[แปล] บันทึกการสงครามของคุโระ

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่สอง ตอนที่ 2 การฝึกฝน

บทที่สอง หล่อหลอม

ตอนที่ 2 การฝึกฝน

เช้าวันที่สองหลังจากมาถึงเมืองหลวง เรย์ร่าที่เข้ารับการฝึกฝนในฐานะเมดก็พบกับอุปสรรคใหญ่เข้าเสียแล้ว

"....."

"เอ้า... รีบเปลี่ยนชุดสิคะ"

เมื่อเรย์ร่าหยุดจ้องชุดที่ได้รับมาอย่างอึ้งๆ เธอก็โดนไมร่าเร่งให้เปลี่ยนชุด

"เอ่อ... นี่คือ..?"

"ชุดเมดไงคะ มีอะไรหรือ?"

ไมร่าพูดราวกับไม่เข้าใจคำถามของเรย์ร่า

เธอคงไม่สงสัยในการตัดสินใจของตนเองเลยแม้แต่น้อย

"รีบเปลี่ยนชุดเลยค่ะ"

"ค่ะ"

หญิงสาวยอมแพ้ที่จะต่อต้าน แล้วเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่ได้รับมา

.....จริงๆถ้าเถียงได้ก็น่าจะเถียงซะหน่อย.... เธอเสียใจในแทบจะทันทีที่เปลี่ยนชุดเสร็จ

"เข้ากันมากเลยค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ.. แต่ว่า... นี่มันไม่สั้นไปหน่อยหรือคะ?"

เรย์ร่าใช้มือทั้งสองกดกระโปรงของตนแล้วถามไมร่าที่กำลังพยักหน้าอย่างพอใจ

ชุดที่ไมร่าเตรียมให้นั้นมีความยาวเพียงแค่พอบังชุดชั้นในได้เท่านั้น

แค่เดินก็จะเห็นแหล่มิเห็นแหล่ ถ้าจะขึ้นบันไดทีนึงคงต้องมองรอบๆให้ดีเลยทีเดียว

อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เปิดอกมาก.... ถึงจะเปิดอยู่พอสมควร แบบว่าถ้าออกจากมุมบนจะเห็นชุดชั้นในก็เถอะ

บางทีถ้าเปรียบเทียบชุดนี้กับชุดที่ผู้ดูแลใส่อยู่ประจำล่ะก็... ชุดนั้นอาจจะดูเรียบร้อยไปเลยก็ได้

"ความจริงอยากจะให้ถอดชุดชั้นในด้วยนะคะ...."

"ระ...เรื่องนั้นขอเถอะค่ะ..."

เรย์ร่าใช้มือจับกระโปรงและเริ่มเดินถอยหายจากเมดสาวตรงหน้า

"ล้อเล่นค่ะ..ล้อเล่น......ชิส์"

ไมร่าเดาะลิ้นอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเดินไปยืนหน้าเรย์ร่าเช่นเดิม

"ถ้างั้นก็จะเริ่มการฝึกฝนในฐานะเมดแล้วนะคะ.. นอกจากเวลาที่มีใครพูดด้วยก็ให้ตอบแค่ "ค่ะ" หรือ "ไม่ค่ะ"... เวลาจะเรียกคุณหนูก็ต้องเรียกว่า "คุณผู้ชาย" ส่วนเวลาจะเรียกท่านโครล์ดก็ให้เรียกว่า "ท่านเจ้าบ้าน" เข้าใจไหมคะ?"

"ค่ะ คุณไมร่า"

เมื่อได้ยินดังนั้น ไมร่าก็พยักหน้าอย่างพอใจ

"แล้วก็จนกว่าจะถึงวันก่อนวันที่คุณหนูจะกลับ ห้ามไปห้องคุณหนูเด็ดขาดนะคะ"

"อะ....เอ่อ..."

เมื่อเห็นเรย์ร่าที่จนคำพูด ไมร่าก็ยิ้มอย่างขี้แกล้ง

"เข้าใจได้ไหม? ตอนนี้คุณเป็นไม่ได้แม้แต่เมดชั้นต่ำ... เป็นเมดที่ต่ำต่อยที่สุดในโลกนี้ค่ะ... เพราะงั้นถ้าอดทนการฝึกนี้ได้ คุณก็จะประสบความสำเร็จก้าวแรกในฐานะเมดแล้วค่ะ"

"ตะ...แต่ว่า..."

"ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของคุณนะคะ ถ้ายังไงอยากจะมีอะไรกับคุณหนูขนาดนั้นก็ได้... แต่ว่าบอกลาการฝึกไปได้เลย... น่าเสียดายจริงๆค่ะ"

ไมร่าที่ท่าเสียใจที่ดูยังไงก็เป็นการแสดง

"ยังไงถ้าคุณสามารถผ่านการฝึกครั้งนี้ คุณหนูคงจะภูมิใจในตัวคุณแท้ๆ..."

ด้วยคำว่าภูมิใจนั่นเอง ที่ทำให้เเรย์ร่าเลิกลังเล

เมื่อครึ่งปีก่อน... เธอพยายามจะหนีจากเขาเพราะเหตุผลว่าตนเองเป็นฮาล์ฟเอล์ฟสกปรก

แต่ตอนนี้... เธอมีความภูมิใจกับความรักที่เธอมีให้เขา และความรู้พอจะอ่านออกเขียนได้... แต่ยังไงทุกอย่างมันก็เป็นสิ่งที่เขามอบให้เธอทั้งนั้น

ตอนนั้น... ถ้าโครโน่ไม่คิดถึงอนาคตของเธอแล้วล่ะก็... เธอก็คงยังเป็นแค่ฮาล์ฟเอล์ฟที่ไร้ความรู้ และไร้อนาคตอยู่นั่นเอง

".....ฉันจะสามารถทำให้ท่านโครโน่ภูมิใจได้จริงหรือคะ?"

"นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับคุณค่ะ"

"ฉะ..ฉันขอรับการฝึกค่ะ! ไม่สิ.. โปรดให้ฉันได้ฝึกด้วยค่ะ!"

"ยอดเยี่ยม... ฉันมองคนไม่ผิดจริงๆค่ะ"

ไมร่าปรบมือแปะๆ

"ถ้าอย่างนั้น... หลังจากนี้เรียกฉันว่าครูฝึกนะคะ"

"ค่ะ ครูฝึก"

"พูดให้ดังกว่านี้!"

จู่ๆไมร่าก็ตะคอกขึ้นมาด้วยเสียงต่ำ ทำให้เรย์ร่าที่ตามสถานการณ์ไม่ทันได้แต่ยืนอึ้ง

"ตอบให้ดังกว่านี้ค่ะ เปล่งเสียงออกจากท้อง!"

"ค่ะ ครูฝึก!"

"บอกว่าให้เปล่งเสียงออกจากท้องยังไงล่ะคะ!"

"ค่ะ ครูฝึก!"

ไมร่ายิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มขี้แกล้ง

"ก่อนอื่นก็ทำความสะอาดสวนหน้าบ้านกับห้องพัก จากนั้นก็เตรียมอาหารเช้า เสร็จแล้วค่อยไปปลุกคุณผู้ชายกับคุณหนูนะคะ"

"ค่ะ ครูฝึก!"

ฉันจะเป็นเมดที่ทำให้ท่านโครโน่สามารถภูมิใจได้แน่นอนค่ะ! เรย์ร่ากำหมัดแน่น....

แต่หลังจากนั้นเธอก็เริมคิด... ว่าตนเองอาจจะเดินมาผิดทางแล้วก็เป็นได้


*


หลังทานอาหารที่ทำอย่างลวกๆเสร็จ เรย์ร่าก็รอไมร่าอยู่ในสวนด้านหน้าบ้าน

เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก ไมร่าก็ปรากฏตัวออกมาจากทางคอกม้า

"ฉันได้เตรียม "คนรัก" มาเพื่อคุณที่ไม่สามารถไปหาคุณหนูได้ในตอนนี้มาแล้วค่ะ"

เธอพูดแล้วก็ยื่นไม้กวาดที่ถืออยู่ให้แก่เรย์ร่า

"ตอนทำความสะอาด ไม้กวาดคือคนรักของคุณ ตอนทำอาหาร มีดคือคนรักของคนค่ะ คิดซะว่าไม้กวาดกับมีดเป็นคุณหนูแล้วใช้อย่างระมัดระวัง และจดจ่อ ไม่นอกใจ....ถึงตัวคุณหนูจริงๆจะมาเองก็เถอะ"

"ละ..แล้วถ้าท่านโครโน่ต้องการ...?"

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เมื่อคินฉันอธิบายให้คุณหนูฟังเรื่องการฝึกฝนแล้วค่ะ"

"อ๊ะ...."

ไมร่ายืดอกพูดอย่างภูมิใจ ไม่สนเรย์ร่าที่ส่งสายตาไม่พอใจมาหาเธอ

"จนกว่าจะถึงวันที่ออกจากเมืองหลวง... ไม่สิ... คืนก่อนวันที่กลับจากเมืองหลวง... คุณหนูจะไม่มายุ่งกับคุณหรอกค่ะ พอใจหรือยังคะ? ถ้าพอใจแล้วก็เริ่มทำความสะอาดได้แล้วค่ะ"

"ค่ะ ครูฝึก..."

"เสียงเบาเกินไปค่ะ เป็นเมดภาษาอะไรกัน!"

"ค่ะ! ครูฝึก!"

เรย์ร่ากัดฟันกรอดแล้วเริ่มใช้ไม้กวาดที่ได้รับมาทำความสะอาดพื้น

"ทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นเมดเต็มตัวแท้ๆ แต่ดันสะเออะคิดถึงแต่คุณหนูนี่มีความหมายว่าคุณยังใส่ใจไม่พอใจค่ะ! เอ้า! ถูให้แรงกว่านี้สิคะ! เดี๋ยวก็ค่ำกันก่อนพอดี"

"ค่ะ ครูฝึก!"

หลังโดนตวาดใส่ เธอก็ใช้ไม้กวาดกวาดพื้นต่อไป

"แล้วกว่านี้ และให้แม่นยำกว่านี้ค่ะ! ตอนนี้คุณเป็นเหมือนกันคุณป้าอายุเกินเก้าสิบเลยนะคะ!"

มาถึงตอนนี้เธอเริ่มเข้าใจอแล้ว ดูเหมือนว่าไมร่าจะชอบให้เธอส่งสายตาไม่พอใจให้หลังจากใช้คำรุนแรงตวาดใส่

"แล้วก็เพราะเธอมัวแต่โอ้เอ้อยู่ เวลาทำอาหารเช้าเลยไม่พอเลยค่ะ! แต่ไม่เป็นไร เพราะฉันรู้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้เลยเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ เอ้า... จริงๆตอนนี้ควรจะไปปิ้งขนมปังแล้ว... แต่ไปปลุกคุณหนูเถอะค่ะ"

"ค่ะ ครูฝึก!"

เรย์ร่าเดินตามหลังไมร่าไปยังห้องของโครโน่ที่อยู่ชั้นสี่.. โดยระวังขอบกระโปรงตนเองไปด้วย

แต่ท่านโครโน่จะอยู่กับใครอยู่รึเปล่านะ.. อย่างเช่นเอเลน่า.. หรือเอเลน่า...ยังไงก็มีแต่เอเลน่านี่นะ... เรย์ร่าวิเริ่มตกเล็กน้อย

"เข้าไปอย่างเงียบๆแล้วปลุกคุณหนูเลยค่ะ"

"ค่ะ ครูฝึก..."

เรย์ร่าเดินเข้าห้องของโครโน่ไปอย่างเงียบเชียบ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

ห้องของโครโน่จะเป็นห้องที่ไร้เครื่องตกแต่งเหมือนกับห้องนอนแขก และยิ่งกว่านั้น ในห้องนี้ไม่มีวี่แววของเอเลน่าให้เห็นอยู่เลย

เมื่อเห็นดังนั้น เรย์ร่าก็เดินเข้าไปใกล้ๆเตียง

"คะ...คุณผู้ชายคะ.. ตื่นเถอะค่ะ"

เธอเข้าไปเขย่าโครโน่เบาๆพร้อมกับหัวใจที่เต้นตึกตักเกินควรกับคำว่า "คุณผู้ชาย"

"ครูฝึกค่ะ... ไม่ตื่นค่ะ"

"ต่อเลยค่ะ"

เมื่อเธอพยายามส่งสัญญาณให้ไมร่าที่ เมดสาวก็ตอบกลับมาสั้นๆ

"คุณผู้ชายคะ... เช้าแล้วค่ะ"

".....อื๋อ?"

เมื่อเธอพยายามปลุกเขาต่อไปตามคำสั่งของไมร่า โครโน่ก็พึมพำออกมาเบาๆ

"....อรุณสวัสดิ์นะ เรย์ร่า"

"อะ....อรุณสวัสดิ์ค่ะ.. คะ...คุณผู้ชาย"

เธอตอบชายหนุ่มพร้อมกับพยายามดึงกระโปรงให้ยกมาต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้

แม้จะรู้ตัวว่าตอนนี้ใบหน้าของตนเองแดงซ่านแล้วก็ตาม

"ยอดเยี่ยมมาก"

"ขอบพระคุณมากค่ะ"

ถึงเธอจะไม่เข้าใจว่าโครโน่คิดอะไรอยู่ แต่อย่างน้อยเธอก็ถือว่าตนเองได้รับคำชม

"จะถึงเวลาอาหารเช้าแล้วนะคะ"

"อืม"

เมื่อรู้สึกตัวว่ากระโปรงของตนมันม้วนขึ้นมา เรย์ร่าก็จัดกระโปรงของตนใหม่

และขณะที่จัดกระโปรง เธอก็ว่าตนเองโดงจ้อง จึงหันไปพบโครโน่กำลังเอนตัวราบไปกับเตียง

เหมือนกับว่ากำลังแอบดูชุดชั้นในของเธออยู่

"ทะ..ทำอะไรอยู่หรือคะ?"

"ไม่ได้ทำอะไรอยู่ครับ"

"งะ....งั้นหรือคะ"

ท่านโครโน่ไม่ได้ทำอะไรอยู่.... เรย์ร่าออกจากห้องโดยพยายามโน้มน้าวตนเองให้เชื่อในข้อความนั้นให้ได้

"ถึงจะยังเป็นเมดที่ไม่ได้เรื่อง แต่ก็ยังรู้สึกถึงสายตาของท่านโครโน่นี่.... ยอดเยี่ยมจริงๆค่ะ"

"ขอบพระคุณค่ะ ครูฝึก"

เธอพยักหน้าตอบโดยยังไม่ละสายตาจากกระโปรงของตน



*


อาหารเช้าวันนี้คือเป็นมื้อง่ายๆด้วยขนมปังนุ่มๆ ซุปไข่ และไส้กรอก

แต่ถึงจะเป็นอาหารง่ายๆ แค่ซดซุปเข้าปากก็รู้ถึงความยากลำบากในการทำเลย ไส้กรอกเองก็อร่อยดี

ไอ้ความอร่อยที่เป็นปกติอย่างบอกไม่ถูกนี่มันเป็นฝีมือของเชฟมือโปรหรืออะไรนะ..

เอเลน่านั่งคิดถึงเรื่องอาหารเช้าระหว่างที่ยืนดูโครโน่และโครล์ดยืนเผชิญหน้ากันอยู่ในในคอกม้า

ถึงโครล์ดจะดูดีใจที่ได้ประมือกับลูกชาย แต่โครโน่นั่นดูจะไม่ดีใจเอาเสียเลย

ก็ขนาดแค่สภาพร่างกายยังต่างกันขนาดนั้นนี่นะ เอเลน่าคิดแล้วมองร่างกายของทั้งคู่เทียบกัน

โครล์ดนั้นมีร่างกายใหญ่โต และมีกล้ามเนื้อที่ชวนให้ไม่เชื่อว่าเจ้าของร่างกายนี้อายุหกสิบแล้ว

ส่วนโครโน่นั้นมีร่างเพรียวเล็ก และไม่เหมือนเรย์ร่าและเฟย์ที่ฝึกฝนจนร่างกายเพรียวบาง โครโน่นั้นแค่ร่างเล็กเป็นปกติเฉยๆ

"เฮ่ยๆ จะจ้องกันถึงไหนล่ะหือ?"

"ผมรอสวนกลับอยู่น่ะ"

ฮะๆ โครล์ดหัวเราะให้กับคำตอบของลูกชายตน

"จะเริ่มก่อนให้ก็ได้!"

"....อึก!"

โครล์ดนั้นโจมตีที่ลำคอของโครโน่ภายในชั่วพริบตาหลังพูดจบ

"ฮึบ.."

โครโน่อ่านทางการโจมตีของบิดาบญธรรมตนแล้วหลบการโจมตีโดยการกลิ้งลงไปกับพื้น

"เริ่มหลบได้ดีแล้วนี่ หืม!"

หลังหลบการโจมตีแรกเสร็จ โครโน่ก็พยายามอ้อมไปข้างหลังโครล์ด

"แต่จะเล้งก้นฉัน มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกเฟ้ย!"

"...!"

เมื่อชายหนุ่มโดนดาบไม้ฟาดจมล้ม เขาก็... คลานหนีไปกับพื้นอย่างเร็วที่สุดทำที่จะทำได้

"...ดูไม่จืดเลย"

"มันก็เป็นการต่อสู้ที่ดีอยู่นะเจ้าคะ?

"หมายความว่ายังไง?"

เอเลน่าหันไปหาเฟย์เพื่อขอคำอธิบาย

เฟย์นั้นดูแลม้าของทหารม้าทั้งสี่ที่พามาอยู่ในคอกม้าเช่นกัน

"ท่านโครโน่มีพละกำลังไม่พอน่ะค่ะ"

"แล้ว?"

"ถ้าเผชิญหน้ากันจังๆก็มีตัวเลือกสองอย่าง คือโดนฆ่าในพริบตา กับค่อยๆถอยหนีไปเจ้าค่ะ"

"อืม... ถูกของเธอ"

ถ้าจะมีสิ่งที่โครโน่เหนือกว่าล่ะก็ อย่างมากก็คงเป็นความคล่องแคล่วเท่านั้น

เพราะงั้น เขาจึงใช้มันในการหลบหลีก และหาจังหวะเข้าโจมตีนั่นเอง

"การเคลื่อนไหวของท่านโครโน่ช้าลงแล้วเจ้าค่ะ!"

และก็ตามที่หญิงสาวพูด การเคลื่อนไหวของโครโน่เริ่มช้าลง และตอนนี้เขาก็กำลังจะโดนโจมตีเข้าจังๆแล้ว

"เอาล่ะ จะให้ไปสบายเดี๋ยวนี้แหละ!"

"....!"

ในพริบตาที่ดาบกำลังจะฟาดลงมานั้นเอง โครโน่ก็กระโดดเข้าไปทางโครล์ด

""""โอ้!""""

เหล่าทหารม้าทั้งสี่นายต่างก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกตะลึง

โครโน่ใช้ลอดตัวผ่านไหล่ของบิดาบุญธรรมไปอย่างสวยงาม

...และตอนนี้เขาก็มองเห็นแผ่นหลังที่ไร้การป้องกันของโครล์ดแล้ว

แต่ชั่วพริบตาที่กำลังลังเลอยู่นั่นเอง เขาก็เสียโอกาสที่อุตส่าห์ได้มาไปอย่างน่าเสียดาย

เพราะโครล์ดนั้นกลับตัว เปลี่ยนทางดาบที่ฟันอยู่มาข้างหลังจนโดนเขาได้นั่นเอง

"แย่จังนะ อุตส่าห์มีโอกาสทั้งที"

".....ผมล่ะจินตนาการตัวเองที่ชนะพ่อไม่ออกจริงๆ"

ชายหนุ่มบ่นแล้วนวดไหล่ตนเอง

"ยังไงก็ไม่ตายหรอก โจมตีเข้ามาก็ดีแล้วแท้ๆ"

"ครั้งหน้าจะทำแบบนั้นแล้วกัน"

เขาตอนแล้วนั่งลงข้างๆเอเลน่าอย่างไร้เรี่ยวแรง

"จบแล้วเหรอ?"

"..ต่อไปขอฉันเป็นคู่มือเองเจ้าค่ะ"

เฟย์หยิบดาบไม้ขึ้นมา ลองฟาดดูหนึ่งทีแล้วมายืนประจันหน้าโครล์ด

"เฮ้ย... ฝีมือไม่เบานี่หืม?"

โครล์ดยิงฟันหัวเราะออกมา

เฟย์เริ่มตั้งท่ารับดาบ ส่วนโครล์ดนั้นเพียงยกแขนข้างที่ถือดาบขึ้น ไม่ได้มีท่าแต่อย่างใด

"พ่อนายกับเฟย์นี่.. ใครเก่งกว่า?"

"จะฝั่งไหนก็เก่งเว่อร์ทั้งนั้นแหละ"

โครโน่หัวเราะแห้งๆตอบคำถามของเอเลน่า

"ฝั่งเฟย์มีพลังบ้าอยู่พอสมควร.."

"แล้วพ่อนายไม่มี?"

"เปล่า คนๆนั้นน่ะเป็นตัวแทนของพลังบ้าชัดๆ ดีไม่ดีความเยือกเย็นจะน้อยกว่าเด็กอีก"

"ไอ้ลูกชาย! จะโกหกก็ได้ แต่เชียร์ด้วยสิเว้ย!"

โครล์ดตะโกนมาเมื่อได้ยินคำพูดของโครโน่

"จะไปล่ะนะเจ้าคะ"

"ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!"

กลับกันกับการวาดดาบเบาๆของเฟย์ โครล์ดนั้นเปล่งเสียงออกมาแล้วออกดาบอย่างรุนแรง

"ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!"

มันทำให้เฟย์ต้องอยู่ในสภาพที่ต้องตั้งรับอย่างเดียว ในขณะที่โครล์ดนั้นยังไม่เลิกการโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

"ระ...รอก่อนสิเจ้าคะ!"

"อ้าาาาาาาาาา!"

เฟย์รับการโจมตีที่โหมกระหน่ำมาราวกับพายุได้สำเร็จ ก่อนจะลอดตัวผ่านใต้แขนของโครล์ดออกไป

แน่นอนว่าโครล์ดไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาหันหลังกับไปโจมตีทันที

แต่เฟย์ก็รับดาบไว้ได้อย่างสวยงาม ทำให้ตอนนี้เธอทิ้งระยะห่างจากโครล์ดได้พอสมควรแล้ว

"....นั่นอะไร"

"ก็พอเฟย์ตั้งใจจะโจมตีแบบหยั่งเชิงก่อน ก็โดนพ่อโจมตีกลับอย่างบ้าคลั่ง จนต้องถอยออกมาน่ะสิ"

"อาห์...... เฟย์นี่ก็ไม่ค่อยเอาจริงแต่แรกนี่นะ"

และเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้เธอโดนพวกโจรต้อนลงจากม้าสำเร็จด้วย เอเลน่ากอดอกคิดกับตนเอง

"ท่านเทพ ขอพลังให้ฉันยืมด้วยเจ้าค่ะ! อำนาจเทพ.... เทพอาภรณ์!"

เมื่อหญิงสาวร่ายจบความมืดที่ดูเหมือนควันก็ปรากฏออกมาทั่วร่างกายของเธอ

"เทพอาภรณ์"... นั้นเป็นอำนาจเทพที่มีคุณสมบัติเพิ่มพลังป้องกันและสมรรถภาพทางร่างกายของผู้ใช้

"ไอ้นั่นน่ะ สุดยอดแค่ไหนเหรอ?"

"ก็เอาเป็นว่าถ้าโดนเครื่องยิงหินยิงเข้าจังๆก็จะจบแค่ "จะ...เจ็บเจ้าค่ะ" น่ะ"

หืม.. เอเลน่าส่งเสียงออกมาอย่างประทับใจนิดๆ

"หือ... ใช้อำนาจเทพได้ด้วยเหรอ?"

"...จะไปล่ะนะเจ้าคะ"

และในพริบตา ร่างกายของเฟย์ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ในจังหวะที่เอเลน่ากำลังเบิกตากว้างอย่างตกใจนั้นเอง เสียง เคร้ง! ก็ดังขึ้นมาในคอกม้า

โครล์ดนั้นหันหลังอีกครั้งมารับการโจมตีของเฟย์ได้สำเร็จ

ถึงเฟย์ที่สามารถอ้อมไปข้างหลังได้ในพริบตานั้นจะสุดยอด แต่โครล์ดที่สามารถรับการโจรตีแบบนั้นได้นั้นยอดเยี่ยมกว่า

และในการโจมตีครั้งต่อไปของชายแก่ เขาก็สามารถส่งเฟย์ให้ถอยไปในสำเร็จ

"เฮ้ยๆ จะโจมตีคนแก่แบบนี้จากข้างหลังนี่.. ความเคารพผู้อาวุโสไม่มีเลยเรอะ? หือ?"

"คนแก่ไม่ตระโกนแล้วโจมตีมาเหมือนคนบ้าแบบนี้หรอกเจ้าค่ะ"

เฟย์ตอบโครล์ดเมื่อสามารถตั้งท่าใหม่สำเร็๗

"นั่นสินะ.... เพราะงั้นคราวหน้าก็มาข้างหน้าให้เต็มกำลังงเลยสิ"

"...ฮือ"

นั่นเป็นคำพูดที่จะดูยังไงก็เป็นกับดักชัดๆ

แต่เธอก็ยอมทำตาม

เพราะผู้หญิงที่ชื่อเฟย์ มิวริเฟนเป็นคนแบบนั้น

"ท่านเทพ ขอพลังให้ดาบของข้าด้วยเจ้าค่ะ! อำนาจเทพ "คมดาบศักสิทธิ์" !  ท่านเทพ ขอยืมพลังอีกหน่อยเจ้าค่ะ! อำนาจเทพ "เทพอาภรณ์" ! "

ความมืดที่ดูเหมือนของเหลวนั้นไหลมาปกคลุมคมดาบของหญิงสาว และควันสีดำที่อยู่บนร่างกายเธอก็เพิ่มความหนาแน่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"จะไปล่ะนะเจ้าคะ!"

"....ฮึบ"

โครล์ดย่อเข่าลงในพริบตาที่เฟย์หายไป ทำให้หญิงสาวเสียหลัก ปรากฏตัวขึ้นมาอีกกครั้ง

"ย้ากกกกกก!"

"อึก...."

และโดนดาบไม้ที่โครล์ดปาออกไปเข้าจังๆกลางอากาศ

"ฮ่าห์........"

ยังไม่จบแค่นั้น เมื่อหญิงสาวลงมาถึงพื้น เธอก็โดนโครล์ดเตะซ้ำ กระเด็นไปชนกำแพงข้างหลัง

แต่ด้วยควันที่ปกคลุมตัวเธออยู่ทำให้พอจะรู้ได้ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากมายนัก

"ขะ....ขออีกรอบเจ้าค่ะ!   ขอสู้อีกรอบเจ้าค่ะ!"

"ยัยบ้า ถ้าสุดกันอีกรอบฉันก็แพ้สิ!"

โครล์ดกอดอกตอบอย่างมั่นใจ

"อย่างน้อยก็ขอแค่คำแนะนำก็พอเจ้าค่ะ!"

".....พึ่งพรสวรรค์มากไป จบ"

"อยากให้บอกให้ชัดกว่านี้เจ้าค่ะ!"

เฟย์ดังแขนโครล์ดที่ทำท่าจะกลับคฤหาสน์เอาไว้

"เธอซื่อตรงเกินไปแล้วก็มีประสบการณ์ไม่พอ จบ"

"ไม่เข้าใจเจ้าค่ะ!"

โครล์ดถอนหายใจออกมาอ่างเอือมระอา

"เธอจะเก่ง ถึงในสายตาของฉันจะอ่อนประสบการณ์ไปหน่อยก็เถอะ แต่ถ้าเทียบกับรุ่นเดียวกันแล้วเธอน่ะ ถือว่าสุดยอดเลยก็ว่าได้.. พอเข้าใจไหม"

เฟย์พยักหน้าโดยไม่ตอบอะไร

"แต่เพราะจะว่าเพราะโชคหรือเพราะความสามารถนั้นน่ะ.. เธอไม่ค่อยแพ้ใครใช่ไหมล่ะ เลยไม่คิดจะใช้หัวสู้เลย อ่านการเคลื่อนไหวของศัตรูก็ไม่ค่อยออก แถมฆ่าตัวตายเองแบบเมื่อกี้ก็ด้วย ดูยังไงก็กับดักชัดๆ"

"อึก..."

เฟย์พยักหน้าอย่างเจ็บปวด ดูเหมือนว่าเธอจะนึกถึงเรื่องโจรเมื่อไม่นานมานี้

"ไม่ใช่แค่นั้นนา... เธอโดนโต้กลับไปแล้วถึงเอาจริงใช่ไหม? นั่นน่ะมีความหมายว่าเธอดูถูกคู่ต่อสู้ ไม่ว่าจะสู้กับใคร ก็คิดให้ดี และใช้ฝีมือทั้งหมดแต่แรกซะ"

"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเจ้าค่ะ.."

ปึ่ก... โครล์ดทุบหัวเฟย์เบาๆ

"ทำไมถึงทุบล่ะเจ้าคะ?"

"ถ้ามีอารมณ์เดี๋ยวจะสอนให้"

"ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ!"

เฟย์ตอบโครล์ดอย่างดีใจ

"หัวเราะหลังโดนเล่นซะขนาดนั้นเนี่ยนะ... ยังปกติอยู่รึเปล่านั่น?"

"ก็ทั้งเฟย์ ทั้งพ่อเป็นนักรบนี่นา"

โครโน่พูดจบแล้วลุกขึ้นยืน


*


"ถูพื้นให้มันเร็วกว่านี้ค่ะ!"

"ค่ะ ครูฝึก!"

เรย์ร่าเร่งความเร็วการถูพื้นขึ้นหลังได้ยินคำสั่งของไมร่า

ตอนนี้ที่ๆทั้งคู่อยู่คือชั้นสองของคฤหาสน์เอรากิสบริเวณหน้าบันได

ส่วนที่ๆโครโน่อยู่คือกลางบันได... ระหว่างชั้นหนึ่งและชั้นสอง

"....เกือบจะเห็น...แต่ก็ไม่เห็น"

ทั้งๆที่เขาพยายามทดลองมุมต่างๆเพื่อที่จะมอง แต่กระโปรงสั้นๆของเรย์ร่านั้นปกปิดส่วนลับของหญิงสาวได้ดีกว่าที่คาดไว้

"ไอ้ลูกเวร... ทำอะไรอยู่หือ?"

"..พยายามจะมองใต้กระโปรงอยู่น่ะ"

".....ไม่ใช่ว่าเห็นจนเบื่อแล้วเรอะ?"

"เผอิญไม่ค่อยได้เห็นเรย์ร่าอายแบบนี้น่ะ"

ไม่รู้ว่าพ่อบุณธรรมของเขาเอือมระอา หรือเกิดความสนใจกันแน่ ถึงนั่งลงข้างๆลูกชายแล้วมองขึ้นไปยังชั้นสองบ้าง

"เฟย์ล่ะ?"

"สู้กับอีกสามครั้ง ฉันชนะหมดเลยนา.... ชิส์... เกือบจะเห็นแต่ไม่เห็นจริงแฮะ"

พ่อบุณธรรมของเขาพยายามขยับคอขึ้นลงเหมือนลูกชาย แต่ก็ต้องยอมแพ้ในที่สุด

"....นี่พ่อครับ เรย์ร่าน่ะเป็นคนรักผมนา"

"ตั้งแต่เมียฉันตาย ฉันก็รักเมียมาตลอดเฟ้ย!"

"พูดออกมาได้หน้าตาเฉยเลย!?"

"เธอก็เคยพูดแบบนั้นอยู่บ่อยๆนะ"

บิดาบุุญธรรมของเขาลูบคางตนเองแล้วทำหน้าตาโหยหา

"เธอเป็นคนยังไงหรือ?"

"เธอเคยเป็นอัศวินของจักรพรรดินีแอสโทเรียน่ะ เป็นคนไม่ยอมใคร เจอหน้าทีไรก็หาเรื่องกันทุกที.... ยังเคยคิดอยู่เลยว่าซักวันจะเอาซะให้เข็ด"

".....หมดกัน"

ดูยังไงก็ไม่มีทางเป็นเรื่องอบอุ่นหัวใจอย่างที่จินตนาการไว้ได้เลย

"หลังจากสงครามภายในจบ ไล่พวกเผ่าป่าเถื่อนนั่นไปเทือกเขาอาเลออสได้.... ตอนกำลังเริ่มพัฒนาดินแดนใหม่ๆพอดีน่ะ ก็มาแต่งงานกัน"

"ไม่มีอะไรก่อนหน้านั้นเลย?"

"ฉันก็ไม่รู้เรื่องอย่างละเอียดหรอก ได้ยินว่าเป็นคำสั่งของจักรพรรดินีน่ะ คนอื่นๆก็เหมือนกัน... ง่ายๆก็คือฝ่ายนั้นส่งลูกขุนนางให้ทางนี้คำจงรักภักดีไง....... ถึงมันจะเป็นเรื่องงี่เง่าจนฉันตอนนั้นคิดจะก่อสงครามอีกรอบก็เถอะ.. ก็ดันมีประชาชนของตัวเองต้องดูแลซะแล้ว จนสุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรกับมัน"

เมื่อเห็นบิดาไม่มีท่าทางจะยืนขึ้นจากบันได โครโน่จึงนั่งลงข้างๆ

"แต่ก็นะ.... เพราะเธอนี่แหละ ที่ช่วยฉันออกมาจากชีวิตที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นได้"

พ่อของเขาพูดด้วยท่าทางอายเล็กน้อย

"กว่าจะพัฒนาที่ดินเสร็จ แล้วอยู่อย่างมีความสุขด้วยกันก็ห้าปีถัดมาล่ะมั้ง ถึงจะไม่มีลูกแต่สำหรับฉัน มันก็พอแล้ว... แต่ถึงงั้นก็เถอะ ตอนตายน่ะ... เธอบอกมางี้.. "ขอโทษนะคะ ที่มีลูกกับคุณไม่ได้".... ชีวิตฉันมีเรื่องที่เอามาเสียใจทีหลังก็มากนะ แต่ที่หนักที่สุดก็เรื่องนี้แหละ"

ถึงเสียงของโครล์ดจะเยือกเย็น แต่ในแววตานั้น เขาเห็นแสงแห่งความเคียดแค้นอยู่

พ่อของเขาเคียดแค้นกับอะไรกันนะ?

เรื่องที่ถูกโยนงานพัฒนาที่ดินให้?

หรือแค้นตนเองที่ต้องให้เธอขอโทษในเวลาสุดท้ายของชีวิตกันแน่?

หรือว่า....

"หลังเมียตาย แล้วเริ่มรู้สึกโมโหกับทุกๆอย่างในชีวิต ท่านเทพก็ให้ลูกฉันมาจนได้..... จริงๆถ้ามาเร็วกว่านี้ก็ดีนะ... แต่แค่นี้ก็พอแล้ว"

เขาพูดแล้วลูบหัวลูกชาย

"ซึ้งมะ?"

"....พึ่งจะรู้ว่าอย่างพ่อนี้มีหัวใจละเอียดอ่อนกับเขาด้วย"

เมื่อได้ยินคำตอบของโครโน่ โครล์ดก็หัวเราะ แล้วจับลูกชายตนล๊อคคอไว้

"พะ....พ่อ.... เดี๋ยวคอหักหมด!"


*


ในตอนกลางคืน... หลังจากเตรียมการสำหรับอาหารเช้าของวันพรุ่งนี้เสร็จ เรย์ร่าก็มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของตนเองด้วยความเหน็ดเหนื่อย.. แต่ก็รู้สึกดีเช่นกัน

การสอนของไมร่านั้นอาจจะเข้มงวดก็จริง แต่เธอก็รู้สึกว่าวันนี้ได้เรียนอะไรหลายๆอย่าง

"นี่จะเรียกว่าความสุขได้ไหมนะ?"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ เมื่อหญิงสาวจินตนาการถึงตนเองที่กำลังรับใช้โครโน่ในฐานะเมด

และคำสอนของไมร่าก็ดังขึ้นมาในหูเธออีกครั้ง

"คนจะเป็นเมด ต้องรู้สึกตัวถึงสายตาของเจ้านายให้ได้ตลอดเวลา"

เธอจึงพยายามทำหน้าให้เหมือนปกติ ก่อนที่โครโน่จะเรียกเธอ

"ไง เรย์ร่า"

"ทะ...ท่านโครโน่"

เธอโดนเรียกขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดพอดี

"มีธุระอะไรที่นี่หรือคะ?"

"มาหาเรย์ร่าน่ะ"

เธอโดนโครโน่โอบ และก่อนที่เธอจะหรี่ตาลง ยอมชายหนุ่มข้างหน้า เธอก็นึกสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้

"มะ..ไม่ได้นะคะ ฉันกำลังฝึกฝนอยู่.."

"แค่จูบก็ได้..."

โครโน่พูดแล้วยื่นริมฝีปากเข้ามาใกล้เธอ

ทำให้เธอต้องหลับตา แล้วหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

มะ....ไม่ได้นะคะ...

ตะ..แต่... ถ้าเจ้านายต้องการแบบนี้... มันก็ต้องเป็นหน้าที่ของเมดที่จะต้องตอบรับไม่ใช่หรือ?

แต่เมื่อเธอเปิดตาขึ้น เธอก็เห็นไมร่ายิ่มอย่างเจ้าเล่ห์ยืนอยู่ตรงนั้นเอง

"คุณหนู.. ผิดสัญญาสินะคะ"

"ไมร..อุ่ก..!"

เมดสาวเข้ามาบิดคอโครโน่ด้วยแขนเล็กๆอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเรียกชื่อเธอสำเร็จเสียอีก

แล้วชายหนุ่มก็ล้มลงไปกองตรงนั้นเอง

"แย่จริงๆค่ะ... แบบนี้ต้องลงโทษบ้างแล้ว"

ไมร่าจับคอเสื้อของโครโน่ แล้วลากไปตามพื้น

"คุณหนูนะคะ คุณหนู... เดี๋ยวจะเอ็นดูให้อย่างดี... จนกลัวเมดไปตลอดกาลเลยค่ะ"

ฮิๆๆๆๆ

เสียงหัวเราะของเธอดังกังวาลไปทั้งทางเดิน

แต่สิ่งที่เรย์ร่าทำได้ก็มีแต่เพียงยืนมองโครโน่โดนลากไปเท่านั้นเอง



แล้วในที่สุด คืนวันที่สองในเมืองหลวงก็จบลง





มุมบ่นของผู้แปล (ไม่ต้องอ่านก็ได้ครับ จะพยายามไม่สปอยมาก)