คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 5 พลาดพลั้ง 30%
บทที่ 5
พลาดพลั้ง
หลังจากกลับมาถึงบ้าน ปาลิดาก็มาอาบน้ำเจ้าขนปุยที่อธิปชอบเรียกมันว่าอย่างนั้น
ระหว่างทางก็แวะซื้อปลอกคอมาให้มันด้วย
“ขนปุยของหลิน”
“ใครอนุญาตให้เลี้ยงหมา” หัวหน้าแม่บ้านเดินมาตำหนิ “คิดว่าตัวเองเป็นคนโปรดของคุณอิชย์
จะทำอะไรตามใจไม่ได้ เธอก็แค่คนที่ต้องดูแลคุณเขา
และไปทำอิท่าไหนล่ะถึงกล้าไปตีสนิทขนาดนั้น หือ? เอาเต้าไต่! เป็นงานถนัดสิท่า”
เธอเจ็บช้ำกับคำดูแคลน
เพราะเกิดมาต่ำต้อยคนที่สูงส่งกว่าจึงไม่ให้เกียรติ
“แล้วมันมีปัญหาอะไร
หนักสมองส่วนไหนของใครมิทราบ!”
ในที่สุดเสียงทรงพลังของอธิปก็มาช่วยชีวิตเธอเอาไว้
“เป็นแค่หัวหน้าแม่บ้าน
ก็ไม่ได้หมายความว่ามีอภิสิทธิ์เหนือไปกว่าใครเขา
ฉันจะไล่ใครในบ้านหลังนี้ออกก็ได้”
“คุณอิชย์” หญิงวัยกลางคนรีบค้อมหัว
“มีปัญหาอะไร
ไหนพูดมาสิ!”
“ไม่มีค่ะ”
“ไม่มีแต่มาแซะคนของฉัน
มันต้องมี”
คนของเขาอย่างนั้นเหรอ
ปาลิดาอุ่นวาบในหัวใจ เขากำลังปกป้องเธออยู่ใช่ไหม
“ที่พูดเมื่อกี้ว่าหลินเอา
เต้าไต่! รู้ดีแค่ไหนถึงพูดออกมาแบบนั้น
ฉันถามว่ารู้ดีมากนักเหรอ!”
คราวนี้เขาเปลี่ยนอารมณ์เป็นคนละคน
แววตาคู่นั้นขึงขังเอาเรื่องได้ทุกเวลา
“ป้าขอโทษค่ะคุณอิชย์
ต่อไปจะไม่พูดแบบนั้นอีก”
“ดี!
ก่อนจะสำนึกก็ขอโทษหลินด้วย นี่เป็นคำสั่ง”
เขาบอกน้ำเสียงรอดไรฟัน
“ปะ
ป้า ขอโทษนะหลิน”
“ค่ะป้า
ไม่เป็นไร”
“เธอก็ใจดีซะอย่างนี้คนเขาก็ได้ใจ
ไม่รู้ตัวหรือไงว่าเขาเอาไปพูดให้เสียหายมากแค่ไหน”
อธิปต่อว่าแล้วหันไปมองป้าแม่บ้านตาขวาง
กระทั่งได้อยู่กันสองคนตามลำพัง
“ฉันได้ยินคนที่บ้านนินทาเธอ
ฉันไม่ชอบ ต่อไปถ้าใครพูดเรื่องไม่ดีอีกฉันจะเอาเข็มมาเย็บปากเป็นรายคนเลย คอยดู”
เธอยิ้มเพราะเขาแค่ขู่ให้กลัว
ไม่ทำจริงแน่
“คุณกำลังปกป้องหลิน
รู้ตัวใช่ไหมคะ”
“รู้ตัว” เขาไม่ปิดบังความรู้สึกตัวเอง
“หลินสำคัญกับคุณเหรอคะ”
“ไม่ใช่…”
เขาตอบเสียงเบา หมุนตัวเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะชะงักเท้าหันมามองเพียงนิด
“เที่ยงนี้ฉันอยากกินสปาเก็ตตี
จัดการให้หน่อยแล้วกัน อ้อ! แล้วอย่าให้ไอ้ขนปุยมาวุ่นวายในบ้าน
เธอควรหากรงมาให้มันอยู่ เลี้ยงได้แต่อย่าเพ่นพ่าน”
“ค่ะ
เจ้านาย” เธอเล่นหูเล่นตากับเขา “งั้นหมาตัวนี้หลินให้ชื่อขนปุยเลยแล้วกันนะคะ”
“ตามใจ”
“ขอบคุณนะคะ” เธอบอกก่อนเขาจะเดินไป
บ่ายวันนั้นคุณหมอจิตแพทย์เข้ามาดูอาการอธิปตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ก่อนหน้า
อธิปมองคนที่คุ้นเคยในวันวานอย่างประหลาดใจ
“สวัสดีค่ะ
คงไม่ต้องแนะนำตัวใช่ไหม น่าจะจำกันได้”
อธิปยังนิ่ง
ไม่ใช่จำไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าหล่อนมาที่นี่ทำไมอีก
“อิชย์ไม่ต้องทำหน้างงเลย
แอนเป็นหมอเฉพาะทาง คุณป้าของอิชย์ได้เล่าอาการเบื้องต้นให้ฟังแล้ว แอนว่าเรามีทางรักษาโดยที่ไม่ต้องไปอยู่โรงพยาบาลเลยค่ะ”
ส่วนปาลิดาก็นั่งฟังจดข้อมูลอีกที
ทั้ง ๆ ที่มีหลายคำถามอยู่ในหัวของเธอ
“ถ้าอย่างนั้นแอนขอสอบถามข้อมูลเบื้องต้นก่อนนะคะ
เราจะคุยกันในฐานะเพื่อน เหมือนมาแชร์เรื่องราวให้กันฟัง ไม่ใช่คุณหมอกับคนไข้นะคะ ตกลงไหม”
อธิปพยักหน้าตกลง
“ช่วงนี้อิชย์มีความกังวลทุกข์ใจ
ซึมเศร้า ตลอดเวลา ใช่หรือไม่คะ”
“ใช่”
“แล้วมีอาการหวาดระแวงไม่ว่าเรื่องไหน
มีอารมณ์หงุดหงิดมากผิดปกติ รู้สึกเครียดตลอดเวลาใช่หรือไม่คะ”
“ใช่”
“ช่วงเวลานี้หมกมุ่นในเรื่องอดีต ได้ยินเสียงแว่วหรือภาพหลอนอยู่ไหมคะ”
“ยังเป็นอยู่”
“เป็นแบบไหนคะ
บอกได้ไหม”
“เห็นมีดปลายแหลมที่มันลับจนคม
มีเลือดสีแดงสดติดอยู่แล้วหยดลงพื้นหลายหยด มีเสียงแทรกเข้ามาบ่อย ๆ
ว่าลองหยิบมาแทงอกดู จะได้หายเจ็บ”
คนฟังหวั่นเกรงในใจ
อาจจะไม่ใช่คุณหมอแต่ป็นปาลิดา
“ตอนนี้อิชย์รักษาด้วยการบำบัดโดยการใช้ยา
การใช้ยาจะให้ยาเป็นตัวปรับสารเคมีในสมองที่เป็นผลต่อโรคให้มีความสมดุล”
“ผมเคยรักษาตัวเองด้วยการไม่ใช้ยา
แต่ล้มเหลวไม่เป็นท่า”
“การรักษาวิธีนั้นสามารถทำได้
ต้องมีคนใกล้ชิดดูแลในเรื่องของความเครียดที่ไปกระตุ้นให้เกิดโรค ถ้าให้แอนแนะนำ
ลองไปสถานที่ดี ๆ ไปกับใครสักคนนะคะ หากิจกรรมสนุกทำ”
“พูดเหมือนมันง่าย
แต่คนที่เป็นโรคจิตอย่างผมมันทำไม่ได้หรอก
ผมต้องต่อสู้กับโรคซึมเศร้าและอาการจิตของตัวเอง มันเหนื่อยมาก”
เขาบอกน้ำเสียงอ่อนล้าท้อแท้กับสิ่งที่เป็นอยู่ในทุกวัน
“คนอื่นบอกว่าทำอย่างนั้น
อย่างนี้ ลองสิ
ลองมาเป็นผมดูแล้วทุกคนจะได้รู้ว่ามันยากเย็นขนาดไหนกับการกลับมาเป็นปกติ
กลับมาเป็นคนที่ทุกคนไม่หวาดกลัว
ไม่เป็นคนที่ทุกคนมองว่าเป็นตัวอันตรายและไม่อยากอยู่ใกล้
ชีวิตมันเหมือนผมมีโลกสองใบ ใบที่หนึ่งพร้อมจะทำลายล้างทุกอย่างให้สิ้นซาก
ใบที่สอง…” สายตาของอธิปมองไปที่ปาลิดา “ก็ฟื้นฟูทำให้ดีขึ้น”
“ถ้าอย่างนั้นแอนจะเข้ามาดูอาการอิชย์ทุกสัปดาห์
แต่ถ้าอยากหาเพื่อนคุยปรับทุกข์ ก็โทร.มาได้ตลอดเลยนะ”
อธิปไม่ตอบ
แต่ลุกเดินออกไปบริเวณด้านนอกของบ้าน ส่วนปาลิดาก็เดินไปส่งคุณหมอก่อนจะเดินไปหาอธิป
ความคิดเห็น