คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เรื่องวุ่นวาย
“พี่อัลแบลโต้/อัลแบลโต้”ย้อนไปดูในอิตาลีสุดยอดได้เลย
“คือ ใช่ชั้นเอง”ถอดแว่นแล้วแอบ”ตอนนี้เกิดเหตุไปไหม้ใหญ่จากการลักลอบขนวัตถุเวทมนต์อันตรายระเบิด ให้พวกเธอและยัยกับไอ้สองตัวที่วิ่งไปนู้นไปช่วยพวกรุ่นพี่ทิวาด่วน”
“แล้วดีต้ากับไอแฟนล่ะ”ยุลกับคาร่าพูดพร้อมกัน
“ไปก่อนหน้าพวกเธอแล้ว เฮ้ย”
เฟี้ยวววว
ล่องไวดุจสายลม ทั้งสองฉุดตัวพี่ชายทั้งสองไปแล้ว
“เหวอออออออออ สูงจัง”คริสโตเฟอร์พยายามทรงตัวบนวงแหวนเวทย์ที่ใช้เป็นยานพาหนะ
“พวกพี่ๆจับดีๆนะ”คาร่าหันไปแสยะยิ้มกับยุล”
“Power up “สิ้นเสียงตะโกนตะโกนของทั้งสองวงแหวนเวทย์เพิ่มความเร็วเป็นทวีคุณไอ้สองตัวสั่นหงึกหงักเป็นเจ้าเข้าอยู่
“ขายประกันหรือไงไม่ถามสุขภาพกันซ้ากกกกคำ”สองพระเอกตะโกนทั้งน้ำตา
“ถึงแล้ว”
แอ้ดดดดดดดด
สภาพรอบด้านดูตรึงเครียดขึ้นกะทันหัน เปลวไฟร้อนแดงฉ่าน ดูยังไงมันก็
ทะเลเพลิงชัดๆ
“มาแล้วหรอ ช้าจังนะ”เสียงคุ้นเคยเอ่ยขึ้น
ดีต้า กับดันเต้ แล้วก็ไอแฟนกับฮอรัส
“หรือว่าพี่อเล็กเซ่”
“จะไปอยู่กับคู่รักบ้าพลังนั้น”
ดีต้าและไอแฟนพยักหน้า สีหน้าบ่งบอกได้ว่า ไม่แน่ใจว่าจะรอดอะเปล่า
“ข้าขออัญเชิญ เทพวารี จงส่งมวลธาราดับเปลวเพลิง”
เสียงดังกังวานของยูริฉุดให้ทุกคนที่กำลังคุยกันหันไปมอง
“หลบไป”นาซิสซ่าดันให้ทั้งหมดออกจากระยะทางที่มวลน้ำมหาศาลำลังซัดมา”พาพวกนี้ มาเพื่อ”นาซิสซ่าเริ่มฉุน ทั้งหมดยิ้มร่าแล้วพูดเป็นเสียงเดียว
“รู้หมดแล้ว ก็นเห็นสถานการณ์จริงสิ พี่แนซ”ดันเต้เบิกตาโพล่ง นาซิสซ่าหรือเนี้ย
“เอาล่ะ พี่นาซิสซ่า หนูจะ ยิงละนะ”เสียงของเฮร่าดึงให้ฮอรัสหันไปมอง
“จงปลดปล่อยออกมาพลังแหล่งเทพสายฟ้า จงตามหา บุคคลที่ไร้เวทมนต์”
ลูกแก้วเวทมนต์สีฟ้าใสพุ่งกระจายไปทั่วบริเวณ
“ดี สมทบกับเวทย์ค้นหาของทิวา เดี่ยวก็เจอ”
“ไม่ต้องเดี่ยวแล้วพี่ เจอแล้ว”หย่งพูดแล้วพุ่งตัวไปตามสัญญาณ
“ไอซ์ฟรีสสสสส”นาซิสซ่ายิงธนูไปตามเส้นทางที่หย่งบินลงไปเพื่อเป็นการลดปริมาณความร้อนลง
“เวทย์นี้ใช่ได้ไม่นาน รีบตามหาให้เจอนะ”นาซิสซ่าตะโกน
“โถ โถ โถ เป็นถึงจอมเวทย์ชั้นเอก พิเศาระดับแอมเพอร์เรส ขั้นสูงสุด กลับใช่เวทย์ประจำสายได้ไม่นาน น่าสมเพชจริง”
“อิลิจิ”นาซิสซ่าเปรยตาไปมอง
“โอะโอว แล้วเธอจะให้หน้าหนังสือฉันกี่หน้าละเนี้ย”อิจิยิ้มอย่างเยือกเย็นจนพวกคนที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้แบบพวกกียุลเสี่ยวสันหลังกันเป็นแถว แล้วทั้งหมดก็ต้องตกตะลึง
ทิวา
ทิวาบินอ้อมมาด้านหลัง เอานิ้วชี้ทายที่ปากเป็นสัญญาณให้เลิกสนใจเธอ
“งั้นมาเอาหน้าหนังสือจากฉันไหม๊ล่ะ”ทิวายิ้มอ่อนโยนให้
“เสนอตัวเองเลยหรอ”อิลิจิยื่นมือเอาไปทะลุอกของทิวากียุลตะโกนออกมาอย่างลืมตัวแต่แล้วร่างทิวาก็หายไป”อะ ภาพเสมือนงั้นหรอ”
“ทางนี้ต่างหากล่ะ”อิลิจิหันตามเสียง นาซิสซ่าและทุกคนรู้ดีถึงสกิลของทิวาก็หลุดยิ้มกับการที่ทิวาปั่นหัวอิลิจิ
“ยิ้มอะไรนักหนา”
(ผี)
“ผีเตี่ยแกอะ”ทิวาเอ่ยอย่างไม่พอใจ กียุลยังตาค้างกับความสวยของทิวา หางตาทิวาก็มาสะดุดที่พวกนี้ก็เอ่ยออกมา”มายกก๊วนเลยหรอ”พวกตัวการอย่างน้องๆพยักหน้าหงึกหงัก
“เอาล่ะ ฝากกางบาเรียคุมกันแถบนี้ด้วยละกันนะ โรส”
“จัดให้ตามที่ขอ”
บาเรียกางออกกว้างโรซารี่หุบแขนหลังจากกางบาเรียจนครอบครุมแล้ว
“เอาละ ไฟหายไปแล้วส่วนหนึ่ง”ยูริพูดแล้วมาสมทบกับพวกโรซารี่ที่หมกตัวอยู่กันเป็นก้อน ยูริรีบคีย์ข้อมูลรัวๆเพื่อหาผู้ประสบภัย
“นายท่านนนนนนนนนนนนนนนน”โมโมะตะโกนเจื้อยแจ้วมาแต่ไกล
“ว่า”ยูริเงยหน้ามอง
“มะ..มีผู้บาทเจ็บ คนธรรมดา มั้ง ตอนนี้ กำลังอยู่กลางโซนB54 ไม่มีใครเข้าไปช่วยได้ นายท่าน รีบไปหน่อย”
ทันทีที่โมโมะพูดจบยูริก็รีบบึ่งไปด้วยความเร็วฉบับเจ้าตัวหายไปในกองเพลิง
“วะ...ไวจริงๆ”คริสโตเฟอร์มองตามหลังไวๆของยูริ
ไฟเริ่มสงบแล้ว ผู้บาทเจ็บ ส่วนใหญ่จะเกิดจากโดนไปลวกและแผลถลอกจากการวิ่งหนี เหมยฮัวในฐานะหมอและเป็นสายไฟเธอรู้ดีต้องแก้ไขอย่างไรและใช่เวทย์ ไหน จึงทำให้คนที่บาทเจ็บหายโดยเร็วแบบไม่ต้องให้นอนโรงพยาบาลหรือกินยาเลย
“ว้ากกกกก”เสียงเด็กชายแหกปากแต่เช้าเพราะเขาถูกมัดตรึงไว้หน้าประตูบ้านตัวเอง”ชะเอมมมม ชะเอมจ๋า ตัวเองช่วยเค้าด้วยยยย”
เด็กสาวที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงตื่นมาด้วยเสียงประหลาดของเด็กหนุ่มที่โหยหวนตั้งแต่6โมงเช้า
“โอ้ยยยย อะไรนักหนา เฮ้ย ภพไหงแก”
“ชะเอม ช่วยเค้าด้วย”สายตาอ้อนวอนของภพธรส่งไป คนที่กำลังจะลงมาช่วยทำให้คนคนนั้นเปลี่ยนใจทันที
“ไม่”ชะเอมปิดประตูระเบียงแล้วเดินตรงดิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ชะเอมลงมาข้างล่างในชุดเสื้อยืดสีดำเป็นเสื้อรุ่นกับกางเกงขาสั้นพอดีที่จะใส่ออกไปข้างนอกได้ ราตรีกำลังง่วนกับการขายของยามเช้าอยู่ ส่วนเพื่อนๆของเธอก็นั้งบริการลูกค้าที่มาทานอาหารอยู่หน้าร้าน(หน้าร้านเป็นร้านอาหารตามสั่งของราตรีเปิดแค่วันจันทร์ถึงศุกร์)ชะเอมเดินตรงไปหลังบ้านเพื่อไปเอาจักรยานคู่ใจเพื่อไปส่งหนังสือพิมพ์
“เอมไปส่งหนังสือพิมพ์นะน้า”ชะเอมตะโกนแล้วขี่จักรยานออกไป
“ยัยชะเอม น้าบอกกี่ทีว่าอย่าปั่นจักรยานในร้าน แล้วระวังรถราด้วย”เสียงราตรีตะโกนไล่หลังมา ชะเอมเร่งฝีเท้าปั่นเพื่อจะเข้างานให้ทัน
แอ้ดดดดดดดด
“พี่ต้นหวัดดีค่ะ”ชะเอมคว้าหนังสือพิมพ์กองโตแล้วมุ่งไปส่งหนังสือพิมพ์
“ซิ่งอีกแล้วหรอยัยเอม”
“ค่าาาาาาา”ชะเอมตะโกนแล้วพุ่งตัวไปพลางโยนหนังสือพิมพ์ให้เข้าล็อกของบ้านที่สั่งหนังสือพิมพ์ พอถึงบ้านหนังสุดท้าย นาฬิกาชี้เลข7พอดี เธอโยนหนังสือพิมพ์ข้ามรั้วไปตามปรกติ บ้านอื่นอาจลงตู้จดหมายแต่บ้านนี้ต้องโยนข้ามรั้ว
“ใจมากยัยชะอม”
“ชะเอมยะ”ชะเอมหันไปมองเด็กหนุ่มมาทเซอร์ หรือเซ่อซ่า(?) เธอมองด้วยสายตาดุๆก่อนจะสะบัดบ็อบแล้วหันกลับไป”เจอกันที่ท่าน้ำวัดใหญ่ ไปเป็นไกค์ให้พวกนักท่องเที่ยว”
อีกงานหนึ่งที่หลายคนไม่รู้ว่าชะเออมเป็นมัคคุเทศก์อาสาให้กับวัดเพื่อนำนักท่องเที่ยวไปไหว้พระ9วัด(ไรต์เฟคเอง)โดยมีค่าแรงเป็นรอยยิ้มของนักท่องเที่ยวหรือไม่มีค่าแรงนั้นเอง
“7โมงครึ่งถึงร้าน สถิติใหม่”ราตรีขีดอะไรบางอย่างลงในสมุด”ไปกินข้าวซะ”
“อะนี้น้า ค่าแรงเอมวันนี้ ฝากไปฝากเงินให้หน่อยนะ เป็นลม”ชะเอมลากสังขารอันหนักอึ่งของตัวเองไปยังครัวของบ้านแล้วชงน้ำแดงเย็นๆกิน รสหวานลงสู่กระเพาะทำให้ยัยตัวดีฮึ่ดสู้
“เอมไปนะน้า เดี่ยวหลวงพ่อจะรอ ให้พระรอเดี่ยวเอมบาป”ชะเอมวิ่งออกจากบ้านทันทีที่กินข้าวเสร็จ”
“ชะเอมก็ขยันดีนะ”ยูริเลิกสนใจโน้ตบุ๊คตัวเองแล้วหันมาคุยกับราตรี”ขยันเหมือนพ่อจริงๆ พี่ลุกชุบกลับหรือยัง”
อีก1ความลับ ชะเอม มีชื่อเต็มว่า เอมิกา รสเลิศอนัน หรือคือลูกสาวของลูกชุบและทับทิมนั้นเอง(ในเรื่องโปเม่ เอามายำรวมกันหวังว่าคงเข้าใจ:ไรเตอร์) แต่ด้วยว่าลูกชุบกับทับทิมไม่ค่อยมีเวลาชะเอมเลยมาขลุกตัวกับราตรีที่มีซักเป็น น้าสาวห่างๆ เพราะราตรีเป็น ลูกสาวของน้องสาวของหลานสาวแม่ทับทิม งงไหม๊ ไรต์งงอะ ซะงั้น
“พี่ชุบกับพี่ทิมยังยุ่งอยู่แต่ว่าพี่สองคนจะโดดมาหาชะเอมพรุ่งนี้อะ แต่ ความลับนะ”ราตรีแตะนิ้วชี้ที่ปากยูริพยักหน้ารับรู้แล้วหันมาสนใจงานต่อ
ราตรีหันกลับมาสนใจไอแพดในมือส่วนคนอื่นออกไปข้างนอกไม่รู้ไปทำอะไร แต่จากการคาดเดา ทิวาไปหาของกิน เหมยฮัวไปโรง’บาลเพื่อไปหาอาจารหมอ โรซารี่ไปบุกบ้านอาจาร ส่วนนาซิสซ่าก็ไปบุกบริษัทรสเลิสอนันเพื่อไปหาทับทิม ชัว ราตรีขอฟันธง
‘นาย เป็นยังไงมั้ง’ราตรีนึกในใจก่อนจะเลื่อนไปดูรูปของคนรักเธอในไอแพด
“คุณราตรีคร้าบบบ”เสียงเจื้อยแจ้วปนความลำบากของกวินทำให้ราตรีรีบปิดรูปแทบไม่ทัน ราตรีมองกวินที่กำลังเดินเซเพราะแบกหนังสือ4-8เล่มที่ขนาดแต่ละอัน เอามาปาใส่หัวโจรยังตายอะ
“เอ่อ คุณกวินจะเอาหนังสือเยอะแยะมาทำไมเจ้าค่ะ”ยูริถามพลางมองเฉยๆ โดยไม่กล้าเข้าไปช่วย
“ผมกำลังเอาหนังสือใหม่ไปส่งทางห้องสมุดเลยเอามาให้คุณราตรีเลือกก่อนครับว่าจะเอาเล่มไหนไหม๊”โถ พ่อน้ำใจงาม
“ขะ..ขอบใจที่นึกถึงกันนะ”ราตรีเอ่ยอย่างเกรงใจ กวินว่างหนังสือลงบนเคาเตอร์จนมิดหัว ทำให้ราตรีมองไม่เห็นตัวกวินเลย
“มีทั้งประวัติศาสต์สมัยรัตนโกสินตอนต้น สมัยอยุธยา สมัยสุโขทัย สมัยธนบุรี แหล่งของเก่าที่สุโขทัย หนังสือรวมภาพของเก่าหายาก”ราตรีตาลุกวาว ยูริเองก็สัมผัสได้ว่าราตรีดี้ด้าสุดๆ
ราตรีมองหนังสือด้วยตาลุกวาวแล้วก็แตะไปที่หนังสือรวมภาพของเก่า กวินเห็นว่าราตรีชอบจึงยกให้แล้วก็พยายามแบกไปห้องสมุด ราตรีอาสาช่วย สุดท้ายก็เหลือยูริอยู่เฝ้าร้านคนเดียว
ด้วยสัญชาตยานนักข่าวในตัวยูริจึงหยิบหนังสือที่ราตรีเลือกมาเปิดดู แล้วก็ต้องค้างด้วยความตกตะลึง
ปับ
ยูริปิดหนังสือแล้ววางไว้ที่เดิมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอหันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ ราตรีกลับมาโดยไม่รู้เรื่องอะไรก็ลากตัวเองและหนังสือขึ้นไปอ่านบนชั้น2 แต่เมื่อลูกค้ามาราตรีจะเหินเวหากระโดดลงมาให้ลูกค้าเสียวไส้เล่น วันนี้ก็ขายได้ถล่มทลายเช่นทุกวัน ราตรีที่อ่านหนังสือนั้นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทั้งวันจนยูริหมั่นไส้แต่เธอก็ไม่แปลกใจ พราะเธอพอจะรู้ความจริงบางอย่างแล้ว
เธอพยายามจะลืมมันแต่ก็ลืมไม่ได้ ช่างมันเถอะ อยู่ๆไปแบบนี้เดี่ยวความก็ต้องแตกซักวัน ถึงไม่หลุดจากปากเธอก็เถอะ ยังไงพวกนั้นก็จะรู้ ในซักวันนึ่ง
“ราตรี”ยูริลุกขึ้นแล้วมองคนที่กำลังนั้งกินมาม่าอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ยูริเห็นแล้วยังเอือม ราตรีที่ดูเย็นชา ปัจจุบันนั้งซดมาม่าอย่างไม่แคร์สืออยู่ตรงหน้าเธอแบบชิวๆ แถมยังเป็นมาม่าหมูสับที่ใส่ทั้งผักบุ้งกะหล่ำปลี แครท และอื่นๆที่มันน่าจะใส่ได้
“กินด้วยกันปะ”ราตรีเอ่ยยิ้มก่อนซะกระดกน้ำหวานเข้าไปอีก
‘ติดเชื้อตละกละมาจากทิวาหรือไง’ยูรินึกในใจ
“อยู่ด้วยกันก็ซึมซับมาบ้าง” ว้ากกก ยูริโดนอ่านใจเจ้าค่ะ
“อ่านใจกันหรอ”ราตรีพยักหน้าก่อนจะหันไปซดมาม่าต่อ ยูริอยากถามบางอย่างออกไปแต่มันกลับติดอยู่ที่บอกไม่กล้าถาม”จะตอบคำถามให้นะ มันยังไม่ถึงเวลาฉันพูดไม่ได้หรอก”ราตรีตอบแล้วเดินไปหลังบ้าน เพื่อ.....
เพื่อเติมมาม่า
“ยังไม่หมดอีกหรอ”
“เหลืออีกครึ่งหม้อ ชะเอมกลับมาเดี่ยวหมดแน่”
“หอมจังมาม่ารวมมิตรผักใส่ไข่ใส่หมูใส่เครื่องปรุง เอมขอจัดหมดเลยนะ”ไม่รอคำตอบเด็กสาววิ่งไปฟาดอาหารในหม้อจนเรียบราตรีได้แต่หันมามองหน้ายูริเป็นเชิง บอกแล้วไง มันมา มาม่าหมด
“-_-’ นี้หรือชะเอม”ไม่ใช่เสียงของยูริและราตรีแต่เป็นเสียงของ....
“ยังจะตามมาจองเวรกันถึงบ้านเลยหรือไงไอ้ปลาดุก”
“ฉันชื่อปรารถนาเว้ย”เด็กชายตะโกนแล้วหัยมาไหว้เสาหลักที่นั้งอยู่ พอมองราตรีแล้วก็ต้องอึ้ง คนนึ่งหน้าตาสละสลวยผมเพ้ามัดเรียบร้อยนั้งเล่นคอม อีกคนหน้าตาสวบสดผมเพ้าปล่อยสยายกำลังซดมาม่า
ส่วนชะเอม เดิมออกมาพร้อม.......
หม้อมาม่า
ราตรีสำลักมาม่าตอนเห็นชะเอมกำลังกิน อดอยากปากแห้งมาจากไหนเนี้ย ราตรีแทบจะแสกหน้าไปด้วยคำถามนี้แต่ก็เข้าใจว่ายัยหลานสาวคงเหนื่อยจากการพานักท่องเที่ยวไปไหว้พระ
“หนูเอาไปล้างให้”ชะเอมคว้าถ้วยจากมือน้าสาวและเพื่อนน้าสาวไปล้างด้วยความไวประดุจเหยี่ยวใกล้ตาย(?)
“ถ้าจะช้าขนาดนั้นฉันล้างให้ อ้าว ที่นี้ละไวเชี่ยว”ยูริมองตามหลังชะเอมที่หายลับไปในครัวสลับกับหน้าเกรียนของปรารถนา
“ปลาดุก กินข้าว”เด็กสาวยื่นมาม่าที่เหลือให้”อุสาแบ่งไว้ให้”
“ร้อยวันพันปีมิเคยแบ่งให้ผู้ใด แล้วใยจึงแบ่งให้ปรารถนาเล่า”สำเนียงโบราณของราตรีทำให้ยูริหันควับ ราตรีปิดปากทันที
(ยังอีกนะ คืนนี้เธอเจอดีแน่)เสียงทุ้มดังขึ้นในจิตใจของราตรี เหงือกาฬไหลริน เธอหน้าซีดทันที ดีไม่ดี เมนเธออาจไม่มาหลายเดือนหลังจากคืนนี้
และแล้ว
ค่ำคืนที่ราตรีไม่อยากให้มาถึงก็ก้าวเข้ามา ท้องฟ้าสีครามมือมิดราตรีก้าวเข้าห้องตัวเองอย่างระแวดระวังไฟในห้องสว่างจ้าไม่มีใครอยู่ บนเตียง นอกระเบียง ตู้เสื้อผ้า ใต้เตียงและใต้โต๊ะ ราตรีบรดตะขอเสื้อชั้นในแล้วเอาผ้าขนหนูห่มตัวมือเรียวเอื่อมไปหยิบเสื้อผ้าที่จะใส่นอน กางเกงนอนขายาวสีฟ้าตุ่นๆกับเสื้อยืดสีดำ
เสื้อผ้าของราตรีร่วงไปอยู่กับพื้นห้องน้ำ เจ้าของร่างสูงผมสีขาวนวลกับดวงตาสีฟ้าครามจับจ้องมายังเธอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์
“นายเข้ามาได้ไง”
“งัดเข้ามา”ร่างสูงชี้ไปที่กิ้ฟดำที่กองอยู่อยู่หน้ากระจกตรงอ่างล้างหน้า ราตรีหันมองตามนิ้วแล้วหันมาจับผ้าเช็ดตัวของตัวเองให้มั้น”สอนแล้วใช่ไหม๊ให้เลิกพูดแบบนั้น”
“ขะ..ขอโทษ ฉันลืมตัวหนิ”ร่างบางแนบแผ่นหลังตัวเองกับประตู
“ถ้าลืม”ร่างสูงก้าวเข้ามาแล้วลงกลอนประตูเสียแล้วกดไหล่ของร่างบางให้ชิดผนัง”ต้องโดนลงโทษ”ลิ้นอุ่นชอนไชเข้าไปในโพรงปากของร่างบาง ร่างสูงกำจัดเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวเกะกะทุกชิ้นออกซะ
ไปจิ้นต่อกันเอง
“เอาเป็นว่าออกไปได้แล้ว”ร่างบางผละร่างสูงออก เขาและเธอมาอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่พอตื่นขึ้นมากลายเป็นเธอไปนอนอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงซะงั้นแถมยังไม่ได้ใช่เสื้อผ้าเลยด้วย พอรู้ตัว สาวเจ้าก็รีบจ้ำอ้าวไปใส่เสื้อชุดนอนแล้วจัดให้ดูแนบเนียบที่สุด ก่อนจะไปปลุกร่างสูงที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง เพราะเข็มนาฬิกาชี้เลข4 ตี4 เหตผลที่ต้องปลุกเพราะ
ไอ้พวกนางเอกที่เหลือมันตื่นกันตอนตี4ครึ่งน่ะสิ เธอรู้ดีจึงรีบปลุกให้เขาออกไปจากห้องเธอซะก่อนความจะแตก
“หืม ขออีก10นาทีนะ”เจ้าตัวที่ถูกเรียกครางเบาๆแล้วมุดลงไปในผ้าห่มเช่นเคย ราตรีเริ่มฟิวส์ขาด
“ถ้าไม่ลุก ฉันจะไม่ให้นายแตะอั๋งฉันอีก”
“ตื่นแล้วครับ”ไหงง่ายจังฟะ
ร่างสูงเด้งตัวขึ้นมาแล้วใส่เสื้อผ้าที่ร่างบางเตรียมไว้ให้ จากนั้นก่อนที่เขาจะหนีกลับไปคอนโดเขาแอบจุ๊บราตรีไปทีนึง
โดยที่
เธอองก็ไม่ได้ขัดขื่น
“ฉันรักเธอที่สุด เดี่ยวฉันจะมาทำตามสัญญา”
“ฉันรู้ เพราะนาย ไม่เคยผิดสัญญากับฉัน”
แล้วก็โดดลงไป ลงไปจากชั้น3
ฮะ ไอ้หัวขาวโดดลงไปแล้วไม่ตายด้วย เออ แกเป็นแมวหรือเปล่าเนี้ย
ราตรีลุกไปอาบน้ำแปรงฟันจนสะอาดแล้วใส่ชุดใหม่ที่สบายๆแบบที่พอจะออกไปเดินตลาดได้
“ชะเอม น้าจะไปตลาด ไปช่วยน้าหน่อย”มือยังคงเคาะประตูห้องหลานสาวอยู่
“ขออีก5นาทีค่ะน้า เอมง่วง”เหมือนไอ้บ้านั้นเลย ราตรีตะโกนในใจ แล้วเร่งสปีดความถี่ของคะประตูจน
ปัง
“โว้ย ชะเอม ถ้ายังไม่ออกมาภายใน5วิ น้าจะเข้าไปถล่มห้องเราให้ราบเลย”
คนในห้องสะดุ้งเฮือก เธอขยี้ตาแล้วหาววอดใหญ่
“แป้บน้า เอมอาบน้ำก่อน”เด็กสาวพุ่งตัวเข้าห้องน้ำ
แอ้ดดดดด
ร่างเล็กเดินออกมาเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นพอเหมาะ ผมยาวรวบไว้เป็นหางม้าฟู รู้เลยว่า ยังไม่ได้หวี
ราตรีถอนหายใจทันทีที่เห็นหลานสาว เธอจึงจัดการทำผมให้ซะเรียบร้อยแถมๆๆๆ
น้องเค้กของเรานี้เองเองเอง
เปาเปา ลูกสาวบุญธรรมแม่เหมยฮัวอัวอัวอัวอัว
โมโมะสุดซ่า
มาการอน รูปเลิศมาก
นลิน สาบานได้ว่านี้อายุ12
ร่างจำแรงของโรซารี่
ร่างจำแลงเหมยฮัว
ร่างจำแลงยูริ
ร่างจำแลงนาซิสซ่า
ร่างจำแลงทิวา
อเล็กเซ่
ฮอรัส
ดันเต้
คริสโตเฟอร์
คริสโตเฟอร์
กียุล
ความคิดเห็น