คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : รักที่ 6: การเคลื่อนไหว
Title : Taboo Love
Author : FesenyAReseT
Rating : PG-13
Author Note : นิยายเรื่องนี้คือ Au ซึ่งหมายถึงไม่อิงความเป็นจริง เพราะเช่นนั้นจะมีตัวละครใหม่และสถานที่หรือเรื่องราวที่ไม่เหมือนจริง
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย ใครรับไม่ได้ปิดไปซะนะครับ ขอร้องว่าอย่าแบนหรือด่ากัน เพราะเราเตือนท่านแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือห้ามลอกเลียนไปเป็นนิยายของตนเองครับ หากจะเผยแผ่กรุณาขออนุญาติกันก่อนและลงเครดิตด้วยนะครับ หากใครต้องการลองของก็ได้นะครับ แล้วจะได้รู้กันว่าผมจะทำยังไง หึหึ....
รักที่ 6 : การเคลื่อนไหว
เสียงดาบแหวกอากาศฟันลงบนเนื้อดังหลายต่อหลายครั้ง หากแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงกรีดร้องกลับมาเรียกให้คิ้วเรียวของไดเมียวแห่งโอชูขมวดเข้าหากัน
...วันนี้มันอะไรกันนักกันหนา!
“พอเถอะขอรับมาซามุเนะซามะ หากมากไปกว่านี้อาจอันตรายถึงชีวิตนะขอรับ” เสียงปนกังวลของคนสนิทอย่างคาตาคุระ โคจูโร่ เรียกให้มาซามุเนะสะบัดเลือดบนดาบทิ้งก่อนเก็บลงฝักด้วยท่าทีเสียไม่ได้ สบถเสียงดังอย่างขัดใจแล้วเดินกระแทกส้นเท้าออกไป
“เจ้ายังรู้สึกตัวอยู่ใช่ไหม?” ร่างสูงผู้มีรอยแผลเป็นบนแก้มซ้ายเดินเข้าไปหาร่างบางที่ถูกโซ่ตรึงไว้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย อีกฝ่ายเองก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นก่อนยิ้มออกมา
“ย...รู้....ต....อยู่....ขอ...ร...”
“หายใจไม่ออกเหรอ?! เดี๋ยวนะ...” ทุบหลังบางด้วยแรงไม่เบานักและไม่แรงจนเกินไป ฝ่ายร่างบางกระอักไอออกมาก่อนหอบหนัก
“ขอบคุณ...มากขอรับ ท่านคาตาคุระ” รอยยิ้มที่ฉายอยู่บนใบหน้านั้นเรียกให้โคจูโร่ถอนหายใจออกมา
“ข้าละไม่เข้าใจเจ้าเลย โดนถึงขนาดนี้ทำไมถึงยังยิ้มอยู่ได้อีก”
“โอยากาตะซามะสอนเอาไว้ขอรับ ไม่ว่าจะทุกข์ทรมานอย่างไรก็ให้ยิ้มเอาไว้ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเองขอรับ” รอยยิ้มยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าโคจูโร่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“ทั้งเจ้าทั้งเจ้านายของเจ้าไม่ต่างกันเลยนะ ซารุโทบิ”
“ก็ถูกเลี้ยงมาโดยพ่อคนเดียวกันนี่ขอรับ”
“ท่านคาตาคุระขอรับ นายเหนือหัวเรียกพบขอรับ”
“รู้แล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” ว่าก่อนหันกลับมาหาคู่สนทนาที่ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “แล้วข้าจะมาทำแผลให้นะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปเสียก่อนละ”
“ขอรับ แล้วข้าจะรอนะขอรับ”
ชายหนุ่มหันหลังไปที่ประตูก่อนที่จะชะงักเมื่อร่างบางเรียกเขาเอาไว้
“ท่านคาตาคุระ”
“อะไรหรือ ซารุโทบิ....” หันกลับมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เห็นก็รู้ว่าพยายามตีหน้าเข้มกลบเกลื่อนคนข้างนอกอยู่ ซาสึเกะเม้มปากก่อนที่จะเอ่ยความที่เขากังวลออกมา
“ได้โปรดระวังตัวด้วย ข้าไม่คิดว่าคากะคาเงะคนนั้นจะภักดีกับพวกท่านจริงๆ เขาเป็นคนอันตรายที่แม้แต่ชิโนบิในตำนานอย่างฟูมะ โคทาโร่ยังพลาดท่า”
“ข้าเองก็ไม่ได้ไว้ใจเขาหรอกนะ แต่การที่เขาจะอยู่ที่นี่หรือจะไปจากที่นี่ ...ขึ้นอยู่กับมาซามุเนะซามะเท่านั้น...” ว่าก่อนเปิดประตูห้องขังออกไป
.....บานประตูถูกปิดอีกครั้งอย่างเงียบงัน...
มือบางเลื่อนบานประตูช้าๆ และแผ่วเบา ดวงเนตรสีใบไม้แห้งกวาดไปรอบๆ ก่อนที่ดึงใบไม้ที่อยู่ใกล้มือที่สุดมาหนึ่งใบ แนบมันกับริมฝีปากของตนเอง เป่าลมออกมาจนเกิดเสียงแหลมเล็กแต่ก็มีเสียงใบไม้ไหวกลบ
พลันเมื่อเสียงเงียบลงก็ปรากฏร่างของชิโนบิหนุ่มผมสีทองสว่างผู้มีนามว่า เรย์นิ ขึ้นตรงหน้า ดวงเนตรสีแดงสดข้างนั้นช้อนขึ้นก่อนเอ่ยเสียงเรียบ
“มีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือขอรับ พยัคฆ์น้อยแห่งไค”
“เรียกข้าว่ายูคิมูระจะดีกว่า เรย์นิ เพื่อให้สะดวกแก่การเรียก” ร่างบางถอยหลังเข้าไปในห้องก่อนพยักหน้าเรียกให้ชิโนบิเข้าไปด้านใน ซึ่งชิโนบิหนุ่มก่อนเดินเข้าไปโดยไม่ปฏิเสธใดๆ เพราะถ้ายืนคุยกันตรงนั้น หากชิโนบิของโอชูพบเข้าคงไม่ดีนัก
“ทางไคเป็นอย่างไรบ้าง?” ร่างบางเปิดประเด็นขึ้นมาด้วยใบหน้าติดกังวลเรียกให้เรย์นิขมวดคิ้ว ชิโนบิหนุ่มโน้มตัวลงเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเห็นหน้าชัดนัก
“ตอนนี้ค่อนข้างวุ่นวายขอรับ เนื่องด้วยเขื่อนมังกรเกิดมีรอยร้าวอย่างไม่ทราบสาเหตุ มหาอนเมียวกำลังหาทางแก้ไขโดยด่วนขอรับ”
“...แล้ว...ซาสึเกะละ?”
เพียงเท่านั้นก็ทำให้ชิโนบิหนุ่มกำมือแน่น ขบฟันด้วยความแค้นเคือง
“เขาถูกชิโนบิคนหนึ่งจับตัวไปแล้วขอรับ...”
“หา!ว่าไง....?!” ดวงเนตรสีน้ำตาลเบิกกว้างอุทานเสียงดังจนทำให้ชิโนบิหนุ่มต้องพุ่งเข้ามาใช้มือปิดปากเอาไว้ เหงื่อพุดบนใบหน้าคมที่ปิดด้วยผ้าสีนิลครึ่งหนึ่ง
“ชู่...เบาๆ หน่อยสิขอรับ เดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก”
“ขอ...ขอโทษ”
“ว่าต่อนะขอรับ ซารุโทบิ ซาสึเกะ ชิโนบิคนสนิทของท่านถูกชิโนบิคนหนึ่งจับตัวไปขณะที่กำลังทำข้อตกลงกับฟูมะ โคทาโร่ซึ่งรับใช้ตระกูลโฮโจอยู่ขอรับ เขาแข็งแกร่งมาก.......!!?” ตวัดสายตาไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า
“-มีคนมาขอรับ ยูคิมูระโดโนะ ข้าต้องรีบออกไปก่อน-” เสียงพูดถูกปรับให้เบาลงเป็นเสียงกระซิบ บานหน้าต่างถูกเลื่อนออกครึ่งหนึ่ง แต่ก่อนที่ชิโนบิหนุ่มจะกระโดดออกไปกลับถูกมือเรียวคว้าแขนขวาเอาไว้
“!!” สะบัดออกอย่างรวดเร็ว ดวงเนตรข้างนั้นเบิกกว้างเช่นเดียวกับดวงเนตรสีน้ำตาล หากแต่เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้เขามีเวลาไม่มากนัก
“-ช่วยหาตัวซาสึเกะให้ข้าทีเถอะ-”
“-ขอรับ-” พยักหน้าน้อยๆ ก่อนที่จะกระโดดหายไปในความมืด เงาของหญิงสาวคนหนึ่งก็มายืนอยู่หน้าประตู
“ท่านพยัคฆ์แห่งไค ข้าสาวใช้ริเอะเจ้าคะ”
“ริเอะเองหรือ...มีอะไรรึเปล่า?” เดินไปเปิดประตูด้วยใบหน้าพยายามตีรอยยิ้ม ฝ่ายหญิงสาวโค้งตัวน้อยๆ ก่อนบอกจุดประสงค์
“ข้ากลัวว่าท่านจะหนาวจึงนำผ้าห่มมาให้ท่านอีกผืนเจ้าคะ”
“ขอบคุณเจ้ามาก รีบไปนอนเถอะ” รับมาก่อนปิดประตูลงโดยไม่ให้หญิงสาวพูดสิ่งใดต่อเพื่อไม่ให้เห็นท่าทีมีพิรุจของเขา และทำให้เขาไม่เห็นรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกขนลุกบนใบหน้าของเธอเช่นกัน
~
บานประตูเลื่อนแผ่วเบาหากแต่ก็ทำให้เจ้าของห้องรู้สึกตัว ดวงเนตรข้างเดียวตวัดมองผู้มาใหม่ ซึ่งก็คือสาวใช้ริเอะนั้นเอง
“มีอะไร”
“ดูเหมือนว่าชิโนบิที่ทำงานให้พยัคฆ์น้อยแห่งไคจะไม่ได้มีเพียง ซารุโทบิ ซาสึเกะ และลูกน้องอีกเก้าคนของเขาเสียแล้วขอรับ”
“ฟูมะ โคทาโร่รึไง?” หันกลับมาก่อนถือยาสูบด้วยใบหน้าหงุดหงิด...ดูเหมือนว่าเขาจะดูถูกนกน้อยของเขามากเกินไปสินะ ...เขาต้องทำยังไงถึงจะทำให้อยู่นิ่งๆ ไม่ดิ้นรนแบบนี้อีกดีนะ
“มิใช่ขอรับ คิดว่าเขาคงเป็นชิโนบิของมหาอนเมียวไทโรขอรับ” ไอสีนิลค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากพื้น โอบล้อมรอบตัวของสาวใช้ริเอะ
“ชิโนบิของอนเมียว? ไปจัดการมันซะสิ ข้าคิดว่าเจ้าทำได้”
“ไม่ขอรับ เราอย่าเพิ่งจัดการเขา หากว่าท่านต้องการทรมานพยัคฆ์น้อยแห่งไคแล้วละก็ ต้องคอยตลบแผนของพวกเขาให้จนมุมแล้วค่อยๆ สังหารทีละคน จะสมน้ำสมเนื้อกว่าขอรับ” ไอสีนิลค่อยๆ สลายไป เรือนผมสีทองสว่างสั้นปะบ่าพลิ้วไหวพร้อมเพรียงกับปลายผ้าสีนิล มาซามุเนะกระตุกยิ้มก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะใจ
“เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย ข้ายกเรื่องนี้ให้เจ้าจัดการแล้วกัน คาเงะ”
“รับบัญชาขอรับ นายเหนือหัว”
...จากนี้ไปข้าจะทำให้เจ้ารู้สึก...เรย์นิ...
...รู้สึกถึงความแค้นของข้า...
“ดูเหมือนว่าจากนี้ไปเราคงทำอะไรได้ยากขึ้นเสียงแล้ว รายงานเรื่องชิโนบิคนนี้ให้นุอุริเฮียนด้วย” ชิโนบิหนุ่มเอ่ยกับชายฝาแฝดซึ่งอยู่ด้านหลัง
“ขอรับ เจ้านาย” โค้งรับก่อนที่จะสลายหายไป คิ้วของเรย์นิขมวดเข้าหากัน เขาค่อยๆ ถอดปลอกแขนขวาออกดู ...ที่เมื่อครู่พยัคฆ์น้อยแห่งไคจับ
...ภายใต้ปลอกแขนสีดำ มีผ้าพันแผลที่ชุ่มด้วยเลือด
“แผลฉีกอีกแล้วสินะ” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย สวมปลอกแขนอีกครั้งก่อนที่จะกระโดดหายไป
...เจ้ายังแค้นข้าอยู่สินะ...
...เรย์สะ...
“พวกนั้นเริ่มลงมือแล้วละ อาสึคากะ” เสียงหวานทุ้มเรียกให้ชายหนุ่มผมสีเงินยาวหันมองร่างบางในชุดรัดรูปก่อนที่จะขมวดคิ้ว
“เร็วขนาดนี้เชียวหรือ?”
“แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเราเสียหน่อยนี่ อาสึคากะ... ข้าหิวแล้วละ ไปหาอะไรกินก่อนนะ” โบกมือด้วยท่าทางสบายๆ เรียกให้ผู้ปราดเปรื่องถอนหายใจอีกครั้ง
“อย่าไปกินจนปวดท้องละ”
“รู้แล้วละน่า... เจ้าพูดแบบนี้เป็นร้อยครั้งแล้ว!” หันมาว้ากด้วยความหงุดหงิดก่อนตวัดตัวเดินออกไปจากห้อง ลิ้นบางไล่เลียริมฝีปากของตนเองเบาๆ
...วันนี้จะกินความเศร้าแบบไหนดีนะ...
...หรือจะกินความแค้นดีละ...
ติดตามตอนต่อไป
มาแบบรีบเร่งแล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย... *โดนเสย* มีอะไรให้ไปติดต่อที่เพจ
https://www.facebook.com/pages/Sengoku-Basara-Taboo-Love/205395279598165?skip_nax_wizard=true&success=1
หรือ Sengoku Basara Taboo Love ได้นะครับ วันนี้ผมขอตัวละครับ ขอให้สนุกนะครับ *โค้ง*
ความคิดเห็น