คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 ความรู้สึกที่หม่นไหม้ 30%
บทที่ 1
ความรู้สึกที่หม่นไหม้
เสียงของไม้ด้ามยาวที่จับถนัดมือดังกระทบเนื้อขาดัง อยู่หลายที
ความเจ็บแสบยากเกินจะเปล่งเสียงออกไป เธอเม้มปากกัดฟันแน่นทุกครายามที่คนใจร้ายง้างไม้หวายขึ้นแล้วฟาดลงมาที่ขา
“ต้องให้กำราบ
อวดดีนักต้องตีให้หลาบจำ!”
อธิปเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ใบหน้าคมของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อที่พรั่นพรูออกมา มือข้างขวาจับด้ามหวายเอาไว้แน่น
มองดูคนน้ำตานองหน้า
“หลินไม่ได้ทำ” เธอก็ปฏิเสธทุกครั้งยามที่เขาเค้นความจริง
“มีเรื่องอะไรกันแต่เช้า
ไม่อายชาวบ้านชาวช่องกันหรือยังไง เสียงดังไปจนถึงหน้าบ้าน”
คุณยายมิ่งขวัญเดินมาดูเหตุการณ์หลังจากที่สาวใช้ไปรายงาน
“ก็เด็กนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องไงครับ
ก็ต้องเอาให้มันเข็ดหลาบ”
“หลินทำอะไร”
“ขโมยเงินน่ะสิครับ”
“เธอทำจริงหรือเปล่า”
คุณยายมิ่งขวัญเค้นเสียงถามเพื่อให้รู้ความจริงแน่ชัดว่าต้นสายปลายเหตุคืออะไร
ปาลิดาไม่กล้าพูดความจริง
หญิงสาวเอาแต่ส่ายหน้า
“ตอบฉันมา!”
คนแก่ตวาดเสียงดังลั่น
“หลินหยิบไปห้าร้อย
เงินนั่นมันเป็นของหลินที่ลืมเอาไว้ในห้องครัว แต่คุณอิชย์คิดว่าหลินขโมยเงินค่ะ”
“เรื่องแค่เนี้ยะ!
จะต้องลงโทษเด็กมันขนาดนี้เลยหรือไง”
“โตมาจะเลี้ยงดูยังไงไหวครับ
เด็กแค่นี้ยังคิดขโมยเงิน ไม่นานนักหรอกครับก็จะเป็นโจร ของที่บ้านคงจะเอาไปขายจนหมด”
หน้าตาเหี้ยมเกรียมพร้อมที่จะทำร้ายของอธิปทำใจปาลิดาหวาดหวั่น
“คุณอิชย์ใจร้ายกับหลินแค่ไหนรู้ตัวบ้างไหมคะ”
เธอถามเสียงสะอื้นมองดูคนใจยักษ์ใจมารที่ยังกำด้ามไม้หวายเอาไว้แน่น
“พาหลินไปทำแผล
ขืนยืนอยู่ตรงนี้โดนตีตายแน่”
คุณยายมิ่งขวัญสั่งสาวใช้
ปาลิดาได้รับการช่วยเหลือจากคนของคุณยายมิ่งขวัญ
ขาที่ยืนสองข้างแทบก้าวเดินไม่ไหว ความโหดร้ายที่เขากระทำมันทำใจเธอระทมหม่นหมอง
“กับเด็กสิบแปด
ต้องร้ายขนาดนี้เลยงั้นเหรอ”
“ผมถึงบอกไงครับ
ว่าเราต้องคิดดี ๆ ที่จะรับเธอมาเลี้ยง แล้วเป็นไงครับ โตมาก็ไม่ต่างจากโจร
ถ้าทำตัวอย่างนี้สักวันผมนี่ละ จะจับส่งตำรวจเอง”
“ยายเชื่อว่าหลินไม่ได้ขโมยเงินใคร
อย่าปรักปรำเพียงเพราะอิชย์ไม่ชอบขี้หน้าสิ”
“ไม่ใช่แค่ไม่ชอบ
แต่ผมเกลียดเด็กคนนั้น!” เขาบอกอย่างนั้นก็เดินหายออกไปจากตัวบ้าน
ปาลิดานอนให้สาวใช้ทำแผลให้เบื้องต้น
น้ำตาของความเจ็บปวดหลั่งมาเป็นสาย เขาทั้งใจร้าย ใจดำ น่ากลัว
และเป็นคนที่เธอไม่สมควรจะอยู่ใกล้ที่สุด
“พี่บอกว่าอย่าไปใกล้คุณอิชย์”
แววแนะนำ
“หลินไม่ได้ขโมยเงินนะพี่
นั่นเงินของหลินที่เผลอวางไว้เมื่อตอนเช้ามืดหลังจากที่กลับมาจากจ่ายตลาด
เป็นเงินที่หลินได้จากคุณท่าน ไม่ได้ขโมย”
“ครั้งนี้ก็จำไว้
อย่าเผลอวางเงินไม่เป็นที่เป็นทางอีก” แววมองรอยไม้หวายที่ฟาดลงมาที่ขาของปาลิดา
“คุณอิชย์นี่ก็นะ เอะอะตี เอะอะด่า ต่อไปก็อย่าไปอยู่ใกล้นะ”
ปาลิดาพยักหน้าเชื่อฟัง
ไม่รู้ร้องไห้ไปนานแค่ไหนจนเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
มื้อค่ำในวันเดียวกันอธิปนั่งรับประทานอาหารเพียงลำพัง หน้าที่ของปาลิดาคือตักข้าวให้ แต่วันนี้เธอต้องยืนนิ่ง ๆ
ก้มหน้างุดอยู่หลังแม่บ้านคนอื่น ๆ จะไม่ออกมายืนอธิปก็โวยวายว่าเธออยู่ที่นี่จะทำตัวสบายไม่ได้
ตอกย้ำว่าเธอเป็นได้แค่คนรับใช้ที่อยู่ในบ้านหลังนี้เท่านั้น
ทันทีที่เสียงไอแห้ง
ๆ ของปาลิดาดังขึ้น ทำให้คนใจมารหันหน้าไปต่อว่าถากถางด้วยสายตา
“แค่นี้ทำป่วยเหรอ
ออดแอดทำทีอยากเรียกร้องความสนใจ ฉันไม่ฆ่าเธอก็บุญหัวแล้ว!”
ปาลิดาสะดุ้งโหยง
จะบอกว่ากลัวเขามันก็ใช่ เธออยากจะหายไปจากตรงนี้จริง ๆ
จำความได้เธออยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่อายุ
13 ปี เธอเป็นลูกคนสวน บิดาของเธอทำงานที่บ้านของเขา
มีบ้านอยู่ในสลัม หลังจากที่บิดาเลิกงานก็กลับบ้านไปหาเธอกับแม่
มันเป็นความสุขของครอบครัวเล็ก
ๆ ครอบครัวหนึ่งที่ไม่ได้ร่ำรวยหรือมั่งมีเหมือนคนอื่นเขา ทุกเช้าก่อนไปเรียนปาลิดาต้องไปขายพวงมาลัยกับมารดาที่ตลาดสด
ตอนนั้นปาลิดาอายุได้สิบขวบ เธอถามแม่กับความหมายของชื่อตัวเอง
‘แม่จ๋า
ชื่อของหลิน มาจากชื่อของคนจีนหรอจ๊ะ ครูที่โรงเรียนบอกว่าเหมือนจัง’
‘ไม่จ้ะลูกรัก
หลินคือชื่อแพรจีน ตอนแรกเรากะจะให้ลูกชื่อหลิวนะ แต่พ่อเขากลัวความหมายของมัน
กลัวว่าถ้าถูกเติบโตมาจะได้ไปเป็นดอกไม้ประดับของใครบางคน เลยเปลี่ยนมาเป็นชื่อหลิน’
‘หลินโตมาจะสวยไหมแม่
หลินอยากสวยเหมือนนางฟ้า หลินโตขึ้นมาจะทำงานช่วยพ่อกับแม่ เราจะได้มีเงินเยอะ ๆ
ครูบอกว่าเราเรียนจบแล้วต้องหางานทำ เก็บเงิน เราจะได้รวย’
มารดาของเธอยิ้มชื่นมื่น กอดยายหนูที่เป็นดั่งลมหายใจเอาไว้ด้วยความหวงแหน
‘พวงมาลัยมั้ยคะ
มะลิหอม ๆ เลยนา สิบบาทเท่านั้นค่า รีบเลยน้า หลินกับแม่ทำมาไม่เยอะ’
คนเป็นแม่มองดูทั้งน้ำตา แต่มันก็มากด้วยความปลื้มปีติ สักวันลูกของนางจะโตมาเป็นคนดี
โอบล้อมไปด้วยคนดี ๆ
เสียงตวาดของอธิปทำให้ปาลิดาหลุดจากภวังค์ของอดีต
แววตาอ่อนล้าเพ่งมองคนที่จ้องเขม็งเอาเรื่อง
“เรียกจนคอจะแตกก็ไม่ได้ยิน
จะให้ฉันร้ายอีกสักเท่าไรเธอจึงจะกลัวฉัน!”
“หลินไม่ได้จะ”
“ไม่ต้องพูด!”
เอาตอนแรกมาส่งค่า
หากเปิดมาเจอตอนนี้ อย่าลืมกดกลับตอนก่อนหน้าอ่านคำชี้แจงก่อนนะคะ จะได้ตัดสินใจว่าตรงไทป์ไหม หรือควรอ่านต่อหรือไม่ รักนะคะ จุ๊บ
ความคิดเห็น