ด้วยรักที่ไม่เคยเลือนราง [มี E-BOOK + เปิดจองเล่ม]

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 3 ทำไมเจ็บ? 30%

บทที่ 3

ทำไมเจ็บ?

บนรถเมล์ที่เก่าคร่ำคร่า ปาลิดาต้องยืนห้อยโหนบนรถที่มีคนเบียดกันแออัด ยิ่งเวลาคนเลิกงานแล้วล่ะก็นะ รถจะติดเป็นแพ กว่าจะขยับได้แต่ละทีก็มีแอบหงุดหงิดบ้าง

หญิงสาวลงจากรถเมล์ที่จอดตามป้ายกับเสียงเบรกโครมครืนอย่างกับเสียงฟ้าร้องแล้วนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปซื้อของ เพราะต้องกลับถึงบ้านก่อนหนึ่งทุ่ม ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว

ระหว่างเลือกซื้อของอยู่นั้น พี่แววคนที่บ้านได้โทรฯ เข้าเบอร์มือถือจึงกดรับไม่รีรอ

“หลิน อยู่ไหน คุณอิชย์ถามหาใหญ่เลย” ปาลิดาจับน้ำเสียงกระวนกระวายใจของรุ่นพี่ได้ จึงบอกไปว่าเธอยังทำธุระไม่เสร็จดี แต่ก็จะกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้

ไม่เกินสามสิบนาทีที่ปาลิดากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในตัวบ้าน ต้องชะงักกึกกับหน้าขึงของอธิปที่มองมา

“ต้องบอกอีกไหม ว่าจะทำอะไรต้องขออนุญาตฉันก่อน” เขาดูฉุนเฉียวโกรธโกร่งกร่างอารมณ์ร้อนกว่าเมื่อเช้า ตาขวางขุ่นเขียวทำใจดวงน้อย ๆ สั่นกลัวกับดวงหน้างามที่กำลังถอดสี

เธอออกไปโดยไม่ได้แจ้งเขา อธิปกำลังพักผ่อนนอนหลับไม่อยากรบกวน คิดว่าออกไปสักประเดี๋ยวเขาไม่ทันตื่นด้วยซ้ำ แต่คงคิดผิดถนัด

ปาลิดาได้แต่มองตาปรอยในยามโดนดุ ก้มหน้าก้มตาไม่เถียงออกไปสักคำ อธิปหรี่ตาให้แคบลงหน่อยก่อนจะเห็นคนตาแดงใกล้จะร้องไห้ออกมา

“แล้วนั่น…” อธิปมองเห็นแผลที่ถลอกบริเวณข้อศอกของเธอ ก่อนจะสำรวจอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง

“แขนไปโดนอะไร” ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถามออกไป

ปาลิดายกมือขึ้นมาปิด ทำหน้าเหยเกเมื่อสัมผัสบาดแผลที่กำลังเจ็บแสบ

“มอไซฯ คว่ำหน้าปากซอยนี่เองค่ะ มีรถตัดหน้า พี่วินเขาเบรกแบบหัวทิ่มเลย ไถลตามถนนนิดหน่อยแต่ไม่มีใครเป็นอะไรมากค่ะคุณอิชย์”

“มองอย่างอื่นจนไม่มองรถล่ะสิท่า ถึงต้องเจ็บตัวกลับบ้านแบบนี้ ระริกระรี้นักเวลาใกล้ผู้ชาย สั่นมากนักเหรอ ตรงนั้น…” อธิปกดสายตาแทนคำที่จะพูดออกไป

ปาลิดาเลือกที่จะเงียบ ยิ่งเธอพูดไปเรื่องจะยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่ เขาอารมณ์ร้อน อารมณ์ร้าย วิธีเดียวที่จะทำให้เขาหยุดได้คือ ทน ๆ ให้ถูกด่าไปจนกว่าจะพอใจ อธิปก็จะหยุดไปเอง

“ในปากอมอะไรไว้ พูดสิ!”

อธิปนึกเกลียดชังกึ่งรำคาญเวลาที่ปาลิดาเงียบใส่กับเวลาที่เขาถามแล้วต้องการคำตอบ ขายาว ๆ ก้าวดุ่มเข้าไปประชิดตัว มือข้างขวาคว้าหมับไปที่ปากของคนไม่ยอมพูดยอมจา บีบสุดแรงจนปากเธอเจ่อ

พอเชิดกรอบหน้างามขึ้น เขาได้มองเห็นเต็มสองตาว่าดวงตาแวววาวดั่งแก้วคู่นั้นของเธอกำลังกลั้นน้ำตาที่มันรอมร่อจะร่วงเอาไว้ เสียงสะอื้นของเธอดังอยู่ในลำคอ 

น้ำตาอุ่น ๆ ก็ร่วงลงมาหยดใส่มือของเขา ปาลิดาไม่ได้สะอื้นฮัก ๆ จนจะเป็นจะตาย แต่เสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาของเธอนี่แหละทำอธิปใจอ่อนยวบ

หยาดน้ำตาของเธอเปื้อนใบหน้างาม ในขณะเดียวกันก่อนอธิปชักมือกลับก็สะบัดหน้าคนเจ้าน้ำตาแล้วเดินออกห่าง

“เมื่อตอนเย็นมีผู้ชายมาหาถึงหน้าบ้าน ไปอ่อยใครไว้บ้างล่ะ เขาถึงตามมาถึงนี่ ถ้าฉันไม่อยู่คงจะพามันเข้ามาสินะ”

ในที่สุดเธอก็รู้ได้สักทีว่าที่เขาโมโหร้ายอยู่นี้เป็นเพราะอะไร

“หลินไม่ได้ทำอย่างที่คุณอิชย์กล่าวหา”

“เอ้า! พูดได้แล้วเหรอ นึกว่าอมอะไรไว้ยังไม่คายซะอีก” เขาพูดจาส่อเสียดทำนองว่าเธอเสียหายในสิ่งที่อยากจะให้เป็น

“พอใจหรือยังคะ หลินจะได้ไป ถ้ายัง ก็ใส่มาได้เลย”

“หลิน!” อธิปแทบหูผึ่ง จนต้องชี้หน้าขู่

“ขอตัวไปล้างแผลก่อนนะคะ”

“ด้านขนาดนั้น เจ็บ หรือรู้สึกเป็นด้วยเหรอ ฮึ?”

“หลินคงไม่มีหัวใจมั้งคะ จนคุณมองไม่เห็นมัน ที่คุณด่าหลิน ว่าหลิน ทุก ๆ คำที่ต่อว่าด่าใส่หน้า คิดเหรอว่าหลินไม่เสียใจ”

“แค่น้ำตาที่เธอบีบมันออกมาเพื่อเรียกร้องความสงสาร บอกเลยว่าใช้ไม่ได้ผลกับคนอย่างไอ้อิชย์ ไสหัวไปให้พ้นหน้า เย็นนี้ไม่ต้องมาให้เจอ”

“ค่ะ” ปาลิดาหมุนตัวค่อย ๆ เดินยกขาข้างหนึ่งไม่ได้ระดับกับอีกข้างหนึ่งออกไปด้วยความยากลำบากให้พ้นหน้าคนใจร้าย

ขอบคุณทุกเมนต์ ทุกการติดตามนะคะ