[FIC] #ลู่วิทยาฮุนวิศวะ

ลำดับตอนที่ #24 : ลู่วิทยาฮุนวิศวะ : HBD SH*

ลอยกระทงผ่านไปไม่เท่าไหร่ เทศกาลใหม่ก็ผ่านกลับมาอีกครั้ง แดดกลางเดือนเมษายนมีอานุภาพทำลายล้างมากจนอยากใช้ชีวิตอยู่แค่ในห้องแอร์ ผมมองคนตัวเล็กกำลังก้มหน้าก้มตาเล่นอะไรไม่รู้ในโทรศัพท์มือถือ แล้วก็อดที่จะเรียกร้องความสนใจไม่ได้

"หิว..."

ผมส่งเสียงออกไปเท่านั้น พร้อมกับไหลตัวลงจากโซฟาแล้วเอาคางเกยหัวเข่าเขาไว้ ทำไมวันนี้เขาไม่สนใจผมเลย ทั้งที่เราเพิ่งได้กลับมาเจอกันหลังจากสอบมิดเทอมอันโหดร้ายผ่านไป

"ในตู้เย็นไง"

เสียงหวานตอบกลับมา แต่มันช่างไร้เยื่อใย เพราะลู่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสนใจผมสักนิด 

ชักอยากรู้แล้วว่าอะไรมันจะสำคัญไปกว่าแฟนหล่อๆแบบผม

"ลู่...ลู่ครับ"

"อื้อ อะไรของฮุนเนี่ย"

เขาพยายามดันหัวเหม่งๆของผมที่เอาที่คาดผมพลาสติกสีแดงคาดไว้ ยิ่งผมระดมจูบลงไปที่หัวเข่าของเขาเท่าไหร่ ลู่ก็ยิ่งลงแรงที่มือมากเท่านั้น จนสุดท้ายเขาก็ยอมละสายตาจากจอโทรศัพท์มามองหน้าผมเต็มๆ

"เรียกร้องความสนใจ"

ผมบอกเขาไปตรงๆ ก่อนจะถูกอีกคนเขกหน้าผากกลับมาเบาๆ พร้อมทั้งตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนไปหาอะไรให้ผมทาน

แล้วเมื่อคล้อยหลังไป ผมก็รีบคว้าไอ้เจ้าโทรศัพท์ชู้มารหัวใจขึ้นมาดูทันทีว่าเขามัวแต่ทำอะไร เพราะพื้นเพแล้วลู่ไม่ใช่คนติดโทรศัพท์เลยสักนิด

ลู่ไม่ติดรหัสที่โทรศัพท์มือถือ เขาให้เหตุผลว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น คนอื่นจะได้ติดต่อป๊ากับม๊าแทนเขาได้เลย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมต้องทำตาม ไม่อย่างนั้นมันดูเอาเปรียบเขาอย่างไรก็ไม่รู้ แต่ความจริงแล้วลู่ไม่เคยคิดหยุมหยิมอะไรพรรณนี้ด้วยซ้ำ

เมื่อผมสไลด์ปลดล็อคที่หน้าจอออก หน้าแชทในไลน์ที่เขาคุยค้างไว้ก็ทำให้ผมเผลออ่านโดยไม่รู้ตัว

บทสนทนาไม่มีอะไรมาก แต่ผมก็เผลอขมวดคิ้วทันทีที่อ่านจนครบ รูปภาพของคู่สนทนาไม่คุ้นหน้า แต่ก็เถียงไม่ได้ว่าหน้าตาดีเมื่อผมเผลอกดเข้าไปดู

Xxx - รีบๆเลิกสักทีสิ

Lu - พี่ก็รอหน่อยไม่ได้หรอ

Xxx - ถ้าช้านัก พี่จะจัดการเองนะลู่

Lu - ลู่จะหาทางบอกฮุนเอง 

Xxx - เร็วๆ ไม่งั้นพี่จะทำเอง

สมองของผมชาไปโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะออกจากหน้าไลน์ของลู่แล้วล็อคหน้าจอให้เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจของผมกำลังร้อนไม่ต่างกับอากาศด้านนอกสักนิด

"ในครัวเหลือแต่ไข่ไก่ ฮุนกินไข่เจียวไปก่อนนะ"

เขายกข้าวไข่เจียวมาวางให้ที่ตรงหน้า ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมา พร้อมกับกระเป๋าสตางค์ด้วยท่าทางรีบร้อน

"เดี๋ยวเราออกไปซื้อของมาไว้ดีกว่า ติดสงกรานต์แบบนี้เดี๋ยวไม่มีอะไรกิน"

"ไปด้วยกันดิ"

ผมทำท่าจะลุกขึ้นตามเขาไป แต่ลู่กลับทำท่าเลิกลั่กแล้วรีบดันไหล่ผมให้นั่งลงตามเดิม

"ไม่เป็นไร ฮุนกินข้าวไปก่อน เราไปไม่นาน"

"ก็เดี๋ยวขับรถให้ไง รอก่อนดิ"

"ไม่เป็นไร เราไปคนเดียวได้ ฮุนกินข้าวเถอะ"

"แล้วทำไมรอไม่ได้วะ นัดใครไว้หรือไง!"

"ฮุนพูดอะไรน่ะ"

 เพราะท่าทางรีบร้อนของเขา แถมยังหลบสายตาผมเวลาพูด มันยิ่งทำให้ใจผมร้อนมากกว่าเก่า ลู่มีอะไรปิดบังผมหรือเปล่า บทสนทนานั้นหมายความว่ายังไง เลิกอะไร แล้วจะรีบบอกอะไรผม ทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งอากาศร้อนๆยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดและหวาดระแวงจนเผลอบีบแขนเขาไว้แน่น

"ฮุน! เราเจ็บนะเว้ย"

"ลู่ปิดบังอะไรเราอยู่ บอกมาดิ"

"อะไรเล่า! ทำไมอยู่ๆก็มาหงุดหงิดใส่เรา"

ลู่สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของผม แขนเขามีรอยแดงจากแรงบีบ ซึ่งนั่นทำให้เขาดูจะไม่พอใจเอามากๆไม่แพ้ใบหน้าหวานที่ฉายแววหงุดหงิดใส่ผมเลยสักนิด

"ไปสงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาคุยกันนะ เราไม่ชอบที่ฮุนทำแบบนี้ว่ะ"

เขาหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง ทิ้งผมเอาไว้กับข้าวไข่เจียวที่เริ่มเย็น พวกเราไม่เคยทะเลาะกันแบบนี้ เดินหนีกันทั้งๆที่ยังไม่เคลียร์ จากที่อารมณ์ดีดี กลายเป็นต้องมาอารมณ์เสียเพราะใครไม่รู้ในไลน์ที่เขาคุยทิ้งไว้

ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้ ความรู้สึกขุ่นๆที่มีอะไรมาถ่วงในใจเอาไว้ เพราะตั้งแต่เรื่องของไอรินจบไป ผมก็ไม่เคยอยากให้มีปัญหาระหว่างเราเกิดขึ้นอีก เพราะงั้นแล้วผมจึงรีบคว้ากุญแจรถแล้ววิ่งตามเขาลงไปในที่สุด

.

.

ลู่หายตัวไวเป็นบ้า ตอนนี้เขาหายไปจากคอนโดแล้วด้วยซ้ำ ปล่อยให้ผมยืนเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะเตะขาเข้าที่ล้อรถด้วยความเซ็ง ผมไม่รู้ว่าเขาหายไปไหนแล้ว ถ้าหากจะเดินไปก็คงไปได้ไม่ไกลนัก ผมเลยรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทั้งๆที่สองตาก็คอยสอดส่องข้างทางไปด้วย

แผ่นหลังเล็กๆที่คุ้นตากำลังยืนอยู่หน้าป้ายรถประจำทาง ผมเปิดไฟเลี้ยวขอทางเตรียมชะลอจอดทันที แต่กลับไม่ทันรถปอเช่คันหรูที่จอดก่อนหน้า 

ผมเห็นลู่ยิ้มหวานเหมือนที่เคยยิ้มให้ผม ก่อนที่เขาจะเปิดประตูขึ้นรถคันอื่นไปต่อหน้าต่อตา ฝ่ามือของผมบีบพวงมาลัยแน่น ขาก็เหยียบคันเร่งตามรถคันข้างหน้าไปติดๆ 

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น วันนี้ก็ขอให้มันชัดเจนไปเลยแล้วกัน

ผมขับรถตามพวกเขามาไม่ไกลนัก ก่อนที่มันจะเลี้ยวเข้าโรงแรมหรู ผมขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเดินลงจากรถด้วยท่าทางที่สนิทสนมเกินควร 

ใจหนึ่งผมก็เชื่อใจลู่ แต่อีกใจมันกลับสั่งให้ผมทำตัวงี่เง่าอยู่อย่างนี้กับภาพตำตาตำใจ

"กว่าจะหนีฮุนออกมาได้ เกือบตีกันแหนะ"

"เราไปหลุดมีพิรุธล่ะสิ"

ฝ่ามือใหญ่ของใครอีกคนวางลงบนกลุ่มผมนุ่มเมื่อลู่เผลอยู่ปากใส่ กริยาน่ารักๆแบบนั้นมันสมควรแล้วหรือไงที่จะไปทำใส่คนอื่น ผมกำลังนับหนึ่งถึงร้อยไม่ให้ตัวเองรีบเดินเข้าไปขัดบทสนทนา ถ้าผมจะถูกนอกใจ ก็ขอให้จับได้ตรงๆไปเลย เจ็บครั้งเดียวให้มันจบๆไป

"ลู่ยังไม่อยากให้ฮุนรู้นี่ครับ ยังไม่พร้อม ไม่อยากให้ฮุนเสียใจ"

หูผมกระดิกเมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะแคร์ความรู้สึกกัน แต่ภาพที่คนตัวสูงอีกคนโอบไหล่บางนั่นแล้วกระชับเข้าหา พร้อมทั้งจูบลงบนหัวทุยๆเรียกให้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป

"ถ้าไม่อยากให้เสียใจแล้วลู่ทำแบบนี้ได้ไงวะ!!!"

ผมเดินออกมาจากมุมที่หลบอยู่ พุ่งตรงไปกระชากแขนเขาออกมาจากบุคคลที่สามทันที

"โอ้ย! ฮุน!"

"หมายความว่าไงวะ มีคนอื่นก็บอกกันดิ บอกมาตรงๆเลย ลู่เห็นเราโง่หรอวะ!"

ผมใส่อารมณ์เต็มๆ เสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามองกันให้รึ่ม มือที่กระชากแขนเล็กๆนั่นอยู่ก็เผลอบีบแน่นซ้ำรอยเดิมจนอีกฝ่ายพยายามจะแกะมือผมออก

"ปล่อยเรา!"

"เดี๋ยวนี้จับนิดจับหน่อยไม่ได้แล้วใช่ไหม เออ! ถ้าจะเลิกกันก็พูดมาเลย!"

ผมเสียใจกับคำพูดตัวเอง แต่ความโมโหที่บังตามันมีมากกว่า เพราะหลังจากหมดคำพูดผม ดวงตากลมโตที่ผมชอบมองก็รื้นด้วยน้ำใสๆ 

ผมไม่เคยเสียงดังใส่เขา ไม่เคยรุนแรงกับเขา ไม่เคยแม้กระทั่งยกนิ้วชี้หน้าเขาด้วยซ้ำ แต่นี่ผมกลับทำมันทุกอย่าง ซ้ำยังต่อหน้าคนอื่นอีกหลายสิบคน

"มันไม่เกินไปหน่อยหรือคุณ"

เสียงมารหัวใจดังขึ้นขัด ทั้งที่มือของเขาก็ช่วยลูบไปที่รอยแดงบนแขนลู่ นั่นยิ่งตอกย้ำความรู้สึกแย่ๆให้ผมมากขึ้นไปอีก

"ไม่เสื อ กดิ"

"ฮุน!!"

ลู่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้จริงๆ แก้มขาวของเขาแดงเถือก หยาดน้ำใสไหลลงมาจนผมปวดหนึบไปทั้งหัวใจ 

"เอ่อ ขอโทษนะคะ เค้กวันเกิดที่คุณลู่สั่งไว้ได้แล้วค่ะ"

พวกเราสามคนละสายตาออกจากกัน ก่อนที่ลู่จะรีบปาดน้ำตาแล้วหันไปรับเค้กวันเกิดที่ว่าจากมือของพนักงาน ผมได้ยินเขาพึมพำขอบคุณและขอโทษพนักงานคนนั้นก่อนจะหันกลับมามองผมด้วยความเสียใจ

"หยุดบ้าสักที"

ผมได้แต่ยืนนิ่งเมื่อเขาเดินเข้ามาหา ดวงตาแดงๆของเขาจ้องมองผม ก่อนที่เค้กในมือบางจะถูกยัดเยียดเข้ามาสู่มือของผม

"ถ้าไม่ไว้ใจกันขนาดนี้ ก็แล้วแต่ฮุนเลย..." หยดน้ำใสค่อยๆกลิ้งลงมาจากตาหวานๆคู่นั้น "...สุขสันต์วันเกิดนะฮุน" เสียงนิ่มๆที่ปนมากับก้อนสะอื้นเอ่ยคำสุดท้ายทิ้งไว้ให้ก่อนที่ลู่จะค่อยๆก้าวเท้าหนีออกไป

"ลู่!!!! เดี๋ยว! เดี๋ยวสิ!"

สติผมหลุดจนเรียบเรียงอะไรไม่ถูก ไม่ทันคิดเลยด้วยซ้ำว่านี่เป็นวันเกิดผมเอง ผมเหวอไปชั่วนาทีก่อนจะรู้สึกได้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกันตบไหล่ผมหนักๆแล้วรีบไล่ให้ผมวิ่งตามลู่ออกไป

เค้กที่อยู่ในมือตอนนี้อาจจะเละไปแล้วด้วยซ้ำ แต่นั่นอาจจะไม่เท่ากับหัวใจของคนที่วิ่งหนีไปเพราะปากเสียๆของผม

"ลู่! อย่าเพิ่ง..."

ผมวิ่งตามเขามาทันจนได้ ตัวเล็กนิดเดียวแต่วิ่งไวสมกับคนที่ชอบเตะฟุตบอลจริงๆ ผมหอบหายใจถี่ๆ มืออีกข้างก็กุมมือเขาเอาไว้แน่น ความกลัวที่กัดกินในใจตอนนี้มันมากกว่าครั้งก่อนเพราะความใจร้อนและหึงหน้ามืดตามัวจนพูดจาแย่ๆใส่เขา

"ขอโทษ เราขอโทษ"

"จะเลิกไม่ใช่หรอ"

"ไม่! ไม่เลิกครับ! ขอโทษ เราแม่งแย่เอง ดราม่าไปเอง ก็ลู่เอาแต่สนใจมือถือ ข้อความที่คุยกับไอ้นั่นก็ดูมีลับลมคมใน"

"แล้วฮุนไม่เชื่อใจเราเลยหรือไง! บ้าชะมัด! ทั้งที่ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์แท้ๆ ไอ้งี่เง่า!!!"

ลู่ตะโกนใส่ผมตรงหน้าทางเข้าโรงแรมนี่แหละ ผมเชื่อว่าเสียงคงดังเข้าไปข้างในจนพนักงานหลายคนแอบยืนเมียงมองอยู่หลังประตู รวมถึงไอ้ผู้ชายตัวต้นเหตุนั่นด้วย

"ขอโทษครับ"

ผมเสียงอ่อยลงทันควันเมื่อเหลือไปเห็นรอยแดงๆที่แขนขาวๆ ตั้งใจจะยื่นมือไปลูบแต่ลู่ก็เบี่ยงตัวหนี

"ไปคุยกันต่อบนห้องไป พี่ให้เด็กเปิดห้องไว้ให้แล้ว มาทะเลาะกันตรงนี้อายเขา"

บุคคลที่สามเดินเข้ามาลูบแก้มที่เปื้อนน้ำตาของลู่ต่อหน้าผม ก่อนที่เขาจะส่งคีย์การ์ดมาทางผม พร้อมพยักเพยิดให้เดินเข้าไปในโรงแรมอีกครั้ง พวกเราสามคนเงียบกันมาตลอดทางจนกระทั่งถึงห้องที่ถูกจองกะทันหัน

"มีอะไรโทรหาพี่แล้วกัน เคลียร์กันดีดี...ส่วนคุณน่ะ ทำน้องชายผมร้องไห้ ระวังปืนป๊านะครับ"

ฝากฝังพร้อมขู่จบคนตรงหน้าก็ยิ้มมุมปากให้ผมแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยเราสองคนไว้ด้วยกันอีกครั้ง 

"ลู่..."

"อือ"

"ขอโทษ อย่าเมินกันเลยนะ"

ลู่หันกลับมามองผมด้วยท่าทางมึนตึง แต่เขาก็ยังมีแก่ใจเดินมาเอาเค้กที่เละไปด้วยฝีมือผมไปวางบนโต๊ะ เขาไม่พูดอะไร แต่ก็ตัดเค้กใส่จานมายื่นให้ผม

"เขาเป็นพี่ชายเรา เป็นลูกพี่ลูกน้อง แล้วก็เป็นเชฟเบเกอรี่ของโรงแรมนี้"

ลู่ทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องพัก เขาถูแก้มที่เปื้อนน้ำตาแรงๆจนมันแดงเป็นปื้น เรียกให้ผมต้องรีบทรุดตัวลงนั่งข้างๆแล้วหยุดมือเล็กๆนั่นไว้ แต่มันกลับสั่นแรงขึ้นพร้อมทั้งหัวไหล่ของเขาที่สั่นสะท้านอีกครั้ง

"เราแค่จะสั่งเค้กให้ฮุนอ่ะ! เราไม่อยากให้ฮุนรู้ แล้วคิวพี่เขาก็ยาวมากด้วย ขนาดว่าเป็นญาติกันยังลัดคิวให้ไม่ได้เลย! ทำไมฮุนต้องคิดไปเองด้วย! ทำไมต้องบอกว่าจะเลิก! มันง่ายนักหรือไงถึงจะมารักๆเลิกๆอ่ะ!!"

ลู่ทุบไหล่ทุบหลังผมระบายอารมณ์ ทั้งๆที่ก็ร้องไห้สะอื้นอยู่กับอกผม เราไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้สักครั้ง ผมเองก็ไม่เคยฟิวส์ขาดขนาดนี้ ผมเสียใจที่เอาแต่คิดแง่ร้าย แล้วสุดท้ายก็พลอยทำเขาเสียใจไปด้วย 

ผมกอดเขาแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เอ่ยคำขอโทษข้างหูของเขาซ้ำๆจนเขาสงบลง

ลู่เกลือกใบหน้าไปบนอกผม ก่อนที่เขาจะช้อนสายตาขึ้นมามองจนใจผมแกว่ง ปากแดงๆจมูกแดงๆ ตาเยิ้มๆแบบนั้นใครที่ไหนจะไปทนได้กัน

"ไม่เลิกนะ"

เขาทำท่าจะเบะปากออกมาอีกครั้ง และนั้นก็ทำให้ผมใจอ่อนยวบ ประคองแก้มแดงๆนั่นไว้ด้วยสองมือ ก่อนจะกดริมฝีปากลงไป ย้ำคำกับเขาว่าผมจะไม่ปากพล่อยหลุดคำว่าเลิกกันออกมาอีกแล้ว

"รักฮุนนะ ไม่นอกใจ"

"ครับ"

"อื้มม...ฮุนน"

รสหวานจากปลายลิ้นผละออกจากกัน ก่อนที่ผมจะซุกปลายจมูกไปตามแนวไหปลาร้า ขบเม้มเบาๆให้อีกฝ่ายจั๊กจี้เล่น

ผมดันร่างบางให้นอนราบลง พร้อมๆกับมือที่ช่วยปลดเปลื้องเสื้อผ้ากันและกัน 

เสียงหวานครางต่ำๆคล้ายพอใจ ก่อนที่สุดท้ายแล้วเขาจะกระซิบเข้าที่ข้างหูผมอีกครั้ง ย้ำให้ได้รู้ว่าผมสำคัญต่อเขาขนาดไหน 

"สุขสันต์วันเกิดนะฮุน"

END

ฮปบด. เซฮุนเด้อค่าาา หายไปนานเลย

ตอนนี้ชีวิตวุ่นวายมาก งานเดือดสุดๆ แต่ไม่ไหวแล้ว อยากแต่งฟิค

เลยได้ดราม่ากลวงๆใส่ฮุนไปสักตอน ใสใส

ถ้าบรรทัดติดๆกัน หรือเจอคำผิดก็ขอโทษด้วยน้า ใช้ไอแพดแต่งเลย 5555555

สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ มีความสุขกันถ้วนหน้า

สก๊อต :)