คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Brother love 2 (tangmo)
ตอนที่2
.ณ เวลาปัจจุบัน
“มิกะ มิกะ!! มิกะ!!” อะไรของมันวะนั่งยิ้มอยู่คนเดียว จิตหลอนป่ะเนี่ยเพื่อนฉัน
“เรียกอะไรเสียงดังวะแก คนกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่” นั่นไงกูผิดอีกแล้ว
“แล้วแกเป็นไรเนี่ยนั่งยิ้มคนเดียว แล้วก็เอาแต่หัวเราะ หึหึหึ เหมือนพวกโรคจิตเลยวะ หยียย!”
โมยังไม่อยากมีเพื่อนเป็นโรคจิตตอนนี้อ่ะ แต่บ้าอ่ะรับไหวนะ โรคจิตนี้ขอบายอ่ะ
“แกนะซิบ้า! ฉันบริหารปากเว้ย มันจะได้ดูสดชื่น แดงเป็นธรรมชาติ”
“เหตุผลแกนี้….. มั่วมากอ่ะ” ใครมันจะไปเชื่อวะว่าบริหารปาก ถึงฉันจะโง่ แต่อันนี้มันก็เกินไปเว้ย
“ช่างฉันเหอะน่า เลิกเรียนแล้วไปกันเหอะ เดี๋ยวแม่ฉันจะขาดใจตายซะก่อน” ดูมัน เอาแม่มาอ้างเล่นของสูงขอให้ขี้กากกินหัวมัน เพี้ยง!!
“เดี๋ยวกลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดฉันก่อนนะเว้ย แกบอกฉันกะทันหันเลยไม่ได้เตรียมอะไรไว้อ่ะจะได้ซื้อของหวานฝากพ่อกับแม่ด้วย” ปกติโมจะเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยถ้ามิกะจะชวนไปนอนอ่ะนะเพราะอยู่คอนโดคนเดียวมันก็เบื่อๆ มานอนเล่นกับมันก็แก้เบื่อได้เยอะเลยแหละ
“โอเค เดี๋ยวบอกคุณลุงคนขับอีกที อ้อ! แกไม่ต้องห่วง พี่เรียวกลับเอง พอดีพี่ฉันบอกให้คนที่บ้านเอารถมาทิ้งไว้ให้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว เมื่อเช้าน้าฉันยืมรถพี่เรียวไปธุระนิดหน่อย พี่เรียวเลยมากับฉันหนะ” ยัยมิกะบอกร่ายยาวเป็นชุด เพราะมันคงรู้ว่าโมจะอ้าปากถามว่าอะไร คืออยากจะรู้จักไหมก็อยากอ่ะอยากมาก แต่รอพรหมลิขิตอีกนิดละกันเน้อะ
โมกับมิกะอยูบนรถแล้วและกำลังจะมุ่งหน้าไปบ้านมิกะแล้วค่ะ หลังจากมิกะมันไปพังห้องโมมา พอเก็บเสื้อผ้าเสร็จเราก็มุ่งตรงไปที่ร้านของหวาน ขนมไทยกันนิดหน่อย
“คุณป้าไหวค่ะ เอาบัวลอยไข่หวาน 6 ถุง ถั่วดำ 1 ถุง แล้วก็กล้วยบวชชีอีก 1 ถุงค่ะ” โมสั่งของหวานแบบไทยๆของโปรดคนบ้านยัยมิกะกันทั้งนั้น ถึงครอบครัวมิกะจะเป็นเชื้อญี่ปุ่นแต่ก็มาอยู่เมืองไทยนานพอสมควรเลยพูดไทยได้ชัด และก็กินอาหารได้ทุกอย่างเลยละค่ะ
“แหมมม แล้วก็กล้วยบวชชีอีก 1 ค่ะ รู้หรอกนะยะว่าซื้อไปให้พี่ฉันหนะ” มิกะยังคงรู้ทันเสมอค่ะพี่เรียวเป็น ผู้ชายที่ชอบกินกล้วยทุกชนิดเลยนะค่ะ พอดีมีอยู่วันนึ่งโมฝากกล้วยบวชชีไปให้พี่แกลองชิมแล้วยัยมิกะก็มาประกาศผลว่าพี่เรียวชอบกินมาก โมก็เลยชอบซื้อแล้วฝากยัยมิกะไปให้พี่แกกินอยู่บ่อยๆ
“เอาน่า แกชอบแซวจังวะ”
“ยังไม่ชินไง?” ยังๆ ยังจะเถียงกูอีก
“เออ ชิน ชินจนบางทีก็คิดว่า เพื่อนกูเป็นคนหรือเป็นหมาเนี่ย เห่าได้ตลอดเลยวุ้ย”มันทำท่าจะโว้ยวายใส่โมค่ะ แต่พอดีป้าไหวคิดเงินซะก่อนมันเลยอด อิอิ
เรานั่งกันมาจนถึงบ้านมิกะกันแล้ว ครอบครัวของมิกะเป็นครอบครัวที่ดำรงเผ่าพันธุ์การเป็นหมอมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวดย่าทวด จะมีก็แต่ยัยมิกะนี้แหละที่แหวกหน่อมาเรียนภาษาต่างจากคนอื่นในบ้านพ่อของมิกะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลในญี่ปุ่น 3 แห่ง และในประเทศไทยอีก 4 แห่ง ส่วนแม่ตอนแรกก็เป็นหมอเหมือนกันกับพ่อนี้แหละค่ะ แต่ท่านบอกว่าเบื่อเลยพลิกตัวเองมาทำธุรกิจรีสอร์ทโรงแรมอะไรพวกนี้ แม่บอกโมว่าแม่จะทำเล่นๆ แก้เบื่อ แต่..ท่านมีโรงแรมในไทย 4 แห่งรีสอร์ทที่กระบี่ 3 แห่ง สมุยและเสม็ดอีกอย่างละแห่ง ที่ญี่ปุ่นอีก 2 แห่ง และฮ่องกงอีก 1 แห่งแม่ค่ะแม่เล่นๆ หรอเนี่ยบอกโมใหม่อีกทีซิ ดังนั้นไม่แปลกเลยที่บ้านมิกะจะหรูหราและใหญ่โตมีคนรับใช้มากมายให้เรียกหา เป็นบุญแท้มีเพื่อนรวยแบบนี้ แต่มิกะมันไม่เคยอวดรวยเลยละค่ะบางทีมันก็ไปเดินตลาดนัดซื้อเสื้อผ้าติดไม้ติดมือมาได้ 10 กว่าตัว มันบอกว่า“ของก็อปนี้ก็ใส่สบายดีนะแก ถูกด้วย” งกโคตรเพื่อนกู
“มากันแล้วหรอลูก” เสียงคุณแม่ดังมาแต่ไกล
“คุณแม่สวัสดีค่ะ/ค่ะ” โมกับมิกะขานรับคุณแม่พร้อมกัน คุณแม่เป็นผู้หญิงที่สวยมาก
ถึงจะดูมีอายุแล้วแต่ก็มีสง่าราศี จึงไม่แปลกใจเลยสักนิดที่พี่เรียวจะหล่อลากไส้และยัยมิกะจะ
น่ารักบรรลัยได้ขนาดนี้
"โมคืนนี้นอนนี้ใช่ไหมลูก พอดีเลยพี่..อุ๊ป!!!”
“เอ้อ โมแกเอาของไปเก็บห้องฉันก่อนก็ได้นะ พี่แววค่ะพาโมเอาของไปเก็บที่ห้องมิกะหน่อยซิ
แกขึ้นไปก่อนเลยนะเดี๋ยวฉันคุยกับคุณแม่นิดหน่อยอ่ะ” อะไรของมันวะ ท่าทีลับๆล่อๆคุณแม่ยังพูดไม่จบเลยค่ะ ยัยมิกะก็เอามือปิดปากคุณแม่ไว้ซะก่อน มีการมาไล่เราขึ้นไปข้างบนก่อนอีก หน้าสงสัยชะมัด แต่ขัดมันได้ซะที่ไหนละค่ะบ้านมันนี้ ขึ้นไปรอข้างบนก็ได้วะ
:ฝั่งคุณแม่และมิกะ:
มิกะ : “แม่อย่าบอกไอ้โมเด็ดขาดนะว่าพี่เรียวจะมานอนบ้าน เดี๋ยวมันได้วิ่งแจ้นออกจากบ้านเรากันพอดี” สาวน้อยบอกแม่ตนเองเสียงเบา กลัวเพื่อนรักของตัวเองได้ยิน
แม่ : “อ่าว อย่าบอกนะว่าแกไม่ได้บอกหนูโมว่าเรียวจะมานอนที่บ้านวันนี้หนะ”ผู้เป็นแม่ถามในสิ่งที่ตนเองสงสัย เขารู้ว่าแตงโมรู้สึกยังไงกับลูกชายของตัวเองและมีความรู้สึกแบบนี้มายาวนานมากแค่ไหน ถึงเขาจะคอยเชียร์แต่แตงโมก็ยังคงเลี่ยงอยู่เลื่อย
มิกะ : “ค่ะมิกะไม่ได้บอก ไอ้โมมันรอแต่พรหมลิขิตมิกะไม่รู้ไอ้พรหมลิขิตเนี่ยจะมาตอนไหน
มิกะเลยลิขิตให้มันเองซะเลยไง แล้วคุณแม่ต้องไปบอกคุณพ่อว่าห้ามมีพิรุธเด็ดขาด เอาตามนี้นะค่ะถ้าแม่อยากได้ไอ้โมเป็นลูกสะใภ้แม่ต้องช่วยมิกะนะ” สาวน้อยเตี้ยมความพร้อมกับแม่ของตนเองเขารักเพื่อนคนนี้มากและก็รู้ว่าเพื่อนของเขาก็รักพี่ของเขามากเช่นกัน เขาอยากให้สองคนนี้ได้รู้จักกันได้เจอกันสักครั้ง อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าได้ทำอะไรเพื่อช่วยเหลือความรักของเพื่อนตนเองบ้าง
แม่ : “ได้เลยลูก เดี๋ยวแม่ไปเตี้ยมกับพ่อก่อนนะ เราก็สู้ๆละ แม่จะเอาคนนี้ แม่ถูกชะตากับโม
มิกะรู้ใช่ไหม? ดังนั้นมิกะจะให้แม่ช่วยอะไรแม่ช่วยเต็มที่ ว้ายย ฉันจะได้หนูโมเป็นลูกสะใภ้แล้ว ตื่นเต้นๆ” ผู้เป็นแม่แสดงอาการตื่นเต้นออกมาอย่างชัดเจน และก็เดินไปยังห้องของตนเองเพื่อเตี้ยมความพร้อมกับสามีตัวเองอีกครั้ง
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
“แกมีไรกับคุณแม่ป่ะวะ” สงสัย สงสัย ดูมีพิรุธแบบนี้ต้องรีบถาม ถ้าเรื่องใหญ่ขึ้นมาจะแย่เอาได้
โมไม่ชอบเห็นครอบครัวเขาทะเลาะกันด้วยซิ
“ป่าว แค่บอกคุณแม่ไปว่าวันนี้ให้ทำของโปรดของแกให้แกกินด้วย เท่านั้นเอง”
บอกแค่นั้นแล้วจะไล่กูมาบนห้องเพื่อ?? เอาเถอะมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ มิกะมันคงอยากเอาใจโมหนะค่ะมันเป็นคนดูแลเพื่อนดีมากๆ มาบ้านมันทีไรก็จะทำอาหารที่เป็นของโปรดรอไว้ตลอด
“งั้นเดี๋ยวฉันไปช่วยป้าแววในครัวนะ แกจะเอาอะไรเพิ่มเติมก็ไปบอกฉันในครัวละกัน
เดี๋ยวเอาของหวานไปให้ป้าแกด้วยพอดีฉันถือติดมือขึ้นมาบนห้องหนะ”
“เออๆ ทำตัวเป็นคนใช้ไปได้ไอ้นี้ มากินเฉยๆไม่เป็นไงวะ ชอบทำนู้นทำนี้ ฉันเอาแกมาเป็นแขกนะเว้ยไม่ได้มาจ้างเป็นผู้ช่วยป้าแววหนะ” ยัยมิกะโวยวายค่ะ เพราะถ้ามาทีไรโมจะไปช่วยป้าแววทำอาหารในครัว ป้าแววคือหัวหน้าแม่บ้านที่นี้ค่ะตอนแรกๆป้าแววก็ไม่อยากให้โมช่วยสักเท่าไหร่ แต่มาอยู่มากินบ้านคนอื่นจะนอนแผ่สามสลึง ชี้นิ้วใช้คนอื่นได้ยังไงกันละค่ะจริงมะ?
“ป้าแววมีไรให้โมช่วยบ้างค่ะ?” จริงๆก็ไม่ได้ทำอาหารเก่งหรอกนะค่ะ แต่ก็นะอยู่คนเดียวก็ควรจะทำกินเองบ้าง ประหยัดไว้เป็นดีที่สุด
“มาแล้วหรอค่ะหนูโม วันนี้ป้าแววจะทำอยู่ 6 อย่าง มีไก่อบพริกไทยดำ ปลากะพงราดพริก
หอยเชลล์ผัดฉ่า ต้มจืดหมู หมูน้ำแดงแล้วก็กุ้งอบวุ้นเส้นค่ะ” ทำไมเยอะแยะอย่างงี้วะ
จะกินหมดป่ะเนี่ยแค่ 4 คนเองนะ เอาเถอะยัยโมคนรวยก็งี้แหละกินดีอยู่ดีเป็นเรื่องปกติ
“โอเคคะ อันนี้ของหวานที่โมซื้อมานะค่ะ มีของป้าด้วยนะ บัวลอยไข่หวานเหมือนเดิม” โมยื่นถุงขนมหวานให้ป้าแวว แล้วเราก็เริ่มลงมือทำอาหารกันค่ะ โมเลี่ยงการปรุงรสอาหารทุกชนิด ทำได้แต่หั่น สับ เตรียมเครื่องเคียงมากกว่า เคยลองปรุงรสดูแล้ว หน้าตาอาหารออกมาดูดีมากแต่พอยัยมิกะชิมเท่านั้นแหละ “อย่าคิดที่จะปรุงรสอาหารอีกเด็ดขาด” อึกกก!! มันพูดได้เจ็บปวดรวดร้าวมาก เราช่วยกันทำอาหารอยู่พักใหญ่ค่ะ ได้ยินเสียงรถขับมาในบ้านแว้วๆแฮะ คงเป็นรถคุณพ่อละมั้งเพราะตอนออกมารับหน้าบ้านก็มีคุณแม่มารับคนเดียว โมเลยหันมาสนใจอาหารกับป้าแววต่อ
“จะเสร็จรึยังแก” เสียงยัยมิกะดังมาจากหลัง
“เสร็จแล้ว แต่เดี๋ยวจัดอีกนิดหน่อย แกไปนั่งรอกับคุณพ่อ คุณแม่เลยก็ได้ เดี๋ยวฉันช่วยป้าแววยกไปเอง”นี้กูเป็นคนใช้บ้านนี้จริงๆใช่ไหมเนี่ย
“โอเค งั้นฉันไปรอที่ห้องเลยนะ แกก็ยกมาดีๆ อย่าเผลอมือสั่น ทำของตกหล่นนะจ๊ะ ไปละ”
อะไรของมันวะไม่เห็นจะเข้าใจเลย ปกติฉันก็ถือดีนะเว้ย แล้วอยู่ดีๆ วันนี้มันจะตกได้ไงวะ
ระดับนี้มือไม่สั่นยะจะบอกให้
“คิคิ”
“ป้าแววหัวเราะอะไรค่ะ โมป่าวมือสั่นสักหน่อยนะ” อะไรกันวะคนบ้านนี้อยู่ดีๆก็หัวเราะ แปลกๆนะวันนี้อ่ะ
“ป่าวหรอกค่ะ ไปค่ะหนูโมเรายกของไปให้คุณท่านกันดีกว่า” ป้าแววบอกออกมาเมื่อได้เวลาอาหารเย็นแล้ว โมยกกับข้าวมา 3 อย่างค่ะอยู่ในถาดนี้แหละ อีก 3 อย่างป้าแววก็รับผิดชอบไป
“อาหารมาแล้… ละ ละ แล้ว..ค..ค..คะ.....” พี่เรียว!! พี่เรียว!! พี่เรียว!! อึ้ง! อึ้ง!
พี่เรียวมาอยู่นี้ได้ไงวะเนี่ย ไหนบอกว่าวันนี้เรียนดึกไงแล้วไหนบอกว่าวันนี้ไม่กลับบ้านไง
แล้วฉันจะทำยังไง ทำยังไงดี อย่าๆ อย่ามองมาทางนี้ อย่าฆ่ากันด้วยสายตาอันร้อนแรงคู่นั้นเล้ยยยยยย
“กึก..กึก…กึก “ มือเจ้ากรรมมาสั่นไรตอนนี้วะเฮ้ย หยุดสั่น หยุดสั่นซิ แงง!! นี้ฟ้าแกล้งหนูใช่ไหมมโมเริ่มโวยวายกับตัวเอง
“คิคิ” ได้ยินเสียงยัยมิกะหัวเราะมาแว้วๆเข้าโสตประสาทหู พอโมหันไปสบตามันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หน่อย! นี้แกวางแผนใช่มะไอ่เพื่อนบ้า
“คุณแม่ครับ บ้านเรามีคนรับใช้ใหม่ด้วยหรอครับ ผมไม่ยักรู้นะเนี่ย” และแล้วกูก็เป็นคนใช้บ้านนี้เต็มตัวเลยทีเดียว พี่เรียวพูดงี้ได้ไงเนี่ย หน้าโมเหมาะกับอาชีพนี้รึไงกัน คนหล่อใจร้ายวะ
“คิคิ เอ้าแกยกมาวางไว้ได้แล้วยืนมือสั่นอยู่นั้นแหละ” ยัยมิกะยังคงหัวเราะและประชดประชันอยู่เช่นเดิม มึงรักกูมากเลยวะเพื่อน
“มิกะนี่เพื่อนเราหรอที่บอกว่าจะค้างด้วยหนะ” พี่เรียวถามยัยมิกะ แต่สายตาก็ไม่ได้หันมาสนใจโมเลยสักนิด
“ใช่ค่ะ โมนั่งดิ่ จะได้แนะนำกัน”
“คุณพ่อสวัสดีค่ะ” โมยกมือไหว้คุณพ่อเพราะยังไม่ได้ทักทายท่านเลยตั้งแต่เข้าบ้านมา
“เอ่ออ.. อ่ะ เอ่อ พี่เรียวสวัสดีค่ะ" เสียงจะสั่นทำไมวะเนี่ย โมหันไปยกมือไหว้พี่เรียวค่ะ
เขาเป็นรุ่นพี่นี้เน้อะ เราก็ต้องแสดงความเคารพเขาหน่อย พี่เรียวรับไหว้ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“พี่เรียวนี้ เพื่อนมิกะชื่อ”แตงโม” เรียกสั้นว่า”โม”ก็ได้ เราเรียนอยู่คณะเดียวกันค่ะ เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.4 แล้วละ” ยัยมิกะร่ายยาวเป็นหางว่าว พี่เรียวขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะหันมาสบตา
โอ้วว ก๊อด!!! ฉันรักดวงตาคู่นั้นจังเลยยยย
“อ่อ งั้นก็เรียนที่โรงเรียนเดียวกับพี่ด้วยหนะซิ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้าเพื่อนเราเลยละมิกะ”
จึกกก!! เหมือนมีดแทงลงมาตรงใจ หน้าฉันมันห่วยขนาดนั้นเลยไงวะ จริงอยู่ที่ไม่อยากให้พี่แกรู้ว่าโมเป็นเพื่อนกับยัยมิกะ แต่เราเคยเดินสวนกันที่ร้านอาหารในโรงเรียน เคยเข้าแถวใกล้ๆกันในเวลาเคารพธงชาติ เรายังเคยยืนใกล้กันบนรถเมย์เลยนะ ทำไมพี่แกไม่คุ้นหน้าโมบ้างอ่ะ
ยัยมิกะเอามือมาวางไว้ที่ตรงหัวเข่าแล้วก็บีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ โมหันไปยิ้มนิดๆให้มันรู้ว่าแค่นี้สบายมาก
“งั้นเรากินกันเลยดีกว่านะค่ะ มิกะหิวแล้ว” ยัยมิกะรีบตัดบท แล้วพวกเราก็กินกันไปเรื่อยๆโมนั่งตรงข้ามกับพี่เรียว ข้างซ้ายเป็นยัยมิกะ คุณพ่อนั่งหัวโต๊ะ คุณแม่นั่งข้างพี่เรียว เราสบตากันบ้างแต่ก็นะแค่สบตาเท่านั้น โมดีใจที่อย่างน้อยวันนี้เราก็รู้จักกันอย่างเป็นทางการสักที ถึงแม้ตลอดระยะเวลา 5 ปีที่โมเฝ้ามองมา พี่แกจะไม่เห็นถึงสายตาของโมเลยก็ตาม
“คุณแม่ค่ะนี้ปลากะพงของโปรดคุณแม่ค่ะ กินแล้วสวยวันสวยคืน สวยระเบิดตู้มไปเลย” โมตักของโปรดให้คุณแม่ พยายามทำตัวเป็นปกติให้มากที่สุด วันนี้มันเกินความคาดหวังของโมแล้ว ดังนั้นโมไม่ควรคาดหวังถึงบทสนทนาหรือการพูดคุยอะไรกับพี่เรียวถึงจะมีสบตากันบ้างก็เถอะ แค่ได้มานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับพี่เรียวก็พอใจแล้วละ
“ขอบใจจ้ะ โมก็กินเยอะๆนะ” คุณแม่ยิ้มรับ แต่ก็ยังไม่วายขุนโมอยู่ดี ถ้ามาอยู่บ้านนี้บ่อยๆคงกลายเป็นอิอ้วน พุงย้อยแน่ๆเลยละค่ะ โมยิ้มตอบคุณแม่ไปทีแล้วหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าต่อ พี่เรียวมองมาด้วยสายตาสงสัย คิ้วขมวดกันนิดหน่อย พี่จะมองทำไมเนี่ยคนกำลังพยายามทำตัวสบายๆอยู่มามองกันงี้ เดี๋ยวก็ลากขึ้นห้องซะนี้ แฮะๆ หื่นกามมากใช่ไหมละ
“โม ไม่เห็นตักให้พ่อมั้งเลย” คุณพ่อทักขึ้นมาหลังจากที่โมตักอาหารให้คุณแม่ สงสัยท่านคงน้อยใจหนะค่ะเพราะปกติโมจะตักให้ทั้ง 2 คนเลย งั้นวันนี้ขอแกล้งคุณพ่อสักหน่อย โมหันหน้าไปมองคุณพ่อแล้วยิ้มหวานสุดๆให้ท่านไปที
“คุณพ่ออยากให้โมตักให้ใช่มะ? งั้นมีข้อแลกเปลี่ยนกันนิดหน่อยโอเคไหมค่ะ” หึหึ คุณพ่อเป็นคนใจดีค่ะ ชอบให้ลูกสาวอ้อนมากๆ มิกะมันขออะไรคุณพ่อก็ให้มันหมดเลย แอบอิจฉามันเบาๆคุณพ่อทำท่าคิดอยู่สักพัก
“โอเคเลย โมจะเอาอะไรละลูก” โอ๊ะ!! คุณพ่อนี้สุดยอดเลย คนรวยนี้เขาให้อะไรกันง่ายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ยัยมิกะยิ้มขำนิดๆเพราะมันรู้อยู่แล้วว่าโมจะขออะไร คุณแม่เองก็รอฟังอย่างตั้งใจมากส่วนพี่เรียวก็ยังคงมองมานิ่งๆ คิ้วขมวดอยู่หน่อยๆ เขาจะคิดว่ากูมาปลอกลอกครอบครัวเขาป่าววะเนี่ย
“นี้ค่ะ หมูน้ำแดง อ๊ะ!! ห้ามทำหน้างอนะค่ะ เพราะรู้หรอกนะว่าคุณพ่อจะกินไก่อบหนะ กินไก่มากๆเดี๋ยวจะเป็นเก๊าเอาได้นะค่ะ ดังนั้นหมูน้ำแดงนี้แหละค่ะ อร่อยมากเลยนะ” โมทักขึ้นทันทีเมื่อคุณพ่อทำหน้างอเป็นเด็กๆเมื่อรู้ว่าโมตักหมูน้ำแดงให้ท่าน แต่พอโมบอกถึงความเป็นห่วงท่านก็ยิ้มอบอุ่นมาให้แทน
“นี้มันพ่อแม่ฉันหรือพ่อแม่แกวะเนี่ย อ้อนขนาดนี้มาเป็นสะใภ้บ้านฉันเลยมะ”
“อะ..แอ่ก แฮ่กกๆ” สำลัก ถึงกับสำลักกันเลยทีเดียว ไม่ใช่โมคนเดียวนะค่ะที่สำลักข้าวนะ พี่เรียวก็ด้วยพี่แกรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่มใหญ่เลย พี่เรียวหันมาสบตาโมนิดๆ เอาไงดีวะกู มิกะมันเล่นแรงชะมัดยิ้มกลบเกลื่อนไปก่อนละกัน โมเลยตัดสินใจยิ้มตอบพี่เรียวไปสวยๆ 1 ที พี่ค่ะ โมยิ้มหวานสุดๆละนะดังนั้นลืมเรื่องที่มิกะพูดเมื่อกี้ไปซะ ลืมมัน ลืมมัน !!
“คิคิ/คิคิ/หึหึ” แล้ว 3 พ่อแม่ลูกก็หัวเราะกันอย่างชอบใจ ที่แกล้งโมได้
“แล้วเมื่อกี้เราจะขออะไรพ่อละ หืม?? เอากระเป๋าไหมละ พอดีพ่อจะไปยุโรปเดือนหน้านี้แล้วละ”คุณพ่อพูดขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าหัวเราะนานเกินไปแล้ว ที่จริงโมก็ไม่เคยขออะไรที่แพงมากมายหรอกนะค่ะไม่เคยขออะไรเลยด้วยซ้ำ ส่วนใหญ่ถ้าจะขอจริงๆก็จะเป็นพวกเค้ก อร่อยๆมากกว่า ขอของกินนี้แหละสบายใจสุดแล้ว ถึงจะสนิทกับลูกสาวเขาก็ไม่ใช่ลูกเขาจริงๆสักหน่อย ถ้าเป็นลูกสะใภ้ก็ค่อยว่ากันอีกที
“คุณพ่อคิดว่าถ้าซื้อกระเป๋าให้ยัยโมแล้วมันจะรับไว้หรอค่ะ” ยัยมิกะมันรู้ดีว่าโมขี้เกรงใจ จะไม่ให้เกรงใจได้ไงละกระเป๋าที่คุณพ่อซื้อมาให้ห้าร้อยหกร้อยสักที่ไหนกัน โมหันไปมองหน้าพี่เรียวนิดๆ พี่แกยังคงจ้องมาที่โมนิ่งๆ โอ๊ย ไอ่หล่อจะจ้องอีกนานไหม เกร็งนะเว้ย เขินจนจะไหม้ทั้งตัวละเนี่ย จ้องอยู่ได้ กูไม่ปลอกลอกครอบครัวมึงหรอกน่า
“โมไม่เอาของแพงหรอกค่ะ ที่บอกว่าจะเอาของแลกเปลี่ยนหนะ โมจะขอแค่เวลาของคุณพ่อ
สักสี่ห้าชั่วโมงเท่านั้นเอง” คุณพ่อทำหน้างงนิดๆ คุณแม่ก็อมยิ้มน้อยๆเพราะท่านคงจะรู้แล้วว่าโมจะขอเวลาของคุณพ่อไปทำไม ส่วนพี่เรียวยังคงมองมานิ่งๆเช่นเดิม มอง มอง มองเข้าไป
“คืนนี้ 1 ทุ่มเรามาปะชันเกมกันเถอะค่ะคุณพ่อ พรุ่งนี้วันหยุดของคุณพ่อด้วย เรามาแข่งเกมพักสมองกันนิดหน่อยเถอะนะค่ะ ครั้งที่แล้วโมแพ้คุณพ่อยังไม่ได้แก้แค้นคืนเลย ดังนั้นวันนี้แหละชัยชนะต้องเป็นของโม” บ้านของยัยมิกะแบ่งเป็นหลายห้องมากค่ะ มีทุกอย่างทั้งห้องดนตรี ห้องคาราโอเกะห้องฟิตเนต แล้วก็ห้องเล่นเกม คุณพ่อยิ้มอบอุ่นมาให้หลังจากรู้ว่าโมต้องการอะไร
“ได้อยู่แล้ว ระดับนี้พ่อไม่พลาดแน่ เตรียมใจไว้เลย” คุณพ่อยังคงขู่เช่นเคย เอาไงเอากันวะแพ้คนแก่นี้น่าเจ็บใจชะมัด
“หน้าสนุกดีนะครับ ผมขอเล่นด้วยคนซิ” พี่เรียวเลิกจ้องหน้าโมแล้วหลังจากรู้ว่าโมแค่จะชวนคุณพ่อมาเล่นเกมกันเท่านั้น ก็บอกแล้วไงว่าไม่เอาหรอกพ่อนะ จะเอาลูกชาย จะเอาลูกชายบ้านนี้
“งั้นเราแข่งเป็นทีมกันเลยนะ เดี๋ยวเรียวคู่พ่อ แล้วมิกะก็คู่โมแล้วกัน” คุณพ่อเริ่มวางแผนเสร็จสับ โฮ..... ไม่ค่อยโกงเลยเน้อะ สมองดีอยู่กับสมองดี เจริญมากอ่ะ
“โอเคครับ แต่ถ้าใครแพ้ต้องทำตามที่ฝ่ายชนะขอทุกอย่างนะครับ ตกลงไหม?” พี่เรียวหันมาถามโมแล้วก็ยักคิ้วให้ 1 ที เฮ้ยๆ เท่เกินไปละ นี้มันประกาศสงครามกันป่ะเนี่ย พี่แกจะจริงจังไปป่ะ เล่นเอาสนุกนะเฟ้ย แล้วถ้าพี่มันต้องการเงิน 2 ล้านกูจะหาให้มันได้ที่ไหนละเนี่ย เริ่มคิดวิตกกังวลแล้วค่ะ
“ตกลงค่ะ ถ้าใครแพ้ก็ต้องทำตามที่ฝ่ายชนะต้องการทุกอย่าง” เร็วเท่าความคิดยัยมิกะตอบตกลงไปแล้วกำเวรมึงคิดจะปรึกษากูมั้งไหมเพื่อน ถ้าแพ้ขึ้นมาละงานเข้าเลยนะ ยัยมิกะหันมายิ้มให้โมเพื่อแสดงความมั่นใจเต็มที่ เออ กูรู้มึงเก่ง แต่มึงลืมอะไรไปรึป่าวพี่กับพ่อมึงอ่ะหัวสมองหัวกะทิของชาติเลยนะเว้ยยยย
“ของหวานมาแล้วค่า” เสียงป้าแววดังขึ้นพร้อมกับถาดที่เต็มไปด้วยขนมหวานแบบไทยๆ
“นี้ของคุณผู้หญิง แล้วก็คุณผู้ชาย แล้วก็คุณหนูมิกะค่ะ เป็นบัวลอยไข่หวาน แล้วนี้ก็ของคุณหนูเรียวกล้วยบวชชีของโปรดคุณหนู แล้วก็ถั่วดำค่ะหนูโม” ป้าแววจัดวางของหวานไว้ข้างหน้าของแต่คนพี่เรียวทำหน้าแปลกใจนิดๆที่เห็นของหวานตรงหน้าตัวเอง
“ใครซื้อมาหรือครับ หรือป้าแววทำเอง” พี่เรียวถามป้าแววเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง
“ป้าแววไม่ได้ทำหรอกค่ะพี่เรียว พอดีมิกะไปคอนโดโมมาแล้วโมมันก็เลยแวะซื้อของหวานมาฝากหนะค่ะ
มันรู้ได้ไงเนี่ยว่าพี่เรียวชอบกินกล้วยบวชชี อิอิ” นั่นไงมันเล่นกูอีกละ กินเงียบๆไม่เป็นไงวะ พี่เรียวหันมาสบตากะคาดคั้นเอาคำตอบ อยากรู้อะไรก็ถามมาเด้ มาจ้องหน้าแบบนี้จะรู้ป่ะว่าอยากถามอะไร
“ก็แกบอกฉันไงว่าพี่แกชอบ แกลืมไปแล้วหรอ แกไม่บอกฉันแล้วฉันจะรู้ไงละ เอ้อ!!” เอาวะ แก้ตัวแถๆไปก่อนละกัน พี่เรียวทำหน้าคลายความสงสัยลงได้บ้าง
“เอ้อ ป้าแววค่ะโมซื้อมาเผื่อพี่พันกับพี่ดาวด้วยนะ ฝากเอาให้ด้วยนะค่ะ” ป้าแววยิ้มรับแล้วก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ
“เพื่อนฉันนี้เป็นคนดีจริงๆซื้อของมาฝากแม่บ้านฉันทุกคนเลย ติดสินบนกันชัดๆ” มันยังไม่ยอมกินเงียบๆอีกตามเคย
“เอ้อ เรียวเรียนเป็นไงบ้างลูก” คุณแม่ถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนเอง
“ก็เรื่อยๆละครับ ยังไม่มีอะไรมาก อยู่ที่อังกฤษเรียนนำไปก่อนเยอะแล้วละครับคุณแม่”
“แล้วอยู่อังกฤษมีสาวฝรั่งมาสนใจบ้างป่ะ” เป็นคำถามของใครไม่ได้นอกจากยัยมิกะจอมแก่แดดพี่เรียวหันมาส่งยิ้มนิดๆให้ยัยมิกะ โอ้วว...... ออร่าส่องสว่าง
“มีอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีคนมาสนใจนี้ดิถึงแปลก” โฮฮ ตอบได้มั่นใจมากอ่ะพี่
ก็เข้าใจอ่ะนะว่าหล่อ ว่าเก่ง แต่ถ่อมตัวบ้างไม่เป็นไงวะ
“แล้วสนใจใครจริงจังมั่งป่ะ?” มันยังคงยิงคำถามไม่หยุดค่ะ พี่เรียวเจ้าชู้ก็จริงแต่พี่มันก็ไม่เคยวิ่งไปจีบใครก่อน ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้หญิงมากกว่าที่พร้อมจะพลีกายให้พี่มัน แต่พี่มันก็ไม่เคยคบใครจริงจังเบื่อก็เลิก ไม่เคยเห็นพี่มันควงใครเกิน 3 อาทิตย์สักที
“ไม่วะ ไม่ชอบฝรั่ง ไม่ใช่สเป็ก” พี่มันตอบนิ่งๆแล้วเราก็กินกันเสร็จเรียบร้อย คุณพ่อขอตัวไปอาบน้ำก่อน แล้ว 1 ทุ่มค่อยมาเจอกันที่ห้องเล่นเกมวันนี้เป็นการกินอาหารที่มีความสุขที่สุดเลยละค่ะ ถึงแม้จะไม่ค่อยได้พูดกับพี่เรียวเท่าไหร่ก็เถอะแค่ได้สบตาก็สุขใจแล้วสำหรับคนแอบรักอย่างเรา โมไม่ชอบหวังอะไรเกินตัว เพราะเราเองที่จะต้องเจ็บหากผิดหวังกับสิ่งที่คาดไว้
.
.
.
.
.
.
.
สนุกไม่สนุกก็ฝากเม้นด้วยนะ
ความคิดเห็น