คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Brother love 17 (ryo)
ตอนที่ 17
“คุยกันเรียบร้อยแล้วรึไง” ผมพาโมกลับมานั่งที่โต๊ะ ยังไม่ทันได้นั่งน้องสาวผมมันก็แซวขึ้นมาซะก่อน
“อื้อ” ผมตอบแค่นั้น หันไปมองไอ้ชิน มันทำหน้าเซ็งสุดฤทธิ์ครับ ผมเลยยักคิ้วให้มันที สะใจเว้ยยยยยย
“โอ๊ย!!”
“เป็นอะไรเจ้าเรียว ร้องซะตกใจหมด”
“ป่ะ ป่าวครับแม่ไม่มีอะไร สงสัยมดจะกัดหนะ” แม่ผมพยักหน้าเข้าใจ
“หยิกพี่ทำไมเนี่ย แดงเลยเห็นไหม” โมหยิกผมอ่ะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ
“เมื่อกี้ยักคิ้วใส่ชินทำไม เห็นไหมหน้างอกว่าเดิมอีก” น้องมันกระซิบข้างหู ผมชะเง้อไปมองไอ้ชินอีกที เออวะ! หน้างอชิบเลยครับ
“คิคิ ... โอ๊ยยยยย” ผมหัวเราะไม่เท่าไหร่ โมก็หยิกผมอีกละ เฮ้! ซาดิสนะเนี่ยเรา
“ยังจะไปหัวเราะเขาอีก นิสัยไม่ดีเลย” ดุจังวะวันนี้ เมื่อกี้ตอนไปคุยกันน้องมันแอบด่าผมแน่ๆเรื่องมารยาทเนี่ย ต้องลงโทษกันซะบ้างแล้วละครับ ไม่งั้นเขาจะหาว่าผมกลัวเมีย เฮ้ยๆ ยังๆ ยังไม่ใช่เมีย ผมเผลอไปหนะ
“คุณลุงคุณป้า แหวนสวยดีนะครับ”
“อื้อ สวยใช่ไหมละเจ้าชิน เป็นแหวนครอบครัวหนะ เรียวกับมิกะสั่งทำให้เป็นของขวัญวันเกิดลุง” พ่อผมตอบไอ้ชินไป
“แต่คนคิด เป็นโมนะ เก่งใช่ไหมละเพื่อนมิกะก็เก่งแบบนี้แหละ” มิกะมันพูดอวดเพื่อนมัน ผมเห็นโมทำหน้าเอือมยัยมิกะเบาๆ
“จ้า เก่งจ้า ทำไมเราไม่เก่งแบบโมมั้งละ” มิกะสตั้นไป 10 วิ ครับเจอเม่ตอบกลับมาแบบนี้
“แม่อ่ะ มิกะก็เก่งนะ แกเลยโม แกทำเสน่ห์ใส่แม่ฉันใช่ไหม” เอาแล้วครับ มิกะเริ่มปัญญาอ่อนแล้ว
“ฉันไม่ได้ทำใส่เฉพาะคุณแม่นะ ฉันยังทำใส่คุณพ่ออีกด้วย เน้อะๆคุณแม่คุณพ่อเน้อะ” โมมันก็เล่นกับมิกะด้วยละครับงานนี้
“งั้นก็ทำใส่พี่ด้วยหนะซิ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว” เสียงฮิ้วนี้ไม่ใช่ใครครับ มิกะกับป้าแววเองนั้นแหละ ไรวะ ผมแค่อยากเล่นด้วยเท่านั้นเองอ่ะ
“พูดไรเนี่ย ป่าวทำใส่ซะหน่อย มั่วๆ มั่วๆ” โมตอบผมรัวเลย สงสัยจะเขิน
“อ่าว ถ้าไม่ทำใส่พี่แล้ว ทำไมพี่....... พี่ถึงได้.... ได้......” ผมพูดไปวรรคไป กะให้น้องมันเขินหนักกว่าเดิม และผลก็เป็นอย่างที่คิดครับ หน้านี้แดงเถือกเลย แกล้งน้องมันโคตรสนุกอ่ะ
.
.
.
.
“ป้าแววเดี๋ยวโมช่วยเก็บนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวป้ากับเก็บเองนะ หนูโมไปพักผ่อนเถอะนะจ๊ะ” งานเลี้ยงขอบคุณจบแล้วครับ พวกเราเดินไปส่งครอบครัวไอ้ชินที่หน้าบ้าน พอแขกกลับผมก็ว่าจะไปอาบน้ำพักผ่อนซักหน่อย แต่เห็นโมเดินมาทางสวน ผมก็เลยเดินตามน้องมันมา คิดว่าจะมากินต่อซะอีก ที่ไหนได้มาช่วยป้าแววเก็บโต๊ะนี้เอง
“ไม่เป็นไรค่ะ เก็บหลายคนจะได้เสร็จเร็วๆไง มาๆ เดี๋ยวโมช่วย” ป้าแววห้ามยังไงก็ไม่ฟังครับ ช่วยป้าแววเก็บจนได้ ผมยืนมองอยู่ไม่ไกลนัก ขนาดไม่ไกลน้องมันยังไม่เห็นผมเลย
“ชู่!!!!” ผมส่งสัญญาณให้ป้าแววเงียบ ทำเป็นไม่เห็นผม ขนาดป้าแววยังเห็นเลย แล้วทำไมโมมันไม่เห็นผมวะ เอ๊ะ! หรือจะตาบอดสี?? ไม่ใช่มั้ง
“เสร็จแล้วจ๊ะ เดี๋ยวที่เหลือป้าเก็บเองนะ หนูโมไปพักผ่อนเถอะ”
“ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวโมไปนั่งตรงสวนตรงนู้นนะ ถ้ามิกะถามหาก็ช่วยบอกทีนะค่ะ” พูดเสร็จน้องมันก็เดินตรงไปในสวน ผมเลยต้องเดินตาม ปล่อยไปคนเดียวไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวมด เดี๋ยวยุงจะฉุดคนของผมเอาได้ คนหรือสัตว์ผมก็ไม่ไว้ใจใครหรอกนะ
“อ้า ลมเย็นดีจัง” โมนั่งลงบนชิงช้าที่ผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่ ไกวเบาๆ ผมเดินอ้อมมาอยู่ข้างหลัง เว้นระยะห่างพอสมควร แต่ให้ตายเหอะ น้องมันก็ยังไม่รู้สึกตัวว่าผมอยู่ข้างๆ หรือน้องมันจะประสาทสัมผัสพิการ หรือผมคิดมากไปเอง?
“จุ๊ป” เสียงจูบดังขึ้น เฮ้! ผมไม่ได้จูบน้องมันนะ ผมไม่ได้หื่นขนาดนั้น เป็นโมต่างหากที่ยกสร้อยที่ผมซื้อให้ขึ้นมาจูบ ผมรอฟังว่าน้องมันจะพูดอะไรรึป่าว
“.........................”
“..........................” เงียบครับน้องมันไม่ได้พูดอะไร ยังคงนั่งไกวชิงช้าเบาๆเหมือนเดิม
“............................”
“..........................” เฮ้ย จะเงียบอีกนานไหมเนี่ย พูดซิพูด พูดว่าชอบหรือรักก็ได้ กูอยากได้ยิน เงียบแบบนี้วังเวงนะเว้ย ผมไม่รอแล้วครับ เดินไปกอดน้องมันข้างหลังเลยเนี่ยแหละ
“อ๊ะ” น้องมันตกใจนิดๆ แต่คงจะคิดได้ว่าคนที่ทำแบบนี้คงมีแต่ผมคนเดียว
“มานั่งอะไรมืดๆแบบนี้” คือที่จริงมันก็ไม่มืดเท่าไหร่หรอกครับ แสงไฟอ่อนๆก็ส่องมาให้เห็นหน้าโมอยู่บ้าง
“มานั่งเล่นเฉยๆ แล้วทำไมไม่ไปอาบน้ำค่ะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี้นา” โมพูดพร้อมกับหันหน้ามาหาผม ผมชอบจังน้ำเสียงท่าทางที่แสดงออกว่าห่วงใยผมแบบไม่เสแสร้ง
“หอมแก้มก่อน เดี๋ยวจะวิ่งไปอาบเดี๋ยวนี้เลยอ่ะ”
“เจ้าเล่ห์”
“หอมไม่หอม โมไม่หอม พี่หอมนะ”
“อ่า ได้ไง จะเอาแบบไหนโมก็เสียเปรียบอยู่ดี” น้องมันตอบผมหน้างอ แม่ง! น่ารักวะ
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“หมั่นไส้ คนแก้มป่องวะ” ผมไม่รอแล้วครับกดปากลงบนแก้มนุ่มไปที อ่า! ชื่นใจจัง
“ชิ!”
“ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะ ยุงเยอะ กัดพี่เต็มเลยเนี่ย” ผมพูดไปเกาไป อ๊ากก ไอ้ยุงบ้า ทำไมกัดแต่กูวะ โมไม่เห็นจะถูกกัดเลยครับ น้องมันไม่เกาเลยซักนิดอ่ะ
“ไม่เห็นกัดโมเลย” นั้นไง ยุงบ้านกูมีแต่ตัวเมียป่าววะ กัดแต่กูจังเลย ยิ่งอยู่นานยิ่งเกาหนักครับ อ่า! ผมคันอ่ะ
“อย่าเกาแรงซิ เดี๋ยวก็เป็นผื่นหรอก ไปค่ะ งั้นเข้าบ้านกันดีกว่า” แล้วน้องมันก็ดึงแขนผมเข้าบ้าน อย่าตามมานะเย ไอ้ยุงบ้า
.
.
“แดงหมดเลย” ผมอยู่บนห้องของผมเอง ตอนนี้โมกำลังนั่งพินิจพิจารณากับ รอยคันตามตัวของผม
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเดี๋ยวก็หายเองแหละ แค่ยุงกัดเอง” สงสัยผมเกาแรงไปหน่อยครับ มันเลยแดงเถือกเป็นแถบเลย น้องมันทำหน้ากังวล
“เดี๋ยวโมไปขอปูนแดงป้าแววมาทาให้ดีกว่า” น้องมันท่าจะลุกเดินออกไป ผมรั้งแขนบางไว้ก่อน
“พี่ไม่เป็นไรจริงๆนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้ว คิดมากนะเรา” พูดไปก็เกาไปกู ก็คนมันคันอ่ะ แก๊กๆ
“ไม่เอาแดงขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวโมมาแป๊บเดียวเองนะค่ะ” แล้วโมก็วิ่งไปเลย ผมยิ้มออกมา มีคนดูแลเอาใจใส่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ เมื่อก่อนผมไม่ได้ครับใครจริงจัง จะมีก็แต่แฟนคนแรกของผมที่คบกันตอน ม.6 แล้วก็มีโมเนี่ยแหละที่แสดงออกว่าห่วงใยผมจริงๆ ผมรอไม่นานโมก็เดินเข้ามา
“ยื่นแขนมานี้ซิ” ผมทำตามคำสั่ง น้องโมค่อยๆบรรจงทาปูนแดงลงบนแขนผม ทีละจุดตามที่โดนกัด อย่างเบามือ
“อีกข้าง” ผมก็ทำตามอีกเช่นเคย
“ไหนดูตรงคอหน่อย โมเห็นมันแดงๆด้วย” น้องมันเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ นิ้วเรียวก็ทาปูนแดงตรงคอให้ผม ผมมองหน้าสวยใส นี้ขนาดยังไม่คบกับผมยังแสดงความเป็นเจ้าของขนาดนี้ แล้วถ้าคบกันจริงๆผมไม่ต้องลามโซ่น้องมันไว้เลยหรอเนี่ย
“ยิ้มอะไร” โมถาม
“ยิ้มให้คนใจดี” ผมตอบพร้อมยิ้มกว้างกลับไป น้องมันก็ยิ้มตอบผมกลับมา อัยยะ! ยิ้มอย่างหวานอ่ะ
“หายคันแล้วใช่ไหมค่ะ”
“อื้อ ขอบใจมากนะ” ผมพูดพร้อมกับดึงโมมานั่งตัก ผมเอาหัวซบแผ่นหลังบาง อ่า! กลิ่นหอมนี้อีกแล้ว
“ทิ้งไว้อีก 5 นาทีแล้วพี่เรียวค่อยไปอาบน้ำนะ ตอนนั้นคงหายคันแล้วละ” คุณหมอส่วนตัวผมยังสั่งไม่หยุด ผมพยักหน้าโดยที่หน้าก็ยังซุกอยู่แผ่นหลังน้องมันแหละครับ ผมดูดดมความหอมจนพอใจแล้วก็ปล่อยน้องมันเป็นอิสระ
“เราไปพักผ่อนได้แล้วละ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปส่งนะ”
“งั้นโมไปแล้วนะ” น้องมันลุกขึ้นยืนเต็มตัว
“ครับ ฝันดีนะครับ” ผมยิ้มให้น้องมันไป
“ฝันดีค่ะ” ไม่พูดเปล่าครับ ปากเรียวเลื่อนมาประทับบนหน้าผากผม แล้วน้องมันก็วิ่งออกไปเลย เฮ้ย! นี้ใครต้องเขินวะ ผมหรือโม??
“หึหึ ฝันดีครับ คนพิเศษ”
“คืนนี้เราไปร้องเพลงที่ผับไหม”
“ไม่ค่ะ วันนี้มีคนมาร้องแทนแล้วหนะ” ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปส่งโมที่คอนโดน้องมันครับ
“ดีเลย งั้นไปอาบน้ำแล้วก็เก็บเสื้อผ้าไปนอนห้องพี่นะ”
“อ่าว ไหนวันนี้ให้โมนอนห้องโมไงวันนี้อ่ะ” มีเถียงครับมีเถียง
“เปลี่ยนใจแล้ว นะๆ ไปค้างกับพี่นะ” พูดไปก็ทำตาวิ้งไปครับ รีบตอบตกลงดิ่ รถชนมานี้ซวยนะเฟ้ยย
“ก็ได้ค่ะ” น้องมันตอบเสียงเบา เขินครับเขิน
,
,
,
ลั้นลา ลั้นลา อารมณ์ดีมากครับช่วงนี้ ผมยิ้ม หัวเราะทุกวันเลย เหตุผลก็มาจากโมเนี่ยแหละครับที่ทำให้ช่วงนี้ผมมีความสุข ผมแน่ใจว่าตอนนี้ผมชอบโมแล้วละ แต่เรื่องจะขอคบตอนไหนก็ขอคิดให้ดีอีกทีก่อน เพราะดูท่าแล้วน้องมันก็ไม่ได้รีบร้อนหรือเร่งรัดอะไรผม ผมกำลังรอน้องมันอาบน้ำอยู่ครับ แต่ชักหิวแล้ว เลยถือวิสาสะมาเปิดตู้เย็นหาของสดทำอาหารให้โมกินดีกว่า เปิดไปก็ถึงกับเหวอครับ ตู้เย็นมีแต่น้ำ ของสดไม่มีเลยสักอย่าง ผมคงต้องลงไปซื้อของสดข้างล่างแล้วละ ผมเลือกซ้อของสด คิดเมนูว่าจะทำอะไรให้น้องมันกินดี วันนี้ผมอยากเอาใจโมบ้าง เพราะน้องมันตามใจผมตลอด ไม่เคยขัด เดี๋ยววันนี้ป๋าจะดูแลหนูเองนะจ๊ะ
“ไปไหนมา” เปิดประตูก็จ๊ะเอ๋กับโมพอดี อื้อหือ กลิ่นสบู่หอมมากเลยงะ
“ไปซื้อของสดมาทำกับข้าวให้กินอยากกินป่ะ” น้องมันยิ้มแก้มปริ รีบพยักหน้าตอบผมรัวๆ
“หอมก่อนดิ่”
“อีกละ”
“หอมก่อนนะ ถ้าหอมจะทำให้กินสุดฝีมือเลยอ่ะ” ผมต่อรอง
“พี่เรียวขี้โกง” น้องมันพูดหน้างอ
ฟอด!!!! ผมไม่รอแล้วครับ หอมเองเลย คนอะไรน่ารักขนาดนี้วะ
“ไปทำดิ่ หิวแล้ววว” เขินจนก้มหน้าพูดกับผมเลยทีเดียว
ฟอดดดด!!
“อ้า! ชื่นใจ เดี๋ยวพี่ไปทำอาหารก่อนนะ” ผมกดปากลงไปที่แก้มนุ่มอีกที แล้วเดินเข้าครัว หันไปมองโม ยังยืนอมยิ้ม แก้มแดงอยุ่ที่เดิมนั้นแหละครับ
“มีอะไรให้ช่วยไหม” สงสัยหายเขินแล้ว ถึงคิดจะมาช่วยผมทำอาหาร
“ล้างผักแล้วก็หั่นก็ได้ครับ เดี๋ยวที่เหลือพี่ทำเอง” ผมรู้จากป้าแววแล้วครับว่าอย่าให้โมปรุงอาหารอะไรทั้งสิ้น ถ้าไม่อยากเทอาหารทิ้งอ่ะนะ
“ขอบคุณนะ”
“หืม” น้องมันทำหน้าสงสัยกับคำขอบคุณของผม ผมหันไปยิ้มหล่อแทนคำอธิบาย ผมรู้น้องมันไม่เข้าใจหรอก แต่ผมแค่อยากพูดอยากขอบคุณที่ทำให้ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันเป็นวันที่ผมมีความสุขมาก โมดูแลผมดีทุกอย่าง บางวันผมเลยเรียนดึก กลับไปที่ห้องก็เห็นโมนั่งรออยู่เสมอ ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าวันไหนผมดึกก็นอนได้เลยไม่ต้องรอ แต่โมก็ดื้อ ผมยิ้มทุกครั้งที่เปิดประตูห้องมาแล้วเห็นน้องมันนั่งยิ้มรอต้อนรับผม
“ถ้าจะมองนานขนาดนี้อ่ะนะ” นั้น มีรู้ด้วยแฮะว่าผมมองอยู่ ผมวางมีดที่กำลังสับหมูลง แล้วเดินไปกอดโมจากด้านหลัง ในตายเหอะ จะหอมไปไหนวะ จะอดใจไม่ไหวอยู่แล้วนะ
“อยากกอดแบบนี้นานๆจัง” ผมพูดอ้อน เอาคางวางไว้บนไหล่ของโม
“พอเลย ไม่ทำต่อแล้วหรือไงค่ะ”
“ทำ แต่ขอกอดแบบนี้ก่อนนะ” ผมพูดตอบพร้อมกระชับกอดให้แน่นขึ้น นี้ผมกำลังหมดลายคาสโนวาจริงๆหรอเนี่ย ผมกอดน้องมันจนพอใจแล้วกดปากหอมแก้มไปหนึ่งทีแล้วค่อยมาทำอาหารต่อ ผมยอมรับครับว่าโมอยู่กับผมแล้วเปลืองตัวสุดๆ ฮ่าๆ
ผมทำอาหารจนเสร็จ แล้วก็นำออกไปจัดโต๊ะโดยมีโมช่วยเป็นลูกมือผมอยู่ตลอด อัยยะ น่ารักวะ!
“กินเยอะๆจะได้โตเร็วๆ” ผมตักอาหารใส่จานให้น้องมัน
“อร่อยจัง” ผมยิ้มหล่อให้กลับไป แน่นอนครับ ระดับผมทำทั้งที ผมไม่เคยทำให้ใครกินเลยนะ โมเนี่ยแหละคนแรก ตอนผมไปอยู่อังกฤษผมทำกินเองประจำ
“อร่อยก็กินเยอะๆ”
“แล้วไม่กินหรือไง นั่งมองแบบนี้จะกินลงได้ไงเล่า”
“เห็นเรากินพี่ก็อิ่มแล้วละ” น้องมันกินด้วยท่าทางที่เอร็ดอร่อยมากครับ ผมอดไม่ได้ที่จะนั่งจ้อง
“ไม่เอากินด้วยกันเลย อ่ะ” โมตักอาหารมาให้ผม แล้วเราก็กินกันไปเรื่อยๆ อิ่มแล้วก็ช่วยกันล้างจาน
“ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ จะได้สบายตัว” เรากำลังนั่งดูหนังกันอยู่ครับ ผมเอนตัวลงไปนอนหนุนตักแบบอ้อนๆ
“สระผมให้หน่อยซิ”
“แค่สระผมนะ” มีต่อรองครับ ผมพยักหน้าตอบไป
“ก็ได้ค่ะ ตอบแทนที่ทำอาหารให้กินแล้วกันนะ” ผมเด้งตัวขึ้น หอมแก้มโมไปหนึ่งทีแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย น้องมันตามใจผมเสมอครับ น่ารักมากอ่ะ
ผมนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ แต่ผมยังไม่เปิดน้ำนา ไม่งั้นมีโป้กันแน่ๆ เอาหัวพิงขอบอ่างให้ช่างทำผมส่วนตัวสระผมให้
“เจ็บไหม” น้องมันถามขณะที่กำลังเกาหัวผมอยู่
“ไม่ สบายหัวดีจัง” น้องมันมือเบามากครับ สระไปนวดไป ทำเอาผมสบายหัวเลยอ่ะ
“อ่ะ เสร็จแล้วค่ะ ที่เหลือก็จัดการตัวเองนะ”
“ครับผม ขอบใจนะ สบายหัวขึ้นเยอะเลย”
“จิ๊บๆ” น้องมันตอบแค่นั้นแล้วก็เดินออกไป
ผมลุกขึ้นมาส่องกระจก ดูสภาพตัวเอง ผมรู้ครับว่าผมน่าตาดี ยิ่งเรียนหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นที่นิยมของสาวๆทั้งหลาย ผมคบกับผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่เคยมีใครแสดงออกว่าอยากดูแลผมด้วยใจจริงแบบโมมาก่อนเลย น้องมันทำให้ผมตลอด การกระทำทุกอย่างของโมทำให้ผมรู้ว่าโมไม่เคยหวังอะไรตอบแทนจากผมเลย ผมเปิดน้ำล้างตัวจนเสร็จ แต่งตัวด้วยชุดนอนตัวเก่งของผม
“อ่าวว ตัวแสบหลับซะแล้ว” ผมเดินมาข้างเตียงเห็นโมนอนหายใจสม่ำเสมอ นี้ก็ดึกมากแล้วที่จริงน้องมันคงง่วงตั้งแต่ดูหนังแล้วละครับ แต่น้องมันก็ยังตามใจผมมานั่งสระผมให้ผมอีก
“น่ารักแบบนี้พี่มองข้ามเราไปได้ไงนะ” ผมพูดลอยๆ คิดย้อนไป ก็งง กับตัวเอง น้องมันน่ารักขนาดนี้ ทำไมผมถึงไม่เคยเห็นเลยนะ ผมเดินไปปิดไฟ แล้วขึ้นมาบนเตียง คว้าร่างบางเข้ามาข้างตัว กระชับอ้อมแขนให้มั่น ผมจูบลงหน้าผากมนเบาๆ แล้วก็หลับตาลง ผมไม่ได้นอนหลับสบายแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ
talk
จบแล้ววว
สั้นไปหน่อย ขอโทษจริงๆนะค่ะ
ความคิดเห็น