คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ราชาแห่งรัตติกาล Demon King บทที่3 ทดสอบ
บทที่3
ทดสอบ
“คุณเทียรร่าทางนี้ค่า!”
ลูแอนที่กำลังยืนรอเทียรร่าอยู่หน้าประตูโบกไม้โบกมือให้เทียรร่าหลังจากที่เห็นเธอ
“เธอมาเช้าจังนะ”
เทียรร่าพูดพลางมองนาฬิกา ตอนนี้ก็เพิ่งราวๆ7โมงกว่าๆ เธอนึกว่าเธอจะมาเช้าที่สุดเสียอีก
“แฮะๆ ขอโทษคะพอดีชั้นตื่นเต้นไปหน่อย เหมือนฝันไปเลยนะคะที่ชั้นได้มายืนรอเพื่อนที่หน้าประตูโรงเรียนอย่างนี้”
ลูแอนพูดพลางทำตาประกายวิ้งๆ
“วันนี้วันสอบสินะ ลูแอนเธออ่านหนังสือหรือยัง”
ทันใดนั้น ตาวิ้งๆของลูแอนก็แปลเปลี่ยนเป็นดวงตาที่ตกใจพร้อมกับสีหน้าที่ลืมอะไรบ้างอย่างอันใหญ่หลวง
“ลืมสินะ…”
เทียรร่าพูดขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะพูดเสียอีก
“ทำไงดีคะคุณเทียรร่า!! ถ้าชั้นสอบไม่ผ่านมีหวังชั้นไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับคุณแน่เลย ทำไงดี!”
“ลูแอนใจเย็นๆ”
เทียรร่าพูดให้สติกับลูแอนที่กำลังเหมือนอยากจะร้องไห้ เธอต้องทำอะไรสักอย่างถ้าเธอทิ้งลูแอนไปเหมือนจะใจร้ายไปหน่อย
“งั้นเดียวชั้นติวให้เธอเอาไหม…”
ทันใดนั้นดวงตากลมโตของลูแอนก็กลับมาวิ้งๆอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าเทียรร่าจะอยู่ในป่าเพียงลำพัง แต่จูเลียแม่ของเธอพยามสรรหาหนังสือเกี่ยวกับเชิงวิชาการมากมายมาให้เธอเป็นภูเขา
ด้วยความที่อยู่บ้านกลางป่าไม่มีอะไรให้ทำ เทียรร่าจึงใช้เวลาอ่านหนังสือซะส่วนใหญ่ ทำให้เธอแก้โจทย์ปัญหาในหนังสือได้หลายสำนักตั้งแต่อายุ8ขวบ
เพราะฉะนั้นเธอจึงค่อนข้างมั่นใจด้านวิชาการของเธอ
แต่ว่าเรื่องเมื่อวานนี้ทำให้เทียรร่าหยุดคิดไม่ได้ ถ้าสร้อยเส้นนั้นเป็นของเขาเธอจะเอาไปคืนเขายังไงเมื่อเธอไม่รู้จักใครสักคนนอกจากลูแอนในพื้นที่แห่งนี้
“คุณเทียรร่าค่ะ คำตอบข้อนี้ถูกหรือเปล่า”
“ฮะ อืมถูก”
เสียงใสๆของลูแอนทำให้เทียรร่าที่กำลังคิดเรื่องเมื่อวานถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
เรื่องนั้นชั่งไว้ก่อนเถอะ เธอต้องมีสมาธิในการสอบเพื่อให้ได้เจอกับคนที่ส่งจดหมายนั้นมาให้เธอ…
‘ประกาศ!! ขอให้ผู้ที่จะสอบเข้าห้องสอบตามหมายเลขที่ให้ไว้ด้วยคะ!!!’
ขณะที่เทียรร่ากำลังยัดข้อมูลให้ลูแอน เสียงประกาศให้เตรียมตัวสอบก็เริ่มขึ้นลูแอนใช้ห้องสอบหมายเลข2 ส่วนเทียรร่าใช้ห้องสอบหมายเลข3 ทำให้ทั้งสองต้องแยกกัน
“เอาล่ะ ชั้นสรุปเท่าที่ได้ หวังว่าเธอคงจะทำมันได้ใช่ไหม?”
“คะ คุณเทียรร่าชั้นจะไม่ทำให้ความหวังดีของคุณมันเปล่าประโยชน์แน่นอน!”
“งั้นดีแล้ว ชั้นไปล่ะ รักษาตัวด้วย”
“คะ!”
เมื่อทั้งสองลากันเรียบร้อย เทียรร่าก็หันหน้าเข้าสู่สนามรบเอ้ย!สนามสอบ แต่ก็นะการสอบครั้งนี้มันก็ไม่ต่างจากสนามรบเพราะโรงเรียนแห่งนี้ใช้ข้อสอบที่ยากสุดๆ ต่อให้พกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋าก็อย่างหวังว่าจะสอบเข้าที่นี้ได้
เพราะที่นี้ยังคัดนักเรียนที่เข้าสมัครสอบจากนักเรียนที่ลงทะเบียนทั้งหมด5000คนเหลือเพียงแค่500คนเท่านั้น!
เมื่อเข้าห้องสอบเทียรร่าก็ได้แต่นั้นที่เก้าอี้นิ่งๆรอให้บรรดาผู้คุมสอบแจกกระดาษข้อสอบให้
“เอาล่ะเริ่มการสอบได้!”
เมื่อกระดาษแจกครบทุกคนผู้คุมสอบก็ส่งสัญญาณ นักเรียนที่อยู่ในห้องนับ100 เริ่มบรรจงใส่คำตอบอย่างตั้งใจ
ส่วนเทียรร่าก็เช่นกัน เธอใช้ความรู้ที่เธอมีมาใส่มันจดครบทุกช่อง
เมื่อเวลาในการทำข้อสอบดำเนินไปถึง2ชั่วโมงบรรดาผู้เข้าสอบก็เริ่มทำข้อสอบเสร็จกันเกือบหมดแล้ว เทียรร่าก็เช่นกัน
ติ๊กๆ ตี๊ด!
“หมดเวลา!!!”
เสียงนาฬิกาจับเวลาดังขึ้นทันใดนั้นผู้คุมสอบก็กล่าวบอกเวลา ทุกคนที่กำลังทำข้อสอบนั้นวางปากกาลงโดยปริยาย
จบซะที…
เมื่อเทียรร่าก้าวออกจากห้องสอบ เสียงใสๆที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“คุณเทียรร่า ทางนี้ค่ะ!”
เมื่อเทียรร่าหันไปมองต้นเสียง สาวน้อยตัวเล็กนามว่าลูแอนก็วิ่งมาหาเธอพอดี
“ทำข้อสอบได้ไหมลูแอน”
เมื่อลูแอนวิ่งมาหาเทียรร่า เทียรร่าก็ยิงคำถามใส่ทันทีมันเลยทำให้เจ้าตัวแทบจะล้มหน้ามุดดิน
“แฮะๆ จะว่าได้หรือไม่ได้ดีล่ะ”
ลูแอนยิ้มแห้งให้เทียรร่า แต่มันก็ทำให้เทียรร่าอดห่วงไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกเธอพยามซะขนาดนั้น”
คำปลอบเดียวทีเทียรร่าคิดออก ถึงมันจะไม่รู้จะช่วยมาเท่าไหร่
“คะ! เพราะคุณเทียรร่าช่วยชั้นถึงขนาดนี้ไม่ได้ให้มันรู้ไป!”
ได้ผลเกินคาดแฮะ
“งั้นเราไปกินข้าวเที่ยงกันก่อนล่ะกัน ประกาศผลก็เที่ยงพอดี”
“รับทราบคะ!”
ลูแอนยิ้มแฉ่งให้เทียรร่า ลูแอนตอนนี้ช่างต่างจากเมื่อวานนัก เมื่อวานเธอยังเป็นสาวสุดแสนจะขี้อายอยู่เลย เมื่อเธออยู่กับเทียรร่าเธอกับเหมือนเด็กขี้อ้อนซะงั้น บวกกับความหน้ารักแบบเด็กและร่างเล็กๆ ของเธอ หลายๆคนอาจไม่เชื่อแน่ว่าเธออายุ16
เมื่อทั้งสองทานข้าวเสร็จ ก็ถึงเวลาประกาศผล
รายชื่อของคนนับร้อยติดอยู่บอร์ดประกาศ เมื่อเทียรร่าไล่มากจากอันดับ500สุด ก็ไปสะดุดกับชื่อๆหนึ่งพอดี
ลูแอน เซ็นต้า ลำดับที่498
ลูแลนสอบผ่าน! นับว่าเป็นความโชคดีของเธอ เท่านี้เทียรร่าก็หายห่วงแล้วล่ะ เมื่อเทียรร่าไล่ชื่อไปเรื่อยๆจากสามร้อยก็ไปสองร้อยจากสองร้อยก็จนไปถึงอันดับ…
เทียรร่า ลูซิฟอร์ อันดับที่2
เทียรร่าถอนหายใจอย่างโลงอก แล้วอันดับหนึ่งคือใครล่ะ
คอส ทอร์เรีย อันดับ1งั้นหรอ
เมื่อดูคะแนนของเธอดีๆแล้ว เธอผิดแค่ข้อเดียวคือวิชาประวัติศาสตร์โลก ส่วนผู้ที่ได้อันดับหนึ่งนั้นถูกทุกข้อ ช่างเป็นความต่างของหนึ่งคะแนนจริงๆ
เมื่อมองรอบๆแล้วหลายๆคนที่สอบผ่านบางคนถึงกับปล่อยโฮออกมากันเลยทีเดียวแม้กระทั้งลูแอนก็ด้วย
‘ประกาศ!! ขอให้ผู้ที่สอบผ่านนั้นไปรับการทดสอบตามลำดับคะแนนด้วยคะ!!’
ผู้ที่ไม่ผ่านการทดสอบนั้นต่างทยอยออกจากตัวโรงเรียน จากที่แน่นเป็นตลาดก็เหลือผู้คน500คนที่ได้คัดเลือก
เทียรร่าได้คะแนนอันดับสอง เธอคงจะไม่ได้รอนานเท่าไหร่แต่อันดับอย่างลูแอนนี่สิ
“ผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่ง ‘คอส ทอร์เรีย’ กรุณาเข้าห้องทดสอบด้วยคะ”
เทียรร่าหันไปหาผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่งที่กำลังเดินเข้าไปในห้อง เธอเห็นเพียงแผ่นหลังและร่างสูงของเขาเท่านั้น และผมสีเทาเข้มๆ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนเคยเจอเขา แต่คิดไม่ออกว่าเขาเป็นใครถ้าได้เห็นหน้าละก็…
เมื่อเวลาผ่านไปห้านาที ก็หมดเวลาทดสอบของ คอส ทอร์เรีย แต่กลับไม่เห็นร่างของเขาออกมาจากห้องนั้นเลยแม้แต่ปลายผม
“ผู้สอบได้อันดับสอง ‘เทียรร่า ลูซิฟอร์’ กรุณาเข้าห้องสอบด้วยคะ”
เมื่อเสียงประกาศเรียก เทียรร่าก็เดินตามอาจารย์ที่นำทางเข้าไปห้องทดสอบ
เมื่อเข้าไปในนั้น ภายในห้องนั้นถูกปิดด้วยม่านดำสนิทและมีแสงเทียนสลัวๆ ปรากฏให้เห็นชายแก่อายุราวๆประมาณ50กว่าๆ ที่กำลังนั่งเก้าอี้และมีโต๊ะมาคั่น
“เชิญนั่งสาวน้อย…”
ชายแก่พูดเสียงแหบๆแล้วยิ้มน้อยๆให้กับเทียรร่า
“…”
เมื่อนั้งได้สักพักก็เกิดความเงียบของคนทั้งสอง
“เอาล่ะเราจะมาเริ่มทดสอบกัน เจ้าช่วยหยิบลูกแก้วตรงหน้าได้ไหมสาวน้อย”
ชายแก่พูดทำลายความเงียบก่อนที่จะบอกให้เทียรร่าหยิบลูกแก้วที่มีก่อนหน้านี้ขึ้นมา
ลูกแก้วใสขนาดเหมาะมือ เมื่อเทียรร่าถือมันจากสีใสๆของลูกแก้วก็แปลเปลี่ยนเป็นสีดำทันที…
“ที่นี้มัน…ที่ไหน”
เทียรร่าพูดขึ้นในขณะที่ตัวเองลุกขึ้นมาจากพื้นดินแข็งๆด้วยอาการมึนงง เมื่อกี๋เธออยู่ในห้องกับชายแก่ไม่ใช่หรอ ที่นี้มันที่ไหน
เมื่อสังเกตดูดีๆที่นี้คือป่า ป่าที่เต็มไปด้วยสุสานกับป่าไม้ที่แห้งแล้ง และมีเสียงบางอย่าง เมื่อลองฟังเสียงนั้นดูดีๆนั้นเป็นเสียง
เสียงสวดมนต์ เสียงนั้นดังขั้นเรื่อยๆเมื่อเทียรร่าเดินตรงไปยังข้างหน้า ทางข้างหน้านั้นมืดสนิทราวกับจะกลืนกินเธอ
เมื่อเดินไปสุดทางเธอก็สังเกตเห็น ร่างผู้หญิงคนหนึ่งเธอสวมชุดสีดำและสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า บนหัวของเธอมีมงกุฎสีดำขนาดใหญ่ ยืนนิ่งเหมือนจะรอต้อนรับเธออยู่
เมื่อเทียรร่าเดินไปหาเธอก่อนที่จะเผชิญหน้ากันตรงๆ มือขาวชีดของหญิงคนนั้นยกขึ้นเพื่อไปเปิดหน้ากาก
เมื่อเทียรร่าสบกับดวงตาสีแดงคู่นั้น เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองผู้หญิงคนนั้นคือเธอ! และตอนนี้ตัวเธอเองอีกคนกำลังแสยะยิ้มให้เธออยู่…และกำลังโบกมือให้เธอด้วยใบหน้าเปี่ยมความสุข
ทันใดนั้นความมืดก็กลืนกินเธอเข้าไปและค่อยๆหายๆ มันทำให้เทียรร่าพยามจะคว้าเธอมาแต่กับไม่ถึงตัวเธอ
“ดะเดี๋ยว! เดียวก่อน!”
แปะ!
เสียงปรบมือของใครบางคนทำให้เทียรร่าสะดุ้ง แล้วพบกับตัวเองอยู่ที่ห้องทดสอบในสภาพเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นและตอนนี้เธอกำลังถือลูกแก้วอยู่เหมือนเดิม
“เอาล่ะการทดสอบจบแล้วสาวน้อย เธอได้เรียนสายเวทย์และเป็นเวทย์สายแห่งความมืด สาวน้อยเธอเป็นคนที่สองของโรงเรียนแห่งนี้”
ชายแก่พูดพลางแสยะยิ้มน้อยๆให้เธอ
“…”
เทียรร่าไม่ตอบอะไรเธอเงียบไปสักครู่เหมือนกับทบทวนสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“อ้อ…ชั้นไม่รู้ว่าเธอเห็นอะไรบ้างนะสาวน้อย…แต่สิ่งที่เธอเห็นนั้นคือตัวตนจริงๆของเธอ…”
“…!!!”
---------------------------------------------------------------------------
**** ขอโทษผู้อ่าน ตอนนี้ไรท์เตอร์กะว่าจะแต่งบทพระเอกเยอะหน่อยแต่เมื่อลองแต่งดูแล้วยังไม่ถึงจ้าตอนหน้า//โดนปาหินใส่ T^T ตอนหน้ารับรอง ตอนนี้มีโผล่นิดเดียวเอง
ความคิดเห็น