คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ราชาแห่งรัตติกาล Demon King บทที่13 โกรธ...
บทที่13
โกรธ
“หึ เป็นไงละน้ำนี้เข้ากับเธอดีนะ น้ำเน่ายังไงละ!!!”
เจนนี่กับซันเรฟระเบิดหัวเราะที่ฟังแล้วชวนแสบแก้วหูทันที
“…”
“เงียบอีกแล้ว!! เธอเป็นใบ้หรือไง! ไม่เคยสังเกตุบ้างหรอว่าคนในโรงเรียนเขามองเธอยังไงหรือว่าหน้าหนาจนไม่รู้สึกตัว!”
เจนนี่พูดพลางยิ้มเยาะเยย ในขณะทีเทียรร่ากลับเงียบก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“หึ เธอเป็นลูกใคร อยู่ตระกูลไหนชั้นไม่รู้หรอกนะ...” เทียรร่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ “แล้วไงละ...ที่เธอมาทำแบบนี้จะให้ชั้นกลัวแล้วลาออกจากโรงเรียนหรือไง คนที่จู่ๆมาหาเรื่องคนอื่นโดยพูดอยู่ฝ่ายเดียวเนี่ย ชั้นไม่คิดว่าเธอจะเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์อะไรนั้นหรอกนะ! ถึงเธอจะเห็นชั้นเงียบอย่างนี้แต่เธอรู้ไหมชั้นก็ถึงขีดสุดแล้ว!!”
คำพูดแสนเย็นที่เต็มไปด้วยความโกรธและรังสีอำมหิตถูกปล่อยออกมาไม่รู้ตัว ถึงเธอจะดูเหมือนพวกไม่สนใจใคร แต่ใช่ว่าเธอจะไม่สนใจตัวเอง!
ตอนนี้เทียรร่าเหมือนคนเสียสติ ดวงตาสีดำของเธอมองดูเหมือนร่างไร้วิญญาณ
“ในที่สุดเธอก็โกรธแล้วสินะ เอาซิ! ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะชนะคนที่เก่งที่สุดในปี2ได้หรือปะ...”
“…!!!!”
ไม่ทันได้พูดจบ เจนนี่ก็ถึงต้องกระอักก็เพราะตอนนี้เทียรร่าได้ยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้วและมือซ้ายของเทียรร่าก็จ่อที่คอหอยของเจนนี่!!
เลือดจำนวนน้อยไหลออกมาจากที่คอสีขาวอมชมพู่ของเธอ ราวกับว่าที่จ่อที่คอเธอนั้นเป็นมีดอันคมกริบ
“ตะ...ตั้งแต่เมื่อไหร่”
เจนี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่น พลางจะใช้หางตามองคนข้างหลัง ที่ได้แต่ยืนแสยะยิ้มเหมือนฆาตกรโรคจิตที่จะฆ่าหญิงสาวทุกคนที่มาเดินเล่นยามวิกาล
“หึ...ไอ้คำพูดปากดีนั้นไปไหนหมดแล้วล่ะ”
“ดะ...เดี๋ยว นี่จะเธอทำอะไร”
“ทำอะไรงั้นหรอ หึ เดี๋ยวคงจะได้รู้ในไม่กี่วินาทีนี้แล้วล่ะ!”
“วะ...ว่าไงนะ ซันเรฟ!มาเอายัยนี้ออกไปจากตัวชั้นเร็ว!”
ซันเรฟที่ยืนแข็งอยู่ข้างๆ ก็ถึงกลับสะดุงและเธอก็แทบทรุดเมื่อเธอหันไปสบตาของเทียรร่า..
“เป็นไงล่ะ เพื่อนเธอเข้าหมดสติไปแล้วนะ...”
เมื่อเทียรร่าพูดได้สักพัก ก็มีใครบางคนเอาบางอย่างฝาดลงที่หลังท้ายทอยเธอจึงทำให้เทียรร่าหมดสติลง ก่อนที่เขาคนนั้นจะใช้มือรับตัวเธอไม่ให้ตกลงไป
ส่วนเจนี่ที่ถูกปล่อยเป็นอิสระก็แทบเข่าอ่อนทรุดลงไป พลางใช้มือที่สั่นนั้นกุมที่คอตัวเอง
“เกือบไปแล้วสิ...”
เจ้าตัวพึมพัมพร้อมพร้อมปาดเหงื่อ
“อะ...อาจารย์ เรเทียร!”
เจนี่ที่นั่งอยู่กับพื้นก็เรียกคนที่อยู่ตรงหน้าทันที ใช่คนที่เข้ามานั้นก็คือ เรเทียรนั้นเอง
เมื่อเจ้าตัวได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มอย่างสุภาพให้กับเธอทั้งสอง
“เธอทั้งสองคนไม่เป็นไรใช้ไหม”
“ไม่เป็นไรคะ แต่...”
เจนนี่พูดพลางมองมาทางเทียรร่า
“อ๋อ เธอหมดสติเฉยๆน่ะ อีกไม่นานก็จะพื้นแล้ว แต่ว่า...” เรเทียรพูดพลางยิ้มหวาน “พรุ่งนี้ครูคงไม่ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับพวกนี้อีกนะ เรื่องนี้ครูจะเก็บไว้เป็นความลับ”
เรเทียรพูดพลางอุ้มเทียรร่าที่หมดสติขึ้นก่อนที่จะพูดกับสองสาวเป็นครั้งสุดท้าย
“จากนี้ไปครูหวังว่าพวกเธอจะไม่เข้ามาที่หอพักปี1อีกครั้งนะ...”
เรเทียรพูดพลางยิ้มที่แฝงไปด้วยความอำมหิต ทำให้ทั้งสองสะดุงเล็กน้อย
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตู ทำให้เผยร่างสูงของคนที่อยู่ภายในที่อยู่ในสภาพชุดนอนสีดำ
“คุณ!...”
ร่างสูงที่อยู่ในสภาพชุดนอนก็เบิกตากว้างกับภาพตรงหน้าทันที
“อ่า โทษทีๆ ที่ชั้นมาปลุกนายตอนนี้ แต่ชั้นเอาเพื่อนร่วมห้องนายมาส่งน่ะ ถ้าอยากจะถามว่าทำไมเธอถึงมาในสภาพแบบนี่ล่ะก็ค่อยถามเอาตอนที่เธอตื่นแล้วกัน เอ๋แต่ดูเหมือนนายยังไม่นอนนิ ดึกป่านนี้แล้ว ”
เรเทียรยิ้มอย่างมีเลิศในให้กลับคอส ก่อนที่เขาจะมารับเทียรร่าที่หมดสติจากเรเทียร
“คุณเป็นใคร...แล้วเป็นอะไรกับยัยนี่”
เมื่อรับตัวเทียรร่ามาแล้ว คอสก็ถามชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยเสียงเรียบป่นหงุดหงิด
หมอนี่ไม่รู้จักชั้นงั้นหรอ หึดีเลยก่อนไปก็แกล้งเขาสักหน่อยโทษฐานที่อยู่กับนายท่านนานกว่าชั้น...
“นั้นสิน๊า~ นายคิดว่าชั้นเป็นใครดีละ เพื่อน พี่ชาย หรือเป็นคนรักกันล่ะ อ๋อ!แล้วอย่าลืมหาใครสักคนที่ไม่ใช่นายเปลี่ยนเสื้อให้เธอด้วยล่ะ ดูเหมือนเสื้อเธอจะเปียกอยู่นะ”
เรเทียรกรีดยิ้มเป็นมิตรแกคอสที่ยืนทำหน้านิ่ง
“เหอะ! ”
คอสพูดพลางเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่สนใจ
หมอนั้นโกรธแล้วแฮะ จะว่าไปเมื่อมองหน้าดูดีๆก็เหมือนกับเด็กเมื่อตอนนั้นเลย...
“เอาล่ะชั้นก็กลับบ้างดีกว่า”
พุบ...
คอสวางเทียรร่าลงไว้ที่เตียงของเธอ ก่อนที่จะยืนมองนิ่งๆแล้วคิดว่าจะทำอย่างไรต่อดี
“เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิ”
คอสพึมพัมก่อนที่จะหันหลังให้เทียรร่า พลางดีดนิ้ว1ครั้ง
“มีอะไรให้รับใช้ เจ้าคะ”
ทันใดนั้นร่างของหญิงสาวที่ใส่ชุดเมดก็ปรากฎตัวออกมาในท่าทีเธอก้มหัวอยู่
“มาเรีย เธอช่วยเปลี่ยนชุดให้เธอคนนั้นด้วยและอย่าลืมเช็ดตัวด้วยละ ชั้นจะไปรอข้างนอกเสร็จแล้วเรียกชั้นด้วย...”
คอสพูดพลางเดินไปทางประตู โดยมีเสียงของมาเรียตามไปติดๆ
“เจ้าค่ะ…”
หลังจากนั้นไม่นาน มาเรียก็เปิดประตูก่อนที่จะเดินมาหาคอส
“มีอะไรให้ดิชั้นรับใช้อีกไหมเจ้าคะ”
“ไม่ล่ะ เธอกลับไปเถอะ”
คอสพูดพลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง
“เจ้าค่ะ...”
ทันใดนั้นมาเรียก็หายไป
คอสเดินเข้าไปทุกอย่างก็เรียบร้อยดี ก่อนที่จะเดินไปนั้งที่เตียงของตนพร้อมกับพึมพัมว่า
“ทำไมเธอต้องปิดบังชั้นด้วยล่ะว่า...เธอเป็น...ปีศาจ เทียรร่า…”
“…”
คอสลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่เงียบหงัด วันนี้เขาตื่นสายกว่าปกติเพราะวันนี้เป็นหยุดสุดสัปดาห์แรกของการเปิดภาคเรียน
เมื่อมองไปข้างๆร่างบางที่น่าจะตื่นก่อนเขากลับนอนนิ่ง นั้นเป็นเหตุผลที่เขาต้องเดินไปดูเพื่อนร่วมห้องที่นอนเตียงข้างๆอย่างช้าๆ ภาพตรงหน้าทำให้เขาต้องเบิกตากว้าง
เป็นไข้งั้นหรอ ไม่สินี้มันรุ่นแรงมากกว่าไข้แล้ว
คอสคิดพลางมองหน้าที่แดงเพราะพิษไข้และเสียงหายใจหอบๆของเทียรร่า
“เฮ้ เทียรร่า”
คอสเรียกเทียรร่าพลางเข่ยาตัวเธอเพื่อให้ได้สติ แต่ไม่นานเขาต้องบัดมือออกเพราะตัวเทียรร่านั้นร้อนเกินไป
นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะ
เมื่อได้ยินเสียงคอส เทียรร่าก็ลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็วทำให้คอสที่ยืนอยู่ข้างๆสะดุงเล็กน้อย
“…”
เทียรร่าหันหน้ามาหาคอสอย่างเงียบๆ
“ธะ...เธอ ไม่เป็นไรใช่ไหม”
ไม่ทันที่เทียรร่าจะพูดอะไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นซึ่งทำให้คอสที่ยืนอยู่ตรงนั้นเดินไปเปิดประตูให้แขกที่มาได้จังหวะพอดี
“คุณอีกแล้ว...”
“สวัสดีตอนเช้า! ชั้นคงไม่มารบกวนนายใช่ไหม”
“คุณมาที่นี่ทำไม”
คอสถามเสียงเรียบ
“ใจร้ายจริงน๊า ดูท่าว่านายจะมีปัญหาไม่ใช่หรอJ”
“ใช่ แต่ชั้นไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย ”
คอสพูดพลางปิดประตูอย่างช้าๆ แต่ทว่ามือของเรเทียรกับง้างมันไว้
“แต่ต้องขอโทษด้วยนะ...” เรเทียรพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง “เพียงแค่นายคนเดียวช่วยให้เธอหายไม่ได้หรอก นายก็รู้นิว่าเธอน่ะ เป็นปีศาจ…”
ความคิดเห็น