คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ข้างห้องมาร์คแบม : บทที่ 18
คำเตือน !!! หากอยากอ่านได้อรรถรส....แนะนำให้อ่านใหม่สำหรับท่านที่จำไม่ได้....ส่วนท่านที่จำได้ลางๆ
ก็อ่านใหม่เถอะ....ส่วนท่านที่คิดว่าจำได้แม่นเลย....เชิญอ่านเถอะค่ะ....5555+
หลังจากผ่านพ้นการไปล่าท้าผี...เอ้ย...การเดทแบบแปลกใหม่สำหรับผมพี่มาร์คก็ขับรถพาผมกลับห้อง
หรืออีกอย่างหนึ่งก็คือพาตัวเองกลับห้อง ก็คนมันอยู่
ข้างห้องกันอ่ะเนอะ...พวกเราตัดสินใจซื้อของในตลาดแบบสำเร็จรูป
แล้วก็กลับมากินที่ห้องพี่มาร์คเป็นมื้อเย็นอีกรอบ แน่นอนว่าผมต้องแชร์กับพี่มันเหมือนเดิม
....-*- อย่าให้กูรู้นะว่าคนอื่นมึงออกให้ไม่งั้น......บ้านบึ้มแน่ไอ้พี่มาร์ค
พอกินเสร็จผมก็นั่งเล่นเกมส์อยู่ห้องพี่มาร์คสักพักแล้วก็ค่อยขอตัวกลับมาที่ห้องตัวเอง
มาอาบน้ำเตรียมนอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้า แต่ก่อนที่จะกลับไอ้พี่มาร์คก็ดันถามคำถามซะงั้น
อยู่ตั้งนานมึงก็ไม่ถาม
“แบมพรุ่งนี้ไปเรียนเช้าใช่ไหม”
“ใช่เรียน 8 โมงอ่ะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนด้วยกัน เดี๋ยวไปส่งที่คณะ”
“แบมดูเหมือนคนเป็นง่อยเหรอ....ถึงต้องไปส่ง”
“เปล่า..แบมดูเหมือนคนไม่มีสติมากกว่า พี่กลัวแบมไปทำร้ายคนอื่นเลยต้องไปส่งให้ถึงที่จะได้ไม่ไปทำร้ายใคร”
“กวนตีนเนอะ...^^”
“ขอบคุณที่ชม”
“แบมแซะ...ไม่ได้ชม”
แม่มึงคนเป็นแฟนกันเขาต้องกวนตีนกันขนาดนี้เลยไหม...ตอบ
“สรุปว่าพรุ่งนี้ถ้าพี่ออกจากห้องแล้วไม่เจอแบม...พี่จะตามไปยันห้องที่เรียนเลยโอเคนะจ้ะ..ที่รัก”
“ผื่นจะขึ้นที่รักอะไรของพี่”
“ตกลงนะ พรุ่งนี้เดี๋ยวไปส่ง”
“ก็ได้...ที่ยอมไม่ใช่เพราะแบมง่ายหรอกนะ..แต่แบมแค่ขี้เกียจโดนพี่มาร์คกวนตีนใส”
“พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย...รีบกลับห้องไปอาบน้ำแล้วนอนได้แล้ว”
“ครับ ครับ คุณพ่อ อ้อไม่ต้องไปส่งนะ ห้องแบมอยู่แค่ข้างๆ แค่นี้เอง
แบมค่อนข้างทึกและทน”
“พี่ก็ไม่ได้จะไปส่ง.....ขี้ตู่ไปเองอีกแหละ”
พ่อมึงเถอะมาร์ค ต้วน.....แน่นอนผมด่ามันได้แค่ในใจเท่านั้น T.T
…..... - - ข้- -า - -ง
- - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
จากเหตุการ์ณเมื่อวานเลยทำให้ผมมายืนอยู่หน้าห้อง 704
พร้อมกับกำลังรอให้เจ้าของห้องที่บอกว่าจะไปส่งผม
ผมตัดสินใจเคาะประตูเพื่อเตือนสติคนในห้อง แต่แม่ง...เคาะมาจะ 10 นาทีแหละ
มึงยังไม่ตื่นรึไง กูเคาะจนห้องอื่นจะด่ากูแล้วจ้ามาร์ค ต้วน
มึงจะออกมาเปิดได้รึยัง ในขณะที่กำลังจะเคาะอีกประตูห้องก็ถูกเปิด
โอ้โหหหหห ใส่สูทแบบจัดเต็มท่าเสยผมนี้คือเอาไปแบบบวกสิบ
หล่อแบบสลัดผัก...คนอะไรฟ่ะหล่อไม่แกล้งใจคนอื่นเลย
สวรรค์ท่านลำเอียงเอาความหล่อของผู้ชายทั้งมหาลัยมาใส่ในตัวผู้ชายชื่อ มาร์ค
ต้วนรึไง ปกติมันก็หล่ออยู่แล้วใส่สูทที่นี้คนอื่นไม่ต้องหวังเกิดเลย...
ฉิบหาย !!!! แล้วกูที่ต้องเดินกับมันละ...กูไม่ต้องกลายเป็นเห่าฉลามไปเลยรึไง
“หล่ออ่ะดิ” แต่ความหมั่นหน้าของมึงนี่หักค่าความหล่อมึงไปมิดเลยจ้า
“ก็งั้นๆ แหละ”
ไม่มีทางที่ผมจะหลุดออกไปเด็ดขาดว่ามัน...เอ่ออออมึงหล่อโคตรพ่อเลยเว้นมาร์ค ต้วน
“แต่หน้าแบมเคลิ้มมากเลยนะ” ผมรีบจับหน้าตัวเองทันที...นี่กูแสดงออกขนาดนั้นเลยรึไง
“ฮาฮาฮาฮา พี่ล้อเล่นแต่ถ้าแบมจับหน้าแบบนี้แสดงว่าเคลิ้มจริงใช่ป่ะ”
ไอ้เชี่ยยยย มึงหลอกกู แล้วหน้ากูจะร้อนทำไมตอนนี้
แล้วพี่มาร์คก็จัมมือผมแล้วลากเข้าลิฟท์ทันที ถ้าพี่มาร์คไม่ลากผมเข้าลิฟท์พวกเราคงต้องยืนอยู่ตรงนั้นอีกสักพักแหงเพราะผมไม่รู้จะตอบหรือรับมือกับไอ้ผู้ชายตรงหน้ายังไงดี
พี่มาร์คกดลิฟท์ชั้นจอดรถ
“พี่ต้องขับรถไปเลยเหรอ...ทั้งที่คณะก็อยู่แค่เนี่ยอ่ะนะ”
“น้องแบมคงไม่คิดว่าจะให้พี่ใส่สูทแล้วถีบจักรยานไปส่งหรอกนะ
ไม่งั้นสูทพี่ยับตายเลยครับผม” เอ่อ คือจริงแล้วผมคิดว่าพี่มาร์คจะปั่นจักรยานไปก็ปกติผมทำแบบนั้นอ่ะ
แต่ลืมไปว่าพี่มาร์คแม่งชอบอวดรวย
“แล้วทำไมต้องใส่สูทซะจัดเต็มขนาดนี้ด้วยอ่ะ”
“ตอนเช้ามีพรีเซ็นแผนการตลาด
อาจารย์ให้พรีเซ็นเหมือนจริงทุกอย่างเพราะงั้นเลยต้องใสสูท คณะแบมไม่มีแบบนี้เหรอ”
“เอิ่ม..ไม่มีอ่ะ” พอดีคณะกูค่อนข้างลูกทุ่งอ่ะนะ
อีกอย่างจะให้กูใส่สูทวิชาอะไรละครับผม แล้วผมก็เปิดประตูขึ้นนั่ง
คนขับก็สตาร์ทเครื่อง
“วันนี้ขอโทษนะคงไม่ได้กินข้าวตอนเช้าเป็นเพื่อนพอดีต้องรีบไปเตรียมตัวพรีเซ็นงานพวกไอ้แจบอมมันคงถึงกันแล้วด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ แบมหาข้าวกินเองได้ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นง่อย”
“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง”
“11 โมงครึ่งครับ”
“งั้นกินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ มาหาพี่คณะแล้วกัน”
“แล้วทำไมแบมต้องกินกับพี่มาร์คด้วยอ่ะ”
“ก็ตอนเช้าเราไม่ได้กินด้วยกัน...เพราะฉะนั้นข้าวเที่ยงเราก็ควรกินด้วยกันป่ะ”
“แล้วทำไมแบมต้องไปหาพี่มาร์คที่คณะด้วย”
“ก็ตัวเองบอกเองไม่ใช่เหรอว่าตัวเองไม่ได้เป็นง่อยเพราะฉะนั้นพี่ก็ไม่ต้องไปรับหรอกมั้ง”
“ไม่ได้หมายความว่าต้องให้มารับ
แต่หมายถึงทำไมต้องให้ไปหาที่คณะด้วยไปเจอกันที่ร้านอาหารหรือโรงอาหารเลยไม่ได้รึไง”
“วันนี้พี่มีเรียนบ่ายต่อก็เลยว่าจะชวนกินที่โรงอาหารคณะบริหาร
จะได้ไม่ต้องรีบกลับมาเรียนมาก”
“งั้นเราต่างคนต่างกินเหอะ..พี่มาร์คจะได้ไม่ต้องรีบ
แบมก็จะได้ไม่ต้องไปหาไงวินวินทั้งคู่”
“สรุปไม่อยากมากินกับพี่”
“ไม่ใช่แบบนั้นคือแบม...”
“งั้นก็ตกลงเรียนเสร็จแล้วมารอพี่ที่โถงบริหาร เดี๋ยวพี่ไปรับ ถ้าไม่ไปรอตอนเย็นเจอดีแน่”
“...ขู่เหรอว่ะ ไม่กลัวหรอกเว้ย”
“ไม่ได้ขู่แค่ขอร้องดีๆ ถ้าไม่มาตอนเย็นพี่มีของขวัญให้แบมแน่”
หน้ามึงสยองขวัญมากตอนนี้
“เอ่อก็ได้” แล้วรถก็จอดลงตรงหน้าคณะผม
ผมก็เลยเปิดประตูเพื่อเตรียมจะเข้าคณะ แต่ไอ้คนขับดันเสือกเปิดประตูลงมาด้วย
เห้มึงจะลงมาทำไม ไหนมึงบอกมึงรีบไง
“ยังไม่บอกลากันดีๆ เลยทำแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะครับที่รัก”
ไอ้เชี่ยกูอยู่ไม่ได้ห่างจากมึงขนาดนั้น มึงจะตะโกนหาพะแสงอะไร คนอื่นๆ
ในคณะกำลังหันมามองพวกเราแทบเป็นตาเดียวแล้วโว้ยยยยยย
“แบมไปแล้วครับ...เจอกันตอนเที่ยงแล้วกันนะ”
ผมพยายามสงบสติอารมณ์แล้วรีบเดินเข้าคณะโดยไม่สนใจคนที่ยังไม่ขึ้นรถ
ถึงผมจะรู้ว่ามันยังคงวิญญาณหลอนมองตามผมอยู่ก็ตาม
“แบมกลับมาก่อน” มึงเพิ่มเสียงในการตะโกนทำไม
ผมเลยรีบหันตัวกลับแล้วรีบเดินไปเข้าหาไอ้ตัวปัญหาระดับชาติทันที
พอเดินมาถึงพี่ท่าน พี่ท่านก็ดึงตัวผมแล้ว....จุ๊บ...แก้มกู.....
มึงกล้าทำอนาจารกลางมหาลัยได้ไง
มึงไม่เห็นเหรอสายตาเสือกมองมามาที่เราอยู่...ผมรู้สึกอยากหายไปจากตรงนี้..แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือผมได้แต่แข็งตัวเป็นหินทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ
กูไม่เคยเป็นจุดสนใจขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลย
“ถึงวันนี้พี่จะหล่อเป็นพิเศษ..แต่แบมไม่ต้องกลัวนะ...เพราะคนหล่อคนนี้เป็นแฟนแบมนะ...มาร์ค
ต้วนเป็นของแบมแบมนะครับ”
ที่เมื่อกี้มึงแหกปาก...พอตอนนี้มึงเสือกกระซิบ...คนยิ่งอยากรู้หนักเลยว่ามึงพูดอะไร...แล้วไอ้คนเลวตรงหน้าก็รีบขึ้นรถ
ทิ้งผมยืนหน้าเหวอกลางหน้าคณะ...คนก็มองกูเข้าไปสิ
“ไปหาข้าวกินได้แล้ว เดี๋ยวเข้าเรียนสายหรอก”
มึงยังมีหน้าลดกระจกออกมาอีกนะ
ผมที่วิญญาณกลับมาสิงดังเดิมรีบวิ่งสี่คูณร้อยเข้าคณะแบบไม่อายใครอีกแล้ว
ก็เหมือนกี้ผมอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วหนิครับ
ผมวิ่งไปจนถึงห้องที่เรียนรีบนั่งโต๊ะประจำแล้วฟุบหน้าลงทันที
ผมไม่อยากให้ใครเห็นหน้าผมตอนนี้ทั้งนั้น เพราะมันคงแดงมาก
ถึงมากที่สุด...ไอ้พี่มาร์คมึงไม่อายแต่กูอายมาก...ไอ้เชี่ยข่าวคงกระจายไปทั่วมหาลัยแล้วมั้ง
ชีวิตของกันต์พิมุก
“เอาไปดิซื้อมาเผื่อ” เสียงยองแจดังขึ้นพร้อมกับยื่นขนมปังมาให้ผม
ผมเงยหน้าขึ้นจึงสังเกตว่าตอนนี้เพื่อนหลายๆ
คนหันมามองที่ผมแล้วก็กระซิบอะไรกันก็ไม่รู้
“รู้ได้ไงว่ายังไม่ได้กิน” ผมรีบหยิบขนมปังแล้วหักกินทันที
“กูรู้มากกว่านั้นอีก
กูเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่มึงลงจากรถยันวิ่งเข้าตึกเลยละครับคุณเพื่อน”
“มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นกูอายจนไม่รู้จจะทำไงแล้ว...ดูดิมีแต่คนมองกู”
“ใครใช้ให้พี่มาร์คมาส่งมึงกันละครับ....รถแบบนั้น...สีแบบนั้นมีพี่มาร์คอยู่คันเดียวทั้งมหาลัยแค่รถพี่มาร์คเข้ามาจอดหน้าคณะคนเข้าก็หันไปมองกันหมดแล้ว...เขาอยากรู้ว่าพี่มาร์คมาส่งใคร...ยังไม่พอมึงกับพี่มาร์คเล่นสวีทกันขนาดนั้น
ถ้ามึงไม่โดนพูดถึงกูก็ไม่รู้จะยังไงแล้วแบม”
“กูไม่ได้สวีทนะเว้ย...มันทำของมันคนเดียวเลย”
“หรา..คนเห็นกันทั้งคณะที่มึงยืนนิ่งให้พี่มันหอมแก้มขนาดนั้น...กูเชื่อแหละว่าพี่มาร์คนี่ไวไฟจริงจัง”
“.....”มึงไม่ต้องย้ำก็ได้ยองแจ
“มึงก็ไม่เห็นต้องเขินเลย...ยังไงคนอื่นก็ต้องรู้...เชิดหน้าไว้ไอ้แบม...”
“กูไม่ได้เขิน กูอาย”
“มันก็คือๆ....กันป่ะ”
“เอ่อๆๆๆ
มึงอยากพูดอะไรก็เอาเหอะกูกินดีกว่า หิวแล้ว”
“มึงหิวแต่ดันกระแดะวิ่งเข้าตึกไม่เข้าโรงอาหารกูเลยไปซื้อมาให้แทน...กินซะ”
“ยองแจนายน่ารักที่สุดในโลกเลย....เลี้ยงกูใช่ป่ะ”
“เปล่าจ่ายตังห์มาด้วย....บวกค่าซื้ออีก 20%”
-*- ไอ้เพื่อนเลว
“ยังนิ่งอยู่อีกจ่ายตังห์มา กูไม่ได้พูดเล่น
กูต้องเอากำไรไปต่อยอดข้าวมื้อเที่ยงอีก”
“เอ่อๆ เอาไปเลย” แล้วผมก็จ่ายให้มันทั้งน้ำตา
แม่งกูคิดว่ามึงจะดีที่ไหนได้ หากำไรจากเพื่อนซะงั้น
“แต้งกิ้วนะแบมกูก็รักมึงที่สุดในโลกเหมือนกัน”
ตอนนี้กูเกลียดมึงที่สุดในโลกแล้วแหละยองแจ
“ตอนเที่ยงไปกินข้าวที่คณะพี่มาร์คกันนะ”
“แหมจะไปกินกับแฟนก็บอก”
“เดี๋ยวโบกเลย พี่เขาบังคับกูไป...มึงก็ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ
กูไม่อยากไปคนเดียว”
“ไม่อ่ะ มึงไปเหอะกูมีนัดอ่ะวันนี้”
“นัดกับใคร.....”
“นัดกับพี่สาวไว้ นางเพิ่งอกหักมากูเลยต้องไปปลอบเจ้กูหน่อย
ช่วงนี้กูคงต้องเช้าถึงเย็นถึงอ่ะ กลัวนางคิดสั้น”
“เฮ้ยถึงขั้นฆ่าตัวตายเลยเหรอ”
“เปล่ากูกลัวนางคิดสั้นไปฆ่าแฟนเก่า”
“ยองแจมึงนี่เป็นน้องที่ดีจริงๆ”
“แน่นอนอ่ะแบม...เพราะฉะนั้นเที่ยงนี้มึงก็เชิญตามสบายนะ”
“เฮ้อ..กูไม่อยากไปเลยจริงๆนะ”
“จะกลัวอะไร...บริหารถิ่นพี่มาร์ค”
“ก็เพราะถิ่นมันเนี่ยแหละถึงกลัว”
เสียงไลน์ดังเลยทำให้ผมดึงมือถือขึ้นมาเช็ค...แหมพี่มาร์คเขานี้....อายุยืนจังเลยยยยย..พูดถึงปุ๊บก็ไลน์มาปั๊บเลย
“กินข้าวยัง”
“ยังก็เพราะพี่อ่ะแหละ
แบมเลยไม่อยากไปกินที่โรงอาหารเลย
โชคดียองแจซื้อขนมปังมาให้”
“เพราะพี่เหรอ ไม่หรอกมั้ง เพราะแบมไม่กล้าเองมากกว่า อิ___อิ”
“-*- กินข้าวยัง”
“ยัง...เตรียมตัวท่องบทพรีเซ็นอยู่”
“งั้นก็ไปท่องซะสิ
มาไลน์ทำไม”
“มาขอกำลังใจก่อนไปท่อง”
“......”
“ไม่ให้เหรอ ขี้งกวะ”
“-/////- สู้ๆนะ”
“ตอนนี้หน้าแดงอยู่ป่ะ ?”
“ถามเพื่อ”
“อยากรู้เพราะถ้าหน้าแดงอยู่...พี่อยากปิดหน้าซะไม่อยากให้คนอื่นเห็น”
กูจะหน้าแดงก็เพราะประโยคนี้ของมึงอ่ะแหละครับ
“......เอ่อปิดแล้วเนี่ย”
“ดีแล้ว....พี่ไม่อยากให้คนอื่นเขา....................หลอน”
“ไปตายซะเหอะ
มาร์ค ต้วน”
“แหมให้กำลังใจกันจนถึงสวรรค์เลยเหรอ”
“อย่างพี่คงลงนรกอย่างเดียว”
“ไม่หรอก....เพราะพี่อยากพาแบมขึ้นสวรรค์มากกว่า >3<”
“มึงคิดเรื่องกามอยู่ใช่ป่ะ”
“พูดไม่เพราะเลย.....ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะจับตีปาก”
“มาตีดิ
ไม่กลัว”
“ตีด้วยปากพี่นะ...”
“ไปแหละตั้งใจเรียน....เจอกันตอนเที่ยง”
แหมปิดโอกาสการด่ากลับกูเลยนะครับมาร์ค ต้วน
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
TALK!!!! กับกระต่ายโหดผู้หายไปนาน
กราบสวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่านนะคะ >///<b
กระต่ายโหดกลับมาตามคำเรียกร้องของ....ตัวเอง 555+
อัพครั้งสุดท้าย 2 สิงหา กลับมาอีกที 4 ตุลา คือ....หายไปนานมาก
นานจนตัวเองยังตกใจ...คนอ่านหลายๆท่านคงแบบบ...โผล่มาแล้วเหรอ...เชื่อว่าหลายท่านคงด่าเราอยู่
ด่าได้ตามสบายเลยค่ะ 555+ แต่ให้ด่าได้แค่ในใจนะ
ถ้าเป็นเรา...ก็คงด่าเหมือนกัน แต่งบ้าอะไรหายไปซะนานเลย
กลับมารอบนี้ก็ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องมันยังโอเคอยู่ไหม หรือมันออกทะเลตามรอยเรื่องวันพีชไปซะแล้ว 555+
แต่ยังไงก็อยากย้ำเหมือนทุกครั้งว่าอยากให้ทุกท่านอ่านกันแบบสนุกๆ อ่านกันแบบยิ้มๆ อ่านกันแบบเป็นฟิคแก้ขัด
ไม่อยากให้จริงจัง เพราะกลัวทำให้ผิดหวังกัน T.T เค้าขอโทษนะ ยังไงก็คอมเม้น+ แท็ก #ข้างห้องมาร์คแบม ในทวิตได้เหมือนเคย
ตามอ่านทุกอันคะ
ปล.ตอนอาทิตย์ก่อนมีอัพ SF ซึ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องหลักเลย สามารถกันอ่านกันมันส์ได้นะคะ ^^
ปล.เจอกันใหม่ในตอนถัดไป
ความคิดเห็น