คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ข้างห้องมาร์คแบม : บทที่ 17
คำเตือน – เพื่อความสนุกและได้อรรถรสในการออ่านกรุณาไปอ่านตั้งแต่ตอนแรก....แล้วค่อยไล่มาเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้...จะสนุกและกว่ามากค่ะ -0- จากใจกระต่ายโหดผู้หายไปนาน
คนที่เป็นแฟนกัน....เขาควรจะต้อง...พูดดีๆ ใส่กัน...ยิ้มให้กัน...รักกัน...เช้าถึงเย็นถึง ยิ่งเป็นช่วงแรกนี้..ขอโทษนะมันควรต้อง เช้า กลางวัน เย็น หลังอาหารเลยไหม
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับผม นายกันต์พิมุกต์ ภูวกุล หลังจากต้องตกปากรับคำเป็นแฟนกับไอ้บ้าข้างห้อง...สิ่งที่เกิดขึ้นคือ....ไม่มี คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ ไม่มี ไม่มีอะไรอะไรเลย ไม่ต่างจากตอนผมโสด นี่ผ่านมา 3 วันแล้ว...ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดกันตามตรง ยังไม่เจอหน้ามันเลยตั้งหาก...
นี่ผมคงไม่ได้โดนชิงหรอกนะ แบบ...ไอ้พี่มาร์คเพิ่งมาคิดได้ว่า..ไม่น่าเลย...ไม่เอาแล้ว..คือถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยบอกกูด้วยนะ กูจะได้ไปเปลี่ยนสเตตัสในเฟสบุ๊คกลับมาเป็นโสด...นี่ผมไม่ได้อาวรณ์หรืออะไรนะครับ....ที่ต้องเปลี่ยนสเตตัสตอนแรกก็เพราะไอ้เพื่อนสองตัวมันดึงมือถือเปิดแอพเฟสบุ๊คแล้วมันเองเลย มันคงเห็นเป็นเรื่องสนุกมาก แต่ผมนี่อยากดึงผมตัวเองให้ออกหมดหัว ไอ้ครั้นจะเปลี่ยนกลับ....ก็ไม่ได้ไอ้เพื่อนบอกถ้าเปลี่ยนกลับมันจะเอาเรื่องผมไปขายต่อในเวบบอร์ดมหาลัย
แม่งเอ้ยยยยยย เพื่อนกูนี่รักกูจริงๆ เลยน้ำตานี่จะไหลเป็นสายเลือด
ติ๊งน๊องงงงงงงงงงงงงง ใครมาน๊องงกูตั้งแต่ 8 โมงเช้าว่ะ ยังไม่อยากตื่นครับ แบมแบมกำลังฝันอยู่....ผมก็ยังคงไม่สนใจ สักพักไอ้คนข้างนอกกดใหม่ ติ๊งน๊องงงงงง ติ๊งน๊องงงง ติ๊งน๊องงงง คราวนี้มาแบบสามช่า กดซะเป็นจังหวะเลย กะจะให้กูไปเปิดจริงๆ สินะ....... มึงคงรู้จักแบมแบมน้อยไป.....กูไม่เปิดมึงอยากจะอีกกี่สิบน๊อง จะสามช่า สี่ช่า ห้าช่า กูก็ไม่เปิด กูจะเปิดก็นู้น 10โมง เชิญรอที่ท่าน้ำต่อไปเถอะ
คราวนี้ไอ้คนข้างนอกห้องมันก็ยังไม่ละความพยายาม คราวนี้มันเคาะประตูด้วย.......โว้ยกูไม่ไหวแล้ว
“ไม่มีใครอยู่ โอเคจบนะครับผม” ผมตะโกนบอกออกไปอย่างไม่ลังเล
“ถ้าไม่มีใครอยู่แล้วไอ้เสียงที่ตอบอยู่นี่ไม่สามารถว่าเสียงหมาที่ไหนครับ” แหมเสียงแม่งคุ้น.........ฉิบหายยยยไอ้พี่มาร์คนี่หว่า มึงจะอายุยืนไปไหม พูดถึงเมื่อกี้...ตอนนี้มาเคาะประตูห้องกูซะงั้น....นี่ใจเราสื่อถึงกันถึงขั้นนี้แล้วเหรอเนี่ย....เชี่ยยยยย เสี่ยวฉิบหายยยยแหวะกูจะอ้วก
“ตอนนี้แบมหลับอยู่ มาใหม่นู้น 10โมง” ผมตะโกนตอบแล้วเอาผ้ามาคลุมโปงนอนต่อ
“ถ้าหลับอยู่แล้วตอบเป็นเรื่องเป็นราวได้ไง” นี่มึงพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหมบอกให้มาใหม่ 10 โมง
“แบมละเมอเว้ย”
“จะเปิดดีๆ หรือจะเปิดด้วยน้ำตา......” -0- มีขู่ด้วยยย คิดว่ากลัวอ่ะดิ...โธ่.............
แอ๊ดดดดดดดด เอ่อออมึงคิดถูกกูกลัวมึงจริงๆแหละ พอเปิดเสร็จ....ผมก็หันหลังทันที แล้วรีบเดินหนีโดดขึ้นเตียงนอนต่อ...คือปล่อยให้พี่มันเชิญตัวเองเข้ามาด้วยตัวเองเถอะครับผม..คนมันเคยๆ กันขนาดนี้ก็.......ได้โปรดอย่าเพิ่งคิดถึงฉาก NC อะไรทั้งสิ้น เพราะบอกแล้วเรื่องนี้เรทแค่ PG
ผมนอนคลุมโปงต่ออย่างสบายอารมณ์ สักพัก....เดี๋ยวเท่านั้น.....ไอ้เห้เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
“โอ๊ย แบมหนัก.....พี่มาร์คทำบ้าอะไรเนี่ย” ไอ้พี่มาร์คแม่งกระโดดขึ้นมานอนทับผม....โปรดอย่าเพิ่งคิดไกลอีกครั้ง มันแค่กระโดดขึ้นมาแล้วนอนทับผม ตัวผมก็เล็ก แม่งยังเสือกทับมาได้ จิตใจมึงทำด้วยอะไรเนี่ยยย กูจะตายเพราะไม่มีอากาศหายใจแล้วครับ
“จะลุกขึ้นไปอาบน้ำได้ยัง...พี่อุตส่าห์มาหาถึงห้องขนาดนี้แล้ว” แล้วทำไมมึงต้องหันตัวกลับมาด้วย ตอนนี้สภาพผมนี่ไม่ต่างจากคนที่กำลังจะถูกกระทำชำเราเลย แต่ดีหน่อยที่ตอนนี้มีผ้าห้มมากั้นระหว่างผมกับพี่มาร์ค ผมนี่เอาผ้าห่มมาปิดถึงจมูกกะจะให้เห็นแค่ตาเท่านั้น ส่วนอื่นกูจะไม่เล็ดลอดให้มึงเห็นเลย
“ผมไม่ได้ขอให้พี่มาสักหน่อย พี่มาเองนะ วันนี้โปรแกรมของผมคือนอนทั้งวัน นอนยาวไปถึงนู้น 10 โมง”
“นั่นมันโปรแกรมของนาย แต่ตอนนี้พี่มาอยู่ด้วย..มันควรต้องเป็นโปรแกรมของเราเพราะฉะนั้นช่วยลุกไปอาบน้ำด้วยครับน้องแบม”
ผมส่ายหัวไปมา....หึหึหึ ถ้าคิดว่าจะยอมง่ายๆ คุณคิดผิดนะครับผม
“เอางี้ใช่ป่ะได้....”เอาอีกแล้วไอ้สายตาเจ้าเล่ห์ส่อแวว ทำเรื่องเลวอะไรสักอย่าง...มันมาอีกแล้ว ไอ้พี่มาร์คมันลุกขึ้นออกจากตัวผมแล้วไปยืนข้างเตียงจากนั้น......มหกรรมการแย่งผ้าห่มก็เกิดขึ้น ฮูเล่ !!!!
มันดึงออก ผมดึงเข้า มันดึงไป ผมดึงกลับ ดึงกันไปมาสักพักแรงน้อยอย่างผมจะไปสู้อะไรกับแรงความถึกของไอ้พี่บ้านี้ได้ ผมเลยหันตัวไปกอด หมอนข้างแทน คือกะว่ายังไงกูก็จะไม่ไปไหน แต่ไอ้เลวนั่นก็ได้ทำการกระทำที่เลวร้ายยิ่งกว่าฆ่าผม....นั่นก็คือการฆ่าผมทั้งเป็นโดยการจักกะจี้ที่เอวไม่พอนะครับ พอเห็นผมมดิ้นไปดิ้นมา แม่งก็ชักเอาใหญ่ มันลามปามถึงขั้นไปจี้ที่ฝ่าเท้า แล้วคือแม่งฉลาดไง มันยกเท้าผมขึ้น จี้เอาอย่างแรง ผมก็ถีบอากาศ สะบัดตัวดิ้นไปมา ฮือออออทรมานแบบสุดติ่ง
“จะลุกได้ยัง...ถ้าคำตอบคือยังจะจี้ต่อแล้วนะ”
“ไม่ถ้าไม่ 10 โมงแบมไม่ลุก”
“ได้..” แล้วแม่งก็จี้ที่เท้าผมอยู่อย่างงั้น คือ มึงไม่รังเกียจเท้ากูสักนิดเลยรึไง ขนาดกูเองยังไม่กล้าเอามือไปเกาเท้าตัวเองเลย แล้วนี่มึงเป็นใครรรรรรร
“โอ๊ยยยย พอๆ แบมยอมแล้ว แบมยอมลุกแล้ว พี่มาร์คหยุด” ไอ้พี่หันมา....ยิ้มให้ผมทั้งปากทั้งตา...ให้ตายเหมือนผมโดนอะไรสักอย่างอัดลงมาที่หัวใจตอนนี้ ทำไมมึงต้องทำหน้าซะหล่อขนาดนั้นใส่กูด้วยครับผม
ในขณะที่ผมกำลังขืนตัวลุกขึ้นมาไอ้พี่ตัวดีก็มากอดเอวผมหลวมๆ แล้วก็ทำการกระทำอะไรบางอย่างที่แก้มของผม...มันทำเสร็จมันก็ลุกไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับทิ้งคำพูดชวนให้ผมระเบิดที่หน้าตัวเอง
“พี่ไปล้างมือก่อน ให้เวลาแบมทำใจสักพัก...ที่เมื่อกี้โดนพี่หอมที่แก้มไป......” มันเดินเข้าห้องน้ำไป แต่....ก่อนที่มันจะเปิดประตูห้องน้ำ...มันยังมีหน้าหันกลับมายิ้มกวนประสาทใส่ผม.....แล้ว “แต่ถ้าแบมอยากได้มากกว่าที่แก้มก็บอกได้นะ โปรแกรมของเราจะได้ต่อกันในห้องนอนนี้ยาวจนถึงตอนเย็นไม่ต้องไปไหนเลยดีไหมครับ”
ผมปาหมอนไปทันทีหลังจากรับรู้ว่าไอ้พี่เลวนี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร......มึงนี่......เห้ จริงๆๆๆๆๆ -*- ชีวิตผมต้องผจญกับไอ้คนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนนนนน
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
หลังจากที่ผมเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว...อะไรให้เรียบร้อยก็ออกมาเจอพี่มาร์ค ที่กำลังนั่งดูอัลบั้มรูปผมกับเพื่อนอยู่ นี่มันไม่ละเมิดสิทธิส่วนบุคคลกัยเกินไปรึไง
“ใครให้พี่เปิดข้าวของ ของผมครับ”
“ไม่มี...แต่ไม่มีอะไรทำ เข้าใจนะ”
“ทีวีอะไรก็มีให้ดูทำไมไม่ดู”
“ก็มันไม่น่าสนใจเท่าชีวิตแบมอ่ะ แบมโกรธมาร์คเหรอ มาร์คแค่อยากรู้จักแบมให้มากขึ้นเท่านั้นเอง” ไม่ทราบว่าผีแอ๊บแบ๊ว ตนนั้นเข้าสิงครับเนี่ย คุณต้วน จู่ๆ ก็มาแอ๊บแบ๊วชวนอ้วกใส่ผมซะงั้น
“สรุปวันนี้พี่มาหาผมมีอะไรกันแน่”
“ก็ไม่มีอะไรแค่อยากชวนไปข้างนอก เบื่อๆ เซ็งๆ”
“แล้วเพื่อนพี่อ่ะ”
“อ้าวใครจะไปรู้พวกมันละ”
“แล้วทำไมพี่ไม่ชวนเพื่อนพี่แทนที่จะชวนผมละครับ”
“ก็นั่นเพื่อน แต่นี่....แฟน” ไม่พูดเปล่ายังชี้มาที่ผม ให้ตายเถอะหน้าผมจะร้อนขึ้นมาทำไม
“จ้ะ แฟนจ้ะ ผมละอยากจะบ้าตาย แล้วสรุปคุณแฟนจะชวนผมไปไหนครับเนี่ย”
“แล้วแบมอยากไปไหนอ่ะ”
“แบมหิว..ขอกินก่อนคงพอจะคิดออก”
“งั้นเราไปกันเถอะ.....จะพาไปกินอาหารที่อร่อยและวิวดีที่สุดแถวนี้” พี่มาร์คพูดจบ แล้วก็ลากผมออกจากห้อง....แบบนี้เข้าเรียกว่าเดทแล้วใช่ไหมครับ....
เดทแรก.....แหมช่างน่าประทับใจ....หลังจากพี่มาร์คลากผมออกจากห้องพี่แกก็พาผมมาขึ้นรถ แล้วขับรถออกจากคอนโด ขับมาประมาน 30 นาทีก็จอดหน้า 7-11 แห่งนี้ พี่มาร์คดับเครื่องปลดเข็มขัด
“ลงดิ....” เดทแรก.....ที่ 7- 11 เนี่ยนะ..กูอยากจะบ้าตาย ถ้าคุณพี่จะกิน 7-11 ลงมาหน้าหอก็เจอแล้วไหม ทำไหมต้องขับมาซะไกลขนาดนี้ด้วย...ผมไม่อยากพูดอะไรมากก็อุตส่าห์ขับรถมาถึงนี้แล้วลงก็ลง
พี่มาร์ค...เลือกซื้อกล่องข้าว ซื้อน้ำ แล้วก็ไปจ่ายตังห์...เดี๋ยวนะมึงแล้วข้าวกูน้ำกูละใครจ่าย......? แฟนกันไม่ใช่ว่าเขาต้องออกให้กันรึไง....ผมรู้สึกงงกับชีวิต แต่ผมคิดว่า ผมคงต้องไลน์ไปหาไอ้ซึงฮยอนหรือไม่ก็ไอ้ยองแจแล้วถามว่า มึงๆ เดทแรกของมึง มึงออกให้คู่เดทของมึงไหม...หรือ...มึงต้องออกเองเหมือนกู -*-
นี่แบมไม่ได้ขี้เหนียวนะ...แต่แบมแบมแค่งงกับตรรกะของคนชื่อมาร์ค ต้วน หรือว่า เวลาเขาเดทกันระหว่างผู้ชายผู้ชาย ส่วนใหญ่เขา อเมริกันแชร์ว่ะ ผมไม่ได้บ่นหรืออะไรมันก็แค่ไม่กี่วอน ตอนแรกคิดว่าไอ้พี่มาร์คจะออกให้ผมก็เกรงใจไง...เลยเอาน้อย...แต่ไหนๆ กูก็ต้องออกเองแล้วหนิ...เอาให้เต็มที่
“พี่ๆ ขอฟุตลองอีกหนึ่ง ซาลาเปาอีกหนึ่งด้วย”
“แบมกินเยอะเนอะ”
“อืม....แบมกินเยอะแบบนี้แหละ ก็ไหนๆ ต้องซื้อเอง หาเองก็ต้องกินเองให้เต็มที่ดิจริงไหม”
“แหม.....แบมนี้ดีจังกินง่ายอยู่ง่ายดี” ที่กูพูดเมื่อกี้กูประชด...นี่มึงไม่รู้สึกตัวเลยสินะ
เดทที่แรกคือ เซเว่น.....ที่ที่สองที่ตามมาคือ...........ตึกร้าง.....ไอ้เห้......ชีวิตกูคืออะไรวะเนี่ย พี่มาร์คพาผมขับรถเข้าซอยมา แถวนี้มีแต่ต้นไม้...กับตึกร้าง.....ไม่มีคนสักนิด.....
ขอโทษนะนี่กูมาเดทหรือกูมาล่าท้าผี !!!!!! TT^TT แบมอยากกลับบ้าน
“พี่มาร์ค เราจะต้องลงจริงๆ เหรอ.....มันดูน่ากลัวนะ...นี่พี่คงไม่ได้ว่างแผนฆ่าผมหรอกใช่ไหม”
“เราจินตนการซะเวอร์เลย....ที่นี้น่ากลัวยังไง....ดูดิแดดส่องขนาดนี้....ถ้ามามืดๆ ก็ว่าไปอย่างนี้มันกลางวันแสกนะครับคุณน้อง เร็วดิ เราต้องเดินขึ้นตึกอีกนะ”
“ขึ้นตึก....ตึกร้างเนี่ยนะ......”
“เอ่อตึกเนี่ยแหละ คิดว่าตรงนี้มีกี่ตึก ก็เห็นอยู่ว่ามีตึกเดียว”
“พี่ขึ้นไปคนเดียวดีไหม....แบมกลัว”
“ถ้าพี่ขึ้นไปคนเดียว...แบมอยู่คนเดียว...แบมเจออะไรแบมก็เจอคนเดียวนะ....แถวนี้พี่ได้ยินมาว่า...มีคนงานเคยฆ่าตัวตายด้วย” ไอ้ฉิบหายยยย มึงจะพูดทำไม
“แบมเปลี่ยนใจแหละ แบมไปกับพี่มาร์คดีกว่า” แล้วผมก็.....ต้องยอมเดินขึ้นไปกับพี่มาร์ค ผมเดินเกาะแขนไอ้พี่แน่นเลย คือกะว่าถ้ามันวิ่ง...ผมวิ่ง...ถ้ามันจะทิ้งผม...ผมก็ไม่ปล่อยมันไปไหนแน่....
พวกเราเดินขึ้นบรรไดมาด้วยกัน...จากที่สังเกตพี่มาร์คดูคุ้นเคยกับที่นี้ค่อนข้างมาก เพราะไม่มีกลัว ไม่มีสะดุด ไม่มีตกใจหรืออะไรสักอย่าง...เราเดินขึ้นมาถึงชั้นที่ 3 ผมรู้สึกได้ถึงไอเย็นของเราผมมองออกไปเริ่มเห็นวิวกรุงโซลที่แปลกตา.....พวกเราเดินขึ้นมาเรื่อยจนถึงชั้นดาดฟ้า...หรือ...ชั้นหก
ผมปล่อยแขนพี่มาร์ค แล้วหันไปดูวิวรอบตัว.....ให้ตายมันสวยชะมัด....ผมเห็นตึกต่างๆ ที่รายล้อมที่นี่ ผมเห็นทุ่งหญ้าสีเขียว ข้างล่าง ท้องฟ้าเหมือนอยู่ใกล้เรานิดเดียวเอง เหมือนแค่ผมเอื้อมมืออกไปก็สามารถแตะกับท้องฟ้าได้ ไม่น่าเชื่อจริงๆว่า ใจกลางกรุงโซลแบบนี้จะมีสถานที่ดีๆ แบบนี้อยู่
ผมหันไปมองพี่มาร์ค เห็นพี่มาร์คเดินไปหยิบกระบอกอะไรสักอย่างแล้วเดินตรงหน้า พี่มาร์คเปิดฝากระบอกออกแล้วสิ่งที่อยู่ข้างในก็คือเสื่อขนาดกลางที่พับและซ่อนอยู่ข้างในกระบอก...พี่มาร์คหยิบออกมาแล้วกางเสื่อออกมา
“มานั่งเร็ว...หิวแย่แล้วดิ” พวกเราต่างแกะกล่องข้าวที่ซื้อมาจากเซเว่น นั่งกินไปชมบรรยากาศไป โชคดีที่วันนี้อากาศไม่ร้อนมาก .....แดดก็ไม่ค่อยแรง..พวกเราต่างนั่งกินข้าวกันไป ไม่พูดอะไรกันสักคำ แต่บรรยากาศกลับสบายอย่างที่ผมไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นได้
“พี่มาร์คเจอที่นี้ได้ไงครับ”
“เคยขับรถหลงทางมาแถวนี้แล้วก็เลยเจอเข้า”
“แล้วพี่ก็ยังอุตส่าห์ลงจากรถเพื่อขึ้นตึกมาเนี่ยนะ”
“ก็กะจะถามทาง...แต่พอลงมาจริงๆ บรรยากาศที่นี้มันก็ดึงดูดให้ขึ้นมาบนตึกยังไงไม่รู้”
“ถามจริง ไม่กลัวเลยเหรอ ถ้าเป็นแบมนะ...แบมขับกลับตั้งแต่หลงเข้ามาแล้วเนี่ย”
“ไม่กลัวหรอก.....เพราะวันนั้นกำลังเสียใจอยู่...เลยไม่รู้สึกกลัวอะไรทั้งนั้น”
“เฮ้ยจริงดิ....มีอะไรที่ทำให้พี่เสียใจได้ด้วยเหรอ ชีวิตพี่ออกจะดูหรรษาขนาดนั้น”
“มีดิ.......แต่เพราะมาเจอที่นี้...มันเลยทำให้พี่เกิดแรงบันดาลใจอะไรใหม่ๆ เกิดขึ้น มันเลยกลายเป็นว่าที่นี่คือสถานที่แห่งความลับของพี่”
“นี่พี่พาคู่เดทของพี่มาล่าท้าผีตลอดเลยรึไง”
“เปล่า.........นายเป็นคนแรกที่พี่พามา...พวกไอ้แจ็คสันยังไม่รู้เลย” ผมมองสบตากับผู้ชายตรงหน้า ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองดูสำคัญขึ้นมาซะงั้น แล้วทำไมหน้าต้องร้อนขนาดนนี้ด้วย
“งั้นวันหลังอย่าพาใครมาอีกนะ.........” กูพูดอะไรออกไป บรรยากาศพาไปหรือไงเนี่ย ประโยคนี้ถึงกับทำให้พี่มาร์คหันมามอง
“ทำไม หวงเหรอ....”
“เปล่า..เดี๋ยวพี่มาร์คทำคนอื่นตกใจตายกันพอดี....ให้แบมตกใจคนเดียวก็พอ.......โอเคป่ะ” -/////-
“ฮาฮาฮาฮา ได้ให้เป็นที่ของเราเนอะ”
ที่ของเรา
ที่ของเรา
ที่ของเรา
ทำไมกูเขินแรงขนาดนี้ >////< แบบนี้ไม่ใช่ว่ากูอ่อยพี่เขาหรอกใช่ไหมมมมมมม
--------------TALK--------------
หายไปนานมากกก อัพครั้งสุดท้ายปลายเดือน 5 อัพวันนี้ต้นเดือนสิงหา
หายไปยาวนานจริงๆรอบนี้ แต่ได้อ่านคอมเม้นของนักอ่านทุกท่าน
หลายท่านบอกยังรอเรื่องนี้อยู่.....เราขอบคุณจริงๆค่ะ ไม่คิดว่าจะยังมีคนรอกัน T^T
แถวบางท่านถึงกับไปทิ้งคอมเม้นในฟิคเรื่องอื่นบอกอย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้นะ กระต่ายโหดอ่านแล้วแบบซึ้งมาก
ดีใจจริงๆ ที่ยังมีหลายคนรอเค้าอยู่.....
คือถ้าทิ้งกันไป....เราก็ไม่แปลกใจเพราะหายไปนานมากกกก
ไม่รู้ว่าจะพูดเหตุผลอะไร...มันก็คงเป็นข้ออ้าง...เอาเป็นว่าชีวิตช่วงที่ผ่านมาไปให้ความสำคัญกับชีวิต
ในหลายเรื่องๆ โดยหลักก็จะเป็นเรื่องงาน ที่หนักมากจริงๆ ...
ก็ยังอยากย้ำกับทุกท่านว่า...อยากให้อ่านฟิคเรื่องนี้กันแบบ Happy Happy อ่านเอาฮา อ่านเอามันส์
อ่านกันแบบเป็นฟิคแก้ขัด J เนอะ.....
เพราะจุดประสงค์ของเรื่องนี้คือรอยยิ้มของท่านผู้อ่าน
เพียงแค่ท่านอ่านแล้วยิ้มกับมันได้กระต่ายโหดก็ดีใจจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ^^
ยังไงเหมือนเดิมนะคะ สามารถติชม ฟิน เวิ่น หรือ ด่า หรือ ทวงได้ที่ทั้งหน้าฟิคนี้และแท็ก #ข้างห้องมาร์คแบม
จาก กระต่ายโหดผู้ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังคงคลิกและมาอ่านรวมถึงยังรอกันเสมอ
ความคิดเห็น