(จบแล้ว) เสน่หา...ยัยเปียโน

ลำดับตอนที่ #30 : บบที่ 17 แต่งงานกับผมนะ 100 %

ตอน 17 แต่งงานกับผมนะ 100 %

เปียโน:

เมื่อทุกคนกับกันหมดแล้วยกเว้นจินนี่ พอฉันจัดการเก็บแก้วน้ำเสร็จ เสียงประตูห้องดังขึ้นแต่ฉันไม่ได้เป็นคนเปิด เป็นจินนี่เปิดประตู

"อ่าวคุณพัส ลืมอะไรเหรอครับ"เสียงจินนี่ดังขึ้นเมื่อเจอหน้าคุณพัส ฉันเดินมาอยู่ด้านหลังจินนี่พอดี หลังจากที่เอาแก้วน้ำไปเก็บ

"ผมมีเรื่องจะคุยกับเปียโนสักนิดนะครับ"คุณพัสหันมามองหน้าฉัน พร้อมกันนั้นเดินมากระชิบข้างๆหูฉันเบาๆ

"ไปคุยกันในห้องหน่อย"เขาพร้อมจับข้อมือฉัน เพื่อให้เดินตามเขาเข้าไปในห้องนอนของฉัน เขาจับฉันนั่งที่ปลายเตียง ดวงตาคู่นั้นยืนสบตาฉันแล้วเอ่ยปากออกมาว่า

"ผมดีใจมากเลยนะ ที่คุณตกลงแต่งงานกับผมขอบคุณนะ..ที่รีก"เมื่อสิ้นเสียงชายตรงหน้า ริมฝีปากโน้มสัมผัสที่หน้าผากโหนกนูนของฉันเบาๆ ฉันหลับตาลงอัตโนมัติแล้วลืมตาขึ้นเมื่อริมฝีปากถอดออก ฉันเอ่ยเสียงออกไปว่า

"เปียโนดีใจเหมือนกันคะ...ทำไมพัสไม่มาขอเปียโนแต่งงานก่อนที่แม่จะมาขอก่อนละคะ เปียโนทำตัวไม่ถูกเลย อายมากเลยรู้ไหม"ในระหว่างที่ฉันพูดคุณพัสพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉัน เขาเอ่ยเสียงขึ้นว่า

"ผมเคยขอไปแล้วครั้งนึ่ง...แต่เปียโนไม่ได้ยินผมเอง"

"ตอนไหนคะ ไม่เคยได้ยินเลย"

"ก็ตอนที่ผมทำสปาเก็ตตี้ให้ทานไง"

"อ่อ จำได้แล้วเปียโนไม่ได้หูฟาดไปนี่น่า พัสขอเปียโนแต่งงานจริงๆด้วย"พร้อมฉีกยิ้มหวานออกมา

"อ่าวได้ยินด้วย..แต่ทำไมต้องให้ผมพูดซ้ำด้วยละ"

"ก็เปียโนไม่แน่ใจว่าพัสพูดแบบนั้นหรือป่าวนะสิ กลัวคิดไปเองนะ"

"อ่อ..อย่างนี่นี้เอง กว่าผมจะพูดได้มันยากมากเลยนะรู้ไหม คนดี"เขาพร้อมยี่ผมฉันเบาๆด้วยรอยยิ้มหวาน ฉันเอ่ยปากบอกเขาออกไปว่า

"ช่วยพูดอีกรอบได้ไหมคะ..คนดีของเปียโน"ฉันพร้อมส่งยิ้มหวานตายี่ให้เขา เขาส่งยิ้มกลับพร้อมขยับตัวไปนั่งคุกเข่าที่พื้น ซึ่งฉันนั้นยังนั่งอยู่ที่ปลายเตียงเช่นเดิม เข่าด้านขวาชันขึ้นนี้เขาจะขอฉันแต่งงานอีกรอบจริงๆเหรอเนี่ยซึ่งฉันไม่คิดเลยว่าในชีวิตฉันจะเจออะไรแบบนี้ นี้ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเสียงคุณพัสดังขึ้น

"เปียโนครับ...แต่งงานกับผมนะ"ปากพูดแต่มือเขานั้นถือแวนที่มีเพชรเม็ดงาม ที่ไม่ใหญ่และเล็กจนเกินไป มันชั่งงดงามเหลือเกิน ฉันนั่งยิ้มอยู่ดีๆหยดน้ำตาใสๆมันหลังไหลรินออกมาเองโดยที่ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย ฉันเอ่ยเสียงที่เคล้าน้ำตาด้วยรอยยิ้ม

"คะเปียโนตกลงแต่งงานกับคุณคะ พัส"คุณพัสพร้อมคว้ามือซ้ายน้อยๆของฉัน ทำการสวมแหวนเพชรเม็ดงามนั้นเข้านิ้วนางช้าอย่างเบามือ พร้อมจุบพิษลงข้างๆแหวนแพชร เขาทรงตัวมานั่งลงข้างๆฉันมือหน้าใหญ่ที่มาพร้อมกับความอบอุ่นของคนตรงหน้า ใช่หัวแม่มือปาดหยดน้ำตาที่ไหลรินเป็นทางจนแห่ง พร้อมจุบลงที่เปลือกตาฉันทั้งสองข้างเบาๆอย่างอ่อนโยน

"ผมจะรักและดูแลคุณไปตลอดชีวิตของผมผมสัญญา"เขาพร้อมโอบกอดฉันทันที วันนี้ฉันมีความสุขมากๆ สุขจนบอกไม่ถูก

"ขอบคุณนะคะคุณพัส..เปียโนสัญญาจะเป็นภรรยาที่ดีเป็นแม่ที่ดีของลูกคุณค่ะ"เราทั้งสองพร้อมโอบกอดรัดกันและกัน เราพากันออกไปจากห้องนอน เพราะคุณพัสบอกว่าแม่กับพ่อรออยู่ที่ลานจอดรถ

คุณพัส:

"ผมกลับก่อนนะเปียโน...เดียวพรุ่งนี้เช้าผมจะมารับไปเชียงใหม่ ไปบ้านแม่ผมกัน"

"ค่ะ..รีบไปเถอะค่ะท่านทั้งสองรอนานแล้ว"ผมพร้อมเปิดประตูออกไปทันทีตรงไปที่ลานจอดรถ เสียงแรกที่ผมได้ยินเมื่อนั่งลงที่คนขับเรียบร้อย

"ไปสะนานเลยนะ...ได้ผลไหม พอดีหรือป่าว"เหตุผลที่แม่ผมถามคำถามแบบนั้นกับผม เพราะท่านเป็นคนจัดการซื้อแหวนเพชรวงนั้นให้กับผมเองเลยกับมือ แม่ผมนี้สุดยอดจริงๆสมแล้วที่เป็นแม่ผม ผมภูมิใจในตัวแม่ของผมมาก รู้ใจผมไปสะทุกอย่างเลยจริงๆ ถึงจะไม่ได้เลือกด้วยมือของตัวผมเอง แต่มันถูกใจผมมาก ผมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ที่มีความสุข

"ได้ผลครับ..พอดีเลยครับแม่ว่าแต่แม่รู้ขนาดของนิ้วเปียโนได้ไงครับเนี่ย"แม่นั่งยิ้มแล้วค่อยๆอธิบายให้ผมฟังว่า

"แม่วัดจากนิ้วกอยของเรานั้นแหละ และนี้ก็เป็นการแสดงให้เรารู้ด้วยว่า เปียโนเธอเป็นเนื้อคู่ลูกจริงๆ"พอแม่ผมพูดจบพ่อผมพูดแทรกขึ้นมาเลยว่า

"แม่เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ..!"แม่ชวนกลับทันที

"พ่อจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันเป็นความคิดความรู้สึกของแต่ละคน..ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่นะพ่อ เพราะพ่อเคยใช่มันกับแม่มาแล้วนิ มันเป็นเรื่องจริงไมละ"

"นั้นสิ พ่อลืมไปเลยพ่อเคยขอแม่แต่งงานโดยที่ไม่ได้พาแม่ไปเลือกแวนเองนี่น่า พ่อเป็นคนเลือกเอง"พ่อพูดจบพร้อมอมยิ้ม ผมเอ่ยเสียงถามแม่ด้วยความสงสัยไปว่า

"แม่ครับ...ว่าแต่แม่มาวัดนิ้วผมตอนไหนครับทำไมผมไม่รู้เลยครับ"แม่ผมอมยิ้มพร้อมขำเบาๆอยู่ในลำคอ ผมทำการขับรถออกตรงกลับบ้านทันที

"แม่แอบไปวัดนิ้วกอยเราตอนเราหลับไง"ผมไม่ได้พูดอะไรต่อได้แต่ยิ้ม แม่ผมนี้สุดยอดไปเลยจริงๆ ท่าทางจะชอบลูกสะใภ้คนนี้เข้าเส้นจัดการเองทุกอย่าง

เปียโน:

คุณพัสเดินออกจากห้องไป ฉันเดินไปนั่งลงที่โซฟาที่จินนี่มันนั่งอยู่

"ขอโทษนะจินนี่ที่ทำให้รอนาน"

"ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ฉันว่าง ว่างยันพรุ่งนี้เลย..ไม่สิต้องว่างตลอดเลยมากกว่า"

"ทำไมละ..?"

"ก็ลาออกจากงานแล้วนะสิ ใครจะทนไว้เดียวนี้นะผู้จัดการฉันใช้งานฉันยิ่งกว่าทาสสะอีก แม้แต่เวลาว่างแม้กะทั้งวันหยุดของฉัน ก็ใช้ฉันทำงานใครจะทนได้ แรกๆก็พอทนหลังๆมานี้ไม่ไหวจริงๆแก่"

"ไม่เป็นไรนะ จินนี่เหนื่อยก็พัก อย่างทุลังทำต่อเลยเดียวร่างกายแก่จะแย่เอา"

"ขอบใจนะแก่ แก่เป็นเพื่อนฉันที่ดีที่สุดเลยเปียโน ฉันรักแก่นะเว้ย"

"อืมฉันก็รักแก่ ไอ้เพื่อนรัก"มือน้อยของฉันพร้อมตบลงที่ไหล่ของจินนี่เบาๆ ฉันรู้สึกว่าสีหน้าและความรู้สึกของจินนี่ครั้งนี้มันดูรุนแรงยังไงชอบกลนะ น้ำเสียงก็ฟังดูไม่สดใส ฟังแล้วมันเศร้าหมนหมองยังไงไม่รู้มันต้องมีมากกว่านี้แน่ๆ จินนี่เอ่ยขึ้นว่า

"ขอบใจจริงๆเปียโน...เปียโนฉันมีอะไรจะบอก ฉันอกหักอีกแล้วแก่ มันทิ้งฉันอีกแล้ว"นั้นไงมันต้องมีมากกว่าหนึ่งอย่างแน่ๆ

"ทั้งเรื่องงาน เรื่องความรักเลยเหรอเนี่ย ใจเย็นๆนะจินนี่แก่ยังมีฉันอยู่ทั้งคน เรื่องงานเดียวฉันจะคุยกับคุณพัสดูให้ เหมือนฉันจะเห็นตำแหน่งว่างอยู่นะ"

"ขอบใจมากนะเปียโน แก่นี้ดีกับฉันจริงๆ สมกับเป็นเพื่อนรักฉัน"

"ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นเพื่อนกัน ยังไงสะแก่ก็ช่วยเหลือฉันมาเยอะ แค่นี้ยังน้อยไป แต่เรื่องความรักฉันคงช่วยอะไรแก่ไม่ได้หรอกนะ เพราะมันขึ้นอยู่กับคนสองคน"

"หรือว่าฉันจะหันไปชอบผู้หญิงดี"จินนี่สบตาฉัน พอได้ยินคำพูดสุดท้ายมันทำให้ฉันแน่นิ่งไปพักหนึ่งแล้วเอ่ยเสียงออกไปว่า

"นี่จินนี่ แก่เอาจริงเหรอเนี่ยแก่ไม่เคยคบผู้หญิงเลยไม่ใช่เหรอ แก่เคยเหล่าให้ฉันฟัง"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันวะ..มันก็จริงที่ฉันจำความได้ฉันไม่เคยคบกับผู้หญิงเลย"ฉันพูดต่ออีกว่า

"จะคบผู้หญิง มันไม่ได้เสียหายหรือเลวร้ายอะไรสะหน่อย แล้วอีกอย่างมันไม่ได้น่าเกียดในสายตาคนทั่วๆไปด้วยมันเป็นเรื่องของธรรมชาติ ลองคบดูก่อนก็ได้นิ ไม่เสียหายสะหน่อย ไม่แน่หรอกแก่อาจจะเจอรักแท้ในเพศตรงขามก็เป็นได้นะ"

"มันก็จริงของแก่แหละ...มันไม่เสียหายเลยมีแต่ได้กับได้ แต่ฉันของคิดและทำใจก่อนละกัน"ไม่รู้ว่าจินนี่จะทำใจยอมรับชะนีมาเป็นแฟนได้หรือป่าว แต่ฉันมั่นใจเต็มร้อยว่าจินนี่มันทำไม่ได้หรอก ที่จะคบกับผู้หญิงเพราะมันไม่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ฉันพูดออกไปว่า

"ฉันดีใจนะที่แก่ยิ้มได้ ตามใจแก่ละกันไปคิดดูก่อนมันอยู่ที่หัวใจว่าหัวใจแก่มันต้องการอะไรมากกว่ากันเท่านั้นเอง ฉันจะเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆแก่นี่แหละ"

"ขอบใจมาก...แหม่เข้าห้องไปแปบเดียวได้แหวนเพชรเม็ดงามสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายเลยนะ"

"แง่แหละ..ครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีแบบนี้กับเขาบ้าง ฉันมีความสุขมาเลยนะจินนี่"จินนี่ยิ้มหวานให้ฉันแล้วเอ่ยปากออกมาว่า

"มันเป็นเรื่งธรรมดาสำหรับผู้หญิง ที่มีงานมงคลเกิดขึ้นกับผู้หญิง...ฉันดีใจด้วยนะเปียโน"พร้อมรอยยิ้มหวานอีกครั้ง ฉันยิ้มตอบกลับแล้วเอ่ยปากขึ้นว่า

"พรุ่งนี้จินนี่ว่างตลอดเลยใช่ปะ..?"

"ใช่มีอะไรเหรอ.!"

"ฉันอยากให้แก่ไปกับฉันที่เชียงใหม่พรุ่งนี้จะได้ไม"

"จะดีเหรอ..ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับแก่เลยนะแค่เพื่อนเอง ฉันไม่กล้าไปหรอก"

"ดีสิ ดีมากเลยแหละ ไม่เห็นเป็นไรเลย งันก็ไปในฐานะพี่ชายหรือน้องชายฉันก็ได้นะ เดียวฉันบอกคุณป้าเอง คุณป้าคงไม่ว่าอะไรหรอก"แต่ในใจฉันไม่มั่นใจเลยว่าคุณป้าแม่ของคุณพัสจะว่าอะไรหรือป่าว ไม่รู้จะให้จินนี่ไปด้วยไหมยังไงสะก็ต้องลองดูก่อนแหละ เผื่อไปได้

"เอางันเลยเหรอ! จะดีเหรอ"จินนี่ตอบแบบลังเลมาก เหมือนไม่กล้าไปกับฉัน ฉันรีบพูดดักไปทันทีว่า

"เอางี่แหละ"สักพักจินนี่พูดออกมาว่า

"งันฉัน ขอเป็นพี่ชายแก่ดีกว่า เป็นน้องหน้าฉันแก่กว่าแก่อีก ตามนี้ละกัน"

"ขอบใจนะเพื่อนรัก...ไม่สิพี่ชายใจสวย"ฉันพูดออกไปด้วยความดีใจที่จินนี่ยอมไปกับฉันที่เชียงใหม่ เหลือแค่ขออนุญาตคุณป้าเท่านั้น

"ตามใจแก่ละกันจะเรียกอะไร"พร้อมเอามือยี่ผมฉันจนหัวฟูยุ้งไปหมดละ ฉันค่อยๆเอ่ยเสียงออกไปว่า

"แก่รูไหมว่าตอนเด็ก ฉันใฝ่ฝันอยากมีพี่ชายมากๆเลยนะ ตอนนี้ฉันมีพี่ชายสมใจแล้ว ขอกอดหน่อยนะ"ฉันพร้อมโอบกอดจินนี่ในฐานะน้องสาวที่กอดพี่ชาย โดยที่ไม่ฟังเลยว่าจินนี่จะให้ฉันกอดไหม ฉันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น ความอบอุ่นในครอบครัวของฉันหายไปตั้งแต่เกิดเหตุวันนั้น

"นี่แก่ฉันยังไม่อนุญาตให้แก่กอดฉันเลยนะ"

"เอาน่า..พี่ชายอย่าขัดใจน้องสาวคนนี้เลยนะ"ฉันพร้อมกอดจินนี่แน่นยิ่งกว่าเดิม ด้วยความดีใจที่มีมันเป็นเพื่อน แถมยอมเป็นพี่ชายให้ฉันอีก สักพักมือหนาใหญ่ของจินนี่โอบกอดฉันกลับอย่างอบอุ่นใจมือหนาพร้อมตบลงที่กลางหลังฉันเบาๆ แล้วค่อยๆเอ่ยเสียงออกมาว่า

"ฉันก็อยากมีน้องสาวเหมือนกัน ยังไงสะฉันก็ขอให้น้องสาวพี่มีความสุขสมหวังทุกประการนะ"คำพูดและน้ำเสียงของจินนี่มันยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าจินนี่เป็นพี่ชายฉันจริงๆ

"น้องสาวคนนี้ก็ขอให้พี่ชายใจสวยเจอรักแท้ไวไวนะ"จินนี่อยู่กับฉันจนค่ำ จากนั้นจินนี่ก็ขอตัวกลับ พรุ่งนี้เช้าจะมาหาฉันแต่เช้าเพื่อไปเชียงใหม่กับฉัน

ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน กดติดตามกดไลค์กดแชร์

ประพันธ์โดย

G P Y