คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : พักร้อน ที่โคตรร้อน(ตั้งไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเช่นเคย)
“ได้ พักแล้ว โว้ยยยยยยยย”กียุลตะโกนลั่นหลังขอตัวลาพักร้อน1เดือนเต็ม ก่อนจะเดินไปเก็บของเขาก็ด้รู้ว่าพวกเพื่อนเอง ก็ได้ไปลาพักมาเหมือนกัน เรียกได้ว่า ลาพักยกแก๊ง
“ไปไหนดีน้าาาาาาาา”อเล็กเซ่เอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“ไปไทย พวกพี่ๆอยู่ไทย”กียอนเอ่ย พวกชายหนุ่มทั้งหลายยิ้มแล้วมองหน้ากัน”ถ้าจีบไม่สำเร็จ พวกพี่ๆจะหมดสิทธิ์การจีบนะค่ะ สารจากพวกเด็กๆ”เหล่าราชาขนลุกกันแทบทันที ยัยเด็กพวกนั้นธรรมดาที่ไหน พวกเขารู้มาหมาดๆว่าเจ้าเด็กพวกนั้น
เป็นอาวุธของพวกสาวๆ
เล่นเอาขนลุกยันหัว ถ้าพวกเขาจีบไม่สำเร็จจะหมดสิทธิ์งั้นเรอะ ร่างไร้วิญญาณกะทันหัน
“หึหึหึหึ”เสียงหัวเราะน่ากลัวดังจากด้านหลังกียอน
ควับ
กียอนหันหลังไปทันที ชายร่างสูงที่ยืนยิ้มร่าอยู่4คน คนหนึ่งหัวขาว อีกคนหัวเทาออกน้ำตาล อีกคนหน้าลิงหัวเป็นรูปหัวหอม คนสุดท้ายผมแดง
“พี่ยันโลง”นาวี
“หยันหลงเว้ย”หลันหลงเถียงทันความ ยันโลง พ่องงงงงง หยันหลงอยากด่ากลับไปใจจะขาด
“พี่เชวาล”เชวาลโค้งตามคำพูดของไอแฟน
“ไอ้คุณพี่ซารุ”ยุลที่ห้อยยหัวลงจากต้นไม้พุ่งดิ่งลงมาเมื่อเห็นซารุเก็กท่าหล่อ”เพื่อ”
“เพื่อให้โลกนี้มีแต่ความรัก”
อ้วกแป้บ
“อ้าว ไอ้คุณไลโอเนล”โรบินยิ้มแหย่ยิงฟันขาวจนอลิเซียประทานมือพิฆาตให้
“จะดีมากครับถ้าไม่มีคำว่าไอ้-_-’”
“แล้วมาไมอะ”คริสโตเฟอร์เปิดประเดิน
“พวกผม”ซารุ
“จะมาเป็น”หยันหลง
“พ่อสื่อ”เชวาล
“ให้คร้าบบบ”ไลโอเนลพูดแล้วเก็กท่า
ซารุกับไลโอเนลเป็นฐานคุกเข่า1ข้างอีกข้างชันเข่าแล้วอ้าแขน เชวาลและหยันหลงทำท่าซาลาเฮโยตรงกลางระหว่างไอ้2คนนั้น
เพื่ออะไร
“ภาพอุจาตตา”โรบินเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัวใคร มือหนาเอามาลูบหน้าผาก
“ไปดีกว่า”ต่างคนต่างแยกย้ายไป นึกภาพแบบการ์ตูนญี่ปุ่น คนที่เก็กท่ายังข้างท่าเดิม คนอื่นเดินไปหมดแล้ว มีใบไม้แห้งๆปลิวมาใบหนึ่ง
อารมณ์ประมาณนั้น
@ สนามบินจังหวัด พิดโลก(มาไวจริง)
“โอ้ยยย Very very hot ไอว่ามันร้อนกว่าอยู่กรุงเทพอีกนะ นั้งเครื่องต่อตั้ง2เครื่อง แล้วแท็กซี่อยู่ไหนนน”คริสโตเฟอร์เริ่มโวยวาย เพื่อนๆมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
“งั้นเดี่ยวกระผมไปซื้อน้ำให้นะขอรับ”ฮอรัสยิ้มแล้วเดินไปร้านขายน้ำ
“อาจารหมออออ”เสียงใสกังวานตะโกนแบบฉุ่นจัด”เกรดดิ่งเหวนี้หมายความว่าไงค่ะ”เธอชี้ไปที่ใบเกรดของใครก็ไม่รู้
“อาจารจะไปรู้ไหม๊เล่า ก็ข้อสอบมันยากอะ รู้งี้ไม่เรียนต่อก็ดี”หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวลอนจิ้มนิ้วไปมา ส่วนหญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มมัดเป็นหางม้าต่ำท้าวเอวถือกระดาษอยู่
“อาจารเป็นอาจารหมอได้ไงอะ”หญิงสาวถอนหายใจ”ไหงสอนพวกหนูดี้ดี แต่พอมาเรียนเอง คะแนนเกรด เข้าขั้นวิบัติเลยอะ”
“คุณเหมยฮัวหรือเปล่าครับ”ฮอรัสเดินเข้าไปถาม คนที่ถูกเรียกหันมาทันทีแล้วพยักหน้าแต่เธอดันไม่สังเกตซะงั้นว่านั้นคือฮอรัส เธอกลับมาวีนอาจารเธอต่อ ฮอรัสเดินไปซื้อน้ำแล้วส่งให้เพื่อนแต่ละคน พอเล่าให้ฟังเขาก็ถูกลากมาที่จุดเกิดเหตุ สิ่งที่เห็นคือ เหมยฮัวกำลังบ่นเรื่องคำตอบของอาจารตัวเองอยู่
“อะไรเนี่ย’จาร ดอกทิวลิปเป็นดอกไม้ประจำประเทศอินโดนีเซีย ‘จารควรไปอ่านหนังสือยัยราตรีแบบด่วนๆเลย แล้วไอ้คำตอบข้อ 1 ตรงคำถามที่ให้อธิบายเหตผล ตอบปรนัยทั้งๆที่มันเป็นอัตนัยเนี่ยนะ”เหล่าอดีตราชาเหงือตกเป็นแถว เป็นคำตอบที่เหนือความคาดหมาย”เต็ม80ได้1 ไปถูกอะไรเนี่ย”เหมยฮัวตาโตเพราะเห็นคำตอบ
“นั้นดิ’จารได้คะแนนจากข้อไหนเนี่ย”
“ข้อ79 คำถามคือ อาเซียนจะเริ่มปีใด ค.ศ.2015 ถ้า’จารตอบผิด หนูจะลากอาจารไปให้รุ่นน้องที่คณะยำเลย”
“โหดร้าย”อาจารคนนั้นตอบ “อะ เหมยนั้นเพื่อนหนูหรอ”เหมยฮัวหันไปตามที่ชี้ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความโมเอะ(?) ผมยาวๆละไปกับไหล่
“อ้าว มาได้ไงอะ”เหมยฮัวถามหน้าตาย อาจารพยามจะหนีโดยการย่องออกไป”ยังเคลียไม่จบ ‘จารหนีเมื่อไหร่ อาจารได้ไปนั้งจ้อมบ้อกอยู่คณะแพทย์ปี1แน่”อาจารคนนั้นหันกลับมา
“ใครหรอครับ”อเล็กเซ่มองหน้าอาจารงงๆ
“อาจารหมอ อาจารสอนฉันเอง ตอนนี้กลับไปเรียนคณะมนุษย์ศาสตร์”เหมยฮัวเปรยตาไปมอง อาจารขนลุกทันทีที่ถูกมอง
“คือพวกเรามาพักร้อนน่ะครับ แต่ยังไม่ได้หาที่พักไว้”ดันเต้พูดพลางเกาแก้ม
“งั้นมาพักบ้านฉันก็ได้”ราตรีที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนเอ่ย
“คุณราตรี”ชายหนุ่มทั้งหลายตะโกน ”มาได้ไงครับเนี้ย”
“เดินมาจ้ะ มารับอาจารหมอ กับเหมยฮัว”
ศัพท์โบราณหายไปไหน ชายหนุ่มนึกพลางหาคำตอบ
“โดนเจ้าบ้านั้นดัดนิสัยน่ะ”ราตรีทำแก้มป่อง ก่อนจะหน้าแดงเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน”แดดร้อนชะมัด ไปกันเหอะ”
“บ้านคุณราตรีน่าอยู่จังนะครับ”อเล็กเซ่เอ่ยขึ้น
“มันจะไม่น่าอยู่หลังจากนี้ 3 2 1”
“อีตาปลาดุกเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”
“งัดเข้ามา”
“ตาโรคจิต ออกไปนะยะ ไสหัวออกไปเดี่ยวนี้เลย”
“ออกให้โง่ดิ ห้องเธอน่าอยู่จะตาย มานอนด้วยดีกว่า”
“อี๋ ไอ้บ้า บ้านไม่มีอยู่หรือไง”
ตอนแรกพวกกียุลก็ไม่เข้าใจหรอกว่าราตรีหมายถึงอะไรแต่พอเจอคำพูดเมื่อกี้ ก็ซึ่งถึงทรวงเลยล่ะ อยู่ๆประตูห้องริมสุดก็เปิดแล้วก็มีรองเท้าลอยออกมาข้างหนึ่ง มีหมอนปาออกมา แล้วก็มีเด็กผู้ชายผมสีดำ ตาสีเทาวิ่งพุ่งออกมา ตามด้วยเด็กสาวผมสีน้ำเงิน ตาสีแดง วิ่งเอาหนังสือติวสอบเล่มหนาไล่ฟาด
“น้าราตรีหวัดดีคร้าบ”
“น้าราตรีเดี่ยวหนูกลับมานะ ไปฆ่าไอ้บ้านั้นก่อน”
แล้วหลังจากนั้นไม่นาน พวกชาวบ้านแถวนั้นก็ได้ยินเสียงโหยหวนมาจากท้ายซอย
“นั้นใครหรอ”กียุลเอ่ยถาม
“ชะเอม หลานฉันเอง”ราตรีถอนหายใจ”นายไปนอนกับพวกนั้นละกัน ป้ายหน้าห้องอะ นายนอนกับทิวา นายนอนกับยูริ นายนอนกับยัยนาซี นายนอนกับยัยเหมย ส่วนนาย นอนกับยัยโรส”ราตรีไล่นิ้วไปตามเข็มนาฬิกา
“นาซีใครอะครับ”ดันเต้ถาม
“นาซี ก็ฉันไง”ประตูห้องข้างๆดันเต้เปิดออกมาแล้วกอดอก”เรียกชื่อนั้นทำไม”ราตรียิ้มแหย
“เอาของมาเก็บตามป้ายห้องละกัน”ราตรีเอ่ย
“ฉันรู้แล้วนะ”นาซิสซ่าพูดแล้วมองหน้าราตรี”หมอนั้น แล้วก็เมื่อคืนนี้”
“ว้ากกก ถ้ารู้แล้วก็เหยียบให้มิดเลย”ราตรีเอามืออุดปากนาซิสซ่า
“หึหึหึ เรื่องนี้น่ะไม่บอกอยู่แล้ว แต่เธอน่ะ ร้องซะดังเลยนะ”นาซิสซ่าก้มลงกระซิบกับราตรี
ปุ๋ม(เสียงบ้าไรวะ)
เหมือนอะไรระเบิดในหน้าของราตรี ไม่ทันทีจะได้พูดอะไรต่อเพราะนาซิสซ่าก็เผ่นแนบไปแล้ว
“ถ้าพูด แกไม่ตายดีแน่”ราตรีตะโกนย้อน
“พูดให้โง่ดิ”นาซิสซ่าแลบลิ้น ส่วนไอ้พวกข้างหลังก็มองหน้ากัน เหมือนมีเครื่องหมายคำถามอันใหญ่ๆมาแปะกลางหน้า
“นายเก็บของเหอะ”ราตรีที่กำลังหน้าแดงเอ่ย
หลังจากเก็บของเสร็จเหล่าราชาออกมาเดินเล่นด้านนอกซึ่งเรียกได้ว่า
โคตรร้อน
เหล่าหนุ่มเริ่มหันมากินไอติมแล้วเดินเข้าวัดกันบ้างแม้จะไม่รู้ว่า เข้าวัดต้องทำอย่างไรแต่พอเข้าปุ๊บก็พบหนทางรอด
แหมะ
ไอติมในมือกียุลร่วงทันที ทุกคนคงรู้แล้ว ทิวานั้นเอง ทิวาในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงเลกกิ้งสีเทา ผมยาวๆถักเป็นเปียเดียวเอาไว้ แถมยังมีไอเท็มพิเศษ หมวก แว่นกันแดด แต่ยังไงก็ไม่อาจรอดพ้นสายตากียุล
กียุลพุ่งตัวออกไปหาทิวาทันที ทิวายืนอยู่ใต้ต้นโพธิ์หน้าโบสถ์
“ทิวา”
“หือ” 0-0 ”กียุล”
ทิวาเอียงคอก่อนจะถอดแว่นแล้วมองให้ชัดๆ
”นายมาได้ไงอะ”
“พวกฉันมาพักร้อน พอจะมาไหว้พระก็มาเจอเธอเนี้ย” กียุลพูดแล้วชี้ไปที่คนอื่นๆที่กำลังเดินตามมา
“งั้นหรอ”
“ไม่น่าเชื่อว่าราตรีจะทำอย่างนี้กับหมอนั้น”นาซิสซ่าที่นั้งอยู่คนเดียวเอ่ยขึ้นแล้วเดินมาที่หลังวัด เพื่อจะนำดอกไม้มาให้อัทฐิของบุคคลที่รักของเพื่อน แล้วก็ต้องชะงักเท้าเพราะเธอเห็นผู้หญิงที่คุ้นเคยนั้งร้องไห้อยู้มือกำดอกไม้แน่น
“ฉัน ฉันไม่เข้าใจ นายทิ้งฉันอีกแล้วหรอ นายทิ้งฉันไปอีกแล้วหรอ”นาซิสซ่าเดินเข้าไปใกล้อีก
ในหัวเธอเริ่มสับสน เธอคิดว่า ราตรีกับกวินมีความสัมพันธุ์กันมากกว่าเพื่อน แล้วราตรีเลยมาขอโทษคนรัก แต่ทำไม ทำไมราตรีถึงพูดว่า นายทิ้งฉันอีกแล้ว หมายความว่ายังไง
“นาย นายสัญญาแล้วยังไง ทำไม ทำไมถึงผิดสัญญาล่ะ”น้ำตาใสๆหยดลงกับพื้นปูนเก่าๆ(เฟคสถานที่เอง)ดอกราตรีให้มือถูกกำแน่นจนช้ำไปหมด นาซิสซ่าที่โกธรราตรีอยู่เมื่อกี้ถูกหักล้างความโกธรนั้นด้วยน้ำตาของราตรี ความโกธรกลายเป็นความสงสาร คนรักชิ่งตายไปก่อนหากเธอมีรักใหม่ก็ดีแล้ว แต่ทำไมต้องทำเหมือนมีชู้ล่ะ คำถามอีกคำถามพุ่งออกมาจากจิตใจของเธอ ขาเหมือนถูกสะกดให้ยืนค้างไว้
“พี่เขาต้องกลับมาหาเธอแน่ๆ”เสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น เขาเป็นใครกัน นาซิสซ่านึกระแวง เธอเริ่มปั่นป่วนกับความคิดในหัวตัวเอง
นี้มันอะไรกัน คำถามมากมายระเบิดในใจของนาซิสซ่า ราตรีดินไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงช่อดอกไม้กับรอยน้ำตา
“นายช่วยตอบฉันได้ไหม๊ นี้มันอะไรกัน”นาซิสซ่าวางช่อนาซิสซัสของตัวเองลงเธอเหลือบไปเห็นดอกทิวาที่มีสภาพแห้งๆอยู่ น่าจะผ่านมาหลายวันแล้ว
“ฉันไปละนะ”
นาซิสซ่าลุกขึ้นแล้วหันมามองป้ายหลุมศพ
“อาทิตย์”เสียงแผ่วๆของนาซิสซ่าทำให้คนที่แอบมองอยู่เผยตัวเมื่อห็นว่า เธอเดินหายไปแล้ว
“เนียนมาก”ราตรีที่ยืนเอาเท้ายันต้นไม้เอาไม่เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังหัวเราะอยู่”ไหงให้ฉันร้องไห้เอาเป็นเอาตายขนาดนั้นอะ”
“เอาน่าเอาน่า ไปนอกวัดก่อน มาอตะอั๋งเธอแถวนี้เดี่ยวบาป”
ไอ้ตัวหื่นอันตราย ราตรีคิดในใจ
“ซื้อหนังสือดีกว่า”ทิวาที่เดินตะเล็ดเตล็ดเตร่อยู่คนเดียวเอ่ยขึ้น ส่วนพวกราชา โดนจับยัดไปกับชะเอมเรียบร้อย ทิวาโดนชะเอมแสกหน้ากลับมาเมื่อรู้ว่านี้คือคู่เต้นรำตอนเรียนลาฟลอร่าว่า อย่ามาทิ้งแฟนกับแฟนเพื่อนไว้กับหนูสิ เดี่ยวถ้าเกิดนอกใจขึ้นมาหนูไม่ช่วยนะ แต่จะฆ่าให้
เธอหน้าแดงทันทีที่ได้ยินคำว่าแฟน
“โอ้ย แค่เพื่อน แค่เพื่อน หมอนั้นไม่ได้ชอบเราหรอกน่า”ทิวาสะบัดหน้าแล้วมุ่งเข้าร้านหนังสือ
วิ้ง
หินนำโชคสีแดงอมฟ้าของเธอเปล่งประกาย ทิวาสะดุดแล้วหันมองไปด้านหลัง(ลืมบอกทิวาเอาให้ทุกคนแล้วนะ หินที่พระองค์นั้นให้อะ^_^) ภาพที่เธอเห็นคือเด็กสาวผมสีเทาดวงตาสีดำสนิทยิ้มและโบกมือให้เธอ
“เด็กคนนั้น”เด็กสาวกวักมือให้เธอตามไป ทิวาเร่งฝีเท้าวิ่งตามเด็กสาวคนนั้นไปทันที
ทิวาวิ่งตามเด็กสาวมาจนถึงที่ลับตาคน มันเป็นสวน สวนดอกไม้ที่ไม่น่าจะมีอยู่จริง เป็นสถานที่ ที่สร้าง
ด้วยเวทมนต์
“ถ้าเป็นทีนี้ก็มีแค่เราแล้วนะ”เสียงแหลมของเด็กสาวเอ่ยอย่างอ่อนหวาน
“เธอคืออิลิ”ทิวาสวนตำถามกลับไป
“ไดลิ ยินดีที่ได้รู้จีกคะ”เด็กสาวคนนั้นโค้ง
“ไดลิ ไดลิงั้นหรอแต่ว่าเธอ”
“คะ หนูยังไม่ตาย แต่ว่าก็ไม่เชิงหรอกคะ เพราะหนู หลับอยู่ในหลอดทดลอง”ทิวาส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ
“เธอ แล้วเธออยู่ที่นี้ได้ยังไง”
“หนูตามไดอิจิมาคะ”
“ไดอิจิ หรือว่า อิจิคือไดอิจิ ตัวทดลองที่002ของเอลซ่า ฮาล”อิลิพยักหน้า
“กรุณาช่วยปิดเรื่องนี้ไว้ อย่าให้อิจิรู้นะค่ะ”ทิวาทำหน้ามึนงง”อิจิ ทำเรื่องเลวร้าย เพื่อจะฟื้นคืนชีพคุณเอลซ่าและหนูค่ะ ให้อภัยเด็กคนนั้นด้วย เธอไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเธอเป็นใคร เธอแค่ต้องการแม่และพี่สาวคืนเท่านั้น”เด็กสาวเริ่มมีน้ำตาคลอ
“แต่ว่า เราจะต้องดำเนินคดีตามกฎหมายนะจ้ะ ยังไงก็คงต้องบอกเรื่องนี้ให้รู้”เด็กสาวก้มหน้าต่ำพลางเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อพองๆ แล้วหันขึ้นมายิ้มให้ทิวา
“หนูจะมาบอกว่า อิจิน่ะ รวบรวมหน้าหนังสือครบแล้ว จุดศูนย์กลางที่จะทำพิธีอยู่ที่สวนแห่งความสิ้นสุดหรือก็คือที่นี่”ทิวาเบิกตาโพล่ง”ได้โปรด ช่วยหยุดเด็กคนนั้นที เวลาที่พิธีจะเริ่ม คือ อีก5ชั่วโมงที่นี่”ภาพตรงหน้าและเด็กสาวหายไป ทิวายืนอยู่ที่กลางลานสนามเด็กเล่น ทิวาเร่งความเร็วในการวิ่งเข้าไปอีก
(ทุกคน รวมตัวกันที่บ้านราตรี)ทิวาสื่อโทรจิตเข้าไปหาทุกคน
(ทำไม...)
(เดี่ยวนี้!!!!)ทิวาตวาดกลับไป
ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านของราตรีรวมทั้งเหล่าอดีตราชาด้วย
“อิลิจิ คือไดลิจิ”ทุกคนทำหน้าเหวอ”แล้วอิจิก็รวมรวบหน้าหนังสือ ครบแล้วด้วย พิธีจะเริ่ม ในอีก2ชั่วโมงที่สวนแห่งความสิ้นสุด”โรซารี่แทบเข่าทรุด
“โรส ไหวไหม๊คดีนี้ เธอไม่ต้องก็ได้นะ”นาซิสซ่าเริ่มกังวล
“ฉันจะหยุดลิจิ ด้วยตัวฉันเอง”โรซารี่เชิดน้ำตา”ถึงไดอิจิ จะเป็นคนที่ฉันสร้างเองก็เถอะ”
สิ่งที่โรซารี่พูดหมายถึง ไดลิจิ และ ไดลิ คือตัวทดลองที่ผิดพลาด โรซารี่กำลังสร้างอาวุธจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งขึ้น แต่สิ่งที่ได้มา คือเด็กสาวตัวเล็กๆ2คน เธอตั้งใจจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้เติบโตมาพร้อมกับพวกเค้กแต่แล้ว วันหนึ่งเอลซ่า1ในนักเวทย์ที่สร้างทั้ง2ขึ้นก็ลักพาตัวแล้วพาพวกเด็กๆหนีออกไป ครั้งสุดท้ายทีทางหน่วยจะนำตัวเด็กๆทั้ง2กลับมา ทำให้เอลซ่าเสียชีวิตอย่างไม่มีหวนกลับ ส่วนอิลิ หลับอยู่ในหลอดทดลองเพื่อยื่อชีวิตเอาไว้ เหลือเพียงอิจิที่ยังคงหาตัวไม่พบ
“ครั้งนี้ คงต้องออกโลงแล้วล่ะ เรื่องน่าสนุกขนาดนี้พลาดคงเสียใจแย่”ราตรียิ้มแล้วกอดอก พลางหยิบสร้อยประจำตัวมาสวม
“นั้นสินะค่ะ นายท่าน”เสียงหนึ่งดังมาจากในสร้อย”
“ทำเป็นลืมเอม เรื่องนี้เอมเอาด้วย”ชะเอมเดินมาจากหลังบ้านพร้อมชูลูกแก้วประจำตัว
“ใช่ๆ ถ้านายท่านไม่ไปคงเสียดายไปทั้งชาติ”
“เหหหหห”เหล่าราชาและสาวๆตะโกนพลางมองหน้าราตรี แม้แต่ราตรียังเหวอ
“แนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะค่ะ นาวาอากาศโท เอมิกา รสเลิศอนัน จากหน่วยมิติเวลาค่ะ จอมเวทย์ระดับB++ค่ะ”ชะเอมแนะนำตัว
“ผมนาวาอากาศโท ปรารถนา วัฒนสมพบคร้าบบ จอมเวทย์จากหน่วยเดียวกับชะเอม อยู่ระดับB+คร้าบ”ปรารถนาเดินออกมาแนะนำตัว
“หน่วยมิติเวลาถึงกับมาช่วย มันชักจะสนุกแล้วสิ”ทิวายิ้ม
“อ้อ พวกนายน่ะ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดนะ”เหมยฮัวหันมาทำตาดุใส่พวกราชา
“พวกเราช่วยไม่ได้หรอ”
“ไม่!!!”ทั้ง6สาวตะโกน
ชายหนุ่มถึงกับจ่อยไปใหญ่
“คงต้องจับมันไว้แล้วล่ะมั้ง ดูท่าจะไม่ยอมซะด้วย”ชะเอมพูดแล้วหัวเราะกับตัวเอง”ปลา แกว่าไหม๊”ปรารถนาพยักหน้า
“อ้อ เรียกผม ปลาก็ได้ครับ แต่อย่าเรียกปลาดุกนะ แค่ยัยนี้เรียกคนเดียวก็จะบ้าแล้ว”ชะเอมประทานมือพิฆาตสับเข้ากลางหัวของปลาไปทีนึงแล้วกลับมามองพวกพี่ของตัวเองต่อๆ
“ดังนั้นก็ ด้วยนามของข้า จงพันธนาการเหล่าชายหนุ่มทั้ง5ด้วยมหาเวทย์ที่ข้ามี”เชือกเวทย์มัดเข้ากับตัวราชาทั้ง5 พวกทิวาหันมองชะเอมด้วยสายตาคาดไม่ถึง เนี้ยหรอ เวทย์มนต์จากหน่วยมิติเวลา มนตร์ขั้นสูงที่พวกเธอยังใช่ได้ไม่คร่องแต่ก็ยังพอใช่ได้
งั้นก็ พี่โรซารี่ช่วยกางบาเรียให้ครอบครุมส่วนที่น่าจะโดนผลกระทบจากพิธี พี่ยูริหาพิกัดที่มันจะเริ่มกระจายรัศมีเวทย์ พี่นาซิสซ่าร่ายเวทย์หลอกตาเพื่อไม่ให้มีใครสงสัย พี่เหมยฮัว ร่ายเวทย์รักษาเตรียมไว้ด้วยคะ พี่ทิวา ช่วยเตรียมเวทย์คุ้มกันอีกชั้นด้วยค่ะเพราะมนต์จากหนังสือเล่มนี้ พอๆกับลาสโลเกียร์(ดูได้ที่นาโนฮะเอสคะ) ไม่สิ แรงอาจจะมากกว่าด้วยซ่ำ”ชะเอมเริ่มสังการณ์
ความคิดเห็น