คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คนที่ไม่ต้องการพบและความรู้สึกอันแสนบอบบาง
ร่าบาในุนัศึษาสะพายระเป๋าหอบหิ้วหนัสือออาห้อนอน ยเรียวแนูเวลาเือบเที่ยแล้ว
วันนี้เธอมีเรียนาบบ่าย เสียโทรศัพท์มือถือัึ้นแ้วัลยาล้วระเป๋าหยิบออมาูเบอร์หน้าอแล้วรับ
“ว่าไสิน”
“แ้วเราอรถอยู่หน้าบ้าน ออมาหรือยั”
“ำลัออ้ะ รอแป๊บนึนะ”แ้วัลยารีบสวมรอเท้า
แล้ว้ำนถึหน้าบ้าน
รถวีออสอิเรื่ออยู่
นัวเล็รีบเปิประูึ้นนั่เบาะหน้าู่นับ
สินภพเลื่อนรถออเพื่อเินทาไปยัมหาวิทยาลัย
“วันนี้ออ้าเหรอสิน”
“อืม”
แ้วัลยาำเลือมอเพื่อนาย เห็นแววาหม่นเศร้า
มีเรื่ออะไรเิึ้นหรือเปล่า
“เป็นอะไรหรือเปล่าสิน?”เธอเอ่ยถาม้อมอสีหน้าเพื่อน้วยวามสสัย
“เปล่า ไม่ไ้เป็นอะไร”
“แน่ในะ”หิสาวถามย้ำอีรั้
นถูถามถอนหายใออมาเฮือให่ วามลัลุ้มัเนนเพื่อนับไ้เียวหรือ
เาเอพยายามแล้วแ่ทำไม่ไ้เลย
เพราะอะไรถึไ้หลรัผู้หินนั้นอยู่ไ้ไม่เ้าใ
“มีนิหน่อยนะ”อบเสียเบา
“มีเรื่ออะไร เล่าให้แ้วฟัไ้นะ”
“เอาไวุ้ยันเย็นนี้ีว่านะ อนนี้เรียน่อน”ายหนุ่มับท
ในวามริเายัไม่พร้อมบอเรื่อนี้ให้ใรไ้รับรู้ แ่แ้วเป็นเพื่อนสนิท
และเา็เื่อใเพื่อนนนี้มาว่าใร
รถวีออสอในลานว้า แ้วัลยาเปิประูลารถิาม้วยเพื่อนหนุ่ม
สอร่าเินเียันเ้าห้อเรียนวันนี้เธอไม่เห็นนันรินอีแล้ว
หาาเรียนมานานี้เพื่อนอาะ้อรอป่อน็เป็นไ้
เธอไม่รู้ว่านันรินเิปัหาอะไรหรือเปล่า
“รินโทรหาแ้วบ้าหรือเปล่า”สินภพเอ่ยถาม
แ้วัลยาะัรู่หนึ่ เธอไม่ล้าเล่าเรื่อที่รินวนเที่ยวผับ
โยมีุายไป้วย เรว่าสินภพะ่อว่ารินอีรั้
“ไม่ไ้โทรหาเลย แ้ว็ไม่ล้าโทร้วย ลัวรินะรำาเอา”
“เราโทรไปรินไม่รับเหมือนัน”สินภพสีหน้าเร่เรีย
“ไม่้อห่วหรอสิน เี๋ยวริน็มาเรียน”แ้วัลยาปลอบ
สอนนั่ประำโ๊ะเรียน าบวิาารลาใ้เวลาประมานสามั่วโมรึ่
แ้วัลยาแลเอร์ามอาารย์ เพื่อรินะมาอลอไปอ่าน เวลาเรียนหมลอาารย์้าวออาห้อ
สินภพลุยืนบิายเล็น้อยแล้วหันมาทาหิสาว
“ะลับหรือยัแ้ว”สินภพถาม
“ยัหรอ
เรามีเรื่อ้อุยันำไม่ไ้เหรอ”แ้วัลยาทวถามวามสสัยทันที
สินภพยยิ้ม แล้ว้าวมาหาเพื่อน
“ไปุยันที่โรอาหารีว่า ะไ้หาอะไริน้วย”
“อืม”
แ้วัลยาเินมาถึโรอาหารมหาวิทยาลัยพร้อมเพื่อน
เธอเลือื้อผลไม้และน้ำเปล่ามาทานในะที่สินภพเลืออาหารว่าำพวลูิ้น
แล้วนั่ลบนเ้าอี้พลาสิสีาวุ่น
“เมื่อเ้าแ้วถามสินว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
ำไ้ไหม”หิสาวเริ่มบทสนทนา่อน มีบาอย่าที่เธอสสัยแ่ไม่มั่นใ
“อืม เราำไ้”
“ลเป็นอะไรันแน่”
นถูถาม้อนมอเพื่อนสาวแล้วถอนหายใออมาเฮือให่
เอนายพิพนัเ้าอี้
“แล้วแ้วิว่าเราเป็นอะไรล่ะ”ายหนุ่มย้อนถาม
“ถ้าเาไม่ผิแ้วิว่าเรื่อริน!”
ำอบแ้วัลยาทำเอาายหนุ่มพูไม่ออ ยิ้มเือนๆ
แล้วหลุบามอโ๊ะสีาว
“เาถูใ่ไหม”แ้วัลยาย้ำ
“อืม”สินภพอบลับเสียเบา
“รินทำไมเหรอสิน หรือทะเลาะันอีแล้ว”
“เปล่าหรอ เราไม่ไ้ทะเลาะันเลย
แทบไม่ไุ้ยเลย้วย้ำ”สินภพหน้าเรีย เมื่อถูเพื่อนถามันเาเอ็น้ำท่วมปาไม่ล้าพูเรื่อนี้
หิสาวยยิ้มมอแววาเพื่อนแล้วพอเ้าใ
ถึแม้สินภพะอย่อว่านันรินเสมอ แ่เธอรู้ว่ามันเ็มไป้วยวามห่วใย
“สิน... มีเรื่ออะไรบอแ้วไ้นะ
แ้วยินีรับฟัและสัาว่าะไม่แพร่พรายออไปเ็า!”
สินภพลัเล วรบอวามรู้สึที่มี่อนันรินให้แ้วฟัีหรือเปล่า
เาเออยาปรึษาเ่นเียวัน เพราะอนนี้มันทรมานนแทบบ้า
นึแปลในเอเหุใไม่รัผู้หิธรรมา
“แ้ว... เราอบริน”ายหนุ่มสารภาพออมาในที่สุ
นฟั้อมอแววาทอประาย มือุมมือเพื่อนไว้แล้วยิ้มว้า เธอาาร์ไว้แล้วเห็นท่าทีแปลๆ
สินภพมั่อล้อ่อเถียนันริน แ่ับเธอับไม่เป็น
มันแปลนเธอัสสัยทุรั้แววาอสินภพยามมอนันรินมันแฝวามนัยหลายอย่า
“ิไว้แล้วว่า้อเป็นแบบนี้ แ้วเ้าในะสิน แ้วะเอาใ่วย!”
“แ้วรู้เหรอ”
“ไม่รู้หรอแ่เาเอา เราเห็นสินอบว่ารินน่ะ
แ่เวลามอรินมันเป็นอีอย่า” แ้วัลยามอหน้านฟั เห็นสีหน้าุน
“ือารระทำมันสวนทาับำพู”
“อ๋อ”ายหนุ่มหัวเราะ
“ถ้าสินเป็นห่วรินแล้วไม่ล้าโทรหา
แ้วะโทรเอะไ้รู้้วยว่ารินเป็นอะไรหรือเปล่า”
“อบใมานะแ้ว”
“ไม่้ออบใหรอ ทั้สินแล้ว็รินเป็นเพื่อนรัอแ้วทัู้่
ถ้าหาบันแ้วะีใมาเลยล่ะ”
สินภพมอาเพื่อนอย่าอบุ
ไม่มีผู้หินไหนที่เาสนิทใไ้เท่าแ้วัลยาอีแล้ว
พอไ้พูวามรู้สึออไปมันโล่ใอย่าบอไม่ถู
วามเป็นห่วที่มี่อหิสาวอันเป็นที่หมายปอลน้อยล
เพราะิว่าแ้วิ่อและบอ่าวราวให้รับรู้ ไม่อยารออะไรอีแล้ว
อย่าน้อยอพยายามอย่าสุำลัผลลัพธ์ะออมาีหรือร้าย็แล้วแ่โะา
ความคิดเห็น