mizato
ดู Blog ทั้งหมด

เปล่า ไม่มีอะไร

เขียนโดย mizato

....

เขาบังคับเราเปลี่ยนแบบไอดีทางอ้อม..

แบบเก่า....ใช้แล้วอัพนิยายไม่ได้.....


เขาบังคับเรา


เพื่ออะไร= =*** โกรธนะเนี่ย




ปวดตับม้ามไต...


งานเหลือเยอะแยะมาำ ไว้วันหลังจะเข้ามาแต่งไอดี


ชาติหน้าดีกว่า= =....



ไปล่ะ

mizato

ตั้งแต่ที่มันถูกสร้างขึ้นมา...รอบด้านของมันก็ต้องย้อมไปด้วยเลือด...เพราะพลังของมัน...พลังที่ทำให้ทุกอย่างเป็นจริง! (ขอฝากหน่อยนะคะ^^)
แบนเนอร์เรื่อง SATAN CROSS กางเขนเทพมรณะ

 
วันเวลา..มันไม่เคยรอใคร และมันไม่คิดที่จะให้ใครรอ...
เวลาของมนุษย์นั้น...มันน้อยเสียยิ่งกว่าพวกเรานัก...
เพียงแค่เวลาการศึกษาของพวกเรา...
ก็เทียบเท่า...
อายุขัยของพวกมันแล้ว..
หรือเท่ากับอายุขัยของพวกเจ้านั่นแหละ...
เจ้าแน่ใจหรอ...
ว่าอยากรู้จักเรา...
ที่ถูกเรียกว่า...
เทพปิศาจ...

" ข้านั่งอยู่ในห้อง...ภายนอกข้าเห็นไฟกระพริบและเสียงบางอย่างลอดเข้ามา...ใน ตอนนั้นมันเป็นราตรี...ข้าคิด่ามันคือสิ่งที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้...แต่ด้วย ความสนใจข้าเลยออกไปดู และทั้งหมดมันเป็นเพียงเรื่อง
ราวธรรมดาเท่านั้น เสียงนั่นเป็นเพียงเสียงของต้นไม้ที่โดนลมพัด กับกองไฟของนักเดินทาง"...
เจ้าคิดว่ามันไร้สาระใช่ไหม สิ่งที่ข้าเอ่ยมาทั้งหมด...
เจ้าคงคิดว่าใช่...
แต่ไม่...
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีสาระในตัวของมัน...
เพียงแต่...
เจ้ามองไม่เห็นมันเท่านั้น...
สิ่งที่เจ้เรียนรู้จากมัน...
คือ...
การที่เจ้าไม่ควรคิดมากไปก่อน...
ยังไงล่ะ...
การที่เจ้าจะอยู่ในกลุ่มพวกเราได้...
สิ่งนี้...
 เป็นสิ่งสำคัญ...
จำเอาไว้ซะ...

ความดีและชั่ว...
ตัวเจ้าเป็นคนกำหนดเองทั้งนั้น...
หากมันส่งผลดี...
ต่อเจ้า...
เจ้าก็จะจัดมันว่าดี...
แต่หาก...มันส่งผลร้าย...
เจ้าจะจัดมันว่าชั่ว...
ดีชั่ว...
มันไม่มีทั้งนั้น...
จำเอาไว้ซะ...
ถ้ายังอยากอยู่กับพวกเราอย่างมีความสุข...

ข้ารู้...ว่าเจ้าอยากเรียนรู้...
แต่การที่เจ้าจะก้าวไปข้างหน้า...
เจ้าต้องมองพื้น...
มองทางเบื้องหน้า...
มิเช่นนั้น หากเจ้าไม่มอง...
หลุมและหลาวมันพร้อมที่จะเสียบแทงเจ้าให้ตาย...
แต่...
ที่ข้าพูด...ไม่ได้หมายความว่า
ให้เจ้าหยุดเดิน...
จำเอาไว้เลยว่า...
พวกเจ้าต้องหยุดเดิน...
เจ้าจงยอม...
ตกลงไปในเหวนั้นตายเสียดีกว่า...
เพื่อนเป็นการก้าวต่อไป...
แม้ตาย...
ก็ยังดีกว่า...
ยืนอยู่เฉยๆรอวันตายไปชั่วนิรันดร์...

เอาล่ะ...
เจ้ารู้ไหมว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้...
ที่เราศึกษาสิ่งต่างๆ...
ก็เพราะ...
เราต้องการที่จะทำ...
เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในตอนนี้...
ให้เป็นไปได้ยังไงล่ะ...
แล้วเจ้ารู้หรือยัง...
ว่าเจ้าอยู่มาได้นี่...
เพราะพ่อเจ้ายกวิญญาณให้ข้า...
แล้วคืนชีพเจ้าขึ้นมา...
...
ข้าไม่รู้จะเอ่ยอย่างไรดี
สำหรับ
สิ่งที่พ่อเจ้าแลกมา...
...

ช่างเนิ่นนาน
และทรมาน
การรอคอยน่ะ...
รอคอนว่าซักวัน...
วันนั้นวันที่รอคนๆนั้นจะมาถึง
แต่เรื่องทุกเรื่อง
ใช่ว่าต้องรอเพียงอย่างเดียว
ถ้าเอาแต่นั่งรอ
มันก็ไม่มีทางเข้ามาหา
ทุกอย่าง
จงไขว่ขว้าด้วยตัวเอง
จำเอาไว้ล่ะ

สิ่งที่เรียกขาน
ว่าชื่อนั้น
ไม่ได้มีความจำเป็นเสียเท่าไหร่เลย
ชื่อน่ะ
มีมากมายจนจำไม่ไหวเลย
แต่
ชื่อนั้นจะสำคัญ
ตรงที่มันใช้ระบุตัวคนๆนั้นได้
แต่
การแอบอ้างมันก็มี
ชื่อนั้นน
เลยไม่สามารถเอามาแบ่งว่าใครเป็นใครได้จริง
สิ่งที่บ่งบอกได้
คือ
ใจเรา
จงใช้ใจสัมผัส
แล้วจะรู้ว่า
คนๆนั้นคือใคร
...
การมองเพียงภาพลักษณ์ที่คนอื่นมอบให้
ผลสุดท้าย
คือความตาย
...

คนที่เดินตามหลัง
ไม่ใช่เพราะอ่อนแอ
หรือไร้ความสามารถ
เพียงอย่างเดียว
แต่
เพราะเขา
ห่วงคนที่เดินข้างหน้า
จากภัยด้านหลัง
ภัยที่เข้ามาจากทางด้านหลัง
เขาเลยยอเดินหลังเพื่อป้องกันคนที่เดินนำหน้า
เพื่อให้เดินต่อไปได้อย่างสวัสดิภาพ
...
ทุกการกระทำล้วนมีซึ่งเหตุผล
แต่บางครั้งเราเองก็ไม่รู้เหตุผลอันนั้น
จึงไม่เคยทีจะตอบได้เสียที
จริงไหม
เฟรย์?
...
Thailand Web Stat ที่ที่สูงยิ่งสูงด้วยศักดิ์
ยิ่งสูงด้วยชื่อ
ยิ่งสูงด้วยยศ
ที่นั่นย่อมโดดเดี่ยว
และอ้างว้าง...
แต่...
เขาที่นายอยู่
สูงศักดิ์กว่าเขาลูกไหน
นายจะทำยังไง
กับความอ้างว้างที่นายมี
นั่นคือเรื่องของนาย...
แต่นายอย่าลืม
ว่า...
"คนเบื้องล่าง"
ที่อยู่ชั้นรองๆจากนายลงมา
เชื่อมั่นในตัวของนาย
และหวังที่จะพึ่งพิงนาย
เหมือนกับสายลมอันอุ่นสบาย
ที่พัดขึ้นมาที่เหนือยอดเขา...ที่หนาวเหน็บนั่นแหละ
เฟรย์...
Thailand Web Stat
ที่สูง
มันย่อมหนาว
ที่ต่ำ
มันย่อมแออัด
และแก่งแย่งจนน่ากลัว
แทบที่จะไร้ทาง...
ที่จะถมให้ทั้งสองสิ่งนี้เหมือนกันได้...
แต่...
หากนายสามารถทำให้ที่แออัด
อยู่ได้อย่างสบาย
ที่หนาว
อยู่ได้อย่างอบอุ่น
นายก็สมกับตำแหน่งที่นายครองอยู่แล้ว
เฟรย์
Thailand Web Stat
หากยืนอยู่บนยอดผา
ย่อมไม่มีทางที่จะมองเห็นพื้นดิน
เช่นเดียวกับคนที่อยู่บนดิน
ย่อมไม่มีทางที่จะเห็นยอดเขา
อย่างชัดแจ้ง
...
ถ้านายจะปกครองคนนะเฟรย์
นายจะต้องมองเห็นทั้งบนดิน
และยอดเขา
มิใช่เห็นเพียงยอดเขา
คนอย่างนั้น
เขาไม่เรียกว่า
"กษัตริย์"
หรอก
Thailand Web Stat
กฎแห่งมนุษย์นั้น...
เอื้อต่อผู้ที่อ่อนแอกว่า
และ...
กฎของธรรมชาติ
กลับเอื้อต่อผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด
แต่...
บางอย่างก็ไม่เหมือนกัน
แม้จะใช้คำๆเดียวกัน
กฎแห่งกาลเวลา
ไม่เคยเอื้อประโยชน์ต่อใคร
จะมอบกฎบัญญัติให้ทุกๆสรรพสิ่งอย่างเท่าเทียม
แต่...
คนที่ทานกฎนี้ได้..
กลับมีไม่มาก...
และ..
ทุกสรรพสิ่งต้องสยบใต้กฎนี้
แต่...
คนที่ได้พร...
จากเทพแห่งเวลา
จะมีชีพยาวนานกว่าคนธรรมดา
แต่...
มิได้หมายความว่า
คนๆนั้น
จะหลุดพ้นจากกฎแห่งเวลา
Thailand Web Stat
บางสิ่ง...
ก็ยากที่จะเข้าใจ
ยิ่งป็นสิ่งที่มองไม่เห็น
ยิ่งยากที่จะเข้าใจมากขึ้นไปอีก
แต่...
การที่มันมองไม่เห็น
ไม่ใช่ว่ามันไร้ค่าหรอก...
ทุกสรรพสิ่งมีค่าในวของมัน
แต่...
ก็มีอันตรายเท่าค่าของมัน
ทุกอย่างเท่าเทียมกัน
แต่...
เรามองเห็นมันไม่เท่ากันเท่านั้นเอง
แต่ในความเป็นจริงแล้ว
ทุกอย่างที่มีทั้งหมด
มันเป็นสิ่งที่เราคิดขึ้นมาเอง
จริงๆแล้ว
มันคือความว่างเปล่า
Thailand Web Stat หากรู้เพียงหลักการ
บางอย่างที่เจ้าจทำก็ผิดพลาดได้
แต่
สิ่งที่จะลดความผิดพลาดนั่นลง
จนแทยเหลือเป็นศูนย์
คือ
ประสบการณ์
มันคือสิ่งที่ไม่มีตัวตน
และ
ไม่สามารถที่จะหาซื้อได้
ไม่ว่าจะยกให้คนอื่นก็ไม่ได้
นอกจากว่า
จะแสวงหา
ด้วยตนเอง
มันก็เหมือนกลับ
การสร้างทางที่จะเดินนั่นแหละ
ทางสีขาวที่ยาวไร้สิ้นสุด
ยาวไกลจนองเห็นจุดหมาย
แต่กลับไม่มีวันที่ไปถึง
ทางของ
"ชีวิต"
...
ขอเพียงอย่ากลับไปเริ่มต้น
ซักวัน
ก็คงจะถุงจุดหมายนั่น...
...
Thailand Web Stat
อย่าคิดที่จะทำอะไร
ถ้าตัวเองทำไม่ได้
อย่าคิดที่จะหวัง
ถ้าความฝันของตัวเองยังไม่พอ
อย่าคิดจะเดินหน้า
หากเส้นทางยังไม่พร้อม
เพราะคนที่อันตราย
คือตัวเอง
การทำอะไรที่ตัวเอง
ยังไม่สามารถทำได้
หากไร้กำลังใจ
และความพยายาม
มันก็เหมือนกับการวิ่งไปบนถนนที่ขาดนั่นแหละ
...
แต่
ถ้านายมีความพยายาม
และความฝัน
อย่าคิดเลยว่า
ถนนที่ขาด
จะสามารถที่จะหยุดนายใหอยู่นิ่งได้
จงเดินต่อไป
จงรีบเดิน...
ก่อนที่จะไม่มีเวลาให้เดิน
อย่าให้ต้องเสียมันไป
ก่อนที่จะรู้ค่าของมัน
ใช้ทุกอย่างให้คุ้มค่า
เพราะทุกอย่าง
มีค่าเพียงเสี้ยววินาที
แต่ยามเสียมันไป
จะเสียมันไปชั่วนิรันดร
เจ้าจงอย่าลืม...ซะล่ะ
...เฟรย์...
...
Thailand Web Stat

ผู้นำ...
ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นคนที่เก่งกาจเสมอไป
ขอเพียง...
สามารถครองใจพวกพ้องได้
จนหมดใจ
ไม่ว่าเราจะอะไร
ไม่วาจะดีหรือเลว
พวกพ้องเหล่านั้น
พร้อมจะไปกับเรา
อย่างไม่มีเกี่ยง
แต่
หากมีเพียงอำนาจ
หากพวกพ้องไม่ได้ชอบเรา
แม้แต่จะทำอะไร
เพียงเล็กน้อย
ก็ทำไม่ได้
เพราะน่ะ
ขาดพวกพ้อง
...
ผู้นำที่ดี
ไม่จำเป็นต้องเก่งเลิศ
ขอเพียงทำให้ทุกคนยอมรับ
ขอเพียงเป็นที่ชื่นชม
และเคารพ
ไม่ว่าใคร
ก็เป็นผู้นำได้
แต่...
เพียงแค่
"ดี"
ไม่ได้ช่วยให้งานต่างๆสำเร็จ
หากจะได้มาซึ่งความเคารพ
ก็ต้องมีฝีมือ
ไม่ใช่น้อยๆ
มีความฉลาดไม่ใช่น้อยๆ
ไม่งั้น...
เราก็จะโดนหลอกอย่างง่ายดาย
หมดค่า...
ของความเป็น
"ผู้นำ"
...
"จงครองใจประชาชน
และจงเก่งกาจกว่าใครๆ
เข้าใจไหม...
เฟรย์"
...


เมื่อ วานข้าพเจ้าฝันนะว่า ไปเรียนอยู่ที่ๆหนึ่งแล้วมันมีอะไรไมรูนะแต่เป็นการเรียนโดยที่ให้ฆ่ากันเอง จำได้ว่าตอนนั้ตัวเองถืออาวุธอยู่ชิ้นหนึ่งคล้ายๆเคียวแต่อันเล็กกว่า แต่ที่สำคัญคือเราเดินฆ่าคนที่อยู่ในนั้น แบบทรมานน่ะ ฟันให้ตายอย่างช้าๆ แต่ก็ตาย และยังจำได้แม่นทุกท่วงท่าทางของแต่ละคนยังตรึงหัวอยู่เลย แถมยังฝันเรื่องทุกๆเรื่องต่อกันไปเรื่อยๆด้วยอ่ะ จะว่าไปก็สนุกดี แถมฝันที่มีเรื่องราวอย่างนี้เป็นครั้งที่สองแล้วอ่า ความจริงเรื่องเฟทนี่ก็เอาความฝันตัวเองมางยำๆผสมกันไปๆมาๆจนได้เป็น เรื่องอย่างที่ท่านอ่านๆกันอยู่ไง
ครั้งแรกที่เกิดแรงบันดาลใจก็ ฉากของตอนที่12 ตอนที่วิ่งหนีเงาทั่กๆนั่นน่ะ แต่คนที่มาฉุดนี่ไม่ใช่เกรทหรอก แต่รู้สึกว่าเราจะเรียนเธอคนนั้นว่าไนน์ เป็นผู้หญิงผมสีเหลืองทองยาวที่รวบขึ้นเป็นหางม้า ซึ่งเป็นคู่หูของตัวเอง ส่วนตัวเองเป็นผู้ชาย(ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าทำไมพอฝันทีไรตัวเองเป็น ผู้ชายทุกๆทีเลยซิครับ) ผมสีน้ำตาลสั้นแถมมีหูด้วย ง่ะๆ แล้วก็มีอีกหลายฉากถ้าลงแล้วจะเอามาบอกน้า


เรื่องที่เขียนทั้งสองเรื่องนี่ก็เรื่อง เฟทจอมเวทย์จิ้งจอก (ฝึกหัด)ซึ่งน่าจะมีหลายภาค ก็คือ
1.โรงดรียนจิ้งจอกฟอร์ซิน
2.พิธีคืนพลังจิ้งจอก
3.รอยสักมรณะ กับการตามหาลูกมณีทั้งสิบ
เรื่องแรก Futhark ดินแดนมหามนตรา
1.สัญญาแห่งอดีตเมื่อชาติก่อน
2.สงครามแห่งนครเหนือ
3.ดาบต้องสาปแห่งเกาะหน้าด่าน
4.ห้วงกาลเวลาแห่งอดีตที่มิอาจลืมเลือน
5.ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศออกจากดินแดน Futhark...(ชื่อยังไม่ได้คิด)
6.อดีตและเรื่องราวที่สาบสูญ

คิดว่าไงบ้างคะ ภาคทั้งหมด ซึ่งมีปีละภาคเท่านั้น คนพิมพ์พิมพ์ไม่ทัน ตอนนี้ภาคแรกของฟูธาร์คก็จบไปแล้ว

ความคิดเห็น

485446906375
485446906375 7 ก.พ. 54 / 22:00
แล้วเฟทเมื่อไหร่จบล่ะเหนี่ย T^T ปีนึงแต่งตอนนึง รุ้บ้างไหมว่าผู้อ่านมันค้างงง!!!!!T^Tหนังสือก้อไม่ออกสักที