กลุ่มคนซ่า ฮาสุดโต่ง (แฝดน้อง)

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

Intro

            เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเทพพิทักษ์โลกทั้งห้าทิศกันไหม? เป็นความเชื่อของจีนและญี่ปุ่นที่เชื่อว่ามีสัตว์เทพพิทักษ์อยู่ประกอบไปด้วย มังกรฟ้า วิหคเพลิง พยัคฆ์ขาว เต่าดำ และกิเลน…

            แล้วมีสักกี่คนเล่าที่เชื่อว่าเรื่องนี้มีอยู่จริงและ…

มีคนได้รับพลังนี้มาเพื่อปกป้องโลกนี้

            เรียวขาภายใต้กระโปรงคลุมเข่าวิ่งไปตามทางเดินอย่างทุลักทุเล เรือนผมสีฟ้าสดใสพลิ้วไสวตามลมที่กระทบ เหงื่อไหลลงมาโทรมกายด้วยการวิ่งหนีมานานกว่าสามชั่วโมง ดวงเนตรสีเดียวกับเรือนผมตวัดกลับไปมองร่างทะมึนของใครบางคนที่ตามเธอมาตลอด

            …ร่างที่ชโลมไปด้วยเลือด… ใบหน้าที่ยิ้มออกมาอย่างหน้าสยดสยอง…และมีดคมกริบที่ถูกกำแน่นเพื่อสังหารเธอ!

            โชคไม่เข้าข้างเธอเลยแม้แต่น้อยเพราะส้นรองเท้าส้นสูงของเธอดันมาหักเอาเสียตอนนี้ทำให้ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรงจนมีแผลถลอกที่แขนเป็นทางยาว …แล้วก็เป็นจังหวะดีที่คนผู้นั้นจะพุ่งเข้ามาสังหารเธอด้วยมีดคมนั้น!

ไม่!!

            ตูม!!  เสียงดังของอะไรบางอย่างเรียกให้ดวงเนตรที่ปิดสนิทด้วยความกลัวต้องปรือขึ้น …และมองเห็นร่างของเด็กหนุ่มเรือนผมสีเขียวสดต้นหญ้าหันหลังให้เธออยู่ ใบหน้านั้นหันมายิ้มให้เธอ ดวงเนตรสีใบเตยภายใต้แว่นกรอบแดงทอแววมีเสน่ห์ในแบบแปลกๆ

            “ไม่เป็นไรแล้วละครับ”

            “เฮ้! ฟูจิฮิโระทำยังไงกับเจ้านี้ดีละ” เสียงหวานออกห้าวเรียกให้เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มแห้งๆ ออกมาก่อนจะหันกลับไปหาบริเวณที่เป็นต้นเสียง …ซึ่งมีเด็กสาวผมสีทองสว่างยืนอยู่…เธอเหวี่ยงร่างของคนที่ถือมีดและดูน่ากลัวเมื่อกี้นี้ลงพื้นก่อนใช้เท้าขวาเหยียบซ้ำอีกรอบอย่างแรง ดูจากสภาพแล้วทำให้เด็กหนุ่มไม่มั่นใจเลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่า

            “เขาจะตายเพราะคุณมากกว่านะครับ คิเซย์นะ!!”

            “ก็ปล่อยให้มันตายไป” ยักไหล่อย่างไร้ความสนใจหิ้วคอชายคนนั้นขึ้นมาก่อนที่จะหันหลังให้เด็กหนุ่มโดยหาได้สนคำโวยวายที่แสนจะสุภาพนั่นไม่ “ไว้เจอกันที่ห้องหัวหน้าแล้วกัน”

            “เดี๋ยวสิครับ คิเซย์…” สายไปแล้วเมื่อเธอกระโดดขึ้นคอนเทนเนอร์แล้วหายเข้าไปในความมืด ทำให้เด็กหนุ่มผมสีใบหญ้าต้องตบหน้าผากตัวเองด้วยความปวดเศียรเวียนกร้าว … ก่อนจะหันกลับมาที่เด็กสาวที่ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

            “โอ๊ะ! มาช้าไปหน่อยเดียว ฟูจิฮิโระคุงก็เข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นนอกจากคนในองค์กรได้แล้ว” น้ำเสียงร่าเริงที่ดังมาจากด้านหลังคอนเทนเนอร์ที่เด็กสาวคนเมื่อครู่กระโดดหายไป …เขาเป็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินอมม่วง ใบหน้าของคนๆ นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มต่างกลับเจ้าของสีใบหญ้าที่สะดุ้งเฮือก หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้วก็วิ่งแบบติดสปีดไปหลบด้านหลังผู้มาใหม่อย่างรวดเร็ว…

            “เอ่อ… ผ … ผม …ผม”

            “ขืนรอนายพูดวันนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้านแน่” ผู้มาใหม่ถอนหายใจน้อยๆ ก่อนที่จะก้าวเดินมาหาเด็กสาวที่พยุงตัวเองขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล เด็กหนุ่มผู้มาใหม่ยิ้มออกมาแห้งๆ เขาจะเดินมาช่วยพยุงเธอได้เร็วกว่านี้ถ้าไอ้ตัวข้างหลังมันไม่ยื้อเอาไว้“ไม่เป็นไรนะครับ… ผมหมายถึงนอกจากแผลถลอกนี่”

            “คะ ไม่เป็นไรคะ” เธอยิ้มตอบเล็กน้อยก่อนที่จะนึกได้ว่าไม่ใช่เวลามาทำแบบนี้เสียหน่อย “เอ่อ…ขอโทษนะคะ”

            “ครับ? … อ๊ะ! ไว้เดี๋ยวจะเล่ารายละเอียดให้ฟังนะครับ… เอาเป็นว่าไปกันก่อนเถอะครับ คุณคงไม่รู้ว่าเวลาหัวหน้าโกรธแล้วสวดพวกผมมันเป็นยังไง” ว่าด้วยรอยยิ้ม แต่มือที่เกร็งแน่นเพื่อแกะมือที่เกาะเสื้อตัวเองไว้มันไม่ได้ไปด้วยกันเลยแม้แต่น้อย “ฟูจิฮิโระ ทำงานได้แล้ว”

            “เอ๋…อ่า… ครับ”

            เด็กหนุ่มผมสีเขียวปล่อยเสื้อที่กำแน่นจนยับของสหายผมสีม่วงแล้วหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กที่เอวก่อนเทลงกับพื้น เอ่ยพึมพำถ้อยคำออกมา

            “ทิวาธาราส่งผ่าน”

            พลัน! พื้นที่เธอเคยยืนอยู่กลับกลายเป็นแอ่งน้ำดูดตัวเธอลงไป!! ดวงเนตรสีท้องฟ้ามองเห็นร่างของเด็กหนุ่มสองคนจมลงไปในน้ำเช่นเดียวกับตัวเธอ … แล้วมันก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่สติจะดับวูบลง…

โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเมื่อลืมตาขึ้นมา มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอเอง

ติดตามตอนต่อไป