเขาจะเป็นอะไร” ฉันกอดแม่ของฉันแน่น ตอนนี้ข้างในใจของฉันมันรู้สึกไม่โอเคสุดๆ ก็เพราะคนที่หายไปทำให้ฉันใจไม่ดีและก็เป็นห่วงมากๆน่ะสิ
“โถ่เอ้ย... แล้วทำไมหนูถึงกลัวล่ะ ?”
“นะ หนู...” พอถึงคำถามนี้ฉันกลับรู้สึกขึ้นได้ว่าตัวเองหลุดปากไปมากแล้ว ฉันชะงักหยุดกึกก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของแม่ฉัน ทันได้เห็นรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าหวานๆที่ติดจะคล้ายกับฉันของแม่ทันที ฉันหันขวับไปทางข้างหลังด้วยสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง
พอฉันหันกลับไปข้างหลังเท่านั้นแหละ ก็พบกับแอลที่ยืนอยู่ข้างหลังของฉันจนแทบจะสิงร่างของฉันได้อยู่แล้ว น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าของเขาตอนนี้ เขากลับมาแล้ว ...แอลไม่ได้เป็นอะไร หัวใจที่ดิ่งลงในตอนแรกของฉันกลับรู้สึกเหมือนถูกฉุดรั้งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้เห็นใบหน้าที่เป็นปกติดีของแอล ฉันดีใจจริงๆ...
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้ ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า” แอลเดินเข้ามาคว้าตัวของฉันเข้าไปกอด ทันทีที่เขากอดฉันน้ำตาที่ไหลอยู่ในตอนแรกก็ทะลักยิ่งขึ้นกว่าเก่าอย่างหยุดไม่ได้ ฉันทุบเขาเบาๆไปด้วยความโมโห โมโหเพราะเขาทำให้ฉันเป็นห่วงแทบบ้าอย่างนี้ไง!
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะ ฉันไม่ชอบ ฮือ...” ฉันพูดก่อนจะสะอื้นขึ้นมาอีก แอลกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะพูดสัญญากับฉันขึ้นมา
“ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทิ้งเธอไปแน่นอน J”
“ฮึก ฮึก” ฉันสะอื้นขึ้นมา ตอนนี้ฉันลืมไปเลยว่าฉันยังไม่หายโกรธเขา แต่การได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและการได้กอดอ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้แล้ว มันทำให้ฉันลืมเรื่องนั้นไปชั่วขณะเลยล่ะ
“อย่าร้องไห้สิ” เขาลูบหลังของฉันเบาๆ เพราะต้องการปลอบฉันที่กำลังสะอื้นไม่หยุด
“นายหายไปไหนมา...” ฉันพูดเสียงอู้ในขณะที่ยังถูกแอลกอดแล้วก็ร้องไห้อยู่
“ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย ฉันก็อยู่นี่ตลอดแหละ ...เมื่อคืนเธอให้ฉันไปซื้อไก่ตุ๋นโสมร้านโปรดไม่ใช่เหรอ ? ฉันไปซื้อมาให้แล้วนะ แต่พอกลับมาเธอก็หลับแล้ว ฉันเลยไม่อยากปลุก พอตอนเช้ามาฉันก็รีบตื่นมาช่วยแม่เตรียมอาหารเนี่ย”
“ฉะ ฉันไม่เห็นรถนาย ฉันก็ นะ นึกว่านายยังไม่กลับ” ฉันยังคงร้องไห้พร้อมกับสะอื้นไม่หยุด
“รถพ่อเสีย ท่านก็เลยยืมรถของฉันไปน่ะ”
“ฮือ...”
“เลิกขี้แยได้แล้ว เมื่อคืนเธอก็ร้องไห้ ตอนนี้เธอก็ยังร้องไห้อีก ฉันไม่ชอบรู้มั๊ย ?”
“คนท้องก็อย่างเนี้ยะแหละแอล อารมณ์แปรปรวน ...เราต้องตามใจเค้ามากๆนะ ไม่งั้นก็จะน้อยใจแล้วก็คงเป็นอย่างนี้ล่ะ” ฉันได้ยินเสียงของแม่ฉันพูดอยู่ไม่ห่างจากฉันไปเท่าไหร่ ก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่ฉันเดินห่างออกไป
“อ้าว นี่ดีกันแล้วเหรอ ? กอดกันกลมเชียว” เสียงทุ้มๆของหนุ่มวัยกลางคนที่ฉันเรียกว่าพ่อดังขึ้นมา มันทำให้ฉันรู้ตัวแล้วก็รีบผละออกจากแอลทันที เขามีสีหน้างงอย่างมากกับกริยาที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของฉัน
“ป่าวค่ะ” ฉันตอบท่านก่อนจะรีบเดินเลี่ยงออกมาด้วยอาการอายๆ ท่ามกลางอาการมึนงงของทุกคนที่ยืนอยู่ ตอนแรกก็ดีใจหรอกนะที่แอลไม่เป็นอะไร แต่ฉันนี่ลืมตัวเผลอแสดงอาการมากเกินไป เกินเหตุเลยด้วยซ้ำ อายชะมัด! แล้วนี่เมื่อไหร่น้ำตาของฉันจะเลิกไหลสักที?! แอลเค้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วนะยะ!
“แล้วทำไมถึงกอดกันล่ะ ?” ฉันได้ยินเสียงของพ่อฉันที่กำลังถามแอลแว่วมาอยู่ข้างหลังของฉันในตอนที่ฉันเดินผ่านมาแล้ว พอนึกถึงเรื่องเมื่อครู่แล้วฉันก็อายจริงๆ T^T
“นาอึนร้องไห้ผมเลยปลอบ แต่อยู่ดีๆก็เป็นอย่างที่เห็นน่ะครับ ผมยังงงเลย เมื่อกี้ยังดีๆอยู่แท้ๆ” และนี่ก็เป็นเสียงของแอลที่ติดจะงงๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ตอบกลับพ่อของฉัน
“ก็นาอึนเป็นห่วงแอลจนร้องไห้ พอรู้ตัวก็เลยกลับไปเป็นเหมือนเดิมมั้ง” ส่วนนี่เป็นเสียงของแม่ฉันเอง
ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากในครัวก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องอย่างอายๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ฉันร้องไห้แล้วก็กอดแอลแล้ว ;( ยิ่งได้ยินเสียงทุกคนคุยถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วฉันก็ยิ่งอาย T^T ดูดิ! ฉันลงไปโดยลืมอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันเลย คือสภาพของฉันตอนนี้สดจริงๆ เมื่อมองเห็นสภาพหัวยุ่งๆพร้อมกับใบหน้าโทรมๆของตัวเองในกระจกแล้ว ฉันก็รีบไปอาบน้ำทันที
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วฉันก็ลงมาข้างล่าง ซึ่งมีทุกคนที่กำลังรอฉันมากินข้าวอยู่พอดี พอฉันได้สบตากับทุกคนแล้ว อาการอายก็เข้ามาแทรกซึมอีกครั้ง T^T
“นาอึน นี่ไก่ตุ๋นโสมร้านโปรดลูกนะ แม่รู้ว่าแอลไปซื้อให้ลูกตอนตีสามเลยนิ กินเข้านะ^^” เมื่อฉันนั่งลง แม่ของฉันก็แนะนำเมนูอาหารทันที ท่านเลื่อนจานอาหารโปรดมาใกล้ๆฉันด้วยอารมณ์เบิกบาน ผิดกับฉันที่อยากมุดโต๊ะหนีอายจริงๆ
“แม่เพิ่งอุ่นให้ร้อนๆเลยนะ กินเยอะๆล่ะ” เสียงของแอลที่นั่งอยู่ข้างๆฉันพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีพร้อมด้วยรอยยิ้มแสนสดใสของเขา พอฉันได้ยินเสียงเขาอาการงอนก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันมองใบหน้าของเขาที่กำลังยิ้มอยู่นิ่งๆ
“แม่คะ มีอย่างอื่นไหมคะ หนูไม่อยากกินอันนี้อ่ะค่ะ” ฉันหันไปพูดกับแม่ของฉัน โดยไม่สนใจสีหน้าของแอลที่มันกำลังเริ่มหม่นลงเลย
“ทำไมล่ะลูก ?”
“หนูไม่อยากกินแล้วค่ะ”
“นี่ แต่เมื่อคืนได้ข่าวว่าอยากกิน จนร้องไห้ขอให้แอลไปซื้อให้ตอนนั้นเลยนิ” นี่แอลเผาฉันกับแม่ฉันเหรอ?! …ถึงมันจะเรื่องจริง! แต่เขาก็ไม่น่าเอาไปบอกแม่ฉันนิ ขี้ฟ้องจริงๆ ;(
“กะ ก็แค่ตอนนั้นค่ะ ตอนนี้ไม่อยาก” ฉันพูดลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจแอล ซึ่งฉันแอบเหลือบมองด้วยหางตาก็เห็นเขานิ่งสนิทไปเลย
“แต่ตอนนี้หนูต้องอยาก แล้วต้องกินให้หมดด้วย ...แม่รู้นะว่าหนูแกล้งแอล” ฉันเหวอแล้วก็หน้ามุ่ยทันทีที่แม่ของฉันออกคำสั่งแบบนี้ ทำไมฉันรู้สึกแม่ของฉันเข้าข้างแอล? แล้วนี่เขาก็แอบหัวเราะฉันด้วย! ให้มันได้อย่างนี้สิ!!
“อือ พ่อก็รู้นะ” พ่อของฉันก็อีกคน สาบานว่าฉันเป็นลูกแท้ๆของท่านไม่ใช่แอล แล้วนี่ทำไมแอลถึงเหนือกว่าฉันล่ะฮะ?!! แอลซื้อใจพ่อกับแม่ของฉันไปแล้ว!
“พ่อกับแม่ทำไมถึงเข้าข้างแต่เขาละคะ?! หนูเป็นลูกของพ่อกับแม่นะคะ เข้าข้างหนูบ้างก็ได้!” ฉันสะบัดหน้าพืดไปทางอื่นด้วยอาการงอนๆ แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่สนใจฉันเลยเพราะทุกคนหันกลับไปกินข้าวกัน แถมยังหัวเราะต่อกระซิกกันอีก ฉันดูเหมือนส่วนเกินไปเลย
สายๆของวันนั้นฉันเดินออกมานั่งเล่นอยู่แถวๆสวนดอกไม้หลังบ้านของฉัน อ้อ! บ้านฉันน่ะต้นไม้ ดอกไม้เยอะแยะไปหมด เรียกได้ว่าเดินไปทางไหนก็มีแต่สีเขียว ส่วนสวนดอกไม้นี้พ่อกับแม่ของฉันก็เป็นคนปลูกเองล่ะ มีฉันปลูกอยู่นิดหน่อย ไม่รู้ว่ามันจะเรียกว่าสวนได้รึป่าวเพราะว่ามันค่อนข้างจะเล็กแถมยังมีดอกไม้ไม่ได้มากมายมากนัก แต่ทุกดอกเป็นดอกไม้ที่ฉันชอบหมด ^_____^
“ออกมาทำไรตรงนี้ ? แดดมันแรงนะ” ไม่ต้องหันไปดูฉันก็รู้ว่าเสียงใคร แอลอีกแล้วแน่ๆ เขาตามติดฉันอย่างกะเป็นเงาตามตัวยังไงยังงั้นเลย เฮ้อ~ ขออิสระให้ฉันบ้างสิ!
“ไม่ต้องยุ่ง!”
“เธอนี่เดี๋ยวผีเข้าผีออกนะ เมื่อเช้ายังดีกับฉันอยู่เลย แต่สักพักก็มาบึ้งตึงใส่ฉันอีกแล้ว” เขาพูดพร้อมนั่งลงบนม้านั่งที่ฉันกำลังนั่งอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ฉันเขยิบถอยห่างไปทันทีที่เขานั่งลง แต่ม้านั่งมันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากเนอะ ฉันจะเขยิบไปได้เท่าไหร่กันล่ะ?
“เรื่องของฉัน!”
“น่านไง แบบนี้อีกละ... แต่ช่างเถอะ! ฉันแค่มาทวงรางวัล” ฉันหันขวับไปมองเขาทันที นี่เขากำลังพูดเรื่องอะไรของเขา? รางวัลบ้าไรล่ะ? มโนขึ้นมาหรือว่าไง ช่วยบอกฉันที...
“ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่าลืม... เฮ้อ~ ฉันนี่มันไม่มีความสำคัญให้เธอจำเลยสินะ ก็ได้เดี๋ยวจะทบทวนความจำให้ก็ได้ ...เมื่อคืนเธอตกลงกับฉันว่าถ้าฉันไปซื้อไก่ตุ๋นโสมให้เธอ ฉันจะได้รางวัลจากเธอไงล่ะ” เอิ่ม... คือว่าตอนแรกฉันก็ลืมไปนะ แต่พอเขามาบอกตอนนี้ฉันก็จำได้ขึ้นมา แต่ว่ามันตกลงขึ้นตอนที่ฉันกำลังงอแงอยู่ ฉันก็เลยรับปากไป ตอนนี้ฉันอยากถอนคำพูด!!!!!!!
“นี่ รางวัลที่ฉันจะขออ่ะ ไม่ยากหรอกนะ เธอให้ฉันได้สบายๆอยู่แล้ว J” เขายิ้มอย่างมีเลศนัยแบบนี้อีกแล้ว ฉันกำลังหวั่นใจอย่างมากเลยนะตอนนี้
“เอ่อคือ... นายกำลังพูดถึงอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” ฉันรีบลุกขึ้นแล้วตั้งท่าจะเดินหนีทันที แต่ทว่าแอลก็คว้าข้อมือของฉันไว้ได้ทัน ทำให้ฉันจำต้องหยุดชะงักทันที เขารั้งฉันเข้าไปนั่งตักของเขา ทำเอาฉันตกใจจนแทบตกลงมาเลย แต่ว่าแอลก็จับฉันไว้แน่นกว่าอ่ะนะ ทำให้ฉันไม่ตกลงมาจากตักของเขา
“อย่าหนีสิ”
“ปล่อย...”
“ฉันรู้ว่าเธอจำได้ ไม่ต้องมาโกหกฉันเลย”
“นายพูดเรื่องอะไรของนาย ฉันไม่รู้เรื่อง” ฉันยังคงเดินหน้าแถและตีหน้าซื่อต่อไป
“ไม่รู้เรื่องได้ไง คนไม่รู้เรื่องเขาทำหน้ากันแบบนี้เหรอ ? ...รู้ป่าว ? ไม่ว่าเธอจะทำหน้าแบบไหนก็ตามมันทำให้ฉัน...”
หึๆ ผมเห็นความหวังรางๆแล้วล่ะ ><'
: : Writer Talk : :
ขอโทษที่หายไปเป็นเดือนๆนะคะ
แต่ไรต์มีของขวัญพิเศษให้รีดเดอร์ทุกคนนะคะ
เป็นสเปเชียลกิฟต์ที่ไม่รู้ว่า
ทุกคนจะถูกใจมั๊ย?
ฮ่าๆ แต่ไรต์ก็ตั้งใจมาให้นะคะ <3
ความคิดเห็น