เจ็บ..และชินไปเอง

บางครั้ง..การรักใครสักคน ไม่เห็นต้องมีเหตุผลว่า รักกันเพราะอะไร..
เวลาดอกไม้ ต้นไม้เบ่งบานก็ไม่เคยมีใครคนไหนถามเลยว่าเพราะอะไร..
เวลากลีบใบและดอกไม้ร่วงโรยก็ไม่เห็นมีใครถามว่าเกิดเพราะอะไร..
แต่กับความรัก..หากต้องเลิกต้องลา ห่างกันไกล และแสนไกล.......
ทำไมมันมีร้อยคำถาม ร้อยเหตุและร้อยผล มากมาย..ไม่รู้ทำไม..

ความรักมักไม่มีเหตุผล...เมื่อรักนั่นก็คือ..รัก..

เราจะไม่รู้ตัวหรอกว่า..เรารักเขามากมายขนาดไหน..มากมายเท่าไหน..
จนกระทั่ง..วันที่เราไม่มีเขา.............
บางที............
เราอาจเคยบอกว่า..เรารักเขามากมาย แต่..ความจริง..เราอาจไม่ได้รักเขาเลย..
......................หรือ...........................
บางที............
เราอาจเคยบอกว่า..เราไม่ได้รักเขาเลย แต่..ความจริง...เรารักเขามากมาย...
.
.
.
.
.
.
.
บางครั้ง..เราก็หลงลืมมันไปเอง อย่างไม่ได้ตั้งใจ.........

แล้วท้ายที่สุด.... มันก็จะเป็นเพียงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นเท่านั้น...

ไม่มีความเจ็บปวดครั้งใด
ไม่ให้ประโยชน์กับชีวิต
ขึ้นอยู่กับว่า........
รู้จัก ที่จะใช้ความเจ็บปวดนั้นทำให้เข้มแข็ง
หรือปล่อยให้มันทิ่มแทง จนเจ็บซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
.
.
.
.
.
.

..."ความเจ็บทำให้เราจำ แต่ความจำไม่อาจทำให้เราเจ็บ"...
.
.
     .
     .
          .
          .
                  .
                  .

บางครั้งความเจ็บนั้น..เจ็บ..และชินไปเอง
และ
บางครั้งความเจ็บปวดนั้น..เจ็บปวดที่งดงาม