ด้วยรักที่ไม่เคยเลือนราง [มี E-BOOK + เปิดจองเล่ม]

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 3 ทำไมเจ็บ? 130% [ครบบท]

ช่วงสายของอีกวัน ปาลิดาได้ยินเสียงคนโวยวาย จะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากอธิป พอเดินออกมาดูก็เห็นเขาด่ากราดคนที่เข้ามาในชายคาบ้าน

“พ่อมึงอยากได้อะไรอีก ถึงมาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้”

“พี่อิชย์ พ่อแค่อยากให้ผมแวะมาหาพี่บ้างก็เท่านั้น” อัษฎาน้องชายต่างมารดาของอธิป

“กูไม่มีน้องอย่างมึงหรอก ไอ้ลูกเมียน้อย จำเอาไว้เลยนะว่ามึงกับแม่ของมึงเป็นคนทำลายชีวิตครอบครัวกูกับแม่”

อัษฎาถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองเห็นปาลิดาที่ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาคู่นั้นที่มองไปมันมากกว่ามองคนที่ไม่รู้จักกัน มันฟ้องด้วยว่าสายตาคู่นั้นกำลังสนใจผู้หญิงของเขาอยู่ ทำให้อธิปหันไปมองด้วยอีกคน

อธิปเดินมาขวางใช้ความสูงบดบังไม่ให้อัษฎามองปาลิดานานกว่านั้น

“พ่อมึงออกมาจากคุกแล้วนี่”

“เขาก็พ่อพี่เหมือนกัน ทำไมตั้งแง่รังเกียจเกลียดชังขนาดนั้นล่ะพี่อิชย์”

ทั้งคู่เกิดห่างกันถึงห้าปี อธิปมารู้ทีหลังว่าเขามีน้องชายต่างมารดา เด็กคนนี้เกิดจากลูกผู้หญิงคนนั้นที่ทำแม่เขาต้องเสียใจ จึงจงใจเกลียดชังตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

“กูไม่นับมันเป็นพ่อ มึงมองมันเป็นคนดีเพราะมันมีแต่สิ่งดี ๆ ให้มึง ซึ่งต่างจากกูที่มันมอบแต่ความโหดร้ายและบาดแผลอย่างแสนสาหัสให้ มึงไม่รู้หรอกว่ามันทำอะไรกับชีวิตกูบ้าง มันเคยบอกมึงไหมทำไมถึงได้ไปนอนในคุกตั้งสิบห้าปี”

อัษฎานิ่งแทนคำตอบที่บอกว่าไม่รู้

“มึงเชิดชูความดีของพ่อมึงไปเถอะ รักมันอย่างที่มันรักมึงละกันไอ้อัษ ต่อไปไม่ต้องมาเรียกกูว่าพี่ กูกับมึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน เชิญพวกมึงไปเสวยสุขด้วยกันเถอะไป อย่ามายุ่งกับกู!”

“พ่อเขาอยากเจอพี่มากนะ”

อธิปแสยะยิ้ม “ฝากไปบอกมัน ว่ากูไม่อยากเจอ และไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของกู ต่อให้ตายกูก็ไม่มีวันให้อภัยพวกมึง!”

เขาว่าแล้วเดินหนีไปอย่างใจเจ็บ ความรู้สึกนี้ไม่ต่างจากปาลิดาที่ต้องการความรักของแม่ ความรักที่เขาเคยต้องการจากพ่อ เขาคนนั้นก็เอาไปแบ่งให้คนอื่นจนไม่เหลือไว้ให้เลยสักเสี้ยว

ปาลิดาเดินไปหาอัษฎา แล้วบอกด้วยความสุภาพไปว่า

“หลินต้องส่งแขกแล้ว” หญิงสาวผายมือเชิญ อัษฎาถูกตาต้องใจตั้งแต่แรกพบ ผู้หญิงตัวเล็กตาโตผิวขาวคนนี้ทำใจเขาเต้นแรง ก่อนจะพยักหน้าเดินออกไปแต่โดยดี

“ที่เขาว่ากันว่าพี่อิชย์ป่วย เขาเป็นยังไงบ้างครับ อาการดีขึ้นบ้างไหม”

“ก็…” ปาลิดายังไม่ทันจะได้พูดอะไร น้ำเสียงดังกังวานก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกู อ้อ! คงจะเอาไปเล่าให้ไอ้ชั่วนั่นฟังล่ะสิ ให้พวกมันสมน้ำหน้ากู ใช่สิ กูมันคนบ้าที่คนอย่างมันรอสมเพช มึงก็ด้วย”

“พี่อิชย์ ผมไม่ได้มองพี่อย่างนั้นนะ เปิดใจให้กว้างบ้างสิพี่”

“กูจะใจแคบกับใครก็ได้ กูมีสิทธิ์ที่จะเกลียดและไม่พอใจใครหน้าไหนก็ได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะครอบครัวของมึง”

เขาจุกในอกกับคำว่า ‘ครอบครัว’ ซึ่งไม่เคยได้รู้สึกเลยว่าคำนี้มันมีความหมายยังไง

“งั้นผมจะกลับ” อัษฎามองมาที่ปาลิดา “ผมกลับนะครับ”

“ค่ะ” เธอได้แต่รับคำก้มหน้าก้มตาไม่กล้าหันไปมองอธิปที่ยืนกำมือแน่น ไม่รู้ว่าจะโดนด่าอะไรบ้าง

“เข้าบ้าน!” เขาตวาดทันทีที่อัษฎาขับรถออกไป “จะมายืนอ่อยมันทำไม ชอบมันนักเหรอ ฮึ?”

หน้าตาของอธิปกับอัษฎามีความละม้ายคล้ายคลึง ตัวสูงโปร่งเหมือนกัน แววตาของอีกคนดูใจดีขี้เล่น ต่างกับคน ๆ นี้ที่ยืนต่อหน้าเธอที่มีแต่ความเศร้าหมอง

“หลินไม่ได้ชอบเขาค่ะ ไม่เคยคิดจะไปชอบด้วย หลินไม่ได้ชอบใครง่าย ๆ เข้าใจด้วยนะคะ”

ปาลิดามองอธิปด้วยความสงสาร ที่เขาบอกว่าเธออิจฉาน้อง ตอนนี้ก็คงไม่ต่างกัน

“มองแบบนั้นทำไม อย่าบังอาจมาใช้สายตาแบบนั้นกับฉัน”

“หลินขอโทษค่ะ”

“ต่อไปถ้ามันมาอีกก็อย่าให้เข้ามา ฉันไม่ต้อนรับมันหรือครอบครัวของมัน อ้อ! เก็บไว้บ้างก็ได้นะไอ้อาการสั่นใต้ร่มผ้าของเธอเวลาเจอผู้ชายน่ะ”

“ทำไมชอบว่าหลิน ทำไมชอบคิดว่าหลินมีใจให้ผู้ชายคนอื่นล่ะคะ ที่คุยด้วยดี ๆ ก็เป็นแค่มารยาท หลินไม่ได้จะชอบเขาสักหน่อยนี่คะ ไม่เคยจะอยากไปมีความสัมพันธ์ทางกายกับเขาด้วย และไม่ได้สั่นอย่างที่คุณอิชย์เข้าใจ”

“ดี! คิดได้อย่างนั้นก็ดี ต่อให้นอนกับฉันแค่ครั้งเดียว เธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นของฉัน เป็นวันยังค่ำ!” เขาอยากให้เธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว ต่อให้ตอนนี้ไม่รัก? ก็ตามทีเถอะ

“หรือให้ต้องย้ำอีกที ว่าเป็นของฉันมันรู้สึกดียังไง”

ปาลิดานิ่งอยู่นาน ต่อให้รู้สึกไม่ชอบใจกับถ้อยคำหยาบโลนของเขา แก้มแดง ๆ สองข้างมันก็แดงเรื่ออยู่เรื่อย

พอคิดถึงเรื่องคืนนั้นอีกหนก็ร้อนวูบวาบในอกขึ้นมา เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ไม่เคยลืม อธิปคือผู้ชายที่เร่าร้อน กินดุ และกินได้เรื่อย ๆ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“คิดอยู่ล่ะสิ!” อธิปตวาดจนคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง “ติดใจเหรอ”

เขาว่าแค่งั้นก็หมุนตัวกระตุกยิ้มมุมปากออกไป กลิ่นตัวหอมของเธอยังติดจมูกเขาอยู่เลย เนื้อตัวนุ่มนิ่มของเธอนึกทำให้เขาอยากสัมผัสตลอดเวลา ร่องอกอวบที่ซ่อนรูปนึกทำให้เขาอยากซุกทุกค่ำคืน

ความสุขที่ได้รับจากปาลิดาช่างมากมาย ยากที่จะไม่ให้รู้สึกเช่นนั้นอีก ข่มอารมณ์แล้ว ข่มอารมณ์เล่าที่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก แต่อธิปนี่ละ คือคนที่จะทลายกำแพงนั่นเข้าหาปาลิดาซะเอง

ปมพี่อิชย์ บาดแผลทางกายและใจมาจากพ่อค่ะ ไม่ใช่แค่พ่อไปมีบ้านเล็ก แต่มีเหตุการณ์สะเทือนใจมาก ๆ อยู่บทที่ 10 ค่า 

จะมาทุกวันนะคะ 

ขอบคุณทุกเมนต์เลยน้าาา ^^