คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กับดัก (บันทึกของโอโซน 1)
บทที่ 5 ับั (บันทึอโอโน 1)
สวัสีรับ
ผมื่อ ปุพัน์ รุิพรสวรร์ หรือเรียผมว่า “โอโน”็ไ้
ผมอายุ 16 ปี ุเ่นอผมนอาหน้าาที่หลายนบอว่าหล่อ
็ือส่วนสู 187 ม. และวามสใสอผมมั้นะ
ผมเรียนอยู่
ม.4/3 โรเรียนเอนแห่หนึ่ ผมมีพรสวรร์ในารเล่นบาสเบอลมาั้แ่เ็
ุพ่อุแม่ผม ให้ผมลอเล่นบาสเบอลมาั้แ่ อายุ 10 วบ ราวัลที่ยิ่ให่ที่สุอผมและทีม
ือราวัลนะเลิศบาสเบอลระับโล รุ่นอายุไม่เิน 14 ปีาย ที่ประเทศรัสเีย ส่วนราวัลในระับประเทศ็มีหลายราวัล
เ่น ราวัลนะเลิศ รุ่นอายุไม่เิน 14 ปีาย รายาร Mono
champion Cup
ผมัสินใเียนบันทึนี้ึ้นมา เพราะอยาะเล่าเหุาร์ลึลับให้ทุนไ้รับรู้
มันอาะเื่อยานะรับ
ใ่รับ
...หลัาที่ผมเอนหน้าาเหมือนผม มัน็ทำให้ผมลับมาทบทวน้อพระัมภีร์ ในพระัมภีร์ไบเบิ้ล
รอบรัวอผม
ริๆเป็นาวัหวัเียใหม่ ่อนที่พ่อับแม่ะย้ายมาอาศัยอยู่ในรุเทพมหานร เพราะมาทำธุริอรอบรัว
รอบรัวอผมนับถือศาสนาริส์
นิายโปรแสแนท์ หรือเรียนที่นับถือว่า ‘ริสเียน’
แ่าิๆอผม็นับถือศาสนาพุทธ มีเพียรอบรัวอผม ที่พ่อับแม่เปลี่ยนมาเื่อเรื่อราวอพระเ้า
เมื่อ 17 ปี่อน ...ึ่็ือ ่อนผมเิประมา 1 ปีนั่นเอ
รอบรัวอผมอยู่ในบ้านหลัให่ใลารุเทพฯ บ้านผมประอบไป้วย พ่อ
แม่ อามิ้น พี่แอทแท และอศา สำหรับผมเป็นลูนลา
พ่อับแม่ผมมีอาีพเป็นนัธุริ
ือธุริโรแรม ไม่่อยะมีเวลาให้ผมเท่าไร นที่อยูแลพวเรา 3 พี่น้อ ็ือ
อามินรา (อามิ้น) ที่ทั้รัทั้หวผม มายิ่ว่าพ่อับแม่
อามิ้นอบามไปูผมทำิรรม่าๆ มาั้แ่เ็ ไม่ว่าะแ่บาสเบอล หรือ
เล่นนรี นาวันแม่ อามิ้นยัเยมาแทนหลายปี้อน
ะมี่วหนึ่ที่อามิ้นไปเรียนปริาเอที่่าประเทศ ทำให้า
ยาย้อมาอยูู่แลผมแทน
พี่ธนภัทร (แอทแท) เป็นพี่ายนโ อายุ
20 ปี หน้าาล้ายๆผม สูประมา 181 ม. เาเรียนะแพทยศาสร์
มหาวิทยาลัยแห่หนึ่ พี่ายผมหลัาสอบเ้ามหาวิทยาลัย็ไม่่อยมีเวลาูแลผมเลย
แถมยัย้ายไปอยู่อนโใล้มหาวิทยาลัย มัน็ทำให้ผมเหาเหมือนัน
อศา
อายุ 10 วบ เรียนอยู่ระับประถมศึษาอยู่เลย แ่อศา็เรียนเ่นะ
มีผมนเียวที่เรียนไม่่อยเ่เท่าไร แ่ีฬาผมเ่นที่สุ
เรื่อแฟน
ผมเยบับผู้หินหนึ่ อนเรียน ม.2 เธอื่อ ้าวโพ มันเป็นรัแรอผม
แ่บันไ้ 11 เือน็เลิันไปเพราะวามิไม่รัน พวเราอาะยัเ็้วย
แ่พวเรา็ยัเป็นเพื่อนัน
“ในพระธรรมมัธธิว บทที่ 7 ้อ 15 ล่าวว่า ระวัผู้เผยพระวนะเท็ที่มาหาท่านนุ่ห่มุแะ
แ่ภายในเาร้ายาุหมาป่า” ำพูอศาสนาารย์
ที่ผมลับาริสัรในวันอาทิย์ที่ผ่านมา ยัึ้ออยู่ในหูอผม
“พี่โอโน
พี่โอโน รับ” เสียอใรบานัึ้น ทำให้ผมื่นาภวั์
ผมหันวับไปมอเ้าอเสีย เาือ อศา
น้อายผมเอ
“ว่าไ
อศา พ่อับแม่ลับมายั”
“ยัรับพี่
ว่าแ่เมื่อี้พี่เหม่ออะไร” อศาถาม แ่ผม็เียบไปรู่ให่
ผมถอนหายใยาว
“่ามันเถอะ ไม่มีอะไร”
“นี่พี่ำลัเล่นเมอยู่เหรอรับ”
อศาพูพลา้อไปที่หน้าออมพิวเอร์ ที่อยู่รหน้าผม
“ใ่
อศาอยาเล่นเหรอ” ผมถามน้อาย พลาให้มานั่บนั แล้วเล่นเม่อ อย่าสนุ
เวลาว่าผม
นอาเล่นบาสเบอลับเพื่อนๆ ็ือารเล่นเม ผมไม่อบารอ่านหนัสือเท่าไร
นี่แหละมันึเป็นสาเหุที่ทำให้ผมโยแม่่าประำว่า...ี้เีย
ระหว่าที่ผมำลัเล่นเม ับน้อายในห้อส่วนัว
ผม็เหลือบไปเห็นใรที่หน้าาเหมือนผมยืนอยู่ใล้ๆับโ๊ะอมพิวเอร์ …แ่แปลรที่ผมไม่ไ้ลิ่นหอมอเาเหมือนเ่นเย บุลิอเาูแปลไป
วาอเาสีำสนิท ไม่ใ่สีฟ้า และุลุมที่เาใส่ปิะสีฟ้า็ลายเป็นสีำ
“ท่านเทพ!” ผมอุทานเบาๆ ทำให้อศาเอรีบลุออาัผม
“พีุ่ยับใร”
อศาหน้านิ่ว พร้อม้อหน้าผม
“ั้นพี่รบวนอศา ออไปาห้อสัรู่นะ”
ผมรีบไล่น้อายที่อยารู้อยาเห็นออไป้วยน้ำเสียปิที่สุ ึ่ทำให้เ็น้อยทำหน้าเหวอเล็น้อย
่อนะเินออไป และปิประูั ปั
“นี่ท่านมาหาผมทำไม”
ผมรีบยิำถาม ถามท่านเทพ หรือเทพทั
ใบหน้าอนหน้าเหมือนแสยะยิ้ม
แบบที่ผมไม่เยเห็นมา่อน ผมำลัิในใว่า นนี้ใ่ท่านเทพริๆ หรือเปล่า
“้า
อยาให้เ้าพาเรรินไปยัสุสานเย็นวันนี้ เ้าทำไ้หรือไม่” เาพู้วยน้ำเสียราบเรียบ
น้ำเสียอเาเหมือนไม่ใ่เทพทั
“ให้ผมพาไปทำไม
ท่านเทพ” ผมถาม แ่ยัไม่ไ้รับำอบ นหน้าเหมือน็าหายไป
ทิ้วามสสัยให้ับวัยรุ่นอย่าผมมา
ผมัสินใโทร.หานุน
เพื่อุยับพี่สาวนสวย เรื่อที่ะนัันไปเอที่สุสาน เวลา 17.00 น.
แ่นุน็บอให้ผมโทร.ไปุยเอ โยารให้เบอร์มา แถมยัมาล้อผมว่า
ะีบพี่สาวเาอี ึ่ริๆ ผม็ินะ นสวยนานั้น...
ู๊
ู๊....
ผมรอพี่สาว
นสวยรับสายอยู่สัพั ็ไ้ยินน้ำเสียสใสอเธอ
“สวัสี่ะ
ใระ”
“ผมโอโนเอรับ
พี่สาว”
“ว่าไ
น้อโอโน”
“...วันนี้ผมอยาะวนพี่สาว
ไปสุสานันรับ พอีท่านเทพเาบอให้ผม พาพี่สาวไป” ผมอธิบาย
พี่สาวเียบไปรู่ให่
นผมิว่าเธอไม่อยาไป
“อืม
็ไ้ ว่าแ่น้อโอโนะไปับพี่เลยมั้ย” พี่สาววน
“็ีนะรับ
ั้นรบวนพี่มารับที่บ้านผม้วยรับ”
“โอเเลย”
ผมพยายามแ่ัวใหู้หล่อที่สุ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมึส่อระหลายรอบ หลัาแ่ัวเสร็
ผม็มานัู่โทรทัศน์ั้นล่าอบ้าน และมัน็ทำให้ผมโนใรบานแวนไ้
“หลานอา
วันนี้ะไปับสาวที่ไหน ลิ่นน้ำหอมนี่ลุ้มา เลยรับ” น้ำเสียุ้นเย
ัึ้นมาา้าหลัผม เวลาอามิ้นพูับผม
หรือพี่น้ออผม ็มัะลท้าย้วย ‘รับ’ เพราะิปาหรือเปล่า...ไม่แน่ใ
อามิ้น!
“อา
วันนี้ทำไมลับบ้านเร็วัรับ” ผมทัทาย
“วันนี้
อาไม่มีสอนน่ะ เ็มหา’ลัย เาแ่ีฬาัน”
อามิ้นอบพร้อมับยิ้มให้ผม และนั่ล้าๆผม
อามินรา
เป็นน้อสาวอพ่อผม อายุประมา 33 ปี แ่็ยัโสอยู่เลย
เธอบปริาเอทาารพยาบาลิเว ามหาวิทยาลัยแห่หนึ่ าประเทศอัฤษ
อนนี้เป็นอาารย์สอนะพยาบาลศาสร์ มหาวิทยาลัยแห่หนึ่
“วันนี้ผม
มีเรื่อำเป็นนะรับ เี๋ยว้อพาพี่สาวเพื่อนไปที่สุสาน” ผมบออา
เพราะอาือนที่ผมรั และไว้ใที่สุในบ้าน มาว่าพ่อแม่ผม้วย้ำ
“ไปสุสาน!” อามิ้นใ
“ผม็ไม่แน่ใว่าเรื่ออะไร
แ่ผม้อไปรับอา” น้ำเสียหนัแน่น ทำให้อาถอนหายใยาว 1 เฮือ
“ให้อาไปส่ไหมรับลู
อาเป็นห่วโอโน” อามิ้นพู้วยน้ำเสียเป็นห่ว
ผมยัไม่ทันที่ะอบ
พี่เรรินหรือพี่สาวนสวย ็โทร.มาถามทาว่า บ้านผมอยู่รไหน ผมพยายามอธิบาย นเธอับรถมาถูทา
มีนรับใ้ในบ้านผมไปเปิประูหน้าบ้านให้
ผมรีบเินออไป้อนรับ
โยมีอศา และพี่เลี้ยวิ่ามผมออมา เพราะวามนออศา เือบโนพี่สาวับรถน
“อศา
เป็นไรมาไหม” ผมรีบ้าวาเ้าไปูน้อาย ที่หล้ม้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไรรับ”
อศายืนยัน พร้อมับยืนึ้น และยิ้มให้ผมไ้
“เป็นไรมามั้ยหนู
พี่อโทษ พี่ไม่ไ้ั้ใ” พี่สาวรีบพู หลัาเปิประูรถออมา
เธอรีบวิ่มาูน้อายผม ้วยวามเป็นห่ว
อศา
ยิ้มให้พี่สาว ...ูะถูะาันเป็นพิเศษ
“อ้าว
เรรินเอเหรอ ลู” เสียอามิ้นัึ้น มาา้าหลัผม
“สวัสี่ะ
อาารย์มินรา”
พี่สาวลุึ้น
พร้อมับทัทายอามิ้น ูเหมือนทัู้่ะรู้ัันมา่อน ึ่็เาถูนะ
เพราะพี่เรริน เยเป็นนัศึษาพยาบาล มหาวิทยาลัยที่อามินราสอนอยู่
“สบายีมั้ย
ไม่ไ้เอันั้นาน ิถึเหมือนันนะะ” อามิ้นรีบเินมาหาลูศิษย์
พร้อมับโอบอัน้วยวามิถึ
“สบายี่ะ
่วนี้านยุ่เหมือนัน่ะ”
“เรรินยัีนะ
ที่ทำาน โรพยาบาลอรอบรัว”
“ไม่หรอ่ะ
เรียเหมือนัน่ะ ผู้ป่วยเยอะน่ะ่ะ อาารย์สบายีมั้ยะ”
ลูศิษย์ับอาารย์ุยันสนุ
ผมยืนฟัอยู่นานพอสมวร ่อนที่ผมะเห็นใรบาน เินเ้ามาในบ้านผมอีน
ธาวิน!
ธาวิน
หรือ วิน เป็นเพื่อนสนิทผมเอ เรียนเ่มา
เวลาผมทำารบ้านไม่เสร็็ะลอเาประำ นอาารเรียน เายัเป็นนับาสเบอล
ทีมเียวับผม เาสูประมา 180 ม. ริๆผมับเามีอะไรแ่าันมา
โยเพาะเรื่อานะรอบรัว ที่เาเป็นเ็ที่รอบรัวยาน แ่ารที่เ้ามาเรียนในโรเรียนเอนแห่เียวับผมไ้
เพราะว่าเาสอบิทุนไ้ เาอบบ่นว่าไม่มีเินให้ผมฟัประำ
และผม็่วยเหลือเาประำ
เรามีอะไรที่้อแลเปลี่ยนัน
ผมลอารบ้านเา และเา็ยืมเินผม แ่ไม่ใ่หรอ ผมแ่ล้อเล่น ริๆเราสนิทันเพราะธาวิน่วยีวิผมไว้่าหา
อน ม.2 ที่ผมทะเลาะับแฟนที่ื่อ ้าวโพ ผมิสั้นะระโึที่โรเรียนาย
ถ้าไม่ไ้เามาปลอบใ ผมายไปแล้ว
ธาวินเ้ามาสวัสีอามิ้น
และพี่เรริน านั้น็วนผมไปว่ายน้ำ ที่สระว่ายน้ำบ้านผม แ่ผมลับวนเา
ไปที่สุสาน้วยันแทน และเา็ัสินใไปับผม
ในที่สุารเินทาไปสุสาน
็ประอบไป้วยผม พี่สาว ธาวิน และอามิ้น ระหว่าอยู่บนถนนเส้นหลั ผมพยายามมอหาเทพทั
ึ่ิว่าน่าะอยู่ไม่ไลารถ ็ไม่เห็น และไม่ไ้ลิ่นหอมที่เป็นเอลัษ์อเา
“เาไปไหนนะ”
ผมึ่นั่อยู่เบาะหลั เผลอพูออมาเบาๆ ับัวเอ
“แพูับใรเหรอ
โอโน” ธาวินที่นั่อยู่้าๆ เอ่ยถาม
“เปล่าหรอ” ผมปิเสธ
และพยายามทำัวให้เป็นปิที่สุ
“่วนี้ไ้่าวว่าแพูนเียวบ่อยๆนะ”
ธาวินพูึ้นอี เพราะผม็เป็นแบบนั้นบ่อยริๆ และำพูนี้ มัน็ไปสะุหูอามิ้น
ึ่เป็นอาารย์ที่บปริาเอ ทา้านารพยาบาลิเว
“หลานอา
พูนเียวริเหรอ มีอาารหูแว่ว ประสาทหลอน หรือเปล่าเนี่ยรับ”
อามิ้นที่นั่อยู่เบาะหน้า หันมาพูับผม
“เปล่ารับอา”
ผมปิเสธหน้าี
“อา้อรวสภาพิหน่อยแล้ว
อาะมีอาาร Visual hallucination หรือ Auditory
hallucination ็ไ้นะ” อามิ้นพููริั และพยายาม้อหน้าผม
Visual hallucination (ภาพหลอน)
Auditory hallucination (หูแว่ว)
“อาล้อเล่นน่ะรับ
โอโน” พูบอามิ้น็หัวเราะเสียั
“ริ่ะ
น้อโอโน ไม่ไ้มีอาารทาิหรอ่ะ อาารย์” พี่สาวนสวย่วยยืนยัน
ทำให้ผมโล่อ และถอนหายใยาว 1 เฮือ
ถ้าอามิ้นับธาวิน
รู้ว่าผมสื่อสารับเทพทั ไ้แล้วล่ะ็...เาิว่าผมเป็นโรทาิเวแน่ๆ
ผมอา้อเ้ารับารบำบัโยไม่าิ
เนินว้า ที่มอไปไลสุลูหูลูา มอเห็นเพียไม้าเนที่ปัอยู่บนหลุมศพอยู่มามายหลายุ
ัับห้าสีเียวี
แสะวันที่ใล้ลับอบฟ้า
มันูสวยาม ราวับเป็นวาอพระเ้าที่ยัเฝ้ามอ และปป้อุ้มรอพวเรา
...ผมไม่รู้ว่าทำไมผมึิแบบนี้
“ทุสิ่ึ่ท่านระทำนั้น
ระทำ้วยวามรั” เสียศาสนาารย์ ที่เยเทศนาเรื่อวามรั มันัอยู่ในหัวผมไม่หยุ
มันเป็น้อพระัมภีร์ ในพระธรรม 1 โรินทร์ บทที่ 16 ้อ 14 ในพระัมภีร์ไบเบิ้ล
ใ่
สิ่ที่ผมทำอยู่อนนี้ ือ ารทำ้วยวามรั วามปรารถนาี ที่พาพี่สาว มาที่สุสาน
ามำพูอเทพทั
“โอโน
โอโนรับ” เสียแหลมเล็ทีุ่้นเย ัอยู่้าหูผม
ผมื่นาภวั์
และหันวับไปมอามเสีย แ่ไม่ไ้พูอะไรออไป
“เหม่อหาสาวที่ไหนรับ
ลารถไ้แล้ว อาเรียหลายรอบแล้วนะรับ”
ใ่
ผมำลัเหม่อ และมอทะลุระรถออไป มวิว นิอยู่ในภวั์
นึถึเรื่อศาสนาารย์ที่ริสัรสอน
ทุนลารถ
และับุประส์ที่ผมวนพี่สาวมาที่นี่ในเวลานี้ ทุน่าพาันั้ำถาม
ผมเอ็ไม่รู้ะอบอย่าไรี
ผมวรพูให้ทุนฟัว่า
เทพทับอผมให้พาพี่สาวมาที่นี่ใ่ไหม…
“เทพทั
บอให้ผมพาพี่สาวมาที่นี่รับ ริๆนะรับ” ผมยืนยัน้วยน้ำเสียเ้ม
“เทพทั
เป็นใรัน” อามิ้นเอ่ยถาม้วยน้ำเสียริั
“อาารย์ะ
เป็นเพื่อนหนูเอ่ะ” พี่สาวอบำถามแทนผม แ่อามิ้น็ูยัไม่หายสสัย หรือลายัวลแ่อย่าใ
“น้อโอโน
ลอิ่อับเทพทัสิะ พี่ว่าลอิ่อู่ะ” พี่สาวพูึ้น โยไม่สนใ ธาวิน
ับอามิ้น ที่มีท่าทีสสัย อยารู้ อยาเห็น
“ผมมอไม่เห็นเาเลยรับ
ปิเาไม่ไปไลาพี่สาวนะรับ” ผมให้เหุผล
“บาที
พระเ้าอาะให้เราเ้าสู่ารทสอบ ทลอ็ไ้” น้ำเสียเศร้าอพี่สาวทำให้ผมเศร้าไป้วย
“แ่เรา้อำเนินีวิ้วยวามเื่อ ในพระเ้า” ผมพู้วยน้ำเสียริั
ผมออธิบายรนี้เลยว่า
ารที่ริสเียน้อำเนินีวิอยู่โยวามเื่อนี้เอ
เป็นเหุให้มีารทลอเิึ้นในีวิริสเียน ึ่ารทลอนั้นมาา 2 แหล่ และ
2 ุประส์ ือ
แหล่ที่
1 มาาพระเ้า เพื่อ ‘ทสอบ’ วามเื่ออริสเียน โยมีุประส์ให้ริสเียน ‘ผ่าน’ ารทสอบนั้น
แหล่ที่
2 มาามาราาน เพื่อ ‘ทลอ’ ุประส์็ือให้ริสเียน ‘ละทิ้’ วามเื่อ เป็นาร ‘พ่ายแพ้’ ่อารทลอ
ีวิริสเียนอย่าพวผม
มีีวิอยู่ในโลใบนี้เพื่อพระเ้า เป้าหมายหลัาวามาย ือ ‘ีวินิรันร์’
ารที่ละทิ้วามเื่อะทำให้ีวิไม่ไ้รับีวินิรันร์
ับพลัน
ท้อฟ้าที่พวเรายืนอยู่รนั้น็มืสนิทลอย่ารวเร็ว บรรยาาศเยือเย็นล มีลิ่นาวเลือโยมาแะปลายมู
านั้นเริ่มมีเสียรีร้อ และหัวเราะอใรสัน ราวับเป็นเสียอปีศา
หรือนี่?
อนนี้พวเราำลัอยู่ในินแนอปีศา
“นี่อะไรัน
ทำไมทุอย่าเป็นแบบนี้” ธาวินเปรยึ้นเสียั
อามิ้น
พี่สาว และผมรวบรวมสิ ่อนที่อามิ้นะบอให้ทุนรีบเ้าไปในรถ
“ทุน
เ้าไปในรถัน่ะ” อามิ้นรีบวิ่นำหน้าไป
แ่ทุสิ่ไม่เป็นอย่าที่ิ
ประูรถลับเปิไม่ไ้ แม้พี่สาวะพยายามุแรีโมทรถ็าม ราวมันโนสะไว้โยเวทมนร์
“ประูรถเปิไม่ไ้่ะ
อาารย์ ทำยัไีะ” พี่สาวูลุลี้ลุลน ทำอะไรไม่ถู
ับั!
หรือผมะโนเทพทัหลอให้มาที่นี่
สรุปแล้วเทพทัือ ปีศา หรือาานใ่ไหม เพราะ่อนหน้านี้ผมเห็นเาปราัวในบ้านอผม้วยบุลิที่เปลี่ยนไป
และอนนั้นหัวอผมนึถึ้อพระัมภีร์ที่ว่า
“ในพระธรรมมัธธิว บทที่ 7 ้อ 15 ล่าวว่า ระวัผู้เผย พระวนะเท็ ที่มาหาท่านนุ่ห่มุแะ
แ่ภายในเาร้ายาุหมาป่า”
หรือวามริแล้ว
เทพทัือหมาป่า ที่ำลันุ่ห่มุแะ มาหลอลวพวเรา เพื่อให้ิับัันแน่
“นี่มันเิอะไรึ้นันแน่”
ผมพู้วยน้ำเสียริั
“อาว่า
พวเราุเ่าลอธิษานับพระเ้าันไหม” อามิ้นพูพร้อมับะนำอธิษาน
ฮา
ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา
เสียหัวเราะอใรสันัึ้น ท่ามลาวามมื ราวับเป็นเสียอปีศา
“พวแ
ิเหรอ ว่าะรอไปไ้ ายะเถอะ”
ฮา
ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า ฮา
พวเรา่ารีบับมือันวิ่หนีให้ไลารนั้น
พวเราไม่รู้ว่าอะไรำลั้อมอ หรือำลัะเล่นานพวเรา
“พระเ้า่วยพวเรา้วย
พระเยู” ผมพึมพำับพระเ้า พร้อมับวิ่และวิ่
“เทพทัไปไหน
ทำไมพระเ้าไม่ส่เามา่วยเรา” พี่สาวพ่ำบ่น
“บาทีเาอาะเป็นาานที่ปลอมัวมา
หรือไม่เาอาะถูาานเล่นานอยู่้วย็ไ้”
ึ่ผมภาวนาให้เป็นประโยหลัมาว่า
“เรามาอธิษานเผื่อทูสวรร์ทีู่แลพวเรา
ันีไหม”
ใ่ทุนมีทูสวรร์
ที่อยูแลเราอยู่ลอเวลา แ่ผม็มอไม่เห็นทูสวรร์อผม
หรือิ่อไ้แบบเทพทัหรอนะ ผม็ยัไม่เ้าใว่าเพราะอะไร
“ในนามพระเยูริส์
พระเ้าผู้ยิ่ให่ อโปรเมา่วยเหลือพวเราในวันอันเลวร้ายนี่้วยเทอ
อธิษานเผื่อทูสวรร์ที่อยูแลลู อให้เามีำลั่อรับาานไ้ เอเมน”
ฮาเลลูยา
ฮาเลลูยา
แล้วอามิ้น็พาพวเราพูภาษาแปลๆ
ที่ะฟัไม่เ้าใอย่าแน่นอน มันเป็นารอธิษานอย่าหนึ่ที่เวลาเราอ่อนแอ
ทูสวรร์ะอาพระเ้าให้แทน
อามิ้น
นำอธิษาน และสิ้นำอธิษาน ท้อฟ้าลับสว่า
เป็นเวลาที่วอาทิย์ำลัินเหมือนเิม
นี่มันเิอะไรึ้นันแน่!..
“อาไม่เยเอเหุาร์แบบนี้มา่อนเลย
มันเิอะไรึ้นันแน่” อามิ้นพู้วยน้ำเสียอิโรย
ผมับพี่สาวมอหน้าันว่าวรอบอย่าไรี
แ่พวเรา็เียบเอาไว้
“เี๋ยวผมพยุอาไปที่รถนะรับ”
ผมเ้าประอร่าอันบอบบาออาสาวไปที่รถ
ฝ่ายธาวินับพี่สาว ็่อยๆ เินามหลัผมมา ทุน่าูอิโรย
และยัไม่พูอะไรเวลานี้
เมื่อเินถึรถเ๋สีาวันที่ับมาที่นี่
พี่สาว็รีบเปิประูรถ และับมันออไปาสถานที่แห่นี้ทันที
ลอทาพวเรา่าน่าเียบ ำลัิทบทวนว่าสิ่ที่เิึ้นเมื่อรู่
มันเป็นเรื่อริ หรือ เ าวู ันแน่
ความคิดเห็น