คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : บทที่ 10 บาดแผลของอธิป 100% + แจ้งรายละเอียด E-BOOK ค่ะ
รายละเอียด
E-BOOK ด้วยรักที่ไม่เคยเลือนราง
จำนวนคำ 105,945 คำ
จำนวนหน้า 715 หน้า
มีทั้งหมด 30 บท (รวมบทส่งท้าย)
โพรโมชัน 149.-
จากราคาปกติ 219.-
จัดโพรโมชัน 3-20 ตุลาคมนี้ค่ะ
**สายเล่ม เปิดจองเร็ว ๆ นี้นะคะ (มีโพรโมชันให้แน่นอนค่า)**
“ไม่ต้องมาเรียกกู! มึงต้องฟังกับสิ่งที่มึงทำลายชีวิตกู มึงรู้ไหม!”
อธิปก้าวขาเดินเข้าไปใกล้
ๆ ทศวรรษ ยื่นปลายมีดแหลมที่กำลังสั่นตามมือของเขาไปที่ปลายคาง
“กูต้องหอบเอาศพแม่ลงไปฝังที่ใต้ต้นไม้ข้างบ้าน
รู้ไหมกูใช้วิธีอะไรลากศพแม่ลงไป กูใช้เสื้อผ้าเขามามัดต่อ ๆ กันแล้วลากลงบันไดไป
กูต้องทำเบา ๆ เพราะกลัวเขาเจ็บ ทั้งที่วินาทีนั้นเขาไม่มีลมหายใจ
ไม่รับรู้อะไรเลยด้วยซ้ำ!”
อธิปว่าใส่หน้า
ไม่รู้ที่พูดไปจะทำให้คนใจอำมหิตสำนึกผิดขึ้นมาบ้างไหม
“กูขุดหลุมให้ลึกพอที่จะฝังร่างของแม่ลงไป
กูฝังเขาทั้ง ๆ ที่มีดเล่มนั้นยังปักอก จะดึงออกก็กลัวแม่เจ็บ เนื้อตัวที่ช้ำเลือดเปื้อนหนองของเขายิ่งทำกูร้องไห้แทบใจจะขาด
ทันทีที่ดินกลบหน้าแม่ กูรู้เลยว่าวันนั้นเป็นวันที่กูต้องอยู่ด้วยความโดดเดี่ยว
ชีวิตที่ไม่เหลือใคร อยู่ด้วยความอ้างว้าง
ไม่รู้ว่าต้องพูดคำว่าเจ็บปวดอีกสักกี่ครั้งมันถึงจะพอ”
ปาลิดาน้ำตาร่วง
รู้แล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นอย่างนี้
ทำไมชีวิตเขาถึงต้องพบเจออะไรที่มันโหดร้ายขนาดนี้ เขาคงสู้มาทุก ๆ
วันจนมีชีวิตรอดถึงวันนี้ แต่ละวันต้องต่อสู้กับบาดแผลที่อยู่ในใจ
คงเจ็บเกินใจจะทน
“อิชย์
พ่อเสียใจ”
“โอ๊ย!” อธิปอุทานหัวเสีย “มึงไม่ต้องมาเสียใจอะไรทั้งนั้น
ทุก ๆ วันกูต้องเห็นมึงตบตีแม่ ทะเลาะกันก็ลงไม้ลงมือ
มึงมันมีเรื่องผู้หญิงไม่เว้น ทำไม รักแม่กูแค่คนเดียวมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
เขาถามอย่างหมดหวัง
พลางยกหลังมือมาเช็ดน้ำตา
“พ่อรู้ถ้าพูดอะไรก็คงจะเหมือนกับการแก้ตัว
แต่ที่พ่อมาวันนี้คืออยากจะมาขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกับลูก”
“กูไม่ให้อภัย!”
เขาโพล่งออกมาโดยต้องผ่านการประมวลผลในโสตประสาท
“กูจำได้นะ” ฮึก! ฮึก! “ว่ามึงเอายากล่อมประสาทมาให้กูกินหลังจากที่ตำรวจมาพบศพของแม่
พยายามบอกว่ากูเป็นโรคจิตที่ต้องใช้ยา กูรู้นะ ไม่ใช่ไม่รู้
มึงทำอย่างนี้กับกูได้ยังไง ไม่เห็นกูเป็นลูกก็ไม่ต้องทำลายชีวิตกูถึงขนาดนี้ก็ได้”
“ทศกลับไปก่อนไป
อิชย์เขาไม่พร้อมจะต้อนรับใคร โดยเฉพาะเธอที่ทำลายชีวิตเขา”
“แม่ครับ ผมแค่อยากมาหาลูก”
“อย่าเรียกฉันว่าแม่
ตั้งแต่ฆ่าลูกสาวของฉัน แล้วยังทำร้ายลูกตัวเอง
เธอก็เหมือนตายไปจากชีวิตฉันเหมือนกัน อ้อ! และอย่ามาเรียกเขาว่าลูกเลย
อิชย์ไม่อยากมีพ่อเลว ๆ แบบเธอหรอก”
“จริงสิ” อธิปพูดราวกับละเมอ “คนบ้า มันฆ่าคนได้ไม่ผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอ”
สายตาเขาก็เปลี่ยนไปในพริบตา
อาฆาต มาดร้าย
“กูมันบ้านี่นา
พวกมึงสองคนก็เอาแต่ยัดเยียดว่ากูบ้า
ปลอมแปลงเอกสารยื่นต่อศาลให้ตัวเองมีความผิดน้อยลง มึงทำร้ายจิตใจกูเกินไปแล้ว”
เขาสะอื้นร่ำไห้กับตาแดง
ๆ ที่มีน้ำตาไหลเอา ไหลเอา
“กูไม่ได้บ้า
มึงก็ไปเอาจิตแพทย์มาทำชีวิตกูปั่นป่วน จนกูกลายเป็นคนบ้า
หมอคนนั้นยัดข้อมูลในหัวให้กูแบบผิด ๆ จนสุดท้ายกูก็บ้าจริง ๆ จนต้องไปบำบัด
แล้วไง ออกมากูก็บ้าและสติไม่ดีอยู่ดี เสียดายนะ ศาลตัดสินให้มึงอยู่ในคุกจนวันตายแต่เพราะเงินใช่ไหมที่ทำให้มึงรอดพ้นมาได้
อยู่ในห้องขังแค่สิบห้าปีแค่นั้นมันไม่ได้ทำให้มึงเป็นคนดีขึ้นมาหรอก ไอ้สารเลว!”
อธิปง้างมีดขึ้นมาหวังจะปักอกคนเป็นพ่อ
“พี่อิชย์อย่า” อัษฎาเอาตัวมาขวาง ก็โดนมีดบาดไปที่ต้นแขน โชคดีที่ไม่ลึกมาก
“รักมัน
ปกป้องมันมากใช่ไหม ทีนี้มึงรู้และเข้าใจ เห็นสิ่งเลว ๆ ที่มันทำกับกูและแม่ของกูหรือยัง
มึงยังอยากมีพ่อชั่วช้าแบบนั้นอยู่ไหมไอ้อัษ หรือเพราะว่าตัวของมึงต้องการแบบนั้นแต่แรกอยู่แล้ว
มึงเลยไม่รู้สึกอะไร”
อธิปพยักหน้าเข้าใจ
“มันเป็นพ่อมึงนี่
มันให้ทุกอย่างกับมึง ซึ่งกูไม่เคยได้จากมันเลยสักครั้ง
นอกจากความเจ็บปวดที่มันทิ้งเอาไว้ให้”
“อย่าทำอะไรพ่อเลยนะพี่”
“กูจะฆ่ามัน”
E-BOOK เจอกันเที่ยงคืนนี้นะคะ
ฝากด้วยน้าาา
ความคิดเห็น