ด้วยรักที่ไม่เคยเลือนราง [มี E-BOOK + เปิดจองเล่ม]

ลำดับตอนที่ #29 : บทที่ 7 ใจร้าย 70%

ทุกครั้งเหมือนเดิม เธอเคาะประตูเป็นจังหวะแล้วเข้ามา ครั้งนี้ไม่แม้แต่จะเสียเวลา หญิงสาวถอดเสื้อนอนกับกางเกงนอน เดินเปลือยมาหาคนที่นอนคอยบนเตียง

“ให้หลินเริ่มเลยไหมคะ” เจ้าของร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมอย่างที่เขาเคยสอน

“ฉันไม่มีอารมณ์” เขาบอกน้ำเสียงเหนื่อย ๆ เจือสั่นเครือกับแววตาที่อ่อนล้า

“งั้นหลินใส่เสื้อผ้านะคะ”

“ไม่ต้องใส่ คืนนี้นอนกับฉันแล้วกัน”

“ได้ค่ะ” ปาลิดาเหมือนเก้อ ก่อนจะลุกขึ้นสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนใหญ่ ซ่อนตัวเอาไว้ข้างในนั้น

“ดูคุณเศร้าจนผิดตาไป วันนี้มีเรื่องไม่สบายใจแน่ ๆ เลย เล่าให้หลินฟังได้ไหมคะ คิดว่าหลินเป็นอากาศก็ได้ ไม่ต้องอายนะคะ”

“มันเป็นเรื่องที่ดีต่างหาก วันนี้เดินไปเรือนหลังเล็กฉันเห็นน้องเคทออกมาวิ่งนอกบ้าน ฉันเห็นรอยยิ้มของลูกที่สนุกกับการเล่น ได้ยินเสียงหัวเราะ มองเห็นฟันน้ำนมเรียงตัวอยู่ข้างหน้าแล้วน่ารักจัง ฉันอยากจะทำได้มากกว่านั้น อยากวิ่งเข้าไปเล่นกับลูก อยากเข้าไปกอด แต่ฉันทำไม่ได้ มากสุดคือการได้ยืนมองลูกอยู่ไกล ๆ มองโดยไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะได้เข้าไปกอดลูกอีกหรือเปล่า”

“อย่าคิดมากนะคะ หลินว่าไม่นานหรอก คุณก็จะกลับมาเป็นปกติ ได้ดูแลน้องเคท หลินเชื่ออย่างนั้น”

“ทำไมมั่นใจในตัวฉันนักล่ะ ทั้ง ๆ ที่สายตาคนอื่นมองตรงกันข้ามกับเธอ”

“ก็…” ปาลิดายิ้มเพ้อฝัน “ในระหว่างที่ศึกษาเล่าเรียน หลินจะนำวิชาที่ได้มาดูแลคุณอย่างดีที่สุดค่ะ”

“ฉันจะเป็นภาระเธอได้นะ” เขาว่า

“ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณคือของขวัญในชีวิตของหลินต่างหาก” เธอสารภาพความจริง เพราะรู้สึกว่ามันใช่จริง ๆ

กลางดึกในคืนนั้น ปาลิดานอนดิ้นขยุกขยิกขดตัวในผ้าห่ม มันก็ยังไม่อุ่นมากพอ จนกระทั่งปลายเท้าเย็น ๆ ไปแตะขาของอธิปเข้าให้

ในความมืดสลัวเธอมองเห็นดวงตาคู่นั้นของเขาที่เพ่งมองความว่างเปล่าเบื้องหน้า

“โทษทีนะคะ หลินหนาว” แล้วไม่ใช่แค่นั้น ตัวเธอก็สั่นราวกับลูกนกเปียกน้ำ อธิปที่หันมามองแล้วรวบคนขี้หนาวมาซุกอก กอดเอาไว้ด้วยอ้อมแขนของตัวเอง

“อุ่นขึ้นหรือยัง”

เธอแทบจะไม่ได้สนใจคำถามของเขาเลยด้วยซ้ำ อ้อมแขนรัดเธออย่างกับงู มันแปลกแต่ก็จริงนะ ที่เรือนกายของเขาที่อุ่นจนถึงร้อนนั้นทำเธอหายหนาวชั่วพริบตา

ปาลิดาเงยหน้ามองเขาที่ก้มลงมาถาม

“คุณอิชย์ลองกอดหลินสักหน้านาทีก่อนได้ไหมคะ หลินจะได้บอกคุณว่ามันอุ่นหรือเปล่า”

เธอเจ้าเล่ห์กว่าที่เขาคิดเอาไว้อีกนะเนี่ย

แต่ก็เอาเถอะ เขาต้องการทำอย่างนี้เหมือนกัน

ฝ่ามือเย็นเฉียบของปาลิดาเริ่มเลื่อนไปแตะแผงอกของอธิปที่ไม่ใส่เสื้อนอน เขาหายใจแรงแล้วกอดเธอให้แน่นกว่าเก่า   

ปาลิดารู้สึกตัวตื่นด้วยอาการเมื่อยขบ เมื่อคืนเขาบอกไม่มีอารมณ์ใช่ไหม เธอฟังไม่ผิดแน่ แต่ทำไมเขาถึงขย่มเธอไม่ยั้งครั้งแล้วครั้งเล่า กินไม่รู้จักอิ่มขนาดนี้ ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน

ปลายนิ้วเรียวแตะลำคอระหงเบา ๆ ลุกจากเตียงเดินไปยืนส่องกระจก เอียงคอมองว่ามีอีกตรงไหนหรือเปล่าที่เป็นรอยแดง

“เป็นรอยเยอะไหม” อธิปที่รู้สึกตัวตื่นก่อนหน้านี้แล้วเปล่งเสียงแหบห้าวถาม 

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เดี๋ยวหลินใช้รองพื้นปิดนิดหน่อยก็น่าจะได้แล้วค่ะ หิวหรือยังคะ วันนี้หลินมีเรียนตอนบ่าย มีเวลาอยู่กับคุณอิชย์จนถึงเที่ยงเลย”

เขาทำหน้าเซ็ง เวลาที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระของคนอื่น ทำไมทุกคนถึงมองว่าเขาอยู่คนเดียวไม่ได้

“วันหยุดนี้ไปเที่ยวกันไหม”

คนที่ถูกชวนตาลุกวาว “ที่ไหนคะ” แล้วถามน้ำเสียงตื่นเต้น

“เธออยากไปไหนล่ะ”

“ทุกที่ ที่มีคุณอิชย์”

ปาลิดาสารภาพ แล้วยิ้มให้ก่อนที่เธอจะเดินมาสวมใส่เสื้อผ้าลงไปชั้นล่างของบ้าน

อธิปครุ่นคิดอยู่นานสองนาน เขารู้สึกดี ไม่หม่นหมอง ไม่คิดอยากฆ่าตัวตายเวลาที่มีปาลิดาอยู่ข้างกาย มองเธอแล้วทำให้เขามองเห็นแม่

เคยคิดนะว่ามันจะไม่มีใครมาแทนที่คนที่เขารักสุดหัวใจได้

ใช่ มันไม่มี

แต่ปาลิดาคือคนที่มาเติมเต็ม ซ่อมแซมส่วนสึกหรอในชีวิตของเขาต่างหาก

หลินยั่วเก่งกว่าที่คิดนะคะ 

เหลือเขียนบทพิเศษก็จะจบแล้วค่ะ 

คาดว่าเร็วสุดกลางเดือนหน้านะคะ เพราะโมต้องเช็ก ตรวจคำผิดค่ะ และกลับไปเก็บรายละเอียดอีกที จำนวนคำ 1 แสนคำขึ้นไปค่ะ