ฉุดไม่อยู่(ฮาแตก)

วันหนึ่ง(วันนี้แหละครับ) เมื่อผมเรียนจบในคาบเช้า ผมไปกินข้าวพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน คนแรกเป็นผู้หญิง คนที่สองเป็นผู้ชาย ตามลำดับครับ

(Kirihito_Garyuu)

และ

(Kiavier)

วันนี้ต้องฝนฟ้าคะนองแน่นอนครับ เพราะเพื่อนคนแรกของผม คุณKirihito_Garyuu ซึ่งปกติเธอจะรับประทานข้าวเป็นอาหาร เพียงไม่กี่วินาที  อาหารในจานก็หายไป ใครที่นึกไม่ออกก็ให้นึกเวลาคุณดูดฝุ่นครับ เมื่อกดปุ่มเริ่มฝุ่นทุกเม็ดที่อยู่ในรัศมีบริเวรนั้นจะหายไปพายไปพริบตา ก็เหมือนกับการรับประทานอาหารของ Kirihito_Garyuu นี่แหละครับ เมื่อพวกเราทั้งสามคนรับประทานอาหารหมด พวกเราก็มาหยุดยืนอยู่กลางถนน จากนั้น Kiavier ก็พูดขึ้นมาว่า

“โอ้ย ฉันจะไปไหนดีเนี่ยยย”

ผมขออธิบายก่อนนะครับ ที่คุณ Kiavier ถามนั้นคือการเข้าชมรมครับ เพราะปกติคุณ Kiavier เป็นคนที่ รับแหลก อยู่แล้ว และวันนี้อาจารย์ก็นัดกัน 2 ชุมนุมเลยครับคือ

1.      ชมรม ประชาสัมพันธ์ เป็นชมรมเกี่ยวกับการฝึกงาน จะมีงานต่างๆให้เราทำ คนที่มาอยู่ชมรมนี้ จะต้อง ประกาศทางไมล์เป็นครับ 

2.      ชมรม ดนตรีไทย เป็นชมรมเกี่ยวกับการเรียนดนตรีที่คนไทยในสมัยก่อนคิดค้นขึ้น ให้เป็นเพลงครับ

วันนี้ชมรม ประชาสัมพันธ์นัดคุณ Kiavier  ไปถ่ายรูปครับ ส่วน ชมรมดนตรีไทยคุณ Kiavier ก็ไปอยู่แล้วทุกวันครับ ประชาสัมพันธ์อยู่ทางทิศเหนือ ส่วนดนตรีไทยอยู่ทางทิศใต้

“ดนตรีไทยมันก็ใกล้กว่าประชาสัมพันธ์นะ ... แล้วแต่ Kiavier เถอะ”

คุณ Kirihito_Garyuu จึงถามคำถามในทางจิตวิทยาว่า

“แล้ว Kiavier คิดว่า อย่างไหนสำคัญกว่าล่ะ”

แล้วคุณ Kiavier ก็ตอบว่า

“ประชาสัมพันธ์ แต่ก็อยากไปดนตรีไทยอ่ะ”

“ถ้าไปประชาสัมพันธ์จะได้เรียนดนตรีไทยไหน”

คุณKirihito_Garyuu ถามครับ

“ได้

“แล้วดนตรีไทยล่ะ”

“ไม่ได้”

คำตอบนี้เล่นทำให้ผมกับ Kirihito_Garyuu เอ๋อไปชั่วขณะ แล้วเพื่อนร่วมห้องของผมประมาณ 3 คน ก็มาอยู่ข้างหลัง

“นี่ ... ฉันจะไปประชาสัมพันธ์หรือดนตรีไทยดี”

เนื่องจากผมจำไม่ได้ว่าคุณ Kiavier เรียกใคร ผมจึงให้เป็นชื่อ ... แทน

“ก็บอกแล้วไง ว่าให้ดูก่อน ว่าตอนกลางวันว่างไม๊ Kiavier ก็เอาแต่

รับแหลก อย่างเดียวเลย”

            เพื่อนที่คุณ Kiavier เรียกตอบ

            “ก็ตอนที่อาจารย์ถาม Kiavier ว่าสมัครใจ ทำไมถึงตอบว่า 100 เปอร์เซ็นต์ล่ะ”

            เพื่อนอีกคนถาม

            “ฉันไม่ได้บอกว่า ร้อยเปอร์เซ็นต์นะ แต่บอกว่า อะ เออะ เอ่อ เปอร์เซ็นต์ครับ ต่างหากล่ะ

            อันนี้ผมไม่ค้านครับ เพราะตอนที่อยู่ในชั่วโมง ผมได้ยินมันพูดแบบนั้นจริงๆ

            “แล้วตกลง Kiavier จะไปดนตรีไทยมั๊ยเนี่ย”

            “ไปสิ ไป”

            พูดจบทุกคนก็เดินไป เหลือไว้แต่ผมกับ Kirihito_Garyuu เท่านั้น

            “แน่ใจแล้วเหรอ Kiavier”

            คำพูดที่ควรจะให้ Kiavier ได้ยิน กลับมีแต่ผมกับคนรอบข้างเท่านั้นที่ได้ยิน ฉุดไม่อยู่ แล้วครับ

            “A.i.First จะไปไหนต่อเหรอ”

            Kirihito_Garyuu ถามผม

            “ไม่รู้สิ”

            ผมตอบ

            “ถ้างั้นไปซื้อกาแฟกินแก้เซ็งเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

            ผมไปซื้อกาแฟกับ Kirihito_Garyuu ส่วนผมไม่ซื้อ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะผมถือแก้วกาแฟอยู่แล้วยังไงล่ะ

            “จะไปไหนต่อดีล่ะ”

            คุณ Kirihito_Garyuu ถามผมอีกครั้ง หลังจากที่ซื้อกาแฟเสร็จแล้ว

            “ห้องสมุดดีมะ”

            “อืม”

            Kirihito_Garyuu ตอบ

            พวกเราไม่ได้เข้าไปในหอสมุดหรอก แต่อยู่ข้างนอก พวกเราคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แล้วบอกกันว่า จะถาม Kiavier อีกครั้ง ว่า ไม่ได้ไปประชาสำพันธ์แล้วเหรอ

            หลังจากจบพักกลางวัน ผมกับ Kirihito_Garyuu ก็เข้าห้องเรียน เเต่ว่าอาจารย์ที่ควรจะเข้าสอนดันไม่มา อาจารย์อีกคนดันเข้ามาสอนแทน อาจารย์เขาไม่ได้ทำหน้าที่ในการเป็นครูเลยครับ แต่อาจารย์ขอให้เราช่วยจัดข้อสอบ  O-net  ให้พี่  ม.3  พอหมดชั่วโมงเเล้วก็ลงไปเรียนภาษาอังกฤษต่อ  ผมกับ Kirihito_Garyuu เดินไปด้วยกันเเล้ว Kiavier ก็ตามมา  Kirihito_Garyuu ก็ถามมันว่า 

"ตกลงว่า Kiavier ไม่ได้ไปประชาสัมพันธ์เเล้วรึ"   

มันตอบว่า

“เออสิ”