คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Brother love 12 (tangmo)
"งานเลี้ยง"
“แกโอเคนะ” มิกะมันถามหลังจากมันไปรับโม จากผับ
“ยังไหววะ” ปากบอกยังไหว แต่หัวใจเจ็บระบม
“เอาตรงๆนะเว้ยโม ตั้งแต่ฉันเปิดตัวแกกับพี่เรียว แกดูอ่อนแอขึ้นมากเลยวะ ทั้งที่เมื่อก่อนแกยังไม่เป็นมากขนาดนี้เลยนะ” มันก็จริงอย่างที่มิกะพูด ตอนไม่รู้จักยังไม่เจ็บขนาดนี้เลย เห็นพี่มันควงใครต่อใครก็ยังทนได้มากกว่าตอนนี้ซะอีก
“ฉันก็ว่างั้น เฮ้ออ! รู้อย่างนี้กลับไปเป็นเหมือนเดิมดีกว่าวะ” โมเหยียดยิ้มบางๆ หัวเราะกับความรู้สึกตัวเอง
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
“ฮัลโหลมีอะไรจะพูดค่ะ” โมไม่ได้สนใจว่ามิกะมันพูดกับใคร สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง
“โม ไอ้โม โมเว้ย”
“ฮะ ว่าไงแกพูดมาเลย” โมพูดตอบมันไปแต่สายตาก็ไม่ได้เลื่อนไปไหน
“แกชอบพี่ฉันมากๆเลยหรอวะ” มิกะพูดจบโมหันไปมองหน้ามันทันที แม่ง กูอารมณ์เศร้านาดนี้มึงยังจะพูดเรื่องพี่มึงอีกนะ กูอุตส่าห์ไม่คิดแล้วนะเนี่ย อิเพื่อนบ้า
“เฮ้ออ ไม่ได้ชอบมาก”
.
.
“แต่รักมากต่างหากวะ”
“แกแม่ง เจ๋งวะ” ชมกูเพื่อ?
“จะถามไมวะ ทั้งที่แกก็รู้ความรู้สึกของฉันอยู่แล้ว” มิกะมันรูความรู้สึกของโมดีค่ะ มันอ่ะรู้ทุกอย่างแหละ ชอบจังเรื่องคนอื่นอ่ะ
“ทำไมถึงรักวะ ทั้งๆพี่ฉันมันก็เจ้าชู้ ฟันไม่เลือก สาวก็เยอะ มีอะไรให้แกชอบวะ” โมหันหน้าไปมองวิวข้างนอกอีกครั้ง ทำไมถึงชอบหนะหรอ? ทำไมนะ?
“ไม่รู้วะมิกะ รู้ตัวอีกทีสายตาฉันก็ไม่สนใจใครนอกจากพี่เรียว ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แค่คอยมองก็มีความสุขแล้ว แต่พอได้มารู้จักกันจริงๆ ได้คุยกัน อยุ่ด้วยกัน ความรู้สึกฉันก็มากขึ้น แต่ตอนนี้ฉันอ่อนแอนิดหน่อย พักใจสักหพักคงดีขึ้นละมั้ง” โมพูดบอกมิกะมันไป โมคิดอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้มันเหนื่อย ใจมันอ่อนแอ แต่โมขอพักใจสักพัก มันคงจะดีขึ้น
“เฮ้อ ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นขนาดนี้มาก่อนเลยวะ พี่ฉันแม่งเลว” ดูมันว่าพี่มันดิ่
“หึหึ เออ เลว นิสัยไม่ดีด้วย แล้วจะรับปากฉันทำไมวะว่าจะมาส่ง อึก.....แม่ง อึก... “ นั้นไงกูร้องไห้เลย บิ้วกูดีนัก
“ได้ยินแล้วนะค่ะ ...... เดี๋ยวกลับไปเคลียร์กันที่บ้านนะ.... แค่นี้นะค่ะ” มันคุยกับใคร? ไดยินอะไรกันวะ”
“แกคุยกับใคร แล้วยังไม่ได้วางสายหรอ” มึงตอบกูมาเลยมิกะ ตอบมา!!
“คุยกับพี่เรียว พี่เรียวบอกว่าอย่าวางสาย แล้วให้ถามแกว่าตอนนี้แกโอเคอยู่ไหม แต่พอดีฉันออกนอกเรื่องนิดหน่อย” มิกะมันพูดลอยหน้าลอยตาได้กวนส้นมากอ่ะ มันทำกับโมแบบนี้ได้ไง ทำไมมันไม่วางสายก่อนนนนนน
“งั้นพี่เรียวได้ยินหมดเลย?”
“เยส!! หมดเลย ทุกคำจ๊ะเพื่อน”
“มิกะ!..........”
“แกอย่าบ่นอะไรทั้งนั้น ฉันอยากให้พี่มันสำนึกผิกซะบ้าง ถึงพี่เรียวจะเป็นพี่ฉัน แต่ฉันก็ไม่ยอมยกโทษให้พี่มันมาทิ้งแกแล้วไปกับสาวคนอื่นหรอกนะเว้ย” มิกะมันพูดสวนขึ้นมาทั้งทีค่ะ เอ่อ! คือกูควรจะดีใจใช่ไหมมึงเชียร์กูมากขนาดนี้ ซึ้ง!!
“เฮ้อออ ช่างมันเหอะ แก้อะไรตอนนี้คงไม่ทันแล้ว พี่มันจะรู้สึกยังไงก็เรื่องของเขาละกัน ฉันนอนละถึงแล้วแกปลุกนะ” พูดแค่นั้นโมก็หลับตาลงทันที คิดกับตัวเองว่าพี่มันจะรู้สึกผิดบ้างรึป่าวนะ แต่ถ้าเอาจริงๆโมเองต่างหากที่มัดมือชกให้พี่มันเป็นคนมาส่ง ผิดจากผู้หญิงคนนั้นที่อ้อนนิดอ้อนหน่อยพี่มันก็ตกลงด้วยแล้ว คิดแล้วโมโหชะมัด!
“ทำไมพี่เรียวถึงมีผู้หญิงเยอะแบบนี้วะ โว้ยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ไม่ไหวค่ะ ต้องระบาย ต้องระบาย กระโกนแม่งในรถมิกะมันเนี่ยแหละ
“ไอ้โม ไอ้บ้า แกจะตะโกนทำซากอะไร” เจ้าของรถโวยวายทันทีค่ะ
“ก็มันอึดอัดอ่ะ ก็ต้องระบายดิ่แก ..... ผู้ชายเป็นเกย์กันหมดแล้วรึยังไง!!!!!!” โมยังตะโกนต่อไปเรื่อย มิกะมันก็บ่นไปงั้นแหละ มันก็นั่งหัวเราถโมอยู่เนี่ย
“แฮ่กๆ” หอบเป็นหมาแพ้แดดเลยค่ะ ตะโกนมากไปหน่อย
“ไง ดีขึ้นยังวะ” มิกะมันหันถาม ตอนนี้เราขับรถมาถึงหน้าคอนโดโมแล้ว
“เออ ดีขึ้นแล้วละ” โมตอบมันไปยิ้มๆ
“สรุปพรุ่งนี้แกไม่ไปงานกับฉันจริงใช่มะ?” มิกะมันถามย้ำอีกครั้งเรื่องงานวันเกิดคุณพ่อ
“เออ คงไปไม่ได้อ่ะแก พอดีมาเซอร์ให้ไปค่อยงานพิธีกรนิดหน่อย พรุ่งนี้ตอนบ่ายฉันก็ต้องไปหามาเซอร์ที่บ้านอ่ะ” ไอ้อยากไปก็อยากไปอยากเห็นพี่เรียวใส่สูธ คงหล่อระเบิด! พอคิดถึงพี่เรียวแล้วหน้าก็ร้อนขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ พี่มันก็ได้ยินโมร้องไห้ได้ยินที่โมสารภาพไปกับมิกะ อ๊าก!! ไม่เอาๆ ไม่ไปอ่ะดีแล้ว เจอพี่มันแล้วโมจะทำหน้ายังไง ==”
“แล้วเจอกันนะเว้ย”
“อืม ขับดีๆนะแก” โมพูดลามิกะ แล้วมันก็ขับรถออกไป
“เฮ้ออ วันนี้เหนื่อยชะมัด” โมทิ้งตัวลงที่นอนหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหตุการณ์วันนี้มันทำให้รู้เลยว่าโมเองไม่ได้สำคัญอะไรมากเลยกับพี่เรียว เพราะพี่มันทิ้งขว้างโมอย่างง่ายดายเพียงแค่มีผู้หญิงอีกคนเข้ามา
“น่าสมเพชตัวเองชะมัด” คิดแบบนั้นน้ำตาก็พลั่นจะไหลลงมาอีก แต่โมก็กลั้นไว้ถ้าพรุ่งนี้ตาบวมปูด มีหวังมาเซอร์บ่นยาวแน่ๆค่ะ
“นอนดีกว่าเรา คิดมากปวดสมองชะมัด” แล้วโมก็หลับตาลง วันนี้ได้ผ่านไปแล้ว
.
.
.
.
เช้านี้อากาศสดชื่นดีค่ะ โมอาบน้ำแล้วนะ หอมมากด้วย ไม่เชื่อมาดมเลยเนี่ย (ยื่นแขนไปข้างหน้า)
“ส่งข้อความ HBD คุณพ่อดีกว่า” โมเลยหยิบไอโฟนคู่ใจออกมาพิมพ์ข้อความ
“สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณพ่อ โมรักคุณพ่อเหมือนพ่อแท้ๆคนนึงเลยนะค่ะ จุปจิบๆ” กดส่งเลย เย้! สายๆของวันนี้โมต้องไปแต่งตัวเพื่อเตรียมไปช่วยงานกับมาเซอร์ที่บ้านของท่าน ตอนนี้ก็ดูการ์ตูนรอเวลาก่อนแล้วกันเน้อะ อิอิ
,,,,,ติ๊ดติ๊ด,,,,,, เสียงข้อความเข้าค่ะ สงสัยคุณพ่อจะส่งกลับมา น่ารักจังเลยยย
“พี่ขอโทษ” มือโมกำลังสั่น พี่เรียวส่งข้อความมาบอกขอโทษ คงจะเป็นเรื่องเมื่อคืนละมั้งค่ะ โมยกยิ้มเหยียดให้ตัวเอง พี่มันขอโทษเพื่ออะไร? บทจะมาก็มา บทอยากจะทิ้งก็ทิ้งกันไปง่ายๆแบบนั้นหนะหรอ โมไม่ส่งข้อความกลับไปหาพี่มัน เอาโทรศัพท์ออกให้ไกลจากตัวที่สุด ง่ะ! ก็มันกลัวใจอ่อนนี้นา
.
.
ตอนนี้โมแต่งตัวเสร็จแล้วนะ ชุดสีขาวบริสุทธิ์ มีหมวกติดบนหัวใบเล็กๆด้วย ชอบชุดนี้จัง แต่มันดูลุ่มล่ามไปหน่อย ดูเหมือนชุดเจ้าสาวเลยอ่ะโมว่า
“มาเซอร์มันเหมือนชุดแต่งงานไปหน่อยไหมอ่ะ” โมหันไปถามผู้อาวุโสที่กำลังหมุนซ้ายหมุนขวามองความเรียบร้อยของตัวเอง
“ไม่หรอกน่า แกคิดว่าชาตินี้แกจะได้แต่งหรอยัยโม” และคำพูดที่ได้กลับมาก็ช่างเจ็บปวดใจนัก ทำไมมาเซอร์ถึงพูดแบบนี้กับลูกศิษย์ที่รักด้ายยยยย ใจร้ายที่สุด
“ไม่ต้องมาทำหน้างอ ไปขึ้นรถกันได้แล้ว จะสายเอาแล้วเนี่ย” มาเซอร์พูดแค่นั้นก็ดันหลังโมไปขึ้นรถทันที เราขับรถมาเรื่อยๆ มาเซอร์เข้าไปจอดที่ลานจอดรถของโรงแรม โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่ใหญ่มากๆค่ะ คงจะหรูหน้าดู ค่าตัววันนี้คงกระชูดแน่ๆ อิอิ
“แกเดินเร็วๆเลย พี่สาวฉันกับครอบครัวมาแล้วเนี่ย” ถ้าจำไม่ผิดตัวเองต่างหากที่บ่นว่าชุดนั้นไม่สวย ชุดนี้ไม่สวย แล้วมาเร่งเค้าได้ไง มาเซอร์นิสัยไม่ดีเลย แต่ก็ทำได้แต่ว่าในใจละค่ะ เรามันเป็นผู้น้อยนี้ ตอนนี้โมลืมเรื่องพี่เรียวไปก่อนตอนนี้เป็นเวลางาน ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างมากเพราะมาเซอร์คงคาดหวังกับโมมากด้วยเหมือนกัน
“มาเซอร์หรูจังเนอะ พี่สาวมาเซอร์เนี่ยรวยมากๆเลยหรอค่ะ” ก็มันอยากรู้อ่ะ ดูดิ่พรมแดงปูเป็นทางยาวเลย
“เขาเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ แกว่ารวยไหมละ” คือมาเซอร์จะเป็นแบบตอบดีๆไม่ได้เลยใช่มะ ชิชะ
พวกเราเดินมาถึงหน้างานค่ะ เหมือนคน 4 คนที่ยื่นต้อนรับแขกจะหน้าคุ้นๆอ่ะ บ้า! คงไม่ใช่หรอกมั้ง อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ความคิดข้างในเริ่มตีกัน เมื่อโม เดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ และก็.....
“เอ้า! ศรมาแล้วหรอเกือบมาสายนะเนี่ย” แม่พี่เรียวทักมาเซอร์ค่ะ นั้นไงชัดเลยอ่ะ งานนี้งานวันเกิดคุณพ่อ ว๊ากก
“แกไม่ต้องหลบหรอกยะ ฉันเห็นแกตั้งแต่เดินมาแล้ว” มิกะมันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาดึงแขนโมที่กำลังหลบอยู่หลังมาเซอร์ โลกหรอโลกใครเป็นคนคิดว่ะว่าโลดกลมไม่ได้แบนเนี่ย หยึยย จะเตะให้เลย
“คุณพ่อ คุณแม่ พี่เรียว สวัสดีค่ะ” โมยกมือไหว้เป็นมารยาท ทั้งที่ตอนนี้ยังไม่อยากเห็นหน้าพี่เรียวเลย แต่สายตาก็ช่างไม่เป็นใจ ต้องเผลอแอบมองพี่มันอีกแล้วอ่ะ
“คงรู้จักกันแล้วใช่ไหมครับ งั้นเดี๋ยวผมขอเข้าไปเตรียมบทข้างในนะ” มาเซอร์ต้องรู้มาก่อนแล้วแน่ๆว่างานนี้เป็นงานของใคร มิน่าละถึงไม่ยอมบอกเรา ทำไมใครๆถึงทำกับโมแบบนี้ได้นะ
“มาเซอร์รู้แล้วใช่ไหมว่าโมกลับมิกะสนิทกัน” ถามค่ะต้องถาม มันค้องใจอ่ะ ซึ้งตอนนี้เรากำลังจะเดินไปหน้าเวทีเพื่อทำหน้าที่ขอเรา
“อื้อ รู้ตอนบอกว่าจะเอาแกไปช่วยงานเมื่อเช้านี้เอง โลกกลมดีนะ แต่ก็ดีจะได้ทำงานง่ายขึ้น” มาเซอร์พูดออกมาไม่ได้บงบอกอาการแปลกใจแต่อย่างใด สรุปกูแปลกใจอยู่คนเดียวงั้นหรอเนี่ย?
งานนี้ถูกจัดขึ้นภายในสวนชึ้นดาดฟ้าของโรงแรม หลังคาเป็นกระจกใสมองเห็นดวงดาวบนฟ้าได้อย่างเด่นชัด โรแมนติกมากๆอ่ะ มีอาหารเครื่องดื่มมากมายถูกจัดเรียงวาง แขกในงานล้วนแต่แต่งตัวกันสุดฤทธิ์ แอบดีใจที่ใส่ชุดนี้มา โมคิดว่าโมเว่อร์แล้วนะ มีหลายคนเว่อร์กว่าโมอีกอ่ะ คืองานก็กลางคืนจะใส่หมวกมากเพื่อ? บางคนก็ใส่บูทยาวมากันเลยทีเดียว บางทีเทรนการแต่งตัวของเหล่าไฮโซโมก็ตามเขาไม่ทันอ่ะนะค่ะ
“พร้อมนะโม แขกมากันเยอะแล้วนะ” มาเซอร์หันมาถามความพร้อมกับโมอีกครั้งก่อนเรากำลังจะขึ้นไปกล่าวคำต้อนรับกับแขกที่เข้าร่วมงาน โมพยักหน้าตอบท่านไป
(สวัสดีแขกท่านผู้มีเกีรติทุกท่านนะครับ กระผมรับหน้าที่เป็นพิธีกรฝ่ายชาย ...................................)พวกเราพูดแนะนำตัวเองต่อแขกมากมาย โมกับมาเซฮร์พลัดกันส่งคำไปมา เราเป็นพิธีกรคู่กันมาหลายแล้วค่ะ งานนี้ก็เลยถือว่าราบรื่นอ่ะนะ พอเราพูดเสร็จคุณแม่ก็มาเรียกให้ไปทานอาหาร
“แกมานั่งใกล้ฉันดิ่” มิกะมันเรียกหลังจากโมกับมาเซอร์เดินมาถึงโต๊ะแล้ว มันโคตรเอาแต่ใจเลยอ่ะ โมนั่งลงข้างมิกะ และก็มีพี่เรียวนั่งอยู่ข้างซ้ายอีกที ฟ้าแกล้งกันที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“พี่แจม พี่เจมส์ คุณแม่สวัสดีค่ะ” โมหันไปทักทายบุคคลที่นั่งร่วมโต๊ะ พี่เจมส์ยิ้มรับจนตาหยี ส่วนพี่แจมวันนี้พี่แจมสวยมาก แต่เซ้กซี่ไปหน่อยด้วยชุดที่แวกยาวถึงร่องอก ดูมดูมจะออกมาสวัสดีโมอยู่แล้วอ่ะ และก็อีกนั้นแหละ ข้างพี่แจมก็คือพี่เรียว เฮ้อออ ภาพแบบนี้อีกแล้ว โมไม่ชอบที่เห็นพี่มันนั่งใกล้กับสาวๆในสังกัดของพี่มันแบบนี้ โมเบือนสายตาหนีออกจากคู่นั้นทันที
“บังเอิญดีนะที่โมมาเป็นพิธีกรร่วมกับศรเขาหนะ” เป็นคุณพ่อที่เริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อน โมหันไปยิ้มสดใสให้คุณพ่อ
“ค่ะบังเอิญมากๆเลย แต่โมเก่งใช่ไหมละ” ฮิฮิ อ้อนคุณพ่อสุดตัวค่ะงานนี้
“พอเลยแกหยุดอ้อนพ่อฉันเลย หมั่นไส้” มันพูดเฉยๆไม่ได้ค่ะมันผลักหัวโมด้วยอ่ะ มิกะเว้ย ผมทรงนี้กูทำสองชั่วโมงเลยมึง โมมองค้อนมันไปที
“ครับ เป็นพิธีกรได้เก่งมากครับ” โมหันไปมองตามเสียง พี่เจมส์ยิ้มหล่อมาให้โม เฮ้ย! จีบโมมาตั้งนานแล้วไม่ติดสักทีก็น่าจะหยุดม่อได้แล้ว
“แฮะๆ ขอบคุณค่ะ” เขาชมมาเราก็ยิ้มรับไปเถอะค่ะ โมก็กำลังทำอยู่นะ แต่ทำไมสายตาใครๆถึงมองสลับโมกับพี่เจมส์ไปมาเนี่ย เฮ้ย! หยุดคิดไปเลยนะ ไม่มีซัมติง ซัมทาม ซัมวัน อะไรกันแน่นอน ฟันธง!!!
“ทานนี้ซิจะได้โตๆ” คำพูดติดตลกของพี่เรียวดังใกล้หู อย่าใกล้มากเว้ยขนลุก โมหันไปสบตากับพี่เรียว มองเลยไปอีกนิดพี่แจมก็กำลังมองมาที่โมเหมือนกัน
“ขอบคุณค่ะ” โมพูดแค่นั้นแต่ก็ไม่ได้ตักอาหารที่พี่เรียวตักให้เข้าปากแต่อย่างใด แลกกันไงค่ะ เมื่อวานพี่มันไม่สนใจโม วันนี้โมไม่สนใจอาหารของพี่มัน แฟร์ป่ะละ? ไม่เห็นจะแฟร์เลยงะ! แต่ทำไงได้ละค่ะลงที่คนไม่ได้ก็ลงที่อาหารเนี่ยแหละ งั่มๆ งั่มมๆ
Talk
ตอนนี้เป็นตอนล่าสุดนะค่ะ
เราขอลาไปนอนก่อนะ
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้นะค่ะ
ปล. คำผิดเยอะมาก เราแก้ให้เเล้วนะ
คอมเม้นกันได้นะค่ะ ติกันได้เลย
ความคิดเห็น