คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 1 ความรู้สึกที่หม่นไหม้ 130% [ครบบท]
ปาลิดาวิ่งเข้ามาในบ้าน มองดูอธิปใช้ปลายมีดแหลมคมจ้วงแทงไปที่ปากของตุ๊กตาตัวนั้นด้วยความสนุก
ก่อนจะกรีดให้มันเป็นทางยาว
เคธีกรีดร้อง
ก่อนจะร้องไห้จ้าไปหลบอยู่ใต้โต๊ะด้วยความหวาดกลัว
“คุณอิชย์
อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าน้องเคทสิคะ”
ปาลิดามาห้าม
จับมือเขาเอาไว้
“ตุ๊กตามันพูดกับลูกฉันไม่ได้
นี่ไง กำลังทำให้มันพูดได้อยู่นี่ไง เห็นไหมหลิน มันอ้าปากแล้ว” อธิปก้มมองตุ๊กตาตัวนั้นอีกครา เขาสั่งให้มันพูด
ทว่าไม่มีเสียงออกมา ทำให้เขาเกิดความโทสะกำด้ามมีดเอาไว้แน่นจ้วงแทงเข้าไปที่หน้าของตุ๊กตาตัวนั้นจนพังไม่มีชิ้นดี เห็นแต่ใยสังเคราะห์สีขาวกระจัดกระจายเต็มพื้นครัว
“พอเถอะค่ะคุณอิชย์
ตุ๊กตามันพูดไม่ได้”
“ไม่จริง
ฉันยังพูดกับมันอยู่เลย”
ทำให้เธอเวทนาเขามากขึ้นไปเท่าตัว
“ทำอะไร!”
เสียงของคุณยายมิ่งขวัญดังกร้าว
นางรีบไปอุ้มเคธีเข้ามาแนบกายก่อนสถานการณ์มันจะย่ำแย่ไปมากกว่านี้ สาวใช้คนอื่น ๆ
รีบวิ่งเข้ามาแล้วพาตัวเคธีออกไป
“พวกเธอสองคนมาทำอะไรที่บ้านหลังนี้
แล้วนั่น!” ถ้อยคำที่จะพูดออกไปถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเช่นเดิม
มองหลานชายด้วยความเวทนา
“พาคุณอิชย์ออกไปจากที่นี่”
“ค่ะ
คุณท่าน”
ปาลิดากำลังจะไปประคองคนตัวใหญ่ที่นั่งคุกเข่ากำด้ามมีดเอาไว้แน่น
วินาทีนั้นเธอไม่แม้แต่จะมีความกลัวต่อเขา
“กลับบ้านกันนะคะ”
อธิปลุกขึ้นยืน
เขาหันไปถามปาลิดาอย่างมีหวัง
“ตุ๊กตาตัวนั้นพูดได้หรือยัง
ฉันแค่อยากให้ลูกมีเพื่อนคุย ตอนเธอไม่อยู่ตุ๊กตาตัวนั้นมันพูดได้จริง ๆ นะหลิน”
“เหลวไหลสิ้นดี
มันชักจะแย่แล้วนะอิชย์”
“ไม่แย่นะครับคุณยาย
ก็ตุ๊กตามันพูดไม่ได้ ถูกแล้วไงที่เอามีดมากรีดปากมันออก”
“กับเด็กอายุแค่ห้าขวบ
ต้องมาเห็นภาพพ่อตัวเองเอามีดมากรีดปากตุ๊กตาอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่เชื่อผมเหรอครับ
นี่ไง จะทำให้ดู”
อธิปหันด้ามมีด
ยื่นแขนออกมา ไม่แม้แต่จะฟังเสียงห้ามของใคร
เหมือนมันไม่ผ่านโสตประสาทให้เขาต้องหยุด
ปลายมีดแหลมคมกรีดเนื้อที่แขนเป็นทางยาว
เลือดสีแดงฉานไหลออกมาเป็นทาง
“นี่ไง
เห็นไหมครับ” อธิปทิ้งมีดลงพื้น ปาลิดารีบเอามันไปซ่อนให้ไกล
ก่อนจะเดินกลับมาเห็นภาพที่เธอมองแล้วแทบจะทนดูไม่ได้
อธิปยกแขนขึ้นมาแล้วปาดลิ้นไล้เลียเลือดที่คาวคลุ้งของตนเอง
เขาบอกกับทุกคนว่ามันอร่อย หันมาถามเธอว่าจะกินด้วยกันไหม
“พาเขาไปรักษาเดี๋ยวนี้!”
เสียงตวาดของคุณยายมิ่งขวัญดังทั่วบ้าน
ก่อนจะชี้หน้าด่ากราดปาลิดาที่ทำหน้าที่ของตัวเองไม่ดี
“เธอดูแลเขายังไงหลิน
รู้ทั้งรู้ว่าคุณอิชย์มีอาการทางจิตที่ยังรักษาไม่ได้
ถ้ามีดเล่มนั้นมันไม่ได้ปักที่ตุ๊กตาตัวนั้น
แต่มาปักที่อกของเคธีเธอจะมีปัญญารับผิดชอบชีวิตของเด็กได้ไหม!”
“หลินขอโทษ” หญิงสาวพนมมืออ้อนวอน
“ฉันสั่งแล้วว่าอย่าพาคุณอิชย์มาบริเวณนี้เป็นอันขาด
ที่นี่คือพื้นที่ต้องห้ามของเขา แต่เธอก็ยังละเลยต่อคำสั่งของฉัน”
“หลินจะไม่ทำแบบนี้อีกค่ะคุณท่าน
หลินขอโทษ”
“พาคุณอิชย์ออกไป
แล้วเอายานอนหลับให้เขากิน ฉันจะติดต่อหมอมารับตัวเขาไปรักษา
ขืนอยู่นี่สักวันก็จะตายกันหมด”
“หลินไม่คิดว่ามันจะร้ายแรงขนาดนั้น”
“กับคนบ้า
คนสติไม่ดีเนี่ยเหรอไม่ร้ายแรง เกิดวันหนึ่งเขาคลุ้มคลั่งขึ้นมาเธอจะรับมือยังไง”
“ในสายตาหลินเขาก็แค่คน
ๆ หนึ่งที่เจ็บปวดทางใจ แค่มาเจอสถานการณ์ที่มันรุนแรงจนทำให้เขารับไม่ไหว
ไม่ได้ถึงขั้นบ้า อย่าเรียกเขาว่าคนบ้าเลยนะคะ แค่นี้ก็เจ็บปวดมากพอแล้ว”
“ได้
ถ้าวันไหน คุณอิชย์เอามีดแทงเธอตาย
เธอจะรู้เองทำไมทุกคนถึงกลัวและไม่อยากอยู่ใกล้เขา พาคุณอิชย์ออกไป!”
ปาลิดาเดินไปประคองอธิป
พาเขาออกไปจากบ้านหลังเล็ก
“วันหลังพามาหาเคทอีกนะ
ลูกดีใจใหญ่เลยที่เห็นฉัน”
“ค่ะ
หลินจะพามาอีกนะ แต่ตอนนี้คุณอิชย์ต้องกลับบ้านไปอาบน้ำ พักผ่อน
เดี๋ยวหลินทำแผลให้”
“แผลที่ไหน
ไม่ใช่” เขาบอกอย่างนั้นก็ก้มลงไปไล้เลียที่แขน ดื่มด่ำกับรสชาติของเลือดในตัว
“อร่อย
กินหน่อยไหม”
ปาลิดาส่ายหน้า
แล้วใช้มือกดไม่ให้เลือดของเขามันไหลออกมา
“อย่าทำอย่างนี้อีกได้ไหม
อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลยได้หรือเปล่าคะคุณอิชย์”
เธออ้อนวอนหวังให้เขารับรู้
แต่สภาพจิตใจของเขาตอนนี้ไม่พร้อมจะรับฟัง หรือรับรู้สิ่งใด
เขาเอาแต่พร่ำเพ้อถึงลูกสาว และอดีตที่มันไม่เคยเลือนหายไปของตัวเองเท่านั้น
///////////////////////
ความคิดเห็น